Μετά το Peking to Paris και το ακόμα δυσκολότερο New York to Paris, ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε αρκετά χρόνια πιο μπροστά και να πιάσουμε τον πρώτο από την “Αγία Τριάδα” των road races: 1950-1954 Carrera Panamericana. Για την ιστορία –και για να έχετε μία ιδέα του τι θα ακολουθήσει-, οι δύο άλλοι αγώνες που συμπληρώνουν την τριάδα είναι φυσικά το Targa Florio και το Mille Miglia. Αυτοί όμως τις επόμενες εβδομάδες. Τι είναι λοιπόν το Carrera Panamericana και γιατί αξίζει να είναι στους δυσκολότερους αγώνες όλων των εποχών; Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω…
Ας αρχίσω… από την αρχή. Το 1950, η Μεξικάνικη κυβέρνηση ολοκλήρωσε την κατασκευή ενός δρόμου 3.400 περίπου χιλιομέτρων που εκτεινόταν από την Ciudad Juarez μέχρι και την Γουατεμάλα. Στην ουσία διέσχιζε ολόκληρο το Μεξικό. Για να γιορτάσει αλλά και να κάνει γνωστό στον κόσμο αυτό το επίτευγμα, η κυβέρνηση του Μεξικό διοργάνωσε τον πρώτο Carrera Panamericana. Έναν αγώνα που θα περιελάμβανε ολόκληρο τον καινούριο δρόμο (και κάτι παραπάνω) και θα διαρκούσε 6 ημέρες… και κάπου εκεί τελείωνε ο προγραμματισμός. Σοβαρά μιλάω. Για την πρώτη χρονιά δεν υπήρχαν ούτε καν σοβαροί κανονισμοί. Όλα τα αυτοκίνητα σε μία ενιαία κατηγορία, όλοι οι αγωνιζόμενοι, επαγγελματίες οδηγοί και ερασιτέχνες, χωρίς κανενός είδους διαχωρισμό κλπ. Ως αποτέλεσμα, την πρώτη χρονιά συμμετείχαν NASCARs, dragsters, sports cars, rally cars και γενικά οτιδήποτε μπορεί να βάλει ο νους κάποιου. Τον επόμενο χρόνο βέβαια τα αυτοκίνητα χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες και έναν ακόμα χρόνο αργότερα, οι δύο κατηγορίες απέκτησαν 2 υποκατηγορίες η κάθε μία. Πφφφ, ξενέρωτοι.
Όπως και να έχει… Ο αγώνας θα κάλυπτε περίπου 2.500 μίλια (4.000 χιλιόμετρα). Αν και περιττό, να αναφέρω πως τα αυτοκίνητα της εποχής, ενώ είχαν ταχύτητα, δεν είχαν φρένα της προκοπής και φυσικά δεν είχαν κανενός είδους ασφάλεια. Το τελευταίο, ισχύει και για τον αγώνα αφού είναι πρακτικά αδύνατο να “αστυνομεύονται” και τα 4.000 χιλιόμετρα. Επιπρόσθετα, το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ανάγκαζε αγωνιζόμενους και αυτοκίνητα να κινούνται σε υψόμετρο κοντά στα 2.400 μέτρα, λίγο κάτω από το όριο που αρχίζει να εμφανίζεται η οξεία νόσος των ορέων! Θα έλεγα για τις επιπτώσεις που έχει αυτό το υψόμετρο στα αυτοκίνητα αλλά πιστεύω πως η επίδραση που έχει στον χειριστή είναι πολύ πιο σημαντική… Σε όλα αυτά πρόσθεσε και το γεγονός πως μιλάμε για έναν αγώνα αντοχής στον οποίο οι οδηγοί συμπεριφέρονταν ως αγώνα ταχύτητας και έχεις ένα εκρηκτικό μίγμα που μπορεί να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.
Αυτό ακριβώς έγινε. 27 φορές στα 5 χρόνια που διεξαγόταν ο αγώνας. Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία του Bobby Unser για ένα περιστατικό κατά τη διάρκεια του αγώνα του 1951:
Την δεύτερη ημέρα, ήμαστε 17οι και πλησιάζαμε για να περάσουμε τον εκατομμυριούχο Carlos Panini και την κόρη του Terresita. Αυτή ήταν η εγγεγραμμένη οδηγός αλλά πίσω από το τιμόνι ήταν ο Carlos ο οποίος ήταν και άρρωστος. Δεν θα έπρεπε να οδηγεί. Δεν είχε καν δίπλωμα. Οι κανόνες λένε πως ένα πιο αργό αμάξι θα έπρεπε να κάνει στην άκρη να το περάσει ένα ταχύτερο όχημα, αν το ταχύτερο όχημα κόρναρε. Ήμαστε στα βουνά και έφτασα τον Carlos και κόρναρα, αλλά δεν με άφηνε να περάσω. Αυτό συνεχίστηκε για 10 στροφές με τον Carlos να με μπλοκάρει κάθε φορά. Πηγαίναμε με 90 μίλια ανά ώρα (145km/h). Την επόμενη φορά που προσπάθησα να τον περάσω, χτύπησε την εμπρός-δεξιά μεριά του προφυλακτήρα μου. Σχεδόν με έσπρωξε σε έναν γκρεμό 150-250 μέτρων στα αριστερά μου. Ο εμπρός αριστερά τροχός μου σχεδόν κρεμόταν στο κενό αλλά ευτυχώς ανέκτησα τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Ο Carlos υπερ-διόρθωσε προς τα δεξιά και κατευθύνθηκε προς έναν τοίχο. Το αυτοκίνητο εξερράγη. Δεν το ήξερα εκείνη τη στιγμή, αλλά ο Carlos πέθανε ακαριαία. Ένας από τους κανόνες του αγώνα ήταν πως αν σταματούσες να βοηθήσεις οποιονδήποτε, αυτομάτως αποκλειόσουν…
Ναι, σωστά διάβασες…
Ο αγώνας εν τέλει ακυρώθηκε μετά το σοβαρότατο ατύχημα στο Le Mans του 1955. Δεν ακυρώθηκε εξαιτίας των πολλών θανατηφόρων ατυχημάτων που συνέβαιναν κάθε χρονιά αλλά εξαιτίας ενός συμβάντος σε άλλη ήπειρο! Ο πρόεδρος του Μεξικό ανακοίνωσε επίσημα πως το έργο του αγώνα (να τραβήξει δημοσιότητα για τον δρόμο) ολοκληρώθηκε, αλλά στην ουσία ήταν οι εξαιρετικά υψηλές ταχύτητες με την ελάχιστη ασφάλεια και η νοοτροπία των οδηγών που όριζε πως πρέπει να κερδίσουν με κάθε κόστος που τον ακύρωσαν. Μόλις το ένα τρίτο των συμμετεχόντων τερμάτιζε και όταν γινόταν κάποιο ατύχημα, περνούσαν ώρες μέχρι να γίνει αντιληπτό εξαιτίας των πολύ μεγάλων “ειδικών”. Όπως είπα. 27 νεκροί σε 5 χρόνια.
Αυτό δεν σημαίνει πως ο αγώνας δεν έγραψε την δική του ιστορία. Κατασκευαστές όπως η Ferrari, η Porsche και η Mercedes τον έπαιρναν στα σοβαρά και από το 1951 και έπειτα, κατέβαζαν πολυπληθείς ομάδες με σκοπό τη νίκη. Δεν είναι τυχαίο που η Porsche ονόμασε την Panamera και την Carrera έτσι… Έπειτα, ήταν οι οδηγοί. Θα σου πω μερικά ονόματα μόνο για να έχεις μία τάξη μεγέθους: Mickey Thomson, Alberto Ascari, Juan Manuel Fangio, Carroll Shelby, Dan Gurney, Pierro Taruffi, Hermann Lang και πάρα πολλοί άλλοι… Οι καλύτεροι του κόσμου εκείνη την εποχή και μερικοί από τους καλύτερους ανεξαρτήτως εποχής.