Νέο άρθρο αυτής της σειράς άρθρων που θυμόμαστε τους οδηγούς της Formula 1 που στέφθηκαν πρωταθλητές μία φορά στην διάρκεια της καριέρας τους. Αυτή τη φορά θα μάθουμε την ιστορία του Mario Andretti.
Mario Andretti
- Πρωταθλητής F1 Σεζόν 1978
- Αμερικάνος
- Ενεργός 1968-1972, 1974-1982
- Συμμετοχές: 131 (128 εκκινήσεις, 12 νίκες, 18 pole, 19 βάθρα, 10 ταχύτεροι γύροι)
Στις Η.Π.Α. το όνομα του είναι συνώνυμο με την ταχύτητα, αφού είναι ένας από τους πιο πετυχημένους Αμερικανούς οδηγούς στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Στη διάρκεια της μακράς αγωνιστικής του καριέρας έχει κατακτήσει 4 πρωταθλήματα στα Indycars (1965, 1966, 1969 και 1984) και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Formula 1 (1978). Το 1979 κέρδισε το 6ο International Race Of Champions (IROC). Συγκαταλέγεται στη λίστα των μόλις δύο οδηγών που έχουν κερδίσει αγώνες σε F1, Indycars, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σπορ αυτοκινήτων και NASCAR (ο άλλος είναι ο Dan Gurney).
Το Ford Fairlane με το οποίο κέρδισε το Daytona 500 έγινε χαρακτήρας στην ταινία “Cars”
Μέχρι σήμερα παραμένει ο μοναδικός οδηγός στον κόσμο που έχει κερδίσει το Indy 500 (1969), το Daytona 500 στα Nascar (1967) και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα F1. Μαζί με τον Juan-Pablo Montoya είναι οι μοναδικοί οδηγοί που έχουν κερδίσει αγώνα στο NASCAR, στην F1 και το Indy 500. Επίσης είναι ο μοναδικός οδηγός στις Η.Π.Α. που του έχει απονεμηθεί ο τίτλος “οδηγός της χρονιάς” σε διάστημα τριών δεκαετιών (1967, 1978, 1984). Με την τελευταία του νίκη στα Indycars τον Απρίλη του 1993, έγινε ο πρώτος οδηγός που κέρδισε αγώνες Indy σε τέσσερις διαφορετικές δεκαετίες, αλλά και ο μεγαλύτερος σε ηλικία νικητής στην ιστορία του θεσμού (53 ετών). Ακόμη έχει κερδίσει τις 12 ώρες του Sebring τρεις φορές (1967,1970,1972) και άλλους 4 αγώνες αντοχής μεταξύ των ετών 1972-1974, ενώ τερμάτισε στη 2η θέση στον 24ωρο αγώνα Le Mans το 1995. Επιπλέον έχει κερδίσει την ανάβαση του Pikes Peak το 1969 και έχει στεφθεί πρωταθλητής σε Αμερικάνικο Πρωτάθλημα χωμάτινης Formula το 1974. Η τελευταία του νίκη στην F1 στο Ολλανδικό grand prix του 1978, είναι η τελευταία νίκη Αμερικανού οδηγού στoν θεσμό.
Η αρχή
Γεννήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1940 στην Montona (σημερινή Κροατία) που τότε ανήκε στο Βασίλειο της Ιταλίας, η οποία μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου προσαρτήθηκε στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Το 1948 η οικογένεια Andretti αποχώρησε από την Montona και κατέληξε σε καταυλισμό προσφύγων στην πόλη Λούκκα της Ιταλίας. Εκεί ο μικρός Mario είδε για πρώτη φορά αυτό που θα γινόταν το πάθος της ζωής του, τον περίφημο αγώνα αυτοκινήτων Mille Miglia. Αυτό όμως που κυρίευσε τη φαντασία του, ήταν όταν παρακολούθησε το Ιταλικό grand prix στη Monza το 1954. Εκεί είδε και άκουσε για πρώτη φορά τις Lancia, Maserati και Ferrari στα χέρια των Fangio και Ascari.
Το 1955 η οικογένεια κατάφερε να αποκτήσει βίζα προκειμένου να μεταναστεύσει στις Η.Π.Α., σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Το 1959 με τον δίδυμο αδελφό του, τον Aldo, αγωνίστηκαν σε οβάλ χωμάτινες πίστες με ένα τροποποιημένο, από τους ίδιους, Hudson Hornet του 1948. Σε δύο σεζόν ο Mario πέτυχε 20 νίκες σε αυτό το είδος αγώνων. Παράλληλα ξεκίνησε χωμάτινους αγώνες μονοθεσίων (midget cars και sprint cars είναι οι ακριβείς όροι και μεταφράζονται σε “χωμάτινες φόρμουλες” στα δικά μας δεδομένα). Ο Aldo, είχε την ατυχία να τραυματιστεί σοβαρά σε αγώνα χωμάτινης Formula το 1969 και δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά.
Το πρώτο αγωνιστικό αυτοκίνητο του Mario, το Hudson Hornet του 1948
Στόχος του Andretti ήταν να αγωνιστεί με μονοθέσια. Το 1964 απέκτησε την Αμερικανική υπηκοότητα και τον Απρίλη του ίδιου έτους έκανε το ντεμπούτο του στα Indycars. Το 1965 κατά τη διάρκεια του Indy 500 γνώρισε τον ιδιοκτήτη και ιθύνοντα νου της Lotus, Colin Chapman, στον οποίο εξομολογήθηκε την φιλοδοξία του να αγωνιστεί στην F1. O Chapman του είπε να τον ενημερώσει όταν θα ήταν έτοιμος, πράγμα που συνέβη το 1968.
1968-1972, 1974 Σποραδικές εμφανίσεις στην Formula 1
Το 1968 στο Watkins Glen των Η.Π.Α. ο Andretti εξέπληξε τους πάντες, όταν στο ντεμπούτο του στην F1 οδηγώντας την Lotus 49B, πέτυχε την pole position μπροστά από τον Jackie Stewart και μάλιστα οδηγώντας στο Glen για πρώτη φορά. Στον αγώνα ο Stewart πέρασε τον Andetti στο τέλος του 1ου γύρου, όμως ο Αμερικανός παρέμεινε κολλημένος στην ουρά του Σκωτσέζου. Πέντε γύρους μετά, μέρος της εμπρός πτέρυγας της Lotus σερνόταν στο έδαφος. Στον 13ο γύρο ο Andretti μπήκε στα pits και οι μηχανικοί του επισκεύασαν πρόχειρα την εμπρός πτέρυγα. Ένα λεπτό αργότερα επέστρεψε στην πίστα στην 13η θέση. Ωστόσο τα προβλήματα συνεχίστηκαν για τον Αμερικανό, αυτή τη φορά με τον συμπλέκτη και τελικά αποσύρθηκε στον 32ο γύρο.
Ντεμπούτο με pole position στην F1 οδηγώντας την θρυλική 49B
Το 1969 συμμετείχε σε τρία gp και πάλι με την ομάδα της Lotus. Στη Νότιο Αφρική οδήγησε την 49άρα αλλά εγκατέλειψε από βλάβη στο κιβώτιο. Στη Γερμανία και στις Η.Π.Α. οδήγησε την πολύ φιλόδοξη-από πλευράς Colin Chapman-τετρακίνητη Lotus 63, αλλά εγκατέλειψε και στους δύο αγώνες. Μάλιστα στη Γερμανία υπέστη ατύχημα, ευτυχώς χωρίς να τραυματιστεί.
Σεζόν 1970 και ο Andretti βρίσκει αγωνιστική στέγη στην αμερικανική εταιρεία λιπαντικών STP, η οποία “κατεβάζει” δική της ομάδα, με σασί της νεοφερμένης March και κινητήρες Cosworth. Το όλο εγχείρημα διήρκεσε 5 αγώνες, με αποτέλεσμα τρεις εγκαταλείψεις λόγω μηχανικών βλαβών και μία λόγω ατυχήματος. Ωστόσο στο 2ο gp της σεζόν στην Ισπανία, ο Andretti πέτυχε το πρώτο podium της καριέρας του στην F1, εκμεταλλευόμενος τις πολλές εγκαταλείψεις άλλων οδηγών, έχοντας εκκινήσει από την 16η θέση του grid.
Έχοντας οδηγήσει για την Ferrari σε αγώνες αντοχής τα δύο προηγούμενα χρόνια, προσλαμβάνεται στην ομάδα της F1 σαν τρίτος οδηγός για το 1971. Η ευκαιρία για τον Ιταλο-Αμερικανό προέκυψε εκτάκτως, όταν ο Ignazio Giunti σκοτώθηκε τον Ιανουάριο σε αγώνα αντοχής 1000 χλμ. στο Buenos Aires. Το ατύχημα συνέβη όταν η πρωτοεμφανιζόμενη Ferrari 312 PB που οδηγούσε ο Ιταλός, προσέκρουσε πάνω στην Matra 660 του Jean-Pierre Beltoise, την οποία έσπρωχνε ο Γάλλος έχοντας ξεμείνει από καύσιμα, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητο του Giunti να τυλιχθεί στις φλόγες. Ο Beltoise θεωρήθηκε υπαίτιος του ατυχήματος και προσωρινά του αφαιρέθηκε η αγωνιστική άδεια οδήγησης.
Εναρκτήριος αγώνας της σεζόν ήταν το gp Ν. Αφρικής στο Kyalami. Ο Regazzoni πήρε την πρωτοπορία στον αγώνα, αλλά στον 17ο γύρο ο Hulme προσπέρασε και βρέθηκε πρώτος. Ωστόσο τρεις γύρους πριν το τέλος αναγκάστηκε να μπει στα pits με πρόβλημα στην ανάρτηση του. Ο Andretti βρισκόταν στην 4η θέση του grid, αλλά στην εκκίνηση έχασε δύο θέσεις. Παρ’ όλα αυτά μαζί με τον Surtees προσπέρασαν τον Regazzoni και λίγους γύρους αργότερα ο Αμερικανός πέρασε και τον Βρετανό. Όταν ο Hulme μπήκε στα pits ο Mario πήρε την 1η θέση και την πρώτη νίκη της καριέρας του, την μοναδική του με την Ferrari και στο ντεμπούτο του με την Ιταλική ομάδα. 22 ημέρες μετά κέρδισε το ανεπίσημο Questor grand prix στην πίστα Ontario στην Καλιφόρνια. Η υπόλοιπη σεζόν δεν ήταν επιτυχής. Δύο εγκαταλείψεις σε Ισπανία και Ολλανδία ενώ στο Μονακό δεν κατάφερε να προκριθεί λόγω βλάβης στο σύστημα τροφοδοσίας της Ferrari. Ακολούθησαν μία 4η θέση στο Γερμανικό gp και μία απογοητευτική 13η θέση στο gp του Καναδά. Κατατάχθηκε στην 8η θέση των οδηγών με 12 βαθμούς.
Νίκη στο ντεμπούτο του με τη Ferrari (312B)
Σημείωση: Από την σεζόν του 1972 θα απουσίαζε ο Σουηδός οδηγός Jo Bonnier. Ο 42χρονος σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του 24ωρου αγώνα Le Mans τον Ιούνιο του 1972 οδηγώντας μία Lola T280 της δικής του ομάδας. Πρωτοεμφανίστηκε στην F1 το 1956 και υπήρξε εργοστασιακός οδηγός των BRM και Porsche αλλά και της Rob Walker Racing. Κέρδισε το Ολλανδικό gp του 1959 για την BRM.
Το 1972 παρέμεινε στην Ferrari για άλλους 5 αγώνες στους οποίους πέτυχε μία 4η, μία 7η και μία 6η θέση, ενώ υπέστη και 2 εγκαταλείψεις. Το 1973 ο Clay Regazzoni αποχώρησε από την Ferrari για χάρη της BRM. Για την αντικατάστασή του η Ιταλική ομάδα προσέλαβε τον ομοεθνή της Arturo Merzario και διατήρησε τον Jacky Ickx. Η Ferrari δεν ήταν διατεθειμένη να κατεβάσει 3ο αυτοκίνητο και ως εκ τούτου ο Andretti έμεινε εκτός F1, αλλά συνέχισε να αγωνίζεται στα Indycars. Το 1974 στον προτελευταίο αγώνα της σεζόν στο gp του Καναδά, εμφανίστηκαν οι: Vel’s Parnelli Jones Racing και Penske Cars, πετυχημένες Αμερικάνικες ομάδες στα Indycars. Ο Andretti οδήγησε για λογαριασμό της πρώτης, τερματίζοντας στην 7η θέση στο Καναδικό gp. Η αυλαία της σεζόν έπεσε, όπως συνηθιζόταν, στο Watkins Glen των Η.Π.Α. όπου ο Andretti πέτυχε στις κατατακτήριες δοκιμές τον 3ο ταχύτερο χρόνο, μόλις στο 2ο gp συμμετοχής της Parnelli. Στον αγώνα όλα πήγαν στραβά καθώς το μονοθέσιο του Αμερικανού αντιμετώπισε πρόβλημα με τα ηλεκτρικά του στον γύρο σχηματισμού και στην εκκίνηση “έσβησε”. Οι μηχανικοί του έσπρωξαν το μονοθέσιο στην άκρη και το έβαλαν μπροστά, ωστόσο λίγους γύρους αργότερα ο Αμερικανός είδε την μαύρη σημαία και τον αποκλεισμό, λόγω της βοήθειας που δέχθηκε εκτός pits, παραβιάζοντας με αυτό τον τρόπο τους κανονισμούς.
1975-1981 πλήρης συμμετοχή στο πρωτάθλημα
Έτος 1975 και η Parnelli αποφασίζει την πλήρη συμμετοχή της στην F1. Στο Ισπανικό gp, τέταρτο αγώνα της σεζόν, ο Andretti κατατάχθηκε 4ος (η καλύτερη του επίδοση στη σεζόν σε κατατακτήριες δοκιμές) και βρέθηκε πρωτοπόρος του αγώνα για 10 γύρους. Ωστόσο μία επαφή στην αρχή του αγώνα με τον Brambilla, είχε σαν αποτέλεσμα να καταρρεύσει η ανάρτηση της Parnelli στέλνοντας τον Αμερικανό στις μπαριέρες. Έξι διαφορετικοί οδηγοί εναλλάχτηκαν στην 1η θέση ενός αγώνα που έμελλε να γίνει ένα από τα πιο τραγικά αγωνιστικά τριήμερα της ιστορίας. Στον 26ο γύρο η πίσω πτέρυγα της Embassy Hill που οδηγούσε ο Rolf Stommelen έσπασε και το μονοθέσιο χτύπησε στις μπαριέρες.
Εν συνεχεία πέρασε πάνω από αυτές, με τραγικό απολογισμό 5 νεκρούς θεατές. Στον 29ο γύρο ο αγώνας διεκόπη και για πρώτη φορά στην ιστορία του πρωταθλήματος απονεμήθηκαν μισοί βαθμοί σε grand prix. Η Lella Lombardi έγινε η πρώτη και μέχρι στιγμής η μοναδική γυναίκα που κατάφερε να βαθμολογηθεί σε αγώνα F1. Τελικός απολογισμός 1975: Συμμετοχή σε 12 από τα 14 gp, 7 εγκαταλείψεις, 2 τερματισμοί στους βαθμούς στην 4η και 5η θέση και 3 τερματισμοί εκτός βαθμών.
Nurburgring 1975 – Parnelli VPJ 4
Το τέλος του Graham Hill
Η σεζόν του 1975 σηματοδότησε την απόσυρση του Graham Hill από την ενεργό δράση. Ο δις πρωταθλητής μετά από δύο κακές σεζόν με την Brabham (1972-1973) ίδρυσε το 1973 την δική του ομάδα, την Embassy Hill, με την οποία αγωνίστηκε και ο ίδιος. Το 1975 και αφού δεν κατάφερε να προκριθεί στο gp του Μονακό, αποφάσισε να αποσυρθεί σαν οδηγός και να επικεντρωθεί στη διοίκηση της ομάδας. Στις 29 Νοεμβρίου του ίδιου έτους πετούσε ένα δικινητήριο ελαφρύ αεροσκάφος τύπου Piper από Παρίσι για Λονδίνο. Στο αεροσκάφος επέβαιναν 5 μέλη της ομάδας του: ο διευθυντής, ο σχεδιαστής, δύο μηχανικοί αλλά και ο 23χρονος πολλά υποσχόμενος Βρετανός οδηγός Tony Brise.
Όλοι τους επέστρεφαν από την πίστα του Paul Ricard όπου πραγματοποίησαν δοκιμές με το μονοθέσιο της σεζόν του 1976. Λίγο πριν τις 10:00 το βράδυ, το αεροπλάνο που πετούσε σε συνθήκες πυκνής ομίχλης, χτύπησε σε δέντρα και κατέπεσε σκοτώνοντας όλους τους επιβαίνοντες. Με τον Hill αλλά και το μισό ανθρώπινο δυναμικό της ομάδας νεκρούς, η μικρή Embassy Hill δεν μπόρεσε να συνεχίσει να αγωνίζεται. Ο Hill είναι ο μοναδικός μέχρι σήμερα οδηγός που έχει ολοκληρώσει το λεγόμενο “triple crown of motorsport”. Δηλαδή να κερδίσει το gp του Μονακό (5 φορές), τις 24 ώρες του Μαν (1972) και το Indianapolis 500 (1966).
Επιστροφή στη Lotus
1976 και ο Andretti έχει συμφωνήσει να οδηγήσει για λογαριασμό της ομάδας του Colin Chapman στον εναρκτήριο αγώνα της σεζόν στην Βραζιλία. Ο ρυθμός των Lotus ήταν απογοητευτικός με τους Andretti και Peterson να κατατάσσουν τα βρετανικά μονοθέσια στις θέσεις 16 και 18 αντίστοιχα. Μάλιστα στον αγώνα κατάφεραν να συγκρουστούν μεταξύ τους και εγκατέλειψαν αμφότεροι. Η απογοήτευση του Peterson ήταν τέτοια, που ο Σουηδός αποφάσισε να φύγει από την Lotus μετά από 3 σεζόν που πέρασε μαζί της και να επιστρέψει στην παλιά του ομάδα, την March.
Ο Andretti αγωνίστηκε με την Parnelli στα gp Ν. Αφρικής τερματίζοντας στην 6η θέση και Δυτικών Η.Π.Α. όπου εγκατέλειψε από διαρροή νερού. Μετά την εγκατάλειψή του από τον αγώνα και ενώ βρισκόταν ακόμη στην πίστα, ενημερώθηκε από έναν δημοσιογράφο ότι η Parnelli αποσυρόταν άμεσα από την F1. Μετά από αυτό, ο Andretti διέκοψε κάθε είδους σχέση και επαφή με τον Parnelli Jones. Την επόμενη ημέρα, Andretti και Chapman συναντήθηκαν τυχαία για πρωινό σε καφέ στο Long Beach, όπου ήρθαν σε συμφωνία για το υπόλοιπο της σεζόν.
Η έλευση του Andretti στην Lotus σύντομα θα απέδιδε καρπούς, καθώς η Βρετανική ομάδα βρισκόταν σε αγωνιστική παρακμή εκείνη την περίοδο. Μετά την 72άρα με την οποία κέρδισε 2 τίτλους οδηγών (1970 Rindt, 1972 Fittipaldi) και 3 κατασκευαστών (’70,’72,’73) η ομάδα δεν κατάφερε να παρουσιάσει ένα εξίσου ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Μάλιστα η αντικαταστάτρια της 72άρας, η Lotus 76, χρησιμοποιήθηκε σε μόλις 7 αγώνες την σεζόν του 1974 και μετά τα απογοητευτικά της αποτελέσματα, η ομάδα την απέσυρε και συνέχισε να χρησιμοποιεί την 72 για όλη την σεζόν του 1975.
Η ικανότητα του Andretti στην εξέλιξη μονοθεσίων συνέβαλε στην επιστροφή της Lotus στις πρώτες θέσεις του grid και στην βελτίωση της 77άρας. Στον 7o αγώνα της σεζόν στη Σουηδία ο Andretti έδειξε τις προοπτικές του μονοθεσίου, πετυχαίνοντας τον 2ο καλύτερο χρόνο στις κατατακτήριες. Στην εκκίνηση πήρε την πρωτοπορία αλλά στη συνέχεια δέχθηκε ποινή 60sec για άκυρη εκκίνηση. Στον 46ο γύρο και ενώ προσπαθούσε να “χτίσει” διαφορά ασφαλείας από τις δύο Tyrrell υπέστη αστοχία κινητήρα. Το β΄ μισό της σεζόν πήγε καλύτερα για τον Αμερικανό, που τερμάτισε 2 φορές στην 5η θέση και άλλες 2 ανέβηκε στο 3ο σκαλί του podium.
Pole και νίκη υπό βροχή στο gp Ιαπωνίας το 1976
Στον τελευταίο αγώνα στο Fuji της Ιαπωνίας, ο Andretti πέτυχε την 2η pole position της καριέρας του και την 1η της Lotus μετά από διάστημα 2 ετών. Στην εκκίνηση ο Andretti έχασε τη θέση του από τον Hunt και τον John Watson, ενώ στη συνέχεια έπεσε μέχρι και την 5η θέση. Ο αγώνας διεξήχθη υπό καταρρακτώδη βροχή, με ομίχλη και πολύ νερό στην πίστα, ωστόσο πλησιάζοντας στο τέλος του αγώνα η βροχή σταμάτησε και η πίστα άρχισε να στεγνώνει. Ο Depailler και ο Andretti πέρασαν τον Hunt στον 62ο γύρο ο οποίος αντιμετώπιζε πρόβλημα με τα ελαστικά του. Ένα γύρο μετά ο Andretti πέρασε τον Depailler και 10 γύρους αργότερα πήρε την καρό σημαία με διαφορά ενός γύρου από τους Depailler και Hunt που συμπλήρωσαν το βάθρο.
Οι δύο τελευταίοι αναγκάστηκαν να μπουν στα pits όταν υπέστησαν κλαταρίσματα σε ένα από τα ελαστικά τους. Ο Andretti οδήγησε με στρατηγική στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα, προστατεύοντας τα ελαστικά του, με σκοπό να μην χρειαστεί να μπει στα pits για αλλαγή. Ήταν η δεύτερη νίκη του Andretti σε επίσημο grand prix στην F1, η οποία ήρθε μετά από 5 χρόνια και 7 μήνες από την πρώτη. Η Lotus επέστρεψε στις νίκες μετά από διάστημα 2 ετών. Για την ιστορία να αναφέρω οτι ο Andretti επιβλήθηκε με 9-3 στις κατατακτήριες έναντι του Σουηδού rookie, Gunnar Nilsson, team-mate του στην Lotus.
1977
Το 1977 η Lotus καινοτομεί για άλλη μία φορά παρουσιάζοντας την σειρά 78, επονομαζόμενη και ως “wing car”, το πρώτο μονοθέσιο της Formula 1 με αεροδυναμική “ground effect”. Η συγκεκριμένη τεχνολογία θα κυριαρχούσε τα επόμενα χρόνια στην F1, τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του 1982, οπότε και η FIA προχώρησε στην οριστική της απαγόρευση. Τι ήταν όμως το ground effect; Σύμφωνα με την εξίσωση του Μπερνούλι, όταν ένα ασυμπίεστο ρευστό περνάει από μια στένωση, η ταχύτητά του αυξάνεται και η πίεσή του μειώνεται. Το πάτωμα λοιπόν του μονοθεσίου, ήταν σχεδιασμένο έτσι ώστε ο αέρας που περνάει κάτω από το μονοθέσιο, να διέρχεται γρήγορα προς την έξοδο του πατώματος, με αποτέλεσμα η πίεση κάτω από το πάτωμα να μειώνεται, ενώ αντίστοιχα πάνω από αυτό να μένει ανεπηρέαστη και έτσι να επιτυγχάνεται κάθετη δύναμη (downforce).
Στην ουσία το φαινόμενο που δημιουργούνταν “ρούφαγε” το μονοθέσιο προς το έδαφος, πιέζοντας τα ελαστικά προς τα κάτω, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η πρόσφυση. Ο αεροδυναμιστής της ομάδας Peter Wright, πειραματίστηκε σε μερικές ιδέες του με διάφορα μοντέλα υπό κλίμακα χρησιμοποιώντας μία αεροδυναμική σήραγγα, όταν κατά τύχη σε ένα από αυτά, πέτυχε πολύ καλές μετρήσεις κάθετης δύναμης. Όταν πρόσθεσε κομμάτια από χαρτόνι χαμηλά στα πλαϊνά του σασί τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Το πράσινο φως δόθηκε από τον Chapman και κάπως έτσι γεννήθηκε η 78άρα.
Στην τελική του μορφή το μονοθέσιο είχε πλαϊνές εισαγωγές αέρα (sidepods) που λειτουργούσαν σαν ανεστραμμένα φτερά αεροσκάφους και πλαϊνά skirts τα οποία εμπόδιζαν τον εξωτερικό αέρα να παρεμβαίνει στον αέρα που διερχόταν κάτω από το μονοθέσιο. Η Lotus είχε χτυπήσει “φλέβα χρυσού” και το αστείο της υπόθεσης ήταν, ότι από τη μία κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει ποιο ήταν το μυστικό της, ενώ από την άλλη ο Chapman κατέβαζε ένα σωρό απίθανες δικαιολογίες για να το συγκαλύψει.
Η σεζόν ξεκίνησε στην Αργεντινή με τον Andretti να χάνει μία σίγουρη 2η θέση από αστοχία ρουλεμάν τροχού. Αν και εγκατέλειψε κατατάχθηκε 5ος στον αγώνα. Ακολούθησαν δύο εγκαταλείψεις σε Βραζιλία και Ν.Αφρική, αλλά στον 4ο αγώνα της σεζόν στο Long Beach των Δυτικών Η.Π.Α., ο Mario πέτυχε την πρώτη νίκη της 78άρας αλλά και την πρώτη νίκη Αμερικανού οδηγού σε grand prix εντός έδρας. Εκίνησε από την 2η θέση και καθ όλη τη διάρκεια του αγώνα δεχόταν την πίεση της Ferrari του Niki Lauda. Μπροστά στην 1η θέση βρισκόταν η Wolf του Jody Scheckter, η οποία στις ευθείες ήταν άπιαστη. Στις στροφές ο Andretti μπορούσε να πλησιάσει αλλά δεν έβρισκε άνοιγμα για προσπέραση. Τελικά 3 γύρους πριν το τέλος και μετά από απεγνωσμένες προσπάθειες για προσπέρασμα, με τον Scheckter να αντιμετωπίζει ένα μικρό κλατάρισμα σε ένα από τα ελαστικά του, ο Αμερικανός κατάφερε να περάσει στα φρένα τον Νοτιοαφρικανό και 70.000 κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα υπέρ του, καθώς περνούσε στην 1η θέση. Ο ίδιος ο Anderetti δήλωσε ότι ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του.
O Andretti πανηγυρίζει στο podium του GP στο Long Beach
Το σερί συνεχίστηκε και στην Ισπανία με τον Andretti να παίρνει μία άνετη νίκη και μετά από 5 αγώνες βρισκόταν στη 2η θέση του βαθμολογικού πίνακα με 3 βαθμούς λιγότερους από τον πρωτοπόρο Scheckter. Ακολούθησε το gp του Μονακό με τερματισμό στην 5η θέση. Στο Zolder του Βελγίου ο Αμερικανός πέτυχε την pole 1,5 sec μπροστά από τον 2ο Watson με Brabham. Στον αγώνα έχασε την θέση του από τον Βρετανό και στην προσπάθεια του να περάσει μπροστά έπεσε πάνω στην Brabham με αποτέλεσμα να βγουν εκτός αγώνα και οι δύο. Τον αγώνα κέρδισε η έτερη Lotus του Gunnar Nilsson με τον Σουηδό να πετυχαίνει την πρώτη και μοναδική νίκη της σύντομης καριέρας του.
Ο Andretti πέτυχε την pole και στο Σουηδικό gp όπου ήταν καταιγιστικός, με τη διαφορά του από τον 2ο Jacques Laffite να φτάνει τα 15sec. Ωστόσο ένα πρόβλημα μέτρησης της στάθμης του καυσίμου 2 γύρους πριν το φινάλε, ανάγκασε τον Mario να μπει στα pits παραδίνοντας τη νίκη στη Ligier-Matra του Laffite. Ένατος γύρος του πρωταθλήματος στη Γαλλική Dijon με τον Andretti στην pole. Στον αγώνα έπεσε στην 4η θέση μετά την εκκίνηση, αλλά αυτή την φορά ο Αμερικανός ήταν αποφασισμένος να επιστρέψει στις νίκες. Ανέβηκε γρήγορα στη 2η θέση και κυνήγησε τον Watson με τον οποίο έδωσε μάχη “μύτη-ουρά” στους τελευταίους γύρους, καταφέρνοντας να τον περάσει στον τελευταίο γύρο, όταν ο κινητήρας της Alfa Romeo ρετάρισε προς στιγμή καθώς τα καύσιμα τελείωναν.
Στη βαθμολογία προηγούνταν ο Lauda με 33 βαθμούς και ακολουθούσαν ισόπαλοι με 32 οι Andretti και Scheckter. Ακολούθησαν 4 αγώνες με μηδενική συγκομιδή βαθμών λόγω εγκαταλείψεων από κινητήρα. Στους 2 από αυτούς υπήρχαν προοπτικές ακόμα και για τη νίκη, καθώς στην Αυστρία βρέθηκε πρωτοπόρος του αγώνα για 12 γύρους, όταν πέρασε με μία κίνηση τους Hunt και Lauda. Ενώ στην Ολλανδία εκίνησε από την pole για 5η φορά στη σεζόν και παρόλο που είχε επαφή με τον Hunt σε μάχη για την 1η θέση, κατάφερε να συνεχίσει και να βρεθεί μέχρι και την 3η θέση πριν ο κινητήρας της Lotus πνιγεί σε ένα σύννεφο καπνού στον 15ο γύρο.
Σημείωση: Στο 10ο gp της σεζόν στην Βρετανία κάνει το ντεμπούτο της η Renault παρουσιάζοντας το πρώτο υπερτροφοδοτούμενο μονοθέσιο στην F1. Την πρώτη της εμφάνιση κάνει και η εταιρεία ελαστικών Michelin.
Η Lotus 78
Ακολούθησε η Monza με τον Andretti να εκκινεί από την 4η θέση του grid. Πριν τελειώσει ο 1ος γύρος, μαζί με τον Hunt πέρασαν τον Regazzoni, που από την 7η θέση του grid είχε εκτοξευτεί στη 2η. Στον 2ο γύρο ο Αμερικανός πέρασε τον Πρωταθλητή του ’76 και λίγους γύρους αργότερα (10o γύρο) πέρασε και τον Scheckter από την εξωτερική στην Parabolica για την 1η θέση. Ο Andretti δεν απειλήθηκε από κανέναν παίρνοντας μία κυρίαρχη νίκη μπροστά στους Tifosi. Μπορεί να μην οδηγούσε για την Ferrari, αλλά μην ξεχνάς ότι ήταν γεννημένος στην Ιταλία. Επόμενος σταθμός το gp των Η.Π.Α. στο Watkins Glen.
O Hunt βρέθηκε στην 1η θέση μετά την εγκατάλειψη του Hans Stuck (15ο γύρο), με τον Andretti να βρίσκεται στη 2η θέση. Ο Βρετανός πήρε τη νίκη με διαφορά 2sec από τον Αμερικανό. Το Πρωτάθλημα είχε στην ουσία κριθεί από τον προηγούμενο αγώνα στην Ιταλία υπέρ του Lauda. Ο Αυστριακός χρειαζόταν να πετύχει έναν μόλις βαθμό στα εναπομείναντα 3 gp. Στο Glen τερμάτισε 4ος και εξασφάλισε και μαθηματικά τον 2ο τίτλο του. Το μόνο που έμενε να κριθεί ήταν η 2η θέση των οδηγών. Ο Andretti είχε 47 βαθμούς και ο Scheckter 46 με 2 gp να απομένουν. Στην πίστα Mosport στον Καναδά ο Andretti εκκινούσε από την pole. Στην εκκίνηση κράτησε τη θέση του έχοντας πίσω του τον Hunt. Στον 60ο γύρο επιχειρώντας να ρίξουν γύρο στον Jochen Mass που βρισκόταν στην 3η θέση (!) ο Hunt εκμεταλλεύτηκε την παρουσία του team-mate του και κατάφερε να περάσει τον Andretti.
Στη συνέχεια ο Βρετανός προσπαθώντας να περάσει μπροστά από τον team-mate του, λόγω κακής συνεννόησης, είχαν επαφή και ο Hunt εγκατέλειψε. Ο Andretti ξαναπήρε την 1η θέση, ωστόσο οι ελπίδες του για την 2η θέση στο Πρωτάθλημα τελείωσαν στον 77ο γύρο, τρείς γύρους πριν το φινάλε, όταν ο V8 Cosworth παρέδωσε πνεύμα. Ο Scheckter έφυγε με τους εννέα βαθμούς από τον Καναδά. Στην Ιαπωνία βρισκόταν στην pole για 7η φορά μέσα στη σεζόν, αλλά μία κάκιστη εκκίνηση τον ανάγκασε να χάσει τουλάχιστον 7 θέσεις. Στον 2ο γύρο προσπαθώντας να κερδίσει το χαμένο έδαφος συγκρούστηκε με τον Laffite και εγκατέλειψε. Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο Scheckter τερμάτισε εκτός βαθμών στην 10η θέση, πράγμα που σημαίνει ότι αν ο Mario είχε κερδίσει στο Fuji θα “κλείδωνε” την 2η θέση με μόλις ένα βαθμό διαφορά.
Αδιαμφισβήτητα η Lotus 78 ήταν ένα πρωτοποριακό μονοθέσιο με το οποίο ο Andretti πέτυχε 4 νίκες, τις περισσότερες από κάθε άλλον οδηγό το 1977. Ομοίως πέτυχε και τις περισσότερες pole positions (7) αλλά και τους περισσότερους ταχύτερους γύρους (4). Ωστόσο υπέστη 5 εγκαταλείψεις μόνο από αστοχία κινητήρα (ο DFV είχε δυναμώσει προκειμένου να μείνει ανταγωνιστικός) εκ των οποίων οι 4 ήταν συνεχόμενες (συνολικά είχε 9). Ο Lauda είχε μόλις 2 εγκαταλείψεις, 3 νίκες και 12 τερματισμούς, όλοι εντός βαθμών. Μάλιστα δεν συμμετείχε σε 3 αγώνες. Στη μία περίπτωση λόγω τραυματισμού και στα 2 τελευταία gp λόγω κάκιστων σχέσεων με την ομάδα του, έχοντας όμως εξασφαλίσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα.
Gunnar Nilsson
Το gp της Ιαπωνίας ήταν ο τελευταίος αγώνας του Σουηδού team-mate του Andretti. Πριν ακόμη ολοκληρωθεί η σεζόν του 1977, ο Chapman είχε ήδη αποφασίσει πως δεν θα κρατούσε τον Σουηδό. Η απόδοση του τελευταίου ήταν ο κύριος λόγος, καθώς σε 7 από τους 17 αγώνες κατατάχθηκε σε θέσεις της δεύτερης δεκάδας του grid, ενώ στα τελευταία 7 gp δεν κατάφερε να τερματίσει, εγκαταλείποντας σε όλες τις περιπτώσεις. από την άλλη ο Ronnie Peterson έφευγε από την Tyrrell και ήταν διατεθειμένος να επιστρέψει στην Lotus, οπότε η απόφαση ήταν εύκολη για τον Chapman.
Ο Nilsson βρήκε αγωνιστική στέγη στην νεοσύστατη ομάδα της Arrows για το 1978 με την οποία όμως δεν αγωνίστηκε ποτέ. Τον Δεκέμβρη του 1977 σε ένα τσεκ-απ ρουτίνας του διαγνώσθηκε καρκίνος των όρχεων. Από εκείνη τη στιγμή η υγεία του επιδεινώθηκε ταχύτατα. Αφού συνειδητοποίησε το μη αναστρέψιμο της κατάστασής του, αφοσιώθηκε στο Ίδρυμα κατά του καρκίνου που δημιούργησε ο ίδιος. Στις 20 Οκτωβρίου του 1978, έχοντας “αποχαιρετίσει” τον καλό του φίλο και συμπατριώτη R.Peterson πέντε εβδομάδες πριν, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 30 ετών. Σε δύο σεζόν συμμετοχής στην F1 πέτυχε μία νίκη, τέσσερα podium, έναν ταχύτερο γύρο και 31 βαθμούς.
1978 παγκόσμιος πρωταθλητής
Το 1978 ο Andretti κατάφερε να γίνει ο 2ος μόλις Αμερικανός Παγκόσμιος Πρωταθλητής στην 69χρονη πλέον ιστορία της F1, μετά τον Phil Hill το 1961. Η σεζόν ξεκίνησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τον Andretti, που πέτυχε την pole και τη νίκη οδηγώντας από την 1η θέση και τους 52 γύρους του gp Αργεντινής. Ο Lauda με Brabham και ο Depailler με Tyrrell συμπλήρωσαν το βάθρο. Ακολούθησε το gp Βραζιλίας στην καινούρια πίστα της Jacarepagua στο Ρίο, μετά από 6 χρόνια παρουσίας στο απαιτητικό και γεμάτο ανωμαλίες σιρκουί του Interlagos.
Η έτερη Lotus του Ronnie Peterson βρισκόταν στην pole, ενώ ο Andretti εκκινούσε 3ος. Ο Carlos Reutemann (Ferrari) εκίνησε εκπληκτικά από την 4η θέση και πήρε την πρωτοπορία, με τους Hunt και Andretti να ακολουθούν. Ο Αργεντινός δεν απειλήθηκε ποτέ από κανέναν και πέτυχε την 1η νίκη για την Michelin. Ο Andretti τερμάτισε στην 4η θέση όταν 6 γύρους πριν το φινάλε και ενώ ήταν 2ος, κόλλησε το κιβώτιο της Lotus στην 4η σχέση. Το βάθρο συμπλήρωσε ο Emerson Fittipaldi, πετυχαίνοντας το πρώτο podium της ομώνυμης ομάδας, και ο Niki Lauda. Επόμενος σταθμός στη Ν.Αφρική που σηματοδότησε το 300ο gp της F1. Οι Ferrari και Brabham αγωνίστηκαν με τις καινούριες τους δημιουργίες, τις 312 T3 και BT46.
Η Renault επέστρεψε με το υπερτροφοδοτούμενο μονοθέσιο της, έχοντας απουσιάσει από τα 2 πρώτα gp, ενώ το ντεμπούτο του έκανε ο μελλοντικός παγκόσμιος πρωταθλητής Keke Rosberg. Την pole πέτυχε ο Lauda στο ντεμπούτο της BT46, σε έναν συναρπαστικό αγώνα με 5 διαφορετικούς leaders. Αρχικά το προβάδισμα πήρε ο Andretti, έχοντας εκκινήσει 2ος και οδηγώντας ακόμη την περσινή Lotus. Στον 21ο γύρο δέχθηκε προσπέραση από την Wolf του Jody Scheckter και λίγο αργότερα από την Arrows του Riccardo Patrese (είχε εκκινήσει 7ος). Ο νεαρός Ιταλός δεν σταμάτησε εκεί και στον 27ο γύρο πέρασε τον Scheckter για την 1η θέση. Scheckter και Andretti αντιμετώπισαν πρόβλημα με τα ελαστικά τους και έπεσαν πίσω από τους Depailler και Lauda.
Ο Patrese φαινόταν να έχει τη νίκη στο τσεπάκι του, αλλά στον 64ο από τους 78 γύρους ο κινητήρας της Arrows παρέδωσε πνεύμα και ο Depailler κληρονόμησε την 1η θέση. Πίσω του βρίσκονταν οι δύο Lotus των Andretti και Peterson (ο Σουηδός είχε εκκινήσει 12ος). Στους τελευταίους γύρους η Tyrrell πέταξε καπνό από το πίσω μέρος της, αλλά ο Andretti έπρεπε να μπει στα pits για ανεφοδιασμό, 3 γύρους πριν το τέλος. Ο Peterson που ακολουθούσε πίεσε, δίνοντας μάχη με τον Γάλλο οδηγό και στον τελευταίο γύρο πέρασε μπροστά παίρνοντας τη νίκη μέσα από τα χέρια του.
Ο John Watson συμπλήρωσε το βάθρο με Brabham. Στο Long Beach των Δυτικών Η.Π.Α. οι Ferrari, Lotus και Brabham κατέλαβαν τις 6 πρώτες θέσεις του grid αποδεικνύοντας ότι ήταν οι κορυφαίες ομάδες της σεζόν. Οι δύο Ferrari με τους Reutemann-Villeneuve ήταν στο 1-2, ακολουθούσε ο Lauda με τον Andretti και τέλος ο Watson με τον Peterson. Μετά την εκκίνηση, στην 1η φουρκέτα ο Villeneuve εκμεταλλεύτηκε το λάθος του Watson, που ανάγκασε τον ίδιο και τον Reutemann να στρίψουν πολύ ανοιχτά και βρέθηκε πρωτοπόρος του αγώνα, μόλις στο 7ο gp συμμετοχής του. Ακολούθησαν οι Watson, Lauda, Reutemann και Andretti, με τον Αμερικανό να δέχεται την πίεση της Williams του Alan Jones και τελικά να υποκύπτει στον 19ο γύρο, χάνοντας τη θέση του από τον Αυστραλό.
Στον 39ο γύρο ο Villeneuve προσπάθησε να ρίξει γύρο στην Shadow του Regazzoni. Τα δύο μονοθέσια ακούμπησαν τους τροχούς τους και ο Καναδός απογειώθηκε περνώντας πάνω από την Shadow. Έτσι ο Reutemann πέρασε στην 1η θέση και ο Andretti πέρασε τον Jones για τη 2η θέση, καθώς ο Αυστραλός αντιμετώπιζε προβλήματα με την εμπρός πτέρυγα και την τροφοδοσία του μονοθεσίου του. Ο Αργεντινός κέρδισε τον αγώνα με διαφορά 11sec. από τον Andretti, με τον Depailler να συμπληρώνει τη νικητήρια τριάδα. Στο βαθμολογικό πίνακα οι Reutemann-Andretti ήταν ισόπαλοι με 18 βαθμούς και ακολουθούσαν επίσης ισόπαλοι με 14 οι Peterson-Depailler.
Andretti και Peterson στο Zandvoort του 1978. Ο Αμερικανός κέρδισε με μόλις +0,32 δευτ. διαφορά από τον Σουηδό team-mate του
Με τον πέμπτο γύρο του πρωταθλήματος στους δρόμους του Πριγκηπάτου ξεκίνησαν οι Ευρωπαϊκοί αγώνες της σεζόν. Η εξέλιξη εκείνου του τριημέρου δεν ήταν καθόλου καλή για τον Πρωταγωνιστή μας. Στις κατατακτήριες πλασαρίστηκε στην 4η θέση του grid και στον αγώνα αντιμετώπισε μία διαρροή καυσίμου, κάτι που τον ανάγκασε να μπει στα pits με αποτέλεσμα να μείνει πολύ πίσω. Τερμάτισε 11ος και τελευταίος, 6 γύρους πίσω από τον Depailler, που ήταν ο νικητής του αγώνα αλλά και ο πρωτοπόρος του βαθμολογικού πίνακα, έχοντας 5 βαθμούς περισσότερους από τους Reutemann και Andretti. Ήταν η 1η νίκη του Γάλλου μετά από 68 αγώνες συμμετοχής.
Η Renault πέτυχε τον πρώτο της τερματισμό σε αγώνα στη 10η θέση. Ακολούθησε το gp Βελγίου στο Zolder. Η Lotus είχε έτοιμη τη νέα 79άρα στην οποία το ground effect είχε πλέον τελειοποιηθεί. Μάλιστα η περαιτέρω εξέλιξη του πατώματος, επέτρεψε τον σχεδιασμό μικρότερης πίσω πτέρυγας με μικρότερη αντίσταση στον αέρα, αυξάνοντας έτσι την τελική ταχύτητα. Το ντεπόζιτο ήταν ένα και ενιαίο, σε αντίθεση με την 78 που είχε τρία ξεχωριστά. Το αποτέλεσμα ήταν καλύτερη κατανομή βάρους που βελτίωσε το κράτημα και το φρενάρισμα. Ταυτόχρονα το νέο μονοθέσιο παρήγαγε 30% περισσότερη κάθετη δύναμη από το παλιό. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκαν ηλεκτρονικοί υπολογιστές για το σχεδιασμό του μονοθεσίου και ήταν επίσης η πρώτη φορά που Η/Υ χρησιμοποιήθηκαν στα pits για την ανάλυση της συμπεριφοράς του.
Η “Black Beauty” όπως την αποκάλεσαν κοινό και ειδικός Τύπος της εποχής ήταν όμορφη και πολύ πολύ γρήγορη, αν και είχε τις αδυναμίες της κυρίως με την απόδοση των φρένων. Ο Andretti πήρε την pole με διαφορά 0,8sec από τον Reutemann και οδήγησε τους 70 γύρους του αγώνα από την 1η θέση. Ο Peterson ολοκλήρωσε τον θρίαμβο της Lotus με τη 2η θέση, οδηγώντας το παλιό μονοθέσιο. Στη βαθμολογία πέρασε 1ος ο Andretti με 27 βαθμούς, 4 περισσότερους από τον 2ο Depailler. Να σημειωθεί ότι η έλευση της Michelin στην Formula 1 και κυρίως η απόφαση της Ferrari να συνεργαστεί μαζί της, σε συνδυασμό με τις δύο νίκες που είχε πετύχει η Ιταλική ομάδα, προκάλεσαν ταραχή στο στρατόπεδο της Goodyear. Η αμερικανική εταιρεία ανακοίνωσε πως στο μέλλον θα εφοδίαζε με ειδικά αγωνιστικά ελαστικά 10 κορυφαίους οδηγούς και στους υπόλοιπους θα παρείχε τα στάνταρ αγωνιστικά ελαστικά παραγωγής. Μέχρι πρότινος εφοδίαζε 20 ή και περισσότερα μονοθέσια.
Το μονοπώλιο είχε τελειώσει και για άλλη μία φορά ο πόλεμος των ελαστικών είχε αρχίσει. Στη Jarama και το gp Ισπανίας υπήρχε διαθέσιμη και δεύτερη 79άρα για τον Peterson. Οι δύο team-mates κατέλαβαν τις πρώτες δύο θέσεις του grid με την pole να πηγαίνει στον Andretti. Στην εκκίνηση ο Hunt έφυγε πολύ καλά και πήρε την πρωτοπορία, έχοντας εκκινήσει από την 4η θέση του grid. Στον 6ο γύρο ο Αμερικανός πέρασε τον Βρετανό και έμεινε εκεί μέχρι το πέσιμο της καρό σημαίας σημειώνοντας hat-trick. Ο Peterson παρόλο που είχε κακή εκκίνηση και έπεσε στην 9η θέση, κατάφερε να τερματίσει 2ος. Ο Laffite με Ligier συμπλήρωσε το βάθρο. Η Lotus σε αυτό το gp εξασφάλισε επιπλέον χορηγία από την εταιρεία φωτογραφικών μηχανών Olympus. Ως εκ τούτου τα μονοθέσια της Hesketh εξαφανίστηκαν από την F1.
Φτάνουμε στο πιο κομβικό σημείο της σεζόν, στο Σουηδικό gp στην Anderstorp. Η Brabham είχε ετοιμάσει την B-spec έκδοση της BT46. Το μονοθέσιο έφερε στο πίσω μέρος του έναν μεγάλο ανεμιστήρα, ο οποίος ρουφούσε τον αέρα που περνούσε κάτω από το μονοθέσιο αλλά και μέσα από τον κινητήρα και τον κατηύθυνε εκτός μονοθεσίου, παράγοντας με αυτό τον τρόπο τεράστια κάθετη δύναμη. Όπως είναι φυσικό, το επονομαζόμενο “fun car”, συγκέντρωσε όλα τα βλέμματα πάνω του και άπαντες αναρωτιόντουσαν τι πλεονέκτημα προσέφερε ο ανεμιστήρας.
Η Brabham υποστήριξε ότι βοηθούσε στην ψύξη του κινητήρα. Μόλις ξεκίνησαν τα δοκιμαστικά έγινε ξεκάθαρο τι συνέβαινε. Με ένα πολύπλοκο σύστημα από συμπλέκτες, ο ανεμιστήρας περιστρεφόταν ανάλογα με τις στροφές του κινητήρα. Όσο πιο γρήγορα πήγαινε το μονοθέσιο τόσο πιο έντονα περιστρεφόταν ο ανεμιστήρας, κολλώντας την Brabham στο έδαφος. Οι αντίπαλες ομάδες με πρωτεργάτη την Lotus διαμαρτυρήθηκαν για τη νομιμότητα του μονοθεσίου, καθώς οι κανονισμοί απαγόρευαν την χρήση κινούμενων αεροδυναμικών βοηθημάτων.
Η Brabham γνωρίζοντας την ακριβή διατύπωση του κανονισμού, αντέτεινε ότι αυτός αφορούσε μέρη, τα οποία κύριος σκοπός τους ήταν η αεροδυναμική απόδοση και από τη στιγμή που ο ανεμιστήρας της βοηθούσε και στην ψύξη του κινητήρα, η ψύξη ήταν ο κύριος σκοπός. Εν τέλει οι οργανωτές επέτρεψαν την συμμετοχή της Brabham. Ο Andretti βρισκόταν στην pole με τα δύο “fan cars” πίσω του. Στον αγώνα παρέμεινε μπροστά, κρατώντας με δυσκολία τον Lauda πίσω του.
Οι δύο οδηγοί δείχνοντας την κλάση τους προσέφεραν πλούσιο θέαμα, αφήνοντας πολύ πίσω τους υπόλοιπους. Στον 38ο γύρο ωστόσο, ο Andretti έκανε ένα λάθος και ο Αυστριακός δεν έχασε την ευκαιρία να περάσει πρώτος. Οχτώ γύρους μετά ο κινητήρας της Lotus έσπασε και ο Lauda πήρε την 1η του νίκη με τα χρώματα της Brabham, με διαφορά 34sec από την Arrows του Patrese. Στην 3η θέση τερμάτισε ο Peterson. Κάπου εδώ ξεκινούν τα “politics”. Ο ιδιοκτήτης της Brabham, Bernie Ecclestone, είχε πρόσφατα εκλεγεί πρόεδρος της F.O.C.A. (Formula One Constructors Association).
Οι ιδιοκτήτες των άλλων ομάδων με επικεφαλής τον Colin Chapman, απείλησαν ότι θα απέσυραν την υποστήριξη τους από το πρόσωπο του Ecclestone, αν ο τελευταίος δεν απέσυρε το fun car από την αγωνιστική δράση. Λίγο αργότερα η τότε αρμόδια επιτροπή του σπορ απαγόρευσε τη χρήση ανεμιστήρων στα μονοθέσια. Η νίκη του Lauda δεν ακυρώθηκε καθώς το μονοθέσιο είχε κριθεί “νόμιμο” για το Σουηδικό gp.
Το μονοθέσιο που “τάραξε” την ηρεμία του Colin Chapman
Σειρά είχε το Γαλλικό gp στο Paul Ricard, όπου η Brabham παρατάχθηκε με την απλή BT46. Ο 2ος οδηγός της, ο John Watson, έκανε την έκπληξη και πήρε την pole νικώντας τον Andretti που αρκέστηκε στη 2η θέση. Στην εκκίνηση ο Watson κράτησε τη θέση του, όμως πριν ολοκληρωθεί ο 1ος γύρος, ο Andretti πέρασε μπροστά και οδήγησε από την 1η θέση και τους 54 γύρους του αγώνα, φτάνοντας στην 3η του νίκη στους τελευταίους 4 αγώνες. Στην 2η θέση ο Peterson, που χάρισε στην Lotus το τρίτο της 1-2 στη σεζόν και 3ο τον James Hunt να συμπληρώνει το βάθρο, πετυχαίνοντας το καλύτερο του αποτέλεσμα στη σεζόν. Στο Brands Hatch της Μ.Βρετανίας η Lotus “κλείδωσε” την 1η σειρά της εκκίνησης, με τον Peterson αυτή τη φορά στην pole.
Στην εκκίνηση ο Αμερικανός κέρδισε τον Σουηδό και βρέθηκε στην 1η θέση. Όλα έδειχναν ότι τα μαύρα μονοθέσια πήγαιναν για άλλο ένα 1-2, αλλά στον 7ο γύρο ο Peterson εγκατέλειψε. Ο Andretti συνέχισε να είναι πρωτοπόρος του αγώνα μέχρι τον 24ο γύρο, όταν ένα κλατάρισμα τον έστειλε στα pits. Όταν βγήκε στην πίστα βρέθηκε στην 11η θέση και 4 γύρους μετά εγκατέλειψε από βλάβη κινητήρα. Ο Scheckter και στη συνέχεια ο Lauda βρέθηκαν πρωτοπόροι του αγώνα για κάποιο διάστημα, αλλά η νίκη πήγε στον Reutemann. Παρά τη διπλή εγκατάλειψη οι θέσεις στην κορυφή της βαθμολογίας δεν είχαν αλλάξει, με τον Andretti 1ο με 45 βαθμούς και τον Peterson 2o με 36. Ακολούθησε το Hockenheim με την Lotus και πάλι στο 1-2. Ο Andretti βρισκόταν στην pole, αλλά ο Peterson εκίνησε καλύτερα και βρέθηκε 1ος. Ο Αμερικανός παρέμεινε κολλημένος στην ουρά του team-mate του και στον 5ο γύρο τον προσπέρασε.
Βέβαια ο Σουηδός συναίνεσε στο προσπέρασμα, καθώς δεν δοκίμασε καν να αλλάξει τη γραμμή του για να το απότρέψει. Άλλωστε ο Andretti ήταν το αδιαμφισβήτητο Νο1 στην ομάδα. Οι δύο οδηγοί πήγαιναν για το 1-2 αλλά στον 37ο γύρο η 2η Lotus υπέστη αστοχία κιβωτίου και εγκατέλειψε. Ο Andretti συνέχισε ανεπηρέαστος και πήρε τη νίκη. Στον αγώνα το ντεμπούτο του έκανε ο μελλοντικός τρις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής Nelson Piquet με την ομάδα της Ensign. Επόμενος σταθμός το συννεφιασμένο Αυστριακό gp, στο οποίο η Renault έκανε την έκπληξη με την 3η θέση στις κατατακτήριες. Τα Lotus για άλλη μία φορά βρίσκονταν στην 1η γραμμή της εκκίνησης με τον Peterson στην pole.
Όταν έσβησαν τα κόκκινα φώτα ο Σουηδός κράτησε τη θέση του, αλλά ο Αμερικανός έχασε τη δική του από τον Reutemann και στην προσπάθεια του να την πάρει πίσω, επιχειρώντας προσπέραση από την εξωτερική, έχασε τον έλεγχο της Lotus (πιθανόν από επαφή με τον Αργεντινό) και κατέληξε στις μπαριέρες. Στον 4ο γύρο η βροχή έκανε την εμφάνιση της σε κάποια τμήματα της πίστας και ο αγώνας διεκόπη στον 7ο μετά τις θεαματικές πιρουέτες των Pironi και Tambay. Όταν η βροχή υποχώρησε ο αγώνας ξεκίνησε και πάλι με τους οδηγούς να φορούν πλέον βρόχινα ελαστικά. Νικητής του αγώνα αναδείχθηκε ο Peterson, ο οποίος πήρε την 10η νίκη της καριέρας του πετυχαίνοντας το hat-trick. Οι Depailler και Villeneuve συμπλήρωσαν το βάθρο, με τον Καναδό να πετυχαίνει το 1ο του podium.
Η νίκη του Σουηδού τον έφερε μόλις 9 βαθμούς πίσω από τον Andretti και η Lotus κατέκτησε το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών με 4 αγώνες να απομένουν για την ολοκλήρωση του Πρωταθλήματος. Η συνέχεια δόθηκε στην Ολλανδία και στην πίστα του Zandvoort. Για 4η συνεχόμενη φορά οι “μαύρες καλλονές” βρίσκονταν στην 1η σειρά της εκκίνησης με τον Andretti στην pole position. Σε έναν αγώνα χωρίς δράματα ο Αμερικανός πήρε την νίκη, τερματίζοντας μόλις 0,32sec μπροστά από τον Σουηδό team-mate του, ενώ στην 3η θέση τερμάτισε ο Lauda +12sec πίσω από τον νικητή. Ήταν το τέταρτο 1-2 της σεζόν για την Lotus, πράγμα που σήμαινε ότι με τρεις αγώνες να απομένουν για την αυλαία του Πρωταθλήματος, μόνο οι Andretti-Peterson μπορούσαν να στεφθούν Πρωταθλητές. Ωστόσο κανείς στην Βρετανική ομάδα και φυσικά ούτε και ο Andretti, μπορούσαν να φανταστούν την τραγωδία που θα εξελισσόταν στο επόμενο gp στην Monza.
Πρωταθλητής χωρίς πανυγηρισμούς
14ος σταθμός της σεζόν στη Monza. 12 βαθμοί χωρίζουν τους Andretti και Peterson (63-51) με τον Lauda να έχει 35. Ακόμη και αν ο Andretti δεν σκόραρε καθόλου βαθμούς στα επόμενα 3 gp, ο Lauda δεν μπορούσε να καλύψει τη διαφορά των 28 βαθμών. Ο Peterson ήταν μεν το Νο2 στην Lotus, αλλά αρκούσαν μερικές “ατυχίες” του team-mate του προκειμένου η ομάδα να στηρίξει τον Σουηδό.
Ο Andretti για 7η φορά στη σεζόν βρισκόταν στην pole, έχοντας δίπλα του την Ferrari του Villeneuve. Ο Peterson, που εκκινούσε από την 5η θέση του grid, είχε μία σφοδρή σύγκρουση στις πρωϊνές δοκιμές της Κυριακής, όταν δεν λειτούργησαν τα πίσω φρένα στην Lotus 79. Ο Σουηδός δεν χωρούσε στην εφεδρική 79άρα και το μόνο διαθέσιμο μονοθέσιο ήταν η περσινή 78άρα. Όταν τελείωσε ο γύρος σχηματισμού τα μονοθέσια άρχισαν να παίρνουν τις θέσεις τους στο grid, αλλά πριν ακόμη ακινητοποιηθούν τα μισά από αυτά, ξεκίνησε από λάθος η διαδικασία εκκίνησης και όταν άναψε το πράσινο φανάρι, πολλά από αυτά βρίσκονταν ακόμη σε κίνηση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλά μονοθέσια να συνωστιστούν στην ευθεία πριν την πρώτη φουρκέτα και το κακό δεν άργησε να συμβεί.
Ο Patrese είχε επαφή με τον Hunt και στη συνέχεια ο Βρετανός ακούμπησε τον Peterson και ακολούθησε χάος, με την Lotus να χτυπά στις μπαριέρες και να αναφλέγεται. Ο Peterson εγκλωβίστηκε στο φλεγόμενο μονοθέσιο, αλλά η άμεση παρέμβαση των Hunt και Regazzoni, ήταν καθοριστική για τον απεγκλωβισμό του Σουηδού οδηγού. Δέκα μονοθέσια ενεπλάκησαν στο ατύχημα μεταξύ αυτών και αυτό του Vittorio Brambilla, ο οποίος είχε χτυπηθεί από “ιπτάμενο” τροχό στο κράνος και ήταν αναίσθητος. Η κατάσταση του Ιταλού φαινόταν πιο άσχημη, ενώ αντίθετα ο Peterson είχε τις αισθήσεις του, αν και είχε υποστεί πολλαπλά κατάγματα στα πόδια. Οι δύο τραυματίες μεταφέρθηκαν σε κοντινό νοσοκομείο.
Ο αγώνας ξεκίνησε με μεγάλη καθυστέρηση και στην εκκίνηση ο Villeneuve κέρδισε τον Andretti. Ο Αμερικανός κατάφερε να περάσει τον Καναδό 5 γύρους πριν το τέλος, ωστόσο και οι δύο τιμωρήθηκαν με ποινή ενός λεπτού για άκυρη εκκίνηση και η νίκη κατέληξε στα χέρια του Lauda. Με τον Peterson τραυματισμένο και εκτός αγωνιστικής δράσης, τουλάχιστον για το υπόλοιπο της σεζόν, ο 38χρονος Mario ήταν πλέον Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Ωστόσο δεν υπήρξαν πανηγυρισμοί στο στρατόπεδο της Team Lotus. Αργά το βράδυ της Κυριακής ο Ronnie υποβλήθηκε σε εγχείριση, κατά την οποία παρουσίασε λιπώδη εμβολή (ένα κλινικό σύνδρομο το οποίο παρουσιάζεται μετά από οστικά κατάγματα ή ορθοπαιδικές επεμβάσεις) και έπεσε σε κώμα. Στις 09:55 το πρωί της Δευτέρας εξέπνευσε, βυθίζοντας στο πένθος τον κόσμο της Formula 1.
Ήταν 34 ετών. Υπήρχε μία δόση τραγικής ειρωνείας στην όλη κατάσταση, καθώς ο επίσης Αμερικανός πρωταθλητής της F1, ο Phil Hill, κατέκτησε τον τίτλο το 1961 επίσης στην Monza και ο team-mate του, ο Wolfgang Von Trips, διεκδικητής του τίτλου τότε επίσης έχασε την ζωή του σε εκείνον τον αγώνα. Για την ιστορία η Ferrari κέρδισε τα επόμενα 2 gp σε Η.Π.Α. και Καναδά με Reutemann και Villeneuve αντίστοιχα. Ήταν η 1η νίκη της καριέρας του Γαλλο-Καναδού.
Στιγμιότυπο από το χάος που προκλήθηκε μετά την εκκίνηση στην Monza
The “Super Swede”
Αυτό ήταν το παρατσούκλι του Peterson στον κόσμο της F1. Η καριέρα του ξεκίνησε στα kart με επιτυχίες στη χώρα του και ακολούθησε η μετάβαση στη Σουηδική F3 όπου αναδείχθηκε Πρωταθλητής τις χρονιές 1968-1969. To 1969 μάλιστα κέρδισε το gp του Μονακό για μονοθέσια Formula 3. Το 1970 έκανε το ντεμπούτο του στην F1 με την μικρή ιδιωτική ομάδα Antique Automobiles Racing Team, αλλά το 1971 αγωνίστηκε με την εργοστασιακή March με την οποία τερμάτισε 2ος στο Πρωτάθλημα, ενώ ταυτόχρονα με την ίδια ομάδα, αναδείχθηκε Πρωταθλητής F2. Το 1973 πήρε μεταγραφή στην Lotus στην οποία παρέμεινε για τρεις σεζόν.
Τις σεζόν ’73-’74 πέτυχε 7 νίκες για την Βρετανική ομάδα, αλλά το 1975 η ομάδα βρισκόταν στο αγωνιστικό της ναδίρ. Το 1976 οδήγησε για την Lotus στον 1ο αγώνα της χρονιάς, αλλά τελικά προτίμησε να αγωνιστεί για την March, ωστόσο ούτε εκεί βρήκε ένα ανταγωνιστικό μονοθέσιο. Παρόλα αυτά κέρδισε το Ιταλικό gp του 1976. Το 1977 αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του με την Tyrrell χωρίς επιτυχία. Το 1978 επέστρεψε στην Lotus όπου πέτυχε άλλες δύο νίκες φτάνοντας συνολικά τις 10. Στην διάρκεια της καριέρας του βρέθηκε team-mate με μεγάλα ονόματα του χώρου όπως Lauda, Fittipaldi και Ickx τους οποίους και ξεπέρασε σε απόδοση στις κατατακτήριες και μάλιστα συντριπτικά.
Ο μόνος που τον νίκησε ήταν ο Andretti, ενώ οριακά έμεινε πίσω από τον Depailler το 1977 στην Tyrrell με 8-9. Πριν τελειώσει η σεζόν του ’78 ήρθε σε συμφωνία με την Mc Laren για το 1979, καθώς ο Hunt αποχωρούσε για την Wolf Racing. Ο Σουηδός δεν ήθελε να παραμείνει Νο2 στην ομάδα της Lotus, αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Ο Peterson θεωρούταν από πολλούς ειδικούς και μη της εποχής εκείνης, ως ο πιο γρήγορος οδηγός στην F1 σε απόλυτη ταχύτητα και σίγουρα πιθανός μελλοντικός παγκόσμιος πρωταθλητής. Απόλυτα επαγγελματίας, αρνήθηκε να συμβάλει στην παραφιλολογία του Τύπου της εποχής για team orders στην ομάδα της Lotus. Άφησε πίσω του τη σύζυγο του Barbro και την τρίχρονη κόρη του Nina Louise.
Η φωτογραφία με την οποία θα έπρεπε να κλείσει η σεζόν του 1978
Η σύζυγος του ποτέ δεν ξεπέρασε τον χαμό του και τον Δεκέμβρη του 1987 αυτοκτόνησε. Οι απώλειες του Ronnie αλλά και του Gunnar Nilsson “έριξαν ταφόπλακα” στο gp Σουηδίας. Το ενδιαφέρον για την F1 μειώθηκε δραματικά στην Σκανδιναβική χώρα, κυρίως από χορηγούς αλλά και θεατές. από τότε δεν οργανώθηκε ποτέ ξανά gp στην Anderstorp.
Υπόλοιπο Καριέρας 1979-1981. Επιστροφή στα Indycars
Την επόμενη χρονιά ο “ήρωας μας” καλείται να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Η κυριαρχία της 79άρας την προηγούμενη σεζόν σήμαινε, ότι οι άλλες ομάδες έπρεπε να κατασκευάσουν μονοθέσια ground effect, αν ήθελαν να ξεπεράσουν την Lotus. Η βρετανική ομάδα από πλευράς της, σκοπεύοντας να παραμείνει στην κορυφή “δούλευε” το επόμενο βήμα της. Στην θέση του αδικοχαμένου Peterson βρισκόταν ο Carlos Reutemann.
H Lotus παρουσίασε την 80άρα στον 5ο αγώνα της σεζόν, με τον Andretti να τερματίζει στην ελπιδοφόρα 3η θέση, στο ντεμπούτο του νέου μονοθεσίου. Η Lotus 80 σχεδιάστηκε με σκοπό να πάει το ground effect στο επόμενο επίπεδο. Η σκέψη ήταν να εκμεταλλευτούν το φαινόμενο από την μύτη του μονοθεσίου μέχρι την ουρά. Μάλιστα η αρχική ιδέα ήταν να μην έχει καθόλου πτέρυγες, κάτι που, θεωρητικά, θα εξασφάλιζε χαμηλή αντίσταση στον αέρα. Ωστόσο η συμπεριφορά του στις στροφές και στο φρενάρισμα ήταν δύστροπη και μετά τις πρώτες δοκιμές η ιδέα απορρίφθηκε.
Η 80άρα τελικά χρησιμοποιήθηκε σε τρία gp συνολικά και μόνο από τον Andretti. Ο Chapman δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο από το να παραδεχτεί, ότι η 80άρα δεν ήταν το “θαύμα” που είχε στο μυαλό του και αναγκάστηκε να επιστρατεύσει την 79άρα για το υπόλοιπο της σεζόν. Ωστόσο η περσινή πρωταθλήτρια είχε ξεπεραστεί από τον ανταγωνισμό και ειδικότερα στο β΄ μισό της σεζόν υπέφερε από προβλήματα αξιοπιστίας και έλλειψη απόδοσης. Επτά φορές εγκατέλειψε ο Andretti οδηγώντας την 79άρα και άλλες δύο με την 80άρα.
Σε άλλες έξι περιπτώσεις εγκατέλειψε ο Reutemann, οι πέντε στο β΄ μισό της σεζόν. Ως προς την απόδοση, ο Andretti κατατάχθηκε έξι φορές στη δεύτερη δεκάδα του grid, με τον Reutemann να μετρά οχτώ. Στην μεταξύ τους μονομαχία των κατατακτηρίων, οριακά με σκορ 8-7 κέρδισε ο Andretti. Ωστόσο ο Αργεντινός με 4 podiums συγκέντρωσε 20 βαθμούς και κατατάχθηκε στην 7η θέση των οδηγών, ενώ ο Αμερικανός με 6 λιγότερους (και μόλις 1 podium) βρέθηκε μόλις στην 12η θέση. Η Lotus κατρακύλησε στην 4η θέση των κατασκευαστών, 22 ολόκληρους βαθμούς πίσω από την 3η Ligier.
Η Lotus 80 αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων
Σεζόν 1980 με καινούριο μονοθέσιο (Lotus 81) και καινούριο team-mate, τον μόλις 22 ετών Ιταλό Elio de Angelis. Ωστόσο ούτε η Lotus 81 αποδείχθηκε αντάξια του “βαρέος σαν ιστορία ονόματος” της Βρετανικής ομάδας. Ο καλύτερος τερματισμός του μονοθεσίου ήταν η 2η θέση, στο 2ο γύρο του Πρωταθλήματος στο gp Βραζιλίας, στα χέρια του de Angelis. Οι δύο οδηγοί κατάφεραν μόλις 11 φορές σε 15 αγώνες να καταταχθούν στην πρώτη δεκάδα του grid (Andretti 6, de Angelis 5).
Ο Andretti υπέστη 10 εγκαταλείψεις κατά τη διάρκεια της σεζόν, με τις 8 από αυτές να οφείλονται σε μηχανικές βλάβες. Αντίστοιχα 6 εγκαταλείψεις μέτρησε ο de Angelis με την ομάδα να φτάνει συνολικά τις 16. Ο Andretti κατάφερε να τερματίσει σε μόλις 5 αγώνες, με highlight την 6η θέση στο τελευταίο gp της σεζόν, στο Watkins Glen των Η.Π.Α.. Με μόλις ένα βαθμό βρέθηκε στην 20ή θέση του βαθμολογικού πίνακα, προτελευταίος μεταξύ των οδηγών που κατάφεραν να βαθμολογηθούν.
Αντίθετα ο de Angelis με ένα βάθρο, μία έκτη και δύο τέταρτες θέσεις βρέθηκε μεταξύ των δύο οδηγών της Renault στην 7η θέση με 13 βαθμούς. Ο Ιταλός οριακά επιβλήθηκε του Πρωταθλητή με 8-7 στις κατατακτήριες. Η Lotus κατέβηκε άλλο ένα σκαλί σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και κατατάχθηκε στην 5η θέση των κατασκευαστών με 14 βαθμούς, μένοντας πίσω από τη Renault για 24 βαθμούς.
Μετά από δύο άκαρπες σεζόν στην Lotus, o Andretti αποφασίζει την μεταγραφή του στην Alfa Romeo για το 1981. Η αγωνιστική του ανάκαμψη δεν ήρθε ούτε στην Ιταλική ομάδα και το μόνο που κατάφερε να πετύχει, ήταν μία 4η θέση στο Long Beach των Η.Π.Α. Μαζί με τον Ιταλό team-mate του, Bruno Giacomelli, δεν κατάφεραν να πλασάρουν την κάπως “γερασμένη” 179C υψηλότερα από την 6η θέση. Ο Andretti στα 41 του χρόνια επιβλήθηκε έστω και οριακά του 29χρονου team-mate του με σκορ 8-7, αν και ο Ιταλός κατάφερε να συγκεντρώσει 4 βαθμούς παραπάνω.
Τέλη του 1981 ο Andretti αποφασίζει να αποσυρθεί από την F1. Ωστόσο δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην πρόταση της Williams για έναν αγώνα, στο gp του Long Beach αλλά ούτε και στην πρόταση της Ferrari για δύο αγώνες στη Monza και στο Caesar’s Palace την σεζόν του 1982. Στον εντός έδρας αγώνα για την Ferrari ο Mario πέτυχε την pole, αλλά μία κακή εκκίνηση τον περιόρισε στην 3η θέση του podium. Ο Andretti δεν σταμάτησε να συμμετέχει περιστασιακά σε αγώνες Indy καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του στην F1. Το 1982 επέστρεψε για πλήρη συμμετοχή και το 1984 κατέκτησε για 4η φορά τον τίτλο. Οι γιοί του (Michael και Jeff) ήταν επίσης οδηγοί αγώνων, μάλιστα ο Michael κατέκτησε τον τίτλο στα Indy το 1991 και αργότερα ίδρυσε την δική του ομάδα, την Andretti Autosport. Με την τελευταία αγωνίζεται ο Marco, εγγονός του Mario από το 2006 μέχρι σήμερα.
Ο Mario με την κόρη του Ronnie Peterson το 2016
Εν κατακλείδι, η Lotus με τον Andretti κατέκτησε το 1978 τους τελευταίους της τίτλους. Την περίοδο εκείνη ήταν η πιο επιτυχημένη ομάδα σαν κατασκευαστής, έχοντας κατακτήσει 7 τίτλους, με την Ferrari να μετρά 5, ενώ οι οδηγοί της είχαν στεφθεί πρωταθλητές 6 φορές έναντι 8 της Scuderia. Σήμερα, και ενώ έχουν περάσει 25 χρόνια από την τελευταία εμφάνιση της αυθεντικής Team Lotus (1994 gp Αυστραλίας) είναι ο 4ος πιο επιτυχημένος κατασκευαστής στην ιστορία της F1 (Ferrari 16, Williams 9, Mc Laren 8) και 5ος πιο επιτυχημένος σε τίτλους οδηγών (Ferrari 15, Mc Laren 12, Williams 7, Mercedes 7).
Η επιλογή του Andretti να επικεντρώσει την καριέρα του στην Αμερική είναι ίσως ο μόνος λόγος που κατέκτησε μονάχα μία φορά τον τίτλο. Ήρθε στην F1 για πλήρη συμμετοχή το 1975 στα 35 του έτη, που ακόμα και τότε θεωρούνταν μεγάλη ηλικία για πρωταθλητισμό στην F1. Με την αναμφισβήτητη ικανότητά του στην εξέλιξη των μονοθεσίων, συνέβαλε στην επιστροφή της Lotus στον αγωνιστικό χάρτη. Το 1977 οι εγκαταλείψεις του στέρησαν την ευκαιρία να διεκδικήσει στα ίσα τον τίτλο. Την χρονιά που κέρδισε τον τίτλο, υπήρξαν ψίθυροι, ότι σαν ξεκάθαρο Νο 1 στην ομάδα δεν δέχθηκε την πίεση του Ronnie Peterson.
Η θέση του Andretti στην ομάδα ως Νο 1 δεν αμφισβητείται, αλλά επίσης δεν αμφισβητείται το γεγονός ότι ξεπέρασε τον Ronnie Peterson με σκορ 11-3. Σίγουρα πρόκειται για τον καλύτερο “all-rounder” οδηγό όλων των εποχών με πραγματικά απίστευτα αγωνιστικά επιτεύγματα. Ανάμεσα σε αυτά θα ξεχωρίσω προσωπικά την κατάκτηση των poles στο ντεμπούτο του στην F1, αλλά και στο προτελευταίο gp της καριέρας του σε ηλικία 42 ετών, επίτευγμα που αποδεικνύει την ανταγωνιστικότητά του καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του.