Οι τελευταίοι μήνες του 1944 έβρισκαν την Γερμανία στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Οι Σύμμαχοι ήλπιζαν ότι θα προελάσουν εύκολα στο Βερολίνο και θα μπορέσουν να κάνουν Χριστούγεννα σπίτι τους, υπόσχεση που είχαν δώσει πριν την απόβαση στη Νορμανδία στις 6 Ιουνίου του ίδιου χρόνου. Η Μάχη των Αρδεννών ήταν η τελευταία, ευρείας κλίμακας (αντ)επίθεση των Γερμανών στον Β.Π.Π., το “Λυκόφως της Βέρμαχτ¨, όπως ονομάστηκε από τους ιστορικούς.
27 χρόνια αργότερα, στην πίστα μήκους 14,1 χλμ. που είναι χωμένη στην καταπράσινη αυτή περιοχή, ένα κόκκινο “Panzer” από το Großaspach μαχόταν ενάντια στο χρόνο στον μαραθώνιο των 24 Ωρών του Spa. Ο Γολιάθ ενάντια στους Δαυίδ. Ένα αυτοκίνητο που θα το έβλεπε κανείς έξω από κυριλέ εστιατόρια και ξενοδοχεία, αποτέλεσε τη βάση για ένα απίθανο, τρελό, χωρίς συμβιβασμούς αγωνιστικό. Το πρώτο, πρακτικά, αυτοκίνητο που έφερνε στο πίσω μέρος του τρία, πολύ γνωστά, γράμματα.
Στο Großaspach, 50 χρόνια πριν
Φέτος, τα τρία γραμματάκια που έχουν συνδέσει άρρηκτα το όνομά τους με τα γρήγορα “Αστέρια” από τη Στουτγάρδη, κλείνουν μισό αιώνα ζωής. Δημιούργημα των Hans-Werner Aufercht και Erhard Melcher (o εικονιζόμενος) αυτό που κάποτε ξεκίνησε ως “οικογενειακή” επιχείρηση σε ένα μικρό γκαράζ στη γενέτειρα του πρώτου, το Großaspach, εξελίχθηκε σε μια εταιρεία που απασχολεί 750 υπαλλήλους και κατασκευάζει 20.000 αυτοκίνητα ετησίως. Μιλάμε ασφαλώς για την AMG.
Δύο χρόνια πριν, το 1965, οι Aufrecht και Melcher εργάζονταν στον τομέα εξέλιξης του εργοστασίου της Daimler-Benz και ειδικότερα στο αγωνιστικό τμήμα και ήταν επιφορτισμένοι με την ανάπτυξη του 3λίτρου, εξακύλινδρου κινητήρα της 300SE W112. Μάλιστα, ο Manfred Schiek, συνεργάτης τους στην Daimler, αγωνίστηκε με την W122 και νίκησε σε δέκα αγώνες ανά την Γερμανία.
Ωστόσο, το εργοστάσιο αποφάσισε να κατεβάσει το γενικό σε όλες τις αγωνιστικές δραστηρίοτητες και εδώ είναι το σημείο που ξεκινά η σημερινή μας ιστορία. Το 1966, ο Aufrecht αποφάσισε να φύγει από τη Mercedes και έπεισε τον Melcher να ιδρύσουν τη δική τους επιχείρηση. Όραμα του Aufrecht ήταν η προσφορά στο ευρύ κοινό αυτοκινήτων παραγωγής, εκμεταλλευόμενος το πεδίο που ήξερε καλύτερα: τους αγώνες.
Και εγένετο η “Aufrecht Melcher Großaspach Ingenieurbüro, Konstruktion und Versuch für Entwicklung von Rennmotoren”, σε ελεύθερη μετάφραση, “Η επιχείρηση των Aufrecht και Melcher με έδρα το Großaspach, που ειδικεύεται στο σχεδιασμό και στις δοκιμές εξέλιξης αγωνιστικών κινητήρων”, βασικά AMG θα τη λέμε για να καταλαβαινόμαστε!
Οι δύο συνεργάτες και φίλοι οργάνωσαν τη νέα επιχείρησή τους σε ένα πρώην μύλο στο Burgstall, δίπλα από τον Großaspach και οι κινητήρες που εξελίσσονταν προορίζονταν, όπως ήταν φυσικό, σε ιδιωτικές ομάδες για αγωνιστική χρήση. Βέβαια, σύνθημα του ίδιου του Aufrecht, που νομίζω έχει άμεση σχέση με αυτά που θα διαβάσεις παρακάτω, ήταν το εξής:
Δεν μπορείς πραγματικά να βελτιώσεις μια Mercedes, αλλά μπορείς να την κάνεις διαφορετική!
Μια ταπεινή 300SEL 6.3 μεταμορφώνεται
Όλα έβαιναν επιτυχώς για τη μικρή επιχείρηση, άρα το επόμενο βήμα ήταν μάλλον δεδομένο. Από το 1966, από τη γραμμή παραγωγής έβγαινε η 300SEL, αρχικά με έναν αναιμικό εξακύλινδρο εν σειρά κινητήρα των 2,8 λίτρων, την ίδια ώρα, που το εργοστάσιο εξόπλιζε την 600 Grosser με έναν V8 6,3 λίτρων κινητήρα, απόδοσης 247 ίππων. O Erick Waxenberger, μηχανικός της Mercedes και “παππούς” κάθε γερμανικού sport sedan, όπως τον αποκάλεσαν αργότερα, είχε μια φαεινή ιδέα. “Δε βάζουμε τον κινητήρα της Grosser στην 300SEL; ”
Απλά τα πράγματα. Το “πείραμα” πέτυχε και η 300SEL γινόταν το ταχύτερο σεντάν του κόσμου, με τους 250 περίπου ίππους να χαρίζουν στην 300αρα επιτάχυνση στα 0-100χ.α.ω.. 6,5” και τελική ταχύτητα 220 χλμ/ώρα. και κάπως έτσι, οραματίζονταν εκεί στη Γερμανία το δικό τους “muscle car”.
Οι Aufrecht και Melcher είχαν έτοιμη τη βάση στο μήκους 5 μέτρων γερμανικό, πολυτελές αυτοκίνητο, και από κει και πέρα, θα έκαναν “παπάδες” με το κτηνώδη κινητήρα. Τα 6.332 κ.εκ συνολικής χωρητικότητας του κινητήρα αυξήθηκαν στα 6.835 και οι αλλαγές στα σωθικά του ήταν εκτεταμένες. O Melcher, με την τεχνική επίβλεψη του Waxenberger, τοποθέτησε πιο “άγριους” εκκεντροφόρους, άλλαξε τις βαλβίδες εισαγωγής και εξαγωγής με μεγαλύτερες, τα νέα, πλέον, πιστόνια ήταν της Mahle. Eπιπλέον, η πολλαπλή εισαγωγής και εξαγωγής αλλάχτηκαν για την καλύτερη “αναπνοή” και “εκπνοή” του κινητήρα. Ουσιαστικά, μιλάμε για έναν (σχεδόν) καινούριο κινητήρα, ο οποίος, ζύγιζε 195 κιλά και η απόδοσή του αυξήθηκε από τα 250 άλογα στα 428 στις 5.500 σ.α.λ.! Η δε ροπή ήταν της τάξεως των 620Ν·m και η κίνηση μεταδίδονταν κλασικά στα πίσω, δύσμοιρα, ελαστικά μέσω ενός πεντατάχυτου κιβωτίου της ZF.
Προφανώς, παρά τον πολυτελή χαρακτήρα που εν μέρει κράτησε η 300αρα, οι μηχανικοί φρόντισαν και για την απαραίτητη δίαιτα. Οι αλουμινένιες πόρτες έριξαν το βάρος από τα 1830 στα 1635 κιλά και το “κτήνος” πατούσε σε ζάντες μαγνησίου διαστάσεων 10Χ15 (εμπρός άξονας) και 12Χ15 (πίσω), δανεικές από το πρωτότυπο C111 της Mercedes. Mεγαλύτερα εμπρός ψαλίδια, ένας αρκετά πιο στιβαρός πίσω άξονας με ένα “heavy-duty” διαφορικό και πιο σκληρή ανάρτηση ήταν μερικές από τις αλλαγές που συμπλήρωναν το παζλ.
Όσον αφορά τις επιδόσεις, η τελική ταχύτητα, έφτανε τα 265 χλμ/ώρα- σύμφωνα με άλλες μετρήσεις, “έπιασε” τα 288χ.α.ω και τα πρώτα 100 στο ταχύμετρο έρχονταν σε 5,5”, σκέτη τρέλα!
Die rote Sau, 1,6 τόνοι ωμής δύναμης
“Kοκκινη Γουρούνα”. Ένα προσωνύμιο που τη συνοδεύει 46 ολόκληρα χρόνια. Όχι άδικα. Εδώ, ούτε η Mercedes, αλλά ούτε και η ίδια η AMG έχουν απαρνηθεί. Γιατί να το κάνουν άλλωστε;
Λίγο έλειψε να τιναχτούν όλα στον αέρα πριν από τον παρθενικό αγώνα. Στόχος της AMG ήταν η συμμετοχή στις 24 ‘Ωρες του (παλιού) Spa του 1971. Οι δοκιμές ήταν εντατικές για να παρουσιαστεί ένα αξιοπρεπές σύνολο, ιδιαίτερο και τολμηρό ήταν ούτως ή άλλως. Δύο εβδομάδες πριν τον αγώνα, ο Helmut Kellners την οδήγησε στο Hockenheim, όπου μία βίαιη έξοδος “τραυμάτισε” βαριά την “Γουρούνα”. Χαρακτηριστικά, ο Aufrecht, σε συνέντευξή του στο ARD, θυμήθηκε το γεγονός αυτό που κόντεψε να θέσει το τέλος στο όνειρό του:
Ο Kellners, βέβαιος ότι το αυτοκίνητο πλέον δεν μπορεί να επισκευαστεί, με πλησίασε, δείχνοντάς μου το κλειδί:
“Αυτό είναι το κλειδί σου. Δε νομίζω ότι θα σου είναι πια χρήσιμο.
Ο πεισματάρης Aufrecht δεν το έβαλε κάτω. Μέρα-νύχτα με την ομάδα του επισκεύαζαν την 300SEL 6.8 για να είναι πανέτοιμη να βρεθεί στο Βέλγιο.
24 Ώρες παράνοιας!
Φαντάσου λίγο το σκηνικό. Έχουμε μια αρμάδα από Alfa Romeo 2000 GTAm, Ford Capri RS2600, BMW 2800 GS, τρεις Chevrolet Camaro (άντε πες αυτές παίζουν μπάλα στα χωράφια της 300SEL), μερικά ταπεινά Εscort RS1600, μερικές 2002 Τi και Alfa Romeo 1300 Junior. Εσύ θα πόνταρες στο κόκκινο αυτοκίνητο των Hans Heyer και Clemens Schickentanz με τον αριθμό 35;
Η πέμπτη θέση των δοκιμαστικών του Schickentanz με τη 300αρα αποτέλεσε πρώτης τάξεως έκπληξη για τον αγώνα που θα πραγματοποιούταν στις 24 Ιουλίου του 1971. Ανάμεσα στα 62 αυτοκίνητα που πήραν εκκίνηση, η 300SEL ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα. Hans-Joachim-Stuck, Jochen Mass, Niki Lauda ήταν μεταξύ των συμμετεχόντων.
Από την αρχή του αγώνα, το γερμανικό πλήρωμα έδειξε τι μπορεί να κάνει με το θηρίο. Στις ευθείες, απλά δεν μπορούσε να το φτάσει κανείς. Τα φρένα από το αυτοκίνητο παραγωγής όμως, μαρτύρησαν κυριολεκτικά κάτω υπό το βάρος των ειδικών συνθηκών. Να μιλήσουμε για κατανάλωση και φθορά των ελαστικών; Η βενζινορουφήχτρα κατέβαζε όλη την παραγωγή της Μέσης Ανατολής σε χρόνο dt και ευτυχώς που απλά δεν ξέμεινε η ομάδα από τετράδες ελαστικών. Ας αφήσουμε τον Heyer να μας μεταφέρει τις εντυπώσεις του από το αυτοκίνητο:
Γνωρίζαμε ότι μπορούμε να νικήσουμε, αλλά οι άλλοι δεν το ήξεραν ακόμα! Ήμασταν ανίκητοι στις ευθείες και η παλιά διαδρομή του Spa άφηνε περιθώρια να κρυώσουν οι δισκόπλακες, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν αντιμετώπισαμε προβλήματα με αυτές.
Οι θεατές ενθουσιάζονταν με τα περάσματά μας και το outsider έγινε μεμιάς το αγαπημένο του κοινού!
Τελικώς, το γερμανικό δίδυμο κατάφερε να αποτελέσει την έκπληξη μετά μιας ημέρας αγώνα και 308 γύρους. Ο άθλος τους, γιατί περί άθλου επρόκειτο, ήταν ο τερματισμός στη δεύτερη θέση γενικής, τρεις γύρους πίσω από τους Dieter Glemser και
Alex Soler-Roig με το Ford Capri RS 2600! O θρίαμβος αυτός έκανε το όνομα AMG να συζητιέται παντού μέσα σε μια νύχτα.
Υπήρχε, ωστόσο, ανάλογη συνέχεια;
Δημοσιότητα, αγώνες και το (άδοξο) τέλος
Η διασημότητα ήρθε πολύ γρήγορα για τους Aufrecht και Melcher. Δύο, σχεδόν, μήνες μετά το Spa, η AMG έστειλε την “Κόκκινη Γουρούνα” στον διπλό, εξάωρο αγώνα του Paul Ricard, μαζί με μια ακόμη 300SEL 6.3. Το Μάρτιο του 1972, βάφτηκε κίτρινη και πήρε μέρος στα δοκιμαστικά του Le Mans, χωρίς να προκριθεί στον αγώνα. Όμως, αγωνίστηκε στον 24ωρο του Nürburgring τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς και στον αγώνα των 200 μιλίων του Norisring. Εκεί, ο Heyer έφερε την 300SEL 6.8 στην πρώτη θέση της κατηγορίας πάνω από 2 λίτρα, που εν τω μεταξύ, είχε βαφτεί ξανά στο κόκκινο που έγινε διάσημη.
Η FIA έριξε τίτλους τέλους στο “panzer”, αφού, με την αλλαγή των κανονισμών, επέτρεπε πλέον στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τουρισμού μόνο αυτοκίνητα με κινητήρες μέχρι 5 λίτρα. Οι περήφανοι ιδιοκτήτες, βλέποντας ότι έχει κάνει το κύκλο της, αποφάσισαν να την πουλήσουν στη γαλλική Μatra.
Μην ξεχνάμε ότι η ιστορία μας διαδραματίζεται μεσούσης της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Η Matra δεν αγόρασε το γερμανικό αυτοκίνητο για να το χρησιμοποιήσει ως “μουλάρι” ή κάτι άλλο για τα δικά της αυτοκίνητα, αλλά για να δοκιμάσει συστήματα απογείωσης μαχητικών αεροπλάνων! Ναι, καλά διάβασες! Μια τεράστια τρύπα ανοίχτηκε στο πάτωμα πίσω από τα μπροστινά καθίσματα έτσι ‘ωστε να χωρέσουν τα πελώρια ελαστικά και να γίνουν οι κατάλληλες μετρήσεις. Άλλωστε, πολύ λίγα αυτοκίνητα της εποχής μπορούσαν να “πιάσουν” τα 200 χ.α.ω.. στο 1000αρι, απαραίτητη προϋπόθεση για τις δοκιμές που ήθελε.
Η μοίρα της 300SEL 6.8 παραμένει άγνωστη. Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε. Το 2006, η Mercedes κατασκεύασε μια replica της “Rote Sau” για τη Διεθνή Έκθεση της Γενεύης. Οι Γερμανοί έψαχναν μια από τις συνολικά 6500 300SEL που παρήχθησαν την περίοδο 1968-1972 και εν τέλει, τη βρήκαν στο Βερολίνο. Όλα όσα χρειάστηκαν για την ανακατασκευή μαζεύτηκαν από όλη τη δυτική Ευρώπη και το αποτέλεσμα έμοιαζε κάπως έτσι:
Στο πέρασμα των δεκαετιών, πολλοί προσπάθησαν να φτιάξουν πιστές αντιγραφές της 300SEL, άλλοτε με επιτυχία και αλλοτε όχι, αλλά καμία, πιστεύω, δεν μπορούσε να φτάσει στο αυθεντικό.
Aufrecht και Melcher απέδειξαν ότι στους αγώνες χρειάζεται μπόλικη τρέλα, εκτός από ταλέντο, πίστη, αφοσίωση, γνώσεις. Η “Γουρούνα” από το Großaspach θα είναι πάντα εκεί να θυμίζει τον αέρα πολυτέλειας και παράνοιας που έφερε στη βραχύβια αγωνιστική της ζωή. Και μακάρι να βλέπουμε συνέχεια τέτοια παραδείγματα στους αγώνες.Βαριέμαι τόσο πολύ τα τετριμμένα…
