[nextpage title=”Εισαγωγή”]
Η δεκαετία του ’80. Η υπέροχη, φανταστική, cult δεκαετία του ’80. Τα χρόνια που οι προσωπικοί υπολογιστές και οι βιντεοκασέτες γνώρισαν αλματώδη άνοδο στη δημοτικότητα τους. Η εποχή του Walkman και του MTV. Η δεκαετία της περμανάντ, της βάτας, του λασπωτήρα και των Aviator… Όσον αφορά στον “τομέα” μας δε, η δεκαετία του ’80 θεωρείται από πολλούς η απαρχή μίας χρυσής εποχής αυτοκινήτων επιδόσεων και φυσικά, στην κορυφή της άτυπης πυραμίδας, τα supercars. Ξέρεις, αυτά που μέχρι πριν από μερικά χρόνια κοσμούσαν σε μορφή αφίσας το δωμάτιο σου… Αυτά που ονειρευόμαστε. Αυτά που αν είσαι στην ίδια ηλικία με εμένα, μας “μεγάλωσαν” και έως έναν βαθμό, μας “καθόρισαν”. Αυτό το άρθρο είναι φόρος τιμής σε εκείνα τα οχήματα λοιπόν και το πρώτο άρθρο μίας σειράς που θα μας φέρει στο σήμερα. Αυτά είναι τα supercars της δεκαετίας του ‘80 που με σημάδεψαν!
[/nextpage]
[nextpage title=”Pantera GT5″]
Το De Tomaso Pantera έκανε ντεμπούτο στις αρχές της δεκαετίας του ’70 αλλά η έκδοση που με σημάδεψε, όντας απολύτως “80s”, παρουσιάστηκε τον Μάιο του 1980. Το Call Me των Blondie βρισκόταν στην κορυφή των singles στις Η.Π.Α. και το Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back προβάλλεται για πρώτη φορά στους κινηματογράφους. Η GT5 ήταν ίσως η πιο brutal έκδοση του ούτως ή άλλως επιθετικού Pantera.
Φαρδύ, χάρη στα πριτσινωτά φτερά, με αεροδυναμικό bodykit που συμπεριλαμβάνει την θηριώδη πίσω αεροτομή, μεγαλύτερους τροχούς, περισσότερη πολυτέλεια και σημαντικά αναβαθμισμένα μηχανικά, το Pantera GT5 είναι το μοντέλο που θα έπαιρνα σπίτι μου από αυτή τη λίστα αν μου δινόταν η επιλογή. Μπορεί να μην είναι το πιο γρήγορο, μπορεί να μην είναι το πιο τεχνολογικά προηγμένο, αλλά έχει μία αύρα στην οποία ακόμα και τώρα, δεν μπορώ να αντισταθώ.
[/nextpage]
[nextpage title=”GTO”]
Με την GTO, η Ferrari επέστρεψε στην παραγωγή μοντέλων εξαιρετικά περιορισμένης παραγωγής. Το project “GTO” ξεκίνησε ως homologation special ώστε να μπορέσει η Ιταλική εταιρία να συμμετάσχει στο Group B αλλά οι κανονισμοί άλλαξαν και η Ferrari έμεινε με ένα αγωνιστικό δρόμου χωρίς αντίστοιχο αγωνιστικό! Όμως η αγορά υπήρχε και εν τέλει, η GTO πούλησε περισσότερα κομμάτια απ’ όσα ήταν αρχικά προγραμματισμένα να παραχθούν. 272 άνθρωποι δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στον twin-turbo V8 των 2.855 κ.εκ. που απέδιδε 400 άλογα στις 7.000 σ.α.λ. και 496 Nm στις 3.800.
Ούτε στο άγριο παρουσιαστικό και την ιστορία που συνόδευε την GTO. Παρεμπιπτόντως, θα παρατήρησες ότι αναφέρομαι συνέχεια στο συγκεκριμένο μοντέλο ως GTO. Αυτό συμβαίνει γιατί έτσι ονομάζεται. Το “288” συμπεριλαμβάνεται στην ονομασία ανεπίσημα, ώστε να μην υπάρχει σύγχυση με την 250 GTO… Α και κάτι ακόμα: το Jump των Van Halen βρισκόταν στην κορυφή των charts για ολόκληρο σχεδόν τον Μάρτιο του 1984!
[/nextpage]
[nextpage title=”Testarossa”]
Η GTO δεν ήταν το μοναδικό εμβληματικό, 80s μοντέλο που παρουσίασε η Ferrari το 1984. Τον Οκτώβριο και ενώ ο κόσμος άκουγε φανατικά το I Just Called to Say I Love You του Steve Wonder, η Ιταλική εταιρία έδειχνε στον κόσμο την Testarossa! Τον σχεδιασμό είχε αναλάβει ο Pininfarina και αυτό που τραβούσε άμεσα την προσοχή, ήταν η επιλογή τοποθέτησης ενός μόνο καθρέφτη. Αυτόν της πλευράς του οδηγού!
Φυσικά, αυτό το σχεδιαστικό “κουσούρι” δίχασε τον κόσμο. Κατά τα άλλα, το design ήταν πιο “στρογγυλεμένο”, αφήνοντας πίσω τα wedge σχήματα ενώ τα χαρακτηριστικά “strakes” στο πλάι έχουν μείνει στην ιστορία. Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε επίσης τον επίπεδο 12κύλινδρο κινητήρα των 5 λίτρων που βρισκόταν στο κέντρο του αυτοκινήτου.
[/nextpage]
[nextpage title=”Countach”]
Ακόμα έχω την αφίσα… Όχι της “απλής” Lamborghini Countach που ούτως ή άλλως δεν έχει θέση σε αυτή τη λίστα, αλλά της 5000 QV. Όπως ήδη θα γνωρίζεις, το σχήμα της Countach ήρθε από το χέρι του Marcello Gandini και από την παρουσίαση της πρώτης, μέχρι το ντεμπούτο της 5000 QV 14 χρόνια μετά, στην έκθεση της Γενεύης το 1985, δεν είχε αλλάξει σημαντικά.
Εκτός από την αναβάθμιση σε τετρακύλινδρες κυλινδροκεφαλές –εξ ου και το QV = Quattrovalvole-, ο κινητήρας ήταν ισχυρότερος χάρη στην αύξηση της χωρητικότητας στα 5.167 κ.εκ. και την αύξηση της συμπίεσης στο 9.5:1. Αποτέλεσμα; 420 άλογα στα μοντέλα με το σύστημα ψεκασμού καυσίμου της Bosch και 455 άλογα για τα “καρπυρατεράτα”… Για κάποιον περίεργο αλλά υπέροχο λόγο, το Can’t Fight this Feeling των REO Speedwagon που βρισκόταν στην κορυφή των charts τον συγκεκριμένο μήνα, ταιριάζει.
[/nextpage]
[nextpage title=”959″]
Φαντάσου για μία στιγμή ότι η χρονιά είναι 1985 και εσύ βρίσκεσαι στην έκθεση της Φρανκφούρτης. Τα ραδιόφωνα παίζουν φανατικά το Take on Me των A-Ha και η Nintendo λανσάρει το N.E.S. στις Η.Π.Α. Όμως εσύ, είσαι εκεί για να δει την έκδοση παραγωγής της Porsche 959. Και αποκαλύπτεται ένα αυτοκίνητο-επίδειξη δύναμης και τεχνολογικής υπεροχής. Διαθέτει το πιο προηγμένο σύστημα τετρακίνησης στον κόσμο, 6-τάχυτο μηχανικό κιβώτιο, αμάξωμα από αλουμίνιο και Kevlar, έναν επίπεδο εξακύλινδρο κινητήρα με χωρητικότητα 2.85 λίτρων και σειριακή υπερτροφοδότηση, “δουλεμένη” αεροδυναμική, ανάρτηση με αυτόματη ρύθμιση του ύψους και πολλά άλλα.
Η ιστορία της είναι λίγο-πολύ γνωστή σε εκείνο το σημείο. Σαγόνι στο πάτωμα, τηλέφωνο στον λογιστή για να δεις τι μπορείς να πουλήσεις κλπ. Εμφανισιακά, η 959 είναι το λιγότερο 80s μοντέλο στη λίστα αλλά ήταν μία ματιά στο μέλλον και γι’ αυτό έμεινε στην ιστορία.
[/nextpage]
[nextpage title=”F40″]
Το μοντέλο που έρχεται στο μυαλό των περισσότερων με την αναφορά των λέξεων “δεκαετία ‘80”. Το μοντέλο που συνέχισε αυτό που άρχισε η GTO αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτό. Ανέβασε την ένταση στο 11. Έβαλε τον πήχη τόσο ψηλά που ούτε ο διάδοχος της κατάφερε να την ξεπεράσει –τουλάχιστον στις καρδιές των petrolheads-. Η Ferrari F40 παρουσιάστηκε ως η “ενσάρκωση” του “Bad” που κυριαρχούσε στα charts εκείνο τον μήνα.
Γυμνή, άγρια και πρακτικά αγωνιστική με ότι αυτό συνεπάγεται, ήταν το αυτοκίνητο με το οποίο η Ιταλική εταιρία γιόρτασε 40 χρόνια παραγωγής “πολιτικών” αυτοκινήτων. Επίσης, σε μία στιγμή που η ιστορία γράφεται μόνη της, ήταν το τελευταίο αυτοκίνητο που είδε να παρουσιάζεται ο Enzo Ferrari πριν αυτός μας αφήσει, τον Αύγουστο του 1988. Ο κόσμος προσπαθούσε να συνέλθει από την “Μαύρη Δευτέρα” και η F40 ήταν το χαστούκι στο πρόσωπο που χρειαζόταν…
[/nextpage]
[nextpage title=”CTR”]
Για εμένα προσωπικά, το απόλυτο “βελτιωμένο” της δεκαετίας του ’80. Το μοναδικό βελτιωμένο της δεκαετίας του ’80. Ίσως να φταίει το επικό video με τον Stephan Rozer στα χειριστήρια και την RUF CTR να μην ισιώνει πουθενά στο Nurburgring. Ίσως από την άλλη να φταίει το επικό συγκριτικό του Road & Track στο Ehra-Lessien, όπου ανάμεσα σε κάτι Testarossa, Countach 5000S, 959, AMG Hammer κλπ, εμφανίστηκε η CTR για να σημειώσει την μεγαλύτερη ταχύτητα απ’ όλα τα αυτοκίνητα που συμμετείχαν. 339.8 km/h.
Σε εκείνο το συγκριτικό, δόθηκε στην CTR το προσωνύμιο Yellow Bird από τους φωτογράφους του Αμερικάνικου μέσου. Και έμεινε. Πώς κατάφερε ένα βελτιωμένο να πετύχει τέτοια ταχύτητα; Βασικά, χάρη στον 3.36 λίτρων twin-turbo, twin-intercooled επίπεδο εξακύλινδρο που απέδιδε 469 άλογα και 553 Nm ροπής. Σε μία 911 Carrera 3.2 –όχι 930– που ούτως ή άλλως ήθελε να σκοτώσει αν ένιωθε ότι δεν “το ‘χεις”. Επίσης, σημαντικό ρόλο έπαιξε το 5-τάχυτο κιβώτιο της RUF. Σοβαρά, δες το video και νιώσε μαζί μου παντελώς ανεπαρκής!
[/nextpage]
[nextpage title=”W8″]
Τι κοινό έχουν όλα τα αυτοκίνητα αυτής της λίστας; Είναι Ευρωπαϊκά. Στα τέλη της δεκαετίας όμως, παρουσιάστηκε από μία μικρή εταιρία με έδρα στην Καλιφόρνια, το πρώτο Αμερικάνικο supercar. Η εταιρία; Vector Aeromotive. Το μοντέλο; W8. Το W8 διέθετε στα χαρτιά ότι χρειαζόταν για να πρωταγωνιστήσει. Semi-monocoque πλαίσιο με τεχνολογία από τα Group C πρωτότυπα, twin-turbo V8 με 650 άλογα και 800+ Nm ροπής, wedge σχήμα, πολυτελές και σύγχρονο εσωτερικό κ.ά.
Όμως ο κινητήρας συνδυαζόταν με ένα 3-τάχυτο κιβώτιο και $455.000 το 1989 ήταν πολλά λεφτά για ένα αρχαίο κιβώτιο από κάποιο Oldsmobile, όσο “custom” και να ήταν. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα το αποκλείσω από αυτή τη λίστα γιατί όσο καλό ή κακό και να ήταν, υπό μία έννοια “έκλεισε” μία δεκαετία για εμένα. Την έκλεισε πολλά χρόνια μετά το τέλος της, αλλά όπως και να έχει…
[/nextpage]
[nextpage title=”R32 GT-R”]
Η λίστα δεν τελειώνει όμως με το Vector… υπάρχει και εκείνο το +1 το οποίο κρατούσα για ένα πολύ σημαντικό αυτοκίνητο. Μπορεί να μην ήταν supercar, ήταν όμως supercar-killer. Μπορεί να μην είχε κάποιον V8 ή V12 στο κέντρο, αλλά είχε έναν twin-turbo I6 μπροστά. Μπορεί να μην είχε κάποιου είδους εξωτικό σχεδιασμό, αλλά τεχνολογία και ταχύτητα. Ο λόγος φυσικά για το R32 Skyline GT-R που έφερε ξανά το όνομα “GT-R” στην επιφάνεια, έπειτα από λήθαργο 15+ ετών.
Δεν υπάρχει κάτι να πω πέραν αυτών που είχα γράψει το 2012. Μπορεί να διαφωνήσεις με την προσθήκη του R32 στη συγκεκριμένη λίστα, αλλά δίνει έναν πιο “ανατολίτικο” αέρα και ασχέτως του αν είναι supercar –που δεν είναι-, του αξίζει η θέση μόνο και μόνο γι’ αυτά που κατάφερνε εντός και εκτός πίστας. Τα υπόλοιπα είναι συζητήσεις φιλοσοφικού περιεχομένου και εν προκειμένω, δεν με ενδιαφέρουν…
[/nextpage]