Ο ανταγωνισμός είναι πάντα καλό πράγμα. Οδηγεί σε νέα ρεκόρ, νέες ανακαλύψεις ακόμα και σε νέους τόπους. Και αν υπήρχε μία δεκαετία που η έννοια ανταγωνισμός πήρε ένα εντελώς καινούριο νόημα, αυτή ήταν αναμφίβολα η δεκαετία του 1930, η δεκαετία που μας οδήγησε σαν είδος πολύ κοντά στην σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή που ονομάζεται Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Περίπου από την στιγμή που ανέβηκε ο Αδόλφος Χίτλερ στην εξουσία, η Γερμανία έπρεπε να είναι η καλύτερη σε όλα και δεν άργησε πολύ ο τότε καγκελάριος της Γερμανίας να ανακαλύψει τον συμβολισμό που έκρυβαν οι νίκες σε αγώνες μηχανοκίνητου αθλητισμού που θα προέρχονταν από την τεχνολογική υπεροχή της χώρας όσον αφορά στην ισχύ και την θέση της Γερμανίας στο παγκόσμιο στερέωμα.
Στην αρχή, ήταν τα grand prix, με τα «ασημένια βέλη» της Mercedes και της Auto Union να αναδεικνύονται σε κραταιές δυνάμεις στις πίστες με την οικονομική στήριξη φυσικά του Χίτλερ. Παράλληλα όμως, υπήρχε και ένα ακόμα «μέτωπο» στο οποίο η Γερμανία δεν είχε γευτεί την χαρά της νίκης, το μέτωπο του παγκοσμίου ρεκόρ ταχύτητας στο έδαφος. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’30, η Αγγλία κρατούσε τα ηνία σε αυτό το sport με τον Malcolm Campbell να είναι ο πρώτος άνθρωπος που έσπασε το φράγμα των 300mph, πετυχαίνοντας μέση ταχύτητα σε δύο περάσματα 485 χλμ/ώρα το 1935. Η Γερμανία προσπάθησε, μετατρέποντας αυτοκίνητα grand prix, να σπάσει το ρεκόρ αλλά σε καμία περίπτωση δεν τα κατάφερε αφού το καλύτερο που μπόρεσε ήταν τα 432,7 χλμ/ώρα του Caracciola ενώ σε αυτή της την προσπάθεια «έχασε» και τον Bernd Rosemayer… Εν τω μεταξύ, η Αγγλία συνέχισε να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο με αποκορύφωμα τα 592 χλμ/ώρα του John Cobb στα Salt Flats της Utah το 1939.
Αυτό όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί για τον Χίτλερ και έτσι, με την παρότρυνση του Hans Stuck –τότε οδηγού της Auto Union- ξεκίνησε το εξαιρετικά φιλόδοξο σχέδιο κατασκευής ενός οχήματος που θα κατατρόπωνε το ρεκόρ των Άγγλων. Αρχικά, το project ανατέθηκε στην Auto Union αλλά αυτή αρνήθηκε να το αναλάβει από μόνη της και έτσι κατέληξε στην συνεργασία Mercedes – Auto Union. Στην ουσία η μοναδική συνεισφορά της Auto Union στο project ήταν με τη μορφή ανθρώπινου δυναμικού καθώς ηγέτης του project μπήκε ο Ferdinand Porsche που όπως και ο Stuck, δούλευε για την Auto Union εκείνη την περίοδο.
Στα ονόματα των Porsche και Stuck, προστέθηκαν αυτά των Henkel, γερμανού κατασκευαστή αεροσκαφών που ανέλαβε τα εξωτερικά panels, του Ernst Udet που παραχώρησε τον κινητήρα, του Josef Mickl, φημισμένου αεροδυναμιστή της εποχής και των Ελβετών Baron de Bloney και Max Klinger που «κανόνισαν» την χρηματοδότηση.
Το όχημα πήρε την ονομασία Mercedes T80 και ο πήχης όταν ξεκίνησε το project ήταν τα 550 χλμ/ώρα. Βέβαια, όπως ανέφερα λίγο πιο πάνω, τα ρεκόρ που πέτυχαν οι Άγγλοι στα Salt Flats ανάγκασαν τον Porsche να ανεβάσει τον πήχη στα 600 χλμ/ώρα ενώ μέχρι να ολοκληρωθεί, οι στόχοι είχαν επαναπροσδιοριστεί στα –απίστευτα- 750 χλμ/ώρα!
Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι Γερμανοί στην προσπάθειά τους για αυτό το ρεκόρ ήταν το πώς θα φτάσουν στην επιθυμητή ταχύτητα. Σύμφωνα με υπολογισμούς, η απαιτούμενη ιπποδύναμη για να φτάσει το T80 ταχύτητες ρεκόρ, ήταν τουλάχιστον 3.000 άλογα και αυτό από μόνο του ήταν θέμα καθώς δεν υπήρχε κινητήρας διαθέσιμος που να παράγει τόσα άλογα. Ακόμα και οι μηχανές των γερμανικών αεροσκαφών, σε καμία περίπτωση δεν υπερέβαιναν τα 1.000 άλογα.
Ο Ferdinand και η ομάδα του όμως στάθηκαν τυχεροί αφού εκείνη την περίοδο, η Daimler-Benz δοκίμαζε έναν πειραματικό κινητήρα με κωδικό DB 603. Κρατηθείτε γιατί τώρα αρχίζουν τα ωραία: Ο DB 603, ήταν ένας υδρόψυκτος κινητήρας άμεσου ψεκασμού με αρχιτεκτονική ανεστραμμένου V12 –περιεχόμενη γωνία 60ο– και supercharger που προοριζόταν για χρήση σε μαχητικά και βομβαρδιστικά αεροσκάφη. Είχε χωρητικότητα 44,5 λίτρα (!) και στην εκδοχή του για το T80 απέδιδε τα 3.000 άλογα που ήθελε ο Porsche. Φυσικά δεν κατανάλωνε βενζίνη ή μαζούτ ή diesel αλλά ένα μείγμα μεθυλικής αλκοόλης (63%), βενζίνης (16%), αιθανόλης (12%), ακετόνης (4,4%), νιτροβενζίνης (2,2%), avgas (2%) και αιθέρα (0,4%) με ψεκασμό μεθανόλης/νερού για ψύξη και αυξημένη πίεση υπερπλήρωσης!
Είχε διάμετρο κυλίνδρου 162mm και διαδρομή 180mm ενώ η συμπίεση ήταν 7,5:1 για το αριστερό block και 7,3:1 για το δεξί. Αυτό δεν έχει εξηγηθεί μέχρι και σήμερα. Μία, όχι κοινώς αποδεκτή θεωρία είναι ότι η περίεργη τοποθέτηση του supercharger στο πλάι είχε ως αποτέλεσμα την «ανόμοια» ροή ανάμεσα στις δύο πλευρές του V και η διαφορετική συμπίεση εξισορροπούσε αυτή την ανωμαλία. Για να μεταφερθεί όλη αυτή η δύναμη στο οδόστρωμα, το T80 ήταν τριαξονικό με τους δύο από τους τρεις άξονες να μεταφέρουν την κίνηση με κάποιο «προϊστορικό» σύστημα anti-spin.
Το Τ80 μετρούσε πάνω από 8 μέτρα σε μήκος, 3.2 μέτρα σε πλάτος και μόλις 1.74 μέτρα σε ύψος ενώ ζύγιζε κοντά στους 3 τόνους (μόνο ο κινητήρας ζύγιζε πάνω από 900 κιλά) οπότε χρειαζόταν όλη την αεροδυναμική που μπορούσε να έχει. Έτσι, το τύπου «κλειστού cockpit» όχημα είχε εξαιρετικά χαμηλό καπό, στρογγυλεμένα φτερά και δύο πλευρικές «πτέρυγες» για να κρατηθεί το Τ80 στο έδαφος και σε ευθεία πορεία κατά τη διάρκεια του περάσματος. Αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό για την εποχή είναι ότι το Τ80 είχε συντελεστή οπισθέλκουσας μόλις 0,18!
Η κατασκευή του Τ80 ολοκληρώθηκε στα τέλη του 1939 και κόστισε σύμφωνα με εκτιμήσεις πάνω από 600.000 γερμανικά μάρκα, ποσό εξωπραγματικό για την εποχή. Ο προγραμματισμός έλεγε ότι ο Hans Stuck θα οδηγούσε το Τ80 σε ένα ειδικό κομμάτι της Autobahn του Dessau, με πλάτος 25 μέτρα και μήκος πάνω από 10 χιλιόμετρα τον Ιανουάριο του 1940. Σύμφωνα με τις οδηγίες του Αδόλφου Χίτλερ, το Τ80 είχε –ανεπίσημα- ονομαστεί Schwarz Vogel (Black Bird, ή στο ελληνικότερο Μαύρο Πουλί) και θα βαφόταν στα εθνικά χρώματα της Γερμανίας με τον αετό και την σβάστικα απαραίτητα «αξεσουάρ».
Πριν γίνει όμως η προσπάθεια για το ρεκόρ ξέσπασε ο πόλεμος οπότε η μηχανή αφαιρέθηκε από το Τ80 και ότι απέμεινε μεταφέρθηκε σε κάποια αποθήκη στην Αυστρία. Ευτυχώς για εμάς, αυτό το απίστευτο όχημα επέζησε από τον πόλεμο και πλέον είναι έκθεμα στο μουσείο της Mercedes στην Στουτγάρδη, χωρίς την μηχανή, ενώ πολλοί προσπαθούν να πείσουν την Mercedes να ανακατασκευάσει και να τρέξει το Τ80 για να δούμε τι θα μπορούσε να κάνει. Έτσι για την ιστορία, να αναφέρω ότι αν το Τ80 είχε πετύχει τα 750 χλμ/ώρα που υπολόγιζαν ότι ήταν ικανό να πετύχει, κανένα όχημα με συμβατικό κινητήρα δεν θα του είχε αποσπάσει το ρεκόρ μέχρι και σήμερα! Μάλιστα μόλις το 1964, ο Art Alfons κατάφερε να ξεπεράσει τα 750 χλμ/ώρα, καταφέρνοντας ταχύτητα 875 χλμ/ώρα αλλά χρησιμοποιώντας turbojet κινητήρα…
