Ο κόσμος της Formula1 είναι απαιτητικός, δύσκολος, σκληρός και το ξέρουμε όλοι αυτό. Είτε μιλάμε για κινητήρες και αεροδυναμική, μέρη ενός μονοθεσίου που κοστίζουν πολύ και σε χρήμα αλλά και σε απόδοση είτε μιλάμε για διαδικασίες και μέρη του μονοθεσίου που κανείς ποτέ δεν δίνει σημασία γιατί τα θεωρεί αμελητέα. Μία τέτοια διαδικασία που πραγματικά κανείς δεν σκέφτεται είναι το βάψιμο ενός μονοθεσίου ! Οκ, εν έτη 2011 κάποιοι κατασκευαστές χρησιμοποιούν βινύλιο αλλά η πλειοψηφία τους παραμένουν old school και πιστή στην μπογιά! Όλοι μας θαυμάζουμε τα αυτοκίνητα όπως είναι παραταγμένα στο grid αλλά το πώς φτάνουν ως εκεί γυαλιστερά, όμορφα, αψεγάδιαστα είναι κάτι που δεν μας απασχολεί ιδιαίτερα το ξέρατε όμως ότι μία μέτρια (δεν μιλάμε καν για κακή) δουλειά στο βάψιμο ενός μονοθέσιο μπορεί να κοστίζει έως και 2 χιλιοστά του δευτερολέπτου ανά γύρο;
Μια μικρή αναδρομή στην ιστορία. Στην αρχή των αγώνων τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Κάθε μονοθέσιο ήταν βαμμένο στα χρώματα της χώρας που “εκπροσωπούσε”: Πράσινο για την Μ. Βρετανία, μπλε για την Γαλλία, Κόκκινο για την Ιταλία κ.ο.κ. Ούτε χορηγοί ούτε τίποτα! Η Mercedes ήταν η πρώτη που αποφάσισε να πάει αντίθετα στο κατεστημένο και να αρνηθεί το λευκό της Γερμανίας για το άβαφτο αλουμίνιο στην αρχή και το ασημί αργότερα. Ο θρύλος μάλιστα λέει ότι η W25 εμφανίστηκε στο γερμανικό Grand Prix το 1934 βαμμένη κανονικά αλλά ήταν 1 κιλό βαρύτερη από το ανώτατο επιτρεπόμενο όριο. Τότε ο Alfred Neubauer διέταξε να ξυθεί η μπογιά από το αγωνιστικό και έτσι εξοικονόμησε ένα ολόκληρο κιλό! Ωστόσο το πόσο αληθινός είναι αυτός ο θρύλος ελέγχεται. Όπως και να έχει όμως, την συνέχεια την ξέρετε όλοι. Στο θέμα μας όμως…το αποτέλεσμα το βλέπουμε, η διαδικασία ποια είναι;
Οι πηγές όσον αφορά στο συγκεκριμένο θέμα είναι λίγες και οι πληροφορίες ακόμα λιγότερες. Βλέπετε το βάψιμο το μονοθεσίων δεν είναι τόσο glamourάτο όσο ο υπόλοιπος κόσμος της F1. Οι πληροφορίες που μπόρεσα να βρω αφορούν την McLaren, την Mercedes και την Williams αλλά φαντάζομαι με λίγες τροποποιήσεις εφαρμόζονται από όλους τους κατασκευαστές.
Όπως είναι φυσικό όλα ξεκινάνε με τον σχεδιασμό. Η Mercedes έχει ένα σύστημα που η ίδια φαντασμαγορικά ονομάζει “power wall” αλλά όπως είπα, αν όχι όλες, οι περισσότερες ομάδες θα έχουν κάτι ανάλογο. Στην ουσία είναι συνδυασμός υπολογιστών με HD προτζέκτορες που απεικονίζουν με φοβερή ακρίβεια και ανάλυση τα διάφορα εναλλακτικά σχέδια πριν φυσικά αυτά προχωρήσουν στην παραγωγή. Εκεί οι σχεδιαστές πειραματίζονται με τα χρώματα, τις γραμματοσειρές, το που θα μπουν οι χορηγοί και οτιδήποτε άλλο εμπίπτει στην κατηγορία “εμφάνιση μονοθεσίου”. Προφανώς το μονοθέσιο πρέπει να “γράφει” ωραία στον φακό και να μαγνητίζει τα βλέμματα, είναι θέμα marketing. Όταν τελικά αποφασιστεί το σχέδιο (από τον διευθυντή της ομάδας, τους χορηγούς αλλά ακόμα και τους πιλότους έπειτα απο συζητήσεις και meetings) τότε και μόνο τότε προχωράει στο επόμενο στάδιο που δεν είναι άλλο από το βάψιμο καθεαυτό.
Και εκεί ξεκινάνε τα ωραία! Προφανώς δεν μιλάμε για τον μέσο φαναρτζή/φανοποιό της γειτονιάς σας αλλά τα πράγματα δεν διαφέρουν και τόσο πολύ στην εφαρμογή της μπογιάς. Σίγουρα διαφέρουν πάρα πολύ στον προγραμματισμό, την ικανότητα των ανθρώπων και την τεχνολογία. Πχ, πίσω απο το βάψιμο της McLaren βρίσκεται ένας τύπος ονόματι Sikkens AkzoNobel, ιδιοκτήτης μίας ολλανδικής εταιρίας που εξειδικεύεται στο ραφινάρισμα αυτοκινήτων και προσωπική επιλογή του Ron Dennis. Πριν ξεκινήσει η σεζόν του 2009, ο Dennis επισκέφτηκε τον AkzoNobel και του ζήτησε να διατηρήσει το χρώμιο ως το κύριο χρώμα στην McLaren αλλά να κάνει την βαφή όσο το δυνατόν ελαφρύτερη. Και ο AkzoNobel ανταποκρίθηκε. Χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, ιδιαίτερα προχωρημένες τεχνικές και μία μοναδική φόρμουλα για το χρώμιο κατάφερε να μειώσει το βάρος της βαφής του μονοθεσίου (μείον την μύτη και τις πτέρυγες) σε μόλις 1-2 κιλά. Μπορεί να μην σας ακούγονται πολλά αλλά αφενός 1-2 κιλά έρματος στο σωστό σημείο μπορούν να κάνουν την διαφορά και αφετέρου αν μπορέσει κάποιος να βρει 10 σημεία από τα οποία μπορεί να εξοικονομήσει 1-2 κιλά τότε μιλάμε για 10-20 κιλά!
Στο τέλος αυτής της διαδικασίας είναι η εφαρμογή της μπογιάς. Ο Tony Langton, προϊστάμενος της ομάδας που βάφει τα μονοθέσια της Williams μας ενημερώνει:
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μάθεις απο το να κολυμπήσεις στα βαθιά. Όλα τα παιδιά ήταν πεπειραμένοι βαφείς πριν έρθουν εδώ αλλά ανακαλύπτεις πολύ γρήγορα αν είναι όντως καλοί ή αν θα τους πάρει μήνες να μάθουν να κάνουν τα πράγματα σωστά.
Τα μονοθέσια βάφονται στο χέρι με αερογράφους. Αλλά μην φαντάζεστε βάψιμο μαζικής παραγωγής κάθε μονοθέσιο (ή κομμάτι αυτού γιατί πολύ σπάνια υπάρχει στο βαφείο ολόκληρο το μονοθέσιο) απαιτεί το μέγιστο της προσοχής του βαφέα και γρήγορες αλλά πολύ ακριβείς κινήσεις καθώς χρησιμοποιούν σύστημα wet-on-wet (δεν περιμένουν να στεγνώσει δηλαδή) σε όλες τις φάσεις και το παραμικρό λάθος πληρώνεται ακριβά. Σε κάθε μέρος του μονοθεσίου εφαρμόζονται 4,5 στρώσεις. 1 στρώμα primer, 1 στρώμα βασικής βαφής, 1,5 στρώσεις χρώματος και το top στρώμα. Τη δεκαετία του ’90 οι στρώσεις ήταν 6 αλλά έπειτα από μελέτες και δοκιμές κατάφεραν να τις κατεβάσουν σε 4,5 χωρίς να χάνουν τίποτα σε εμφάνιση. Εμμονή στη λεπτομέρεια είπατε; Φυσικά όλα ελέγχονται με μικρόμετρα, παχύμετρα αλλά και οπτικά καθώς πρέπει να ταιριάζουν απόλυτα. Στο τέλος της δουλειάς μπαίνουν στα μονοθέσια τα βινύλια με τους χορηγούς (ή κάποιους από αυτούς) και τα κομμάτια είναι έτοιμα για αποστολή. Όλη αυτή η διαδικασία από την στιγμή που παίρνουν τα μέρη έως την στιγμή που είναι έτοιμα να τα στείλουν όπου χρειάζεται παίρνει περίπου 24 ώρες maximum!
Ελπίζω να έριξα λίγο φως σε έναν τομέα της F1 που σαφώς και δεν έχει την δημοσιότητα που του αξίζει. Όπως είπα, μπορεί να μην είναι glamourάτος αλλά εμπεριέχει τεχνολογία, τεχνογνωσία και την εμμονή στη λεπτομέρεια που χαρακτηρίζει το σπορ και οι άνθρωποι υπεύθυνοι για την δουλειά είναι οι κορυφαίοι στο είδος τους!
[Πηγή: espnf1, thef1times]