Το έτος είναι 2004. Η εταιρία: Chrysler. Το μοντέλο: ME Four-Twelve. Ένα αυτοκίνητο που παρουσιάστηκε στο North American Auto Show του Detroit ως εκθεσιακό μοντέλο με ελάχιστες λειτουργικές δυνατότητες, εξελίχθηκε σε ένα πλήρως λειτουργικό πρωτότυπο μέσα σε 3-4 μήνες από τους ανθρώπους της SRT και εγκαταλείφθηκε παντελώς το 2005 όταν μία εσωτερική μελέτη υπολόγιζε το κόστος εξέλιξης του αυτοκινήτου για παραγωγή σε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια, λεφτά που δεν θα τα έπαιρνε ποτέ πίσω η Chrysler.
Το 2004, αν θυμάστε, η Chrysler ήταν μέρος της Daimler-Benz και με τον Dieter Zetsche στο τιμόνι, η «συγχώνευση ίσων» είχε ως αποτέλεσμα αυτοκίνητα όπως το Crossfire, το Pacifica και το 300C. Κάποια γνώρισαν μεγαλύτερη επιτυχία από άλλα, όμως αν κάτι ήταν σίγουρο, ήταν πως πρόσφεραν αμερικάνικο σχεδιασμό με γερμανικά «σωθικά». Το ME Four-Twelve ήταν σχεδιασμένο να είναι το απόγειο αυτής της τακτικής και σε πρώτη –αλλά και δεύτερη- ανάγνωση, δεν απογοήτευε.
ME Four-Twelve, σημαίνει κινητήρας στο κέντρο –ME: mid engined-, τέσσερα turbos –four- και δώδεκα κύλινδροι –twelve-. Ήταν ένα κτήνος για μηχανή. Ο εξάλιτρος V12 που προερχόταν από την AMG, με την βοήθεια της υπετροφοδότησης, παρήγαγε 850 άλογα στις 5.750 σ.α.λ. και 1.150Nm μεταξύ 2.500 και 4.500 σ.α.λ.! Η δύναμη περνούσε στον δρόμο από τους πίσω τροχούς ενώ το κιβώτιο ήταν ένα 7-τάχυτο διπλού συμπλέκτη. Το chassis ήταν από ανθρακονήματα με κυψέλες αλουμινίου και χάρη στην εκτενή χρήση ελαφρών υλικών σε όλο το αυτοκίνητο, το βάρος ήταν περιορισμένο στα 1.300 κιλά! Αν βαριέστε να κάνετε τα μαθηματικά, αυτά τα νούμερα δίνουν καλύτερο λόγο power to weight από την Ferrari Enzo, την McLaren F1 και την Bugatti Veyron. Είχε επίσης εξαιρετικά σοφιστικέ ανάρτηση.
Έπειτα, ήταν το design. Κλασικά αμερικανικό, χαρακτηριστικά Chrysler και «φρέσκο» ακόμα και 10 χρόνια μετά. Το ίδιο μπορεί να πει κάποιος και για το εσωτερικό που με ένα πολύ μικρό ρετουσάρισμα, μπορεί να τοποθετηθεί σε οποιοδήποτε σύγχρονο αυτοκίνητο. Αφήστε που σε μεγάλο βαθμό ήταν και λειτουργικό. Όλα ήταν καλά και ωραία, μέχρι τι στιγμή που ήρθε η ώρα της παραγωγής. Βλέπετε, όταν παρουσιάστηκε το 2004, έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση που η Chrysler δεν είχε άλλη επιλογή από το να σκεφτεί τουλάχιστον την παραγωγή.
Όμως, όπως προείπαμε, το αμάξι δεν πέρασε ποτέ στην παραγωγή. Κάτι το εξαιρετικά υψηλό κόστος R&D σε μία εποχή που η Chrysler ήταν σε άσχημη κατάσταση, κάτι το γεγονός πως αν περνούσε στην παραγωγή θα πατούσε την Mercedes SLR McLaren σαν να μην ήταν τίποτα και αυτό δεν καθόταν καλά στους ανθρώπους της Merc, το ME Four-Twelve γνώρισε άδικο και ξαφνικό θάνατο. Ναι, επιχειρηματικά δεν είχε νόημα αλλά από την άλλη τα περισσότερα halo cars δεν έχουν. Και αν ένα αυτοκίνητο θα μπορούσε να είναι halo car για την Chrysler, αυτό θα ήταν το ME Four-Twelve. Κρίμα που δεν πήρε ποτέ το πράσινο φως. Διπλό κρίμα δε γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε κάτι αντίστοιχο τώρα…
