8+1 αυτοκίνητα με κινητήρα από τη Formula 1

Σχετικά άρθρα

Ο μαγικός κόσμος της Formula 1 αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού. Πολλές τεχνολογικές καινοτομίες έχουν μεταφερθεί από την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού στα αυτοκίνητα παραγωγής, αλλά πολλοί τολμηροί θεώρησαν ότι θα μπορούσαν να εγκαταστήσουν-τις πιο πολλές φορές αυτούσια- την “καρδιά” των μονοθεσίων της Formula 1 σε εξωτικές κατασκευές ή και σε άλλες, πιο “ταπεινές”.

Η τρέλα φτάνει και περισσεύει στο παρόν άρθρο και πάμε να γνωρίσουμε ή και να θυμηθούμε περιπτώσεις αυτοκινήτων στα οποία χτυπούσε ο παλμός της Formula 1.

Alfa Romeo 164 Pro Car

Tο 1979, ξεκινούσε, ως υποστηρικτικό στην F1 πρωτάθλημα, το M1 ProCar Series. Οδηγοί της F1 κι όχι μόνο μάχονταν στις πίστες με πανομοιότυπες BMW M1, αλλά, ένα χρόνο μετά, το εν λόγω πρωτάθλημα “κατέβασε ρολά”. Ο δαιμόνιος Bernie Ecclestone δε θα μπορούσε να αφήσει την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη, όπως έκανε και με το DTM αρκετά χρόνια αργότερα, και πρότεινε την επανασύσταση, στην ουσία του θεσμού, με μικρές, διακριτές αλλαγές. Όσοι κατασκευαστές ήθελαν θα μπορούσαν να αγωνιστούν στο πρωτάθλημα ProCar με αυτοκίνητα που μοιάζουν εξωτερικά με τα αντίστοιχα παραγωγής, αλλά κάτω από αυτά, θα κρύβονταν λύσεις παρμένες κατευθείαν απ΄τη Formula 1. Οι μόνοι περιορισμοί αφορούσαν το ελάχιστο βάρος των αγωνιστικών που θα ήταν τα 750 κιλά, η χωρητικότητα του κινητήρα (3,5 λίτρα) και ο αριθμός των κυλίνδρων που δε θα ήταν παραπάνω από 12.

Από το 1985, η Alfa Romeo έψαχνε την ευκαιρία να επιστρέψει στην Formula 1, με την παροχή κινητήριων συνόλων στη γαλλική ομάδα της Ligier. To καλοκαίρι του 1986, ένας νέος V10 3,5 λίτρων κινητήρας έπαιρνε μπρος για πρώτη φορά, αλλά δε θα μπορέσει ποτέ να ακουστεί επίσημα σε κάποιο GP, καθώς Ligier και Fiat διέκοψαν τη συνεργασία τους.

Flash forward στο 1988 και στην πρόταση του Bernie για το πρωτάθλημα ProCar, και η Alfa Romeo έβγαλε από την ¨αποθήκη” τον V10 κινητήρα για να το χρησιμοποιήσει στο φιλόδοξο, αυτό, εγχείρημα. Στο μεταξύ, η ιταλική εταιρεία είχε εξαγοράσει την Brabham και η τελευταία θα μπορούσε να βοηθήσει τους Ιταλούς στην κατασκευή του σασί, με τεχνογνωσία πολλών ετών από τη συμμετοχή της στην F1. Για να ολοκληρωθεί το παζλ, έμενε να βρεθεί ποιo θα ήταν το “αμάξωμα”. Εκείνη την εποχή, παρουσιαζόταν το νέο πολυτελές σεντάν της εταιρείας, η Alfa Romeo 164, και η χρονική στιγμή ήρθε και έδεσε για τη διαφήμιση του νέου μοντέλου, μέσω της συμμετοχής του στο νεοσύστατο πρωτάθλημα.

Η Αlfa Romeo 164 ProCar γεννήθηκε, αλλά οι υπόλοιποι κατασκευαστές δεν ακολούθησαν το νέο πρωτάθλημα κι αυτό έμεινε στα λόγια. Ωστόσο, η 164 πρόλαβε να πατήσει πίστα, έστω και για δοκιμές, και ο V10 που είχε στην πλάτη του ο Ricardo Ratrese απέδιδε περί τους 600 ίππους. Από τις πληροφορίες της εποχής, μαθαίνουμε ότι ο Ιταλός πρόλαβε και “έπιασε” τα 320+ χ.α.ω.. στην ευθεία της Monza και τα 0-100 χλμ/ώρα ήρθαν σε 2 και κάτι δευτερόλεπτα. Απίστευτα εντυπωσιακό!

https://www.youtube.com/watch?v=b0cVFIk0_EE

Renault Espace F1 Concept

Ή αλλιώς, όταν το Espace έπεσε στη μαρμίτα των τρελομηχανικών της Renault με το μαγικό ζωμό. Όπου “μαγικό ζωμό” βάλε δίπλα τον V10 κινητήρα 3,5 λίτρων που κινούσε τη Williams-Renault FW15C, το επονομαζόμενο και “little Airbus”, το πιο εξελιγμένο, ίσως, τεχνολογικά μονοθέσιο στην ιστορία της Formula 1. Κι εγένετο το “Fat Airbus” (το copyright σε μένα παρακαλώ!)

Το 1994, το πολυμορφικό μοντέλο της γαλλικής εταιρείας θα έσβηνε τα δέκα κεράκια του και η Renault αποφάσισε να το γιορτάσει με ένα από τα πιο παρανοϊκά concepts που έχει δει ο κόσμος της αυτοκίνησης. Συμπαραστάτες στο τρελό εγχείρημα η Williams και η Matra, που ανέλαβαν το στήσιμο του Espace F1 Concept. 1300 κιλά, carbon σασί, 6-ταχυτο ημιαυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων από τη Williams, κίνηση φυσικά πίσω ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά του Espace με αναβολικά. Η “καρδιά” του κτήνους βρισκόταν στο κέντρο, οι 800 ίπποι από τον V10 φρόντιζαν για την “εκτόξευση” στα 100χλμ/ώρα από στάση σε 2,8”, τα 200χλμ/ώρα έρχονταν σε 6,9” και το ταχύμετρο τερμάτιζε στα 312 χ.α.ω..

O κύριος “Καθηγητής” Alian Prost μας πηγαίνει βόλτα στο Paul Ricard και ο ήχος είναι απλά μαγευτικός!

Ford Transit Supervan 3

Πάμε και στον “επαγγελματία” της σημερινής μας παρέας. Το τρίτο της σειράς των Supervan made by Ford ήταν και το πιο ακραίο. Το 1995 παρουσιάστηκε το Supervan 3, για να διαφημιστεί η νέα γενιά του Transit και επρόκειτο στην ουσία για το Supervan 2, με το αμάξωμα, όμως, του MK3. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε κάποιο Supervan για την προώθηση νέας γενιάς, εν αντιθέσει με τα προηγούμενα δύο, που παρουσιάστηκαν αφού το μοντέλο είχε κάνει το κύκλο του. Νέος κινητήρας πλέον, με τον DFL V8 να δίνει τη θέση του στον V8 Cosworth HB, των 3,5 λίτρων, που απέδιδε 730 ίππους στις 13.500 στροφές/λεπτό. Διέθετε 6ταχυτο κιβώτιο ταχυτήτων, μπλοκέ διαφορικό της Quaife, ανεξάρτητη ανάρτηση παντού και “πατούσε” σε ζάντες μαγνησίου της OZ, διαστάσεων 13×10” μπροστά και 13×12” πίσω.

Αλλάχθηκαν αρκετά liveries κατά καιρούς, χρησιμοποιήθηκε σε πολλές εκδηλώσεις και έμεινε ως το 2001 στην προώθηση της συγκεκριμένης γενιάς, με την τελευταία του εμφάνιση για αυτό το σκοπό να είναι στο National Van Show στο Brighton, με τα χρώματα του Βασιλικού Ταχυδρομείου.

https://www.youtube.com/watch?v=nC9mGaMS57g

Ferrari F50 & F50 GT

Ίσως το πιο γνωστό αυτοκίνητο παραγωγής της λίστας με “καρδιά” από F1. Μισό αιώνα ζωής έκλεινε το Cavallino Rampante το 1995, και οι Ιταλοί το γιόρτασαν με την F50. Η διάδοχος της εμβληματικής F40 έμεινε για πάντα στην σκιά της προαναφερόμενης, παρήχθη σε μικρούς αριθμούς (349+1 η F50, 1.311 η F40), ενώ, οι τιμές μεταπώλησης της F40 έπιασαν πολύ ψηλά νούμερα, οι αντίστοιχες της F50 παρέμεναν σχετικά, για την σπανιότητά της, χαμηλές.

Μία από τις κυριότερες διαφορές της F50 και της F40 ήταν ο κινητήρας. Η F50 σχεδιάστηκε για να τρέξει στην κατηγορία GT1 και το μοτέρ που φορούσε ήταν σχεδόν αυτούσιο με αυτό της αγωνιστικής 333SP και είχε ρίζες στο μοτέρ της Ferrari 641, του μονοθεσίου, δηλαδή, της Scuderia για την σεζόν του 1990 στην F1. Oι ομοιότητες με τη Formula 1 δε σταματούσαν εδώ, καθώς, ο κινητήρας ήταν δομικό στοιχείο του πλαισίου, όπως και το κιβώτιο/διαφορικό, και σε αυτό εδραζόταν η πίσω ανάρτηση, δηλαδή, έχουμε μια αρχιτεκτονική στα πρότυπα των μονοθεσίων της F1.

Η χωρητικότητα του V12 κινητήρα ανέβηκε στα 4,7 λίτρα (από τα 3,5 της 641) και απέδιδε 512 ίππους στις 8.500 στροφές/λεπτό. Τα 0-100 χ.α.ω.. έρχονταν σε 3,7” και τη τελική ταχύτητα ανερχόταν στα 325 χλμ/ώρα, 1 χ.α.ω. πιο πάνω από την F40.

Βέβαια, έχουμε και τη “μεγάλη αδερφή” της F50, την F50 GT, ένα από τα πιο ακραία αυτοκίνητα της ιταλικής φίρμας με την υπογραφή μάλιστα του οίκου Michelotto, του ανεπίσημου συνεργάτη της τουλάχιστον όσον αφορά στα GT αγωνιστικά της.

Porsche 911 1,5 V6 Turbo

911 Turbo βλέπεις, V6 turbo 1,5 λίτρων παίρνεις. Τι φάση δικέ μου; Μήπως πάει ο νους σου κάπου;

Η Porsche ενδέχεται να επιστρέψει στην F1 ως προμηθευτής κινητήρων, το γνωρίζουμε αυτό. Υπάρχει, όμως, και μια προϊστορία που συνοδεύει τη γερμανική εταιρεία. Πίσω στα ’80s, η ομάδα της McLaren προμηθευόταν κινητήρια σύνολα της Porsche. Ωστόσο, για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, η Porsche σχεδίασε και εξέλιξε τους κινητήρες, αλλά το όλο εγχείρημα χρηματοδοτήθηκε από μια λουξεμβουργιανή εταιρεία ονόματι ΤAG (Techniques d’Avant Garde), που πρακτικά είχε τα νομικά δικαιώματα ονομασίας των κινητήρων. H επιτυχία της συνεργασίας αυτής εξαργυρώθηκε με δύο πρωταθλήματα κατασκευαστών (1984, 1985), τριών πρωταθλημάτων οδηγών (Lauda-1984, Prost 1985, 1986) και κάμποσων νικών. Η TAG δεν ήταν άγνωστη στη Formula 1, αφού η εταιρεία του Akram Ojjeh ήταν χορηγός ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 στην ομάδα του Frank Williams.

Αρκετά με τα spoilers της προηγούμενης παραγράφου, πάμε στο Woking και στο McLaren Technology Center, το σπίτι, δηλαδή της μοναδικής αυτής 911 Turbo. Mε την πρώτη ματιά, φαίνεται μια κλασική 911 (930) Turbo των ’80s, με ζάντες από Ruf και ένα μεγάλο, πράσινο κουμπί εκκίνησης στην κεντρική κονσόλα. Αλλά, τα ωραία και τα μοναδικά ξεκινούν στο χώρο του κινητήρα, εκεί που θα έπρεπε κανονικά να δούμε έναν flat-six turbo κινητήρα. Την “παράσταση” κλέβουν δύο υπερμεγέθη intercoolers του V6 κινητήρα του, 1,5 λίτρου που χρησιμοποιήθηκε στην McLaren του Niki Lauda. Η ύπαρξη της συγκεκριμένης 911 δεν ήταν παραπάνω από μια φήμη στη δεκαετία του ’80, αφού σχεδόν κανένας δεν την είχε δει ζωντανά. Βλέπεις, όλη της τη ζωή την πέρασε στα εργαστήρια της McLaren και ήταν το testbed της Porsche για την εξέλιξη του κινητήρα της Formula 1. Φαντάσου, δηλαδή, αυτή την Porsche ζωντανά, με τα 650 περίπου άλογα που απέδιδε ο κινητήρας με 4 bar πίεση σε συνθήκες αγώνα, ή με 1000+ άλογα σε συνθήκες δοκιμαστικών. Ανατριχίλα και το turbolag στο θεό!

Porsche Carrera GT

Mετά την υπερτροφοδοτούμενη εποχή του ’80, πηγαίνουμε στην ατμοσφαιρική του ’90. Ήδη τα turbo είχαν καταργηθεί στα τέλη του 1988, η Porsche θέλησε να επιστρέψει στον μαγικό κόσμο της F1 με έναν 3,5 λίτρων V12 κινητήρα, αλλά όχι με μια κορυφαία ομάδα, αλλά με αυτήν της άσημης Footwork. H συγκεκριμένη ομάδα συμφώνησε με το Weißach για την παροχή κινητήρων και η Porsche ανέθεσε το έργο στον κορυφαίο μηχανικό της και “πατέρα” του project των ’80s, Hans Mezger. Αλλά, τα πράγματα εξελίχθησαν εφιαλτικά.

Ο V12 της Porsche αποδείχθηκε αρκετά βαρύς και μεγάλος που έπρεπε η Footwork να ανασχεδιάσει το σασί για να χωρέσει. Tα αποτελέσματα στους πρώτους αγώνες ήταν τραγικά και μεσούσης της χρονιάς, η Footwork διέκοψε τη συνεργασία της με την Porsche για να επιστρέψει στους V8 της Cosworth. Εν τω μεταξύ, η Porsche είχε ήδη ξεκινήσει την εξέλιξη ενός V10 κινητήρα, πάλι 3,5 λίτρων για το πρωτάθλημα του 1992. Οι δεσμοί με την Formula 1 κόπηκαν άδοξα, έμενε ένας κινητήρας στα σκαριά, άρα, ποιο θα ήταν το επόμενο, λογικό βήμα;

Le Mans! Η αυτοκράτειρα Porsche είχε δει τέσσερα αυτοκίνητα με κινητήρα της να κατακτούν την κορυφή (Dauer 962, TWR WSC-95, 911 GT1) και το μέλλον του θεσμού θα ανήκε στα ανοιχτά πρωτότυπα. Η Porsche έπιασε σωστά τον παλμό της εποχής και ξεκίνησε την εξέλιξη του 9R3, με τον κινητήρα τον V10 των 3,5 λίτρων να “χτυπάει” στο κέντρο, μόνο που η χωρητικότητα του ανέβηκε αρχικά στα 5 λίτρα και εν τέλει στα 5,5, διαμορφώνοντάς τον σύμφωνα με τους κανονισμούς των αγώνων αντοχής.

Κάτι τα οικονομικά προβλήματα της εταιρείας στα τέλη της δεκαετίας του ’90, κάτι το ενδιαφέρον σε μια νέα κατηγορία επιβατικών, τράβηξαν την πρίζα από το φιλόδοξο αγωνιστικό πρόγραμμα. Οι μηχανικοί επικεντρώθηκαν στην εξέλιξη των Cayenne και Touareg, και το πρώτο έσωσε την εταιρεία, αποφέροντας τεράστια κέρδη σε αυτή.

Τι έγινε, όμως με τον V10; Η χωρητικότητα ανέβηκε ξανά, στα 5,7 λίτρα αυτή τη φορά, και μας χάρισε εντυπωσιακές μελωδίες σε ένα supercar με το απέριττο, κομψό όνομα: Carrera GT. Απέδιδε 612 άλογα στις 8.000 σ.α.λ με 590 Nm ροπής. Τα 0-100 χλμ/ώρα τα έκανε σε 3,9 δευτερόλεπτα, τα 0-200 χλμ/ώρα σε 9,9 δευτερόλεπτα και η τελική ταχύτητα ανερχόταν στα 330 χλμ/ώρα. Οι “εσωτερικές” αναρτήσεις, τα κεραμικά φρένα, η αεροδυναμική… όλα ήταν στα όρια αυτού που ονομάζουμε “αγωνιστικό”.

Yamaha OX-99

Παρότι έχουμε συνδέσει τη Yamaha με τους δύο τροχούς, η ιαπωνική εταιρεία άρχιζε να κατασκευάζει κινητήρες για τη F1 το 1989. Αρχές της δεκαετίας του ’90, ήθελε να κατασκευάσει ένα κεντρομήχανο, με την αγωνιστικά φιλοσοφία της F1 αυτοκίνητο. Οι επιτυχίες, βέβαια, δεν έρχονταν στους αγώνες, και έτσι, το 1991, κατασκεύασε έναν V12 3,5 λίτρων κινητήρα με κωδική ονομασία 0Χ99. Μετά από ανεπιτυχείς προσπάθειες με σχεδιαστικά τμήματα, τέθηκε επικεφαλής ο Ιάπωνας σχεδιαστής αγωνιστικών και όχι μόνο, Τakuya Yura της IAD (International Automotive Design) με το concept να ήταν μονοθέσιο, αλλά η εταιρεία απαίτησε διάταξη θέσεων 1+1. Έτσι, ο συνοδηγός, όπως βλέπεις στη φωτογραφία, κάθεται πίσω και όχι δίπλα από τον οδηγό. Το σασί είναι από carbon, με την εταιρεία να τονίζει ότι η εμπειρία οδήγησης είναι ό,τι πιο κοντά στην αγνή αίσθηση ενός αγωνιστικού. Το ΟΧ-99 που βλέπεις, είναι ουσιαστικά η Brabham-Yamaha BT59Y που έτρεξε στα χέρια των Martin Brundle και Nigel Mansel την ίδια χρονιά.

Βέβαια, οι Ιάπωνες διαφώνησαν με το σχεδιαστικό τμήμα της IAD, φέρνοντας τελικά το σχέδιο για ολοκλήρωση στο δικό τους σχεδιαστικό τμήμα, με ένα περιθώριο 6 μηνών να έχουν στη διάθεσή τους, αλλιώς το πρόγραμμα θα τερματιζόταν. Λίγο η οικονομική κρίση που χτύπησε τη χώρα, λίγο το ότι είχαν μείνει πίσω στο προγραμματισμό, θεωρήθηκε δύσκολο να βρεθούν πελάτες για το 0Χ99-11. Το 1994 τερματίστηκε το πρόγραμμα και μέχρι τότε είχαν κατασκευαστεί μόνο 3 αυτοκίνητα.

Mercedes-AMG Project One

Ένα σύγχρονο μονοθέσιο της F1 σε συσκευασία αυτοκινήτου. Διφορούμενες απόψεις για την εξωτερική εμφάνιση, ψιλοαδιάφορο μπροστά μέρος, λίγο από Audi A7 πίσω, ανέπνευστο και “τεμπέλικο” όνομα, (προσωπικά μιλώντας πάντα, μη βαράτε!), ιδού το Project One της Μercedes-AMG.

H ειδική αυτή κατασκευή, όπως ξέρεις, θα αντλεί την τεχνογνωσία που έχει αποκομίσει η εταιρία από την F1. Γι’αυτό θα κινείται από τον υβριδικό 1.600αρη turbo V6 κινητήρα του μονοθεσίου W06, που έτρεχε ο Lewis Hamilton και ο Nico Rosberg το 2015. Αυτός θα έχει θερμοδυναμική απόδοση 43%, και σε σχέση με τον κινητήρα της F1, αυτός του αυτοκινήτου παραγωγής θα έχει νέο στρόφαλο, νέα πιστόνια, και νέο σύστημα ηλεκτρονικής διαχείρισης, προσαρμοσμένα στις ανάγκες της καθημερινής χρήσης.

Ο κινητήρας εσωτερικής καύσης θα συνδυάζεται με δύο ηλεκτροκινητήρες, με τον πρώτο (MGU-H) να αποδίδει 107 ίππους έχοντας ως στόχο τη διαρκή ενεργοποίηση των τούρμπο και τον δεύτερο (MGU-K), ο οποίος θα είναι ενσωματωμένος στο στρόφαλο, να αποδίδει 161 άλογα. Εκτός αυτών, θα υπάρχουν δύο ακόμα ανεξάρτητοι ηλεκτροκινητήρες -ένας για κάθε άξονα- παρέχοντας αυτονομία κοντά στα 25 χλμ. Ο 1.600αρης turbo V6 κινητήρας εσωτερικής καύσης αποδίδει 759 άλογα, και θα δίνει κίνηση στον πίσω άξονα, με τους ηλεκτροκινητήρες να δίνουν κίνηση στους μπροστά τροχούς, κάνοντας έτσι το μοντέλο τετρακίνητο, με την συνολική απόδοση να φτάνει τα 1.000 άλογα.

Το σασί θα είναι monocoque carbon σασί, ενώ από carbon θα είναι κατασκευασμένο και το σώμα του αυτοκινήτου, έτσι ώστε να είναι σε θέση να κάνει τα 0-100 χλμ/ώρα σε 2,5 δευτερόλεπτα, τα 0-300 χλμ/ώρα σε 11,8 δευτερόλεπτα (πιο αργά από την Koenigsegg Regera), με την τελική ταχύτητα να είναι μεγαλύτερη από τα τα 350 χλμ/ώρα.

Το γερμανικό hypercar θα αναπτυχθεί εξ’ολοκλήρου από την AMG, και θα βγει στην παραγωγή σε μόλις 275 αυτοκίνητα (όλα αριστεροτίμονα), με την τιμή του να ανέρχεται στα €2.275.0000 (χωρίς φόρους), και είναι ήδη sold out. Η Mercedes αναφέρει ότι όλα θα έχουν παραδοθεί στους τυχερούς ιδιοκτήτες τους το αργότερο έως τα τέλη του 2020. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί πως το Project One θα είναι νόμιμο για κίνηση στους δημόσιους δρόμους όλου του πλανήτη μας, εκτός της Κίνας.

Mercedes 190 RM Judd V8 3,5

Το μενού είχε σήμερα πρωτότυπα, αυτοκίνητα παραγωγής, “εν δυνάμει” αγωνιστικά, θα κλείσω με ένα κτήνος των ευρωπαϊκών αναβάσεων.

Ο κύριος Reto Meisel με την 190αρα του ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν να την θυμίζει, αναστατώνει τις ορεινές διαδρομές και ο Judd V8 3,5 λίτρων είναι ο κινητήρας που κάποτε βρισκόταν σε Tyrell, Brabham, March στη Formula 1.

#trending

#trending

Αξίζει να δεις
Featured

Περισσότερα νέα

Τα ηλεκτρικά θα κοστίζουν λιγότερο από αυτά με κινητήρες εσωτ. καύσης το 2027, αλλά θα έχουν πολύ μεγαλύτερο κόστος επισκευής

Το κόστος κατασκευής των ηλεκτρικών αυτοκινήτων μειώνεται ταχύτερα από ό,τι αναμένει η Ford και σύμφωνα με την πρόβλεψη της Gartner, μιας αμερικανικής εταιρείας τεχνολογικής...

Η Renault δεν θα προσφέρει μόνο ηλεκτρικά αυτοκίνητα από το 2030

Στις αρχές του 2022 η Renault είχε ανακοινώσει πως έως το 2030 η εταιρία θα μεταμορφωθεί σε μια αμιγώς ηλεκτρική εταιρία για την αγορά...

Η κατήγορος του Christian Horner έκανε επίσημη καταγγελία στη FIA

Νέο κεφάλαιο στην υπόθεση Christian Horner, με την γυναίκα κατήγορο να έχει κάνει επίσημη καταγγελία για τη συμπεριφορά του στη FIA, ενώ ετοιμάζεται να...
Autoblog.gr