Φτάσαμε κιόλας στα μισά του πρωταθλήματος του 2016, του μεγαλύτερου στην ιστορία της Formula 1, και ήδη οι φίλοι του σπορ περιμένουν εναγωνίως τις “τεράστιες” αλλαγές του 2017, που θα δώσουν “νέα πνοή” στο σπορ. Κι εγώ, για μια ακόμη φορά πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται:
Γιατί να χάνω τα καλοκαιρινά μου μεσημέρια στημένος σε μια οθόνη και μάλιστα εκνευρισμένος, από το να είμαι αραχτός στην παραλία;
Γιατί να επιμένω να παρακολουθώ αυτό το έκτρωμα, που θέλει μάλιστα να λέγεται και Formula 1;
Γιατί επιτέλους δεν ξυπνάνε οι ομάδες, οι διοικούντες και οι ιδιοκτήτες, ώστε να αλλάξει μια άρρωστη κατάσταση, αφού και οι ίδιοι μας λένε πως υπάρχει θέμα;
Αγώνα με τον αγώνα, όλα αυτά τα ερωτήματα γιγαντώνονται στο μυαλό μου, με αποκορύφωμα το Βρετανικό GP. Έναν αγώνα που φανέρωσε, με τον πιο κραυγαλέο τρόπο, όλα τα στραβά με το σπορ.
Κάπου εδώ πρέπει να σε προειδοποιήσω, πως εάν σου αρέσει η σημερινή F1, μην κάνεις καν τον κόπο να συνεχίσεις να διαβάζεις το παρών άρθρο. Πολύ απλά, δεν σε αφορά!
Ξεκινάμε με το πρώτο θέμα, που δεν είναι άλλο από την εκκίνηση υπό το αυτοκίνητο ασφαλείας και τη –ο Θεός να την κάνει- χρήση των βρόχινων ελαστικών της Pirelli. Και ρωτώ:
Γιατί καλοί μου άνθρωποι παίζεται με τα νεύρα μας και δεν μας λέτε από την αρχή ότι αγώνας υπό βροχή δεν ξαναγίνεται σε αυτό το ταλαίπωρο σπορ; Γιατί κάθε φορά πρέπει να χάνω ώρα από τη ζωή μου, βλέποντας τη “ζωντανή” διαφήμιση της Mercedes και τον Maylander να οδηγεί την κούρσα; Γιατί δεν κάνετε όπως και στο NASCAR, και να μας πείτε αντρίκια ότι με βροχή αγώνας γιόκ; Γιατί να παρακαλάνε οι πιλότοι, όπως καλή ώρα ο Hamilton, για να ξεκινήσει ο αγώνας; Γιατί, γιατί, γιατί…
Γιατί δεν τελειώνει αυτή η φαρσοκωμωδία, με τους πιλότους να μπαίνουν στα pits αμέσως -ή ελάχιστους γύρους- μετά την έξοδο του αυτοκινήτου ασφαλείας για αλλαγή ελαστικών; Να το πάρουμε απόφαση κι εμείς οι “περίεργοι”, ότι θέαμα με πιλότους να χορεύουν στη βροχή, δεν θα ξαναδούμε ποτέ! Και, ίσως, να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και να χαλάμε την εικόνα του σπορ. Εικόνα που προφανώς χάλαγε και ο Gilles Villeneuve στον Καναδά, ο Senna στο Donington, ο Schumacher στην Καταλονία.
Θέμα δεύτερο, η ασυνέπεια στη χρήση του εικονικού αυτοκινήτου ασφαλείας και των ποινών για τα όρια της πίστας. Εδώ πρέπει να γίνεις μάντης για να καταλάβεις κάθε φορά το σκεπτικό των κριτών και της FIA.
Άλλες φορές δεν τιμωρούμε τα προφανή και άλλες πάλι διυλίζουμε τον κώνωπα. Πραγματικά είναι να τρελαίνεσαι. Στη Βρετανία ένα εικονικό αυτοκίνητο ασφαλείας έδωσε τεράστιο πλεονέκτημα στους τέσσερις πρώτους, καταστρέφοντας τον αγώνα από τον όγδοο κιόλας γύρο. Όχι ότι δεν ξέραμε ποιος θα κερδίσει, αλλά μπορεί να περνάγανε άλλοι 10-15 γύροι μέχρι να σιγουρευτούμε.
Στις κατατακτήριες, πάλι, άλλοι γύροι ακυρώνονταν και άλλοι όχι, για το ίδιο μάλιστα παράπτωμα! Και φτάσαμε στο σημείο να βλέπουμε τον Button να τρέχει πίσω στο μονοθέσιο για το Q2, τη διαδικασία να ξεκινάει και να μην ξέρει ούτε ο ίδιος, αλλά ούτε εμείς, τι στο καλό συμβαίνει!
Άλλες, βλέπε Αυστρία, μπαίνουν κερμπ για να εμποδίσουν τους πιλότους να κάνουν “βόλτα” ανενόχλητοι στις εξόδους διαφυγής και άλλες, όπως πέρυσι στο Spa, να εξαφανίζονται από τη μια μέρα στην άλλη για –τι άλλο;- λόγους ασφαλείας…
Τρίτο θέμα, το ελάχιστο θέαμα. Εντάξει δεν λέω, αν μια ομάδα καταφέρει να κάνει καλύτερη δουλειά από τις άλλες, ας κερδίζει και με 3 γύρους διαφορά. Άσε όμως βρε αδερφέ και τους ανταγωνιστές να προσπαθήσουν να την πιάσουν. Έχουμε τρία χρόνια που ξέρουμε από το Φεβρουάριο το νικητή σε κάθε αγώνα και περιμένουμε από το Μάρτιο το επόμενο πρωτάθλημα.
Και παρόλα αυτά, οι ομάδες συνεχίζουν να ξοδεύουν 300 και 400 και 500 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, ενώ η FIA απαγορεύει το κάθε τι. Αποτέλεσμα; Να αντιμετωπίζει η Mercedes πρόβλημα και ακόμη κι έτσι, οι άλλοι να μην μπορούν να την περάσουν! Ο Verstappen το είδε για τα καλά στο Silverstone, ενώ το πιο τρανταχτό παράδειγμα ήταν ο Καναδάς το 2014.
Θέμα τέταρτο, να τελειώνει ο αγώνας και να μην ξέρεις ποιος τερμάτισε που… Τόσο στις κατατακτήριες, με τις δεκάδες ποινές για κλεισίματα σε οδηγούς και αλλαγές εξαρτημάτων, όσο και τις Κυριακές, με τις μυριάδες απαγορεύσεων. Παράδειγμα; Και πάλι ο αγώνας στη Βρετανία, με τον Rosberg να συγκεντρώνει τα βλέμματα των αγωνοδικών και τις δυο μέρες. Έτσι, ο αγώνας τελείωσε και εμείς δεν ξέραμε αν αυτοί που βρίσκονταν στο βάθρο, θα κρατούσαν στο τέλος και τα τρόπαια.
Έχω εκφράσει πολλές φορές στο παρελθόν την άποψή μου για τη σημερινή εικόνα του σπορ, γράφοντας και πιθανές λύσεις που θα μπορούσαν να την κάνουν –στα μάτια μου τουλάχιστον- και πάλι σπουδαία. Και πάλι FORMULA 1. Και αν διάβασες το άρθρο ολόκληρο, είμαι σίγουρος ότι θα αναρωτιέσαι “Αφού σε χαλάει, γιατί το παρακολουθείς;”.
Πέρα από την αγάπη που τρέφω για το άθλημα, υπάρχει και το “Η λατρεία που έγινε… συνήθεια”. Και η αλήθεια είναι πως οι συνήθειες, όσο βλαβερές κι αν είναι, δύσκολα κόβονται. Παράλληλα, συνεχίζω να λέω ψέμματα στον εαυτό μου, ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν. Άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι το 2017 με τα μονοθέσια σανδάλια και την περισσότερη κάθετη δύναμη, θα αποτελέσει το τελευταίο χτύπημα για εμένα και την αγάπη μου, τη Formula 1.