Η Alfa Romeo είναι η μητέρα της Ferrari και κατά καιρούς ο μεγάλος εγχώριος ανταγωνιστής της. Το μέγεθος της Alfa Romeo όμως την ώθησε σε ολοένα και μικρότερα-οικονομικότερα μοντέλα, μια τάση που τελευταία φαίνεται πως θέλουν να αναστρέψουν. Αυτό δεν σημαίνει πως η AR δεν είχε πάντα στην γκάμα της ή στα σκαριά ένα supercar ή έστω ένα γρήγορο GT.
Στις αρχές των 90s η SZ/RZ ήταν η πιο γρήγορη πρόταση των Μιλανέζων και λίγο αργότερα η GTV, αλλά το 1997 στο σαλόνι της Γενεύης οι καρδιές των alfisti βάρεσαν κόφτες όταν είδαν το, ίσως υπερβολικά κομψό, πρωτότυπο που έφερε η ItalDesign δια χειρός Fabrizio Giugiaro. Ο λόγος είναι εμφανής και λέγεται Scighera, που σημαίνει ομίχλη στην μιλανέζικη διάλεκτο και όποιος έχει βρεθεί στην Λομβαρδία φθινόπωρο σίγουρα θα του μείνει αξέχαστη η ομίχλη που είναι “τόσο πυκνή που μπορείς να την κόψεις με το μαχαίρι” κατά τα λεγόμενα των ντόπιων. Παρεμπιπτόντως, το Grand Prix της Monza είναι αφορμή για να βρεθείς φθινόπωρο στην Λομβαρδία!
Το πρωτότυπο ήταν πλήρως λειτουργικό και φούντωσε τις φήμες για μοντέλο παραγωγής και για εμπλοκή σε κορυφαίες κατηγορίες αγώνων. Η Alfa Romeo συμμετείχε στην Formula 1 ως το 1985 με δική της ομάδα και παρείχε μοτέρ ως το 1988, ενώ κύκνειο άσμα της Autodelta για τα μεγάλα σαλόνια ήταν οι επιτυχίες της 155 στους αγώνες τουρισμού. Άλλωστε η ιδέα πίσω από την Scighera ήταν ένα αγωνιστικό για τον δρόμο, μια ιδέα που υλοποιήθηκε επιτυχώς από πολλές μάρκες στα 90s αν αναπολήσουμε τα πόσα race replicas και homologation specials παρουσιάστηκαν τότε.
Το σασί ήταν από ανθρακονήματα και το αμάξωμα από αλουμίνιο σε μια προσπάθεια να μείνει χαμηλά το βάρος που έφτανε τα 1.450 κιλά, αλλά και να κάνει επίδειξη των τεχνολογικών δυνατοτήτων που απέκτησε μέσα από την εμπλοκή στους αγώνες. Τα μηχανικά μέρη προερχόταν από την 164 που ήταν στην δύση της καριέρας της. Η τετρακίνηση ήταν παρούσα και η καρδιά ήταν ο αειθαλής τρίλιτρος Busso V6, που με δύο στροβιλοσυμπιεστές απέδιδε 400 ίππους στις 7.500 σ.α.λ, ικανούς να στείλουν τη βελόνα του κοντέρ στα όρια της τρίτης εκατοντάδας.
Ο εξωτερικός της σχεδιασμός ήταν μια μίξη του παλιού με το νέο, μια φιλοσοφία που η Alfa Romeo θα ακολουθούσε όλο και περισσότερο στα επόμενα μοντέλα της. Χαρακτηριστικό είναι το κυρτό παρμπρίζ που μετατοπίζει αρκετά πίσω τα A Pillars και θυμίζει κάτι από σπορ μπαρκέτες των 50s ή και τις πρώτες εκδόσεις της Tipo 33. Τα φωτιστικά σώματα ήταν μακρόστενα, clown eyes τα ονόμαζε η Italdesign και το τρίτο φως διέτρεχε όλη την πίσω αεροτομή και σχεδόν ένωνε τους οπίσθιους φανούς. Εντυπωσιακά ήταν τα παράθυρα που δεν άνοιγαν μαζί με τις πόρτες αλλά μαζί με την οροφή δίνοντας την δυνατότητα να μετατραπεί σε targa. Το πίσω μέρος άνοιγε σε δύο στάδια, ένα για να αποκαλύψει μεγαλοπρεπώς τα μηχανικά μέρη δίνοντας πολύ χώρο για να δουλέψεις στην συντήρηση και τις επισκευές και ένα μικρότερο μόνο για να αποκαλύψει την τάπα της βενζίνης!
Τελικά, προς απογοήτευση των alfisti αλλά και όλων των φίλων της αυτοκίνησης, η Scighera δεν κατάφερε να περάσει στην γραμμή, έστω περιορισμένης, παραγωγής και κορυφαίο σπορ μοντέλο της Alfa Romeo στο μεταίχμιο της χιλιετίας παρέμεινε η GTV. Οι περισσότεροι από εμάς την γνωρίσαμε στο Need for Speed 3: Hot Pursuit, ίσως σε έναν κόσμο που το συναίσθημα παίζει μεγαλύτερο ρόλο από τους προϋπολογισμούς, να την γνωρίζαμε και από κοντά. Αξίζει να αναφερθεί πως την ίδια χρονιά, η Italdesign παρουσίασε και την Scighera GT – μία αγωνιστική έκδοση της απλής Scighera που μηχανικά, είναι πρακτικά όμοια με αυτή.
