Με όλο και περισσότερους να κοιτάνε πλέον θετικά την επιστροφή μιας γυναίκας στο κόκπιτ ενός μονοθεσίου της F1, αφού εκτός από τον Button και ο Ron Dennis μίλησε με κολακευτικά λόγια γι’αυτές, ας θυμηθούμε μερικές γυναίκες οδηγούς που άφησαν το δικό τους στίγμα στην ιστορία της Formula 1.
Η πρώτη γυναίκα που οδήγησε ποτέ σε αγώνα Φόρμουλα 1 ονομάζεται Maria Teresa de Filippis. Γεννημένη στην Νάπολι, στις 11 Νοεμβρίου του 1926, η πρώτη της αγάπη ήταν η ιππασία, αυτό όμως που άλλαξε τη ζωή της ήταν ένα στοίχημα ανάμεσα στους αδελφούς της, πως δεν θα μπορούσε να οδηγήσει γρήγορα! Έτσι, ξεκίνησε να προπονείται οδηγώντας στην ακτή Amalfi και στον πρώτο της αγώνα, το Salerno-Cava dei Tirreni, κατάφερε να κερδίσει μέσα σε ένα Fiat 500! Στη συνέχεια στράφηκε στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων, τερματίζοντας μάλιστα δεύτερη στο Ιταλικό πρωτάθλημα του 1954. Η Maserati διέκρινε το ταλέντο της και αποφάσισε να την προσεγγίσει ώστε να γίνει εργοστασιακή οδηγός. Εκείνη δέχτηκε και υπέγραψε το συμβόλαιο, στο οποίο προβλεπόταν μοιρασιά 50-50 για όλα τα κέρδη αλλά και τα έξοδα! Πήρε την πρώτη της γεύση από Φόρμουλα 1, το 1958 σε αγώνα στο Σίλβερστοουν ο οποίος δεν προσμετρούσε στο πρωτάθλημα.
Η πρώτη της συμμετοχή σε επίσημη διαδικασία ήρθε το ίδιο έτος με τον αγώνα του Μονακό, όπου δυστυχώς δεν κατάφερε να προκριθεί από τα δοκιμαστικά. Όμως, στις 15 Ιουνίου του 1958, έγραψε ιστορία όντας η πρώτη γυναίκα που εκκινούσε σε Grand Prix! Ξεκίνησε από την τελευταία θέση τον αγώνα (εκκίνησαν όλοι οι οδηγοί που πήραν μέρος στα δοκιμαστικά, ανεξαρτήτως χρόνου) και τερμάτισε τελευταία, στη δέκατη θέση και δυο γύρους πίσω από το νικητή Tony Brooks. Στον επόμενο αγώνα στη Γαλλία, ο αλυτάρχης δεν της επέτρεψε να πάρει μέρος δηλώνοντας μάλιστα πως, “ Το μόνο κράνος που επιτρέπεται να φοράει μια γυναίκα, είναι αυτό του κομμωτηρίου ”. Συμμετείχε σε τρεις ακόμη αγώνες. Σε Πορτογαλία και Ιταλία το 1958, εκκινώντας τελευταία και εγκαταλείποντας εξαιτίας μηχανικών προβλημάτων και στα δυο Grand Prix. Το 1959 μεταπήδησε στην ομάδα της Porsche (που έτρεχε υπό την καθοδήγηση του Jean Behra), χωρίς όμως να καταφέρει να προκριθεί στον πρώτο αγώνα, αυτόν του Μονακό. Εκείνη όμως η χρονιά βάφτηκε με αίμα, στερώντας από την Φόρμουλα 1 πολλούς οδηγούς, ανάμεσα στους οποίους και τον στενό φίλο της de Filippis, τον Behra. Ήταν προγραμματισμένο να λάβει μέρος στον αγώνα της Γερμανίας, όμως ήταν τόσο καταβεβλημένη ψυχολογικά, που αποφάσισε να αποσυρθεί οριστικά από το σπορ. Δεν μετάνιωσε ποτέ της για αυτή την απόφαση και αρκετά χρόνια αργότερα δήλωσε:
Υπήρξανοι διαδοχικοί θάνατοι των Luigi Musso, Peter Collins, Alfonso de Portago, Mike Hawthorn. Στη συνέχεια ο Behra σκοτώθηκε στο Βερολίνο. Αυτό, για μένα, ήταν ό,τι πιο τραγικό, διότι έγινε σε έναν αγώνα που θα έπρεπε να είχα λάβει μέρος. Έπειτα δεν ξαναπήγα σε αγώνα. Το επόμενο έτος παντρεύτηκα, τότε γεννήθηκε η κόρη μου και η οικογενειακή ζωή έγινε το πιο σημαντικό για εμένα.
To 1979, εντάχθηκε στο International Club of Former F1 Grand Prix Drivers, του οποίου διατελεί αντιπρόεδρος από το 1997. Επίσης είναι ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος του Maserati Club, που ιδρύθηκε το 2004.
Επόμενη στη λίστα μας, η επίσης Ιταλίδα, Maria Grazia “Lella” Lombardi. Γεννημένη στις 26 Μαρτίου του 1943 σε ένα χωριουδάκι έξω από το Τορίνο, η Lella Lombardi δεν είχε τις πλούσιες καταβολές της de Filippis. Ο πατέρας της χρησιμοποιούσε το μοναδικό μεταφορικό μέσο της οικογένειας, ένα ποδήλατο, για να πηγαινοέρχεται στην πόλη όπου εργαζόταν ως χασάπης και έτσι η Lella δεν είχε εκτεθεί στα αυτοκίνητα ή τους αγώνες. Μάλιστα, υπάρχει και μια ανεπιβεβαίωτη ιστορία για την πρώτη της επαφή με κάποιο τετράτροχο. Ως νεαρή έπαιζε χάντμπολ και σε κάποιο αγώνα δέχτηκε ένα σκληρό μαρκάρισμα με αποτέλεσμα να σπάσει τη μύτη της. Η διαδρομή προς το νοσοκομείο ήταν και η πρώτη της μέσα σε αυτοκίνητο και ο ενθουσιασμός της ήταν τόσο μεγάλος που ξέχασε τον τραυματισμό και το μόνο που σκεφτόταν από εκεί και έπειτα, ήταν το πότε θα έπαιρνε το δικό της δίπλωμα και το πως θα ξεκινούσε καριέρα οδηγού αγώνων! Η καριέρα της άρχισε ως συνοδηγός σε αγώνες ράλυ, στο πλάι ενός οδηγού που συνάντησε τυχαία. Το ουσιαστικό όμως βήμα έγινε το 1973, όταν και μεταπήδησε στους αγώνες μονοθεσίων, κερδίζοντας μάλιστα και το πρώτο πρωτάθλημα στο οποίο έλαβε μέρος! Επόμενος σταθμός η Φόρμουλα 1, στην οποία έτρεξε για λογαριασμό των Allied Polymer Group (ιδιωτική συμμετοχή με μονοθέσιο Brabham) το 1974, March και Williams το 1975 και τέλος, March και RAM Racing (άλλη μία ιδιωτική συμμετοχή με Brabham) το 1976. Συνολικά συμμετείχε σε 17 αγώνες, παίρνοντας εκκίνηση σε 12 (καλύτερη θέση η 17) και με καλύτερο τερματισμό την έκτη θέση, κάνοντάς την τη μοναδική γυναίκα που έχει βαθμολογηθεί σε Grand Prix της Φόρμουλα 1! Η στιγμή δόξας της, στις 27 Απριλίου του 1975 στο σιρκουί του Montjuic στην Ισπανία, συνέπεσε με ένα πολύ άσχημο ατύχημα το οποίο στοίχισε τη ζωή σε πέντε θεατές. Σε έναν αγώνα που κάμποσοι οδηγοί δεν πήραν μέρος, αντιδρώντας για τις άσχημες συνθήκες ασφαλείας, η τραγωδία δεν άργησε να εκτυλιχτεί. Μόλις στον 26 γύρο, σε σύνολο 75, έσπασε η πίσω πτέρυγα της Embassy Hill του Rolf Stommelen στέλνοντάς τον πάνω στους άτυχους θεατές. Ο αγώνας διεκόπη 4 γύρους μετά, με την Lombardi να βρίσκεται στην έκτη θέση. Αφού όμως δεν είχε συμπληρωθεί το 75% των γύρων, δόθηκαν οι μισοί βαθμοί και η Ιταλίδα κέρδισε τον μισό βαθμό που της αντιστοιχούσε!
Μετά την Φόρμουλα 1, πήρε μέρος σε έναν αγώνα Νάσκαρ (1977- Daytona, Firecracker 400) και σε αγώνες σπορ αυτοκινήτων, κατακτώντας δύο νίκες το 1979 πίσω από το τιμόνι μιας Osella-BMW. Στις 3 Μαρτίου του 1992 και σε ηλικία 50 ετών, έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο.
Η τρίτη γυναίκα που κατάφερε να διεισδύσει στο “άβατο” της Φόρμουλα 1, ήταν Βρετανίδα. Το όνομα αυτής, Divina Galica. Η Galica ήταν πετυχημένη σκιέρ, έχοντας συμμετάσχει συνολικά σε 4 χειμερινές Ολυμπιάδες (στις 2 ως αρχηγός της γυναικείας Βρετανικής αποστολής) και έχοντας κατακτήσει 2 μετάλλια σε Παγκόσμια πρωταθλήματα! Η ενασχόλησή της με τα μηχανοκίνητα σπορ ξεκίνησε τυχαία, όταν σε έναν αγώνα αυτοκινήτων για διασημότητες κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις με το ταλέντο της. Έτσι, αποφάσισε να ακολουθήσει και δεύτερη καριέρα, αυτή της οδηγού αγώνων. Πέρασε από μικρότερες κατηγορίες όπως κάρτ, Βρετανική Φόρμουλα και Φόρμουλα 2, πριν το μεγάλο άλμα στην F1 το 1976. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας στην οποία έτρεχε η Galica, αποφάσισε να κάνει την υπέρβαση και να δηλώσει συμμετοχή για το Βρετανικό Grand Prix εκείνης της χρονιάς. Χρήματα και εμπειρία δεν υπήρχαν και όπως ήταν φυσικό, η Galica δεν κατάφερε να προκριθεί στον αγώνα. Το 1977 έτρεξε στο Βρετανικό πρωτάθλημα μονοθεσίων, οδηγώντας μια παλιά Surtess και παίρνοντας δύο πόντιουμ. Οι εμφανίσεις της κρίθηκαν ικανοποιητικές και για το 1978 υπέγραψε για την ομάδα της Hesketh. Όμως οι καλές εποχές είχαν περάσει για τη Βρετανική ομάδα και χωρίς να έχει στη διάθεσή της ένα έστω μέτριο μονοθέσιο, η Galica δεν προκρίθηκε στους αγώνες σε Αργεντινή και Βραζιλία. Αυτό ήταν και το τέλος της αγωνιστικής της καριέρας, όχι όμως και αυτής στο σκί. Εκεί συνέχισε να εκπλήσσει, λαμβάνοντας μέρος στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 1992, σε ηλικία 48 ετών!
Η Νότιο Αφρικανή Desire Wilson είναι ίσως η πιο πετυχημένη και ταλαντούχα γυναίκα οδηγός που πέρασε από την Φόρμουλα 1. Τα στατιστικά δεν συνηγορούν με κάτι τέτοιο, αφού έχει μόνο μία συμμετοχή σε διαδικασίες Φόρμουλα 1, χωρίς μάλιστα να προκριθεί από τα δοκιμαστικά, όμως η οδηγική της ικανότητα το κάνει και εξηγούμαι. Από το 1978 έως το 1982 (με διάλειμμα ενός χρόνου το 1981) υπήρξε ένα Βρετανικό πρωτάθλημα, το Aurora AFX Formula One Series, στο οποίο έτρεχαν φέρελπις οδηγοί Φόρμουλα 1. Οι κινητήρες ήταν όλοι Ford DFV και τα περισσότερα σασί ήταν πρώην ομάδων F1, που μάλιστα είχαν τρέξει και σε αγώνες του πρωταθλήματος. Μιλάμε για μία σειρά που ήταν όσο πιο κοντά γινόταν στην F1! Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, εκεί πανηγύρισε και η Wilson την μοναδική νίκη γυναίκας στη Φόρμουλα 1, οδηγώντας μια Wolf στον αγώνα του Brands Hatch το 1980. Η μοναδική της συμμετοχή σε επίσημη διαδικασία, έγινε την ίδια χρονιά και στην ίδια πίστα. Η Brands Hatch Racing αγόρασε μία τρακαρισμένη (!) Williams FW07, την οποία επισκεύασε και δήλωσε ως ιδιωτική συμμετοχή με την Wilson πίσω από το τιμόνι. Τελικά δεν κατάφερε να προκριθεί στον αγώνα, όμως το 1981 ο αείμνηστος Ken Tyrrell της έδωσε την ευκαιρία να πάρει μέρος στο Grand Prix της πατρίδας της. Εκείνη την άρπαξε από τα μαλλιά και προκρίθηκε στον αγώνα, εκκινώντας από την 16 θέση. Η εκκίνηση ήταν καταστροφική, της έσβησε το μονοθέσιο, όμως κατάφερε να συνεχίσει τον αγώνα και κάτω από βρόχινες συνθήκες άρχισε να “πετάει”! Έφτασε μέχρι και την έκτη θέση, μονομαχώντας σε ένα σημείο και με τον μετέπειτα πρωταθλητή Nigel Mansell. Τελικά εγκατέλειψε, όταν στην προσπάθειά της να αφήσει τον πρωτοπόρο να της δώσει γύρο, έκανε λάθος και ακούμπησε σε έναν τοίχο. Μάλιστα ο συγκεκριμένος αγώνας έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του πολέμου FISA-FOCA και μερικές εβδομάδες μετά την ολοκλήρωσή του, έγινε γνωστό πως δεν θα προσμετρούσε στο πρωτάθλημα του 1981! Στη συνέχεια, οικονομικά προβλήματα έσπρωξαν τον Tyrrell προς την επιλογή οδηγών με υποστήριξη από σπόνσορες, όπως οι Kevin Cogan, Ricardo Zunino και o Michele Alboreto. Έτσι, η Desire Wilson ουσιαστικά δεν εκκίνησε ποτέ σε αγώνα Φόρμουλα 1. Τα επόμενα χρόνια δοκίμασε την τύχη της, χωρίς επιτυχία, στην Αμερική και πιο συγκεκριμένα στο πρωτάθλημα C.A.R.T.
Πέμπτη και τελευταία γυναίκα που έχει λάβει μέρος σε αγώνα Φόρμουλα 1, είναι η Ιταλίδα Giovanna Amati. Γεννήθηκε στις 20 Ιουλίου του 1959 στη Ρώμη και προερχόταν από πλούσια οικογένεια. Από μικρή ηλικία έδειξε ενδιαφέρον για αυτοκίνητα και μηχανές, αγοράζοντας κρυφά στα 15 της μια μοτοσυκλέτα Honda! Όμως δεν κύλησαν όλα ρόδινα στη ζωή της. Σε ηλικία 19 ετών έπεσε θύμα απαγωγής και κακοποιήθηκε τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά τις 75 ημέρες που έμεινε φυλακισμένη σε ένα ξύλινο κλουβί. Μετά την περιπέτειά της, αποφάσισε να παρακολουθήσει σχολείο για αγωνιστική οδήγηση μαζί με τον καλό της φίλο και μετέπειτα οδηγό F1, Elio de Angelis. Τα πρώτα της βήματα σε Formula Abarth και στην Ιταλική Formula 3 ήταν επιτυχημένα, αφού πυκνά συχνά κατάφερνε να κερδίζει αγώνες. Όσο μεγάλωναν όμως οι κατηγορίες, μεγάλωναν και τα προβλήματά της ώστε να ανταγωνιστεί τους αντίπαλους οδηγούς. Το 1987 και 1988 έτρεξε χωρίς επιτυχία στην Formula 3000, όπως και το 1989 στο αντίστοιχο Ιαπωνικό πρωτάθλημα. Το 1990 επέστρεψε στην Ευρώπη, αυτή τη φορά για το πρωτάθλημα International F3000. Τον επόμενο χρόνο παρέμεινε στο ίδιο πρωτάθλημα αλλάζοντας ομάδα, τα αποτελέσματα όμως δεν βελτιώθηκαν και το μόνο που κατάφερε ήταν να εκκινήσει σε έξι αγώνες. Παρόλη την αδυναμία της να σταθεί σε ανώτερο επίπεδο, η ομάδα της Benetton της έδωσε την ευκαιρία να οδηγήσει ένα μονοθέσιο Φόρμουλα 1 σε ένα ιδιωτικό τεστ, στο οποίο έγραψε 30 γύρους χωρίς να εντυπωσιάσει. Η μεγάλη της ευκαιρία ήρθε το 1992, όταν η απελπισμένη οικονομικά ομάδα της Brabham έψαχνε οδηγούς. Η συμφωνία με τον Ιάπωνα οδηγό Akihiko Nakaya δεν προχώρησε και σε μία κίνηση εντυπωσιασμού και απελπισίας, η Brabham αποφάσισε να υπογράψει με την Amati. Διαφημιστικά το κόλπο έπιασε, αγωνιστικά όμως όχι. Ο συνδυασμός ενός κακού μονοθεσίου με μία, στην καλύτερη περίπτωση, μέτρια οδηγό συν την έλλειψη δοκιμών, ήταν από την αρχή καταδικασμένος… Στον πρώτο αγώνα της χρονιάς στη Νότιο Αφρική, η Amati δεν προκρίθηκε στον αγώνα. Έκανε όχι λιγότερα από 6 τετακέ στις δοκιμές και έμεινε 4 δευτερόλεπτα πίσω από τον έτερο οδηγό της Brabham. Παρόμοια κατάσταση και στους δυο επόμενους αγώνες, σε Μεξικό και Βραζιλία και έτσι η ομάδα αποφάσισε να σπάσει το συμβόλαιο και να μην συνεχίσει με την Amati. Όπως ήταν λογικό δεν της δώθηκε δεύτερη ευκαιρία στην F1, με αποτέλεσμα εκείνη να στραφεί στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων και αντοχής, έχοντας και μία συμμετοχή στο Le Man.
Μέχρι σήμερα, στα 64 χρόνια ύπαρξης του πρωταθλήματος της Φόρμουλα 1, έχουν συμμετάσχει σε Grand Prix πάνω από 800 άνδρες οδηγοί. Επομένως, οι 5 γυναίκες της λίστας μας είναι ένα εξαιρετικά μικρό ποσοστό. Οι απόψεις διίστανται για το εάν μπορεί μια γυναίκα να σταθεί σε τόσο υψηλό επίπεδο. Ο ζωντανός θρύλος Stirling Moss, έχει κριτικάρει ανοιχτά τέτοιες κινήσεις, ενώ ο πρωταθλητής του 2009, Jenson Button, πρόσφατα τάχθηκε υπέρ της συμμετοχής των γυναικών στην F1. Το σίγουρο είναι πως έχουμε 22 ολόκληρα χρόνια να δούμε μια γυναίκα σε επίσημη διαδικασία Φόρμουλα 1 και πραγματικά πιστεύω, πως κοντοζυγώνει ο καιρός ώστε να γίνει ξανά κάτι τέτοιο, παρότι ο Dennis πιστεύει πως η επιστροφή των γυναικών στον μαγικό κόσμο της Formula 1 θα αργήσει μερικά χρόνια ακόμη.