Στον αθλητισμό ο όρος «τίμιος» δεν αφορά αποκλειστικά την ηθική ακεραιότητα. Δεν αντικατοπτρίζει μόνο την εντιμότητα, ούτε και αναφέρεται στην πορεία με τον σταυρό στο χέρι.
Αποκαλούμε «τίμιο» κάποιον που έχει ταβάνι συγκεκριμένου ύψους (συνήθως χαμηλό), αλλά με την επιμονή και την απρόσκοπτη εργατικότητα καταφέρνει να βρίσκεται σε ψηλότερα πατώματα από αυτά που προοιωνίζει το ταλέντο του. «Overachiver», που λένε κι οι Αμερικανοί. Ο απόλυτος ορισμός ακούει στο ονοματεπώνυμο «Τάσος Πάντος». Άξιοι συμπαραστάτες του οι Δημήτρης Σαλπιγγίδης, στο διεθνές στερέωμα ο Ricardo Carvalho, μπασκετικά ο Βαγγέλης Μάντζαρης και εστεμμένος με παγκόσμιες δάφνες ο πρωταθλητής MotoGP για το 2006, Nicky Hayden.
Εδώ και μια βδομάδα ο Nico Rosberg αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα, όταν και κατάφερε μετά από 10 χρόνια και 206 εκκινήσεις (ρεκόρ για οδηγό που κερδίζει τίτλο) να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής F1. Και πριν προλάβει να βραβευτεί, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση!
Αφού έκατσε ο καπνός από το καμένο λάστιχο των πανηγυρισμών και της ανακοίνωσης για πρόωρη συνταξιοδότηση, βάζουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά και σκιαγραφούμε το χρονικό της πορείας μέχρι την απόφαση που άφησε «κάγκελο» τον παγκόσμιο αθλητισμό.
Δεν θα αναλωθούμε στην «ξύλινη» γλώσσα των αριθμών και των στατιστικών, για αυτό υπάρχει το Wikipedia. Θα ρίξουμε μια καλή ματιά στον άνθρωπο πίσω από το κράνος.
Yιε μου, υιε μου
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια, φάνηκε ότι ο Rosberg θα μεγάλωνε με δύο πράγματα. Το πρώτο, ήταν ένα τιμόνι στα χέρια. Το δεύτερο, μια σκιά πάνω από το κεφάλι.
Βλέπεις, ο πατέρας του Nico είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα του 1982, κάτι το οποίο προεξόφλησε και το μέλλον του γόνου του. Απολύτως αναμενόμενα, οι αγώνες ξεκίνησαν από την τρυφερή ηλικία των 6 ετών και ο Γερμανός ξεκίνησε σταθερά να ανεβαίνει στην ιεραρχία του motorsport.
Το 2006 ήρθε το πολυπόθητο ντεμπούτο στην κορυφή των τεσσάρων τροχών, κάτι για το οποίο προετοιμαζόταν από τον πατέρα του «εξ απαλών ονύχων». Το πρόβλημα ήταν ότι αυτή η επαγγελματική ενίσχυση δημιουργούσε πολλούς ψιθύρους, σχετικά με το αξιοκρατικό της υπόθεσης. Όταν οι περισσότεροι πιτσιρικάδες χαροπάλευαν να βρουν παράβολα συμμετοχής και χορηγούς, ο Νico είχε ολόκληρη ομάδα μηχανικών να προετοιμάζει το καρτ/μονοθέσιο του.
Φυσικά, δεν είναι ο μοναδικός πιλότος με ευκατάστατο υπόβαθρο. Ο Ayrton Senna είναι το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όντας, όμως, ο γιος του «τάδε» έρχεσαι αντιμέτωπος με ακαριαία αμφισβήτηση και γιγαντωμένο σκεπτικισμό. Ειδικά όταν ο πατέρας σου φροντίζει να τραβάει πυρά προς το μέρος σου.
Με την ανακοίνωση της πρόσληψης από την Williams (για την οποία έβαλε έντονα το χέρι του), ο Keke έσπευσε να δηλώσει την προσμονή για την κατάκτηση του πρωταθλήματος από το σπλάχνο του, όπως είχε κάνει ο ίδιος δυόμιση δεκαετίες πριν. Το εν λόγω απόφθεγμα μπορεί να καταχωρήθηκε αυτομάτως στο «βιβλίο ανεκδότων» (όπως συνέβη και πριν δυο χρόνια, όταν οι Βρετανοί το «τερμάτισαν» συσχετίζοντας την κυριαρχία της McLaren-Honda των 80’s με το σύγχρονο reunion), όμως ήταν αρκετό για να μπει ο –τότε- πρωταθλητής GP2 στην «πρέσα». Το ευτύχημα για τον ίδιο ήταν η δυναμική του μονοθεσίου.
Την περίοδο εκείνη, η Williams έβγαινε από τα καλά χρόνια του γάμου με την BMW και έμπαινε –για άλλη μια φορά- στο μονοπάτι της αβεβαιότητας. Τα πέτρινα χρόνια της Supertech δεν ήταν δα και τόσο μακριά, έστω κι αν τα μοτέρ της Cosworth δεν είχαν καμία σχέση με τις καλλωπισμένες φριτέζες που πλάσαρε για κινητήρες η Mecachrome το 1999 (ιδιοκτησίας Flavio Briatore, οπότε κατάλαβες)
Τίποτα από όλα αυτά, ούτε και η αλλαγή εμπρός πτέρυγας στον πρώτο γύρο, δεν εμπόδισαν τον «γιο του πρωταθλητή» να μπει στους βαθμούς και να γράψει το ταχύτερο πέρασμα στο Μπαχρέιν. Στο ντεμπούτο του.
Η συμβίωση με την βρετανική ομάδα διήρκεσε μέχρι το 2009, με τον Rosberg να σκοράρει αδιαλείπτως πάνω από τις δυνατότητες του μονοθεσίου. Επικρίσεις δεν ακούγονταν πια. Όχι γιατί είχαν αποστομωθεί οι αμφισβητίες. Γιατί δεν ασχολούνταν. Η Formula 1 είχε αρχίσει να χορεύει σε εντελώς διαφορετικό ρυθμό…
Αυτός ο άλλος
Παράλληλα με τον Νico, έτρεχε και ένας φίλος του. Ένα παιδί με το οποίο πρακτικά μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν μαζί, στις ίδιες πίστες, σε κοινές διοργανώσεις, διεκδικώντας τα ίδια τρόπαια. Μέχρι και το GP2, οι πορείες τους ήταν «καρμπόν». Πρωταθλητές με την πρώτη τους προσπάθεια και προαγωγή στο ρετιρέ του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Κάπου εκεί άρχισε να αλλάζει η παλίρροια…
Ο Lewis Hamilton χτύπησε την F1 το 2007 σαν το σφυρί του Thor και διατάραξε κάθε είδους ισορροπία. Παραλίγο τίτλος στην πρώτη του χρονιά (άσχετο ότι δεν έπρεπε καν να συμμετέχει η ομάδα του), ευθεία αμφισβήτηση και επικράτηση έναντι του παγκόσμιου πρωταθλητή (ειδικά όταν αυτός είναι ο Fernando Alonso), κόντρες με την McLaren, μα πάνω από όλα, απίστευτη ταχύτητα.
Το πηγαίο ταλέντο του Βρετανού δεν χρειάστηκε να περιμένει πάνω από έναν χρόνο για το πρωτάθλημα, έπρεπε όμως να κάνει υπομονή 5 ακόμα μέχρι να περάσει ο τυφώνας «Vettel» (και το ενδιάμεσο διάλειμμα του Button) για να δει το δεύτερο. Και σερί το τρίτο, πέρσι.
Στο μεσοδιάστημα, οι δυο παλιόφιλοι είχαν συναντηθεί στη Mercedes, είχαν συγκρουστεί πόσες φορές μεταξύ τους, οι σχέσεις τους συναγωνίζονταν σε τυπικότητα τη χειραψία Obama – Trump και οι δηλώσεις έπεφταν βροχή (κυρίως από τη μεριά του Hamilton).
Η μοναξιά της εξέλιξης
Όταν τον βρήκε στα paddock της γερμανικής ομάδας ο Lewis, το 2013, ο «Νικολάκης» ήταν ήδη παλιός. To μακρόπνοο σχέδιο του «Aστεριού» για μελλοντική κυριαρχία εναποτέθηκε σε 3 βασικούς πυλώνες: υπομονή, ενθουσιασμό και εμπειρία.
Η πρώτη πήγαζε από το περιβάλλον της Mercedes, το δεύτερο από τον Rosberg και το τρίτο από το comeback ενός θρύλου. Ο Michael Schumacher επιστρατεύθηκε για να δώσει τα φώτα του σε team – mate και μηχανικούς, ωστόσο η κατάσταση εξελίχθηκε ελαφρώς διαφορετικά του αναμενoμένου.
Ο Rosberg ο νεότερος επικρατούσε σταθερά σε δοκιμές και αγώνα, κάτι που επανάφερε τους προβολείς πάνω του. Μαζί με τον «Σούμι» επανεμφανίστηκαν οι «ταμπέλες», οι φωνές. Η αμφισβήτηση εναλλάσσονταν με την απαξίωση, γαρνιρισμένες με άκρατο μηδενισμό. «Σιγά τον οδηγό που κερδίζει», «40 χρονών ο Σουμάχερ από όλους χάνει», «βρήκε τον παππού και το παίζει ιστορία» ήταν μερικά μόνο από τα όσα ακούγονταν και γράφονταν, στέλνοντας αβλεπτί 7 πρωταθλήματα, αναρίθμητα ρεκόρ, αλησμόνητες παραστάσεις και την προσπάθεια ενός φέρελπι πιλότου στον κουβά. Έτσι απλά.
Βέβαια, το σχέδιο των Γερμανών υλοποιήθηκε μέχρι κεραίας. Η υβριδική πλατφόρμα της νέας εποχής εξελίχθηκε σε δυναστεία της Mercedes, oi W05, W06 και W07 Ηybrid αποδείχθηκαν τετράτροχα Eurofighter ρημάζοντας ανταγωνισμό και θεαματικότητες. Όλα τα ανωτέρω ήταν αποτέλεσμα και της δουλειάς των Rosberg – Schumacher, αλλά είναι σύνηθες να παραγνωρίζεται/αμελείται η μάχη του «εξελιγκτή». Συνέβη με τον Villeneuve και την BAR, ακολούθησε ο Coulthard στη Red Bull, ενώ και o Alonso όταν έφυγε από τη Scuderia άφησε παρακαταθήκη terabytes δεδομένων και εκατοντάδες χιλιόμετρα δοκιμών. Μαθημένα τα βουνά απ’τα χιόνια (όπου «βουνά» βάλε Rosberg και «χιόνια» η λοιδορία)
Η καρό σημαία
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο σήμερα. Στο 2016, όπου το κύπελλο του παγκόσμιου πρωταθλητή αναγράφει φαρδιά – πλατιά «Nico Rosberg». Ο παιδικός, για να μην πω εμβρυακός, στόχος επετεύχθη. Οι αμφισβητίες ακόμα και τώρα δεν σίγησαν, όμως το volume έχει χαμηλώσει στο σημείο που οι επικρίσεις χρησιμεύουν ως το μουσικό χαλί που συνοδεύει τον 31χρονο στην αποχώρηση του.
Είναι γεγονός ότι ευθυγραμμίστηκαν πολλοί πλανήτες για να έρθει ο τίτλος. Ο Ηamilton ήταν «παραλίας» στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος (μεθυσμένος από το κοκτέιλ της αλαζονείας και τα σφηνάκια έπαρσης), ο ανταγωνισμός άφαντος, τα προβλήματα ανύπαρκτα. Όμως κάποιος ήταν εκεί να εκμεταλλευτεί τον «αητό» που πέταγε ο συνδιεκδικητής. Κάποιος δούλευε μέρα-νύχτα για να είναι σε απόλυτη φόρμα και αρμονία με το μονοθέσιο. Ο ίδιος «κάποιος» δεν λιποθύμησε όταν έγινε η ανατροπή στη βαθμολογία, απάντησε και αξιοποίησε το βαθμολογικό σύστημα στο έπακρο ώστε να πανηγυρίσει.
Η πρώτη ανάγνωση του τέλους διχάζει. Πολώνει. Το ένα άκρο αποδοκιμάζει και φωνάζει για δειλία και λιγοψυχία, το αντίπαλο δέος επικροτεί υποστηρίζοντας πως «πήρε το πρωτάθλημα, βούλωσε στόματα, φεύγει και σκασίλα του».
Θεωρώ ότι είναι άδικες τόσο απλοϊκές διαπιστώσεις. Η αυτεπίγνωση και η συνειδητοποίηση δεν είναι αμαρτία.
Θέλει μαγκιά να στέκεσαι μπροστά στον καθρέπτη, να βλέπεις τον εαυτό σου περιτριγυρισμένο από άπιαστα είδωλα και φαντάσματα του παρελθόντος και να συνεχίζεις. Να προσποιείσαι ότι αδιαφορείς για συγκρίσεις, ότι απαξιοίς.
Θέλει καρδιά να βλέπεις την ίδια πλάτη 18 χρόνια να απομακρύνεται, να καταξιώνεται, να αποθεώνεται, να εξελίσσεται σε ίνδαλμα. Κι εσύ να είσαι στη σκιά της, η δεύτερη μετά από αυτή του πατέρα σου. Αλλά να μην χάνεις το δάσος για χάρη ενός εφήμερου δέντρου. Να επιδεικνύεις μνημειώδη στοχοπροσήλωση μέχρι να τα καταφέρεις.
Θέλει ψυχή, όταν τα καταφέρεις, να αναγνωρίσεις τα όρια του ψυχισμού σου, να αφουγκραστείς τις δυνάμεις σου και να δηλώσεις «Αυτό ήταν. Δεν πρόκειται να ξαναγίνει, αλλά δεν μου χρειάζεται κιόλας. Αποχωρώ εξουθενωμένος, μα συνάμα ολοκληρωμένος».
Το μέλλον θα καθορίσει τη θέση του Rosberg στο grid της Ιστορίας. Αν θα λογίζεται ως αντίστοιχο του Mansell ή ως εναλλακτική εκδοχή του Button.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι στο παρόν, ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής της Formula 1 για το 2016 δεν θέλει τον σεβασμό μας. Τον αξίζει.