Formula 1. H κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Μπαίνουμε αισίως στην 68η χρονιά της, και, αν κοιτάξουμε πίσω στο χρόνο, θα δούμε αρκετούς πρώην πιλότους (μερικοί ήταν και εν ενεργεία) που αποφάσισαν να ξεκινήσουν τη δική τους ομάδα στο πρωτάθλημα. Ίσως επειδή ήθελαν να γευτούν με την ομώνυμη ομάδα τους τις επιτυχίες που δεν ήρθαν όταν οδηγούσαν ή απλά ήταν για αυτούς μια “πρόκληση” η συμμετοχή στο κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο.
Σήμερα, θα δούμε δέκα περιπτώσεις πρώην πιλότων που “έτρεξαν” τη δική τους ομάδα, ξεκινώντας από τον παλιό, χρονικά, πιλότο-ιδιοκτήτη
Jack Brabham – Brabham (1962-1987, 1989-1992)
Ας αρχίσουμε με τον Jack “Black Jack” Brabham, τον μοναδικό μέχρι τώρα πιλότο και ιδιοκτήτη ομάδας στην F1 που κατέκτησε πρωτάθλημα οδηγών και κατασκευαστών με το δικό του μονοθέσιο (1966). 1962 έγραφε το ημερολόγιο και το πρώτο μονοθέσιο του Brabham συμμετείχε στο πρωτάθλημα με έναν V8 1,5 λίτρων της Climax. T0 1967 βρέθηκε ξανά στην κορυφή της Formula, με τίτλο στους κατασκευαστές και στους οδηγούς, αυτή τη φορά, με τον Denny Hulme στο τιμόνι. Να σημειώσουμε ότι ο Jack Brabham είχε κατακτήσει τον παγκόσμιο τίτλο το 1959 και το 1960, όντας όμως οδηγός της Cooper.
Πολλές νίκες τη δεκαετία του ’70 για τον Βrabham, αλλά οι τίτλοι άργησαν να έρθουν, φτάνουμε στο 1981 και 1983, με “δράστη” τον Nelson Piquet στην εποχή των turbo της χιλιάδας και ίππων. Εν τω μεταξύ, ο Jack είχε ήδη αποσυρθεί το 1970 από οδηγός και το 1972 πουλήθηκε η ομάδα στον γερο-Bernie.
Mεχρι το 1987, η παρουσία της Brabham ήταν αδιάλειπτη, ο Bernie πούλησε την ομάδα το 1988, αλλά αυτή επέστρεψε το 1989 με νέα κεφάλαια να την στηρίζουν. Μόνο ένα βάθρο (στο Μονακό) ήταν το highlight μέχρι και το 1992, που την είδαμε για τελευταία φορά στις πίστες.
Dan Gurney – Anglo American Racers (1966-1968)
Μένουμε στη δεκαετία των χίπις και πάμε να δούμε μια λιγότερο γνωστή ομάδα. Εξαργυρώνοντας την επιτυχία με την ομάδα του Jack Brabham, αλλά και με την Porsche, ο Dan Gurney, ένας από τους θρυλικότερους Αμερικανούς πιλότους της F1, ήθελε να δημιουργήσει τη δική του ομάδα, εκπροσωπώντας τις Η.Π.Α στο μαγικό κόσμο της F1. Μαζί με τον Carroll Shelby δημιούργησαν την All American Racers Τeam, ή, αλλιώς, Anglo American Racers.
Γενικά η ομάδα ταλαιπωρήθηκε με προβλήματα αξιοπιστίας, στο πρωτάθλημα του 1967 τερμάτισε σε δύο αγώνες, με τον έναν να είναι νικηφόρος, αφού ο Dan Gurney κατέκτησε την καρό σημαία τερματισμού στο Spa. Aκόμη και σήμερα, παραμένει η μοναδική νίκη
“made in the USA” μονοθεσίου στην ιστορία της F1.
Bruce McLaren – McLaren (1966-μέχρι σήμερα)
Μία από τις ιστορικότερες ομάδες στην Formula 1, που τα τελευταία χρόνια είναι σκιά του ένδοξου παρελθόντος της. Ο Νεοζηλανδός Bruce McLaren ιδρυσε την ομώνυμη ομάδα το 1966 και δύο χρόνια μετά, ήρθε η πρώτη νίκη, αυτή στην πίστα που είναι “σφηνωμένη” στο δάσος των Αρδεννών.
Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Bruce το 1970 σε δοκιμές με το μονοθέσιο στην Αγγλία, η ομάδα πέρασε στα χέρια του Teddy Mayer και οι τίτλοι ήρθαν το 1974 με τον Emerson Fittipaldi και δύο χρόνια μετά με τη μορφάρα του James Hunt.
1981 κι ο Ron Dennis αναλαμβάνει για να την φέρει εκεί που της αξίζει. Niki “the Rat” Lauda, ο “κ. Καθηγητής” Alain Prost και ο Θεός Ayrton γράφουν με χρυσά γράμματα επιτυχίες για τη McLaren μέχρι να έρθει ο ξανθός Μιχάλης το 1998 και το 1999 και τέλος ο Lewis το 2008, υπογράφοντας τον τελευταίο τίτλο οδηγών για την ομάδα.
John Surtees – Surtees (1970-1978)
Ο John Surtees, πετυχημένος οδηγός στο Can-Am και στη Formula 5000, έκανε το μεγάλο βήμα στη Formula 1 το 1970 ως οδηγός-ιδιοκτήτης. Τα πρώτα χρόνια εμπλοκής έφεραν κάποιους βαθμούς στο “σακούλι” στο τέλος κι ο Surtees εγκατέλειψε την ενεργό δράση το 1972, συνεχίζοντας βέβαια ως ιδιοκτήτης της ομάδας. Το πρώτο βάθρο ήρθε εκείνη τη χρονιά στη Monza με τον θρύλο των δύο τροχών, Mike Hailwood και το δεύτερο και τελευταίο βάθρο, ήρθε την επόμενη χρονιά στην Αυστρία με τον Carlos Pace. Μέχρι και το 1978, η ομάδα του Surtees κατακτούσε βαθμούς-εκτός του 1975-αλλά η χρεωκοπία έβαλε τέλος στα όνειρα.
Graham Hill – Embassy Hill (1973-1975)
Ο πρωταθλητής του 1962 και 1968 Graham Hill είναι ο επόμενος στη λίστα μας. Ο επίμονος Άγγλος δεν παράτησε τον κόσμο της F1 και ξεκίνησε τη δική του ομάδα το 1972. Μέχρι το 1975, συμμετείχε με σασί των Shadow και Lola, αλλά εκείνη τη χρονιά θα αγωνιζόταν με το ομώνυμο σασί, με την ονομασία Hill GH1.
Μετά τη αποτυχία του να προκριθεί στον αγώνα του Μονακό, ο Hill αντικαταστάθηκε από τον φιλόδοξο Tony Brise, ο οποίος στο σουηδικό GP, κατέκτησε το 1975 τους μοναδικούς βαθμούς της ομάδας.
Όλα ήταν έτοιμα για τη συμμετοχή στο πρωτάθλημα του 1976, αλλά ένα αεροπορικό δυστύχημα το Νοέμβρη του 1975, έκοψε το νήμα της ζωής των Hill, Brise και των υπόλοιπων μελών της ομάδας. Για πολλούς, ο Brice εθεωρείτο ως το ανερχόμενο αστέρι της F1.
Chris Amon – Amon (1974)
Η ιστορία λέει ότι, μετά την αποτυχημένη χρονιά με την Tecno το 1973, ο Chris Amon, ένας από τους καλύτερους οδηγούς χωρίς νίκη, αποφάσισε να ιδρύσει τη δική του ομάδα, αλλά η επιτυχία δε θα ερχόταν ποτέ.
Ωστόσο, το μονοθέσιο ήταν τελείως αναξιόπιστο και μετά την αποτυχία του να προκριθεί στο Ιταλικό GP, δεν είχε άλλη επιλογή από το να τρέξει τους δύο τελευταίους αγώνες του 1974 με την BRM, δεδομένου ότι τα χρήματα είχαν στερέψει.
Emerson και Wilson Fittipaldi – Fittipaldi Automotive (1975-1982)
Βίοι αντίθετοι για τα αδέρφια Fittipaldi. Ο Emerson κατακτούσε τίτλους με τη Lotus και τη McLaren, ο Wilson πάλευε για τη διάκριση με τη Brabham. Η εμπειρία κατασκευής μονοθεσίων πίσω στη Βραζιλία υπήρχε, ο Wilson πήρε “ρεπό” από τις αγωνιστικές δραστηριότητες το 1974, βλέποντας τον αδερφό του να κατακτά το δεύτερο τίτλο τότε.
‘Ένα χρόνο μετά, ο Wilson έβαλε την αγωνιστική στολή και έτρεξε το 1975, χωρίς όμως επιτυχία. Παρέδωσε τη σκυτάλη στον αδερφό το 1976, ο Wilson ήταν πλέον στα paddocks και διεύθυνε την ομάδα. Πέντε χρόνια στην ομάδα που έφερε το όνομά του, ο Emerson είδε δύο βάθρα και μερικά άλλα αξιοπρεπή αποτελέσματα, πριν κουνήσει μαντίλι στο τέλος του 1980.
Alain Prost – Prost Grand Prix (1997-2001)
Η ιδέα και η φιλοδοξία δημιουργίας της ομώνυμης ομάδας υπήρχε στο μυαλό του “κ.Καθηγητή” πριν καν κρεμάσει τα αγωνιστικά του γάντια και το όνειρο πραγματοποιήθηκε το 1997 με την αγορά της Ligier.
Prost Grand Prix το όνομα της νέας ομάδας, ο V10 της Mugen ήταν στην πλάτη των Shinji Nakano και Olivier Panis και ο δεύτερος ανέβηκε δυό φορές στο βάθρο, όντας τρίτος στη Βραζιλία και δεύτερος στην Ισπανία. Μετά, βέβαια, είχε την ατυχία ο Prost να δει τον συμπατριώτη του να σπάει το πόδι του στο GP του Καναδά.
Το σηματάκι του “Λέοντα” κοσμούσε τα μπλε μονοθέσια από το 1998 έως και το 2000 και η ομάδα πήρε την κατιούσα. Αναξιόπιστος και υπέρβαρος ο δεκακύλινδρος”Γαλλος”, ένας μόλις βαθμός και στο χαοτικό GP του Nürburgring του 1999, στο οποίο οι μηχανικοί της Ferrari λέγεται ότι ακόμα ψάχνουν το ελαστικό του Eddie Irvine, ο Jarno Trulli ανέβηκε στην τρίτη θέση. Το 2000, οι Alesi και Heidfeld έπαιζαν συγκρουόμενα μεταξύ τους, το 2001 οι rebadged Ferrari- λέγε με Acer- έδωσαν πόδι στους κινητήρες της Peugeot και αξιοπρεπή αποτελέσματα ήρθαν για την ομάδα του Prost, μέχρι τη χρεωκοπία του 2002.
Jackie Stewart – Stewart Grand Prix (1997-1999)
Μια τίμια ομάδα. Το “Μπλε Οβάλ” συναντήθηκε με τον Jackie Stewart, το 1997, τα άσπρα μονοθέσια πάτησαν πίστα και μόλις στον πέμπτο αγώνα, ο Rubens Barrichello κατέκτησε τη δεύτερη θέση (στο Μονακό), αλλά ο αδύναμος v10 της Ford δεν βοήθησε και πολύ την ομάδα του Sir Jackie για διάκριση.
Μια από τα ίδια για το 1998, αλλά το 1999 φαινόταν ότι κάτι μπορούσε να γίνει. Ο Βραζιλιάνος ήταν αρκετά ανταγωνιστικός, βρισκόμενος στην pole στη Γαλλία και τρεις φορές στο βάθρο, και ο Johnny Herbert νικούσε στο επεισοδιακό , βρεγμένο ευρωπαϊκό GP.
H Ford αγόρασε την ομάδα όταν ήταν στα πάνω της, την μετονόμασε σε Jaguar F1, με το χαρακτηριστικό πράσινο στα μονοθέσια και το 2005 εγένετο Red Bull.
Aguri Suzuki – Super Aguri (2006-2008)
Η ομάδα που ταλαιπωρούσε εαυτόν και κόσμο και κοσμάκη για τρεις χρονιές. Μια Honda B-Team ήταν στην ουσία, ο Aguri Suzuki ήταν ο περιπλανώμενος της F1 στα ’90s και το μόνο αξιόλογο ήταν το βάθρο στον αγώνα της πατρίδας του. Ήταν και ιδιοκτήτης ομάδας στο Super GT και το 2005, ανακοίνωσε/”απείλησε” ότι θα μπει με την δική του ομάδα στην F1.
Τα σασί ήταν τα πρώην της Arrows, τετραετίας μάλιστα, ο καμικάζι Takuma Sato βρήκε στέγη στην ομάδα του συμπατριώτη του και ποιος δε θυμάται τον ανεκδιήγητο Yuji Ide που αποτελούσε φόβο και τρόμο για όλους.
Το 2007 ήρθαν στη Βαρκελώνη οι πρώτοι βαθμοί και στον Καναδά, ο Sato τερμάτισε στην έκτη θέση, προσπερνώντας μάλιστα και τον παγκόσμιο πρωταθλητή Alonso!
H κάνουλα των χρημάτων άρχισε να στερεύει, η ομάδα δεν ήξερε αν θα βρεθεί στο grid το 2008 και τη χρονιά εκείνη, κατάφερε και βρέθηκε σε 4 GP, πριν προλάβει να μας αποχαιρετήσει οριστικά και αμετακλήτως.