Σε λιγότερο από δύο μέρες, το 2016 (a.k.a θεριστής διασημοτήτων) παραδίδει τη σκυτάλη στη διάδοχη κατάσταση. Μια χρονιά, την οποία σύσσωμη η petrolhead κοινότητα περιμένει εναγωνίως, καθώς το WRC ετοιμάζεται για την πιο συγκλονιστική σεζόν της πρόσφατης ιστορίας του. Την αγωνία μοιράζεται και μια ιστορική ομάδα, που “οργώνει” τις ειδικές επί 40 συναπτά έτη.
Ημερολογιακά, η έλευση του 2017 θα συμπληρώσει 5 χρόνια από την τελευταία νίκη της Ford. Πολύς καιρός για έναν από τους πιο σταθερούς πυλώνες του θεσμού, με ιστορία και παράδοση σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ένας πρωταγωνιστής, ωστόσο, που τα τελευταία χρόνια μετατράπηκε σε κομπάρσο ολκής και συλλέκτη σκόνης από τους αντιπάλους.
Εν αναμονή του εναρκτήριου αγώνα στο Monte Carlo, ρίχνουμε μια μάτια στο “πώς” και το “γιατί” του χθες, επιχειρώντας παράλληλα μια πρόβλεψη για το “θα” του αύριο.
Κεφάλαιο 1ο: Τα αυτοκίνητα
Το “Μπλε Οβάλ” διακατέχεται από μια ιδίοτυπη “γκαντεμιά” τα τελευταία 30 χρόνια. Ενώ, κατά γενική ομολογία, κατεβάζει ανταγωνιστικά μοντέλα στο πρωτάθλημα, πέφτει πάντα σε μια κυριαρχία. Στα 90’s το Escort Cosworth δεν στερείτο ταχύτητας, αλλά βίωσε στο πετσί του την επέλαση των Ιαπώνων. Ο αντικαταστάτης του, το Focus WRC, ήταν γρήγορο, είχε τους οδηγούς (Mcrae – Sainz), είχε τις χορηγίες (Martini), αλλά και την ατυχία να βρει μπροστά του τους Γάλλους (πρώτα της Peugeot, κατόπιν τη “χούντα” της Citroen). Η διετία 2006-2007 (μαζί με το 2003 και τη Subaru) ήταν το μοναδικό διάλειμμα στη λαίλαπα ονόματι “Sebastien Loeb“, παρόλο που μιλάμε για πρωταθλήματα Κατασκευαστών.
Ο αντίλογος θα προβάλει ένα καθόλα ορθολογικό επιχείρημα: Δεν γίνεται να είναι μόνο θέμα τύχης το γεγονός ότι η Ford ακολουθεί, αντί να δημιουργεί δυναστείες. Ερχόμαστε έτσι στο πρόσφατο παρελθόν.
Το 2011 είχαμε την μεγαλύτερη αλλαγή κανονισμών (μέχρι τη φετινή) και δημιούργησε προσδοκίες για σπάσιμο του γαλλικού μονοπωλίου. Το Fiesta RS WRC ξεκίνησε εντυπωσιακά παίρνοντας την παρθενική νίκη στη νέα εποχή του πρωταθλήματος (παραδόξως στη Σουηδία, καθότι το Μονακό είχε βγει προσωρινά από το καλεντάρι), κυνήγησε το DS3 WRC και παρότι ο Hirvonen κέρδισε μόνο άλλη μία φορά (σε αντίθεση με τις 5 νίκες του Loeb) έχασε το πρωτάθλημα μόλις για 8 βαθμούς. Κάπου εκεί, φαίνεται πως “άδειασαν” τα αποθεματικά της ομάδας, η οποία στο τέλος της επόμενης χρονιάς ακολούθησε τη Citroen και αποχώρησε.
Πολλοί απόρησαν με την απόφαση της εταιρίας. Η εποχή του Αλσατού επιτέλους τελείωνε και η Ford αντί να μείνει και να το εκμεταλλευτεί, έφυγε. Φαινομενικά παράδοξο, αλλά υπήρχε ένας καθοριστικός παράγοντας.
Το Polo WRC είχε τρομάξει κόσμο στις δοκιμές εξέλιξης, ενώ και το i20 WRC εμφανίζονταν ιδιαίτερα δυναμικό. Οι Βρετανοί βρέθηκαν απέναντι σε ένα κρίσιμο δίλημμα: μένουμε και ρισκάρουμε να χάσουμε χρήματα με ταυτόχρονη προσκόλληση ταμπέλας loser ή “την κάνουμε” και περιμένουμε τους νέους κανονισμούς; Η γερμανική εισβολή της VW πιστεύω δικαίωσε τη δεύτερη επιλογή.
Σε 6 χρόνια συναγωνισμού, το Fiesta συγκέντρωσε ισάριθμες νίκες. Η τελευταία ήρθε το 2012 στο Ράλι Ουαλίας. Ήταν τόσο κακό -ή καλύτερα, μη ανταγωνιστικό- αυτοκίνητο; Μάλλον όχι, κάτι που μας οδηγεί στο σημείο καμπής.
Κεφάλαιο 2ο: Οι οδηγοί
Η σύγχρονη ιστορία της Ford συνοψίζεται στην παράφραση του μεγάλου άσματος: “έφυγε ο Marcus και παρέλυσε το κράτος!”
Ο “Σανίδας” είναι ο τελευταίος οδηγός που έστεψε με δάφνες αυτοκίνητο της βρετανικής εταιρίας, δύο σερί χρονιές μάλιστα. O Petter Solberg έκανε ένα guest comeback για να βοηθήσει την ομάδα που τον ανέδειξε, αλλά ο Mikko Hirvonen ήταν η επόμενη βάσιμη ελπίδα για τίτλο. Κατέβαλε τη μέγιστη δυνατή προσπάθεια, πίεσε τον Loeb, άφησε παρακαταθήκη το παρακάτω φοβερό σώσιμο στο Ακρόπολις και πήρε απογοητευμένος τις βαλίτσες του προς Γαλλία μεριά.
Μια απογοήτευση στην οποία έβαλε το χέρι του κι ένας συμπατριώτης του…
Να ξεκαθαρίσω ευθύς αμέσως ότι γουστάρω Jari-Matti Latvala. To οδηγικό του στυλ συνδυάζει μέρη από την στυγνή ταχύτητα του Gronholm και την ανεπανάληπτη “ψυχασθένεια” του αξέχαστου Colin. Αν σου ακούγεται υπερβολικό, δες το onboard από ένα Escort MKII στη Φινλανδία και συνεχίζουμε.
Δυστυχώς για τον ίδιο, εμφανίζει πολύ έντονες επιρροές και από Francois Duval. Για όσους δεν γνωρίζουν ή έχουν ξεχάσει (αν και δύσκολο το τελευταίο), ο Βέλγος αποτελούσε τον Pastor Maldonado του WRC. Και αυτό λέει πολλά για τον Φινλανδό.
Κοιτώντας την καριέρα του, δεν μπορείς να πεις ότι τα έχει πάει άσχημα. Δεύτερος το 2010 με το Focus (αν και 105 βαθμούς πίσω από τον Loeb), τέταρτος την επόμενη χρονιά (όταν ο Hirvonen πάλευε για τον τίτλο), τρίτος το 2012 και το 2013. Το “γαμώτο” αφορά το πόσο ψηλότερα θα μπορούσε να είχε σκοράρει, εάν δεν ήταν τόσο απερίσκεπτος.
Το 2011 η Ford είχε τη χρυσή ευκαιρία να επαναλάβει τον άθλο του ’06. Στο ιταλικό και το γερμανικό ράλι, ωστόσο, ο Latvala υπερέβαλε, έχασε σίγουρους βαθμούς, δεν ανέκοψε τη συγκομιδή των Loeb-Ogier, οδηγώντας τελικά τον Hirvonen και την ομάδα του στη δεύτερη θέση. Δεν ρίχνουμε το ανάθεμα στον θεαματικό Φινλανδό, αλλά το γεγονός πως η ταχύτητά του συνδυάζεται με αμετροέπεια, κάτι που κοστίζει προσωπικά και εταιρικά. Έκτοτε τα αποτελέσματα ακολουθούν φθίνουσα πορεία, με αποκορύφωμα το 2013 όταν έμεινε στην τρίτη θέση της κατάταξης, πίσω από το ιδιωτικό Fiesta των M-Sport και Neuville, 128 ολόκληρους βαθμούς πίσω από τον πρωταθλητή και teammate Sebastien Ogier.
https://www.youtube.com/watch?v=KIpwxOLlOwk
Προς υπεράσπιση των ομάδων γενικότερα, παρατηρείται έντονη λειψανδρία σε “τιμόνια” περιωπής. Πέραν του Ogier, άντε και των Meeke – Paddon, ουδείς ξεχωρίζει. Ο Latvala είναι ταχύς αλλά underachiever, o Neuville έχει τις στιγμές του -καλές και κακές-, οι Μikkelsen και Οstberg ελπιδοφόροι, ο Tanak θέλει να αναδειχθεί σε νέο Markko Martin. Να το θέσουμε συνοπτικά: “λίγοι”
Για τον λόγο αυτό, καθίσταται τόσο σημαντικό πού “μπαίνει” η υπογραφή του Sebastien Ogier.
Κεφάλαιο 3ο: Η διαχείριση
Το 2017 σηματοδοτεί την πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια, που αυτοκίνητο της Ford ξεκινά το πρωτάθλημα ως φαβορί. Τότε ήταν το Focus της Martini και των McRae-Sainz. Φέτος είναι άλλο ένα ποτό που τονώνει τις ελπίδες για τίτλο.
Η κατάληψη του bucket από τον 4ακις παγκόσμιο πρωταθλητή, εκτός από τον καλύτερο οδηγό της εποχής, έφερε και το πολυπόθητο ρευστό της Red Bull. Μια χορηγία που κατέστη υπεραναγκαία, καθώς οι άλλες 3 διεκδικήτριες έχουν ιδιαίτερα στιβαρές οικονομικές πλάτες (Toyota-Microsoft, Hyundai-Shell, Citroen-Abu Dhabi). Καταλαβαίνεις πόσες ελπίδες θα είχε το νέο Fiesta αν δεν είχε “ταιριάξει” με τον Γάλλο.
Μένει να δούμε κατά πόσο η M-Sport θα επαληθεύσει τις προσδοκίες. Στο παρελθόν η πλήρως εργοστασιακή ομάδα δεν βάστηξε το βάρος της πίεσης. Οι Delecour-Biasion έχασαν τους τίτλους το 1993 και το 1994 (κάτι που έβαλε προσωρινό “στοπ” στην εργοστασιακή εμπλοκή), οι McRae και Sainz τερμάτισαν στις θέσεις 2-3 το 2000. Φέτος το δίδυμο Ogier-Tanak (ο πρώτος, κυριότερα) καλούνται να επαναφέρουν την λάμψη σε ένα ξεθωριασμένο έμβλημα. Το σύνολο του Malcolm Wilson καλείται να γράψει ιστορία και να γίνει η μόνη μη εργοστασιακή συμμετοχή που θα κατακτήσει το πρωτάθλημα, μετά την Rothmans και τον θρυλικό Ari Vatanen.
Το ποσοστό της επιτυχίας θα το συζητάμε του χρόνου τέτοιον καιρό.
Μέχρι τότε, ετοιμαζόμαστε και αγωνιούμε για την έναρξη της πιο εντυπωσιακής “σύρραξης” στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι την τελευταία 20ετία!