8 αλησμόνητες νίκες στην Formula 1

Σχετικά άρθρα

[nextpage title=”Εισαγωγή”]

clark67

Από το 1950 που πραγματοποιήθηκε το πρώτο επίσημο πρωτάθλημα Formula 1, μέχρι και τον φετινό αγώνα στην Μαλαισία, έχουν διεξαχθεί συνολικά 918 αγώνες. Κάποιοι από αυτούς έχουν κερδηθεί εύκολα, άλλοι απροσδόκητα και μερικοί με τους πιλότους να κάνουν πράγματα που δεν θεωρούνται φυσιολογικά από το ανθρώπινο μυαλό.

Σε αυτό το άρθρο θα θυμηθούμε 8 νίκες που έχουν μείνει στην ιστορία για τον τρόπο που οδήγησαν οι νικητές, με μοναδικό περιορισμό το να μην επαναληφθεί ο ίδιος πιλότος. Η κατάταξη γίνεται καθαρά με χρονολογική σειρά και προφανώς αποτελεί προσωπική επιλογή. Οπότε, περιμένω τα δικά σου σχόλια για να δω με ποιους αγώνες συμφωνείς ή διαφωνείς και φυσικά να γράψεις για όποιο άλλο Grand Prix πιστεύεις πως άξιζε να βρίσκεται στην λίστα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν!

[/nextpage]

[nextpage title=”1957″]

Nurburgring – Juan Manuel Fangio – Maserati

juan_manuel_fangio__germany_1957__by_f1_history-d5xxpqw

Ο Fangio ήταν αδιαμφισβήτητα ο καλύτερος οδηγός της εποχής του και όσοι είδαν από κοντά τον “μαέστρο” να τιθασεύει κάθε λογής αυτοκίνητο, επιμένουν πως πρόκειται για τον καλύτερο όλων των εποχών. Ο Αργεντινός ποτέ δεν προσπαθούσε να διαλύσει τον ανταγωνισμό. “Η νίκη είναι νίκη, είτε κερδίσεις με ένα δευτερόλεπτο διαφορά, είτε με ένα λεπτό” έλεγε και έχοντας το τεράστιο πλεονέκτημα του ταλέντου του, οδηγούσε όσο χρειαζόταν για να φτάσει πρώτος στην καρό σημαία. Όμως, στις 4 Αυγούστου του 1954, στην πράσινη κόλαση του Nurburgring, θα χρειαζόταν να οδηγήσει στα όρια –ίσως και πέρα από αυτά- για να πάρει τη νίκη, που θα ήταν και η τελευταία της πλούσιας καριέρας του.

Ο Fangio ξεκινούσε τον αγώνα από την pole position, έχοντας πίσω του τις Lancia-Ferrari των Mike Hawthorn και Peter Collins. Γνωρίζοντας πως τα Pirelli του φθείρονταν ταχύτερα από τα Engleberts των κόκκινων, που δεν θα σταματούσαν στα pits, πήρε την απόφαση να πιέσει στην αρχή του αγώνα, έχοντας λιγότερο καύσιμο, και να πραγματοποιήσει ανεφοδιασμό και αλλαγή ελαστικών περίπου στα μισά.

juan_manuel_fangio__germany_1957__by_f1_history-d5pg07y

Όλα πήγαιναν σύμφωνα με το σχέδιο μέχρι τον 13ο, σε σύνολο 23ων, γύρο, όταν μπήκε στα pits με 30 δευτερόλεπτα διαφορά από τις δυο Ferrari. Όμως, ο μηχανικός του έχασε το παξιμάδι του τροχού, που κύλησε κάτω από το αυτοκίνητο χωρίς να το αντιληφθεί κανείς, με αποτέλεσμα η στάση να κρατήσει μια… αιωνιότητα και ο Fangio να βγει στην πίστα περίπου 48 δευτερόλεπτα πίσω από τους δυο πρώτους. Τότε, θα έδινε την καλύτερη παράσταση της καριέρας του.

Στον πρώτο του γύρο, η διαφορά μεγάλωσε στα 52 δεύτερα, αφού τα σκληρά ελαστικά της εποχής χρειάζονταν χρόνο για να φτάσουν στην ιδανική θερμοκρασία λειτουργίας. Έπειτα, όμως, ο Αργεντινός έσπασε σε 9 γύρους το ρεκόρ πίστας, τις 7 φορές διαδοχικά. Μάλιστα, έφτασε να κινείται 8 δευτερόλεπτα ταχύτερα απ’ ότι έκανε όταν πήρε την pole position! Έτσι, στον προτελευταίο γύρο έφτασε και πέρασε τους Collins και Hawthorn, τους οποίους και προσπέρασε με αυτή τη σειρά, για να κερδίσει τον αγώνα και το πρωτάθλημα του 1957.

Ποτέ στην ζωή μου δεν έχω οδηγήσει τόσο γρήγορα και δεν νομίζω ότι θα είμαι ποτέ σε θέση να το επαναλάβω.

[/nextpage]

[nextpage title=”1971″]

Monza – Peter Gethin – BRM

1472770_658325367553265_1150477489_n

Ο μέχρι το 2003 ταχύτερος αγώνας όλων των εποχών, ο αγώνας των ρεκόρ, ο αγώνας των μαχών. Το Ιταλικό Grand Prix του 1971 τα είχε όλα, εκτός από σασπένς για τον παγκόσμιο τίτλο, τον οποίο είχε ήδη κατακτήσει ο τεράστιος Jackie Stewart. Όμως αυτό, λειτούργησε ευεργετικά για το θέαμα, αφού οι πιλότοι είδαν το Grand Prix σαν μια ευκαιρία για να αποδείξουν τους εαυτούς τους.

Στην pole position βρισκόταν ο Chris Amon με την Matra, μπροστά από την Ferrari του Jacky Ickx και τις BRM των Siffert και Ganley, με τον πρωταθλητή Stewart (Tyrrell) να ξεκινά έβδομος και τον Peter Gethin ενδέκατος. Οι μεγάλες ευθείες της Monza ευνοούσαν τους θηριώδεις V12, κι έτσι οι μνηστήρες για τη νίκη αυξήθηκαν, ενώ το φαινόμενο του slipstream δεν επέτρεπε να ξεφύγει με ευκολία κάποιος πιλότος.

560798_495427730509697_108781948_n

Μόλις έσβησαν τα κόκκινα φώτα, πετάχτηκε στην πρώτη θέση μια Ferrari, όχι όμως εκείνη του δεύτερου Jacky Ickx. Ο Clay Regazzoni είχε κάνει εκπληκτική εκκίνηση από την όγδοη θέση, βρισκόμενος πλέον στην πρωτοπορία και πίσω του σχηματίστηκε το τρενάκι του “τρόμου”, με 10 μονοθέσια, κι όλους τους οδηγούς να αλλάζουν συνεχώς θέσεις, από την πρώτη μέχρι και την ενδέκατη.

Με τα μηχανικά προβλήματα να χτυπούν κάποιους συνδυασμούς, στο γκρουπ των πρωτοπόρων παρέμειναν να μάχονται οι Hailwood, Cevert, Peterson, Siffert, Ganley, Amon, Gethin και Oliver, με τις εναλλαγές θέσεων να είναι διαρκείς. Έπειτα, ο Chris Amon κατάφερε να αποσπαστεί στην πρώτη θέση, όμως ο πιο άτυχος πιλότος στην ιστορία του σπορ, δεν θα μπορούσε να μην αντιμετωπίσει θέματα.

1233621_603336416385494_279289396_n

Χάνοντας αρχικά το visor του κράνους του και βλέποντας τον κινητήρα της Matra να βράζει, ο Amon έμεινε πιο πίσω, αφήνοντας την πεντάδα των Gethin, Peteron, Cevert, Hailwood και Ganley να παλεύει –κυριολεκτικά- μέχρι το τελευταίο μέτρο για τη νίκη. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσουν όλοι ταυτόχρονα στην γραμμή τερματισμού, με την παραπάνω σειρά και τις διαφορές να είναι απίστευτα μικρές, σπάζοντας παράλληλα το ρεκόρ του ταχύτερου αγώνα στην Formula 1:

  1. P.Gethin 242,609 Kph
  2. R.Peterson +0,01
  3. F.Cevert +0,09
  4. M.Hailwood +0,18
  5. H.Ganley +0,61

[/nextpage]

[nextpage title=”1983″]

Long Beach – John Watson – McLaren

05_Gallery_Formula1_BestMoments

Ο “Wattie” είχε ήδη αποδείξει τα προηγούμενα χρόνια το πόσο ικανός και μαχητικός οδηγός ήταν. Ειδικά στα σιρκουί δρόμου, όπου τα προσπεράσματα είναι δύσκολα, ο Watson έδειχνε να βολεύεται καλύτερα από τους αντιπάλους του, βλέποντας αν θέλετε, μεγαλύτερο το δρόμο απ’ ότι ήταν στην πραγματικότητα.

Επομένως, στον δεύτερο αγώνα της σεζόν του 1983, στο Long Beach των Η.Π.Α. ο Βόρειο Ιρλανδός θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στα φαβορί για τη νίκη, σωστά; Λάθος! Σε ένα grid που απαρτίζονταν από 26 μονοθέσια, οι δυο McLaren των Lauda και Watson αντιμετώπισαν στις δοκιμές ένα γνώριμο από το 1982 πρόβλημα: Δεν μπορούσαν να ζεστάνουν τα λάστιχα της Michelin, μένοντας στην 23η και 22η θέση αντίστοιχα. Μπροστά τους βρίσκονταν συνδυασμοί όπως οι Tambay και Arnoux με τις Ferrari, ο Rosberg με την Williams, ο μετέπειτα πρωταθλητής Piquet με την Brabham, αλλά και οι Prost, Mansell, Alan Jones και de Angelis.

Στην εκκίνηση του Grand Prix ο Lauda πέρασε τον Watson και οι δυο McLaren ξεκίνησαν σιγά-σιγά να κερδίζουν έδαφος, προσπερνώντας μέσα στην πίστα, αλλά και εκμεταλλευόμενες κάποιες ατυχίες των προπορευόμενων συνδυασμών. Στον 28ο γύρο οι teammates είχαν ανέβει πια στην τρίτη και τέταρτη θέση, περνώντας διαδοχικά τους Marc Surer, Danny Sullivan και Johnny Cecotto, με τον Lauda να “ανοίγει τον δρόμο” και τον Watson να προσπαθεί να προστατέψει τα λάστιχά του.

AU1256505

Έτσι, 5 γύρους μετά, ο Wattie θα δώσει μάχη με τον Lauda, θα τον περάσει και θα θέσει στο στόχαστρό του τους δυο προπορευόμενους, Laffite και Patrese, που ήταν περίπου 20 δευτερόλεπτα μπροστά. Ο Βόρειο Ιρλανδός θα καλύψει ταχύτατα την διαφορά και με τα ελαστικά του Laffite να βρίσκονται σε κακή κατάσταση, ο δεύτερος Patrese θα πάει για το προσπέρασμα, γλιστρώντας όμως προς την εξωτερική της στροφής. Αυτό θα δώσει την ευκαιρία στον Watson να τους περάσει, κερδίζοντας τον αγώνα με 28 δευτερόλεπτα διαφορά από τον δεύτερο Lauda, 73 από τον τρίτο Arnoux, ρίχνοντας γύρο στα υπόλοιπα 8 μονοθέσια που τερμάτισαν!

Ο Watson χρειάστηκε μόλις 70 λεπτά για να κερδίσει 22 θέσεις. Εκείνη ήταν, και παραμένει, η νίκη που ήρθε από την πιο πίσω θέση στην εκκίνηση, για έναν σύγχρονο οδηγό της Formula1.

[/nextpage]

[nextpage title=”1987″]

Silverstone – Nigel Mansell – Williams

74747_466562633396207_1628378488_n

Οι Williams-Honda FW11B ήταν τα καλύτερα μονοθέσια του πρωταθλήματος του 1987, όχι όμως και τα πιο αξιόπιστα. Έτσι, με 6 από τους συνολικά 16 αγώνες της σεζόν να έχουν ολοκληρωθεί, οι Nigel Mansell και Nelson Piquet δεν είχαν “χτίσει” διαφορά από τους Alain Prost και Ayrton Senna που τους δυσκόλευαν τη ζωή. Και για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα για τον Frank Williams, οι δυο πιλότοι του είχαν τεράστια κόντρα μέσα κι έξω από τις πίστες.

Όμως, το Silverstone ήταν μια πίστα που ταίριαζε γάντι στην FW11B και τον κινητήρα της Honda, με τα δυο μπλε-κίτρινα μονοθέσια να “κλειδώνουν“ την πρώτη σειρά της εκκίνησης και τον Βραζιλιάνο Piquet να βρίσκεται στην pole. Μόλις έσβησαν τα κόκκινα τα φώτα, ο Alain Prost βρέθηκε στην πρωτιά του αγώνα, από την τέταρτη θέση, χωρίς να καταφέρει να κρατηθεί εκεί ούτε για ένα γύρο. Οι Piquet και Mansell τον προσπέρασαν με αυτή τη σειρά και επιδόθηκαν στην δική τους μάχη, η οποία θα διακοπτόταν στον 12ο γύρο.

1385323_616813068371162_447649292_n

Η στρατηγική θα έφερνε στον τερματισμό χωρίς στάση για αλλαγή ελαστικών τις δυο Williams, όμως εκείνη του Mansell έχασε ένα αντίβαρο από κάποιον τροχό, με τους κραδασμούς να δυσκολεύουν αφάνταστα τον Βρετανό πιλότο. Έτσι, στον 36ο γύρο αποφάσισε να μπει στα pits, πράγμα που τον έφερε 29 δευτερόλεπτα πίσω από τον teammate του, με 28 γύρους να απομένουν για το φινάλε. Όμως το “Λιοντάρι” δεν θα κατέθετε αμαχητί τα όπλα.

Σπάζοντας 11 φορές το ρεκόρ ταχύτερου γύρου, θα προλάβει τον Piquet με δυο να απομένουν και θα πραγματοποιήσει ένα από τα πιο γνωστά προσπεράσματα στην ιστορία της Formula 1: Κολλημένος στην ουρά του Piquet στην ευθεία Hangar, αρχικά θα προσποιηθεί πως θα περάσει από τα αριστερά στην είσοδο για την Stowe, αλλάζοντας τελευταία στιγμή την πορεία του προς τα δεξιά, ολοκληρώνοντας το προσπέρασμα. Ένα προσπέρασμα που έστειλε ρίγη ενθουσιασμού στους 100 χιλιάδες συμπατριώτες του.

Στον γύρο εισόδου στα pits, ο Mansell θα μείνει από καύσιμα, με τον δείκτη να σημειώνει -2 λίτρα από τους τελευταίους 2 γύρους, μέχρι και τον τερματισμό!

[/nextpage]

[nextpage title=”1991″]

Interlagos – Ayrton Senna – McLaren

1017022_656622774390191_1815265596_n

Για πολλούς ο καλύτερος πιλότος όλων των εποχών. Ο άνθρωπος που έφερε σε άλλο επίπεδο τον επαγγελματισμό, αλλά και την φήμη της Formula 1. Μέχρι το 1991, ο Ayrton Senna είχε κατακτήσει 2 τίτλους, 26 νίκες , αμέτρητες pole positions, είχε καταξιωθεί στη συνείδηση φίλων και αντιπάλων και κυρίως στις καρδιές των συμπατριωτών του, στους οποίους τόσα πολλά είχε χαρίσει. Το μόνο που δεν είχε κατορθώσει, μέχρι τις 24 Μαρτίου του συγκεκριμένου έτους, ήταν να κερδίσει μέσα στην Βραζιλία.

Μετά τη νίκη στο εναρκτήριο Grand Prix στο Phoenix και την κατάκτηση της pole position στο Interlagos, όλα έδειχναν πως η πολυπόθητη εντός έδρας νίκη θα ερχόταν. Και πραγματικά, το πρώτο κομμάτι του αγώνα κύλησε ιδανικά, χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Τότε, όμως, ξύπνησαν μνήμες από το παρελθόν, καθώς ο Senna άρχισε να χάνει έδαφος και ο Nigel Mansell πλησίαζε απειλητικά.

1535539_678687378850397_748353725_n

Ο Ayrton είχε κατακτήσει 4 pole στο Grand Prix της πατρίδας του, όμως το 1986 είδε τον Piquet να φτάνει πρώτος στην καρό σημαία, το ’88 ακυρώθηκε επειδή άλλαξε μονοθέσιο μετά το γύρο σχηματισμού, το ’89 είχε ατύχημα που του κατέστρεψε την ανάρτηση και το 1990, μετά από δικό του λάθος κι ενώ βρισκόταν στην πρωτοπορία, έχασε την μπροστά πτέρυγα της McLaren χτυπώντας στο πίσω μέρος του Nakajima. Και τώρα, όλα έδειχναν πως η “κατάρα” της Βραζιλίας θα ξαναχτυπούσε.

Το κιβώτιο της MP4/6 αντιμετώπιζε προβλήματα και παρότι η εγκατάλειψη του Mansell στον 60ο γύρο έκανε πιο απλά τα πράγματα, με 7 γύρους να απομένουν, ο Βραζιλιάνος φάνηκε να χάνει όλες τις σχέσεις. Τελικά, καταφέρνοντας να βρει την έκτη σχέση, όλα έδειχναν πως η νίκη δεν θα ερχόταν, αφού ο Patrese, παρότι πάλευε κι εκείνος με το κιβώτιό του, έκλεινε συνεχώς τη διαφορά.

mp4-6-mcla-1991-Senna

Τότε, όμως, ξεκίνησε ψιλόβροχο, δίνοντας στον Senna ακριβώς αυτό που χρειαζόταν: Μεικτές συνθήκες για να περιορίσει τον χαμένο χρόνο. Τελικά, πέρασε την γραμμή του τερματισμού μόλις 3 δευτερόλεπτα μπροστά από τον Patrese, με τον κινητήρα της Honda να σταματά μερικά μέτρα μετά τον τερματισμό. Ο Senna ήταν φανερά καταβεβλημένος από την υπερπροσπάθεια, αφού με δυσκολία και με εξωτερική βοήθεια κατάφερε να βγει από το κόκπιτ. Τίποτα όμως δεν θα του στερούσε τη χαρά να πανηγυρίσει μπροστά στους συμπατριώτες του.

Ανέβηκε στο βάθρο, κράτησε ψηλά την Βραζιλιάνικη σημαία, άκουσε τον εθνικό του ύμνο και έστειλε στον έβδομο ουρανό τους χιλιάδες φίλους του που βρίσκονταν στην πίστα.

[/nextpage]

[nextpage title=”1998″]

Hungaroring – Michael Schumacher – Ferrari

1654327_679437935442008_494277119_n

Οι McLaren-Mercedes MP4-13 ήταν με διαφορά τα ταχύτερα μονοθέσια του πρωταθλήματος του 1998, με τον Schumacher να δίνει συνεχώς το κάτι παραπάνω για να κρατηθεί στη μάχη του τίτλου. Φτάνοντας στον 12ο από τους συνολικά 16 αγώνες της σεζόν, στην Ουγγαρία, ο Γερμανός βρίσκεται 16 βαθμούς πίσω από τον Mika Hakkinen, με τις δυο McLaren για μία ακόμη φορά να κλειδώνουν την πρώτη σειρά της εκκίνησης.

Με το που σβήνουν τα κόκκινα φώτα, οι MP4-13 φεύγουν μπροστά ανενόχλητες και όντας όλοι οι οδηγοί σε στρατηγική δυο pit stop, η κατάκτηση της νίκης για τα ασημένια βέλη φαντάζει εύκολη υπόθεση. Όμως, ο Schumacher και η Ferrari δεν είναι έτοιμοι να καταθέσουν τα όπλα.

1998 2627

Μετά τα τους πρώτους ανεφοδιασμούς ο Michael προσπερνά τον Villeneuve και κολλάει πίσω από τον Coulthard. Τότε, η ομάδα θα αποφασίσει να του αλλάξει στρατηγική, καλώντας κατευθείαν τον Γερμανό στα pit και μετά το δεύτερο pit stop του Hakinnen, ο Schumacher βρίσκεται στην πρώτη θέση με διαφορά περίπου 5 δευτερολέπτων. Εκείνη τη στιγμή, ακούγεται από το team-radio η φωνή του Ross Brown: “22 δευτερόλεπτα σε 25 γύρους, αυτό πρέπει να κάνεις”, καθώς ο MS χρωστάει έναν ακόμη ανεφοδιασμό.

Στο pit-wall της McLaren θα έπρεπε να ένιωθαν αρκετά σίγουροι για την κατάκτηση της καρό σημαίας, όμως οι επόμενοι γύροι του Schumacher είναι καταιγιστικοί και παίρνοντας ρίσκα στα ντουμπλαρίσματα, καταφέρνει να φτιάξει τη διαφορά που είναι αναγκαία, παρότι έκανε ένα λάθος που του κόστισε μερικά δευτερόλεπτα. Μετά από αυτή την εμφάνιση, είναι κατανοητός ο ενθουσιασμός του πάνω στο βάθρο!

[/nextpage]

[nextpage title=”2005″]

Suzuka – Kimi Raikkonen – McLaren

Formula 1 Grand Prix, Japan, Sunday Podium

Alonso Vs Raikkonen ήταν το θέμα του πρωταθλήματος του 2005 και ο Φινλανδός ήταν εκτός της μάχης για την κατάκτηση του τίτλου, όταν το καραβάνι της Formula 1 έφτασε στην Ιαπωνία, για τον προτελευταίο αγώνα της χρονιάς. Όμως, το πρωτάθλημα κατασκευαστών “παιζόταν” ακόμα κι επομένως, ο Φινλανδός στόχευε αποκλειστικά στη νίκη. Όμως, οι μεικτές συνθήκες κατά τις κατατακτήριες, στο σύστημα με ένα γύρο για κάθε οδηγό, ανακάτεψαν την τράπουλα και ο οδηγός της McLaren θα εκκινούσε 17ος τον αγώνα, με εκείνον της Renault από μια θέση πιο μπροστά.

Την Κυριακή ο ήλιος ζέσταινε την πίστα και μόλις έσβησαν τα κόκκινα φώτα ο Alonso κατάφερε μέσα στον πρώτο γύρο να αναρριχηθεί όγδοος. Από την άλλη, ο Kimi πάλευε με τον Villeneuve, με τους δυο πιλότους να χάνουν το τελευταίο σικέιν και κατά την επιστροφή του Καναδού στην πίστα, ο Montoya στριμώχθηκε καταλήγοντας στον τοίχο , βγάζοντας το safety car.

Στα μισά του αγώνα ο Raikkonen είχε πλέον φτάσει τους Button και Webber, στην τέταρτη θέση, με τον Fisichella να βρίσκεται άνετα στην πρωτοπορία, έχοντας διαφορά 20 δευτερολέπτων. Όμως ο Ιταλός θα μπει στα pits και κατά την έξοδό του θα κολλήσει πίσω από το τρενάκι των τριών πιλότων, κάνοντας αργούς γύρους. Αλλά και πάλι, η νίκη έδειχνε σίγουρη υπόθεση για τον Fisicho και την Renault.

kimiraikkonen_mclarenmercedes_suzuka_2005_(08)_1024

Με τους Button-Webber να μπαίνουν ταυτόχρονα στα pits, ο Kimi είχε δυο γύρους για να τους περάσει και ακριβώς αυτό έκανε. Ο Φινλανδός ξεκλείδωσε την πλήρη δυναμική της MP4-20 και παρότι χρώσταγε ανεφοδιασμό –αλλαγές ελαστικών δεν επιτρέπονταν- κατάφερε και βγήκε μόλις 9 δευτερόλεπτα πίσω από τον Fisichella, στην δεύτερη θέση. Πλέον απέμεναν μόλις 9 γύροι και ο Raikkonen δεν έχασε χρόνο. Γράφοντας τον έναν ταχύτερο γύρο μετά τον άλλο, μείωσε τη διαφορά, κολλώντας πίσω από την Renault του Ιταλού στο σικέιν πριν ξεκινήσει ο τελευταίος γύρος.

Έτσι, δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Μετά από μια τέτοια εμφάνιση και τόση προσπάθεια για να φτάσει στην κορυφή, έπρεπε να κάνει την κίνησή του και στο τέλος της ευθείας εκκίνησης/τερματισμού, στον τελευταίο γύρο, κατάφερε να προσπεράσει και να πανηγυρίσει μια σπουδαία νίκη.

[/nextpage]

[nextpage title=”2011″]

Montreal – Jenson Button – McLaren

z_butt_mcla_montreal_20111

Ο αγώνας στις 12 Ιουνίου του 2011, στο Μόντρεαλ του Καναδά, έχει μείνει στην στατιστική της Formula 1 ως μεγαλύτερος σε διάρκεια στην ιστορία του σπορ. Όσοι όμως κατάφεραν να ξεπεράσουν τις ώρες αναμονής και να κρατηθούν στις τηλεοράσεις τους, αποζημιώθηκαν και με το παραπάνω.

Στο πρώτο κομμάτι του αγώνα, πριν τη διακοπή λόγω βροχής, ο Button βρέθηκε να παλεύει με τον teammate του, Lewis Hamilton. Έχοντας εκκινήσει από την έβδομη θέση, ο Jenson κέρδισε δυο εξαιτίας της επαφής μεταξύ Hamilton και Webber, όμως με τα βρόχινα ελαστικά ο Lewis βολευόταν καλύτερα και έπιασε γρήγορα τον JB. Στη μάχη που ακολούθησε ο Hamilton έδειξε ανυπόμονος, με τους δυο ομόσταυλους να ακουμπάνε, τον Lewis να εγκαταλείπει, τον Button να μπαίνει στα pits για να ελέγξει το μονοθέσιο και το safety car να βγαίνει στην πίστα.

Jenson Button

Τότε, η ομάδα αποφάσισε να φορέσει στον JB ενδιάμεσα ελαστικά, με τους ουρανούς να ανοίγουν λίγο αργότερα, τον Βρετανό να δέχεται ποινή διέλευσης από τα pit επειδή ξεπέρασε το όριο ταχύτητας πίσω από το safety car και να μπαίνει ξανά στα pit για αλλαγή σε βρόχινα ελαστικά.

Με τις συνθήκες να επιδεινώνοται ο αγώνας διακόπηκε και κατά την επανεκκίνηση, κάμποσες ώρες αργότερα, όλοι έσπευσαν στα pits για να φορέσουν τα ενδιάμεσα της Pirelli, με τον Button να τους έχει ιδιαίτερη “αδυναμία”. Έτσι, επιτέθηκε κατευθείαν στον Alonso, με τους δυο πιλότους να ακουμπάνε, τον Ισπανό να εγκαταλείπει και τον Βρετανό να “κερδίζει” μια ακόμη ποινή διέλευσης και ένα ακόμα αυτοκίνητο ασφαλείας να βγαίνει στην πίστα.

Λίγο αργότερα, ο Button είδε το ελαστικό του να κλατάρει, εξαιτίας της προηγούμενης επαφής, και πλέον, μετά την πέμπτη του επίσκεψη στα pits, βρισκόταν 21ος και τελευταίος, σχεδόν 40 δευτερόλεπτα πίσω από τους πρωτοπόρους, ξεκινώντας την επική ανατροπή.

_79662315_jenson_button_getty10

Γράφοντας συνεχώς ταχύτερους γύρους, θα φτάσει στην δέκατη τέταρτη θέση. Περνώντας διαδοχικά τους Maldonado και Alguersuari και εκμεταλλευόμενος κάποια pit-stop, θα ανέβει 10ος, πριν μπει και ο ίδιος για slick ελαστικά. Έπειτα από μια ακόμη επίθεση μέσα στην πίστα, θα σκαρφαλώσει τέταρτος, πριν ένα ακόμη safety car τον βοηθήσει να κλείσει τη διαφορά.

Ύστερα, έπρεπε “απλά” να προσπεράσει τους Webber, Schumacher και Vettel. Έτσι, μέσα στον 67ο γύρο θα περάσει και τον Αυστραλό και τον θρυλικό Γερμανό, κλείνοντας τη διαφορά από τον Vettel με μόλις τρεις γύρους να απομένουν. Στον 69ο ο Button θα γράψει τον ταχύτερο γύρο του αγώνα, φτάνοντας πλέον τη διαφορά κάτω από το δευτερόλεπτο. Ασκώντας ασφυκτική πίεση στον πρωταθλητή, θα τον ωθήσει σε λάθος στην στροφή 6, ανοίγοντας τον δρόμο προς μια απίστευτη νίκη!

Αυτές ήταν, λοιπόν, οι δικές μου επιλογές. Πλέον, έχεις τα σχόλια δικά σου για να μου πεις την άποψή σου και να εμπλουτίσεις το άρθρο με τους αγώνες που εσύ έχεις ξεχωρίσει!

[/nextpage]

#trending

#trending

Αξίζει να δεις
Featured

Περισσότερα νέα

Δες τους Bottas και Guanyu να μαθαίνουν να driftάρουν

Ο Valtteri Bottas και ο Zhou Guanyu, στο περιθώριο του GP της Αυστραλίας το περασμένο Σαββατοκύριακο, είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στην πίστα Calder...

Δες την Michele Mouton να αντιδρά στη νίκη της στο Rally Ακρόπολις

Η Michele Mouton είναι η πιο επιτυχημένη γυναίκα που συμμετείχε ποτέ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι και φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από τον πρώτο της...

Εγνατία Οδός: Ακριβαίνουν τα διόδια έως και 120%. Στις ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ και Egis η παραχώρηση της για 35 χρόνια

Οι υπουργοί Υποδομών και Οικονομίας υπέγραψαν σήμερα την Κοινή Υπουργική Απόφαση για τις αυξήσεις στα διόδια της Εγνατίας Οδού και αναμένεται η δημοσίευσή της...
Autoblog.gr