Τελευταίο άρθρο για το επικό ταξίδι μας στο 2014 Goodwood Festival of Speed. Όχι γιατί δεν έχω τι να γράψω αλλά επειδή έχω υπερβολικά πολλά να πω και κάπου πρέπει να πατήσω φρένο. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω τεράστια εμπειρία από διοργανώσεις τέτοιου τύπου. Όμως αυτό που έζησα στο FoS, θα μου μείνει χαραγμένο για πάντα, ότι και αν ζήσω από εδώ και πέρα, στο μυαλό.
Δεν είναι τόσο τα αυτοκίνητα. Εντάξει, ποιόν προσπαθώ να κοροϊδέψω… είναι ΚΑΙ τα αυτοκίνητα. Το εύρος των μοντέλων που βλέπει κανείς μαζεμένα σε έναν χώρο (με την ευρύτερη έννοια που μπορείς να φανταστείς ο όρος “ένας χώρος”) είναι τρομερό. Όπως και να το δει κανείς. Χρονολογικά; Από τις αρχές του 1900 μέχρι 2014. Αγωνιστικά; Από Group B rally cars, Group C αντοχής, μονοθέσια, Pikes Peak Specials, αυτοκίνητα τουρισμού κλπ. Supercars; Κυριολεκτικά, ότι θες. Πρωτότυπα, concepts κλπ κλπ. Αυτά όμως τα βλέπεις και σε ένα σαλόνι αυτοκινήτου. Αν όχι όλα, τα περισσότερα.
Αυτό που ξεχώρισα από το Festival of Speed, είναι ότι πρόκειται για μία γιορτή της αυτοκίνησης. Είναι festival! Η ατμόσφαιρα είναι εκπληκτική. Ο κόσμος που θα δεις, καλύπτει το ίδιο χρονολογικό φάσμα με τα αυτοκίνητα. Είδα από οικογένειες με βρέφη στα καρότσια, μέχρι ζευγάρια ηλικιωμένων. Όλοι είναι εκεί για να γιορτάσουν το αυτοκίνητο. Να περάσουν 1, 2 ή 3 ημέρες, κοιτώντας έργα τέχνης σε 4 τροχούς. Το θέαμα ενός παππού να γονατίζει για να χαζέψει μία λεπτομέρεια στην Ferrari 250 LM ήταν το λιγότερο που μπορώ να πω, συγκινητικό. Και μερικά λεπτά αργότερα, συναντάς ένα παιδάκι που δείχνει το πίσω μέρος της Huyara και λέει με ενθουσιασμό στον μπαμπά του “that’s cool” με μία λάμψη στα μάτια του και ένα χαμόγελο, σαν να του έδωσες το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου.
Ήμουν ώρες στο κτήμα του Lord March… πολλές ώρες. Έτσι, μου δόθηκε η ευκαιρία, εκτός από τα τετράτροχα, να παρατηρώ και τους ανθρώπους. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, εκτός από το πάθος για το αυτοκίνητο και όχι μόνο για μία ή δύο μάρκες, είναι η ποικιλία. Νέοι, γέροι, παιδιά, “φρικιά”, εκκεντρικοί, πλούσιοι, άνθρωποι της μεσαίας τάξης, άνθρωποι με σορτσάκια και παντόφλες, με κουστούμια, κάθε εθνικότητας… όλοι ήταν εκεί και όσον αφορά στα αυτοκίνητα, ήταν ίσοι. Σίγουρα, αν ήσουν “κάποιος” είχες πρόσβαση σε κάποια πιο exclusive πράγματα αλλά με εξαίρεση την δυνατότητα συνοδήγησης στο hillclimb–που δεν ξέρω πώς κανονιζόταν- κανένα δεν είχε σχέση με το αυτοκίνητο. Ο κόσμος κυκλοφορούσε με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη και αυτό αντικατοπτριζόταν στην συμπεριφορά τους. Κανείς δεν “καβάτζωνε” θέσεις για το hillclimb, κανείς δεν ήταν επιθετικός, μίζερος ή αγενής. Είναι τα μικρά πράγματα που σου κάνουν εντύπωση και μπορούν να κάνουν την επίσκεψη σε ένα event από καλή, άριστη! Κανείς δεν λέρωνε τον χώρο, παρότι δεν υπήρχαν άνθρωποι να αστυνομεύουν. Οι άνθρωποι στα περίπτερα (με εξαίρεση αυτό της McLaren) ήταν τρομερά φιλικοί. Κανένας δεν με έβγαλε από ένα αυτοκίνητο για να καθίσει κάποιος άλλος. Ο επόμενος, περίμενε με υπομονή, όπως έκανες και εσύ άλλωστε! Είχαν όρεξη να μιλήσουν, να σου δείξουν πράγματα…
Κάθε δέντρο, ήταν ευκαιρία για πικ-νικ. Πόσα καρό τραπεζομάντηλα και ταπεράκια είδα δεν ξέρω… έχασα το μέτρημα. Κάθε παρευρισκόμενος, ήταν ευκαιρία για συνομιλία. Κάθε μηχανικός που δούλευε σε κάποιο αυτοκίνητο (με εξαίρεση φυσικά αυτούς της Ferrari), ήταν πρόθυμος να μοιραστεί μαζί σου πράγματα σχετικά με το αυτοκίνητο ή την συμβίωση του με αυτό.
Έπειτα, ήταν αυτοί που με τον έναν τρόπο ή τον άλλον, δούλευαν εκεί. Οι marshals, οι γιατροί και οι νοσοκόμοι, οι υπάλληλοι στα stands. Όλοι ήταν πρόθυμοι, ευγενικοί και μονίμως διατεθειμένοι να σε βοηθήσουν. Μιλάω για 3 ημέρες γιορτή, γιορτή που εύχομαι να μου δοθεί η ευκαιρία να ξαναζήσω… Γιορτή που δεν θα μπορούσα να προτείνω πιο εύκολα σε οποιονδήποτε έχει πάθος με το αυτοκίνητο. Εύχομαι να έχεις την ευκαιρία να πας. Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα, κανόνισε το για το 2015. Από τώρα! Τέλος, δεν μπορούσα να φανταστώ έναν επίλογο, στον οποίο δεν θα ευχαριστούσα την εταιρία και τον άνθρωπο που έδωσε τη δυνατότητα να μπορούμε να μιλήσουμε για όλα αυτά χάρη σε προσωπική εμπειρία. Θα ήθελα λοιπόν, να ευχαριστήσω την Michelin και ειδικότερα έναν κύριο που ονομάζεται Ravzan Diaconu. Οι ιδανικοί “οικοδεσπότες”. Επαγγελματίες σε αυτό που κάνουν, με τόσο φιλική όμως συμπεριφορά, που θα νόμιζες πως πρόκειται για έναν φίλο που γνώρισες πριν μερικά χρόνια. Mulţumesc mult Razvan. Sper să te văd din nou!