Γεννημένος στις 16 Φεβρουαρίου του 1921, στη Νίκαια της Γαλλίας, το παρουσιαστικό του δεν γέμιζε το μάτι για οδηγού αγώνων, αφού το κοντό ανάστημα, αλλά και τα παραπανίσια κιλά του, παραπλανούσαν όσους δεν ασχολούνταν με τον κόσμο των Grands Prix. Στην πραγματικότητα όμως, ο Behra ανήκε στους πιο ευέλικτους και ατρόμητους οδηγούς της εποχής του. Αυτό μαρτυρά και η καριέρα του άλλωστε, με τους αγώνες μοτοσυκλέτας να αποτελούν την απαρχή της τρέλας του Γάλλου με την ταχύτητα. Μάλιστα, μετά από την αναγκαστική διακοπή των πρωταθλημάτων εξαιτίας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ο Behra κέρδισε 4 συνεχόμενα πρωταθλήματα Γαλλίας (1948-1951) για λογαριασμό της Moto Guzzi, αποδεικνύοντας πως δεν ήταν κάποιος τυχαίος.
Αιτία της ενασχόλησής του με τους αγώνες αυτοκινήτου έγινε μια Maserati , όταν το 1949, στο πλαίσιο του αγώνα μοτοσυκλετών του Mont Ventoux, του δόθηκε η ευκαιρία να καθίσει πίσω από το τιμόνι της. Ο Behra λάτρεψε την εμπειρία και από εκείνο το σημείο άρχισε να παίρνει μέρος και σε αγώνες αυτοκινήτων. Μέσα σε 3 μόλις χρόνια, κατάφερε να βρεθεί στη Formula 1, όταν ο Amédée Gordini του προσέφερε θέση στην ομάδα του. Δυστυχώς για το Γάλλο, οι κινητήρες της Simca ήταν αδύναμοι και αναξιόπιστοι, για να καταφέρει να πάρει τη νίκη σε αγώνα πρωταθλήματος, στα τρία χρόνια που κράτησε η συνεργασία. Παρόλα αυτά, κέρδισε 4 αγώνες που δεν προσμετρούσαν στο πρωτάθλημα, με τη νίκη του στο circuit de la Marne του Reims, το 1952, να τον μετατρέπει σε εθνικό ήρωα.
Απογοητευμένος από την Gordini, ο Behra μεταπηδά στο στρατόπεδο της Maserati το 1955 και κάνει πάλι άμεση εντύπωση, με τις νίκες του σε Pau και Μπορντό, σε αγώνες που δεν προσμετρούν στο πρωτάθλημα F1. Όμως ο τίτλος του ’55 ανήκε ολοκληρωτικά στη Mercedes και το Fangio, οι οποίοι δεν άφησαν περιθώρια αμφισβήτησης στους αντιπάλους τους.
Ο Behra , πέρα από την ικανότητά του να οδηγεί γρήγορα ό,τι έπεφτε στα χέρια του, ήταν γνωστός και για τα 12 ατυχήματα που είχε εμπλακεί και τα οποία είχαν αφήσει πάνω στο σώμα και το πρόσωπό του ουλές. Ένα από τα πιο σοβαρά, έλαβε χώρα στην πίστα του Dundrod το 1955, στη Βόρειο Ιρλανδία. Ο Jean αναποδογύρισε τη Maserati του σε ένα ανάχωμα, με αποτέλεσμα τα γυαλιά του να κόψουν το αυτί του. Κι ενώ κάποιος άλλος οδηγός θα άλλαζε επάγγελμα μετά από ένα τέτοιο ατύχημα, ο Behra όχι μόνο συνέχισε, αλλά χρησιμοποιούσε το πλαστικό υποκατάστατο του αυτιού που του έδωσαν οι γιατροί , ώστε να κάνει πλάκα, βγάζοντάς το μπροστά από ανθρώπους που δεν γνώριζαν το πρόβλημά του. Ο Γάλλος είχε μια κάπως μακάβρια αίσθηση του χιούμορ και βαριόταν εύκολα ανάμεσα στους αγώνες, εξάλλου, όπως έλεγε και ο ίδιος: “Racing is life, everything else is just waiting”.
Τις δυο επόμενες χρονιές, ο Behra έμεινε στη σκιά των Sterling Moss και Juan Manuel Fangio, οι οποίοι είχαν ρόλο Νο.1 στην ομάδα της Maserati. Η καλύτερη σεζόν στην καριέρα του Jean στη Formula 1 ήταν το 1956, όταν οι 3 τρίτες θέσεις και η 1 δεύτερη, τον έφεραν στην τέταρτη θέση της τελικής κατάταξης. Το 1957 πήρε άλλη μια νίκη σε μή επίσημο αγώνα, στο Pau της Ισπανίας και το 1958, μετά από μόλις ένα Grand Prix, μεταπήδησε στην ομάδα της BRM. Όμως η P25 αποδείχθηκε ακόμη πιο αναξιόπιστη απ’ ότι οι Gordini που οδήγησε στις αρχές της καριέρας του, με 7 εγκαταλείψεις σε 9 αγώνες να είναι ο τραγικός απολογισμός της σεζόν.
Το 1959, ο Behra φάνηκε να έχει την μεγαλύτερη ευκαιρία της ζωής του, όταν τον προσέλαβε η Ferrari στο πλάι του Tony Brooks. Όμως η P25 BRM που είχε καταραστεί την προηγούμενη χρονιά, βελτιώθηκε και η Ferrari είχε το πάνω χέρι μόνο στις πίστες όπου η δύναμη του κινητήρα υπερτερούσε του χειρισμού και της οδηγησιμότητας. Φτάνοντας στο τέταρτο Grand Prix της σεζόν, σε σύνολο 9, το μόνο που είχε καταφέρει ο Behra ήταν μια πέμπτη θέση στον αγώνα του Zandvoort. Τώρα όμως έπαιζε εντός έδρας, στη Γαλλία, στο Reims, όπου οι οπαδοί θα έδιναν ώθηση στον αγαπημένο τους “Jeannot” για να κερδίσει τον πρώτο του επίσημο αγώνα Formula 1. Εξάλλου, αυτή ήταν μια πίστα όπου η δύναμη της Ferrari προσέφερε πλεονέκτημα έναντι της BRM. Όμως ο Brooks ήταν ταχύτερος καθ’ όλη τη διάρκεια του Grand Prix, κάτι που ο Behra δεν μπόρεσε να δεχθεί, ειδικά μετά κι από την εγκατάλειψη που είχε, εξαιτίας βλάβης στον κινητήρα.
Για να γίνουν τα πράγματα ακόμη χειρότερα, η συζήτηση μετά το τέλος του αγώνα με τον team manager της Ferrari, Romolo Tavoni, κατέληξε με τον Γάλλο να κατηγορεί την ομάδα για την εγκατάλειψη και να γρονθοκοπεί τον Ιταλό. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στον Enzo Ferrari, ο οποίος δεν ανεχόταν να ακούει άσχημο λόγο για την ομάδα του και όπως ήταν φυσικό, απέλυσε τον Behra. Έτσι, ο Jean επέστρεψε στην Porsche, με την οποία έτρεχε σε αγώνες μικρότερων κατηγοριών τα προηγούμενα χρόνια. Χρησιμοποιώντας τη δική του Porsche RSK, βασισμένη σε κανονισμούς Formula 2, πήρε μέρος σε δυο αγώνες εκτός F1, αφού δεν προλάβαινε να ετοιμάσει την Behra-Porsche του για το Βρετανικό Grand Prix, στην πίστα Aintree. Όμως στο μεθεπόμενο Grand Prix, αυτό της Γερμανίας, ήταν πανέτοιμος.
Η πίστα AVUS στη Γερμανία, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από δυο ευθείες του αυτοκινητόδρομου που βρισκόταν έξω από το Βερολίνο, οι οποίες συνδέονταν με δυο στροφές με μεγάλη κλίση. Θεωρούνταν όμως μια από τις απαιτητικότερες και πιο επικίνδυνες της Ευρώπης. Εκεί, ο Behra αποφάσισε να λάβει μέρος και στον αγώνα υποστήριξης με sportscar, που διεξαγόταν παράλληλα με τη F1. Ο Γάλλος, που υπερέβαλε εαυτόν κατά τη διάρκεια του αγώνα θέλοντας να αποδείξει την αξία του στη Ferrari, μπήκε στη στροφή Nordkurve, κλίσης 45 μοιρών, πολύ ψηλά και προσπαθώντας να κλείσει τη γραμμή του, έχασε την πρόσφυση. Η RSK έκανε τετακέ και πέρασε το κιγκλίδωμα, χτυπώντας σε ένα τσιμεντένιο καταφύγιο, που βρισκόταν εκεί από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Το αυτοκίνητο διαλύθηκε εντελώς, με τον Behra να εκσφενδονίζεται πάνω σε ένα στύλο, αποκομίζοντας σοβαρά τραύματα στο λαιμό και το κεφάλι. Πιθανότατα είχε σκοτωθεί, πριν το σώμα του χτυπήσει στο έδαφος…
Ο Jean Behra δεν ήταν απλά ένας τρελός που του άρεσε η ταχύτητα και το να παίρνει παράτολμα ρίσκα. Τρέφονταν από τους αγώνες και ζούσε έχοντας ενστερνιστεί τους κινδύνους της εποχής, όταν η λέξη ασφάλεια ήταν κάτι το άγνωστο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Οκτώβρης του 1958 και η μεταφορά του από την πίστα Riverside της Καλιφόρνια στο αεροδρόμιο. Τότε που έπρεπε να προλάβει την πτήση, ώστε να βρεθεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο Μαρόκο, για το Grand Prix της Casablanca. Ήταν σε τέτοια βιασύνη, που έφυγε από το Riverside μέσα σε ένα ασθενοφόρο για να προλάβει το αεροπλάνο.
Ακόμη, δεν άφηνε τα κοινωνικά ταμπού να μπουν ανάμεσα στην αγάπη του για τους αγώνες, όντας ένας από τους λίγους που βοήθησαν την καριέρα της Maria Teresa de Filippis, της πρώτης γυναίκας που οδήγησε στη Formula 1. Στην κηδεία του στη γενέτηρά του, την 1η Αυγούστου 1959, μπορεί να μην παραβρέθηκε ο Enzo Ferrari ή κάποιος από την ομάδα του, ήταν όμως εκεί πάνω από 3.000 άτομα για να αποχαιρετήσουν τον αγαπημένο τους Jeannot, τον σημαδεμένο της Formula 1, τον μεγάλο Jean Behra.
[Photo Copyrights: LAT Photographic, Getty Images]