Εισαγωγή
Το 2014 ήταν η χρονιά με τις μεγαλύτερες αλλαγές στη σύγχρονη ιστορία της Formula 1, πάντα όσον αφορά το τεχνικό κομμάτι. Η αδιαμφισβήτητη υπεροχή και απόλυτη κυριαρχία της Mercedes AMG έσβησε σχεδόν αμέσως το ενδιαφέρον που είχε δημιουργηθεί πριν από την έναρξη της σεζόν. Κι εκεί που πιστεύαμε πως η «φλόγα» αυτή δε θ’ ανάψει εν όψει 2015 -ας μη γελιόμαστε, το πλεονέκτημα που μεταφέρει η Mercedes στη νέα σεζόν μπορεί να χαρακτηριστεί και «μη-αναστρέψιμο», τουλάχιστον για το πρώτο μισό της σεζόν-, έρχονται να μας διαψεύσουν οι Ferrari και McLaren, πιο συγκεκριμένα οι Sebastian Vettel και Fernando Alonso.
Οι δύο αυτές μεταγραφές έχουν τραβήξει επάνω τους το περισσότερο ενδιαφέρον για τα πρώτα Grands Prix του 2015 ίσως και για τα 21 (το πιθανότερο είναι να έχουμε 20, όπως έχει πει και ο Bernie Ecclestone). Αυτό δε θα συμβεί μόνο επειδή είναι και οι δύο κορυφαία ονόματα, αλλά και για το γεγονός πως γίνονται ουσιαστικά οι «αρχηγοί» ομάδων που τα τελευταία χρόνια αντιμετώπισαν δυσκολίες και καλούνται να επιστρέψουν στην κορυφή, διότι είναι οι δύο πιο επιτυχημένες ομάδες στην ιστορία του αθλήματος και οφείλουν τουλάχιστον να μάχονται για τις πρώτες θέσεις.
Έχω, λοιπόν, κάποιες σκέψεις για τις μεταγραφές αυτές και φυσικά μπορώ να τις εκφράσω γραπτώς, ώστε ν’ ακολουθήσει, περαιτέρω συζήτηση μαζί σου. Το γεγονός ότι ξεκινάω από τον Sebastian Vettel σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον ότι η επιλογή γίνεται βάσει της ημερομηνίας ανακοίνωσης από την ομάδα (μπορεί να ήξεραν μέχρι και οι πέτρες για τη συνεργασία του Alonso με τη McLaren, αλλά μ’ αρέσει να είμαι τυπικός) και το δεύτερο είναι ότι θ’ ακολουθήσει αντίστοιχο άρθρο για τον Ferni, τις επόμενες εβδομάδες -και αυτό είναι δέσμευση-.
Επειδή ένα από τα παρατσούκλια μου είναι «Εραστής του Πληκτρολογίου» (μάλλον πρέπει ν’ ανησυχώ γι’ αυτό), θα προσπαθήσω να μην το επιβεβαιώσω για ακόμα μία φορά. Επιπλέον, το άρθρο είναι χωρισμένο σε κάποιες κατηγορίες, ώστε να είναι πιο εύκολο κι ευχάριστο στην ανάγνωση, αλλά και για να γίνεται εύκολα αντιληπτό σε τι πράγμα ακριβώς αναφέρομαι.
Η σχέση με τον Kimi
Ένα από τα βασικότερα που επιδιώκει μία ομάδα μεταξύ των οδηγών της είναι να υπάρχει κόντρα μόνο μέσα στην πίστα, η οποία να συνδυάζεται με ομαδική δουλειά στο εργοστάσιο. Αυτό γίνεται δύσκολο όταν αναφερόμαστε σε δύο Παγκόσμιους Πρωταθλητές, αλλά τα πράγματα μπορούν να γίνουν πιο εύκολα όταν οι δύο οδηγοί είναι φίλοι από παλιά. Προτού βιαστείς να μου αναφέρεις παραδείγματα με φιλίες που διαλύθηκαν πριν ανατείλει δύο συνεχόμενες φορές ο ήλιος -με πιο πρόσφατο παράδειγμα τους Lewis Hamilton και Nico Rosberg-, έρχεται να σου απαντήσει ο ένας εκ των δύο οδηγών, και αυτός είναι ο Kimi Raikkonen.
Ειλικρινά, θεωρώ πως ο «Iceman» είναι μαζί με τον Jenson Button (μπορείς να το πάρεις και σαν… teaser για το αντίστοιχο άρθρο του Alonso) οι δύο από τους τωρινούς Πρωταθλητές με τους οποίους το κλίμα εντός της ομάδας δεν μπορεί ν’ αλλάξει εύκολα μόνο από τη μία πλευρά. Ναι, ο Vettel μάς έχει δείξει στο παρελθόν ότι δεν είναι το καλύτερο παιδί (ακόμα θυμάμαι εκείνο το σηκωμένο δάχτυλο στον Narain Karthikeyan), ειδικότερα όταν βρίσκεται σε δύσκολες καταστάσεις ή μ’ έναν «σκληρό» στον χαρακτήρα team-mate, όπως ήταν ο Mark Webber (φαντάζομαι πως κανένας δεν έχει ξεχάσει τη σχέση των δύο ανδρών, αλλά και το κλίμα που υπήρχε στο Milton Keynes).
Αυτό δε σημαίνει πως τα πράγματα είναι ίδια. Ο χαρακτήρας του Γερμανού φαίνεται πως έχει βελτιωθεί κι έχει αλλάξει, καθώς φέτος δεν είδαμε αυτά που θα περιμέναμε βάσει των όσων είχαμε δει το 2010, για παράδειγμα. Ο Daniel Ricciardo κέρδισε κατά κράτος φέτος τον Seb, όμως ο ίδιος απλώς το αποδέχθηκε, δίχως να ξεφύγει από την πρέπουσα συμπεριφορά, δίχως να δημιουργηθεί έχθρα μεταξύ τους (εννοώ εκτός πίστας), δίχως ν’ ακούσουμε κάτι άσχημο για το «Χαμογελαστό Παιδί»· αντιθέτως μάλιστα, ο Daniel έχει δηλώσει πως ο Vettel τον σεβάστηκε από την πρώτη μέρα κοινή τους πορείας, και προσωπικά δεν έχω λόγους να μην τον πιστέψω.
Όσο για την άλλη πλευρά, ο Raikkonen είναι ένας χαρακτήρας που, σ’ αυτή τη φάση της ζωή του, δε φαίνεται να νοιάζεται ιδιαίτερα για τον ανταγωνισμό του με τον team-mate του. Πιθανότατα, ο Φινλανδός θα διανύσει την τελευταία του σεζόν στη Formula 1 και δεν μπορούμε να βρούμε ίχνη για διάθεση ανταγωνισμού εκτός πίστας. Σωστά το μυαλό σου έκανε μια γρήγορη αναδρομή στους περασμένους μήνες. Η συμπεριφορά του Kimi είναι η απολύτως αναμενόμενη παρόλο που ο Alonso δεν άφησε περιθώρια αμφισβήτησης από τον Πρωταθλητής του 2007, επομένως δεν περιμένω να δω έναν διαφορετικό-πιο εχθρικό Raikkonen το 2015, και μάλιστα μ’ ένα φίλο του, φιλία που δεν υπήρξε ποτέ μεταξύ του Φινλανδού και του Ισπανού.
Η σχέση με τους Tifosi
Αν μπορούσες να με δεις τώρα, θα έβλεπες ένα τεράστιο χαμόγελο, και όχι δεν είναι από τη χαρά μου για τις γιορτές των Χριστουγέννων, αλλά για τα παιχνίδια της μοίρας. Όπως είχε συμβεί και με τον Alonso, έτσι και τώρα έρχεται στο Maranello ένας παλιός εχθρός, ένας οδηγός που δεν τους είναι ο πιο συμπαθής, ένας οδηγός που έχει στερήσει κούπα/κούπες από τους Ιταλούς. Το 2010 και το 2012, ο «El Nano» είδε το Πρωτάθλημα να πηγαίνει για μερικούς βαθμούς στο αντίπαλο στρατόπεδο. Κατά τη γνώμη μου βέβαια, του τα στέρησε η ίδια η Ferrari, διότι, το 2010, βρέθηκε χωρίς στρατηγική στο Abu Dhabi (όσο και αν πονάει αυτό, έτσι είναι), ενώ, το 2012, με μια λίγο ταχύτερη F2012, ο Ισπανός θα έφερνε την κούπα στην Ιταλία.
Η αντιπάθεια κάποιων οπαδών της Scuderia για τον Alonso ποτέ δεν έγινε συμπάθεια, αλλά τουλάχιστον ακόμα κι αυτοί ήξεραν ένα πράγμα, πολύ βασικό, το βασικότερο για έναν οδηγό: ότι ο Ferni θα «πιει το αίμα» του μονοθεσίου (με την καλή έννοια φυσικά), ότι θα καταθέσει την ψυχή του στην πίστα, ότι τέλος πάντων είναι ο κορυφαίος και πιο ολοκληρωμένος οδηγός στο άθλημα. Αυτό συνεπάγεται αμέσως πως ο Vettel δεν είναι ο καλύτερος οδηγός στο άθλημα (ξέρω ότι υπάρχουν άτομα που διαφωνούν μαζί μου, μα η γνώμη μου έχει σχηματιστεί βάσει όσων είδα στις πίστες), έτσι αυτοί που δεν τον θέλουν στα κόκκινα είναι σίγουρα περισσότεροι από αυτούς που ήταν αντίθετοι στη συμφωνία με τον Alonso.
Οι αριθμοί του -και όχι μόνο- με κάνουν να πιστεύω πως είναι χωρίς αμφισβήτηση ένας από τους ταχύτερους και καλύτερους πιλότους, αλλά υπάρχει και μια δυσαρέσκεια των «Tifosi» σχετικά με τον χαρακτήρα του Γερμανού, ιδιαίτερα αν υπάρξει σύγκριση και στην άλλη πλευρά είναι ο Ferni. Δε τους «γεμίζει το μάτι» ως ο οδηγός που θα γίνει ο απόλυτος αρχηγός στη Ferrari, ενώ δεν είναι λίγα τα «παράπονα» που έχω ακούσει, για παράδειγμα, για το πώς αντιδρούσε μετά από μία πασιφανέστατη νίκη (ξέρεις, λέω για κάτι ουρλιαχτά στον ασύρματο, παρόλο που ο αγώνας μπορεί να ήταν ουσιαστικά μια βόλτα γι’ αυτόν). Ναι, μπορεί η «άνεση» αυτής της «βόλτας» να δημιουργήθηκε μέσα από πολλή δουλειά -και από τη δική του πλευρά-, αλλά οι αντιδράσεις αυτές δεν είναι ό,τι σοφότερο για έναν Πρωταθλητή.
Τα πράγματα, όμως, αλλάζουν, ακόμα και στη δική του περίπτωση. Είναι στο χέρι του συμμετέχει στο παιχνίδι με τους κανόνες της κοινής γνώμης των οπαδών, αλλά το βασικότερο είναι η δουλειά, η πολλή και σκληρή δουλειά, διότι κάτι μου λέει πως δε θα έχει ένα μονοθέσιο αντίστοιχης οδηγικής συμπεριφοράς (δε τολμώ να μιλήσω γι’ ανταγωνιστικότητα) με τις Red Bulls των τελευταίων ετών. Κάτι άλλο που πρέπει να προσέξει είναι να μην προσπαθήσει να γίνει… χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Όχι, το ζήτημα δεν είναι να μιμηθεί τον Alonso· είναι δύο διαφορετικοί οδηγοί, και το γεγονός πως πρέπει να γίνει λίγο πιο «άντρας» (ελπίζω να καταλαβαίνεις αυτό που θέλω να τονίσω) δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνει ίδιος με τον Ισπανό. Το μεγαλύτερο, ωστόσο, στοίχημα γι’ αυτόν είναι να δείξει πως ακόμα και ο Alonso δεν είναι αναντικατάστατος. Πώς θα το κάνει αυτό; Καλύπτοντας ένα πολύ μεγάλο μέρος από το κενό που έχει αφήσει ο «El Nano». Ποιο κενό;
Το Κενό
Όταν πραγματοποιείται μια αποχώρηση σε μια ομάδα -όχι μόνο στη Formula 1-, τότε αυτομάτως σχηματίζεται ένα κενό, ένας χώρος που πρέπει να καλυφθεί. Βέβαια, υπάρχει το γνωστό γνωμικό «ουδείς αναντικατάστατος», μα γνωρίζουμε πως και αυτός ο «κανόνας» «ζει» από τις εξαιρέσεις. Μήπως μία τέτοια είναι και στην περίπτωσή μας; Μην περιμένεις απάντηση. Παρ’ όλα αυτά που μας έχουν δείξει οι δύο οδηγοί, παρόλο που ο Ισπανός είναι πιο ψηλά στη δική μου εκτίμηση από τον Seb, δε θα σου απαντήσω για κάτι που δε γνωρίζω με βεβαιότητα και κάτι που αφορά το μέλλον.
Η θέση που έμεινε κενή ήταν αυτή του πρώτου οδηγού της Ferrari. Έχεις μερικά δευτερόλεπτα αν θέλεις για να συνειδητοποιήσεις για τα μεγέθη στα οποία αναφέρομαι… Είναι εξαιρετικά μεγάλη ευθύνη να έχεις το νούμερο ένα στο Maranello. Η παρουσία του «Iceman» μπορεί να σε κάνει να πιστεύεις ότι ο Vettel δε θα πάρει τον άσσο διότι στην άλλη άκρη του γκαράζ υπάρχει ο Raikkonen. Είναι, όμως, έτσι; Για να σκεφτούμε πώς έχουν τα πράγματα: Ακόμα κι αν δούμε έναν τελείως διαφορετικό Raikkonen -πιο ανταγωνιστικό, φυσικά-, ο μοναδικός σκοπός για την πρόσληψη του Vettel ήταν η αντικατάσταση του Alonso, δηλαδή να γίνει ο πραγματικός ηγέτης της Ferrari.
Το γεγονός ότι ανήκει στην «άρχουσα τάξη» των οδηγών, σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετό για να ανταποκριθεί στις «απαιτήσεις» της Ferrari και των οπαδών: αυτοί έχουν συνηθίσει να βλέπουν έναν οδηγό να «στείβει» το μονοθέσιο, όποιο κι αν είναι αυτό· «φορτηγό» ή «πύραυλος». Έναν οδηγό που γίνεται όλο και πιο δυνατός από τις «σφαλιάρες» της Ferrari. Έναν «Σπαρτιάτη» οδηγό (ο Alo θα προτιμούσε να γράψω «Samurai»), ο οποίος μάχεται με ό,τι όπλο έχει, ενάντια σε οποιονδήποτε αντίπαλο κι αν έχει απέναντί του. Και το να το βλέπεις αυτό για 5 συνεχόμενα χρόνια, συνεπάγεται πως θέλεις να συνεχίσεις να το βλέπεις, προκειμένου να συνεχίζει να υπάρχει η τεράστια αλλά μοναδική ανάγκη για μονοθέσιο και όχι για οδηγό.
Έστω ότι το 2015 θα είναι μια χρονιά προσαρμογής για τον Vettel (θυμίζω ότι το 2010 δεν ήταν για τον Alonso). Από το 2016, όμως, ο Γερμανός θα πρέπει να έχει εναρμονιστεί πλήρως με την Scuderia και μάλιστα να είναι αυτός ο «μαέστρος», τόσο εντός πίστας, όσο και στο εργοστάσιο, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι ένας εξαιρετικά ικανός «δούλος», αν και αυτό δεν μπορούμε να ξέρουμε κατά πόσο ίσχυε για τον Alonso, διότι μπορεί ο Ισπανός να δούλευε για να πάρει τα μέγιστα από το μονοθέσιο, μα δεν είναι και ο καλύτερος όσον αφορά την εξέλιξη ενός μονοθεσίου. Το κενό, λοιπόν, κάνει λόγο για έναν μαχητή που παλεύει αγόγγυστα, σχεδόν πάντα ακατάβλητο εντός κι εκτός πίστας που βγάζει αφειδώλευτα το τις ικανότητές του στην πίστα. Χαρακτηρισμοί που αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα όταν αφορούν τον Ferni.
Οι Απαιτήσεις
Νομίζω πως αναφέρθηκα αρκετά στον Alonso, αλλά ήταν η ενότητα τέτοια και δεν είχα άλλη επιλογή. Περνώντας και πάλι στον Seb, έχει και αυτός κάποιες απαιτήσεις. Μπορεί στο «Βιβλίο των Δογμάτων» της Formula 1 να γράφει ξεκάθαρα πως η ομάδα είναι πάντα πάνω από οποιοδήποτε οδηγό, ωστόσο ο Vettel, ως «εργαζόμενος» έχει κι αυτός δικαιώματα και απαιτήσεις. Τι του δίνει αυτό το δικαίωμα; Οι 4 παγκόσμιοι τίτλοι! Πώς έχουν προκύψει αυτοί οι 4 τίτλοι; Μέσα από 34 νίκες, 53 βάθρα, 40 pole positions, 2.173 γύρους στην πρωτοπορία και 1.326 βαθμούς. Αυτά τα νούμερα αφορούν μόνο την 4ετία 2010-2013, και όχι συνολικά την καριέρα του στη Formula 1.
Είτε σου αρέσει είτε όχι, είναι ο πιο επιτυχημένος οδηγός αυτή τη στιγμή στο άθλημα. Και αν πιστεύεις πως όλα αυτά τα έσβησε μονομιάς ο Ricciardo, εγώ πραγματικά δε δίνω ιδιαίτερη σημασία στο 2014 και σε καμία περίπτωση δεν τον κρίνω συνολικά από μία σεζόν (αν το έκανα, θα έπρεπε να μου επιβληθεί ισόβιος αποκλεισμός από την επαφή μου με το πληκτρολόγιο). Τα παραπάνω νούμερα, λοιπόν, είναι ένα σημαντικό όπλο στην φαρέτρα του Vettel, ο οποίος σίγουρα θα έχει στο μυαλό του τα πρώην του μονοθέσια και δεν ξέρω κατά πόσο και ποιον τρόπο μπορεί να επηρεάσει αυτό την ψυχολογία και, κατ’ ακολουθία, την απόδοσή του.
Η ανταγωνιστικότητα της Mercedes την περασμένη σεζόν δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ελπίδες στους αντιπάλους της εν όψει 2015. Η νέα σεζόν θα είναι μία περίοδος προσαρμογής των -πάρα πολλών- αλλαγών που πραγματοποίησε η Scuderia. Η αισιοδοξία στα λόγια του Sergio Marchionne, Προέδρου της Ferrari, κάνει λόγο για 1 με 2 νίκες. Επομένως, αυτό που θα πρέπει να «απαιτεί» ο Γερμανός είναι να μπουν τα θεμέλια για το μέλλον.
Ο Marco Mattiacci, ξέρεις αυτός που έφυγε νύχτα από τη Ferrari, μιλούσε για 3ετές πλάνο, και τα λόγια του μόνο τυχαία δεν ήταν. Παρ’ όλα αυτά, η συχνότητα για μάχες στις πρώτες θέσεις θα πρέπει ν’ αυξάνεται ήδη από το 2015 και μάλιστα η πρόοδος αυτή να γίνεται γεωμετρική από το 2016. Αν νομίζεις πως είμαι «αυστηρός», σκέψου και πάλι τη σημαίνει Ferrari και θα δεις πως δεν είμαι. Ναι, λοιπόν, ο Vettel μπορεί να το «απαιτεί» αυτό. Το καλό, όμως, γι’ αυτόν είναι ότι οι αριθμοί που έγραψα παραπάνω του δίνουν μια χαλαρωτική αύρα, ενώ δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι θα κλείσει τα 28 εντός του 2015. Αλήθεια, ξέρεις πολλούς 28χρονους με 4 παγκόσμια πρωταθλήματα;
Ο νέος Schumi;
Είναι πραγματικά μια ενότητα που προσθέτω μετά από πολλή σκέψη. Η βασικότερη ένσταση μέσα μου ήταν το γεγονός πως ο Michael Schumacher αναρρώνει από ένα πολύ σοβαρό ατύχημα (πλησιάζουν μάλιστα οι μέρες που θα συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε). Ο δεύτερος λόγος είναι η «βαρύτητα» του ονόματος αυτού, κάτι που ίσως προκαλέσει ενστάσεις, από τη δική σου πλευρά τώρα. Τελικώς, επέλεξα να συνεχίσω το άρθρο για δύο λόγους: Ο πρώτος δεν είναι άλλος από τον τίτλο, που παραπέμπει αναπόφευκτα στον Schumacher. Και ο δεύτερος είναι ο παρατσούκλι του Vettel -αν και δε νομίζω πως το λένε πλέον-, το «Baby Schumi». Με κάθε σεβασμό την κατάσταση και το όνομα του πολυπρωταθλητή, φτάνω στο τέλος του άρθρο.
Κατ’ αρχάς, ηλικιακά τα πράγματα είναι ίδια κι για τους δύο. Στα 27 τους έτρεξαν/θα τρέξουν για πρώτη φορά με τη Ferrari· και οι δύο ως Πρωταθλητές. Μία ακόμα ομοιότητα είναι το γεγονός πως η Scuderia έμπαινε/μπαίνει σε μία νέα περίοδο, μέσα από σημαντικές αλλαγές. Μέσα από την ομοιότητα αυτή προκύπτει μία βασική διαφορά: τότε, τα ονόματα των Ross Brawn (Τεχνικός Διευθυντής) και Rory Byrne (Αρχισχεδιαστής) είναι πιο «βαριά» από αυτά των James Allison και Simone Resta, ενώ δε θα πρέπει να ξεχνάμε πως ο Allison αποτέλεσε μια σημαντική προσθήκη το 2000. Φυσικά, δε θα πρέπει να παραλείψουμε και το όνομα του Jean Todt, που επίσης έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτό του Maurizio Arrivabene.
Όπως συμβαίνει και τώρα, έτσι και τότε η ομάδα χρειάστηκε χρόνο για να πάρει η εξαιρετικά συντονισμένη δουλειά τους σάρκα και οστά και να έρθουν τ’ αποτελέσματα που ζητούσαν. Πέρα από τις σημαντικές διαφορές στα ονόματα, υπάρχει και μία ακόμα σημαντική διαφορά. Οι κανονισμοί ευνοούσαν τις ομάδες που είχαν τους πόρους και τα άτομα για να βρεθούν και να διατηρηθούν στην επιφάνεια, κάτι που εκμεταλλεύτηκε η Scuderia, με τις φήμες να κάνουν λόγο για προϋπολογισμό σχεδόν $444.000.000 το 2003! Αυτά τα νούμερα, απλά δεν υπάρχουν τώρα, ενώ σίγουρα οι 3λιτροι V10 κινητήρες τώρα ήταν πολύ πιο κοντά στην τεχνογνωσία της Ferrari απ’ ό,τι οι σημερινοί turbo V6, 1.6 λίτρων.
Τα παραπάνω δε σημαίνουν, ωστόσο, πως η Ferrari δεν μπορεί να βρεθεί και πάλι στην κορυφή -και να διατηρηθεί εκεί-, αλλά τα πράγματα φαίνονται πιο δύσκολα τώρα. Επιπλέον, δεν είναι μόνο η Ferrari· προσωπικά βλέπω πως οι ικανότητες του Vettel δεν έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν εκείνες του Schumacher το 1996, μα ποτέ δεν ξεγράφω την εξέλιξη και τη βελτίωση ενός οδηγού (όχι, δεν εννοώ ότι ο Seb θα ξεπεράσει κάποτε τον Schumi σε ικανότητες, αλλά δεν μπορώ ν’ αποδείξω πως δεν υπάρχει καμία πιθανότητα στο ενδεχόμενο αυτό). Τα πράγματα, λοιπόν, παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές και σκοπίμως δεν συμπεριλαμβάνω τον παράγοντα του δεύτερου οδηγού της ομάδας (ξέρεις, με την έννοια του υπάλληλου του πρώτου) διότι δε θεωρώ ότι είναι καθοριστικός στην τόσο μεγάλη επιτυχία ενός οδηγού. Πλέον, τα πράγματα βρίσκονται στο χέρι της ιστορία για να μας δείξει αν όντως ο Vettel μπορεί να κατακτήσει πρωταθλήματα με τη Ferrari, διότι δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι στη Formula 1 δεν υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: απόλυτη κυριαρχία ή αφάνεια.
Επίλογος
Αυτές νομίζω πως ήταν οι βασικότερες ενότητες που θεώρησα ότι «καλούσαν» για ανάλυση. Ο Vettel είναι ένας κορυφαίος οδηγός, ο οποίος γνωρίζαμε πως κάποτε θα κάνει το όνειρό αυτό του πραγματικότητα. Το συγκεκριμένο βήμα έγινε πάνω σε μία εποχή που η Ferrari κάνει μια γενική… ανακαίνιση κάτι που είναι μάλλον καλό για μία ομάδα που δεν έχει δει τίτλο εδώ και 6 ολόκληρα χρόνια. Η κίνηση του Γερμανού εμπεριέχει ρίσκο, το οποίο μοιράζεται με τη Scuderia όσον αφορά το μέλλον του. Η μετάβαση αυτή θυμίζει αρκετά ό,τι έκανε ο Hamilton πριν από 2 χρόνια, αν και ο Βρετανός πιθανώς γνώριζε εκ των προτέρων ότι θα βρίσκεται μέσα σ’ ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό μονοθέσιο το 2014, κάτι που δεν ισχύει για τον Sebastian.
Η επιτυχία του 27χρονου δεν εξαρτάται σε καμία περίπτωση μόνο από τη δική του πλευρά. Το μονοθέσιο έχει τον σημαντικότερο ρόλο όσον αφορά την απόδοση του συνδυασμού οδηγός-αυτοκίνητο, αλλά ο Vettel θα πρέπει να παίξει σωστά το παιχνίδι του, και οι 4 τίτλοι μπορούν να τον βοηθήσουν αρκετά σε αυτό. Με τον τρόπο αυτό, σίγουρα θ’ ανέβει αρκετά επίπεδα στα μάτια πολλών ενώ θα κερδίσει ακόμα περισσότερους οπαδούς, όχι τόσο δύσκολο κατόρθωμα όταν είσαι ο νούμερο ένα οδηγός της Ferrari, ακόμα κι αν είσαι ο Vettel, δηλαδή όχι και ο πιο ποθητός αντίπαλος οδηγός για τους οπαδούς της ιταλικής ομάδας.
Το κείμενο του άρθρου ολοκληρώνεται εδώ, ωστόσο το άρθρο συνεχίζεται στα σχόλια, εκεί που είσαι ελεύθερος να εκφράσεις ανοιχτά τις απόψεις ή τις διαφωνίες σου σχετικά με όσα γράφτηκαν παραπάνω…