Tα προηγούμενα αφιερώματα που έγιναν από το Αutoblog.gr είχαν ως θέματα ιστορικές ομάδες που δεν τρέχουν πια στο πρωτάθλημα της F1. Αυτό είπαμε λίγο να το αλλάξουμε και να σου δώσουμε τη δυνατότητα να δεις και να μάθεις ιστορικά τις ομάδες που τρέχουν ακόμα και σήμερα.
Στο αφιέρωμα αυτό θα ασχοληθούμε με τη Williams, τη Βρετανική ομάδα που στην κυριολεξία έχει δώσει με τα μονοθέσιά της μία άλλη μορφή στην ιστορία της F1.
Η ομάδα της Williams έχει πάρει το όνομά της από τον ιδρυτή της τον Sir Frank Williams, o οποίος κατάφερε να δημιουργήσει μία ομάδα πρότυπο με το πέρασμα των ετών.
Ο Sir Frank Williams γεννήθηκε στη Μεγάλη Βρετανία στις 16 Απριλίου του 1942. Δεν έτυχε και των καλύτερων παιδικών χρόνων, καθώς ήταν παιδί χωρισμένων γονιών και την ανατροφή του την είχαν αναλάβει συγγενικά του πρόσωπα. Το ”μικρόβιο” της ταχύτητας θα μπορούσαμε να λέγαμε ότι το κόλλησε έπειτα από μία βόλτα που έκανε με μια Jaguar XK150 παρέα με το θείο του.
Άρχισε να δουλεύει ως πωλητής λαχανικών και παράλληλα χρηματοδοτούμενος από αυτό, να κάνει μία σύντομη καριέρα μηχανικού, αλλά και οδηγού. Ο Βρετανός ως μεγάλος λάτρης της ταχύτητας, κατάλαβε ότι σαν οδηγός ή μηχανικός δεν είχε μέλλον και ασχολήθηκε καθαρά με τη δημιουργία και τη διοίκηση μίας αγωνιστικής ομάδας.
Ο Sir Frank Williams ξεκίνησε την οργάνωση μίας ομάδας το 1968 με την ονομασία Frank Williams Racing Cars, με οδηγό τον Piers Courage. Το 1968 λοιπόν, ξεκίνησε και συμμετείχε στο πρωτάθλημα της Formula 2.
Ο Williams όμως δε συμβιβαζόταν με την ιδέα η ομάδα του να τρέχει στη Formula 2 και έτσι αγόρασε μία Brabham BT26A, με σκοπό να τρέξει στο Tasman Series, πράγμα που ποτέ δεν έκανε και εξαιτίας αυτού ο Jack Brabham εξοργίστηκε, αφού χρησιμοποίησε το μονοθέσιό του για να μπει στην F1 .
Την πρώτη του χρονιά στην F1, ο Williams λοιπόν χρησιμοποίησε μία Brabham BT26A, με οδηγό τον Γάλλο Piers Courage που είχε χρησιμοποιήσει το 1969 στην F2.
H δημιουργικότητα του και η ικανότητα του να φτιάχνει καλά μονοθέσια φάνηκε αμέσως, καθώς από την πρώτη του χρονιά στο σπορ είχε να επιδείξει δύο δεύτερες θέσεις σε Μονακό και ΗΠΑ.
Το 1970 ο Αργεντινός κατασκευαστής σασί, De Tomaso, τον εμπιστεύεται και με τη βοήθεια του σχεδιαστή Gian Paolo Dallara δημιουργούν την De Tomaso 505/38. Τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα, καθώς στα πρώτα τέσσερα GP δεν είχε τερματίσει. Στο τέταρτο GP της χρονιάς εκείνης σκοτώθηκε μετά από ατύχημα και ο πολύ καλός του φίλος και οδηγός της ομάδας του, Piers Courage, κάτι που φάνηκε να τον πείραξε ιδιαίτερα τον Williams, κάνοντάς τον πολύ απόμακρο από τα άλλα μέλη της ομάδας του.
Το 1971 αγόρασε μία March 701, καθώς η συνεργασία του με τον De Tomaso δεν προχώρησε. Οδηγό είχε πια, τον Henri Pescarolo, στον οποίο κατάφερε να δώσει κατά τη διάρκεια της χρονιάς και την αναβαθμισμένη March 711, χωρίς όμως αποτέλεσμα, καθώς η ομάδα δεν είχε θετικά αποτελέσματα, εκτός από μία τέταρτη και έκτη θέση σε Μεγάλη Βρετανία και Αυστρία.
Η επιχειρηματικότητα του Williams, αλλά και η καλές δημόσιες σχέσεις του, έφεραν στην ομάδα τον πρώτο μεγάλο χορηγό, την Motul. Με τα χρήματα της Γαλλικής εταιρείας, η ομάδα αγόρασε μία March 721, την ίδια ώρα η εταιρεία παιχνιδιών Politoys χρηματοδοτούσε την κατασκευή του πρώτου σασί της ομάδας το Politoys FX3.
Οι προσπάθειες του Williams να κάνει την ομάδα του ανταγωνιστική ήταν συνεχόμενες και με αμείωτο ρυθμό. To 1973 ο Βρετανός καταφέρνει να κλείσει μία μεγάλη χορηγική συμφωνία με την καπνοβιομηχανία Marlboro, τα χρήματα της οποίας θα έδιναν μεγάλη ανάσα στην ομάδα για την επίτευξη των αγωνιστικών της στόχων.
Τη χρονιά εκείνη, ο Sir Frank συνεργάστηκε με τον Ιταλό κατασκευαστή μονοθεσίων, Iso Rivolta, με αποτέλεσμα η ομάδα να τρέξει με δύο διαφορετικά μοντέλα του εκείνη τη χρονιά, την FX3B και την IR. Βασικός οδηγός ήταν ο Howden Ganley, ενώ ο Nanni Galli έτρεξε σε πέντε αγώνες και στη συνέχεια τον διαδέχθηκαν ούτε λίγο ούτε πολύ επτά οδηγοί.
Η συνεργασία με την Iso-Marlboro διατηρήθηκε μέχρι τα τέλη του 1974 με τον Williams να μην καταφέρνει να βρει κάποια αξιόλογη νέα χορηγία ή κατασκευαστή μονοθεσίων.
Εξαιτίας αυτού, το μοντέλο της Iso, ΙR, που χρησιμοποιούσε από το τέλος του 1973, το επανασχεδίασε και για τα έτη 1975-6 και του έδωσε την ονομασία FW(Frank Williams)για πρώτη φορά. H FW, FW04 και FW05 οι οποίες ήταν εφοδιασμένες με τον γνωστό σε όλους μας κινητήρα της Ford Cosworth DFV, δεν κατάφεραν πολλά παρά μόνο μία δεύτερη θέση το 1975 στο Γερμανικό GP, με τον Jacques Laffite.
Το 1975 ο επιχειρηματίας Walter Wolf αγοράζει το 60% της ομάδας του Williams, αλλά διατηρεί τον ίδιο, ως υπεύθυνο της ομάδας. Όμως στο τέλος της περιόδου 1976 ο Wolf θεωρεί ότι η ομάδα θέλει ανασυγκρότηση και διώχνει τον Βρετανό από υπεύθυνο.
Το 1977, είναι η χρονιά ορόσημο για τον Sir Frank Williams, αφού ο Βρετανός ξεκινά από την αρχή και δημιουργεί τη Williams Grand Prix Engineering και πλέον με τη βοήθεια του μηχανικού και πολύ γνωστού σε όλους μας Patrick Head, μπαίνει στο μαγικό χώρο της F1 και σαν κατασκευαστής.
Η συνεργασία των δύο ήταν εξαιρετική και τα αποτελέσματα αυτής ήρθαν μετά από τρία χρόνια και συγκεκριμένα το 1980 με το πρώτο πρωτάθλημα της ομάδας να είναι γεγονός και το 1981 να επαναλαμβάνει το ίδιο κατόρθωμα.
Η Williams κατάφερε μέχρι και το 1994 να κατακτήσει 7 πρωταθλήματα κατασκευαστών και 5 πρωταθλήματα οδηγών.Τη χρονιά εκείνη η ομάδα είχε καταφέρει να ντύσει στα χρώματά της τον Ayrton Senna.
Το 1994 με τον θάνατο του μεγάλου Βραζιλιάνου οδηγού, η Williams θα εμπλακεί ίσως στο μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία της F1. Το αν τελικά έφταιγε ή όχι η Βρετανική ομάδα είναι μία μεγάλη ιστορία την οποία δεν θέλω να θίξω σε αυτό το σημείο.
Η ομάδα της Williams με το πέρασμα το χρόνων ωρίμασε κέρδισε πρωταθλήματα οδηγών και κατασκευαστών, έφερε καινοτομίες στον χώρο της F1Α και εδραιώθηκε στην ελίτ του σπορ.
Τα στατιστικά της ομάδας προκαλούν πονοκέφαλο καθώς έχει:
1) 9 πρωταθλήματα κατασκευαστών και πιο συγκεκριμένα το 1980, 1981, 1986, 1987, 1992, 1993, 1994, 1996 και το 1997.
2) 7 παγκόσμια πρωταθλήματα οδηγών το 1980, 1982, 1987, 1992, 1993, 1996 και 1997.
3) Έχει κερδίσει 114 αγώνες.
4) Έχει 127 κερδισμένες pole positions.
5) Έχει ανέβει σε 297 podium.
6) Έχει κερδίσει 2765 βαθμούς.
7) Έχει κάνει 33 φορές το 1-2.
Η Williams από το 1977 με τη νέα αρχή της στην F1 έχει καταφέρει να συνεργαστεί με πολλούς κορυφαίους οδηγούς όπως οι Alan Jones, Carlos Reuterman, Keke Rosberg, Nigel Mansell, Nelson Piquet, Alain Prost, Riccardo Patrese, Ayrton Senna, Damon Hill, Jacques Villeneuve, Allesandro Zanardi, Jenson Button, Ralf Schumacher, Juan Pablo Montoya, Mark Webber, Nico Rosberg, Rubens Barichello, Nico Hulkenberg και Felipe Massa.
Ας πάρουμε όμως τα μονοθέσια από την αρχή:
1. 1977 (March 761)
To πρώτο μονοθέσιο με το οποίο η ομάδα συμμετείχε στο πρωτάθλημα της F1. O Sir Frank Williams αγόρασε μία March 761 και με οδηγό τον Patric Neve συμμετείχε σε 11 αγώνες για εκείνη τη χρονιά, χωρίς να καταφέρει κάτι σημαντικό. Η ομάδα δε βαθμολογήθηκε τη χρονιά εκείνη. Τα πρώτα χρώματα της ομάδας ήταν το κόκκινο και το άσπρο.
2. 1978 (FW06)
Η FW06 είναι το πρώτο μονοθέσιο που δημιούργησε ποτέ η ομάδα για να συμμετέχει στην F1. Το μονοθέσιο αυτό ήταν σχεδιασμένο από τον Patric Head. Είχε κινητήρα Ford V8 και ελαστικά Goodyear. H ομάδα είχε έναν μόνο οδηγό τον Alan Jones, ο οποίος κατάφερε να κερδίσει τους πρώτους 11 βαθμούς. Μία τέταρτη θέση στο GP της Νοτίου Αφρικής και μία πέμπτη στο GP της Γαλλίας έφερε την ομάδα στην ένατη θέση των κατασκευαστών. Το άσπρο χρώμα στο μονοθέσιο παρέμεινε και το πράσινο να παίρνει τη θέση του κόκκινου σε σχέση με την 761.
3. 1979 (FW07)
Η ομάδα έγινε μέλος της ομοσπονδίας κατασκευαστών της F1, FOCA κάτι που της επέτρεψε να έχει πλέον και δεύτερο μονοθέσιο στους αγώνες του πρωταθλήματος. Η FW07 ήταν σχεδιασμένη από τον Patrick Head και ήταν ουσιαστικά το πρώτο ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Οδηγοί ήταν οι Alan Jones και ο Clay Regazzoni, οι οποίοι παρά το άσχημο ξεκίνημά τους, αφού μέχρι το τρίτο GP της χρονιάς εκείνης δεν είχαν καν βαθμολογηθεί, κατάφεραν να κάνουν μία θαυμαστή πορεία. Πέντε νίκες, ένα 1-2 και ένα 1-3 ήταν η συγκομιδή εκείνης της χρονιάς, με τη δεύτερη θέση να είναι γεγονός. Οι 75 βαθμοί ήταν οι περισσότεροι βαθμοί που είχε συλλέξει η ομάδα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Το πρωτάθλημα εκείνης της περιόδου το κατέκτησε η Ferrari με τον Jody Scheckter.
4. 1980 (FW07, FW07B)
Η πετυχημένη FW07 συνέχισε να αγωνίζεται και στις αρχές του 1980, μέχρι να έρθει η δεύτερη εξέλιξή της η FW07Β. Το νέο μονοθέσιο του Patric Head έδειξε να είναι πραγματικά αλλού και διέλυσε τον ανταγωνισμό, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ κατάφερε να ανέβει στο βάθρο στους 11 από τους 14 αγώνες της χρονιάς. O Alan Jones ήταν για τρίτη χρονιά πρώτος οδηγός, καταφέρνοντας να κερδίσει πέντε νίκες και άλλα πέντε podium. Τον Clay Regazzoni (ο οποίος μετακόμισε στη Unipart Racing Team) αντικατέστησε ο Carlos Reutemann, ο οποίος ήταν μέχρι πρότινος οδηγός της Lotus. Ο Αργεντίνος οδηγός κατάφερε να κερδίσει και αυτός έναν αγώνα, αυτόν του Μονακό εκείνης της χρονιάς. Οι περσινοί 75 βαθμοί που αποτελούσαν την καλύτερη επίδοση φαίνονται πολύ λίγοι μπροστά στους 120 του 1980. Ο Alan Jones αναδείχθηκε πρωταθλητής με 67 βαθμούς και ο Reutemann τρίτος με 42 βαθμούς. Το 1980 τρία χρόνια μετά τον πρώτο αγώνα της Williams Grand Prix Engineering κατάφερε να πετύχει το τέλειο για μία ομάδα, δηλαδή την κατάκτηση του πρωταθλήματος οδηγών και κατασκευαστών.
5. 1981 (FW07C, FW07D)
Η FW07B εξελίχθηκε κι άλλο από τον Patrick Head, με αποτέλεσμα να φέρει δύο νέες αναβαθμίσεις, την FW07C και FW07D κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Το μονοθέσιο εξακολουθούσε να είναι εφοδιασμένο με τον Ford V8 κινητήρα και ελαστικά της Michelin. Η καλή πορεία της ομάδας συνεχίστηκε και φέτος, έχοντας μεγάλο αντίπαλο τη Brabham και τον Nelson Piquet. Οι οδηγοί παρέμειναν οι ίδιοι με τον Reutemann να διαγράφει καλύτερη πορεία από τον Alan Jones. Το πρωτάθλημα οδηγών κατέληξε στον Nelson Piquet, ενώ στη δεύτερη θέση βρέθηκε ο Reutemann και στην τρίτη ο teammate του. Το πρωτάθλημα κατασκευαστών παρέμεινε στην ομάδα έχοντας μάλιστα και χαοτική διαφορά με τη Brabham( 95 έναντι 61 βαθμών).
6. 1982 (FW07D, FW08)
H επιτυχημένη FW07D έχοντας κατακτήσει ένα πρωτάθλημα το 1981 δίνει τη θέση της σε ένα ακόμα μονοθέσιο του Patrick Head την FW08. Το νέο μονοθέσιο της ομάδας είχε και αυτό κινητήρα Ford V8 και ελαστικά Goodyear. Ο Alan Jones αποχώρησε από την ενεργό δράση και ο Reutemann μόλις στο δεύτερο αγώνα της σεζόν έπραξε το ίδιο!!! Το νέο οδηγικό δίδυμο ήταν πλέον ο Keke Rosberg και ο Derek Daly. O Keke Rosberg κατάφερε να κερδίσει τους πρώτους βαθμούς του στην F1, με την πρώτη συμμετοχή του με τη Williams, ενώ κατάφερε να κερδίσει και ένα GP αυτό της Ελβετίας. Η πορεία του κατά τη διάρκεια της σεζόν ήταν άψογη με αποτέλεσμα ο Φιλανδός οδηγός να κερδίσει το πρώτο του πρωτάθλημα οδηγών με 44 βαθμούς, πέντε παραπάνω από τον οδηγό της Ferrari, Didier Pironi. Τα πολλά προβλήματα με τους οδηγούς και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας του νέου μονοθεσίου δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα και οι 58 βαθμοί έφεραν στην τέταρτη θέση την ομάδα.
7. 1983 (FW08C, FW09)
H αναβάθμιση της FW08 ήρθε από τον πρώτο κιόλας αγώνα με την ανανεωμένη FW08C. Το νέο της χρονιάς ήταν η απόφαση της ομάδας να συνεργαστεί με τη Ηonda. Η Honda συνεργαζόταν εκείνη την εποχή με την ομάδα της Spirit Racing για την κατασκευή του V6 Turbo κινητήρα της, των 1494 κυβικών εκατοστών με την κωδική ονομασία RA163-E . Η FW09 φορούσε τον νέο κινητήρα της Honda και συμμετείχε μόνο στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς εκείνης. Οδηγοί εκείνης της χρονιάς ήταν ο περσινός παγκόσμιος πρωταθλητής Keke Rosberg και ο Jacques Laffite. Η ομάδα παρέμεινε στην τέταρτη θέση των κατασκευαστών με 38 βαθμούς(36 ως Williams Ford και 2 ως Williams Honda).
8. 1984 (FW09, FW09Β)
Η πρώτη χρονιά που η ομάδα θα χρησιμοποιούσε από την αρχή τον Ηοnda V6 κινητήρα. Αν και ξεκίνησε καλά το πρωτάθλημα κερδίζοντας μία δεύτερη θέση στο πρώτο GP, η συνέχεια δεν ήταν και η καλύτερη. Το μονοθέσιο έδειχνε να έχει ταχύτητα, αλλά όχι αξιοπιστία, αφού όταν δεν εγκατέλειπε βρισκόταν πάντοτε μέσα στην οχτάδα με αποκορύφωμα τη νίκη στο Dallas. Το οδηγικό δίδυμο δεν άλλαξε, παρέμεινε το ίδιο με το 1983, αλλά η έκτη θέση με 25,5 βαθμούς ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να πετύχει η ομάδα εκείνη τη σεζόν. Το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν το κατέκτησε η McLaren Tag Porsche και ο Niki Lauda έπειτα από τεράστια μάχη με τον Alain Prost(72 βαθμούς ο Αυστριακός έναντι 71,50 του Γάλλου!!!!!).
9. 1985 (FW10, FW10Β)
H προετοιμασία της νέας 09 φαίνεται ότι πήγε καλύτερα από την περσινή σεζόν με την FW10 να είναι ένα πιο αξιόπιστο μονοθέσιο. Ο Nigel Mansell ήρθε να πλαισιώσει τον Keke Rosberg, με τον Βρετανό να πετυχαίνει δύο νίκες έναντι μίας του Φιλανδού. Οι 71 βαθμοί έφεραν την ομάδα και πάλι στην τρίτη θέση της βαθμολογίας, δείχνοντας ότι τα τρία προηγούμενα έτη ήταν μία κακή παρένθεση για τη Williams. Το πρωτάθλημα της σεζόν το πήρε η McLaren Tag Porsche και ο Alain Prost.
10. 1986 (FW11)
Η FW11 ήταν ένα μονοθέσιο σχεδιασμένο από τον Patrick Head και τον Frank Dernie. Το μονοθέσιο αυτό θα έπρεπε να σπάσει την κυριαρχία της McLaren Tag Porsche που ήταν με διαφορά το καλύτερο μονοθέσιο της εποχής. H FW11 το κατάφερε εν μέρη, καθώς κέρδισε το παγκόσμιο πρωτάθλημα με 141 βαθμούς, τους περισσότερους που είχε κερδίσει μέχρι στιγμής σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ο Nigel Mansell παρέμεινε και την θέση του Keke Rosberg πήρε ο Nelson Piquet, οι οποίοι ναι μεν κατάφεραν να δώσουν το πρωτάθλημα κατασκευαστών στην ομάδα τους με ρεκόρ πόντων, αλλά κανείς τους δεν μπόρεσε να κατακτήσει το πρωτάθλημα οδηγών. Ο Alain Prost κέρδισε και πάλι το πρωτάθλημα, οδηγώντας μια McLaren Tag Porsche. Το 1986 ήταν μία χρονιά που ο Sir Frank Williams θα τη θυμάται όλη του τη ζωή, καθώς είναι η χρονιά που συνέβη το ατύχημα που θα του άλλαζε όλη τη ζωή.
Μετά το τέλος του Γαλλικού GP το οποίο διεξαγόταν στον Paul Ricard και ενώ ο Frank Williams κατευθυνόταν με το αυτοκίνητό ένα Ford Sierra προς το αεροδρόμιο του Nice, συνέβη το μοιραίο ατύχημα που θα του άλλαζε όλη τη ζωή. Ο Βρετανός έχασε τον έλεγχο, με αποτέλεσμα να εκτραπεί της πορείας του. Το Ford Sierra έγινε μία άμορφη μάζα με τον Williams να βρίσκεται μέσα σ΄ αυτή. Ο Βρετανός είχε εγκλωβιστεί ανάμεσα στα καθίσματα και στην οροφή του αυτοκινήτου του, όντας όμως πολύ πεισματάρης και μεγάλος αγωνιστής κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή, όμως το ατύχημα τον άφησε παράλυτο από τη μέση και κάτω εξαιτίας των καταγμάτων στη σπονδυλική του στήλη.
11. 1987 (FW11Β)
Το 1987 ήταν μία δύσκολη χρονιά όχι τόσο στο αγωνιστικό μέρος, αλλά κυρίως στην πορεία ανάρρωσης του ιδιοκτήτη της. Το προηγούμενο έτος η ομάδα είχε βάλει τις βάσεις με την δημιουργία της FW11 ενός πολύ ανταγωνιστικού μονοθεσίου. Το 1987 μία αναβάθμιση της FW11 η FW11Β ήρθε να διαλύσει τον ανταγωνισμό και να κερδίσει και τα δύο πρωταθλήματα οδηγών και κατασκευαστών. Ο Nelson Piquet κατάφερε να κερδίσει τον επίμονο και πάντα παθιασμένο teammate του Nigel Mansell και έτσι κατέκτησε το πρωτάθλημα οδηγών με 73 βαθμούς και τη Williams να τελειώνει με 137 έναντι 76 της McLaren Tag Porsche.
12. 1988 (FW12)
Οι κανονισμοί όσον αναφορά τους κινητήρες είχαν αλλάξει από το 1986 κιόλας, στην προσπάθειά της η FIA να κάνει τους αγώνες ασφαλέστερους προσπάθησε να μειώσει την ταχύτητα των μονοθεσίων. Ο πρώτος τρόπος ήταν να ρίξουν την πίεση του Turbo στα 4 bar και ο δεύτερος τρόπος ήταν οι ομάδες να δημιουργήσουν ατμοσφαιρικούς κινητήρες, οι οποίοι είχαν και δικό τους πρωτάθλημα μέσα σε αυτό της F1. H Williams το 1988 δεν κατάφερε να βρει κάποιον μεγάλο κατασκευαστή κινητήρων για να την προμηθεύσει κινητήρες, με αποτέλεσμα η Βρετανική ομάδα να πορευθεί με του κινητήρες Judd για το 1988. Oι κινητήρες Judd είχαν τεράστια διαφορά σε δύναμη από τους Turbo, με αποτέλεσμα η ομάδα να είναι μη ανταγωνιστική. Σε σύνολο 16 GP, δηλαδή 32 τερματισμών, τα δύο μονοθέσια είχαν 20 εγκαταλείψεις, μία πολύ κακή επίδοση και εμφάνιση ειδικά μετά από μία τέλεια χρονιά όπως το 1987. Οδηγοί της ομάδας οι Nigel Mansell και Ricardo Patrese, οι οποίοι δεν κατάφεραν να δώσουν παρά μόνο 20 βαθμούς και την έβδομη θέση. Το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν είχε πάρει ο Αyrton Senna με McLaren Honda.
13. 1989 (FW12C,FW13)
H αποτυχημένη χρονιά του 1988 έκανε την ομάδα να ψάξει από νωρίς προμηθευτή κινητήρων. Η επιστροφή της Renault ήταν γεγονός και η ομάδα έχοντας την εμπειρία αλλά και την τεχνογνωσία των προηγούμενων ετών, κατάφερε άμεσα να ανακάμψει, κερδίζοντας και δύο νίκες μέσα στη σεζόν. O Thierry Boutsen αντικατέστησε τον Nigel Mansell, ο οποίος είχε μετεγγραφεί στη Ferrari, ενώ δεύτερος οδηγός παρέμεινε ο Ricardo Patrese. Οι δύο οδηγοί έκαναν ότι μπορούσαν και από ότι φαίνεται κατάφεραν πολλά, αφού οι 77 βαθμοί τους έφεραν στη δεύτερη θέση. Το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν είχε πάρει ο Alain Prost, έπειτα από μεγάλη μάχη με τον Αyrton Senna ενώ και οι δύο οδηγούσαν McLaren Honda.
14. 1990 (FW13Β)
Η αναβαθμισμένη FW13B δεν κατάφερε να δηλώσει παρόν εκείνη τη σεζόν, αφού ο ανταγωνισμός και ο Senna δεν επέτρεπαν κάτι διαφορετικό. Μία χρονιά μέτρια με την ομάδα να χρησιμοποιεί τους ίδιους οδηγούς και να πέφτει στην τέταρτη θέση της βαθμολογίας των κατασκευαστών με 57 βαθμούς.