Το φανάρι μου ήταν πράσινο. Άρα το δικό του ήταν κόκκινο. Ήταν νύχτα και το μόνο φως ήταν αυτό από τις κολόνες στο δρόμο. Είδα τα φώτα του από μακριά, αλλά επειδή το φανάρι μου ήταν πράσινο, που σημαίνει ότι το δικό του ήταν κόκκινο, πέρασα. Και τότε όλα έγιναν φωτεινά… Ο θόρυβος εκκωφαντικός. Ξαφνικά, όλα μαύρισαν. Τα λάστιχα στριγγλίζουν καθώς το αυτοκίνητο σέρνεται στο πλάι από τη δύναμη της σύγκρουσης. Προσπαθώ να καταλάβω τί συμβαίνει, μπορώ να νιώσω ότι κάτι με σπρώχνει με βίαιη δύναμη προς τα αριστερά, τα αυτιά μου βουίζουν από τον ήχο των λαμαρινών που λυγίζουν, νιώθω τον πόνο από τη ζώνη ασφαλείας που με κρατάει στη θέση μου, νιώθω τον πόνο καθώς χτυπάω πάνω στην πόρτα. Μέσα στον πανικό μου ήρθε η πιο παράταιρη σκέψη… Πώς γίνεται η πλαστική επένδυση της πόρτας να πονάει τόσο πολύ;
Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ότι τα φώτα του είναι ακόμα αναμμένα, έχουν σχεδόν μπει μέσα στο δικό μου αυτοκίνητο από την πόρτα του συνοδηγού. Βλέπω το στραπατσαρισμένο καπό του. Και πίσω από αυτό, βλέπω το πρόσωπό του. Έχει πάρει μια πολύ παράξενη κλίση, προς τα εμπρός και στο πλάι, σαν να κοιμάται. Τα μαλλιά του πέφτουν μπροστά, φτάνουν ως τα μάτια του. Σκέφτομαι ότι σε λίγο θα σταματήσει να σέρνεται η παραμορφωμένη μάζα των αυτοκινήτων μας. Όντως, σταματάει. Καθώς προσπαθώ να κάνω το μυαλό μου να δουλέψει, νιώθω άλλο ένα δυνατό τράνταγμα, από την άλλη μεριά αυτή τη φορά. Το αμάξι μου έπεσε σε ένα τοίχο με το πλάι. Ζαλίζομαι…νιώθω τα πάντα να σβήνουν. Προλαβαίνω να σκεφτώ ότι δε πρέπει να λιποθυμήσω, πρέπει να κρατηθώ, να βγω από τα σίδερα, να καλέσω βοήθεια. Νιώθω όμως τόσο αδύναμη… Κάτι με τραβάει στο σκοτάδι, αρχίζω να βυθίζομαι σε αυτό.
Σε μια κίνηση απελπισίας και αιφνίδιας αποφασιστικότητας, ανοίγω τα μάτια μου και ψάχνω το κινητό μου. Εύχομαι με όλη μου τη δύναμη να δουλεύει,να μην έχει σπάσει. Αρχίζω να νιώθω τον πόνο παντού. Τον αγνοώ, βρίσκω το κινητό μου. Δουλεύει, είναι άθικτο, νιώθω ένα κύμα χαράς να με κυριεύει, αλλά ακόμα κι αυτό μου προκαλεί πόνο και κούραση. Η τηλεφωνήτρια της άμεσης δράσης ακούγεται απέραντα βαριεστημένη, όταν ακούει όμως τη φωνή μου δείχνει να ξυπνά. Ρωτά λεπτομέρειες, το μόνο που καταφέρνω να πω είναι ότι έγινε τροχαίο και το σημείο που είμαι. Προσπαθεί να με κάνει να της πω κι άλλα, αλλά δεν καταλαβαίνω πλέον τι μου λέει, γιατί βλέπω τα σίδερα και τα σπασμένα τζάμια γύρω μου, πάνω μου, διαπιστώνω ότι δεν θα μπορέσω να βγω μόνη μου από εδώ μέσα. Αυτή η σκέψη φέρνει την απελπισία. Παραιτούμαι από κάθε προσπάθεια, το τηλέφωνο πέφτει, τα μάτια μου κλείνουν, ο πόνος με κυριεύει και το μυαλό μου έχει έναν μόνο τρόπο να απεγκλωβιστώ από όλα αυτά: Βυθίζομαι σε μια βαθιά ασυνειδησία.
Νιώθω κρύο, πολύ κρύο. Τρέμω… Ακούω κάποιον να φωνάζει. Ποιος είναι; Τι θέλει, γιατί φωνάζει έτσι; Γιατί δεν με αφήνει ήσυχη; Αρχίζω να νιώθω ξανά. Το μόνο που νιώθω είναι πόνος και κρύο. Πόνος παντού, δεν μπορώ να κουνηθώ. Αυτός που φωνάζει ακούγεται πολύ κοντά, τώρα ακούγεται πιο δυνατά. “Ήσουν πολύ τυχερή…Όλα θα πάνε καλά“. Σε εμένα μιλάει; Τυχερή; Πώς; Πού; Πονάω αφόρητα κι αυτός λέει ότι ήμουν τυχερή; Ακούω μια γνώριμη φωνή, συνειδητοποιώ ότι είναι η δική μου: “Το φανάρι… είχα πράσινο… το δικό του ήταν κόκκινο…” Ακούγοντας τα λόγια μου, θυμάμαι ξανά όλα όσα έγιναν, όλα τα οδυνηρά δευτερόλεπτα. Το σώμα μου συσπάται στην ανάμνησης των χτυπημάτων. Πονάω απίστευτα. Η μόνη μου σκέψη: Το φανάρι του ήταν κόκκινο. Τα πάντα σβήνουν και πάλι.
Ξυπνάω στο νοσοκομείο. Δε θυμάμαι και πολλά, αλλά μου κάνει εντύπωση το ότι δεν πονάω. Σύντομα ξανάρχονται όλα στο μυαλό μου. Η στιγμή της σύγκρουσης, το χάος που ακολούθησε, η δεύτερη σύγκρουση, το τέλος. Μέσα στην επόμενη ώρα με έχουν εξετάσει οι γιατροί, μου εξηγούν την κατάστασή μου, είναι αισιόδοξοι λένε. Καθώς ετοιμάζομαι να ρωτήσω για τον άλλο οδηγό, ανοίγει η πόρτα. Μόλις τον βλέπω, θυμάμαι την σκηνή στην οποία το κεφάλι του ήταν γερμένο πάνω από το τιμόνι του. Δείχνει συντετριμμένος. Κλαίει. Ζητά συγνώμη. Λέει κι άλλα πολλά, αλλά εγώ δεν αντιλαμβάνομαι τίποτα. Το μυαλό μου έχει κολλήσει! Αυτός είναι σχεδόν καλά, θα γυρίσει σπίτι του σε δύο μέρες, ενώ εγώ θα περάσω τουλάχιστον ένα μήνα εδώ μέσα για να κάνω τις επεμβάσεις που χρειάζομαι! Ζητά συγνώμη; Πώς να συγχωρήσω το άτομο που θα πρωταγωνιστεί σε όλους τους εφιάλτες μου από τώρα και στο εξής;
Guest Author:
Η Δέσποινα είναι 24 χρονών με μεγάλος πάθος για τα αυτοκίνητα και τη ζωή. Όταν δεν κάνει βόλτες με τον Έκτορα, μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στις σελίδες του IbizaMania και του blog της που σίγουρα αξίζει να διαβάσεις! Μην ξεχάσεις να την ακολουθήσεις και στο Twitter.