Η ιδέα έπεσε στην έκθεση της Γενεύης το περασμένο Μάρτιο, όταν στο περιθώριο της έκθεσης σε μια συζήτηση με την υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων, Κα. Αγρογιάνη Χρύσα, της Ford Motor Hellas, της ζήτησα να μας παραχωρήσει ένα αυτοκίνητο για την έκθεση της Φρανκφούρτης. Γνώριζα εκ των προτέρων τις δυσκολίες να πραγματοποιήσουμε ένα τέτοιο ταξίδι όμως, η θετική της ανταπόκριση ήταν άμεση, κάτι που με ξάφνιασε αλλά ταυτόχρονα με ενθουσίασε. Στο παρελθόν είχα τη τύχη να οδηγήσω, νοικιάρικα κυρίως, αρκετές φορές σε διάφορες χώρες στην Ευρώπη αλλά και στην Αγγλία. Όμως, ποτέ με αφετηρία την Ελλάδα καθώς ένα τέτοιο road trip αποτελούσε διακαής πόθος και άλλο ένα bullet στη νοητή λίστα μου ως λάτρης του αυτοκινήτου.
Ο καιρός πέρασε και περίπου ένα μήνα πριν την έκθεση, καταμεσής του καυτού Αυγούστου και των κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών δέχομαι τηλεφώνημα ότι ένα άσπρο Ford Focus με τον 1600άρη TDCi πετρελαιοκινητήρα κάτω από το καπό θα είναι το αυτοκίνητο που θα κάνω το ταξίδι και αυτό ήχησε στα αυτιά μου παραπάνω από δελεαστική επιλογή. Ταυτόχρονα και παρά το ότι βρισκόμουν στη παραλία, έπιασα το κινητό και άρχισα να οργανώνω και να μαζεύω πληροφορίες για το ταξίδι.
Οι επιλογές δυο:
- Η κατά πολλούς safe αλλά χρονοβόρα και κοστοβόρα, διαδρομή από Πάτρα-Ιταλία και μετά Ελβετία ώστε να φτάσω Γερμανία και
- Η δεύτερη, με πολύ προκατάληψη από σχεδόν όλους (μεταξύ αυτών και εμού) να διασχίσω τα Βαλκάνια (δηλαδή Σκόπια, Σερβία, Κροατία) και μετά να περάσω από Σλοβενία, Αυστρία, με κατάληξη πάντα τη Φρανκφούρτη.
Η λογική επιλογή θα ήταν η πρώτη, αλλά επειδή μέσα μου κάτι με τσιγκλούσε να δώσω και ένα τόνο περιπέτειας στο ταξίδι, αλλά και όπως προείπα το budget αλλά και ο χρόνος ήταν περιορισμένο επέλεξα τη δεύτερη. Επίσης, ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να επισκεφτώ για πρώτη φορά αυτές τις χώρες, ενώ την Ιταλία και Ελβετία τις είχα επισκεφτεί αρκετές φορές στο παρελθόν.
Χωρίς να χρονοτριβώ άλλο, παραλαμβάνω το αυτοκίνητο την Πέμπτη πριν την έκθεση, μαζί με την πράσινη κάρτα από την ασφαλιστική που χρειάζεται να διαθέτει το αυτοκίνητο για να ταξιδέψει στην Ευρώπη. Η διαδικασία έκδοσης της, απ’όσο γνωρίζω, είναι αρκετά απλή, με την έκδοση της να γίνεται σχεδόν αυθημερόν και με τις περισσότερες ασφαλιστικές να την εκδίδουν δωρεάν. Η έκθεση γνωρίζουμε ότι ανεπίσημα ξεκινάει από τη Δευτέρα το μεσημέρι όταν η κατασκευή των περισσοτέρων περιπτέρων έχουν ολοκληρωθεί αλλά και κάποιες έταιρίες διοργανώνουν events. Έτσι, με σκοπό να είμαστε Δευτέρα πρωί στην οικονομική πρωτεύουσα της Γερμανίας, η αναχώρηση με τα υπόλοιπα μέλη του AutoBlog.gr ορίστηκε για το Σάββατο το πρωί για δύο λόγους. Πρώτον για να υπάρχει χρόνος αντίδρασης αν συμβεί οτιδήποτε και δεύτερον να έχουμε στη διάθεση μας έστω και ελάχιστο χρόνο για να δούμε κάποιες πόλεις που ήταν στο δρόμο μας.
Με το Focus φορτωμένο με μπαγκάζια τριών ατόμων, η πρώτη στάση έγινε λίγο πριν το συνοριακό σταθμό των Ευζώνων. Μέχρι εκεί το τρέξαμε σχετικά (λόγω γνώσης δρόμου) και με το aircondion στη πρώτη σκάλα γράψαμε 540 χλμ. με τη μέση κατανάλωση να είναι 5,2 λίτρα/100χλμ. Από εκεί και πάνω ξεκινούσε το ταξίδι στο άγνωστο και στο μυστήριο. Οι πληροφορίες που είχα λάβει αρκετές, και πολλοί από εσάς έγραψαν τη δικιά τους συμβουλή στις δημοσιεύσεις μας στο Facebook. Είχα ενημερωθεί ότι στα σύνορα έχει ένα ταχυδρομείο και ότι πρέπει να αλλάξω €10 σε δινάρια ώστε να πληρώσω τα διόδια, όπου το κόστος τους είναι €6 πηγαίνε-έλα. Μετά την βαρετή αναμονή του απαραίτητου ελέγχου των διαβατηρίων μπήκαμε στη χώρα των Σκοπίων, όπως βγήκαμε από Ελλάδα, με το διπλό δρόμο να συνεχίζεται μέχρι ένα σημείο. Μετά όμως από περίπου 20 λεπτά ο δρόμος έγινε με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση αλλά με καλή άσφαλτο, που διέσχιζε ένα φαράγγι και πήγαινε παράλληλα με ένα μεγάλο ποταμό, καθιστώντας το τοπίο πολύ όμορφο. Θύμισε αρκετά το κομμάτι των Τεμπών, καθώς και η διάρκεια του δεν ήταν πάνω από 25 χλμ. Χωρίς καμία στάση στα Σκόπια, η συνολική διάρκεια για να διασχίσεις τη χώρα και να φτάσει από τα ελληνικά σύνορα σε αυτά της Σερβίας (χωρίς τον έλεγχο) είναι περίπου 1 ώρα και 45 λεπτά. Ακολουθώντας την ίδια διαδικασία στα σύνορα της Σερβίας μπαίνουμε στη χώρα με το δρόμο σε πολύ καλή κατάσταση. Είχα πληροφορηθεί ότι οι όποιες δυσκολίες είναι λίγο πριν φτάσω τη πόλη Nis, κάτι το οποίο αποδείχθηκε σωστό. Για περίπου 80 χλμ ο αυτοκινητόδρομος μετατρέπεται σε επαρχιακό δρόμο, με τους Σέρβους όμως να δείχνουν ότι θέλουν να φτιάξουν το δρόμο καθώς καθ όλο το μήκος του συγκεκριμένου σημείου υπήρχαν διάφορα εργοτάξια ελληνικής εταιρίας που έκαναν έργα διαπλάτυνσης, και απ’ότι φαίνεται το πολύ σε μια τριετία θα είναι έτοιμος.
Με τα πολλά και αφού κάναμε μια 10λεπτη στάση ξανά μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο με σκοπό να φτάσουμε στο Βελιγράδι πριν νυχτώσει. Κάτι που έγινε καθώς μετά από σχεδόν τρεις ώρες που τελείωσε ο επαρχιακός δρόμος φτάσαμε στη πρωτεύουσα της Σερβίας, που αν και υπάρχουν ακόμα κάποια σημάδια από το πόλεμο είναι πανέμορφη πόλη και ακόμα ομορφότερος ο κόσμος που κυκλοφορεί. Τα πρώτα στατιστικά της διαδρομής μας έχουν ως εξής:
- Συνολικός χρόνος ταξιδιού 12 ώρες και 20 λεπτά
- Χρόνος για στάσεις και χρονοτριβή στα σύνορα 1 ώρα και 10 λεπτά
- Χιλιόμετρα: 1140
- Μέση κατανάλωση: 5,1 λίτρα/χλμ.
Το επόμενο πρωί, Κυριακή, ξεκινάμε χωρίς να έχουμε σαφή προορισμό, καθώς ήμασταν ανάμεσα στη Λιουμπλιάνα και το Σάλτσμπουργκ. Στο δρόμο επιλέχθηκε το δεύτερο για να έχουμε λιγότερα χιλιόμετρα να κάνουμε τη Δευτέρα το πρωί. Μέχρι τα σύνορα της Σερβίας με τη Κροατία είναι περίπου 130 χλμ, δηλαδή κάτι λιγότερο από 1 ώρα και 10 λεπτά. Όπως προείπα ο δρόμος λίγο πριν τη Nis και μετά είναι κανονικός αυτοκινητόδρομος με 2 λωρίδες ανά κατεύθυνση και διάζωμα στη μέση. Συνολικά η απόσταση από τα ελληνικά σύνορα μέχρι αυτά για να μπεις Κροατία είναι 670 χλμ (με τα 100 χλμ συνολικά μιας λωρίδας), ενώ το κόστος για να διασχίσεις τη Σερβία είναι €8,5 (ναι δέχονται και €). Με το που μπαίνεις Κροατία το σκηνικό του περιβάλλοντος αρχίζει σιγά σιγά και αλλάζει και γίνεται πιο ευρωπαϊκό, με μεγάλα, ψηλά δέντρα και δάση καθώς μέχρι εκεί τίποτα (εκτός από τις ταμπέλες) δε θύμιζε ότι έχεις βγει από Ελλάδα. Στάση στη Κροατία δεν έγινε και μέχρι τα Σύνορα της Σλοβενίας είναι κοντά στα 430 χλμ. Ο έλεγχος για να μπούμε στη Σλοβενία ήταν λιγότερο σχολαστικός, όμως αυτή η χώρα προφανώς δεν έχει αποτάξει από πάνω της κάποιες ληστρικές και παραπλανητικές τακτικές του παρελθόντος, καθώς πρέπει να είσαι ενημερωμένος εκ των προτέρων ότι για να χρησιμοποιήσεις τους αυτοκινητόδρομους της πρέπει να αγοράσεις από κάποιο κοντινό σταθμό στα σύνορα ένα σηματάκι με κόστος 10€. Όπως είχα ενημερωθεί αρκετοί ήταν αυτοί που δε το γνώριζαν και στην έξοδο της χώρας τους είχαν σταματήσει οι συνοριοφύλακες και επέβαλαν πρόστιμο €150 σε όποιον δε το διέθετε. Οι σταθμοί διοδίων που υπάρχουν κατά μήκος της χώρας είναι ανοιχτοί και περνάνε όλα τα αυτοκίνητα ελεύθερα, με μόνο δυο γκισέ στην άκρη του δρόμου να υπάρχουν που σταματούσαν κυρίως φορτηγά.
Με τα πολλά και μετά από 4 ώρες φτάνουμε το μεσημέρι της Κυριακής στη απίστευτα πανέμορφη πρωτεύουσα Λιουμπλιάνα. Η πόλη είναι σχετικά μικρή, με λιγότερους από 300.000 κατοίκους, αλλά είχε φορέσει τα γιορτινά της εξαιτίας της διοργάνωσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Μπάσκετ. Μικρή στάση για καφέ και συνεχίζουμε για Αυστρία. Από εκεί και πάνω αρχίζει ο δρόμος να αποκτάει μια ιδιαίτερη ομορφιά γιατί εκτός του μαγευτικού τοπίου λόγω της πυκνής βλάστησης, είναι αρκετά στριφτερός καθώς ανεβαίνει προς τις Άλπεις. Η Σλοβενία είναι αρκετά μικρή και τη διασχίζεις πολύ γρήγορα, με τα σύνορα με την Αυστρία να βρίσκονται μέσα σε ένα τούνελ μήκους 6,8 χλμ, όπου λίγο πριν την αρχή του έχουν απομείνει τα συνοριακά κουβούκλια, χωρίς όμως να υπάρχει έλεγχος καθώς αποτελεί μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 2007. Μετά από άλλα 288 χλμ. φτάσαμε στη πόλη του Wolfgang Amadeus Mozart, το Salzburg. Η ώρα είχε φτάσει 8 το βράδυ και μετά το απαραίτητα δείπνο, η πόλη μας περίμενε να την περπατήσουμε. Την χωρίζει στη μέση ο ποταμός Salzach, από όπου παίρνει και το όνομα της και τα πλακόστρωτα σοκάκια και τα αναγεννησιακά κτήρια της προσδίδουν μια απαράμιλλη ομορφιά. Φυσικά τα πάντα έχουν εμπορευματοποιηθεί στο όνομα του τεράστιου κλασικού συνθέτη, με τη γενική εικόνα να χαρακτηρίζεται ως ακριβή πόλη.
Τα στατιστικά της διαδρομής μέχρι το βράδυ της Κυριακής ήταν:
- Συνολικός χρόνος από Βελιγράδι 10 ώρες και 10 λεπτά
- Χρόνος για στάσεις και χρονοτριβή στα σύνορα 2 ώρες
- Χιλιόμετρα: 840
- Μέση κατανάλωση: 5,1 λίτρα/χλμ.
Φτάσαμε Δευτέρα πρωί και ξυπνώντας, συνειδητοποιώ ότι ένα από τα ονειρικά μου ταξίδια και στόχος έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Από το Salzburg η Φρανκφούρτη απέχει 540 χλμ, αλλά από το σημείο εκείνο και έπειτα η κίνηση στους δρόμους, και εννοώ αυτοκινητοδρόμους, αυξάνεται σε δραματικό βαθμό. Αυτό δε σημαίνει ότι μειώνεται η ταχύτητα απλά η προσοχή είναι πιο τεταμένη. Με τα πολλά φτάσαμε στη Φρανκφούρτη στις 2:30 το μεσημέρι και μετά τον απαραίτητο χρόνο για να βολευτούμε στο χώρο που θα κοιμόμασταν πήγαμε στο χώρο της έκθεσης στις 5 το απόγευμα. Ο λόγος που ήρθαμε μέχρι εκεί πάνω μόλις είχε ξεκινήσει.
Χρόνο για να δούμε τη πόλη δεν είχαμε αλλά αυτό δε μας πείραξε καθόλου, καθώς ο απολογισμός της έκθεσης ήταν κάτι παραπάνω από επιτυχημένος, αφού η προηγούμενη εβδομάδα, αποτέλεσε την καλύτερη στην ιστορία του AutoBlog.gr με ρεκόρ επισκεψιμότητας, κάτι που αποδεικνύει ότι η ενημέρωση για τις μεγάλες Ευρωπαϊκές εκθέσεις είναι συνυφασμένη με το AutoBlog.gr.
Έπειτα από δυόμιση απίστευτα κουραστικές μέρες, με τον έναν να βγάζει πάνω από 7.000 φωτογραφίες, τον άλλον να μιλάει με ανθρώπους των εταιριών και την υπόλοιπη ομάδα να γράφει πάνω από 130 θέματα για κάθε αυτοκίνητο που υπήρχε στην έκθεση, θεωρώ ότι παρόλο που η έκθεση δεν είχε κάποιον “κράχτη” (την Porsche 918 Spyder δεν την υπολογίζω) ήταν μια ιδιαίτερα επιτυχημένη κάλυψη, όμοιας της να μην υπάρχει στην Ελλάδα και όχι μόνο.
Η επιστροφή επιλέξαμε να είναι πιο σύντομη, με μια μόνο στάση στο Βελιγράδι. Όμως, καθώς η διαδρομή μας περνούσε από τη Λιουμπλιάνα και επ’ευκαιρία του παιχνιδιού της Εθνικής μας με την Ισπανία, φτάσαμε μετά από 8 ώρες ακριβώς 5 λεπτά πριν την έναρξη του παιχνιδιού. Αποδείχθηκε ότι φέραμε τύχη καθώς κερδίσαμε το άχτι μας, τους Ισπανούς που μας είχαν πελάτες για 11 χρόνια. Άσχετα βέβαια αν χάσαμε από τους Σλοβένους. Στη συνέχεια, είχε φτάσει 4 τα ξημερώματα η άφιξη μας στο Βελιγράδι. Ενημερωθήκαμε από τη reception του ξενοδοχείου ότι καλό θα είναι να βάλουμε σε parking το αυτοκίνητο. Επίσης, μας είπε ότι συνήθως τα σηκώνει ο γερανός και το πρόστιμο για να πάρεις πίσω το αυτοκίνητο είναι €180, ποσό εξωφρενικά εξοντωτικό για τα εγχώρια δεδομένα και όχι μόνο.
Φτάσαμε λοιπόν Παρασκευή πρωί, για να κάνουμε τη γνωστή πλέον διαδρομή και να φτάσουμε Αθήνα βράδυ, λίγο πριν αλλάξει η μέρα.
Το Ford Focus αποδείχθηκε άψογος συνεργάτης. Δεν είχα αμφιβολία για τη ποιότητα του αυτοκινήτου καθώς στη πρώτη μας δοκιμή μου είχε κάνει ιδιαίτερα πολύ καλή εντύπωση. Το αυτοκίνητο το ήξερα ότι θα ήταν άνετο και ξεκούραστο. Αυτό που δεν ήξερα ήταν πόσο οικονομικό θα ήταν. Επιστρέφοντας το αυτοκίνητο σήμερα το πρωί, ο μερικός μετρητής έγραφε 5.340 χλμ. Από αυτά του ταξιδιού ήταν τα 5.160 με τη μέση κατανάλωση να είναι κολλημένη στα 5,1 λίτρα/100χλμ, τιμή εξαιρετική αν αναλογιστούμε τα 3 άτομα με τις αποσκευές και το cruise control μόνιμα ρυθμισμένο στα 128 χλμ/ώρα. Αντιθέτως, τα υπόλοιπα 180 χλμ έγιναν στην Αθήνα και με τις αλλαγές των σχέσεων του εξατάχυτου κιβωτίου να γίνονται κάτω από τις 2.400 σ.α.λ. και με το σύστημα start/stop να δουλεύει άψογα η κατανάλωση δεν υπερέβη τα 4,2 λίτρα.
Συνολικά το κόστος του πετρελαίου τις 10 μέρες που είχαμε στη κατοχή μας το αυτοκίνητο ήταν €360 και των διοδίων €110, κάτι που κάνοντας τη διαίρεση βγαίνει €0,088 ανά χιλιόμετρο.
Το ταξίδι μας γέμισε με τις καλύτερες αναμνήσεις και εμπειρίες και προτείνω ανεπιφύλακτα να το πραγματοποιήσει όποιος αγαπάει την οδήγηση και θέλει να συνδυάσει με διακοπές.
Κλείνοντας θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε την Ford Motor Hellas για τη παραχώρηση του Ford Focus του ταξιδιού μας.
