Όπως σας είχαμε υποσχεθεί, μέσα στη καλοκαιρινή διακοπή θα ερχόταν και το δεύτερο φωτογραφικό αφιέρωμα, ξανά για μια σεζόν των ’90s. Στο συγκεκριμένο, ανάλαφρο και οπτικό κυρίως άρθρο, μεταφερόμαστε στο 1995. Έπειτα από τα μαύρα γεγονότα της προηγούμενης σεζόν, τα μονοθέσια άλλαξαν αρκετά, με σκοπό να ανέβουν τα στάνταρ ασφαλείας του σπορ. Αυτό έγινε με σχετική επιτυχία, αφού, αν εξαιρέσουμε το παρολίγον θανατηφόρο ατύχημα που είχε ο Mika Hakkinen στις δοκιμές της Αδελαΐδας, δεν υπήρξε κάποιο άλλο σοβαρό περιστατικό.
Στο πρωτάθλημα του 1995 θα συμμετείχαν 14 ομάδες, οι οποίες μειώθηκαν κατά μια, όταν η Larrousse δεν κατάφερε να μαζέψει τα απαραίτητα χρήματα για να σχεδιάσει το νέο της μονοθέσιο, την LH95, αποσύροντας τη συμμετοχή της. Από πλευράς κινητήρων είχαμε τους V10 των Renault, Yamaha, Mercedes, Peugeot και Mugen-Honda, το V12 της Ferrari και τους V8 των Ford και Hart. Το σπορ άρχισε να μπαίνει στη σύγχρονη εποχή της υπερπροβολής και των μεγάλων budget και στις αυτοκινητοβιομηχανίες άρεσε αυτό, εξού και οι 8 διαφορετικοί κατασκευαστές κινητήρων. Από πλευράς ελαστικών δεν υπήρξε πολυφωνία, με τη Goodyear να προμηθεύει όλες τις ομάδες.
17 Grands Prix συνέθεσαν το πρόγραμμα του 1995, με πέντε οδηγούς και μόλις τρεις διαφορετικές ομάδες να παίρνουν τις νίκες. Πρωταθλητής αναδείχθηκε ο Michael Schumacher, με τη Benetton-Renault να κατακτά τον τίτλο και στους κατασκευαστές, πρώτο και μοναδικό στην ιστορία της ομάδας. Αρκετά όμως με τα λόγια, ας περάσουμε να δούμε τα μονοθέσια, τα οποία προσωπικά θεωρώ τα ομορφότερα της ιστορίας του σπορ.
Φτάνοντας στο τέλος και του δεύτερου αυτού αφιερώματος, γνωρίζω πολύ καλά πως κάποιοι από εσάς θα έχουν διαφορετική άποψη για το ποια ήταν η ομορφότερη σεζόν από πλευράς μονοθεσίων. Άλλωστε, δεν θα μπορούσαμε να μπούμε σε πιο υποκειμενική συζήτηση από αυτή, ειδικά από τη στιγμή που εμπλέκονται και άλλοι παράγοντες, όπως η νοσταλγία και η αναπόφευκτη εξιδανίκευση του παρελθόντος. Για εμένα, τα μονοθέσια του 1995 αποτελούν τη σχεδιαστική επιτομή της ιστορίας της Formula 1.