Βρισκόμαστε στο έτος 1936, σε μια χτυπημένη από την οικονομική κρίση Αμερική. Η τεχνολογία και το αυτοκίνητο ήδη επηρεάζουν σημαντικά τις ζωές των ανθρώπων, όμως οι δυσκολίες της εποχής, δεν τους επιτρέπουν να δρέψουν τους καρπούς της εξέλιξης. Τον απλό κόσμο τον απασχολεί η επιβίωσή του και με κάθε δυνατή ευκαιρία προσπαθεί να ξαλαφρώσει το κεφάλι του από τις σκέψεις που το βασανίζουν, συρρέοντας σε ταινίες, παραστάσεις, πανηγύρια και κάθε είδους ψυχαγωγία που θα τον κάνει να ξεχάσει τα δεινά της χώρας.
Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, ο εφευρέτης και αντιπρόεδρος του τομέα έρευνας της GM, Charles F. Kettering, ρίχνει στο τραπέζι την ιδέα της “Παρέλασης της Προόδου”. Ένα δωρεάν σόου που θα διέσχιζε τις Η.Π.Α. πραγματοποιώντας εκατοντάδες στάσεις, κυρίως σε μικρές πόλεις, φέρνοντας κοντά στον κόσμο την τεχνολογία και, φυσικά, το σήμα της GM. Μια ιδέα που θα γνώριζε μεγάλη επιτυχία και μετά από τα δυο πρώτα τουρ την δεκαετία του ’30, θα συνέχιζε –με διακοπές- έως και το 1956.
Την παρέλαση μετέφερε από πόλη σε πόλη ένα καραβάνι 28 αυτοκινήτων, στο οποίο δέσποζαν, αρχικά, 8 φορτηγά με την ονομασία Streamliners, που αποτελούσαν το κέντρο του σόου. Μόνο το μέγεθός τους -στα 10 μέτρα μήκος, 3.5μ. ύψος, 2.4μ. πλάτος- ήταν αρκετό για να τους δοθεί το προσωνύμιο “Οι μεγαλύτεροι Λεβιάθανς των αυτοκινητόδρομων”.
Αυτά τα 8 λευκά και κόκκινα “τέρατα”, έκρυβαν μέσα τους τα περισσότερα από τα εκθέματα της “Παρέλασης της Προόδου”, που δεν αφορούσαν αποκλειστικά το αυτοκίνητο, ενώ μπορούσαν και να “συνεργαστούν”, ανεβάζοντας την ποιότητα της έκθεσης. Έξι από τα Streamliners ενώνονταν σε δυο τριάδες, διαμορφώνοντας δυο διαδρόμους, από τους οποίους περνούσε ο κόσμος για να θαυμάσει εκθέματα που αφορούσαν την τεχνολογία και τις καινοτομίες. Το έβδομο Streamliner αποτελούσε την κεντρική σκηνή του σόου, ενώ το όγδοο είχε επωμιστεί την μεταφορά του εξοπλισμού.
Με την παρέλαση να προσελκύει εκατομμύρια κόσμου, η GM αποφάσισε το 1940 να αντικαταστήσει τα 8 streamliners με 12 νέα φορτηγά, τα Futurliners. Η ιδέα και η εκτέλεση του σόου θα παρέμεναν ίδιες στον πυρήνα τους, απλά θα άλλαζε η βασική ατραξιόν. Οι επιρροές στο σχεδιασμό ήταν εμφανείς από το κύμα της Art Deco που κατέκλυζε τον πλανήτη, με το πανοραμικό παρμπρίζ να ξεχωρίζει στο σχεδιασμό τους. Οι διαφορές στο μέγεθος δεν ήταν μεγάλες σε σχέση με τον προκάτοχο, με το κάθε Futurliner να ζυγίζει 15 τόνους και να κινείται από τον εξακύλινδρο, πεντάλιτρο κινητήρα GMC. Όπως φαντάζεσαι, οι ταχύτητες που έπιαναν τα φορτηγά δεν ήταν μεγάλες (μόλις 65 χλμ/ώρα), αλλά αυτός δεν ήταν ο στόχος τους.
Όταν ο Β’ Παγκόσμιος έφτασε και στις Η.Π.Α. βρήκε τα 12 Futurliners στο Τέξας, βάζοντας τέλος στην παρέλαση. Τα φορτηγά αποθηκεύτηκαν προσωρινά και χρησιμοποιήθηκαν ξανά με το τέλος πολέμου, με την επανέναρξη του σόου. Όμως, παρόλο που οι νέες τεχνολογίες (τζετ κινητήρας, μηχανική της κυκλοφορίας, στερεοφωνικός ήχος, το άτομο, τηλεόραση κ.α.) εξακολουθούσαν να είναι ενδιαφέρουσες και η GM εξόπλιζε με νέα εκθέματα τα Futurliners (όπως η γραμμή παραγωγής αυτοκινήτων), η δημοτικότητα της παρέλασης έπεφτε συνεχώς. Αιτία για αυτό ήταν μια από τις τεχνολογίες που το ίδιο το σόου είχε προωθήσει, η τηλεόραση. Έτσι, το 1956 ήρθε, μοιραία, το τέλος και το καραβάνι των 12 φορτηγών διαλύθηκε.
Χωρίς να υπάρχει κάποιος άλλος επικερδής τομέας χρήσης για την εταιρεία, η GM αποφάσισε να ξεφορτωθεί τα 12 Futurliners. Από αυτά, τα 2 έγιναν δωρεά στο αστυνομικό τμήμα του Μίσιγκαν, όπου μετονομάστηκαν σε “Safetyliners” και συνέχισαν για κάποια χρόνια τη ζωή τους, με σκοπό, τι άλλο, την προώθηση της ασφάλειας στους δρόμους. Ακολούθησαν μεταπωλήσεις σε μουσικούς, εκθέσεις αυτοκινήτων, ενώ τουλάχιστον ένα βρέθηκε στα χέρια του Oral Roberts. Ενός τηλε-Ευαγγελιστή, από τους πιο αμφιλεγόμενους Αμερικανούς θρησκευτικούς ηγέτες, που το χρησιμοποιούσε σαν σκηνή στις “σταυροφορίες” του το 1960 και το οποίο κατά πάσα πιθανότητα έχει ξεμείνει κάπου στην Λατινική Αμερική.
Πλέον, η τύχη των πέντε από τα Futurliners αγνοείται, τρία έχουν αναπαλαιωθεί και ένα ακόμα βρίσκεται σε διαδικασία αναπαλαίωσης στη Σουηδία (το μοναδικό εκτός Η.Π.Α.), ένα έχει μετατραπεί σε τροχόσπιτο, ένα βρίσκεται στην ιδιοκτησία της εταιρείας Peter Pan Bus Lines και το τελευταίο έχει γίνει “δωρητής οργάνων” κατά τη μετατροπή του σε μεταφορέα αυτοκινήτων.
Αν αναρωτιέσαι για την τιμή των συγκεκριμένων μεγαθήριων, τα τελευταία χρόνια πωλούνται σε δημοπρασίες, σταθερά στην τιμή των τεσσάρων εκατομμυρίων δολαρίων. Κι αν η σημασία τους στον τομέα της αυτοκινητιστικής εξέλιξης ή των επιδόσεων είναι μικρή, εκείνη στην θύμηση άλλων εποχών, περισσότερο ρομαντικών, είναι τεράστια. Και για αυτό τον λόγο, ο Don Mayton προχώρησε στην αναπαλαίωση του Νο.10 Futurliner, το οποίο ανήκει στο Εθνικό Μουσείο Αυτοκινήτου και Φορτηγών και θα παρελάσει εν έτη 2015, σε 8 διαφορετικές πόλεις των Η.Π.Α.
