Στο τρίτο κομμάτι της συγκεκριμένης σειράς άρθρων, εστιάζουμε την προσοχή μας κυρίως στη δεκαετία του ‘90. Μια περίοδο με πάμπολλες ιδέες, ακόμη περισσότερες συμφωνίες για συνεργασίες και δημιουργία ομάδων, αλλά ελάχιστα αποτελέσματα. Έτσι, τα περισσότερα σχέδια δεν πέρασαν καν από το στάδιο του σχεδίου ή της κλίμακας, στην κατασκευή πραγματικού μονοθεσίου.
Όσο για τα 00s, οι ομάδες χρησιμοποιούσαν κυρίως “ενδιάμεσα” μονοθέσια/υβρίδια, για να δοκιμάζουν τις επιπτώσεις των συχνών αλλαγών στους κανονισμούς. Εντωμεταξύ, όσο περνούσε ο καιρός και οι δοκιμές γίνονταν όλο και λιγότερες, είναι λογικό να υπάρχει έλλειψη “υλικού”.
Honda RC100/RC101/RC101B/RA099 (1990-99)
Τα πρώτα τρία σχέδια δεν αποτελούσαν τίποτε περισσότερο από τις ιδέες των μηχανικών της Honda στις ελεύθερες ώρες τους και σε καμία περίπτωση δεν ήταν επίσημα project των Ιαπώνων. Παρόλα αυτά, η RC100 κατασκευάστηκε και πρόλαβε να τρέξει σε δοκιμές στη Suzuka, το 1993. Ενώ και τα άλλα δυο μονοθέσια πρόλαβαν και πάτησαν πίστα, πριν διακοπεί μια και καλή το “project” το 1996.
Η RA099 από την άλλη, αποτέλεσε το δοκιμαστικό μονοθέσιο του 1999 για την επικείμενη είσοδο της Honda στη F1, ως εργοστασιακή συμμετοχή. Ήταν κατασκευασμένο από την Dallara και επικεφαλής του ήταν ο Harvey Postlethwaite. Το μονοθέσιο δοκιμάστηκε σε Jerez και Vairano, από τους Jos Verstappen και Mika Salo, όμως το πρόγραμμα σταμάτησε μετά τον πρόωρο θάνατο του Postlethwaite.
McLaren MP4-5B (1990)
Το μονοθέσιο με την πιο περίεργη μύτη που έχω δει ποτέ. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, οι ομάδες άρχισαν να καταλαβαίνουν τα πλεονεκτήματα της ανυψωμένης μύτης, που επέτρεπε καλύτερη ροή αέρα προς το κάτω μέρος του μονοθεσίου και επομένως περισσότερη κάθετη δύναμη. Έτσι, η McLaren δοκίμασε το εν λόγω σχέδιο, με τον Ayrton Senna να παίρνει μέρος στο τεστ.
Trebron Judd (1993)
Ένα σχέδιο που θα ήταν επαναστατικό, αλλά στην πραγματικότητα θύμιζε μονοθέσια του 80. Επρόκειτο για μια Ιαπωνική προσπάθεια, με επικεφαλής τον Καναδό μηχανικό Norbert Hamy.
Το πρόγραμμα ήταν τόσο φιλόδοξο, που οι κινητήρες της Judd θα χρησιμοποιούνταν προσωρινά, μέχρις ότου η ομάδα να εξελίξει τη δική της μονάδα. Τελικά, δεν προχώρησε ούτε μέχρι το στάδιο της κατασκευής του σασί.
Williams CVT FW15C (1993)
Η Williams δοκίμαζε το 1993, μαζί με την Renault και τον David Coulthard, την συνεχώς μεταβαλλόμενη μετάδοση, που θα έφερνε επανάσταση στη F1. Σε ένα από τα σασί της FW15C τοποθετήθηκε το εν λόγω σύστημα, παράγοντας έναν από τους πιο περίεργους ήχους. Κι αυτό, επειδή ο κινητήρας και το κιβώτιο είχαν συνδεθεί, μέσο λογισμικού, το οποίο θα κρατούσε τις στροφές συνεχώς στο ιδανικό φάσμα.
Έτσι, ενώ το μονοθέσιο έμπαινε στη στροφή, ο κινητήρας ακουγόταν να δουλεύει στις ίδιες στροφές, σαν να βρισκόταν στην έξοδο αυτής! Τελικά, η FIA απαγόρευσε και αυτή την τεχνολογία, με το μονοθέσιο να μην βλέπει ποτέ αγωνιστικό τριήμερο.
Πριν περάσουμε στα τελευταία μονοθέσια, θα ήθελα να τονίσω για μια ακόμη φορά την μανία που είχε πιάσει τον κόσμο με τη F1 στις αρχές των ‘90s. Μάλιστα, από το 1990 μέχρι και το τρελό καλοκαίρι του 1995, είτε υπήρξαν φήμες, είτε κατασκευάστηκαν αυτοκίνητα υπό κλίμακα, είτε διέρρευσαν σχέδια για μελλοντικά μονοθέσια, τουλάχιστον σε 34 περιπτώσεις! Από ονόματα όπως η Honda και η Peugeot, μέχρι τις αποτυχίες των Lola, DAMS και DOME.
McLaren MP4-18 (2003)
Το 2003 ο Adrian Newey σχεδιάζει ένα επαναστατικό μονοθέσιο, του οποίου το ντεμπούτο διαρκώς αναβάλλεται. Αρχικά, η MP4-18 αποτυγχάνει να περάσει τα τεστ πρόσκρουσης της FIA και λέγεται πως θα αγωνιστεί για πρώτη φορά στα μέσα του πρωταθλήματος. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός και οι συγκριτικές δοκιμές προχωρούσαν, το νέο όπλο της Mclaren δεν έδειχνε να ξεπερνά σε ταχύτητα την προηγούμενη έκδοση. Τελικά, το πρόγραμμα σταμάτησε και το ντεμπούτο της MP4-18 δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ίσως και για το καλύτερο…
Toyota TF110/ Stefan Toyota S01 (2010)
Η TF110 θα ήταν το επίσημο μονοθέσιο της Toyota για τη συμμετοχή της στο πρωτάθλημα εκείνης της χρονιάς. Όμως, με την οικονομική κρίση να χτυπάει και την Ιαπωνία, η ομάδα έκανε την αναμενόμενη –από μια εργοστασιακή συμμετοχή- κίνηση και αποσύρθηκε από το σπορ.
Το ολοκληρωμένο αυτό μονοθέσιο αγοράστηκε από τον Zoran Stefanovic, ο οποίος ίδρυσε την Stefan GP και κατέθεσε αίτηση στη FIA για να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα. Η Ομοσπονδία την απέρριψε, ο Stefanovic προσπάθησε -χωρίς επιτυχία- να ανατρέψει την απόφαση και τελικά, η TF110 περνάει όλη της τη ζωή μέσα στα γκαράζ.
Αυτά ήταν όσα μονοθέσια μπόρεσα να θυμηθώ και να βρω, και θεώρησα πως άξιζε να γραφτεί η ιστορία τους. Αν μη τι άλλο, στην πορεία της F1 δεν υπάρχει έλλειψη ιδεών και σχεδίων. Και όπως γράφτηκε και στον πρόλογο του πρώτου άρθρου, το νούμερο ξεπερνάει το 200! Οπότε, αν έχεις υπόψιν σου κάποιο άλλο μονοθέσιο, μπορείς να το αναφέρεις στα σχόλια, μαζί με την ιστορία του φυσικά!