6 παρ’ ολίγον νίκες στην Formula 1

[nextpage title=”Εισαγωγή”]

Στην Formula 1 το επίπεδο προετοιμασίας ομάδων και οδηγών, και γενικά ο επαγγελματισμός τους, βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο. Πριν από κάθε Grand Prix διενεργούνται παντός είδους έλεγχοι σε εξαρτήματα και συστήματα, κατά τη διάρκεια του αγώνα δεκάδες μηχανικοί ασχολούνται με το μονοθέσιο και τον κινητήρα, ενώ και οι πιλότοι βρίσκονται στην καλύτερη δυνατή σωματική και νοητική κατάσταση, προσπαθώντας να αποφύγουν τα λάθη.

Όμως, ένα από τα πιο παλιά αποφθέγματα στο σπορ, μας λέει πως: Ο πιο σημαντικός γύρος κάθε αγώνα, είναι ο τελευταίος. Και παρά τις προσπάθειες που καταβάλουν οι ομάδες, μερικές φορές τα πράγματα μπορούν να στραβώσουν και να χαθούν “σίγουρες” νίκες. Έτσι, σε αυτό το άρθρο θα γυρίσουμε πίσω στο χρόνο, για να θυμηθούμε 7 παρ’ ολίγον νίκες που χάθηκαν στον τελευταίο γύρο, όχι από την αξία του ανταγωνισμού, αλλά από αστάθμητους παράγοντες ή λάθη.

[/nextpage]

[nextpage title=”Σέμπρινγκ”]

Στα πρώτα χρόνια ζωής του πρωταθλήματος της Formula 1, το πρόγραμμα σπάνια έφτανε σε διψήφιο αριθμό αγώνων, οπότε και τα πρωταθλήματα κρίνονταν με πολύ μικρές βαθμολογικές διαφορές. Στις 19 Δεκεμβρίου του 1959, λοιπόν, διεξάγεται στις Η.Π.Α. ο ένατος και τελευταίος γύρος του πρωταθλήματος, στην πίστα του Sebring. Ο Jack Brabham προηγείται του πρωταθλήματος με 5,5 βαθμούς διαφοράς από τον Stirling Moss και 8 από τον Tony Brooks, οδηγώντας την Cooper-Climax T51.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα ο κοντινότερος αντίπαλός του Brabham εγκαταλείπει με πρόβλημα στην μετάδοση και ο έτερος βρίσκεται πολύ πίσω εξαιτίας μιας επαφής. Επομένως, το πρώτο πρωτάθλημα στην καριέρα του Αυστραλού, από τα τρία που κατέκτησε, είναι σχεδόν κλειδωμένο και πλέον παλεύει για τη νίκη κόντρα στον νεαρό teammate του, Bruce McLaren.

Οι δυο Cooper μονομαχούν σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα και μπαίνοντας στον τελευταίο γύρο, ο Brabham έχει μια καλή διαφορά από τον McLaren, με την καρό σημαία να είναι σχεδόν μπροστά του. Όμως, περίπου 300 μέτρα πριν τον τερματισμό, η T51 θα μείνει από καύσιμο και ο Bruce McLaren θα πανηγυρίσει την πρώτη νίκη της καριέρας του. Ο Brabham θα σπρώξει το αυτοκίνητο μέχρι τον τερματισμό, καταλήγοντας τέταρτος, έχοντας για παρηγοριά… το τρόπαιο του πρωταθλητή!

[/nextpage]

[nextpage title=”Μονακό”]

Με τον Jackie Stewart να εγκαταλείπει στους πρώτους γύρους του Grand Prix του Μονακό, τρίτου αγώνα για το 1970, ο Jack Brabham βρίσκεται στην πρωτοπορία, έχοντας πίσω του τον Αυστριακό Jochen Rindt. Ο Brabham συμμετέχει στο τελευταίο του πρωτάθλημα στην Formula 1, οδηγώντας φυσικά για την δική του ομάδα. Έχει ήδη κερδίσει στον εναρκτήριο αγώνα της σεζόν και δείχνει ικανός για μια ακόμη καρό σημαία στους ασυγχώρητους δρόμους του Πριγκιπάτου.

Η διαφορά του από τον Rindt κυμαίνεται στα 9 δευτερόλεπτα για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, όμως ο Αυστριακός, μέσα στην ταχύτερη Lotus 72A, θα κλείσει την απόσταση και θα πιέσει ασφυκτικά τον 44-χρονο αντίπαλό του, που πολλοί πιστεύουν πως έπρεπε ήδη να έχει παρατήσει τους αγώνες.

Ο Brabham θα αντισταθεί στις επιθέσεις και φτάνοντας στον ογδοηκοστό και τελευταίο γύρο, όλα δείχνουν πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Όμως, ο Αυστραλός θα λυγίσει κυριολεκτικά στην τελευταία στροφή του δίωρου αγώνα, χαρίζοντας το τρόπαιο στον Rindt. Τελικά θα περάσει δεύτερος την γραμμή του τερματισμού· μικρή παρηγοριά αυτή τη φορά, αφού έχασε την “τελευταία” του νίκη στην Formula 1.

[/nextpage]

[nextpage title=”Καναδάς”]

Ο Nigel Mansell ήταν ένας από τους πιο επιθετικούς και θεαματικούς οδηγούς που πέρασαν ποτέ από την Formula 1 και, κατά την ταπεινή μου άποψη, ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών. Το 1991, όμως, στην πίστα του Καναδά, πραγματοποίησε μια από τις μεγαλύτερες γκάφες όλων των εποχών!

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, οι δυο Williams των Patrese και Mansell “κλειδώνουν” την πρώτη σειρά της εκκίνησης και με το σβήσιμο των φώτων φεύγουν στην πρωτοπορία του αγώνα, με το “λιοντάρι” να έχει καλύτερη εκκίνηση και να τίθεται επικεφαλής. Ο αγώνας είχε διάρκεια 69 γύρων και με τους βασικούς τους αντιπάλους -Senna και Prost- να εγκαταλείπουν πριν το μέσο του gp, οι Williams μένουν ανενόχλητες να κάνουν τον αγώνα τους, φτιάχνοντας χαοτική διαφορά από τον ανταγωνισμό.

Εκείνα τα χρόνια τα μηχανικά προβλήματα δεν έλειπαν από την Formula 1 και λίγο πριν το τέλος ο Patrese θα απολέσει την δεύτερη θέση, εξαιτίας θέματος με το κιβώτιο της FW14. Αυτό, όμως, δεν έδειξε να επηρεάζει τον Mansell. Ο Βρετανός μπήκε με άνεση σχεδόν ενός λεπτού στον τελευταίο γύρο, με τον Piquet να μην απειλεί και την Williams να χαίρει άκρας υγείας.

Κάτι, όμως, δεν πήγαινε καλά, κι αυτή τη φορά ήταν το… μυαλό του Nige, ο οποίος άρχισε να χαιρετά το πλήθος, κόβοντας όλο και περισσότερη ταχύτητα. Έτσι, κατάφερε να σβήσει ο κινητήρας της Renault στην φουρκέτα πριν την μεγάλη ευθεία και να δωρίσει μια σίγουρη νίκη στον Piquet. Η επίσημη αιτία της εγκατάλειψης ήταν ηλεκτρική βλάβη, όμως όλοι ξέρουν τι πραγματικά συνέβη εκείνο το απόγευμα.

[/nextpage]

[nextpage title=”Ουγγαρία”]

Η επιλογή του πρωταθλητή 1996, Damon Hill, και η συνεργασία με την Arrows-Yamaha του Tom Walkinshaw για το 1997, προκάλεσε πολλά ερωτηματικά και ποικίλες αντιδράσεις. Η αλήθεια ήταν πως η Yamaha δεν κατάφερε να δημιουργήσει έναν δυνατό και αξιόπιστο κινητήρα, ενώ ούτε η Α18 ήταν κορυφαίο μονοθέσιο από πλευράς αεροδυναμικής. Όμως, όλα αυτά άλλαξαν για ένα και μόνο τριήμερο, στο Grand Prix της Ουγγαρίας.

Εκεί, ως εκ θαύματος, ο Hill κατάφερε να πλασάρει το μονοθέσιό του στην τρίτη θέση της σχάρας εκκίνησης και με μια εξαιρετική εκκίνηση πέρασε στην δεύτερη, καταδιώκοντας τον Michael Schumacher. Μέχρι τον έκτο γύρο κατάφερε να πιάσει τον Γερμανό αντίπαλό του και στον ενδέκατο να πραγματοποιήσει ένα σπουδαίο προσπέρασμα, παίρνοντας την πρωτοπορία.

Στους δέκα προηγούμενους αγώνες που είχαν ολοκληρωθεί, ο Πρωταθλητής είχε τερματίσει μόλις τέσσερις φορές, ενώ δεν κατάφερε καν να εκκινήσει στην Αυστραλία. Επομένως, το μόνο πράγμα που χώριζε τον αποφασισμένο Hill από την σπουδαιότερη νίκη της καριέρας του, ήταν η αξιοπιστία της Arrows.

Και πραγματικά, για 74 γύρους όλα λειτούργησαν ρολόι, με τον Βρετανό να χτίζει διαφορά 35 δευτερολέπτων από την δεύτερη θέση και τον έτερο διεκδικητή του πρωταθλήματος, Jacques Villeneuve. Όμως, ο αγώνας είχε διάρκεια 77 γύρων και η υδραυλική αντλία της Α18 κόλλησε με τρεις γύρους να απομένουν, δημιουργώντας πρόβλημα στο κιβώτιο και το γκάζι, αφήνοντας τον Hill να γυρνάει βασανιστικά αργά μέσα στην πίστα.

Τελικά, ο Villeneuve πρόλαβε στον τελευταίο γύρο τον Hill και φυσικά τον προσπέρασε, στερώντας του μια σίγουρη νίκη, που θα ήταν η πρώτη για την Yamaha και την Bridgestone. Ο Βρετανός τελείωσε δεύτερος τον αγώνα, στον καλύτερο τερματισμό του με την Arrows.

[/nextpage]

[nextpage title=”Ισπανία”]

Το 2001 είδαμε τις τελευταίες μάχες μεταξύ των σπουδαίων Mika Hakkinen και Michael Schumacher. Δυο οδηγών που πάλευαν με νύχια και με δόντια μέσα στην πίστα, αλλά σέβονταν απεριόριστα ο ένας τον άλλο εκτός αυτής. Έτσι, όταν τελείωσαν οι κατατακτήριες στην Βαρκελώνη και ο Schumacher βρισκόταν μόλις 85 χιλιοστά του δευτερολέπτου μπροστά από τον ιπτάμενο Φινλανδό, περιμέναμε άλλη μια επική μάχη μεταξύ τους.

Και όντως, στα δυο πρώτα stint του αγώνα ο Hakkinen είχε γίνει σκιά του Schumacher, κρατώντας στο ελάχιστο την μεταξύ τους διαφορά. Όμως, η συγκεκριμένη πίστα δεν ευνοεί τα προσπεράσματα και ο Mika θα είχε την ευκαιρία του να περάσει μπροστά, όταν θα ξεκινούσε ο χορός των τελευταίων ανεφοδιασμών. Τότε θα πραγματοποιήσει μερικούς αστραπιαίους γύρους, πετυχαίνοντας τον σκοπό του, την ίδια ώρα που ο αντίπαλός του έμεινε 42 δευτερόλεπτα πιο πίσω -μέχρι τον τελευταίο γύρο- αντιμετωπίζοντας προβλήματα με το δικό του σετ ελαστικών.

Αυτή έδειχνε πως θα ήταν η τέταρτη συνεχόμενη νίκη του Φινλανδού στην συγκεκριμένη πίστα, αλλά στην στροφή 3 του τελευταίου γύρου, οι κάμερες πιάνουν τον Hakkinen να κινείται πολύ αργά και να χτυπάει τα χέρια του στον αέρα, κουνώντας απελπισμένα το κεφάλι του. Η MP4-16 τον είχε προδώσει και καπνός έβγαινε από το πίσω μέρος του μονοθεσίου…

Η νίκη πήγε στον μεγάλο του αντίπαλο και ο ίδιος έμεινε εκτός βαθμών, όχι ότι τον ενδιέφερε αυτό την συγκεκριμένη στιγμή. Μάλιστα, ο συνήθως ήρεμος Hakkinen, στις δηλώσεις του αμέσως μετά τον αγώνα τόνιζε πως ήθελε οπωσδήποτε να χτυπήσει κάτι για να εκτονωθεί.

[/nextpage]

[nextpage title=”Ευρώπη”]

Η τελευταία παρ’ ολίγον νίκη με την οποία θα ασχοληθούμε, εμπεριέχει αρκετό ρίσκο. Το ρίσκο που πήρε η McLaren και ο Kimi Raikkonen στο Nurburgring το 2005, όταν, παρά τα προβλήματα με το εμπρός δεξιά ελαστικό του Φινλανδού, έμειναν στην πίστα για να διεκδικήσουν την καρό σημαία.

Ο Kimi είχε μπλοκάρει τα φρένα του προσπαθώντας να ρίξει γύρο στον Villeneuve και όσο περνούσε ο αγώνας, το πρόβλημα γινόταν μεγαλύτερο και η διαφορά των 15 δευτερολέπτων από τον Alonso μειωνόταν. Μπαίνοντας στον τελευταίο από τους 59 γύρους του αγώνα, ο Raikkonen βρισκόταν 1,5 δευτερόλεπτο μπροστά, χάνοντας κατιτί λιγότερο από τον Fernando στους προηγούμενους γύρους.

Η αγωνία είχε φτάσει στο κατακόρυφο όταν ο Kimi έπεσε στα φρένα για την πρώτη στροφή. Τότε, η ανάρτηση δεν μπόρεσε να αντέξει άλλο στις υπερβολικές καταπονήσεις που δεχόταν και ο Φινλανδός εγκατέλειψε τον αγώνα από την πρώτη θέση, με κάτι λιγότερο από 5 χιλιόμετρα να απομένουν για τον τερματισμό.

[/nextpage]

[nextpage title=”Αντί επιλόγου”]

Περνώντας από τα αρχεία αγώνων της τελευταίας πενταετίας (2010-2014), προσπάθησα να μαζέψω τις χαμένες πρωτιές που χάρισαν νίκες στον ανταγωνισμό. Έτσι, αντί επιλόγου, παραθέτω τα ευρήματά μου, για όποιον θέλει να τα επεξεργαστεί και να τα σχολιάσει.

[/nextpage]