Μετά το 1955 η Lancia αποσύρθηκε από κάθε μορφής αγώνα πίστα, καθώς παράτησε το πρόγραμμα των αγώνων αντοχής και τα μονοθέσια της F1 πουλήθηκαν στην Ferrari. Τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, η ιταλική εταιρία επικεντρώθηκε στους αγώνες του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλλυ, με εξαιρετική επιτυχία και πρωταθλήματα, κάνοντας τις Lancia Fulvia, Stratos, 037 και Delta να μπουν στο πάνθεον του μηχανοκίνητου αθλητισμού, όντας από τα πιο θρυλικά αγωνιστικά αυτοκίνητα. Αυτή η επιτυχία στα ράλλυ ήταν η αφορμή να επιστρέψει η Lancia στους αγώνες πίστα στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Το πρώτο ολοκαίνουριο αγωνιστικό πίστας της Lancia για πάνω από 20 χρόνια ήταν η Beta Monte Carlo, το οποίο εφοδιαζόταν με έναν 1.4-λίτρων turbo κινητήρα, κάνοντας το να συμμετάσχει στην κατηγορία κάτω των 2-λίτρων της κλάσης Group 5. Διακρίθηκε εξίσου με τα αγωνιστικά των ράλλυ, καθώς κέρδισε το 1979, το 1980 και το 1981 το παγκόσμιο πρωτάθλημα της κατηγορίας του, και έτσι η Lancia αποφάσισε να ανέβει κατηγορία και να πάρει νίκες γενικής κατάταξης, προετοιμάζοντας ένα νέο αγωνιστικό για το 1982.
Παράλληλα εισήχθη μια νέα κατηγορία αγωνιστικών πρωτοτύπων για τη σεζόν 1982, που όπως όλοι ξέρουμε ονομάστηκε Group C. Ένας από τους πιο σημαντικούς περιορισμούς της κατηγορίας ήταν η περιορισμένη χρήση ποσότητας καυσίμων ανά αγώνα. Το νέο αυτοκίνητο που ονομάστηκε LC1, κινείτο με τον τετρακύλινδρο κινητήρα, έχοντας σασί σε spyder σώμα. Είχε σχεδιαστεί βάσει του κανονισμούς της παλιάς Group 6 κλάσης, αλλά έγιναν οι κατάλληλες τροποποιήσεις για την Group C, αλλά κυριότερο μειονέκτημα του ήταν η δύναμη του, καθώς ήταν αρκετά μικρότερη από την αντίστοιχη της νέας Porsche 956, η οποία εφοδιάζονταν από ένα κινητήρα σχεδόν διπλάσιας χωρητικότητας από το LC1.
Έτσι, για να μπορέσει να αντιταχθεί στα ίσια με την Porsche, η Lancia χρειαζόταν ένα πολύ μεγαλύτερο κινητήρα, μεγαλύτερο από οποιαδήποτε είχε τότε διαθέσιμο. Έτσι, όπως έκανε και με τη Stratos, χτύπησε την πόρτα της Ferrari, με την τελευταία να ήταν αυτή που επιλέχθηκε ως προμηθευτής κινητήρων. Ο κινητήρας βασιζόταν σε αυτόν που φορούσε η 308 QV, ένας 3,0-λιτρος V8 32 βαλβίδων, ο οποίος όμως υποκυβίστηκε στα 2,65-λίτρα και του τοποθετήθηκε δύο KKK τουρμπίνες. Η συγκεκριμένη χωρητικότητα δεν επιλέχθηκε τυχαία, αλλά έγινε για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στα Indy. Όμως, με την Abarth να έχει τον ρόλο να τελειοποιήσει τον κινητήρα, στην τελική του μορφή, ο κινητήρας παρήγαγε 850 ίππους κατά τη διάρκεια των κατατακτήριων δοκιμών.
Ο V8 ήταν βιδωμένος απευθείας πάνω σε ένα αλουμινένιο μονοκόκ σασί, και αποτέλεσε την καρδιά του νέου LC2. Υπεύθυνος για τον σχεδιασμό του πλαισίου ήταν Gianpaulo Dallara, ο οποίος είχε προηγουμένως σχεδιάσει το σασί διάφορων Lamborghini, όπως η Miura. Μετά την δουλειά του για την Lamborghini, ο Dallara ίδρυσε τη δική του εταιρεία, η οποία σήμερα είναι μια από τις κορυφαίες εταιρίας κατασκευής αγωνιστικών αυτοκινήτων. Το υπόλοιπο του σχεδιασμού ήταν αρκετά απλή διαδικασία, καθώς διέθετε διπλά ψαλίδια και αεριζόμενους δίσκους σε κάθε γωνία, με τη δύναμη να στέλνεται στους πίσω τροχούς, μέσω ενός κιβωτίου της Hewland 5 ταχυτήτων.
Σχεδιαστικά πάτησε στις γραμμές του σώματος της LC1, με το σώμα της LC2 να ήταν κατασκευασμένο από carbon και kevlar. Τοποθετημένο χαμηλά στη μύτη ήταν ένα μεγάλο ψυγείο για την ψύξη του κινητήρα, ενώ κάθε sidepod ήταν εφοδιασμένο με ένα intercooler για την ψύξη του θερμού αέρα από τα turbos. Διέθετε ένα εξελιγμένο πάτωμα με ground effect για να δημιουργήσει επιπλέον κάθετη δύναμη, ενώ την εμφάνιση του ολοκλήρωναν τα γραφικά της Martini. Η LC2 φαινόταν καλή και γρήγορη από την αρχή, κάτι που αποδείχτηκε στις 24 ώρες του Le Mans το 1983.
Τρία αυτοκίνητα έτρεξαν το 1983 στο Le Mans, εν αντιθέσει 9 της αποδεδειγμένα γρήγορης Porsche 956. Στις κατατακτήριες, τα δύο LC2 ήταν σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με τους νικητές του 1982, με αποτέλεσμα να πάρουν μια δεύτερη και μια τέταρτη θέση στη σειρά εκκίνησης. Η ταχύτητα υπήρχε, αλλά δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για την αξιοπιστία της LC2. Από την 13η ώρα και τα τρία Lancia είχαν εγκαταλείψει με βλάβες, που προκλήθηκαν από διάφορα προβλήματα, και έτσι χωρίς καμία άλλη σοβαρή απειλή, η Porsche κυριάρχησε στον αγώνα και έσπασε το ρεκόρ της Ferrari, συμπληρώνοντας τις πρώτες οκτώ θέσεις στο τέλος των 24 ωρών.
Την επόμενη χρονιά, η Lancia κατέβηκε με μεγαλύτερες προσδοκίες για μια νίκη στο θρυλικό 24ωρο αγώνα. Οι κυριότερες αλλαγές στις LC2s ήταν ένας πιο αποδοτικός κινητήρας και καλύτερη αεροδυναμική. Η Porsche ήταν σε διαμάχη με τους διοργανωτές και αποφάσισε να μποϊκοτάρει τον αγώνα, αφήνοντας Lancia ως την μόνη εργοστασιακή ομάδα. Όπως και την προηγούμενη χρονιά, οι LC2s ήταν εκπληκτικά γρήγορες στις κατατακτήριες, με αποτέλεσμα να εκκινήσουν από την πρώτη σειρά του grid. Και ενώ οδηγούσαν τον αγώνα, εμφανίστηκαν πάλι προβλήματα για την ομάδα της Lancia. Ο Bob Wollek, o οποίος μοιραζόταν την LC2s με τον Alessandro Nannini, κατάφερε να γράψει τον ταχύτερο γύρο του αγώνα, αλλά τα προβλήματα με το κιβώτιο ταχυτήτων τους ταλαιπώρησαν σε όλο τον αγώνα. Έτσι, δεν κατάφερε να τερματίσει ψηλότερα από την όγδοη θέση, πίσω από επτά ιδιωτικές 956.
Και αν νομίζεις ότι το 1985, η τρίτη χρονιά, αποδείχθηκε και τυχερή για την ομάδα της Lancia, κάνει λάθος. Μπορεί να έγιναν επιπλέον αλλαγές, αλλά ο κινητήρας παρέμεινε το δυνατό αλλά και αδύναμο σημείο του αυτοκινήτου, καθώς ήταν πάρα πολύ ισχυρός, αλλά εξίσου αναξιόπιστος. Οι Nannini/Wollek κατατάχθηκαν στην τρίτη θέση του grid, και μετά από ένα καλό ξεκίνημα η LC2 πέρασε πρώτη και οδήγησε τον αγώνα για τους τρεις πρώτους γύρους, αλλά και πάλι χτύπησαν τα προβλήματα που σχετίζονταν με τον κινητήρα. Τελικά, τα δύο αυτοκίνητα τερμάτισαν στην έκτη και έβδομη θέση, με την υπόλοιπη δεκάδα να αποτελείτο από αγωνιστικά της Porsche, κάτι που οδήγησε τη Lancia στο τέλος της σεζόν να αποφασίσει να αποσυρθεί από αγώνες δρόμου για μια ακόμη φορά.
Στα πρώτα δύο χρόνια του Group C, η LC2 ήταν η μόνη σοβαρή απειλή για την κυριαρχία της Porsche, καθώς κέρδισε δύο αγώνες πρωταθλήματος και τις τρεις χρονιές τερμάτισε δεύτερη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πίσω από την Porsche. Έπρεπε να φτάσει το 1988 για να σπάσει η κυριαρχία της Porsche στο Le Mans, με την νίκη της Jaguar XJR-9, αλλά όπως και να έχει η LC2 παραμένει ως το μοναδικό αυτοκίνητο του Group C, που εξελίχθηκε και αγωνίστηκε από έναν μεγάλο Ιταλό κατασκευαστή.
