Kubica-Nannini: Βίοι Παράλληλοι…

Σπάνια οι ζωές δυο ανθρώπων με διαφορετική καταγωγή και διαφορετικό ξεκίνημα, ακολουθούν μια τόσο κοινή πορεία. Οι Robert Kubica και Alessandro Nannini αποτελούν ένα δίδυμο, που όσο περισσότερο εμβαθύνεις στις ζωές τους, τόσο πιστεύεις πως πρόκειται για κάποιο παιχνίδι της μοίρας ή κάποιας ανώτερης δύναμης, εάν προτιμάτε. Τεράστιο ταλέντο, μεγάλες προσδοκίες, φρικτό ατύχημα, τέλος καριέρας στη Formula 1. Δυο καριέρες που άρχισαν τόσο διαφορετικά, αλλά κατέληξαν να μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό.

Πραγματικά, το ξεκίνημά τους ήταν πολύ διαφορετικό, αφού ο πρώτος κατάγεται από μια χώρα, την Πολωνία, χωρίς ιδιαίτερη ιστορία στο μηχανοκίνητο στερέωμα. Ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τα καρτ από πολύ μικρή ηλικία, ακολουθώντας το μονοπάτι των single-seaters μέχρι και την είσοδό του στη Formula 1. Μετά από 6 τίτλους σε διάφορα εγχώρια πρωταθλήματα καρτ, το 1998, σε ηλικία 14ων ετών, γίνεται ο πρώτος μή Ιταλός που κερδίζει το International Italian Junior Karting Championship. Οι επιτυχίες στις μικρότερες κατηγορίες συνεχίστηκαν τα επόμενα χρόνια και το 2005 ήρθε η νίκη στο πρωτάθλημα World Series by Renault. Παρόλο που η Renault τον είχε εντάξει στην ακαδημία της από το 2000, η BMW-Sauber θα γίνει η ομάδα που θα του δώσει την πρώτη του ευκαιρία στη Formula 1, προσφέροντάς του τη θέση του δοκιμαστή για το 2006. Όμως ένας τραυματισμός του τότε επίσημου οδηγού της ομάδας, Jacques Villeneuve, θα προωθήσει τον Kubica σε ρόλο οδηγού, στο grand prix της Ουγγαρίας, και 3 αγώνες μετά ο Πολωνός θα ανέβει για πρώτη φορά στο podium, εδραιώνοντας τη θέση του για τα επόμενα χρόνια, μέσα σε μια ισχυρή ομάδα.

Από την άλλη πλευρά, ο Ιταλός Alessandro Nannini γεννήθηκε σε μια χώρα που ο μηχανοκίνητος αθλητισμός λατρεύεται, κάνοντας τα πρώτα του βήματα στις ειδικές διαδρομές των rally και όχι στις πίστες. Από αυτές, πρώτη γεύση πήρε μόλις το 1981, όταν σε ηλικία 22 ετών έλαβε μέρος στο πρωτάθλημα Formula Italia, πριν μεταπηδήσει για τα επόμενα χρόνια στην ομάδα Formula 2 της Minardi. Κι ενώ ο Kubica ακολούθησε τον αναμενόμενο δρόμο για την F1, ο Nannini χρειάστηκε να περιμένει, αδικαιολόγητα, έναν χρόνο παραπάνω για τη superlicence του. Ο Giancarlo Minardi, έχοντας διακρίνει την ταχύτητα του συμπατριώτη του, ήθελε να τον εντάξει στο δυναμικό της ομάδας F1 από το 1985, όμως το ντεμπούτο του Sandro πραγματοποιήθηκε το 1986, για λογαριασμό της μικρής Ιταλικής ομάδας.

Μέχρι αυτό το σημείο, οι διαφορές είναι περισσότερες από τις ομοιότητες, αλλά η συνέχεια είναι εντελώς διαφορετική. Αρχικά, ας ρίξουμε μια ματιά στα στατιστικά τους στη Formula 1.

Πέρα από το προφανές, ομοιότητα παρουσιάζει και τρόπος που ήρθαν οι νίκες τους στη Formula 1, αφού, απρόοπτα και ατυχήματα μεταξύ των διεκδικητών της πρώτης θέσης, τους άνοιξαν το δρόμο προς την καρό σημαία. Το 1989, η McLaren διαθέτει το καλύτερο μονοθέσιο και το καλύτερο οδηγικό δίδυμο, με τους Prost και Senna να κοντράρονται για τον τίτλο. Στις 22 Οκτωβρίου στην πίστα της Suzuka, οι δυο μεγάλοι οδηγοί έρχονται σε επαφή και ωφελημένος βγαίνει ο Nannini, που οδηγεί την κούρσα. Ο Senna κερδίζει τελικά τον αγώνα, αλλά ακυρώνεται στη συνέχεια και ο Ιταλός κατακτά την μοναδική του νίκη στη Formula 1 και μόλις τη δεύτερη της Benetton.

Για τον Kubica, η μεγάλη στιγμή ήρθε στις 8 Ιουνίου του 2008, στην πίστα Gilles Villeneuve του Καναδά. Οι Hamilton και Raikkonen θεωρούνταν τα φαβορί του αγώνα, μέχρις ότου ο νεαρός Βρετανός πέσει πάνω στο Φινλανδό, κατά την έξοδό τους από τα pit. Μετά το ατύχημα, ο Kubica είχε ένα εύκολο grand prix μέχρι το πέσιμο της καρό σημαίας, παίρνοντας την πρώτη νίκη για τον ίδιο αλλά και για την ομάδα.

Και οι δυο οδηγοί, μετά από την πρώτη τους νίκη ανέβηκαν επίπεδο, παίρνοντας βάθρα και κοιτώντας στα μάτια τα μεγάλα ονόματα της εποχής τους, βρισκόμενοι όμως σε κατώτερα μονοθέσια. Ο Kubica, μετά την αποχώρηση της BMW από τη Formula 1, μεταπήδησε στη Renault, δείχνοντας σημάδια του μεγάλου του ταλέντου, σε πίστες όπως το Monaco και το Spa-Francorchamps. Ο Nannini άφησε πίσω του τη Minardi για χάρη της ανερχόμενης Benetton, παλεύοντας συχνά με τις τότε παντοδύναμες McLaren. Έφτασε κοντά στη νίκη στο Γερμανικό grand prix του 1990, αλλά και στο Ουγγρικό της ίδιας χρονιάς, μονομαχώντας με το Senna και τις δυο φορές. Αυτές του οι εμφανίσεις προσέλκυσαν το ενδιαφέρον μεγάλων ομάδων, αφού μέχρι και τον τελευταίο αγώνα της καριέρας του στο Estoril, βρισκόταν μόλις 3 βαθμούς πίσω από τον teammate του, τον 3 φορές Παγκόσμιο πρωταθλητή Nelson Piquet, έχοντας μάλιστα 1 βάθρο παραπάνω (3 έναντι 2) και 2 εγκαταλείψεις περισσότερες. Ο Kubica, θα είχε πανηγυρίσει την πρώτη του νίκη έναν αγώνα πριν τον Καναδά, εάν το safety car δεν ευνοούσε τον Hamilton στο βρεγμένο Monaco, ενώ ο teammate του, Nick Heidfeld, παρότι καθιερωμένος, δεν αποτέλεσε ουσιαστικό αντίπαλο.

Όπως προείπα, οι εμφανίσεις τους με κατώτερα μονοθέσια, έκαναν τους ειδικούς του σπορ, αλλά και τους απλούς θεατές, να έχουν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τις οδηγικές ικανότητες των δυο και πλέον θεωρούνταν σίγουρο πως η μεγάλη τους ευκαιρία πλησίαζε. Αρχικά, και οι δυο βρίσκονταν σε ομάδες με ανοδική πορεία. Η Benetton όλοι ξέρουμε πως εξελίχθηκε σαν ομάδα τα επόμενα χρόνια, κερδίζοντας 3 τίτλους τη διετία 1994-95, παίρνοντας μάλιστα τη νίκη στους 2 τελευταίους αγώνες το 1990, όταν ο Nannini είχε ήδη τραυματιστεί. Όμως και η Renault, μετά από δυο κακές χρονιές, έβρισκε ξανά τα πατήματά της, κάτι που επιβεβαίωσαν εν τέλη και οι αγώνες του επανεμφανιζόμενου στη Formula 1, Kimi Raikkonen. Έπειτα, υπήρξαν φήμες και για τους δυο, για μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα. Εκτός του ότι οι φήμες αργότερα επιβεβαιώθηκαν, το ειρωνικό της υπόθεσης είναι πως η ίδια ομάδα κυνήγησε και τους δυο! Το όνομα αυτής; Scuderia Ferrari.

Ας περάσουμε τώρα στους τραυματισμούς, αναφέροντας πως και τα δυο ατυχήματα ήταν ανεξάρτητα με τη Formula 1. Η ιστορία του Kubica είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους μας. Κατά τη διάρκεια του Ronde di Andora rally, ο Kubica έπεσε πάνω σε μια μπαριέρα που βρισκόταν στο πλάι του δρόμου. Εκείνη διαπέρασε το αυτοκίνητο από άκρη σε άκρη, τραυματίζοντας πολύ σοβαρά το δεξί χέρι του Πολωνού, το οποίο είχε υποστεί μερικό ακρωτηριασμό στον πήχη. Ο Nannini  είχε εμπλακεί σε συντριβή ελικοπτέρου, στη γενέτειρά του Σιένα τον Οκτώβριο του 1990, στην οποία ο δεξιός πήχης του χεριού του αποκόπηκε. Και οι δυο επέζησαν από τα ανατριχιαστικά ατυχήματα τους, καταφέρνοντας μάλιστα, με τη βοήθεια εξαιρετικών χειρουργών, να μην χάσουν μέλος του σώματός τους. Ο Kubica επέστρεψε στους αγώνες rally σχεδόν 2 χρόνια μετά, κατακτώντας πέρσι το πρωτάθλημα στην κατηγορία WRC2 και ανεβαίνοντας κατηγορία για το 2014, με την ομάδα της M-Sport.

Η Ferrari, μένοντας πιστή στις προθέσεις της, έδωσε την ευκαιρία στον Nannini να βρεθεί πίσω από το τιμόνι μονοθέσιου σε τεστ το 1991, όπου έγινε φανερό πως δεν θα μπορούσε να οδηγήσει ξανά σε αυτό το επίπεδο. Ο Ιταλός αγωνίστηκε στα DTM και ITC, με κάποια επιτυχία, από το 1992 έως το 1996, πριν περάσει για ένα χρόνο στο FIA GT Championship για λογαριασμό της Mercedes. Έπειτα κρέμασε τα γάντια του, βάζοντας τέλος σε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα.

Εάν ρωτήσετε σήμερα έναν φίλο ή κάποιον ειδικό της Formula 1, για τις δυνατότητες του Robert Kubica, θα σας απαντήσει με σιγουριά πως επρόκειτο να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής. Το ταλέντο του, η προσήλωση στο στόχο και η δίψα του για αγώνες είναι τέτοια, που ακόμα και με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, μην έχοντας 100% λειτουργικό το δεξί του χέρι, καταφέρνει να αποτελεί δύσκολο αντίπαλο για τους οδηγούς rally. Ο Nannini αποτέλεσε αντίστοιχο ταλέντο την εποχή του, με πολλούς να θεωρούν τη νίκη του στη Suzuka την πρώτη από πολλές που θα ακολουθούσαν στη Formula 1. Τελικά, πήρε 13 νίκες στο DTM, διαψεύδοντας όσους υποστήριζαν πως δεν θα έτρεχε ξανά σε αγώνες, πόσο μάλλον να είναι ανταγωνιστικός σε αυτούς. Όσο για τη Formula 1, έχασε δυο μεγάλα ταλέντα πριν καν φτάσουν στο αποκορύφωμα των ικανοτήτων τους, πριν καν οδηγήσουν για κάποια ομάδα ικανή για πρωταθλήματα. Αυτό που ξέρω, είναι πως θα τους θαυμάζω για τη δύναμη της ψυχής τους, την επιμονή τους και για τα όσα πρόλαβαν να μας δείξουν στις πίστες του κορυφαίου μηχανοκίνητου σπορ, έχοντας πάντα στην άκρη του μυαλού, το πόσο πολύ μοιάζουν, αυτές οι δυο άτυχες καριέρες.