Εισαγωγή με Arnie
Έφτασε η αγαπημένη εποχή για τους απανταχού «φούσκες». Η περίοδος που παίρνουν σβάρνα γυμναστήρια και φαρμακεία, προκειμένου να εμφανιστούν στις παραλίες σαν κακέκτυπα των υπερηρωικών σκίτσων του Batman και του Captain America. Κιλά δεν πολυ-ακουμπάνε γιατί «κάνει ζέστη και αφυδατώνονται οι μυς», καθιστώντας εαυτούς εύκολη λεία ακόμα και για γυναίκες. Δεν έχει να λέει, όμως. Η φωνή-φωνή στις ασκήσεις και ο καθρέπτης αγκαλιά. Βαβούρα να γίνεται.
Κάποιοι άλλοι –όπως η θεότητα της φωτογραφίας- ακολουθούν τον δύσκολο δρόμο. Τα «κουμπιά» δεν λείπουν, αλλά δύσκολα μπορείς να τους κατηγορήσεις. Τα προγράμματα που βγάζουν είναι στα όρια του απίθανου, οι μάζες που σηκώνουν επίσης. Ενίοτε ακούς παιδικές δικαιολογίες του στυλ «Neurobion και πρωτεΐνη μόνο», αλλά δεν ενοχλείσαι. Το ελαφρυντικό του πρότερου σεβάσμιου βίου που έχει εκτυλιχτεί μπροστά σου, βοηθάει στην απόσυρση των κατηγοριών.
Τα μυώδη αυτοκίνητα (πρώτη και τελευταία που το μεταφράζω) για πολλά χρόνια θύμιζαν τις καρικατούρες της πρώτης παραγράφου. Τεράστιος όγκος, μικροσκοπικές επιδόσεις. Την τελευταία δεκαετία, ωστόσο, ο τροχός έχει γυρίσει και έχει κάψει πληθώρα γόμας. Τρανό παράδειγμα η ωμή παράνοια του Challenger Demon.
Με αφορμή το «δαιμονισμένο» Dodge και της παρέας που κουβάλησε αναλύουμε σε βάθος το φαινόμενο της «ντόπας», η οποία έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας στα αμερικανικά εργοστάσια.
Ήταν κάποτε μια κορβέτα κι ένα πόνι
Η κοινωνία ήταν αδυσώπητη με τα muscle cars. Από εκεί που τα ανέβασε στον κυκεώνα της δημοτικότητας στα 60’s, μέσα σε μια –πετρελαϊκή- στιγμή τα πέταξε στην αφάνεια. Από κυνηγοί κεφαλών (πάντα στις ευθείες, μην ξεχνιόμαστε) μετατράπηκαν στο καλύτερο πελατολόγιο μικρών και μεγάλων sportscars.
Μερικές από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία τους γράφτηκαν τη δεκαετία του 80. Ο απύθμενος και άξυστος πάτος του βαρελιού δικαιωματικά ανήκει στην Camaro Iron Duke, απόδοσης 90 ίππων από 2.500 κυβικά. Για να είμαστε δίκαιοι, δεν ήταν V8 οπότε μια κάποια –ελάχιστη- ντροπή ξεπλένεται.
Η «τιμή» ανήκει στην Trans Am Turbo. Μόνο από το όνομα φαντασιώνεσαι εξαΰλωση ελαστικών και λιώσιμο ασφαλτοτάπητα. Είχε και φωτάκια στο καπό που σου έδειχναν πόση από την δίνη της τουρμπίνας χρησιμοποιoύσες.
Απολογισμός; 200 ίπποι από 4.9 λίτρα ΜΕ τη χρήση υπερτροφοδότησης.
Στις αρχές των 90’s η Corvette βγήκε μπροστά και αποφάσισε να πάρει πάνω της την κατηγορία. Με τη συνδρομή της Lotus, η ZR1 παρήγαγε 375 άλογα από τον small-block των 5,7 λίτρων. Το γεγονός του αιώνα, ωστόσο, ήταν ότι ένα προϊόν τετράτροχης αμερικανικής τεχνοτροπίας (με βρετανικές σπουδές) μπορούσε να επικρατήσει των μπλαζέ Ευρωπαίων.
Το επίτευγμα της ZR1 έβαλε στο τριπάκι και τους υπόλοιπους Big 2 του Ντιτρόιτ. Η Dodge μας έδωσε το Viper, η Ford την Cobra R. Η έκδοση που θύμιζε περισσότερο από όλες τα παλιά, όμως, ήταν η Terminator Cobra (τυχαία επέλεξα Ζβαρτζενέγκερ νόμιζες;)
Bασισμένος στην απλή GT, ο «Εξολοθρευτής» ανέβαινε 100 ίππους (390) χάρις στην κομπρεσοράτη «ένεση» της Eaton. Τα 4,5” για τα πρώτα 100 ήταν διαγαλαξιακά νούμερα για Mustang, όπως και τα 285 χλμ/ώρα τελικής. Το τελευταίο πήγαινε κόντρα στις συστάσεις της Ford, απαιτώντας την αφαίρεση του κόφτη των 250 χλμ/ώρα.
Τα χρόνια περνούσαν, η Camaro με τo Firebird άφησαν το μικρόφωνο στο encore και η ‘Vette με τη Mustang συνέχιζαν τον άνισο αγώνα με το ευρωπαϊκό λόμπι. Η κυρία της Chevrolet ήταν σταθερά στα +100 άλογα από την αντίστοιχη του «Μπλε Οβάλ», διαφορά που ανοιγόκλεινε με την παρουσίαση ειδικών εκδόσεων.
Περνάω φάση «στρίβω και πίσω σκόνη αφήνω»
Προς το τέλος των 00’s οι Αμερικανοί αποφάσισαν να μας πείσουν πως ξέρουν από στρίψιμο. Το Nurburgring μπήκε δυνατά στο κάδρο τους, η Cadillac έστησε ολόκληρη βάση για να εξελίξει την CTS και το ρεκόρ γύρου εισήλθε στο μάτι του Κυκλώνα.
Η 2η γενιά της ΖR1 κατάφερε να μπει σφήνα στη ζαλάδα ανακοινώσεων και χρόνων μεταξύ Nissan GT-R και Porsche 911 Turbo, παίρνοντας την πρωτιά με ένα εντυπωσιακό 7:26.4. Το πόσο εύκολα επιτεύχθηκε μπορείς να το διαπιστώσεις από το φεστιβάλ διορθώσεων που χρειάστηκαν για να μείνει η Corvette των 620 ίππων στην πίστα, «αρρωσταίνοντας» τον οδηγό της
Το Viper ACR κατέβηκε σχεδόν 4,5”, η Chevrolet απάντησε με διαφορετικό οδηγό και «κάποιες βελτιώσεις» αλλά δεν μπόρεσε να επικρατήσει.
Η ουσία είχε χαθεί, ο ρομαντισμός δηλώθηκε αγνοούμενος. Πού ήταν τα παλιά, καλά χρόνια των dragstrips; Από πότε η καμένη silica σε burnouts έγινε persona non grata στο κλαμπ των αμερικανικών V8; Προς τι η πρεμούρα να «κοντράρουμε την Ευρώπη μέσα στο σπίτι της και “fuck the American Way”;
Tα πράγματα ήρθε να βάλει στη θέση τους ένας βέρος φορέας του made in the US-of-A γονιδίου.
Shel-Βy Me
Όταν είσαι Τεξανός κι έχεις δημιουργήσει εικονίσματα της αυτοκίνησης όπως η Cobra και η Eleanor, δεν μένεις αμέτοχος στο κάλεσμα της πατρίδας. Ο Caroll Shelby ξύπνησε την GT500 από κώμα 40 ετών και επανέφερε το ρεύμα στο σωστό αυλάκι.
Τα 500 (και 600 για τη Super Snake) άλογα του 2007 έφτασαν στις παρυφές των 700 μισή δεκαετία αργότερα, στέφοντας τα μηχανικά υπερτροφοδοτούμενα 5,8 λίτρα της Shelby GT500 ως το δυνατότερο V8 σύνολο στον πλανήτη. Λίγο νωρίτερα η –επίσης αναστημένη- Camaro είχε αγγίξει τους 600 ίππους (570) στην έκδοση ZL1.
Τα muscle cars είχαν επανέλθει στην δοξασμένη μορφή που τα αγαπήσαμε. Παρόλα αυτά, ακόμα κι έτσι υπήρχε η αίσθηση του ανολοκλήρωτου.
Ηell(cat) Awaits
Από την εισαγωγή και τούδε το όνομα «Challenger» δεν έχει εμφανιστεί πουθενά. Η τελευταία λέξη ενδεικτική της απήχησης που έτυχε η αναβίωση του μύθου από το Vanishing Point.
Η Dodge άφησε πραγματικά μετέωρο το μοντέλο της τόσο από πλευράς επιδόσεων, όσο και promotion. Τη στιγμή που Ford και Chevrolet έδιναν ρόλους στο επιτυχημένο trash-franchise των Transformers στα μοντέλα τους, το Challenger έμενε με το NCIS: Los Angeles στο χέρι (αγαπάμε LL Cool J, αλλά που πας ρε Μήτρο;)
Μηχανικά, ακόμα και το SRT8 μετά βίας μπορούσε να κερδίσει κόντρα με τις V6 Mustang και Camaro. Για το ανάλογο Challenger δεν σπαταλάω παραπάνω λέξεις. Ούτε την στοιχειώδη οξυδέρκεια να εκμεταλλευτεί την cult ταινία του Richard Sarafian δεν βρήκε η Dodge.
Από την ομάδα που δημιούργησε το Viper ACR περιμένεις περισσότερα. Τα οποία ήρθαν, αν και άργησαν. Χαλάλι. Χρειάστηκαν 7 χρόνια και η μυστικοπάθεια του Ralph Gilles για να δεχτούμε το σοκ του Hellcat Ενός μοντέλου-ωδή στα υπερκυβισμένα 8λιτρα Charger και Challenger, που «θέριζαν» στις ερημιές της Νεβάδα το 1969-70.
Οι 707 ίπποι του κομπρεσοράτου 6,4 Hemi αποδείχθηκαν κάλπικοι. Τα δυναμόμετρα έδειχναν σταθερά 730-750, το ίδιο το τμήμα SRT δήλωνε πως η τελική μορφή ήταν detuned σε σχέση με την πραγματικότητα. Σαν να μας προειδοποιούσαν πως έπεται η αφύπνιση της πλήρους δυναμικής…
Δαίμονες, εξορκιστές, φίδια και πτηνά
Έπειτα από μπόλικo teasing και ακόμα εντονότερη φημολογία, το Demon εισέβαλε στην καθημερινότητα των petrolheads. Τα σαγόνια ακόμα αναζητούν τον δρόμο της επιστροφής, το μυαλό προσπαθεί να αφομοιώσει τους αριθμούς: 840 ίπποι, 0-100 σε 2,3” και παγκόσμιο ρεκόρ, 400αρι σε 9,65” με ταχύτητα εξόδου σχεδόν 250 χλμ/ώρα, 104 κιλά «πάγκο» ροπής. Ένα street-legal αγωνιστικό dragster που πνίγει στην κάπνα τις Mustang Cobra Jet και Camaro COPO, οι οποίες περιορίζονται αυστηρά σε χρήση dragstrip και ταξιδεύουν μέχρι εκεί μέσω trailer. Το Challenger από κλητήρας μετετράπη σε δήμαρχο και δικαστή. Ο ασκός που άνοιξε αποδείχθηκε του Διαβόλου.
Ο John Hennessey αποφάσισε να ξορκίσει τα δαιμόνια με τον Exorcist, μια Camaro ZL1 1.000 ίππων. Προκειμένου να μην κατηγορηθεί για μεροληψία, υποσχέθηκε την αναβάθμιση του Demon στα 1.500 άλογα. Ο Θεός κι η ψυχή του…
Τα παιδιά του SVT αποκλείεται να μην σηκώσουν το μασίφ γάντι που τους πέταξαν οι συνάδελφοί τους στο SRT. Η GT500 βρίσκεται στα σκαριά, με τις πρώτες πληροφορίες να κάνουν λόγο για τουλάχιστον 700 ίππους. Η Super Snake αναμένεται να ξεπερνάει τα 800. Για την ακρίβεια, υπάρχει από το 2015 μια μεταλλαγμένη έκδοση της Mustang GT που φέρει το θρυλικό όνομα.
Η Shelby American πήρε την πρωτοβουλία να «κτηνέψει» την βασική V8, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα. Οι 800 ίπποι που δήλωνε ο Τεξανός βελτιωτής δεν επαληθεύτηκαν ποτέ, όντας πιο κοντά στα 662 της προηγούμενης GT500.
Με τέτοιο αναβρασμό, αμαρτία θα ήταν να έλειπε το Firebird. Εξ ου και η νέα Trans Am, δια χειρός Trans Am Worldwide. Ίδιο σκεπτικό με το Exorcist, εντελώς διαφορετική σχεδίαση και πιο νοσταλγική εκτέλεση.
Κλείσιμο με Arnie (γιατί μία=καμία)
Υπάρχει η πεποίθηση πως δεν βρίσκεις χειρότερο μέρος για να ζήσεις από την Ελλάδα. Αφήνοντας κατά μέρους χώρες όπως η Σομαλία και η Συρία, ο ισχυρισμός δεν απέχει παρασάγγας της πραγματικότητας. Πρώτος Κόσμος θεωρούμαστε ακόμα (γελάει και ο Τρίτος μαζί μας), με αντίστοιχα κράτη μπαίνουμε στο ζύγι.
Στον αντίποδα, «παράδεισος» για τους βενζινοαίματους αναδεικνύονται περήφανα οι ΗΠΑ. Μπορεί να κινδυνεύεις να πας αλήθεια στον Παράδεισο από κάποιον «κούφιο» που βρέθηκε με όπλο στο χέρι ή έναν αστυνομικό που ξύπνησε στραβά, όμως αξίζει το ρίσκο. Αυτή τη στιγμή η Αμερική είναι η Χώρα της Επαγγελίας για εμάς τα παλικάρια. Ασυναγώνιστο value for money, με την ισοτιμία ίππου/δολαρίου να έχει ξεφτιλιστεί περισσότερο κι από την τουρκική λίρα στις αρχές του έτους.
Προσωπικά θα «ακούμπαγα» τα λεφτά μου στο Fiat Chrysler Group. Ένα Challenger Demon για «ξύρισμα γαμπρών» στα φανάρια και driftάρισμα, παρέα με το Charger V8 AWD για την πόλη και muscle rallying (με τις ζάντες του RT όμως). Κι ας μην διατίθεται για το κοινό
Εναλλακτικά, ένα Durango SRT.
Στον «Εξολοθρευτή» ο Arnold τάζει στον αξιωματικό υπηρεσίας πως θα επιστρέψει. Στιγμές αργότερα, το αστυνομικό τμήμα κείτεται ισοπεδωμένο. Τα muscle cars έδωσαν μια αντίστοιχη, σιωπηρή υπόσχεση πριν χρόνια. Και ο λόγος τους αποδείχθηκε συμβόλαιο, «πνιγμένο» στην βενζίνη και τον καπνό.