Θα μπορούσα να παραθέσω επιχειρήματα τεχνικής υφής για να υποστηρίξω την ανωτερότητα της πίσω κίνησης, αλλά και εγώ βαριέμαι να γράφω κι εσύ να διαβάζεις Δεκαπενταυγουστιάτικα. Οπότε, προκειμένου να εγκαταλείψεις το κείμενο και να δεις τον «Τσίου», θα μοιραστώ μαζί σου κάποιες εμπειρίες (ο Τσίου εννοείται είναι υποχρεωτικός, αλλά για αργότερα).
Ερχόμενος στο σπίτι, υπάρχει μια ωραιότατη ανηφορική και απότομη δεξιά 2ας. Συνήθως σε βρίσκει με 3η στην είσοδο, κατεβάζεις κι ανεβαίνεις. Με ένα δυνατό μπροστοκίνητο, πχ Ibiza Cupra 1.8 20VT, το αποτέλεσμα της παραπάνω κίνησης σηκώνει κάπνα από τα λάστιχα, διαμαρτυρίες και καταγγελίες για καγκουρίαση από τους γειτόνους, ενώ προσφέρει μασάζ στις παλάμες σου από το τιμόνι ελέω torque steer. Με ένα στημένο τετρακίνητο, ας πούμε A4 2.0 TFSI Quattro των τριών διαφορικών, γλιστράς με τα τέσσερα, βάζεις ένα τσικ ανάποδο και σκάει λίγο το χειλάκι. Τί γίνεται όταν το γλέντι είναι πίσω;
Mια ταλαίπωρη BMW 316 E36 των 100 σατανιασμένων ίππων (ζήτημα να έχουν μείνει 90 στη συγκεκριμένη) με λάστιχα-γλόμπους, διώχνει αργά και ηδονικά την ουρά, βάζεις τουλάχιστον μια στροφή ανάποδο, απ’έξω φαίνεσαι Vatanen κι από μέσα το χαμόγελο κοντράρει αυτό της Νατάσας Μανίσαλη. Σήμερα θα δούμε μια δεκάδα μοντέλων που όφειλαν να προσφέρουν ανάλογες συγκινήσεις.
Η λίστα είναι καθαρά υποκειμενική και υποθετική, που σημαίνει ότι κόστη εξέλιξης και ζητήματα χωροταξίας δεν μας απασχολούν. Ούτε αν προσφέρονται σε τετρακίνητες εκδόσεις. Απλά, βάσει σχεδίασης και τεχνικών χαρακτηριστικών, οι παρακάτω παρουσίες θα έκαναν ομορφότερο τον κόσμο αν «το κούναγαν».
Αlfa Romeo Brera
Όταν παρουσιάστηκε η Ιταλίδα ανάφτρα, ο αντρικός πληθυσμός επιστράτευε σταυροπόδια και τσαντάκια στο ύψος του καβάλου προκειμένου να κρύβει την «χαρά» του. Βασικός υπαίτιος, τα τουρλωτά και καλοαναθρεμμένα καπούλια της. Τα οποία, προς θλίψη όλων, δεν χόρεψαν ποτέ τσιφτετέλι.
Οι μπροστοκίνητες εκδόσεις ήταν για το θεαθήναι (πλην 1.750 ΤΒi), η τετρακίνητη 3.2 V6 σχετικά γρήγορη αλλά τουριστική. Τώρα που βρίσκεται πρόχειρη μια πλατφόρμα Giorgio, θα ήταν παραμυθένιο ένα πισωκίνητο remastered σενάριο.
Cadillac Seville STS
Τη βλέπεις να γεμίζει το τοπίο. Μαθαίνεις πως κάτω από το θεόρατο καπό φωλιάζει ένας V8 4,6 λίτρων, 300 ίππων και με το όνομα «Northstar». Φαντασιώνεσαι αμερικάνικα burnouts με την ουρά να «ψαρεύει» μέσα σε σύννεφο καπνού. Τρως ένα ξεγυρισμένο χαστούκι όταν σου λένε πως είναι μπροστοκίνητη και πως για να «γυρίσει», απαιτούνται περισσότερα έγγραφα από όσα για την υπαγωγή στον νόμο Κατσέλη.
Dodge Shelby Charger
To όνομα και μόνο προϊδεάζει για επική συνέχεια. Charger + Shelby = ιστορικός αντίζηλος της Eleanor. Θα μπορούσε, τουλάχιστον, αν δεν μιλούσαμε για τα 80’s. Τότε, το άλλοτε εμβληματικό muscle car βασιζόταν στο Dodge Omni, ένα πρακτικό μπροστοκίνητο μικρομεσαίο. Ίσως το ξέρεις στην κορυφαία του εκδοχή, ονόματι Shelby GLHS.
To αντίστοιχο Charger κραυγάζει πισωκίνητο: μακρύ καπό, κοντό πίσω μέρος, στόρια α λα Mustang και Opel Manta, τούρμπο κινητήρας 2,2 λίτρων και 175 ίππων. Όλα καλά κι όλα ανθηρά, μόνο που κατέληγαν στους μπροστινούς τροχούς. Καλοστημένο και υποτιμημένο, παρόλα αυτά.
Fiat Barchetta
H «Βαρκούλα» από μόνη της στέκεται μια χαρά. Όμορφη σχεδίαση, κάμπριο άρα και pussy magnet (που έλεγε κι ο Μποράτ), καλές επιδόσεις και οδική συμπεριφορά. Τα ζόρια ανακύπτουν όταν μπει στο κάδρο το Mazda MX-5, που όρισε την κατηγορία και έδειξε στους Ιταλούς πώς είναι το roadster το σωστό.
Honda Prelude
Όχι, πες μου. Δεν πέρασαν από το μυαλό σου εικόνες με τερματισμένα ανάποδα, ακραίες γωνίες τοποθέτησης, καπνίζοντα πίσω ελαστικά και Γιαπωνέζους σε παράκρουση μόλις αντίκρυσες το Prelude; Καμία σχέση.
Το κουπέ της Honda ήταν προσανατολισμένο στην οδική συμπεριφορά μεν, όμως οι πίσω τροχοί «έπαιζαν» λόγω τετραδιεύθυνσης και όχι μετάδοσης.
Lancia Fulvia
Σαγηνευτικό σχήμα, κινητήρες V4, μεθυστικός ήχος, κόντρα με την Alfa Romeo. Αυτή ήταν και μια από τις αιτίες που η Fulvia εξελίχθηκε με μπροστοκίνητους προσανατολισμούς, ώστε να αποφευχθεί ο εμφύλιος με τις Giulia και Giulietta. Το αγαπημένο αυτοκίνητο του Αλέκου Τζανετάκου, ο οποίος είχε στην κατοχή του και τις Alfa Romeo.
Lotus Elan
Βλέπε Fiat Barchetta εις το τετράγωνο. Η Lotus αποφάσισε να αναβιώσει ένα από τα ιστορικότερα και πιο καινοτόμα μοντέλα της αυτοκίνησης, με μια σοβαρή διαφορά/παρασπονδία: μετέφερε την κίνηση εμπρός, κάτι που δεν είχε προηγούμενο (ούτε επόμενο) για το Hethel.
Όπως βλέπεις στη φώτο, η Elan βρισκόταν στο στοιχείο της σε ορεινούς δρόμους (Lotus γαρ). Το πάτημα του γκαζιού που δεν ισοδυναμούσε με rotation της ουράς, όμως, ήταν ασυγχώρητο από τους φίλους της φίρμας. Εξαιρετική περίπτωση μεταχειρισμένου future classic.
Mazda Xedos 6
Mέχρι στιγμής το παράδειγμα προς μίμηση του ΜΧ-5 αναφέρθηκε δυο φορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Mazda θα μείνει στην «απέξω».
Στις αρχές των 90’s, οι Ιάπωνες διέθεταν από τις πιο ενδιαφέρουσες γκάμες της αγοράς. Μiata και RX-7 έλυναν κι έδεναν στο δυναμικό κοινό, το Eunos Cosmo ήταν εκ των πληρέστερων κουπέ που κυκλοφορούσαν και το Xedos 6 ένα από τα πιο καλοζυγισμένα σεντάν, μηχανικά και εμφανισιακά. Εχθρός του καλού, το καλύτερο όμως. Μάλλον, το ιδανικό.
Το σφηνοειδές σχήμα του θα βελτιωνόταν με έναν άξονα μετάδοσης να στέλνει τα 155 άλογα του V6 στα μετόπισθεν. Ωστόσο, θα ολοκληρωνόταν με έναν Wankel κινητήρα κάτω από το καπό. Ευσεβείς πόθοι.
Peugeot 406 Coupe
H «Ferrari των φτωχών» και με τη βούλα, καθώς το σχέδιο απορρίφθηκε από το Μαρανέλο για το μοντέλο που έμελλε να αποτελέσει την 456 GT. Ο Pininfarina απευθύνθηκε στους Γάλλους, οι οποίοι μας χάρισαν ίσως το ομορφότερο σχήμα της δεκαετίας του 90. Να ήταν και πισωκίνητο ή έστω με ισχυρότερους κινητήρες…
Renault Laguna Coupe
H πιο πρόσφατη εκτέλεση της συνταγής του 406 Coupe, με μια πρέζα Aston Martin. Σαφώς καλύτερο οπλοστάσιο από τον έτερο Γαλάτη (2,0-λιτρος τούρμπο κινητήρας και 3,5 V6) και με τετραδιεύθυνση.
Saab 900 Turbo
Mακρύ καπό: Τσεκ. Στόρια στο πίσω παρμπρίζ (προαιρετικά): Τσεκ. Aλήτικη εμφάνιση: Τσεκ. Τούρμπο κινητήρας 160-185 ίππων: Τσεκ. Τούρμπο κινητήρας 160-185 ίππων, τοποθετημένος κατά τον διαμήκη άξονα: Τσεκ. Πίσω κίνηση: Τσεκ ένα φρύδι.
Γιατί ‘ξηγιέσαι έτσι, ρε Saab;
VW Corrado
Αν δεις βελτιωμένο Corrado, παρατήρησε λίγο τον πίσω άξονα. Πολλοί ιδιοκτήτες τοποθετούν τροχούς με μεγαλύτερο offset από τους μπροστινούς ή ακόμα και φαρδύτερα ελαστικά, προκειμένου να ξεχειλίσουν τους θόλους. Είναι τέτοια η λαγνεία για πίσω κίνηση, που ουδόλως ενδιαφέρει η καταστροφή των δυναμικών χαρακτηριστικών του αυτοκινήτου.
Η αλήθεια είναι πως το σουλούπι του βγάζει τέτοια γούστα. Ωστόσο, η VW δεν παρουσίασε ποτέ ούτε τετρακίνητη έκδοση. Αναλογίσου ένα κομπρεσοράτο VR6 με μπλοκέ διαφορικό πίσω…
Ένα «κρίμα» κι ένα «γιατί» μόνο του: Oldsmobile Toronado
Oι Αμερικανοί έχουν την κακή συνήθεια να συνδυάζουν V8 και μπροστινή κίνηση. Μεγαλύτερο «έγκλημα» από αυτό, όμως, δύσκολα θα ματαδούμε.
Το 1962, η General Motors ήθελε ένα πρωτοποριακό μοντέλο για την πολυτελή κατηγορία. Ένα που να συνδυάζει την ευελιξία (καταχρηστικός ο όρος) των Buick και την premium αίσθηση των Cadillac, ώστε να κοντράρει τις Lincoln των «απέναντι» (βλέπε Ford). Την λύση ήρθε να δώσει η Oldsmobile, η οποία προίκισε το τέκνο της με μια σειρά από τεχνολογικά καλούδια που έκαναν το Toronado να μοιάζει με το Battlestar Galactica σε σύγκριση με τον ομοεθνή ανταγωνισμό.
Εφαρμογές όπως υποπλαίσιο στην εμπρός ανάρτηση, ημιαυτοφερόμενο σασί, διπλά αμορτισέρ πίσω (ένα οριζόντια κι ένα κάθετα τοποθετημένο) ώστε να κοντρολάρουν τους κραδασμούς από τον άκαμπτο και τα φύλλα σούστας, μαζί με αεροδυναμική μελέτη ήταν κενά σημεία στο αμερικανικό λεξιλόγιο της αυτοκίνησης. Το 1966, όταν και παρουσιάστηκε, το Toronado ήταν το πιο εξελιγμένο αυτοκίνητο made in the USA και τερμάτισε 30 στον θεσμό του Αυτοκινήτου της Χρονιάς, επίδοση που δεν έχει ξεπεραστεί ή επαναληφθεί από αμερικανικό αυτοκίνητο. Επίσης, εισήγαγε μια θεμελιώδη αναβίωση: ήταν το πρώτο μπροστοκίνητο υπό την Αστερόεσσα, μετά το Cord του 1937.
Παρά το τεράστιο εκτόπισμα (5,4 μέτρα μήκος, 2 μέτρα πλάτος, 2,2 τόνοι βάρος) επιτάχυνε στα 100 χλμ/ώρα σε 7,5” δίχως να σταματάει μέχρι τα 220 χλμ/ώρα, ενώ ο Ειδικός Τύπος της εποχής το αναγόρευσε ως το καλύτερο μοντέλο της κατηγορίας ΚΑΙ από πλευράς οδικής συμπεριφοράς. Μεγάλο ρόλο έπαιζαν τα ειδικά εξελιγμένα ελαστικά TFD της Firestone. ΤFD σήμαινε «Toronado Front Drive». Μάλιστα, κύριε. Το Toronado πετύχαινε όλα τα ανωτέρω με τον μπροστινό άξονα φορτωμένο 500 κιλά 7,0-λιτρης (και αργότερα 7,5) αμερικανίλας, με τους δύσμοιρους τροχούς να δίνουν μάχη ενάντια σε 385 ίππους και 70 κιλά ροπής από τον Rocket κινητήρα.
Ουδείς θα μάθει τί θα πετύχαινε το Toronado αν ακολουθούσε την πεπατημένη κι άφηνε την διαχείριση της δύναμης στον πίσω άξονα. Το μόνο σίγουρο, είναι πως αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα «what if» της αυτοκίνησης.