Πόσο κυρίαρχη ήταν η Mercedes αυτή τη διετία;

Στην Formula 1 δεν αρκεί μόνο το ταλέντο ή μόνο το χρήμα για να φτάσεις στην κορυφή. Πόσο μάλλον για να παραμείνεις σε αυτή και να συνεχίσεις να κυριαρχείς. Εξάλλου, μιλάμε για ένα σπορ για το οποίο ισχύει στο εκατό τοις εκατό η ρήση “Είσαι τόσο καλός, όσο και το τελευταίο σου αποτέλεσμα”. Επομένως, σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την καλύτερη κατανόηση των επιτευγμάτων της πρωταθλήτριας Mercedes και η τοποθέτησή τους σε ένα ιστορικό πλαίσιο.

Προφανώς, δεν θα γίνει σε καμία περίπτωση προσπάθεια να μειωθούν οι επιτυχίες της ομάδας και του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Lewis Hamilton ή να συνδυαστεί η κατάντια της Formula 1 –γιατί εκεί έχει περιπέσει το σπορ- με την πραγματικά εκπληκτική δουλειά που έκαναν το επιτελείο, οι μηχανικοί και οι οδηγοί των ασημένιων βελών.

Απλά, ως λάτρης των αριθμών, θα προσπαθήσω να συγκρίνω τα διάφορα στατιστικά που καταδεικνύουν την υπεροχή της Mercedes, σε σχέση με άλλες αυτοκρατορίες των τελευταίων 30 ετών. Οι ομάδες που τα κατάφεραν καλύτερα και θα συγκριθούν με τους τωρινούς πρωταθλητές, είναι η “παντοδύναμη” McLaren των ‘80s, η “τηλεκατευθυνόμενη” Williams των ‘90s, η “διαστημική” Ferrari των ‘00s και, τέλος, η “άπιαστη” Red Bull των ‘10s. Όμως, επειδή το δείγμα που έχουμε για την Mercedes είναι διετίας, για σωστότερη ανάλυση επιλέχθηκαν οι δυο καλύτερες διαδοχικές σεζόν και για τις υπόλοιπες ομάδες.

Ξέρω καλά πως οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια, αλλά σε αυτή την περίπτωση, δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να τους αμφισβητήσει κανείς. Ναι, μπορεί οι κανονισμοί, ο αριθμός των αγώνων ή οι βαθμολογίες να δημιουργούν κάποια στατιστικά προβλήματα, όμως αυτά μπορούν εύκολα να ξεπεραστούν. Ας ξεκινήσουμε , λοιπόν, με τον πρώτο πίνακα, που αναφέρεται στις νίκες, τα “ένα-δυο” και τα βάθρα που κατέγραψαν οι ομάδες.

Για να φανεί ακόμη καλύτερα το πλεονέκτημα που απολάμβανε η Γερμανική ομάδα αυτά τα χρόνια, χρησιμοποιήθηκαν καταχρηστικά και οι Ferrari (2), RedBull (2). Κι εξηγούμαι: Στα 5 χρόνια κυριαρχίας της Scuderia, από το 2000 μέχρι το 2004, επιλέχθηκαν οι κατά τεκμήριο δυο καλύτερες σεζόν, χωρίς απαραίτητα αυτές να είναι διαδοχικές, ενώ το ίδιο έγινε και για την τετραετία κυριαρχίας της Red Bull. Και όπως φαίνεται, τα επιτεύγματα της Mercedes συγκρίνονται μόνο με εκείνα της Ferrari (2).

Ο επόμενος πίνακας μας δείχνει κάτι εξίσου σημαντικό· το ποσοστό επί των διαθέσιμων βαθμών που μάζεψε η κάθε ομάδα, στα δυο πρωταθλήματα μαζί, καθώς επίσης και το ποσοστό των βαθμών της δεύτερης ομάδας επί της συγκομιδής του πρωταθλητή. Να επισημάνω σε αυτό το σημείο πως το δεύτερο ποσοστό διαβάζεται “ανάποδα”. Δηλαδή, όσο μεγαλύτερο το ποσοστό, τόσο μικρότερη είναι η διαφορά στην βαθμολογία μεταξύ πρώτου και δεύτερου.

Από τα παραπάνω νούμερα προκύπτει μια πραγματικά τρομακτική παρατήρηση. Το γεγονός πως η Mercedes μάζεψε το 86% των διαθέσιμων βαθμών, παρότι οι δεύτερες ομάδες της κάθε χρονιάς απέδωσαν στο μέγιστο των ικανοτήτων τους, συλλέγοντας όσους περισσότερους πόντους (59,3%) έμεναν διαθέσιμοι από τα “1-2” των ασημένιων βελών. Κι αυτό ακριβώς καταδεικνύει την ταχύτητα των W05 και W06, οι οποίες ανεξαρτήτως συνθηκών ή χαρακτηριστικών της κάθε πίστας, πάντα κατάφερναν να κατατροπώνουν τον ανταγωνισμό. Κι αν χρειάζονται περαιτέρω αποδείξεις επί αυτού, ακολουθεί κι ο πίνακας με τις pole positions, αλλά και τα lockouts της πρώτης σειράς.

Ξεχωριστό κεφάλαιο αποτελούν οι εγκαταλείψεις της κάθε ομάδας, όπως επίσης και οι ήττες που δέχθηκε στο σύνολο των αγώνων. Αξιοπιστία, ατυχήματα ή αστάθμητοι παράγοντες μπορούν να οδηγήσουν σε μια εγκατάλειψη, πιστεύω όμως πως έχει αξία να σημειωθεί εάν εκείνη προήλθε από την από την πρώτη θέση. Επίσης, πρέπει να δειχθεί και ένας ακόμη αριθμός. Εκείνος των νικών που χάθηκαν καθαρά από τον ρυθμό του ανταγωνισμού και όχι από κάποιο DNF ή μια ατυχία. Στην πραγματικότητα, η στήλη “Ήττες από Ρυθμό Ανταγωνισμού” μας δίνει ίσως τα περισσότερα στοιχεία ως προς την κυριαρχία μιας ομάδας, ειδικά σε συνδυασμό με τις “Εγκαταλείψεις από την πρώτη θέση”.

Σε ό,τι αφορά την Mercedes, αξίζει να γίνει μια περαιτέρω ανάλυση πάνω στους αγώνες που δεν κατάφερε να κερδίσει. Ξεκινώντας με το 2014, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Τα ασημένια βέλη έχασαν 3 αγώνες όλους κι όλους, χωρίς να οφείλεται σε κάποια περίπτωση η ταχύτητα της W05. Ο Καναδάς ήταν μια κλασική περίπτωση μηχανικού προβλήματος, με παράλληλη επίδειξη δύναμης, αφού ο Rosberg έφερε στην δεύτερη θέση το μονοθέσιο, χωρίς αυτό να μπορεί να ανακτήσει μεγάλο μέρος της υβριδικής δύναμης!

Η Ουγγαρία ήταν ένας αγώνας με προβλήματα και λάθη. Ο Hamilton ξεκίνησε τελευταίος και ο Rosberg έχασε την νίκη εξαιτίας του safetycar και της κάκιστης στρατηγικής της ομάδας. Τέλος, στο Βέλγιο, οι δυο διεκδικητές του τίτλου είχαν επαφή, σε έναν αγώνα που η W05 δεν έδειξε τόσο δυνατή όσο στους υπόλοιπους 18, αλλά και πάλι δεν δέχεται αμφισβήτηση το σενάριο της νίκης, σε περίπτωση που οι οδηγοί της δεν χτυπούσαν μεταξύ τους.

Για τις 3 ήττες του 2015 τώρα, και παρότι μπήκαν στην στήλη “Ήττες από Ρυθμό Ανταγωνισμού”, κατά την προσωπική μου άποψη τα αίτια και πάλι δεν οφείλονταν στην ταχύτητα του μονοθεσίου, αλλά σε ειδικές καταστάσεις. Μαλαισία, Ουγγαρία και Σιγκαπούρη είχαν κάτι κοινό· την χρήση των δυο μαλακότερων γομών της Pirelli. Αυτό, σε συνδυασμό με έναν τουλάχιστον από τους εξής παράγοντες –θερμοκρασία οδοστρώματος, τραχύτητα οδοστρώματος, πρόσφυση- οδήγησε την Mercedes σε ένα αδιέξοδο.

Έτσι, οι μηχανικοί της ομάδας δεν κατάφεραν να πάρουν το εκατό τοις εκατό των δυνατοτήτων του μονοθεσίου, είτε για να μην καταστρέψουν τα ελαστικά, είτε επειδή δεν μπορούσαν να τα διατηρήσουν στο ιδανικό παράθυρο θερμοκρασίας. Με λίγα λόγια, και στους 3 αγώνες που έχασε η Γερμανική ομάδα το ’15, συνέχιζε να έχει το καλύτερο και ταχύτερο πακέτο, χωρίς όμως να μπορεί να ξεκλειδώσει ολόκληρη τη δυναμική του. Η Ferrari σε καμία περίπτωση δεν είδε την SF15-T να βολεύεται καλύτερα σε κάποιες πίστες, αλλά την είδε να βολεύεται καλύτερα σε συγκεκριμένες, σπάνιες, συνθήκες.

Βέβαια, κάποιος μπορεί να πει πως το ίδιο πρόβλημα με τα ελαστικά αντιμετώπισε και η Red Bull τα προηγούμενα χρόνια και πραγματικά σε ένα ποσοστό αυτό ισχύει. Όμως, τα σημερινά ελαστικά είναι πιο σκληρά, ενώ και τα μονοθέσια πιο αργά, ενώ το πρόβλημα της Mercedes φάνηκε μόλις τη δεύτερη χρονιά και όχι την πρώτη. Έτσι, με τον ρυθμό να μην έχει βελτιωθεί και τόσο πολύ σε σχέση με το 2014, θεωρώ πως αυτό ενισχύει τη θεωρία των “ειδικών καταστάσεων”, με την ταυτόχρονη συνύπαρξη δυο ή περισσότερων παραγόντων.

Τι θέλω να πω, κλείνοντας, με όλα αυτά; Καταρχάς ένα μεγάλο μπράβο στην ομάδα της Mercedes, που πραγματικά κατασκεύασε ένα εξαιρετικό μονοθέσιο σε σχέση με τον ανταγωνισμό. Ένα μονοθέσιο τόσο κυρίαρχο, που όμοιό του δεν έχουμε δει ποτέ στην ιστορία της Formula 1. Και γιατί λέω ένα; Επειδή η W06 ήταν μια αναβάθμιση, βασιζόμενη στη λογική και τη φυσιολογική εξέλιξη των δρόμων που χάραξε η W05, πάνω στο συγκεκριμένο σετ κανονισμών.

Και σε δεύτερο πλάνο, πως περιμένω η Γερμανική ομάδα να κινηθεί το ίδιο δυνατά και το επόμενο έτος, αφού, με τους περιορισμούς στην εξέλιξη δύσκολα κάποιος θα την φτάσει. Βέβαια, δεν έχει κάνει ακόμα την κοιλιά που έχουμε δει σε όλες τις προηγούμενες κυρίαρχες ομάδες. Οπότε, μέχρι τον πρώτο αγώνα στην Μελβούρνη, μπορούμε ενδόμυχα να ευχόμαστε για ένα πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.

[Photo Copyrights: Mercedes AMG F1 Team]