Εισαγωγή με τη φωνή των τίτλων αρχής του «Ηρακλή»
Αυτή είναι η ιστορία μιας εποχής πολύ παλιάς. Μιας εποχής στη σφαίρα του μύθου, όπου οι θεοί της αυτοκίνησης ήταν μοχθηροί και μικρόψυχοι. Βασάνιζαν τις Mustang με μύρια δεινά και στροφιλίκια. Μόνο ένα αυτοκίνητο τόλμησε να αμφισβητήσει την κυριαρχία τους: η Cobra R!
H Mustang Cobra R κατείχε μια ικανότητα που ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί σε pony car: να φρενάρει και να στρίβει χωρίς να γίνεται συντρίμμια στη σκέψη και μόνο καμπής. Μια δύναμη που την ξεπερνούσε μόνο αυτή του βάρους της (και σχεδόν όλα τα ευρωπαϊκά sportscars). Ταξίδευε στα πέρατα της Γης πολεμώντας τους υποτακτικούς της ιταλογερμανοιαπωνικής καθεστηκυίας τάξης, του πανίσχυρου λόμπι της αυτοκινητοβιομηχανίας. Αλλά όπου υπήρχε Κακό, οπουδήποτε υπέφεραν τα αθώα ελαστικά μιας Mustang εμφανιζόταν η Cobra R.
Mustang να πάνε
Τα πράγματα για το emblem car του «Μπλε Οβάλ» άρχισαν να παίρνουν άσχημη τροπή πολύ νωρίς. Από το τέλος της πρώτης γενιάς, για την ακρίβεια. Η Mach 1 του 1973 αποτέλεσε την τελευταία ματιά της Mustang στα ιδεώδη των muscle cars, πριν βαρύνουν τα βλέφαρα και πέσει σε έναν λήθαργο που ξεπέρασε τα 20 χρόνια.
Ο διάδοχος ήταν ψηλότερος, φαρδύτερος, πολύ βαρύτερος και – το χειρότερο – ακόμα πιο αδύναμος. Οι – ήδη λίγοι – 175 ίπποι της Mach 1 έγιναν 139 στην King Cobra του 1978, η οποία ήταν επετειακή και κορυφαία έκδοση. Η δεύτερη τη τάξει Mustang απέδιδε 10 ίππους λιγότερους από τον 5,0-λιτρο V8, ενώ οι υπόλοιπες εκδόσεις τροφοδοτούνταν από τα μοτέρ των Pinto και Capri. Αναμενόμενα, δεν μπορούσαν να κουνήσουν βήμα την ασήκωτη καρότσα του αμερικανικού κουπέ. Τα χειρότερα, όμως, δεν είχαν έρθει.
Αυτή είναι μια φωτογραφία της 3ης γενιάς.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, πέρα από ότι τα Celica, Prelude, Scirocco και Σια της εποχής δεν έμπαιναν καν στον κόπο να τη δουν. Τόσο αισθητικά, όσο κυρίως μηχανικά. Η 5.0 GT μαζί με την υπερτροφοδοτούμενη (και εξαιρετικά αναξιόπιστη) SVT και την πρώτη Cobra R κάπως προσπάθησαν να βουλώσουν τα ρήγματα, αλλά το «ναυάγιο» δεν είχε γυρισμό.
Ντροπής συνέχεια στην 4η γενιά. Η εμφάνιση σουλουπώθηκε μεν, αλλά μετέτρεψε τη ‘Stang από Pony σε Barbie car κατάλληλο για πρωταγωνιστικούς ρόλους σε σειρές-φάρσα, που εκτελούσαν χρέη διαφημίσεων διαρκείας της Ford (από το 0:36 και τούδε).
https://youtu.be/QIQJ-ZLFNoc?t=36s
Παρόλα αυτά, άρχισε να διαφαίνεται ένα φως στο χρόνιο σκοτάδι που είχαν φέρει η πετρελαϊκή κρίση, οι νόρμες ρύπων και οι καταλύτες. Ο 4.6 V8 μπορούσε να βγάλει 215 υγιείς ίππους (αργότερα 225) και σιγά-σιγά το χώμα από το θαμμένο κουφάρι της αξιοπρέπειας απομακρυνόταν. Απόγειο της μερικής αναστήλωσης του πρεστίζ ήταν η 2η Cobra R, με 300 ίππους από 5,8 λίτρα (ακόμα κωμική ειδική ισχύς, αλλά συγκριτικά με τις υπόλοιπες είναι S2000).
Ανάσταση
Το 1999 ήρθε το New Εdge Design να κάνει ανάνηψη στη σχεδιαστική γραμμή της Mustang. Μαζί του, ξεκόλλησαν οι σφυγμοί της καρδιάς από τα αναιμικά νούμερα του παρελθόντος.
Το μούτρο έγινε επιτέλους κάτι που μπορούσε να εμπνεύσει φόβο στον καθρέπτη του μπροστινού, η μελωδία θυμήθηκε ότι ξεκίνησε από Led Zeppelin και αποτίναξε τους Blink 182, η δύναμη άρχισε να προσεγγίζει επίπεδα πραγματικού μαχητή αντί για Λάουρα. O βασικός 3,8 V6 κινητήρας έφτασε μια ανάσα από τα 200 άλογα (193), o 4.6 V8 ξεκίναγε από τα 260 και έφτανε στην υπερκυβισμένη, 5,0-λιτρη μορφή της Cobra στα 320. Οι χρόνοι για τις επιταχύνσεις και τα νούμερα της τελικής απέκτησαν και πάλι σπορ υπόσταση, θρυλικά ονόματα όπως τα «Bullitt» και «Mach 1» επανήλθαν για να γιορτάσουν το χαρμόσυνο γεγονός. Ωστόσο, κάτι έλειπε.
Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας
Όσο κι αν οι Αμερικανοί ήθελαν να πείσουν εαυτούς και αλλήλους για το ιστορικό comeback, η αλήθεια εξακολουθούσε να βρίσκεται πίσω από τα σίδερα. Συγκεκριμένα, ένα τεράστιο μονοκόμματο τμήμα που ένωνε τους πίσω τροχούς.
Η αρχαιολαγνεία αποτελούσε ανέκαθεν ίδιον των Mustang. Ο άκαμπτος άξονας (ευτυχισμένο το 1910) οριοθετούσε την απόδοση και στοιχειοθετούσε την καταδικαστική αναφορά των δυναμικών χαρακτηριστικών. Το πλαίσιο δεν ήταν πολύ καλύτερο. Η πλατφόρμα «Fox Body» μπορεί να ήταν αξιοπρεπής για την τριανδρία Mustang-Firebird-Camaro, όμως διατηρούσε ισχυρούς δεσμούς με το Ford Fairmont του 1979. Ό,τι κι αν έκαναν οι μηχανικοί, τα ρετρό κατάλοιπα έστεκαν αγέρωχα.
Με την αυγή του μιλένιουμ, η Cobra R ήρθε σαν από μηχανής Μεσσίας να αλλάξει τον ρου της ιστορίας για τις γρήγορες Mustang. Για την ακρίβεια, ήταν η ταχύτερη στα –τότε- 35 χρόνια παραγωγής. Η λίστα των βελτιώσεων; Περισσότερο καταιγισμός. Ενισχύσεις στο σασί, αμορτισέρ της Bilstein με ελατήρια Eibach, φρένα από τη Brembo, κλιματισμός-ηχοσύστημα-μόνωση-πίσω κάθισμα-υδραυλική υποβοήθηση τιμονιού στον κάδο απορριμάτων, πλευρικές απολήξεις εξάτμισης από την Borla, εμπρός splitter και πίσω spoiler κατευθείαν από την αεροδυναμική σήραγγα. Καμία αναβάθμιση δεν μπορούσε να συγκριθεί, όμως, με την επανάσταση στα μετόπισθεν.
Η μασίφ σιδερόβεργα εγκατέλειψε τα εγκόσμια κι έδωσε τη θέση της σε αλουμινένια διπλά ψαλίδια. Όλο το κλου και η εκστρατεία της Ford για το λανσάρισμα της τελευταίας Mustang βασίστηκε στην ανεξάρτητη πίσω ανάρτηση, (κοσμο)ιστορική πρώτη για το αρχέγονο pony car. Η Cobra R το έκανε 15 χρόνια πριν, έστω και σε πολύ περιορισμένη διαθεσιμότητα (μόλις 300, όλες κόκκινες). Πολύ περισσότερο, κατάφερε να επαναφέρει στον χάρτη των οδηγικών συγκινήσεων το όνομα «Mustang».
Δικαίωμα στην ευτυχία (της σύγκρισης)
Κάπου στις αρχές των 00’s είχα πάρει ένα τεύχος του αμερικανικού Car And Driver, τότε που πηγαίναμε στα τεράστια περίπτερα της Ομόνοιας και σκάγαμε το μισό (και λίγο λέω) χαρτζιλίκι σε ξένα περιοδικά αυτοκινήτου (αν υπάρχει κάποιος που το κάνει ακόμα, τα ειλικρινή μου σέβη). Στο εξώφυλλο δέσποζε μια κατακόκκινη, «κτηνοποιημένη» Mustang παρέα με μια ασημί Corvette, ένα κόκκινο με ασημί stripes Viper κι ένα μαχητικό αεροσκάφος (τότε, επίσης, είχε πιάσει η «άνοιξη» την αυτοκινητοβιομηχανία και είχε λυσσάξει με τις επικλήσεις στα F16 και τα Hornet).
Με το κόκκινο κάμπριο της Jenny (βλέπε το σκουπίδι πιο πάνω. Η σειρά. Η Jenny δύναμη ήταν) νωπό στη μνήμη δεν περίμενα κάτι παραπάνω από πλήρες και deluxe ξεφτίλισμα του pony από τα άλλα δύο. Και είχα απογοητευθεί γιατί πραγματικά, η Cobra κατακτούσε το βλέμμα σου.
Διαβάζοντας ήρθε η ευχάριστη έκπληξη με την επακόλουθη ευφορία. Η Mustang όχι μόνο δεν χρησίμευε σαν κουβάς για τα φτυσίματα του αγώνα “‘Vette vs Viper”, τα «πελάτωνε» κιόλας. Τα εισαγωγικά όχι μόνο ετυμολογικά, αλλά και πραγματιστικά.
Σε ένα άλλο συγκριτικό -του MotorTrend– ο ανταγωνισμός ήταν universal. Εκτός των ΗΠΑ (Corvette Z06, Viper ACR, Shelby Series 1, Trans Am Firehawk), υπήρχαν η Ιταλία (360 Modena, Qvale Mangusta) και η Γερμανία (996 Turbo, BMW Z8). Ως παραλλαγή του Κέρβερου επιφορτισμένη με τη φύλαξη της υστεροφημίας της, η Mustang παρουσίαζε 3 πρόσωπα αντί για κεφάλια.
Στις μετρήσεις επιτάχυνσης ήταν λίγο πάνω από το τέλος. Ο Triton 5,4 V8 μπορεί να απέδιδε 385 ίππους (ίσα με την Corvette), αλλά είχε να κινήσει 1.650 κιλά. Και αυτά μετά την εκτεταμένη δίαιτα. Τα 4,8” για τα 100 χλμ/ώρα δεν ήταν άσχημα, ούτε τα 10,81” για τα 160. Συγκριτικά με την Corvette (4,3″ και 10,2″), Viper (4,1″ και 9,56″) και 360 Μodena (3,9″ και 9,74″) όμως χλώμιαζαν.
Λίγο καλύτερο το έργο στον χρόνο πίστας. 4,9” και 4 πίσω από 360 και Viper αντίστοιχα στο Willow Springs, 3 και 2,5 από 996 Turbo και Z06, μπροστά από τα υπόλοιπα.
Εκεί που η Cobra έλαμπε ήταν στις «σετ» μετρήσεις, πλην επιτάχυνσης (τα εισαγωγικά που λέγαμε). Σημείωνε σταθερά τις μικρότερες αποστάσεις ακινητοποίησης, πρώτευε στα skidpads, πετύχαινε τις υψηλότερες ταχύτητες στα σλάλομ. Σαν τις ομάδες που έχουν παιχταράδες και προπονητές «φίτσουλες», έτσι και η πεπαλαιωμένη τεχνοτροπία της Mustang βάραινε σαν ριγμένη άγκυρα την πορεία της. Τα διπλά ψαλίδια αδυνατούσαν να συνεργαστούν με το πρωτόγονο πλαίσιο και να ελέγξουν τους τροχούς, το τιμόνι ήταν αργό (3,6 στροφές) και «έριχνε» τα χέρια του οδηγού, το μπλοκέ διαφορικό είχε κουμπαριά με την υπερθέρμανση και μετατρεπόταν σε «ελεύθερο» έπειτα από 2-3 γύρους.
Τα ελαττώματα, ωστόσο, ήταν αυτά που αποκάλυπταν την μαγεία της πιο ειδικής Mustang όλων των εποχών. Δεν διεκδικούσε την πρωτιά στην κατηγορία, ούτε παρίστανε τον ol’ school σφετεριστή των υπερσύγχρονων ανταγωνιστών. Ήθελε απλά να αποδείξει στον εαυτό της πως ήταν άξια να κουβαλάει ένα όνομα, το οποίο είχε πέσει σε τραγική δυσμένεια. Το κατάφερε, αλλά όχι μόνον αυτό. Υπέδειξε το μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσουν οι επόμενες γενιές, έστω κι αν άργησαν να βρουν το φωτεινό άστρο.
Y.Γ.
Αν έχεις στο μυαλό σου κάτι περισσότερο απειλητικό από αυτή τη μαύρη Saleen, παρακαλείσαι να το αποτυπώσεις στα σχόλια (μετά της αναλόγου φωτογραφίας, βεβαίως βεβαίως).