Ήρθε εκείνη η ώρα μέσα στην εβδομάδα που για οποιονδήποτε λόγο είμαι εκνευρισμένος και νιώθω πως πρέπει να κράξω κάτι. Καλώς ή κακώς μου αρέσει να κράζω συμπεριφορές και όχι άτομα. Αν μέσα στη λίστα που ακολουθεί εντοπίσετε κάποια/ες συμπεριφορά/ες που κάνετε και εσείς, δεν φταίω εγώ και δεν στοχεύω απευθείας σε εσάς, δεν έχω κανένα απολύτως προσωπικό πρόβλημα μαζί σας αλλά το καλό που σας θέλω να προσπαθήσετε να την αλλάξετε γιατί όλοι μας κυκλοφορούμε στον δρόμο και δεν έχω καμία διάθεση να τραυματιστώ ή ακόμα χειρότερα να πεθάνω επειδή κάποιος άλλος κάνει του κεφαλιού του. Το παρόν άρθρο μπορεί σας κάνει να γελάσετε σε μερικά σημεία αλλά δεν είναι καθόλου κωμικό. Είναι πολύ σοβαρό και ok, καλός ο χαβαλές αλλά κάθε φορά που βγαίνουμε για ένα ταξίδι παίζουμε τη ζωή μας κορώνα γράμματα και αυτό πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξει.
Δεν θα αναφερθώ στα κλασικά: καλή συντήρηση του αυτοκινήτου, καλά ελαστικά, ξεκούραστος οδηγός κτλ. Τα έχουμε αναλύσει και στο παρελθόν αυτά και σε γενικές γραμμές δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Τα θεωρώ αυτονόητα λοιπόν. Θα επικεντρωθώ όμως σε συμπεριφορές που έχω παρατηρήσει σε ταξίδια. Δηλαδή κίνηση σε αυτοκινητόδρομο, επαρχιακό ή περιφερειακό δρόμο! Ας μην χρονοτριβούμε, πάμε απευθείας στο θέμα.
1ύγε από την αριστερή λωρίδα!
Τι κάνεις εκεί; Τι δουλειά έχεις στην αριστερή λωρίδα; Ποιος σου είπε πως η αριστερή λωρίδα είναι για πορεία; Η δεξιά λωρίδα είναι για πορεία και οι υπόλοιπες (όσες και να είναι αυτές) είναι για προσπέραση. Πώς κάνουμε προσπέραση; Αφού έχουμε επιλέξει την κατάλληλη ταχύτητα, κοιτάμε τους ρημαδιασμένους τους καθρέφτες μας μην έρχεται κανένας άλλος και τον αναγκάσουμε να πλακωθεί στα φρένα και προσπερνάμε το όχημα που θέλουμε να προσπεράσουμε γρήγορα, επιστρέφοντας στο τέλος την λωρίδα που ήμαστε, ασφαλώς και αφήνοντας τον απαραίτητο χώρο. Γιατί λοιπόν σε βρίσκω στην αριστερή λωρίδα;;; Εξήγησέ μου! Μην ακούσω «αισθάνομαι περισσότερη ασφάλεια εκεί» ή «είναι καλύτερο το οδόστρωμα». Θα πω καμία βαριά κουβέντα! Φύγε λοιπόν από την αριστερή λωρίδα γιατί κάθε φορά που μου τυχαίνει να είμαι κολλημένος πίσω από κάποιον που πηγαίνει στην αριστερή λωρίδα κινούμενος με το όριο ταχύτητας ή ελάαααααχιστα παραπάνω, πιστεύοντας πως κάνει και λειτούργημα επειδή κόβει αυτούς που «τρέχουν», θέλω να πουλήσω το ρημάδι μου –ίσως και το σπίτι μου- να αγοράσω monster truck και να σε περάσω από πάνω!!!!!!
Η συγχώνευση είναι θέμα ροής
Ας πούμε πως κινείσαι σε δρόμο με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και βλέπεις σήματα πως οι δύο λωρίδες γίνονται μία λόγω έργων –ναι, καταλαβαίνω πως στην Ελλάδα είναι εξωπραγματικό σενάριο αφού όλα λειτουργούν άψογα αλλά ακολουθείστε με-. Τι κάνεις; Το ιδανικό σενάριο είναι το λεγόμενο «φαινόμενο φερμουάρ». Ένα αμάξι από την μία λωρίδα, ένα από την άλλη κινούμενα με την ίδια περίπου ταχύτητα, ευγενικά και προσεκτικά. Λέξεις κλειδιά: «ίδια ταχύτητα» δεν γίνεται να προσπαθήσεις να μπεις σε λωρίδα που κινείται με 100km/h όταν εσύ κινείσαι με 30km/h ούτε το αντίθετο. «προσεκτικά» δύο οχήματα δεν γίνεται να καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο.
Είναι απλά άτοπο. Κοίτα που είναι ο άλλος –εμπρός και πίσω- και υπολόγισε που πρέπει να είσαι εσύ. «ευγενικά» χρησιμοποίησε το φλας σου και όταν δεις πως ο άλλος σε αφήνει μπες. Μόλις γίνει δε η συγχώνευση, κινήσου με την ίδια ταχύτητα με τους υπόλοιπους. Επειδή μπήκες στη μία λωρίδα με 50km/h δεν σημαίνει πως αυτή είναι η ταχύτητά σου και δεν αλλάζει για κανέναν λόγο. Συντονίσου!
Έχεις τετρακίνηση, όχι tank!
Ναι, στο χιόνι/πάγο, επιταχύνεις καλύτερα από εμένα με το δικίνητο χατέπι μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως φρενάρεις καλύτερα ή στρίβεις καλύτερα… Η χειμερινή οδήγηση είναι μπαλέτο, όχι πάλη. Θέλει απαλές κινήσεις, ήρεμο γκάζι/φρένο και χαμηλή ταχύτητα. Τα χειμερινά ελαστικά ή οι αλυσίδες βελτιώνουν την κατάσταση αλλά δεν είναι πανάκεια. Αυτά που είπα ισχύουν. Και να σου πω και κάτι; Όταν αφού σε έχω αφήσει να περάσεις, σε δω μετά από μερικά χιλιόμετρα στο χαντάκι, αφού βεβαιωθώ πως είσαι καλά, δεν πρόκειται να σταματήσω. Θα χαμηλώσω το παράθυρο, θα σε χλευάσω βροντόφωνα και θα συνεχίσω αργά και σταθερά την πορεία μου.
Έχεις πάντα τη χειρότερη πρόσφυση εκεί που τη χρειάζεσαι περισσότερο.
Θα συνεχίσω το theme της χειμερινής οδήγησης λίγο ακόμα για να τονίσω το γεγονός πως σε πολύ μεγάλο βαθμό αφορά την πρόληψη ή πρόγνωση αν θέλετε καταστάσεων και όχι την αντίδραση σε αυτές όταν συμβούν. Τι εννοώ; Αν πλησιάζεις μία διασταύρωση πχ, πάντα να υποθέτεις πως εκεί που θα φρέναρες υπό νορμάλ συνθήκες, έχει πάγο. Φρέναρε νωρίτερα, κατέβασε ταχύτητες, κάνε ότι είναι να κάνεις πριν φτάσεις στο σημείο χωρίς επιστροφή, γιατί αν συμβεί οτιδήποτε σε εκείνο το σημείο δεν έχεις επιλογές. Το ίδιο ισχύει και στο βρεγμένο και στους χωματόδρομους. Δεν είσαι ο Loeb όσο και να προσπαθείς να το αποδείξεις στην κοπέλα που κάθετε δίπλα σου και όταν έρθει η ώρα να διορθώσεις θα τα κάνεις σ@$*ά!
Επειδή έβγαλες φλας δεν σημαίνει πως υπάρχει χώρος
Αυτό είναι πολύ μεγάλη κουβέντα. Το φλας κύριοι είναι πρόθεση, παράκληση αν θέλετε. «Θέλω να στρίψω αριστερά ή δεξιά για οποιονδήποτε λόγο –προσπέραση, αλλαγή λωρίδας κτλ. Με αφήνεις;» Είναι δική μου επιλογή αν θα σε αφήσω ή όχι, κάφρε που χώνεσαι λες και με το φλας πήρες εντολή από τον Πάπα και κανείς δεν μπορεί να σε σταματήσει. Σοβαρέψου λίγο. Δεν θα προσαρμόσουμε όλοι στον κόσμο την πορεία μας –ταχύτητα ή/και διεύθυνση- επειδή εσύ θέλεις να στρίψεις! Κοίτα τον καθρέφτη σου και αν δεις ότι σου κάνω χώρο μπες. Αν όχι, μην μπαίνεις γιατί δεν θέλω να σε αφήσω. Τι θέλεις; Είμαι κακός άνθρωπος, με παράτησε η γκόμενα και έχασα την δουλειά μου. Δεν θέλω να σε αφήσω και είναι δική μου επιλογή για την οποία εσύ δεν έχεις λόγο! Αν δεν σε αφήσω εγώ θα σε αφήσει κάποιος άλλος ή θα βρεις κενό στην κυκλοφορία για να κάνεις ότι θέλεις. Ήμαρτον με το φλας δηλαδή!
Κράτα τις αποστάσεις σου
Την επόμενη φορά που θα κολλήσεις πίσω μου να ξέρεις, το brake-check είναι δεδομένο. Θα σε πάω φρεναριστό μέχρι εκεί που μπορώ και ας αφρίζεις εσύ από πίσω. True story: Τέμπη, προς το μεσημέρι, εγώ κατεβαίνω Αθήνα, από απέναντι έχει συνεχόμενη κίνηση, μπροστά μου έχω τέσσερις νταλίκες και πίσω μου έχω έναν καραγκιόζη που βρίσκεται σε απόσταση 15cm από τον προφυλακτήρα μου και πατάει μονίμως την μεσαία –διπλή- γραμμή. Brake-check σε όλη τη διαδρομή λοιπόν. Μόνο στο τέλος το πήρε απόφαση και έκανε λίγο πίσω, οπότε και σταμάτησα να του σπάω τα νεύρα. Είναι επικίνδυνο άνθρωπέ μου, δεν νιώθεις; Αν εγώ χρειαστεί να φρενάρω γιατί έγινε κάτι μπροστά, εσύ θα γίνεις χαλκομανία πάνω μου και ίσως να με στείλεις και πάνω στην νταλίκα. Κράτα απόσταση γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί.
Μην κοιτάς τον δρόμο μπροστά στις ρόδες σου, κοίτα μακριά
Η λογική είναι απλή: δεν έχει νόημα να κοιτάς τον δρόμο ακριβώς μπροστά από το καπό του αυτοκινήτου σου όταν πηγαίνεις με 120km/h. Άντε και είδες κάτι, τι θα κάνεις; Απότομη μανούβρα με τέτοια ταχύτητα; Καλά… Αν όμως κοιτάς εμπρός, έχεις την άνεση να εντοπίζεις από μακριά κακοτοπιές ή ενδεχομένως επικίνδυνες καταστάσεις και άρα τον χρόνο να αντιδράσεις νωρίτερα και πιο ήρεμα. Είσαι πιο ασφαλείς έτσι, όχι μόνο για εσένα αλλά και για τους γύρω σου.
Η οδήγηση απαιτεί την αμέριστη προσοχή σου
Όσο δυνατά και να το πιστεύεις, δεν μπορείς να κάνεις multitasking όταν οδηγάς. Δεν έχεις ούτε τα αντανακλαστικά, ούτε τον χρόνο αντίδρασης, ούτε το καθαρό μυαλό που απαιτεί μία απόφαση της στιγμής. Τηλέφωνο, μηνύματα, ψάξιμο στο internet από το smartphone, βιβλία ή ταινίες σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνονται ταυτόχρονα με την οδήγηση. Το ίδιο ισχύει και το ψάξιμο στο navigation ή ακόμα και το ψάξιμο σταθμών στο ραδιόφωνο αν δεν έχεις χειριστήρια στο τιμόνι. Κάνε στην άκρη, ξεπιάσου, ψάξε ότι θέλεις όπου θέλεις και συνέχισε ασφαλώς το ταξίδι σου. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα συμβεί κάτι στον δρόμο που θα απαιτεί άμεση αντίδραση. Κάνοντας οτιδήποτε άλλο αυτή η «άμεση αντίδραση» γίνεται αντίδραση «όποτε το πάρω χαμπάρι».
Γίνε προφήτης
Όταν πήρα το δίπλωμά μου και άρχισα να κινούμαι στον δρόμο, ο πατέρας μου, μου είπε ένα από τα πιο σοφά πράγματα που έχω ακούσει όσον αφορά στην οδήγηση. «Πρέπει να είσαι προφήτης» μου είπε, «να βλέπεις τον άλλο 50,100,200,500 μέτρα μπροστά σου και να είσαι σε θέση να προβλέψεις την επόμενη κίνησή του ώστε να μην σε ξαφνιάσει όταν την κάνει». Εκείνη την εποχή, 10 χρόνια πριν, μου φάνηκε πολύ περίεργο και εξαιρετικά δύσκολο, οριακά αδύνατο. Τώρα όμως, με τη βοήθεια της πείρας και της ωρίμανσης του μυαλού που ήρθε με την ηλικία το κάνω ελαφρώς καλύτερα. Με έχει σώσει κιόλας μερικές φορές, όχι από θάνατο, μην γίνομαι δραματικός, αλλά από χαζοατυχήματα εντός και εκτός πόλης. Δεν έχει σημασία λοιπόν αν μπορείτε να το κάνετε εύκολα ή δύσκολα. Πρέπει να ξεκινήσετε να το κάνετε ώστε κάποια στιγμή στη ζωή σας να γίνετε καλοί και μακάρι να μην σας χρειαστεί ποτέ.
Όλοι είναι εναντίον σου
Κάτι ακόμα που κατάλαβα χωρίς να μου το πει κανένας, είναι πως ως οδηγός, οφείλεις να κάνεις τους υπολογισμούς σου με δεδομένο πως όλοι οι υπόλοιποι είναι ανίκανοι, ανόητοι, εχθρικοί κάφροι που δεν προσέχουν μπροστά τους. Αν το κάνεις αυτό, η οδήγηση γίνεται πολύ πιο εύκολη και παρά το τι μπορεί να πιστεύει κανείς, λιγότερο αγχωτική. Μπορεί να περιμένεις τον επόμενο που θα συμπεριφερθεί σαν να του ανήκει το οδικό δίκτυο της χώρας, ή τον επόμενο απρόσεχτο, αλλά είσαι προετοιμασμένος για αυτούς. Ξέρεις πρώτα απ’ όλα τη θέση σου στον δρόμο, ξέρεις την ταχύτητά σου, ξέρεις το αυτοκίνητό σου και πάνω απ’ όλα ξέρεις το περιβάλλον σου. Τι εννοώ με το τελευταίο; Πρέπει να ξέρεις ανά πάσα στιγμή τι βρίσκεται εμπρός σου, πίσω σου και στα πλάγια του οχήματός σου και σαν να μην έφτανε αυτό, πρέπει να τα ξέρεις όλα αυτά και για 5 δευτερόλεπτα στο μέλλον. Μην έχεις το βλέμμα σου καρφωμένο εμπρός, ρίχνε κλεφτές ματιές στους καθρέφτες. Ακόμα και 2 δέκατα του δευτερολέπτου να δεις τον καθρέφτη, ο εγκέφαλός σου έχει καταγράψει τις σημαντικές πληροφορίες.
Αυτά από εμένα. Τα είπα και ηρέμησα λίγο. Αν αναγνωρίσατε δικές σας συμπεριφορές σε αυτό το countdown, tough luck. Δεν φταίω εγώ, ούτε ο υπόλοιπος νορμάλ κόσμος και μην κάνετε τον κόπο να με πείσετε για την αθωότητά σας. Δεν είστε αθώοι και δεν έχετε δικαιολογία. Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Αφήστε τις προθέσεις και τις δικαιολογίες και συμπεριφερθείτε στον δρόμο σαν πολιτισμένοι, νοήμονες άνθρωποι που σέβεστε τον άλλον. Και ποτέ μα ποτέ μην ξεχνάτε πως κάθε φορά που βγαίνετε στον δρόμο η ζωή η δικιά σας αλλά και των άλλων απειλείται. Μην χειροτερεύετε τις πιθανότητες…