Το όνομα Minardi ξυπνάει σε όλους τους λάτρεις της Formula 1 μνήμες από την συμπαθέστατη αυτή μικρή ιταλική ομάδα, που αν και ποτέ δεν έδρεψε δάφνες επιτυχίας είχε καταφέρει να αποκτήσει ένα πολύ φανατικό κοινό. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, με μια μικρή ιστορική αναδρομή.
Η οικογένεια Minardi έχει μακροχρόνια συμμετοχή στο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Ο Giovanni Minardi ξεκίνησε να τρέχει από το 1927 με τη Fiat και στα τέλη της δεκαετίας του 1940 αγωνίστηκε με τα μονοθέσια τα οποία ο ίδιος κατασκεύαζε. Μετά το θάνατό του, ανέλαβε το αγωνιστικό τμήμα της εταιρείας ο γιος του, Giancarlo. Στην αρχή, έτρεξε με διάφορα πελατειακά μονοθέσια από το 1972 έως το 1979 στην F2 και με διάφορες ονομασίες, ενώ το 1976 αγωνίστηκε και στην F1 με μια πελατειακή Ferrari 312T ως Scuderia Everest. Η εταιρεία του Giancarlo Minardi στη συνέχεια απέκτησε την οικονομική υποστήριξη του Piero Mancini και έτσι μετά το 1979 η Minardi ήταν πλέον και κατασκευαστής μονοθεσίων.
H Minardi αγωνίστηκε στο παγκόσμιο πρωτάθλημα F1 από το 1985 μέχρι το 2005 με επιτυχία, έχοντας αποκτήσει ένα φανατικό κοινό, παρόλο που δεν είχε κάποια πολύ σημαντική διάκριση στο ενεργητικό της. Το 2001, για να σώσει την ομάδα του από την οικονομική καταστροφή ο Giancarlo Minardi θα την πουλήσει στον Αυστραλό επιχειρηματία Paul Stoddart, ο οποίος διατήρησε την ομάδα για πέντε χρόνια και στη συνέχεια την πούλησε στη Red Bull το 2005, για να μετονομαστεί στη συνέχεια στη γνωστή μας σήμερα, Scuderia Toro Rosso.
Από το 1985 έως το 2005 που αγωνίστηκε στην F1, η ομάδα κατέκτησε συνολικά 38 βαθμούς στα πρωταθλήματα αυτά και τους 16 κέρδισε ο Pierluigi Martini. Ο Martini επίσης έχει κατακτήσει και την υψηλότερη θέση σε επίσημα δοκιμαστικά καθώς είχε κατακτήσει τη 2η θέση στον αγώνα των Ηνωμένων Πολιτειών το 1990.
Η ομάδα της Minardi ήταν μια συμπαθητική ομάδα για πολλούς λόγους. Στα paddock εν’ αντιθέσει με άλλες ομάδες ήταν γνωστή για την φιλικότητά της, την προσβασιμότητα που είχαν σ’ αυτήν οι δημοσιογράφοι, αλλά και οι φίλοι του σπορ όπου και φημιζόταν για τον καλύτερο εσπρέσο που πρόσφερε στους καλεσμένους της.
Τα μονοθέσια τα οποία κατασκεύαζε η Minardi μόνο ανεπαρκή δεν χαρακτηρίζονταν, καθώς παρά τον μικρό προϋπολογισμό που είχαν σε σύγκριση με τους πρωτοπόρους, όπως τη Ferrari και τη McLaren ήταν σωστά σχεδιασμένα, όμως η έλλειψη κονδυλίων και καλών κινητήρων έκαναν τα μονοθέσια της Ιταλικής ομάδας να βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις.Ένα άλλο χαρακτηριστικό της ομάδας ήταν η άρνησή της να προσλάβει pay-drivers αλλά και η ανεύρεση οδηγών ταλέντων, όπως του δις παγκόσμιου πρωταθλητή Fernando Alonso. Άλλα μετέπειτα μεγάλα ονόματα που οδήγησαν για λογαριασμό της Minardi είναι ο Alessandro Nannini, ο Giancarlo Fisichella, ο Jarno Trulli , ο Mark Webber, ο Alex Zanardi και ο Christian Fittipaldi.
Μικρά αλλά ενδιαφέροντα που πρέπει να γνωρίζετε για την ομάδα:
- Ο Pierluigi Martini κέρδισε 16 βαθμούς από τους 38 της ομάδας, αλλά κατέκτησε και την καλύτερη θέση σε επίσημα δοκιμαστικά(2ος).
- Το 2002 ήταν η πρώτη χρονιά του Mark Webber στην ομάδα και στον αγώνα της πατρίδας του, που ήταν και το 1ο Gran Prix της χρονιάς όπου και μπόρεσε να βαθμολογηθεί αμέσως, αφού κατέκτησε την 5η θέση.
- Ήταν η ομάδα που είδε το ταλέντο του Fernando Alonso και το 2001 του έδωσε τη δυνατότητα να αγωνιστεί για 1η φορά στην F1. Κατέλαβε την 23η θέση στη βαθμολογία των οδηγών εκείνης της χρονιάς.
Ας δούμε τα μονοθέσια της ομάδας κατά χρονολογική σειρά:
1.Minardi M185 (1985)
Το πρώτο μονοθέσιο της Ιταλικής ομάδας στον μαγικό κόσμο της F1. H M185 ήταν ένα μονοθέσιο με αμιγώς Ιταλικό άρωμα, καθώς είχε Ιταλό σχεδιαστή τον Giacomo Caliri, αλλά και οδηγό τον Pierluigi Martini, ιταλικούς κινητήρες, τους Μotori Moderni V6 Turbo και ελαστικά Pirelli. Δεν μπόρεσε να βαθμολογηθεί στο πρωτάθλημα των κατασκευαστών καθώς είχε αρκετά προβλήματα αξιοπιστίας. Καλύτερος τερματισμός του Ιταλού οδηγού, ήταν στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στην Αυστραλία, όπου ξεκίνησε 23ος και τερμάτισε 8ος.Ο χρωματισμός του μονοθεσίου ήταν κίτρινος στα πλαϊνά με μαύρο το κάλυμμα του κινητήρα και το εμπρός τμήμα.
2.Minardi M185b, M186 (1986)
H Ιταλική ομάδα και το 1987 δεν έδειξε να προσαρμόζεται ακόμα στην F1, καθώς ξεκίνησε με την Μ185b και στη συνέχεια της χρονιάς έφερε την εξέλιξή της, την Μ186. Τα 2 μονοθέσια του Giacomo Caliri δεν ήταν αξιόπιστα μηχανικά με αποτέλεσμα οι 2 οδηγοί της ομάδας ο Andra de Cesaris και ο Alessandro Nannini να μπορέσουν να τερματίσουν μόνο στον αγώνα της Νοτίου Αφρικής και σε όλα τα άλλα Gran Prix είτε εγκατέλειπαν είτε δεν μπορούσαν να περάσουν στα επίσημα δοκιμαστικά. Ο χρωματισμός του μονοθεσίου ο ίδιος με αυτόν του 1985 δηλαδή κίτρινος και μαύρος.
3.Minardi M186b, M187 (1987)
Η ομάδα και το 1987 ξεκίνησε με μια εξέλιξη της Μ186 την M186b και στη συνέχεια έφερε την Μ187. Το μονοθέσιο δε φορούσε πια ελαστικά Pirelli αλλά Goodyear, ενώ η ομάδα είχε και για πρώτη φορά έναν μη Ιταλό οδηγό, τον Andrian Campos, teammate του Ισπανού Nannini. H ομάδα και πάλι δεν κατάφερε να βαθμολογηθεί όμως με 2, 11ες θέσεις του Ιταλού οδηγού έδειξε ότι το μονοθέσιο αρχίζει να συμπεριφέρεται καλύτερα. Ο χρωματισμός αλλάζει λίγο καθώς υπάρχει μία γραμμή με κίτρινο χρώμα πάνω στο κάλυμμα του κινητήρα και τα πλαϊνά μέρη είναι μαύρα.
4.Minardi M188 (1988)
Το 1988 η Minardi ρίχνει αμέσως στη μάχη του πρωταθλήματος το νέο της μονοθέσιο, την Μ188 η οποία είναι το πρώτο μονοθέσιο της ομάδας με Ford DFZ V8 κινητήρα. Το μονοθέσιο αυτό ήταν και το τελευταίο από τα 5 προηγούμενα που είχε σχεδιάσει ο Giacomo Caliri. Οδηγοί, 2 Ισπανοί ο Andrian Campos και ο Louis Perez-Sala, τον πρώτο θα τον αντικαταστήσει μετά από 5 αγώνες ο Pierluigi Martini, στον πρώτο του αγώνα στο Detroit των ΗΠΑ η Ιταλική ομάδα θα πανηγυρίσει τον 1ο της βαθμό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα των κατασκευαστών και εξαιτίας αυτού θα τερματίσει στη 10η θέση. Η Μ188 ήταν ένα μαύρο μονοθέσιο με κίτρινες μπροστά και πίσω πτέρυγες.
5.Minardi M188Β, Μ189 (1989)
Η Ιταλική εταιρεία ξεκίνησε με μια αναβαθμισμένη εκδοσή της Μ188, την Μ188B τη χρονιά και στη συνέχεια έφερε την Μ189. Σχεδιαστής του μονοθεσίου ο πολύ γνωστός σε όλους μας από τη θητεία του στη Ferrari, Aldo Costa ο οποίος πήρε τη θέση του Giacomo Caliri που ήταν ο δημιουργός όλων των προηγούμενων μονοθεσίων Ιταλικής ομάδας από το 1985 έως και το 1988. Οδηγοί της ομάδας ο Pierluigi Martini ο οποίος διατηρήθηκε από την περσινή σεζόν στην ομάδα και ο Louis Perez-Sala.Η ομάδα κέρδισε 6 βαθμούς και τερμάτισε στην 11η θέση του πρωταθλήματος. Το μονοθέσιο είχε σαν χρωματισμούς το άσπρο, το μαύρο και το κίτρινο. Τα χρώματα αυτά ήταν τοποθετημένα με κάθετες ρίγες στο μονοθέσιο.
6.Minardi M189Β, Μ190 (1990)
Η τακτική της ομάδας συνεχίστηκε, αφού ξεκίνησε και πάλι τη χρονιά με ένα περσινό μονοθέσιο. Κινητήρες της ομάδας παρέμειναν οι Ford DFR V8 και ελαστικά είχε τα Pirelli. Η ομάδα είχε σαν οδηγούς 3 Ιταλούς τον Pierluigi Martini, τον Gianni Morbidelli και τον Paolo Barilla. Η χρονιά δεν πήγε καλά για την ομάδα και δεν κατάφερε να κερδίσει κανένα βαθμό. Τα χρώματα του μονοθεσίου παρέμειναν τα ίδια με της Μ189Β.
7.Minardi M191 (1991)
Η ομάδα έδειξε να αλλάζει πολλά εκείνη τη χρονιά. Το 1ο και το βασικότερο που άλλαξε ήταν ο κινητήρας με τη μικρή Ιταλική ομάδα να εφοδιάζεται πλέον με ένα Ferrari 037 V12 και ελαστικά Goodyear. Όλες αυτές οι αλλαγές είχαν σαν αποτέλεσμα να κερδίσει και πάλι η ομάδα 6 βαθμούς και να τερματίσει στην 7η θέση του πρωταθλήματος κατασκευαστών. Οδηγοί ήταν οι Pierluigi Martini και Gianni Morbidelli και για μόλις 1 GP, αντικατέστησε τον Gianni Morbidelli ο Βραζιλιάνος Roberto Moreno. Ο Pierluigi Martini κατάφερε να πάρει εκείνη τη χρονιά τις 2 από τις 3 τέταρτες θέσεις της ομάδας. Η Μ191 είχε μαύρο εμπρός μέρος με λίγο άσπρο και κίτρινο στο πίσω μέρος.
8.Minardi M191Β, Μ191L, M192 (1992)
Το 1992 ήταν μία χρονιά που βρήκε την ομάδα να προσπαθεί αρκετά έχοντας βάλει στην πίστα ούτε 1 ή 2 μονοθέσια αλλά 3. Η ομάδα είχε πάλι νέο κινητήρα, έναν Lamborghini 3512 V12 και φορουσε και πάλι ελαστικά Goodyear. Οδηγοί τις ομάδας οι πολύ γνωστοί σε όλους μας Christian Fittipaldi, Alessandro Zanardi και ο Gianni Morbidelli. Παρά την προσπάθεια της ομάδας, το μονοθέσιο δεν ήταν πολύ καλό και η ομάδα κέρδισε μόλις 1 βαθμό, έτσι τερμάτισε στην 12η θέση των κατασκευαστών. Τα χρώματα του μονοθεσίου έμεινα τα ίδια και αυτή την χρονιά.
9.Minardi M193 (1993)
Η καλή μέρα λένε από το πρωί φαίνεται, με τη Minardi να ρίχνει στη μάχη το νέο της μονοθέσιο την Μ193 από την αρχή του πρωταθλήματος κιόλας. Το μονοθέσιο για 3η συνεχόμενη χρονιά είχε νέο κινητήρα έναν Ford HB V8. H ομάδα κράτησε τον βραζιλιάνο οδηγό Alessandro Zanardi και το 1993, ενώ για τους τελευταίους 2 αγώνες αντικαταστάθηκε από τον Γάλλο Jean-Marc Goun. Τη θέση του 2ου οδηγού μοιράστηκαν ο Ιταλός Fabrizio Barbaza , έτρεξε 8 αγώνες με την ομάδα και στο Βρετανικό GP πήρε τη θέση του ο παλιός Perluigi Martini. Το 1993 ήταν η καλύτερη μέχρι στιγμής χρονιά της Ιταλικής ομάδας καθώς κατάφερε να μαζέψει 7 βαθμούς(τους περισσότερους από ποτέ) έχοντας 4 τερματισμούς μέσα στην πρώτη 6αδα, έτσι τερμάτισε στην 8η θέση του πρωταθλήματος. Τα χρώματα της Minardi για το 1993 άλλαξαν εντελώς και από μαύρο πάμε στο λευκό χρώμα που ήταν τελείως βαμμένο το μονοθέσιο.
10.Minardi M193Β, Μ194 (1994)
H χρονιά ξεκινά πάλι με την αναβάθμιση του περσινού μονοθεσίου και μετά έρχεται και η Μ194 μέσα στο 1994. Η ομάδα είχε ίδιο κινητήρα και ίδια λάστιχα με την προηγούμενη χρονιά. Οδηγοί 2 Ιταλοί ο Perluigi Martini και ο πολύ γνωστός από τη θητεία του στην Ferrari, Michele Alboreto, μάλιστα ο τελευταίος έκλεισε και την καριέρα του στην F1 εκείνη τη χρονιά. Η ομάδα κατάφερε να πάρει δύο πέμπτες θέσεις και μία έκτη και έτσι μάζεψε 6 βαθμούς που την έφεραν 10η στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Τα χρώματα του μονοθεσίου άλλαξαν και πάλι και έγιναν κόκκινο, άσπρο και μπλε.
11.Minardi M195 (1995)
Κακή χρονιά το 1995 για την ομάδα της Minardi. Το μονοθέσιο αν και ολοκαίνουριο δεν απέδωσε τα αναμενόμενα με τον κινητήρα και τα ελαστικά να παραμένουν τα ίδια. Ο 1 βαθμός ήταν επακόλουθο της κακής χρονιάς και μάλιστα αυτόν τον βαθμό τον κέρδισε o Petro Lamy στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στην Αυστραλία. Τη χρονιά ξεκίνησε ο Perluigi Martini και στη συνέχεια τον αντικατέστησε ο Πορτογάλος Petro Lamy, ο άλλος οδηγός της ομάδας ήταν ο Luca Bodoer στη δεύτερη του σεζόν στην F1 μετά το σύντομο πέρασμά του από την LOLA. Η ομάδα τερμάτισε 10η στο πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν. Τα χρώματα της ομάδας δεν άλλαξαν πολύ, δηλαδή έγιναν μπλε, άσπρο και μία μικρή λεπτομέρεια πράσινου χρώματος που ήταν ουσιαστικά σαν μία γραμμή.
12.Minardi M195Β (1996)
Το 1996 ήταν η χρονιά που η ομάδα άρχισε να προωθεί οδηγούς που στη συνέχεια θα ήταν πρωταγωνιστές μέσα στο grid. Το μονοθέσιο της ομάδας δε σχεδίαζε πια ο Aldo Costa(1989-1995)αλλά ο Gabriele Tredozi και υπεύθυνος της ομάδας ήταν ο γνωστός σε όλους μας Flavio Briatore. Ούτε λίγο ούτε πολύ 4 οδηγοί χρησιμοποιήθηκαν από την ομάδα, με κυριότερο τον τότε πρωτοεμφανιζόμενο στην F1 Giancarlo Fisichella. Οι άλλοι τρεις ήταν οι Petro Lamy, Tarso Marques και ο Giovanni Lavaggi. H χρονιά έκλεισε χωρίς βαθμό, βρίσκοντας την ομάδα στο πάτο της κατάταξης των κατασκευαστών. To μαύρο, άσπρο και το πράσινο είναι πλέον τα βασικά χρώματα της ομάδας. Το βασικό μέρος του μονοθεσίου είναι βαμμένο άσπρο-μαύρο και η εμπρός και πίσω πτέρυγα είναι πράσινη.
13.Minardi M197 (1997)
Η ομάδα παρά τα πολλά οικονομικά προβλήματα που βίωνε ξεκίνησε τη χρονιά με καινούριο μονοθέσιο την Μ197. Η Μ197 είχε νέο κινητήρα έναν HART 830 AVT7 V8, ενώ πια, φορούσε Bridgestone ελαστικά. Μετά την ”προώθηση” ως οδηγού του Giancarlo Fisichella φέτος η ομάδα βρίσκει έναν επίσης λαμπρό οδηγό και μάλιστα Ιταλό, τον Jarno Trulli ο οποίος και αυτός με αυτή τη μικρή Ιταλική ομάδα μπαίνει στο μαγικό κόσμο της F1. Η ομάδα εκτός από τον Jarno Trulli είχε σαν οδηγούς και άλλους δύο, τον Tarso Marques και τον Ιάπωνα Ukyo Katayama. H Minardi δεν κατάφερε ούτε αυτή τη χρονιά να πάρει κάποιο βαθμό στο πρωτάθλημα. Τα χρώματα του μονοθεσίου ήταν γαλάζιο, μπλε, άσπρο και μία ρίγα κίτρινο στο κάτω μέρος και την εμπρός αεροτομή.
14.Minardi M198 (1998)
Το μονοθέσιο το σχεδιάζει και πάλι ο Gabriele Tredozi αλλά τα πολλά οικονομικά προβλήματα κάνουν δύσκολη τη ζωή της ομάδας. Η ομάδα αλλάζει για ακόμα μία φορά κινητήρες και πλέον φοράει τους FORD JD Zetec-R V10 και ελαστικά τα ίδια με το 1997. Το 1998 βρίσκουμε 2 νέους οδηγούς στην ομάδα τους Shinji Nakano και Esteban Tuero. O 2ος κατάφερε να τερματίσει μόλις σε 4 από τα 16 GP εκείνης της περιόδου. Η χρονιά του 1998 πάλι έκλεισε χωρίς βαθμό για την ομάδα στο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Το μπλε και το ασημί είναι τα χρώματα του μονοθεσίου του 1998, έχοντας μαύρες τις 2 πτέρυγες.
15.Minardi M01 (1999)
Το 1ο μονοθέσιο που σχεδιάζει ο Gustav Brunner για την ομάδα. Το όνομα του μονοθεσίου είναι πια Μ01 και έχει ίδιο κινητήρα και ίδια ελαστικά. Οδηγοί ήταν οι Luca Badoer, Stephane Sarrazin και ο Mark Gene. H ομάδα κέρδισε ένα βαθμό με τον Ισπανό οδηγό στο GP της Ευρώπης εκείνη τη χρονιά και τερμάτισε 10η στο πρωτάθλημα. Τα ίδια χρώματα και στην Μ01 όπως και στην Μ198, δηλαδή ασημί και μπλε, η μόνη διαφορά ότι τώρα το ασημί χρώμα ήταν μια γραμμή στο πλάι του μονοθεσίου.
16.Minardi M02 (2000)
Το τελευταίο μονοθέσιο στο οποίο υπεύθυνος της ομάδας ήταν ο Minardi. H ομάδα είχε τεράστια οικονομικά προβλήματα και ήταν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Το μονοθέσιο είχε πια τον φτηνό κινητήρα της Fondmetal RV10 V10 και ίδια ελαστικά με τα προηγούμενα χρόνια. Οδηγοί ήταν οι Mark Gene και Gaston Mazzacane, οι οποίοι δεν κατάφεραν να κερδίσουν κάποιο βαθμό για την ομάδα. Τα χρώματα της ομάδας άλλαξαν εντελώς στην Μ02 και έγιναν κίτρινα, με μία μικρή ρίγα χρώματος μπλε στο πλαϊνό μέρος.
17.Minardi PS01,PS01B (2001)
Η εποχή του Paul Stoddart ξεκινά για την Ιταλική ομάδα. Ο Paul Stoddart αγοράζει τη μικρή Ιταλική ομάδα και αλλάζει και την ονομασία των μονοθεσίων από Μ(Minardi) σε PS(Paul Stoddart). Η ομάδα το 2001 έριξε στη μάχη την PS01 και την PS01B, τα 2 αυτά μονοθέσια φορούσαν EUROPEAN V10 κινητήρες και Michelin ελαστικά. Μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές για την ομάδα αλλάζουν και οι οδηγοί. Το μεγαλύτερο λαβράκι της ομάδας ποιός άλλος, ο Fernando Alonso o οποίος έκανε την 1η χρονιά στην F1 με την Ιταλική ομάδα. Ο Ισπανός έκανε μία γεμάτη χρονιά με καλύτερο τερματισμό του την 11η θέση στο τελευταίο Ιαπωνικό GP. Οι άλλοι 2 οδηγοί της ομάδας ήταν ο Tarso Marques και ο Μαλαισιανός Alex Yoong. To χρώμα του μονοθεσίου άλλαξε και έγινε ολόμαυρο.
18.Minardi PS02 (2002)
Το μονοθέσιο αυτό, όπως και το προηγούμενο το σχεδιάζει και πάλι ο Gabriele Tredozi. Η ομάδα αλλάζει και πάλι κινητήρες και πάει στους ASIANTECH AT02 V10, ενώ χρησιμοποιεί τα ίδια ελαστικά. Το 2002 βρίσκουμε άλλον έναν εξαιρετικό οδηγό στην ομάδα τον Mark Webber ο οποίος θα κάνει την 1η χρονιά στην F1 ως οδηγός καθώς είχε εμπειρία δοκιμαστή από την Arrows και την Mild Seven Benetton Renault. Οι άλλοι οδηγοί της ομάδας είναι ο Alex Yoong και ο Anthony Davidson. Ο Αυστραλός οδηγός είχε το ιδανικό ντεμπούτο καθώς στον 1ο αγώνα της σεζόν στο GP της πατρίδας του πήρε την 5η θέση και τους 2 βαθμούς. Οι βαθμοί αυτοί ήταν και οι μόνοι που κέρδισε η ομάδα όλο το πρωτάθλημα και την έφεραν στην 9η θέση. Το μαύρο χρώμα παρέμεινε ενώ προστέθηκε λίγο άσπρο στις πτέρυγες και κόκκινο στο εμπρός μέρος.
19.Minardi PS03 (2003)
Η ομάδα αλλάζει και πάλι κινητήρες, χρησιμοποιεί τους Cosworth CR-3 V10 και ελαστικά Bridgestone. Έκτος από κινητήρες και ελαστικά η ομάδα άλλαξε και πάλι οδηγούς με τους Justin Wilson, Nicolas Kiesa και τον Jos Verstappen να αντικαθιστούν τους προηγούμενους. Το 2003 η ομάδα δεν κέρδισε κάποιο βαθμό και βρέθηκε στο τέλος της κατάταξης των κατασκευαστών. Τα χρώματα της ομάδας παρέμειναν τα ίδια και το 2003.
20.Minardi PS04 (2004)
Η ομάδα είχε αρκετά προβλήματα αξιοπιστίας καθώς δεν τερμάτισε σε αρκετά GP όλη τη σεζόν. Το μονοθέσιο είχε τον αναβαθμισμένο κινητήρα της Cosworth CR-3L V10 παρόλα αυτά, κέρδισε μόνο 1 βαθμό και τερμάτισε και πάλι 10η. Οδηγοί και πάλι διαφορετικοί ο Gianmaria Bruni και ο Zsolt Baumgartner. Στο μονοθέσιο αυτό υπάρχει περισσότερο άσπρο και λιγότερο μαύρο. Αυτό που κάνει το μονοθέσιο να διαφέρει είναι το πράσινο, λόγο της SUPERFUND στο κάλυμμα του κινητήρα.
21.Minardi PS04Β, PS05 (2005)
Η τελευταία χρονιά της ομάδας στην F1. Η PS04Β ξεκίνησε το πρωτάθλημα και στον αγώνα του Σαν Μαρίνο ήρθε η PS05, έχοντας και στην πλάτη της έναν αναβαθμισμένο κινητήρα της Cosworth, τον TJ2005 . Η ομάδα επωφελήθηκε του αγώνα παρωδία της Ιντιανάπολις εκείνη τη χρονιά και μπόρεσε και κέρδισε 7 βαθμούς και ισοφάρισε το ρεκόρ βαθμών της σε μία χρονιά και έτσι κατέκτησε τη 10η θέση στους κατασκευαστές. Οδηγοί της ομάδας οι Christijan Alberts, Patrick Friesacher και ο Robert Doornbos. Τα χρώματα της ομάδας περέμειναν τα ίδια με το 2004 με το πράσινο της SUPERFUND να φεύγει και να μπαίνει στη θέση του το κλασικό μαύρο χρώμα της ομάδας.
Η Minardi είναι μία από τις πιο ιστορικές ομάδες της F1 που ποτέ δεν έβαλαν μπροστά το χρήμα από το άθλημα. Μπορεί ποτέ να μην ήταν πρωταγωνίστρια του σπορ, αλλά σίγουρα έχει μείνει στην καρδιά όλων όντας μια από τις πιο συμπαθείς ομάδες του grid.