Έχω σβήσει και έχω ξαναγράψει την εισαγωγή περισσότερες φορές απ’ όσο θα ήθελα να παραδεχθώ σε μία προσπάθεια να καταλήξω σε κάτι που να μου αρέσει. Αλλά εγκαταλείπω αυτή την προσπάθεια γιατί το ίδιο το θέμα είναι τέτοιο που δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ευχάριστο. Δεν προσφέρεται για αστεία και ευφυολογήματα. Ο κόσμος σκοτώνεται δεξιά κι αριστερά. Πολλές φορές, νέος κόσμος, στην πλέον παραγωγική ηλικία του. Σε μία ηλικία που θα έπρεπε να προσφέρει, να κάνει όνειρα και να ζει την ζωή του. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι υπόλοιποι δεν φαίνεται να μαθαίνουμε… Νιώθουμε ανίκητοι, άτρωτοι… αθάνατοι, χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι τίποτε από αυτά δεν ισχύει! Οπότε μου γεννήθηκε μία απορία. Πόσο πιστεύεις ότι αξίζει η ζωή σου;
Αξίζει όσο εκείνο το ποτάκι που ήπιες για να “περάσεις καλά” με την παρέα; Εκείνο το ποτάκι που μείωσε την αυτοσυγκέντρωση σου και την ικανότητα σου να αντιδράσεις αν κάτι πάει στραβά. Εκείνο το ποτάκι που δυσχέραινε την κατανόηση πληροφοριών και γκρέμισε τις αναστολές σου. Αξίζει η ζωή σου όσο ένα ποτάκι;
Ή μήπως αξίζει όσο η απάντηση σε ένα τηλέφωνο ή η ανάγνωση ενός μηνύματος; Γιατί εκείνα τα δευτερόλεπτα που θα μιλάς με όποιον σε κάλεσε ή πολύ περισσότερο, διαβάζεις το μήνυμα, δεν προσέχεις τον δρόμο… και πολλά μπορούν να συμβούν σε μερικά δευτερόλεπτα όταν κινείσαι με… σχεδόν οποιαδήποτε ταχύτητα!
Υπάρχει πιθανότητα να αξίζει όσο εκείνα τα 5-10 ή ακόμα και 30 λεπτά που γλύτωσες οδηγώντας σαν να μην υπάρχει αύριο; Κινούμενος με υψηλές ταχύτητες σε σημεία που δεν θα έπρεπε και προσπερνώντας όποιον βρίσκεται μπροστά σου όπως να ‘ναι και όσο πιο γρήγορα μπορείς; Γιατί με αυτή τη συμπεριφορά, μπορεί όντως να μην υπάρχει αύριο για εσένα!
Αξίζει όσο μία δόση αδρεναλίνης καθώς πλαγιολισθαίνεις ή “μπαίνεις με όσα” σε σημείο που δεν θα έπρεπε όχι να το κάνεις, αλλά ούτε καν να το σκέφτεσαι – δηλαδή σε δημόσιο δρόμο; Μήπως η ζωή σου αξίζει όσο ένα τσαλακωμένο πουκάμισο/μπλούζα/t-shirt εξαιτίας της ζώνης ασφαλείας.
Δεν μπορώ να σε καταλάβω ρε άνθρωπε! Δεν μπορώ να σε καταλάβω γιατί αν κρίνω από το πώς οδηγείς, δεν εκτιμάς την ζωή σου. Δεν μπορώ να σε καταλάβω γιατί είσαι υπέρτατα εγωιστής και απίστευτα υπερόπτης. Εγωιστής γιατί δεν σε ενδιαφέρουν οι επιπτώσεις που θα έχει ο τραυματισμός ή ο θάνατος σου στους κοντινούς σου ανθρώπους και υπερόπτης γιατί ζεις και κυκλοφορείς με την λογική του “δεν πρόκειται να συμβεί σε εμένα”. Δεν μπορώ να σε καταλάβω γιατί παίζεις την ζωή σου, το πολυτιμότερο αγαθό, σε ένα στημένο παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας για ασήμαντα “κέρδη”.
Επίσης όμως, σε φοβάμαι γιατί κυκλοφορούμε στους ίδιους δρόμους. Σε φοβάμαι γιατί κάθε φορά που οδηγώ –ιδίως τα καλοκαιρινά Σαββατοκύριακα– σε συναντώ και προσπαθώ καταπολεμήσω την ηλιθιότητα και την ανευθυνότητα σου αποφεύγοντας την σύγκρουση με το αυτοκίνητο σου έπειτα από κάποια απερισκεψία που έκανες εσύ. Σε φοβάμαι, γιατί σε αντίθεση με εσένα, ξέρω ότι δεν είμαι άτρωτος και ότι κάποια μέρα, ίσως να μην μπορέσω να σε αποφύγω. Ίσως να μην προλάβω να φρενάρω για να μην καρφωθώ πάνω σου ενώ πετάγεσαι στον δρόμο από κάποιο beachόμπαρο/ταβέρνα/στενό χωρίς να ελέγξεις. Ίσως να μην προλάβω ή να μην μπορώ να αντιδράσω ενώ εσύ προσπερνάς πάνω σε στροφή χωρίς να έχεις ορατότητα. Ίσως να είμαι εγώ ο “τυχερός” στον οποίο θα καρφωθείς τύφλα στο μεθύσι κάποιο ξημέρωμα. Ίσως να είμαι εγώ ο “τυχερός” που θα χάσει την ζωή του ή την σωματική του ακεραιότητα επειδή εσύ είσαι ηλίθιος. Κι αν δεν είμαι εγώ, θα είναι κάποιος άλλος.
Στο κάτω-κάτω, αν δεν υπολογίζεις την ζωή σου και την ζωή της οικογένειας ή των φίλων που κουβαλάς, γιατί να υπολογίζεις την ζωή ενός παντελώς άγνωστου; Πότε θα καταλάβεις ότι οδηγείς ένα όχημα που ζυγίζει τουλάχιστον ένα τόνο και κινείται με υψηλές ταχύτητες; Πότε θα καταλάβεις ότι κάθεσαι μέσα σε ένα όπλο; Ένα όπλο που ναι μεν σε μεταφέρει από το Α στο Β και δυνητικά, στο κατάλληλο –προστατευμένο– περιβάλλον μπορεί να είναι τρομερά διασκεδαστικό, αλλά και ένα όπλο που απαιτεί την απόλυτη, αδιάσπαστη προσοχή σου κατά τη χρήση. Ένα όπλο που απαιτεί σεβασμό για να μην σκοτώσει εσένα ή τον πλησιέστερο άτυχο.
Γράφω αυτό το άρθρο αναφερόμενος σε εσένα αλλά δεν είναι απαραίτητο να το πάρεις προσωπικά. Πρέπει να μιλάμε γι’ αυτή τη μάστιγα και όχι μόνο όταν χάνει την ζωή του κάποιος διάσημος. Πρέπει να μιλάμε γι’ αυτή τη μάστιγα γιατί κάθε μέρα, κάποιοι χάνουν την ζωή τους κι ας μην τους ξέρουμε. Γι’ αυτή την παντελή έλλειψη παιδείας, σεβασμού και πολιτισμού που κοστίζει στην Ελλάδα τόσο χρηματικά, όσο και σε ανθρώπινο δυναμικό. Που “κοστίζει” στην κοινωνία και στις οικογένειες. Μπορείς όμως να το πάρεις και προσωπικά, γιατί ένα πολύ μεγάλο λάθος που κάνουμε όλοι, είναι να νομίζουμε ότι ξέρουμε να οδηγούμε. Λάθος, γιατί τότε έρχεται η υπερβολική αυτοπεποίθηση και η σταδιακή μείωση της προσπάθειας. Πάρτο προσωπικά για να μην συμβεί σε εσένα το απευκταίο. Μοίρασε το όμως αν σε εκφράζει, σε άτομα που πρέπει να το πάρουν προσωπικά μήπως και σωθεί κανένας σε αυτό το πεδίο μάχης που ονομάζεται “ελληνικοί δρόμοι”. Μήπως και βάλει μυαλό ένας ή δύο άνθρωποι γιατί και αυτό κέρδος θα είναι. Αλλά έχω πάψει να ελπίζω πλέον.