Στις 6 Μαΐου, κατά τη διάρκεια μίας 10ωρης εκδήλωσης που περιελάμβανε 8 μάρκες, 14 ομιλητές και 19 παρουσιάσεις Powerpoint, η Fiat Chrysler Automobiles παρουσίασε το νέο 5ετές πλάνο για τις εταιρίες της. Ένα πλάνο που σε μεγάλο βαθμό περιελάμβανε όλα αυτά που περιμέναμε για την επέκταση των επιμέρους εταιριών και που ευτυχώς, δεν ήταν τόσο “κακό” όσο οι φήμες έλεγαν πως θα είναι. Αντιθέτως μάλιστα. Οι περισσότεροι αναλυτές αλλά και σημαντικό μέρος της αγοράς, έκρινε πως είναι υπερβολικά φιλόδοξο. Πως απαιτεί τεράστια ποσά για να πραγματοποιηθεί και πως αποκλείεται να τηρηθεί, με ότι αυτό συνεπάγεται. Μισό λεπτάκι όμως…
Γιατί αυτή η αμφισβήτηση;
Ας αφήσουμε λίγο τους συναισθηματισμούς στην άκρη. Ο Sergio Marchionne, κατάφερε κάτι πάρα πολύ σημαντικό από τότε που ανέλαβε τα ηνία της Fiat. Άλλαξε τη συζήτηση. Κατάφερε σε μία δύσκολη εποχή, να μας κάνει να μην αναρωτιόμαστε πλέον αν η Fiat -μαζί της η Alfa Romeo και οι υπόλοιπες εταιρίες- θα ζήσει, αλλά τι επιφυλάσσει το μέλλον και αν μπορεί να το πετύχει. Το ίδιο έκανε και για την Chrysler. Κατάφερε επίσης να πάρει μία χρεωμένη εταιρία και να την κάνει την 7η μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία στον κόσμο με βλέψεις για περαιτέρω άνοδο. Επαναλαμβάνω, σε μία περίοδο βαθιάς κρίσης! Για να το κάνει αυτό, το 2009, μας έδωσε ένα 5ετές πλάνο. Κατακρίνουμε (δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω) τον Marchionne αλλά η “πλάκα” είναι ότι οι περισσότεροι στόχοι εκείνου του πλάνου επιτεύχθηκαν. Όχι όλοι. Θα ήταν παράλογο να απαιτήσουμε απόλυτη επιτυχία εν μέσω κρίσης και με τον όμιλο σε δύσκολη θέση. Φυσικά, για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, κάποια πράγματα θυσιάστηκαν. Η Lancia, πρακτικά μας άφησε χρόνους, η Fiat δεν πήρε τα μοντέλα που οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν πως έπρεπε να πάρει ενώ η Alfa Romeo, έμεινε με 2 μοντέλα, το ένα εκ των οποίων γέρικο. Στο ενδιάμεσο όμως, πήρε την Chrysler, την Jeep και τις υπόλοιπες Αμερικάνικες εταιρίες και έκανε το πρώτο μεγάλο βήμα για την παγκοσμιοποίηση του Group: την είσοδο του στην Αμερικανική αγορά. Με λίγα λόγια, έθεσε τα θεμέλια για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει.
Οι αμφιβολίες
Ανάπτυξη, εξέλιξη και επέκταση. Αυτό για το οποίο αμφιβάλλουν οι περισσότεροι όμως, είναι για την χρηματοδότηση αυτού του μεγαλεπήβολου σχεδίου. Θεωρείται δεδομένο πως ο Marchionne δεν θέλει να πουλήσει κάποια εταιρία. Έπειτα, δεν θέλει να συγκεντρώσει χρήματα από τους επενδυτές. Θέλει να στηριχτεί σε ίδια κεφάλαια που σημαίνει πως πρέπει με κάποιον τρόπο, να βρει περίπου 50 δις ευρώ –από μία εταιρία που είναι ήδη χρεωμένη 10 δις ευρώ– μέσα στα επόμενα 5 χρόνια! Πολλοί πιστεύουν πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο αλλά ο ίδιος ο Marchionne χαρακτήρισε το σχέδιο “αληθινό”. Μία ακόμα αμφιβολία, πηγάζει από τους στόχους που τέθηκαν όσον αφορά στις πωλήσεις. Ρίξε μία ματιά στον πίνακα που ακολουθεί για να καταλάβεις τι εννοώ.
| 2013 | 2018 | Μεταβολή | |
| Πωλήσεις | 4,4 εκατομμύρια | 7 εκατομμύρια | 59% |
| Jeep | 732.000 | 1,9 εκατομμύρια | 160% |
| Chrysler | 350.000 | 800.000 | 129% |
| Alfa Romeo | 74.000 | 400.000 | 441% |
| Έσοδα | €88.33 δις | €133,59 δις | 52% |
| Περιθώριο κέρδους | 4,1% | 7% | 71% |
Ακόμα και ο Marchionne παραδέχθηκε πως για να επιτευχθούν αυτά τα νούμερα, η εκτέλεση του προγράμματος θα πρέπει να είναι “σχεδόν τέλεια”. Βέβαια, στο παρελθόν, η εκτέλεση της στρατηγικής ήταν κάθε άλλο παρά τέλεια. Όμως αν μας έχει δείξει κάτι η ιστορία, είναι πως ο Marchionne και η ομάδα του, είναι ευέλικτοι. Αν κάποια από τα οχήματα δεν έχουν την ανταπόκριση που ελπίζει να έχουν η εταιρία, μέρος των επενδύσεων μπορεί να καθυστερήσει ή ακόμα και να βγει εντελώς από το πρόγραμμα. Θα είναι αποτυχία; Εγώ προσωπικά δεν το πιστεύω. Η δυνατότητα προσαρμογής στις επιταγές της αγοράς ή τις συνθήκες που επικρατούν γύρω σου ανά πάσα στιγμή, είναι προσόν και όχι μειονέκτημα.
Το μέλλον
Όπως και να έχει, ο Marchionne ζητά από επενδυτές και οπαδούς, 3 ακόμα χρόνια υπομονής. Εγώ νιώθω μεγαλόψυχος τελευταία και λέω να του τα δώσω. Στο κάτω-κάτω, τόσα χρόνια περιμέναμε για μία ισχυρή Ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία, στα 3 χρόνια θα κολλήσουμε; Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Είναι οι κινήσεις που έχουν γίνει που μου εμπνέουν εμπιστοσύνη και δεν αναφέρομαι μόνο στο λανσάρισμα νέων μοντέλων.
Έχω κατακρίνει τον Marchionne πολλές φορές και ακόμα και τώρα, μέρος της στρατηγικής δεν μου αρέσει. Έχει λογική όμως, έχει νόημα. Αν το δει κανείς ψυχρά, το “πάγωμα” της Lancia ήταν η σωστή επιλογή. Δεν υπάρχει λόγος να φορτώνεσαι έξοδα για ένα ακόμα σήμα. Στο μέλλον (μετά το 2018) και με δεδομένο πως μέχρι τότε η FCA δεν θα επενδύσει ιδιαίτερα σε ηλεκτρικά/υβριδικά powertrains, μπορεί να δούμε κάποια ενδιαφέρουσα ηλεκτρική αναβίωση. Το άνοιγμα σε νέες, μεγάλες και επικερδείς αγορές (Κίνα, Η.Π.Α. κλπ), είναι αυτονόητα καλό. Η μετατροπή της Alfa Romeo σε skunkworks τμήμα, θα της δώσει την ταχύτητα λήψης αποφάσεων και την ευελιξία που χρειάζεται ενώ ταυτόχρονα, θα ενδυναμώσει τη θέση της ως ξεχωριστή εταιρία και όχι απλά σαν “ακριβή, sport Fiat”. Δεν με νοιάζει αν βγούνε 5, 6 ή 8 μοντέλα. Απλά όσα βγούνε, να είναι καλά και να τους αξίζει να φορούν τον θυρεό. Το έκανε με την Maserati, γιατί να μην μπορεί να το κάνει και με την Alfa; Η επένδυση στα SUV/crossover οχήματα, δεν με βρίσκει σύμφωνο αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικών προτιμήσεων. Η αγορά αυτά απαιτεί, οπότε δεν βρίσκω λόγο να της πας κόντρα. Γι’ αυτό και το λανσάρισμα της Jeep σε αγορές ανά τον κόσμο με φρέσκα, αξιόλογα μοντέλα ήταν και είναι εξαιρετική κίνηση. Από εκεί και πέρα, το μόνο που μένει είναι το marketing. Πρέπει να (ξανά-) χτίσει όνομα. Να πετάξει από πάνω τους την “ρετσινιά” του φθηνού, μέτριου Ιταλικού οχήματος με ψυχή. Αν θέλεις να κοντραριστείς με Audi, BMW, Mercedes-Benz, Lexus (για την AR) και όλους τους υπόλοιπους, πρέπει να χτίσεις ότι γκρεμίστηκε όλα αυτά τα χρόνια. Θα είναι δύσκολο και ο πήχης έχει τεθεί πάρα πολύ ψηλά από την ίδια την εταιρία. Εμείς θα είμαστε εδώ για να επαινέσουμε ή να κατακρίνουμε τη διοίκηση της FCA, ανάλογα με το αποτέλεσμα σε 3 χρόνια από τώρα. Υπομονή λοιπόν!