Έχει περάσει τόσος καιρός από τη δημοσίευση του πρώτου μέρους της λίστας με τους σχεδιαστές που έγραψαν (ή γράφουν) ιστορία, που το “ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ” του Κου Πηλίδη θα ακουστεί μέχρι το υπερπέραν. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καιρό μουρμουράει για το δεύτερο μέρος και δυστυχώς, δεν μπορώ να πω ότι έχει άδικο. Οι λόγοι της αργοπορίας δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι ήρθε επιτέλους η ώρα να εξυμνήσουμε, να θυμηθούμε ή να μάθουμε τους ανθρώπους που μας έκαναν να ονειρευόμαστε. Τους ανθρώπους που δημιούργησαν σχέδια τα οποία θα μείνουν για πάντα στην ιστορία. Χωρίς να μακρηγορώ, ας προχωρήσουμε στη λίστα.
Ξεκινάω με ένα από τα “βαριά” χαρτιά μου. Ο Franco γεννήθηκε το 1916 στην Φλωρεντία και ήταν παιδί ευκατάστατης οικογένειας με ευγενείς καταβολές. Ξεκίνησε να σπουδάζει αεροναυπηγική, αλλά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος διέκοψε τις σπουδές του. Ο Franco κατατάχθηκε στον στρατό και το 1941, πιάνεται αιχμάλωτος από τους Άγγλους στη Λιβύη, όπου υπηρετούσε. Το 1946 απελευθερώνεται και επιστρέφει στην Ιταλία ενώ 2 χρόνια αργότερα, ο Scaglione έχει αποφασίσει ότι θέλει να γίνει σχεδιαστής αυτοκινήτων και μετακομίζει στην Bologna για να βρει δουλειά.
Το 1951, παίρνει την απόφαση να μεταφερθεί στο Τορίνο, ώστε να είναι εκεί που χτυπάει η καρδιά της αυτοκίνησης στην Ιταλία με coachbuilders όπως ο Pinin Farina και ο Bertone. Ο Franco “χτυπά” την πόρτα του πρώτου αλλά η συνεργασία δεν έμελλε να γίνει, αφού ο Farina δεν επιτρέπει στα μοντέλα του να “συνδέονται” με τον σχεδιαστή τους, αλλά μόνο με την εταιρία – και γι’ αυτό δεν θα τον βρεις σε αυτή τη λίστα. Ο Scaglione όμως, συνεργάστηκε τελικά με τον Nuccio Bertone και η σταδιοδρομία του ξεκίνησε.
Και τι σταδιοδρομία ήταν αυτή. Όταν το 1953, η Alfa Romeo ανέθεσε στον Bertone την δημιουργία 3 πρωτοτύπων που θα εξερευνούν την επίδραση των αεροδυναμικών αντιστάσεων στα αυτοκίνητα, το παρελθόν του Scaglione στην αεροναυπηγική ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο. Το αποτέλεσμα, ήταν οι τρεις Alfa Romeo Berlinetta Aerodinamica Tecnica ή B.A.T. Τρεις Alfa Romeo που βασίζονταν στο ίδιο chassis, χρησιμοποιούσαν τον ίδιο τετρακύλινδρο κινητήρα των 90 ίππων και το ίδιο 5-τάχυτο κιβώτιο, αλλά είχαν πάρα πολύ χαμηλούς συντελεστές οπισθέλκουσας – και πάρα πολύ περίεργο σχεδιασμό. Όσο ήταν στον Bertone, ο Scaglione δημιούργησε κι άλλα εμβληματικά οχήματα. Από το δικό του χέρι για παράδειγμα, προήλθαν οι Alfa Romeo Giulietta Sprint και η Giulietta Sprint Speciale…
Όμως το 1959, ο Scaglione αποχωρεί από τον Bertone και γίνεται freelancer. Η πρώτη του δουλειά/συνεργασία, ήταν για τον Carlo Abarth και την Porsche. Ο Franco σχεδίασε την Porsche 356B Abarth Carrera GTL του 1960– το αυτοκίνητο που θεωρείται από πολλούς ως ο προπομπός της 911. Στη συνέχεια, ο Ιταλός δημιούργησε την Lamborghini 350 GTV concept και διάφορα άλλα αυτοκίνητα που θα παραλείψουμε για να φτάσουμε στο 1967… Τότε, ο Franco Scaglione έδωσε στον κόσμο το magnus opus του. Το αυτοκίνητο που από πολλούς θεωρείται –συμπεριλαμβανομένου εμού– το ομορφότερο αυτοκίνητο στην ιστορία. Την θρυλική, Alfa Romeo 33 Stradale.
Μετά την 33 Stradale, ο Scaglione “χάθηκε” μέχρι που το 1981, μετακόμισε σε ένα μικρό χωριό της Τοσκάνης και απομονώθηκε. Ο Franco Scaglione έζησε μέχρι το 1993, οπότε και απεβίωσε νικημένος από τον καρκίνο του πνεύμονα. Όμως η κληρονομιά του ζει και βασιλεύει και για εμένα, ακόμα και αν είχε κάνει μόνο την 33 Stradale, θα ήταν και πάλι ένας από τους καλύτερους σχεδιαστές του κόσμου.
Frank Stephenson
Τι να πει κανείς για τον Frank Stephenson; Αρκεί να αναφέρει κανείς τις εταιρίες για τις οποίες έχει δουλέψει: Ford, BMW/Mini, Ferrari/Maserati, Fiat και McLaren. Υπόψιν, δεν πρόκειται για κάποιον επαγγελματία γυρολόγο που πηγαίνει από αποτυχία σε αποτυχία και κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί έχει ακόμα δουλειά. Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει μερικά πραγματικά διαχρονικά οχήματα και η πλάκα είναι ότι ξεκίνησε με μία… αεροτομή!
Όχι όμως όποια κι όποια! Μιλάμε για την αεροτομή του θρυλικού πλέον Ford Escort RS Cosworth! Ναι, η τερατώδης πίσω αεροτομή του Cosie είναι έργο του Stephenson. Μάλιστα, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, το πρώτο του σχέδιο είχε 3 αεροτομές (η μεγάλη πάνω, η μικρή κάτω και μία στη μέση) αλλά οι λογιστές στη Ford είπανε ότι “κανένα αυτοκίνητο δεν χρειάζεται 3 αεροτομές” και έτσι η μεσαία έφυγε! Στη συνέχεια, πήγε στη Γερμανία, όπου σχεδίασε το “αναγεννημένο” Mini καθώς και την BMW X5 ενώ στη συνέχεια, πήρε μεταγραφή για την Ιταλία και πιο συγκεκριμένα τις Ferrari και Maserati όπου δημιούργησε την F430 –για την οποία δεν ενδιαφέρομαι και τόσο– και την τρομερή MC12!
Το επόμενο “έργο” του, ήταν ακόμη μία αναβίωση. Πήρε το Fiat Trepiuno concept του Roberto Giolito και το πέρασε στην παραγωγή. Και εγένετο Fiat 500. Δεν έμεινε εκεί όμως, αφού επέβλεψε τον σχεδιασμό των Punto και Bravo! Από το 2008 και έπειτα, βρίσκεται στην McLaren, όπου διαπρέπει με αυτοκίνητα όπως η έτσι-κι-έτσι MP4-12C αλλά και η εξωγήινη P1… και ότι έχει ακολουθήσει φυσικά!
Ian Callum
Στα 62 του χρόνια, ο Ian Callum μπορεί να αποχωρήσει αύριο από τον χώρο του αυτοκινήτου και να είναι σίγουρος ότι έχει αφήσει το στίγμα του σε αυτόν. Στο κάτω-κάτω, στον Callum έχει ήδη απονεμηθεί το Minerva Medal – ένα μετάλλιο που αποτελεί την ύψιστη τιμή και αναγνώριση για έναν σχεδιαστή και ένα μετάλλιο που ο Callum είναι μόλις ο δεύτερος σχεδιαστής αυτοκινήτων στον οποίο απονέμεται, έπειτα από τον τεράστιο Giorgetto Giugiaro! Όμως ο Callum δεν φαίνεται να έχει διάθεση να αποσυρθεί… και γιατί να το κάνει άλλωστε, όταν 2 από τα τελευταία σχέδια του είναι η εκπληκτική Jaguar C-X75 και η εκθαμβωτική Jaguar F-Type!
Αυτά όμως είναι δύο από τα τελευταία σχέδια μίας καριέρας που έχει ξεκινήσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν ο Callum έπιασε δουλειά στην Ford. Στα πρώτα του βήματα στη βιομηχανία, ο Άγγλος σχεδίαζε τιμόνια και χειρολαβές. Όχι ακριβώς ότι ονειρευόταν. Αλλά πολύ σύντομα συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να κερδίσει την θέση του. Δύο αυτοκίνητα στα οποία συνεισέφερε ο Callum, είναι δύο από τα πιο εμβληματικά αυτοκίνητα της Ford. Το θρυλικό RS200 και το Escort RS Cosworth… μπορεί η αεροτομή να ήταν του Stephenson, αλλά ο Callum έβαλε το χεράκι του στο κλασικό αυτό όχημα.
Αυτά τα δύο, ήταν μόνο η αρχή. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ο Callum μεταπήδησε στην TWR Design. Έναν χρόνο αργότερα, ανέλαβε την θέση του Επικεφαλής Σχεδιασμού και του Γενικού Διευθυντή της TWR Design και το απόγειο των ετών που πέρασε στην Αγγλική φίρμα, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από την συμμετοχή του στον σχεδιασμό της Aston Martin DB7.
Όμως ο Ian Callum δεν θα καθόταν για πολύ ακόμα στην TWR. Το 1999, ανέλαβε την θέση του Διευθυντή Σχεδιασμού στην Jaguar. Και ενώ έπρεπε να περιμένουμε μερικά χρόνια, ώστε τις “δικές του” Jaguar να περνούν στην παραγωγή, σχεδίαζε ταυτόχρονα για την Aston Martin. Η DB9, είναι 100% δικό του design –συμπεριλαμβανομένου του εσωτερικού– ενώ η V8 Vantage, όπως ο ίδιος λέει, είναι κατά 80% δική του, παρότι το όνομα του δεν αναφέρεται πουθενά για τα δύο αυτά μοντέλα. Με αυτά και με εκείνα, φτάσαμε στο 2006 και η δική του φουρνιά Jaguars άρχισε να φαίνεται. Η αρχή έγινε το 2006 με την XK ενώ ακολούθησαν το 2008 η XF και το 2010 η XJ. Από εκεί και πέρα, ένα θα σου πω. Jaguar F-Type. Μία από τις ομορφότερες Jaguar στην ιστορία της φίρμας και ένα από τα ομορφότερα αυτοκίνητα που πωλούνται αυτή τη στιγμή. Και να σκεφτεί κανείς, ότι όλα ξεκίνησαν το 1968, όταν ο 14χρονος Ian κατέθετε στην Jaguar ένα σχέδιο με την ελπίδα να πιάσει δουλειά εκεί!
Flavio Manzoni
Στην αρχή, ήμουν διχασμένος για την παρουσία του Flavio Manzoni σε αυτή τη λίστα. Ήμουν διχασμένος γιατί είναι με το ένα πόδι στην περιοχή που ονομάζω “ζώνη Pininfarina”. Δηλαδή σε εκείνη την γκρίζα ζώνη που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με σιγουριά ποια σχέδια ανήκουν στον σχεδιαστή. Όμως αποφάσισα να τον συμπεριλάβω τόσο λόγο φιλοσοφίας, όσο και επειδή ήταν ο άνθρωπος που οδήγησε την Ferrari στην εποχή που διανύει – σχεδιαστικά τουλάχιστον.
Ο Manzoni είναι το στερεοτυπικό πρότυπο Ιταλού. Μορφωμένος –σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας-, γοητευτικός, στυλάτος… Ξεκίνησε την καριέρα του στην Lancia, όπου λίγα χρόνια αργότερα, έγινε υπεύθυνος σχεδιασμού εσωτερικών. Εκεί, δούλεψε σε αυτοκίνητα όπως η Lancia Dialogos –το πρωτότυπο που μετεξελίχθηκε στην Thesis- και η Maserati 3200GT. Όμως στα τέλη της δεκαετίας του ’90, ο Manzoni έφυγε για να γίνει Διευθυντής Σχεδιασμού Εσωτερικών στην Seat. Όχι ότι έμεινε πολύ εκεί… Το 2001, επέστρεψε στην Ιταλία, όπου ανέλαβε καθήκοντα επικεφαλής σχεδιασμού στην Lancia. Ανάμεσα στα πρωτότυπα που παρουσιάστηκαν κατά την θητεία του εκεί, ήταν οι Lancia Granturismo και Fulvia Coupe concept ενώ στα αυτοκίνητα παραγωγής, επέβλεψε τον σχεδιασμό των Lancia Ypsilon και Musa. Τρία χρόνια μετά, έγινε επικεφαλής σχεδιασμού στην Lancia, την Fiat και την Fiat Professional. Τα Fiat Grande Punto, Fiat 500 και Fiat Fiorino/Qubo, φέρουν την υπογραφή του. Τέλος, πριν καταλήξει εκεί που βρίσκεται τώρα, ο Manzoni πέρασε και από το VW Group, όπου μαζί με τον Walter de Silva όρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη σύγχρονη σχεδιαστική ταυτότητα των αυτοκινήτων του Group.
Το 2010 όμως, ο Flavio Manzoni ξαναγύρισε στην Ιταλία. Αυτή τη φορά για την Ferrari. Είναι ο άνθρωπος που –με τις ευλογίες της διοίκησης φυσικά– έστησε το Centro Stile Ferrari. Είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε την σχεδιαστική γλώσσα που ακόμη χρησιμοποιεί η Ferrari για τα αυτοκίνητα της. Ο άνθρωπος που ηγήθηκε του σχεδιασμού των FF, F12 Berlinetta και φυσικά, της LaFerrari! Μόνο και μόνο για την τελευταία θέση του, ο Flavio Manzoni δικαιούται μία θέση στη λίστα. Ακόμα κι αν δεν μπορούμε να ξέρουμε σε ποιον βαθμό ήταν αναμεμιγμένος στον σχεδιασμό όλων αυτών των αυτοκινήτων!
Όμως μίλησα και για φιλοσοφία. Ο Manzoni μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής επειδή σιχαίνεται τα ρετρό σχέδια και ελπίζει ότι θα σταματήσει αυτή η μανία. Επιπλέον, δεν πιστεύει ότι οι διάφοροι κανονισμοί είναι εμπόδια – τους βλέπει ως ευκαιρία για κάτι διαφορετικό ενώ ο Ιταλός είναι και οπαδός του λειτουργικού σχεδιασμού. Έχει δηλώσει ότι “ο σχεδιασμός είναι εφαρμοσμένη τέχνη, επομένως είναι φυσιολογικό να κάνεις κάτι που είναι όμορφο αλλά ταυτόχρονα, λειτουργικό”. Μεγάλη κουβέντα για την εποχή των ψεύτικων οτιδήποτε (αεραγωγών, διαχυτών, εξατμίσεων κλπ)…
Harley J. Earl
Αν δεν γνωρίζεις τον Harley J. Earl, ήρθε η ώρα να τον μάθεις. Γιατί μιλάμε για ένα πιονιέρο του design. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που θα έλεγε κανείς ότι γεννήθηκε στα οχήματα –ο πατέρας του ίδρυσε την Earl Carriage Works– και άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζονται.
Ο HJE γεννήθηκε το 1893 στο Los Angeles και αφού πέρασε από τη δημόσια εκπαίδευση της California, σπούδασε μηχανολογία και τέχνες στο Πανεπιστήμιο του Stanford. Πριν καν ολοκληρώσει τις σπουδές του, έπιασε δουλειά στην επιχείρηση του πατέρα του, όπου και άρχισε να δείχνει τι μπορεί να κάνει. Για να μην τα πολυλογώ, κατέληξε στην General Motors με το πρώτο δείγμα δουλειάς να είναι η LaSalle του 1927. Την ίδια χρονιά, ο Alfred P. Sloan Jr. διόρισε τον HJE Διευθυντή του νεοσύστατου Art and Colour Section! Το 1933, ο HJE ετοίμασε για την Cadillac την Aero-Dynamic Coupe ενώ 5 χρόνια αργότερα παρουσίασε την Buick Y-Job. Αυτά τα δύο μοντέλα όρισαν σε πολύ μεγάλο βαθμό την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε η GM σχεδιαστικά. Ίσως γι’ αυτό, το 1940, ο Harley J. Earl εξελέγη Αντιπρόεδρος της Αμερικανικής εταιρίας.
Η συνεισφορά του Harley J. Earl στον κόσμο του αυτοκινήτου είναι τεράστια και αυτό το μικρό κομμάτι τον αδικεί. Δυστυχώς όμως ο χώρος τελειώνει, οπότε ας δούμε επιγραμματικά γιατί πρέπει να ευχαριστούμε τον HJE. Ήταν από τους πρώτους –αν όχι ο πρώτος– που χρησιμοποίησε πηλό για την υλοποίηση των σχεδίων του. Ήταν αυτός που χάρισε στους Αμερικάνους τα κλασικά πλέον “fins” στις Cadillac των δεκαετιών του ’40, του ’50 και του ’60. Θεωρείται από πολλούς ο πατέρας της ιδέας του “concept car”. Ήταν αυτός που αποφάσισε ότι η GM έπρεπε να λανσάρει ένα sports car και αυτό το sports car δεν ήταν άλλο από την Chevrolet Corvette – το μυστικό “Project Opel” που ο ίδιος σχεδίασε φυσικά. Ήταν αυτός που σχεδίασε τα coupe και τα sedans χωρίς μεσαία κολώνα και αυτός που μας έδωσε την εργοστασιακή διχρωμία. Η κληρονομιά του θα ζει για πάντα, παρότι ο ίδιος έφυγε από τη ζωή το 1969, σε ηλικία 75 ετών.
Wu-Huang Chin και Tom Matano
Wu-Huang Chin και Tom Matano. Ποιοι είναι αυτοί σε ακούω να ρωτάς; Θα σου απαντήσω έμμεσα, με μία ερώτηση. Ποια είναι τα δύο πιο εμβληματικά αυτοκίνητα της Mazda; NA MX-5 και FD RX-7. Και τα δύο μοντέλα, προήλθαν από τα μαγικά χέρια αυτών των δύο ανθρώπων.
Μπορεί να μην είναι όσο παραγωγικοί είναι άλλοι σχεδιαστές αυτής της λίστας, αλλά συγγνώμη, δεν μπορούσα να μην συμπεριλάβω τους ανθρώπους που δημιούργησαν ένα από τα πλέον διαχρονικά roadsters όλων των εποχών και ένα από τα ομορφότερα αυτοκίνητα που έβγαλε ποτέ η Ιαπωνία – αν όχι το ομορφότερο. Πέραν αυτών, ο Chin έχει σχεδιάσει το εσωτερικό του RX-8 και κάποια concepts ενώ ο Matano έχει εργαστεί εκτός από τη Mazda, για την GM και την BMW ενώ τώρα διδάσκει. Σοβαρά όμως… FD RX-7 και NA MX-5!
Marcelo Gandini
Κλείνω όπως ξεκίνησα… με έναν Ιταλό. Ταυτόχρονα όμως, κλείνω όπως έκλεισα και το πρώτο μέρος αυτής της λίστας… με έναν τιτάνα του σχεδιασμού αυτοκινήτων. Το όνομα του, Marcelo Gandini και τα σχέδια του είναι διαχρονικά, το υλικό των ονείρων για όλους του petrolheads ανεξαρτήτως ηλικίας!
Ο Gandini γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1938 και από μικρή ηλικία έδειξε το πάθος του για τα αυτοκίνητα. Μέχρι τη δεκαετία του ’60, ο μικρός Marcello δούλευε σε μικρές carrozzerie ώστε να συγκεντρώσει πείρα και να μπορέσει να πιάσει δουλειά σε κάποιον “μεγάλο” οίκο. Ο οίκος που επέλεξε, ήταν αυτός του Bertone, με την πρώτη αίτηση για δουλειά να απορρίπτεται – οι φήμες λένε ότι ο Giorgetto Giugiaro που τότε δούλευε στον Bertone δεν ήθελε τον μικρό. Όμως ο Giugiaro έφυγε από τον Bertone δύο χρόνια αργότερα και ο Gandini κλήθηκε να τον αντικαταστήσει ως επικεφαλής σχεδιασμού. Ποιο ήταν το πρώτο project στο οποίο δούλεψε ο Gandini; Η Lamborghini Miura! Μάλιστα, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, την έκανε μόνος του και σε μόλις 3 μήνες! Φυσικά, αυτή δεν ήταν η μόνη Lambo που σχεδίασε ο Gandini, αφού την Miura ακολούθησαν η Bravo, η Espada, η Jarama και η Urraco.
Στα τέλη της δεκαετία του ’60 όμως, ο Gandini σχεδίασε και ένα πολύ ενδιαφέρον concept. Όχι για την Lamborghini, αλλά για την Alfa Romeo. Αναφέρομαι για την 33 Carabo, ένα από τα πρώτα αυτοκίνητα που “φόρεσαν” scissor πόρτες – αν όχι το πρώτο. Όπως και να έχει, η 33 Carabo ήταν το πρωτότυπο που θα έλεγε κανείς ότι οδήγησε τον Gandini στον σχεδιασμό δύο εκ των πλέον εμβληματικών οχημάτων στην καριέρα του και στην ιστορία της αυτοκίνησης. Δύο χρόνια μετά την πρωτότυπη Alfa Romeo –και αφού “μεσολάβησε” η Alfa Romeo Montreal-, ακολούθησε μία πρωτότυπη Lancia. Στην έκθεση του Τορίνο το 1970, παρουσιάστηκε η Stratos Zero concept. Η απολύτως λειτουργική Stratos Zero να συμπληρώσω, αφού πίσω από τα καθίσματα, βρισκόταν ο V4 της Fulvia. Μάλιστα, υπάρχει ένας θρύλος που λέει ότι ο Nuccio Bertone πήγε στο ραντεβού με τα στελέχη της Lancia οδηγώντας την Stratos Zero, πέρασε κάτω από την μπαριέρα αφού του αρνήθηκε η είσοδος και πήγε στο ραντεβού που κατέληξε σε ένα συμβόλαιο παραγωγής!
Την θρυλική Stratos, ακολούθησαν δύο διαχρονικά “wedge” σχήματα. Η επίσης θρυλική Lamborghini Countach που επίτηδες παρέλειψα από την λίστα των Lambo που σχεδίασε ο Gandini και το Fiat X1/9. Στη συνέχεια, ήρθαν οι Maserati Khamsin και Quattroporte II ενώ το τελευταίο αυτοκίνητο που δημιούργησε ο Gandini κατά τη θητεία του στον Bertone, ήταν η Citroen BX. Το 1980, ο Marcello Gandini αποχώρησε από τον οίκο για να κυνηγήσει μία freelance καριέρα και μερικά από τα σχέδια του, αφορούσαν σπίτια, εσωτερικά σπιτιών, μέχρι και ένα ελικόπτερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ιταλός “ξέχασε” τα αυτοκίνητα όμως. Η δεύτερη γενιά του Renault 5, το λεγόμενο Supercinq, προήλθε από το χέρι του, όπως και οι Maserati Shamal, Bugatti EB110, Cizeta-Moroder V16T, Ghibli II και Lamborghini Diablo. Δεν ξέρω τι άλλο να πω για τον Gandini, αφού οι δημιουργίες του, μιλούν από μόνες τους. Έτσι, κλείνω και το δεύτερο μέρος αυτής της σειράς. Δεν αποκλείω να ακολουθήσει και τρίτο μέρος, αφού αρκετοί εξαιρετικοί designers έχουν μείνει αδίκως απ’ έξω, αλλά προς το παρόν, ελπίζω να απόλαυσες αυτό που ετοίμασα.
