Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο, στάθηκε ένα άλλο που διάβασα πριν καιρό. Εκείνο το άρθρο αναφερόταν στους κορυφαίους πιλότους που πέρασαν από την Formula 1 και μάλιστα τους παρέθετε με σειρά από τον λιγότερο καλό στον καλύτερο. Κριτήρια για την επιλογή των “καλύτερων όλων των εποχών” ήταν να έχουν γίνει Πρωταθλητές από δύο φορές και πάνω, καθώς ο ένας και μόνο τίτλος θα μπορούσε να είναι τυχαίος, συνεπώς οι καλύτεροι οδηγοί έχουν επαναλάβει την κατάκτηση του Παγκόσμιου τίτλου γιατί απλά δεν είναι τυχαίοι. Ως εκ τούτου στη λίστα συμπεριλαμβάνονταν οι: Schumacher, Fangio, Prost, Brabham, Stewart, Lauda, Piquet, Senna, Ascari, Graham Hill, Jim Clark, Fittipaldi και Mika Hakkinen. Επειδή το άρθρο του περιοδικού χρονολογείται πίσω στην εποχή του 2001-2003 δεν συμπεριλαμβάνονταν οι Vettel, Hamilton και Alonso.
Τι απέγιναν όμως οι “άλλοι”; Οι ίσως τυχαίοι ή απλά τυχεροί που σήκωσαν την “κούπα” μόνο μία φορά; Εγώ τους θεωρώ αδικημένους καθώς τους θυμόμαστε ελάχιστα ενώ ακόμη περισσότεροι δεν τους γνωρίζουμε καθόλου, παρόλο που κατέκτησαν τον τίτλο στην κορυφαία μορφή μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ήταν όντως τυχαίοι ή απλά τυχεροί; Κάποιοι μπορεί και να ήταν ενώ κάποιοι άλλοι βρέθηκαν πολύ κοντά στην κατάκτηση ενός δεύτερου τίτλου αλλά δεν τα κατάφεραν. Εσείς θα το κρίνετε διαβάζοντας για την πορεία των 17, παρακαλώ, οδηγών πρωταθλητών με έναν τίτλο στο παλμαρέ τους. Συγχρόνως θα αναφέρουμε και σημαντικά γεγονότα της ιστορίας της F1 και θα την γνωρίσουμε πολύ καλύτερα. Να σημειώσω απλά ότι η παράθεση των οδηγών θα γίνει με χρονολογική σειρά και συγκεκριμένα με το πότε κατέκτησαν τον τίτλο. Η αρχική σκέψη ήταν να τους παραθέσω με σειρά από τον λιγότερο καλό στον καλύτερο αλλά τελικά θα αφήσω το κοινό να αποφασίσει!
Giuseppe “Nino” Farina
- Πρωταθλητής F1 Σεζόν 1950.
- Ιταλός.
- Ενεργός 1950-1957.
- Συμμετοχές 36 (33 εκκινήσεις, 5 νίκες, 5 poles, 20 βάθρα, 5 ταχύτεροι γύροι)
Η ιστορία των αγώνων ξεκινάει σχεδόν ταυτόχρονα με την εφεύρεση του αυτοκινήτου. Το πρώτο αυτοκίνητο παρουσιάστηκε το 1885 από τον Karl Benz και ο πρώτος αγώνας αυτ/του ήταν η διαδρομή Παρίσι-Ρουέν το 1894. Είναι γεγονός ότι οι αγώνες ξεκίνησαν από τη Γαλλία και ως εκ τούτου οι Peugeot, Renault αλλά και η Fiat με την Mercedes πρωταγωνίστησαν σε εκείνες τις πρώτες απόπειρες του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Οι αγώνες αυτοί είχαν το χαρακτηριστικό “μαραθωνίου” και συνήθως διεξάγονταν σε δρόμους που ένωναν πόλεις. Το 1906 ξεκινάνε τα πρώτα grands prix σε Ευρώπη και Αμερική. Με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι μηχανοκίνητοι αγώνες σταμάτησαν στην Ευρώπη για το διάστημα 1915-1918. Επέστρεψαν το 1919 με δειλά βήματα και το 1921 ανέκαμψαν από τον πόλεμο με αγώνες κυρίως σε Γαλλία και Ιταλία. Μέχρι το 1924 δεν υπήρχαν οργανωμένα πρωταθλήματα, ούτε απονέμονταν τίτλοι. Το 1925 οργανώνεται πρωτάθλημα κατασκευαστών από τον πρόγονο της FIA, την “Διεθνή Ένωση Αναγνωρισμένων Λεσχών Αυτοκινήτου” ή A.I.A.C.R. Το Automobile World Championship κράτησε μέχρι το 1930 και πρωταθλητές αναδείχθηκαν οι: Alfa Romeo (1925), Bugatti (1926) και η γαλλική Delage (1927) αλλά τις υπόλοιπες σεζόν δεν απονεμήθηκε τίτλος. Το 1931 καθιερώνεται το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Οδηγών το οποίο θα διαρκέσει μέχρι το 1939, με ένα διάλειμμα την περίοδο ’33-’34. Θεωρείται η “χρυσή εποχή” των grands prix με τις Alfa Romeo, Mercedes-Benz αλλά και τον πρόγονο της Audi, την Auto-Union να κυριαρχούν. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος “σκότωσε” τα grands prix και ο πρώτος μεταπολεμικός αγώνας έλαβε χώρα στη Γαλλία το 1945 με νικήτρια την Bugatti. Το 1946 η AIACR μετονομάστηκε σε FIA και ξεκίνησε την τυποποίηση των κανονισμών. Επιλέχθηκε ο όρος Formula που αναφέρεται στο σύνολο των κανονισμών και των περιορισμών αλλά και στις προδιαγραφές των μονοθεσίων και των κινητήρων των συμμετεχόντων. Ο αριθμός 1 χρησιμοποιήθηκε για να καθοριστεί ως η κορυφαία κατηγορία αγωνιστικών μονοθεσίων στον παγκόσμιο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Το πρώτο gp που διεξήχθη υπό τους νέους κανονισμούς ήταν στο Τορίνο της Ιταλίας τον Σεπτέμβρη του 1946 και το 1947 διεξήχθη η 1η φουλ σεζόν με κανονισμούς F1 με άλλες δύο να ακολουθούν. Το 1949 ξεκίνησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μοτοσικλέτας, Moto gp σήμερα και ως απάντηση σε αυτό η FIA καθιέρωσε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών, σημερινή F1, το 1950.
Γεννημένος το 1906 στο Τορίνο της Ιταλίας, ο Nino ήταν γιός του ιδρυτή της Stabilimenti Farina, εταιρίας κατασκευής αμαξωμάτων (ο αδελφός του πατέρα του ήταν ιδρυτής της Pininfarina). Συμμετείχε για 1η φορά σε αγώνα το 1925, όταν απέκτησε το πρώτο του αυτοκίνητο, μια μεταχειρισμένη Alfa Romeo, σε έναν αγώνα ανάβασης. Ενώ προσπαθούσε να περάσει τον πατέρα του, τράκαρε με αποτέλεσμα να σπάσει τον ώμο του και έτσι καθιέρωσε μια τάση προς τα ατυχήματα που συνεχίστηκε κατά την τριαντάχρονη καριέρα του στους αγώνες. Υπήρξε πρωταθλητής Ιταλίας τα έτη 1937, 1938 και 1939. Πολύ πριν την F1 ο Farina αγωνίστηκε στα προπολεμικά gp και είχε την 1η του σεζόν το 1935. Στο Ιταλικό gp εκείνης της σεζόν, επίσημο αγώνα του πρωταθλήματος, πέτυχε την pole position οδηγώντας Maserati, ωστόσο λόγω μηχανικών προβλημάτων δεν εκκίνησε ποτέ τον αγώνα. Το 1936 στρατολογήθηκε στη Scuderia Ferrari η οποία τότε ήταν η αγωνιστική ομάδα της Alfa Romeo με εργοστασιακή υποστήριξη. Εκεί γνώρισε έναν από τους θρύλους της εποχής, τον Tazio Nuvolari με τον οποίο έγιναν φίλοι και ανέπτυξαν μια σχέση δασκάλου-μαθητή. Την ίδια χρονιά τερμάτισε 2ος στο Mille Miglia οδηγώντας Alfa Romeo 8C 2900A, με την Scuderia να κάνει το 1-2-3 σε εκείνο τον αγώνα. Το 1937 παρέμεινε στη Scuderia και πέτυχε την 1η του νίκη στο ανεπίσημο gp της Νάπολη στην Ιταλία και παράλληλα τερμάτισε πάλι 2ος στο Mille Miglia. To 1938 η Alfa Romeo αποφάσισε να συμμετάσχει με το δικό της όνομα στα grands prix κι έτσι ίδρυσε την Alfa Corse. Ο Farina έγινε οδηγός της νεοσύστατης ομάδας και στο Ιταλικό gp εκείνης της χρονιάς τερμάτισε 2ος εκκινώντας από την 13η θέση του grid, ενώ στο Ελβετικό gp τερμάτισε 5ος. Παρέμεινε στην Alfa Corse το 1939 και συμμετείχε στο gp της Τρίπολης (σημερινή Λιβύη) του 1940 πετυχαίνοντας pole, ταχύτερο γύρο και νίκη (hat-trick). Για 3η φορά στην καριέρα του τερμάτισε 2ος στο Mille Miglia.
Το 1946 ήταν η πρώτη μεταπολεμική σεζόν των grand prix και ο Farina πάντα με Alfa Romeo, πέτυχε την 3η του νίκη και την pole position στο gp των Εθνών στη Γενεύη της Ελβετίας. Το 1947 ήταν η πρώτη σεζόν υπό κανονισμούς F1 αλλά ο Farina δεν αγωνίστηκε, καθώς λόγω διαφωνίας με την ομάδα της Alfa αποχώρησε. Ωστόσο το 1948 επέστρεψε δυναμικά και κέρδισε το gp του San Martin στην Αργεντινή, τρείς μέρες μετά το γάμο του, οδηγώντας πελατειακή Maserati. Στην επιστροφή του στην Ευρώπη κέρδισε το 1ο επίσημο gp της σεζόν στο Μονακό πετυχαίνοντας μάλιστα hat-trick και κέρδισε για 2η φορά το gp των Εθνών στην Ελβετία οδηγώντας και στις δύο περιπτώσεις την 1,5 λίτρων Maserati 4CLT με κομπρέσσορα 2 σταδίων. Η τελευταία νίκη του Farina στη σεζόν είναι ιστορική. Κέρδισε το gp της Γκάρντα στην Ιταλία οδηγώντας το πρώτο αγωνιστικό μονοθέσιο που κατασκεύασε μόνη της η Scuderia Ferrari, την 125 F1. Ήταν η 1η νίκη της ομάδας με την νέα της μορφή ως σχεδιαστής και κατασκευαστής αγωνιστικών αυτοκινήτων. Ακολούθησε η σεζόν του 1949 κατά την οποία κέρδισε το gp του San Lorenzo στην Αργεντινή και τερμάτισε 2ος στο Ρίο ντε Τζανέιρο και στο Βρετανικό International Trorhy οδηγώντας την Ferrari 125 F1. Κέρδισε ακόμη το gp της Λωζάννης με την δική του Maserati και πέτυχε την pole και τον ταχύτερο γύρο στο επίσημο Ελβετικό gp αλλά εγκατέλειψε στον αγώνα.
Όπως προανέφερα στην εισαγωγή, ο Farina ήταν επιρρεπής στα ατυχήματα, ωστόσο η τύχη και ο Θεός ήταν με το μέρος του. Πριν την επίσημη έναρξη της F1 ενεπλάκη δύο φορές σε θανατηφόρα ατυχήματα. Το πρώτο συνέβη το 1936 στο gp de Deauville στη Γαλλία όταν προσπάθησε να περάσει τον Marcel Lehoux. Τα δύο μονοθέσια ακούμπησαν μεταξύ τους με αποτέλεσμα αυτό του Lehoux να ανατραπεί και εν συνεχεία να τυλιχτεί στις φλόγες. Στο μεταξύ ο Lehoux πετάχτηκε έξω από το μονοθέσιο, χτύπησε στο κεφάλι και σκοτώθηκε επί τόπου. Αντίθετα ο Farina υπέστη μικροτραυματισμούς. Το 1938 στο gp της Τρίπολης είχε επαφή με τον Ούγγρο Laszlo Hartmann με το μονοθέσιο του τελευταίου να ανατρέπεται. Την επόμενη ημέρα ο Hartmann πέθανε.
Φτάνουμε στο σωτήριον έτος 1950 και στην 1η σεζόν της F1 με τον Farina να επιστρέφει στην Alfa Romeo. Team-mates του Ιταλού ήταν οι Fangio και Fagioli. Το μονοθέσιο της Alfa, η 158, παρόλο που είχε παρουσιαστεί το 1938 αποδείχθηκε εξαιρετικά ανταγωνιστική και επιτυχημένη και κέρδισε όλα τα επίσημα gp του πρωταθλήματος, εκτός από το Indy 500 στο οποίο δε συμμετείχαν οι Ευρωπαίοι. Στο Silverstone τα πρώτα 4 μονοθέσια στο grid ήταν Alfa, o Farina έκανε το hat-trick και η Alfa το 1-2-3 στον αγώνα, με τα υπόλοιπα μονοθέσια να τερματίζουν 2 γύρους πίσω. Ακολούθησε το Μονακό με την Scuderia Ferrari να κάνει το ντεμπούτο της στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στις δύο πρώτες θέσεις της εκκίνησης ήταν οι Fangio-Farina. Στον 1ο γύρο στη στροφή tabac ο Farina σπίνιαρε, λόγω του νερού που υπήρχε στο σημείο από ένα κύμα που ήρθε από το λιμάνι, προκαλώντας καραμπόλα 9 μονοθεσίων.
Ο Fangio έκανε το hat-trick με τον Ascari 2ο με Ferrari και τον Louis Chiron 3o με Maserati. Farina-Fangio σε αυτό το σημείο ήταν ισόπαλοι με 9-9 βαθμούς. Προσπερνάμε το Indy 500 και φτάνουμε στο Ελβετικό gp με τις τρείς Alfa πρώτες στο grid, τον Fangio στην pole και τις δύο Ferrari να ακολουθούν. Αν και ο Fangio οδηγούσε 1ος τον αγώνα, ο Farina πέρασε 1ος στον 7ο γύρο και κέρδισε τον αγώνα εύκολα, ιδίως μετά την εγκατάλειψη του Fangio από μηχανική βλάβη, ενώ έκανε και τον ταχύτερο γύρο. Ο έτερος οδηγός της Alfa, Luigi Fagioli, ήρθε 2ος και η βαθμολογία ήταν πλέον: Farina 18, Fagioli 12 και Fangio 9. Πέμπτος γύρος του Πρωταθλήματος ήταν το Βελγικό gp στο Spa με την Alfa να κάνει για 3η φορά το 1-2-3 στις κατατακτήριες. Στην pole βρισκόταν ο Farina με τους Fangio και Fagioli να ακολουθούν. Στον αγώνα η 1η θέση άλλαξε πολλές φορές χέρια λόγω των pit-stops, ωστόσο οι Fangio-Farina βρέθηκαν στις θέσεις 1 και 2. Όμως ο Ιταλός αντιμετώπισε προβλήματα με τη μετάδοση και έπεσε από τη 2η στην 4η θέση.
Ο Fangio κέρδισε το Spa, με τον Fagioli και μία εργοστασιακή Talbot-Lago να ακολουθούν. Έτσι η διαφορά μειώθηκε με τη βαθμολογία να έχει ως εξής: Farina 22, Fagioli 18 και Fangio 17. Ακολούθησε το Γαλλικό gp στη Reims, που θα αποδεικνυόταν κομβικό για την εξέλιξη του πρωταθλήματος. Για άλλη μία φορά ,τέταρτη μέσα στη σεζόν, η Alfa έκανε το 1-2-3 στις κατατακτήριες και εύκολα μάλιστα καθώς οι Ferraris αποσύρθηκαν από τον αγώνα. Στην pole βρισκόταν ο Fangio με τους Farina και Fagioli να ακολουθούν. Ο Farina ήταν στην πρωτοπορία για το 1/4 του αγώνα μέχρι που αντιμετώπισε προβλήματα στην παροχή καυσίμου και άρχισε να χάνει θέσεις, ωστόσο πάλεψε και ανέβηκε στην 3η θέση μέχρι που εγκατέλειψε. O Fangio πέτυχε άλλο ένα hat-trick ακολουθούμενος από τον Fagioli και μία ιδιωτική Ferrari στην 3η θέση. Η βαθμολογία διαμορφώθηκε ως εξής: Fangio 26, Fagioli 24 και Farina 22. Στο 7ο και τελευταίο gp στη Monza θα κρίνονταν όλα, με όλους τους οδηγούς της Alfa να έχουν πιθανότητες για τον τίτλο.
Ο Fangio με νίκη ή 2η θέση εξασφάλιζε τον τίτλο, ανεξάρτητα από το που θα τερμάτιζαν οι team-mates του, ενώ ο Fagioli είχε πιο δύσκολο έργο καθώς έπρεπε να νικήσει τον αγώνα και να πετύχει τον ταχύτερο γύρο, με τον Farina να μην τερματίσει υψηλότερα από την 3η θέση και τον Fangio να μην πετυχαίνει καθόλου βαθμούς. Από την άλλη ο Farina ήθελε νίκη και ταχύτερο γύρο και τον Fangio όχι υψηλότερα από την 3η θέση. Στην pole βρισκόταν ο Fangio με τον Farina 3ο και τον Fagioli 5ο. Στην εκκίνηση ο Farina πήρε το προβάδισμα με τους Ascari και Fangio να ακολουθούν. O Ascari βρέθηκε για 2 γύρους πρωτοπόρος του αγώνα αλλά εγκατέλειψε, με τον Fangio να έχει την ίδια τύχη όταν προδώθηκε από το κιβώτιο ταχυτήτων. Ωστόσο ο Αργεντινός συνέχισε τον αγώνα του οδηγώντας το μονοθέσιο του Piero Taruffi (η Alfa είχε κατεβάσει 5 μονοθέσια για το Ιταλικό gp) μόνο για να εγκαταλείψει οριστικά 11 γύρους μετά με πρόβλημα στον κινητήρα. O Ascari συνέχισε με άλλη Ferrari και τερμάτισε 2ος, με τον Fagioli 3ο και 2 ιδιωτικές πεπαλαιωμένες Talbot-Lago να ακολουθούν 5 γύρους πίσω. O Farina πήρε την νίκη και το πρωτάθλημα, γράφοντας το όνομα του με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της F1, καθώς έγινε ο 1ος Παγκόσμιος Πρωταθλητής στην ιστορία του αθλήματος.
Τη σεζόν 1951 οι νέες Ferraris με ατμοσφαιρικό κινητήρα V12 4,5 λίτρων αποδείχθηκαν πραγματική πρόκληση για τις Alfas. Η Alfa 159, εξέλιξη της 158, είχε φτάσει στα όρια της αναπτυξιακής της δυνατότητας, ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι είχε πρωτοπαρουσιαστεί το 1938. Οι Ferraris ήταν πιο αποδοτικές στην κατανάλωση καυσίμου σε σχέση με τις “διψασμένες” Alfas και σε πολλούς αγώνες χρειάζονταν ένα pit-stop σε σχέση με τις Alfas που χρειάζονταν δύο. Αν και η Scuderia δεν κατάφερε να πανηγυρίσει τίτλο, στην ουσία έγραψε τους τίτλους τέλους για το Quadrifoglio Verde. Ο τίτλος ήταν υπόθεση των Juan-Manuel Fangio και Alberto Ascari με τον Farina να υποκύπτει στην ανωτερότητα τους και να περιορίζεται 4ος στη βαθμολογία, πίσω από τον Jose Froilan Gonzalez. Βέβαια μέχρι και πριν το 5ο gp στο Silverstone, ο Farina ήταν μόλις ένα βαθμό πίσω από τον Αργεντινό team-mate του. Κατάφερε να κερδίσει το Spa (3ο gp), εν μέρει λόγω της ατυχίας του Fangio που παρέμεινε στα pits για 14 ολόκληρα λεπτά. Στο επόμενο gp στη Reims έκανε πολλή κακή εκκίνηση και έπεσε από τη 2η θέση στη 12η, ωστόσο βρέθηκε να οδηγεί τον αγώνα από την 1η θέση για 34 γύρους μέχρι που αντιμετώπισε βλάβη και άρχισε να χάνει θέσεις τερματίζοντας τελικά στην 5η θέση. Στο Silverstone (5o gp) γράφτηκε ιστορία. O Jose Froilan Gonzalez πέτυχε την 1η του pole position και την 1η του νίκη, ομοίως η Ferrari πέτυχε την 1η της pole και την 1η της νίκη στην F1.
Ήταν η 1η φορά στην ιστορία της νεοσύστατης Formula 1 όπου την pole αλλά και την νίκη δεν την πέτυχε μονοθέσιο της Alfa Romeo, με εξαίρεση πάντα το Indy 500. Η νίκη του Gonzalez ήρθε με διαφορά 51΄΄ δλπ. από τον 2ο Fangio και ήταν αποτέλεσμα του ενός pit-stop της Ferrari σε σχέση με τα δύο που χρειάστηκαν οι Alfa Romeos. O Farina που εκκίνησε 3ος εγκατέλλειψε τον αγώνα από βλάβη, αλλά πέτυχε τον ταχύτερο γύρο παίρνοντας τον 1 βαθμό. Ακολούθησε το Γερμανικό gp (6o), το 1ο που διεξαγόταν επί Γερμανικού εδάφους από το 1939. Τα προβλήματα συνεχίστηκαν για τον Farina καθώς εγκατέλειψε λόγω υπερθέρμανσης κινητήρα, με τον Ascari να σημειώνει την 1η του νίκη στο Πρωτάθλημα ακολουθούμενος από τους Αργεντινούς Fangio και Gonzalez. Προτελευταίος σταθμός ήταν η Monza και οι Fangio-Farina έκαναν το 1-2 για την Alfa στις κατατακτήριες, ωστόσο στον αγώνα εγκατέλειψαν και οι δύο. Ο Farina ανέλαβε την Alfa του team-mate Bonetto αλλά και πάλι τα προβλήματα δεν έλλειψαν, καθώς αντιμετώπισε διαρροές καυσίμου από το ντεπόζιτο και έπρεπε να κάνει δύο pit-stops, με αποτέλεσμα να αρκεστεί στην 3η θέση σημειώνοντας παράλληλα τον ταχύτερο γύρο. O Ascari πέτυχε τη 2η του νίκη και την 3η της Ferrari. Τελευταίο gp στην Ισπανία με μόνο τους Fangio-Ascari να διατηρούν ελπίδες για τον τίτλο με τον Ιταλό στην pole και τον Αργεντινό 2ο. Ο αγώνας κρίθηκε από την λανθασμένη, όπως αποδείχθηκε, επιλογή μεγέθους ζαντών-ελαστικών της Ferrari, πράγμα το οποίο οδήγησε σε πολλά pit-stop και έτσι η νίκη αλλά και το πρωτάθλημα κατέληξαν στα χέρια του Fangio με τον Ascari να τερματίζει 4ος τον αγώνα. Ο Farina πέτυχε άλλη μία 3η θέση στο βάθρο και κέρδισε άλλα τρία gp εκτός Πρωταθλήματος. Η Alfa μετά τον αγώνα ανακοίνωσε την αποχώρηση της από την F1 καθώς αδυνατούσε να βρεί χρηματοδότηση προκειμένου να εξελίξει νέο μονοθέσιο.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στο 1ο gp της σεζόν στην Ελβετία έκανε το ντεμπούτο του ο Stirling Moss, ένας από τους καλύτερους και πιο αδικημένους οδηγούς όλων των εποχών.
Το 1952 και λόγω της απουσίας της Alfa, η Scuderia αναδείχθηκε σε dream team. Στο δυναμικό της συγκαταλέγονταν οι: Farina, Ascari, Piero Taruffi και περιστασιακά οι Andre Simon και Luigi Villoresi. Ο Ascari ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος σημειώνοντας 6 σερί νίκες και 5 hat-tricks, μάλιστα εξασφάλισε το πρωτάθλημα με δύο αγώνες να απομένουν για την ολοκλήρωση της σεζόν. Ο Farina κατάφερε να καταταχθεί 2ος στη βαθμολογία πετυχαίνοντας τέσσερις εμφανίσεις στη 2η θέση του βάθρου και μία τέταρτη θέση, ωστόσο σε κανένα σημείο της σεζόν δεν είχε ρεαλιστικές πιθανότητες για τον τίτλο. Βέβαια κατάφερε να κερδίσει 2 gp εκτός πρωταθλήματος επί Ιταλικού εδάφους. Να σημειωθεί ότι από την σεζόν απουσίασε λόγω σοβαρού τραυματισμού ο Πρωταθλητής του 1951, Juan Manuel Fangio.
Το 1953 ο Fangio επέστρεψε στην αγωνιστική δράση και η Maserati συμμετείχε με εργοστασιακή ομάδα σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Στο 1ο gp της χρονιάς, για 1η φορά στην Αργεντινή, ο Farina ενεπλάκη σε ατύχημα με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 7 θεατές. Η πίστα ήταν ασφυκτικά γεμάτη θυμίζοντας περισσότερο ειδική του WRC στα ’80s, με πλήθος κόσμου να στέκεται στις άκρες της πίστας χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Στον 31ο γύρο ο Ιταλός προσπάθησε να αποφύγει έναν θεατή που βρέθηκε μέσα στην πίστα αλλά έχασε τον έλεγχο και έπεσε πάνω στο πλήθος με τουλάχιστον 30 άτομα να τραυματίζονται. Στα αγωνιστικά, στη Ferrari παρέμειναν οι Ascari-Farina, με τον Luigi Villoresi σε θέση μόνιμου οδηγού και τον νεοαποκτηθέντα Mike Hawthorn. Στο αντίπαλο δέος, στη Maserati, βρίσκονταν οι: Fangio, Gonzalez, Felice Bonetto και Onofre Marimon. Για άλλη μια φορά κυριάρχησε ο πολυτάλαντος Ιταλός Alberto Ascari, όχι τόσο εύκολα όσο το ’52, καθώς οι Fangio, Farina και Hawthorn κέρδισαν από ένα gp έκαστος. Συγκεκριμένα ο Farina κέρδισε το Nurburgring με διαφορά 1:04 από τον 2ο Fangio και έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία οδηγός (46 ετών) νικητής gp, ρεκόρ που ισχύει μέχρι σήμερα*.
Ήταν η τελευταία νίκη του Nino στην F1. Πέτυχε άλλες δύο νίκες εκτός πρωταθλήματος και ακόμη 3 δεύτερες, μία τρίτη και μία πέμπτη θέση στο πρωτάθλημα, συγκέντρωσε 26 βαθμούς και κατατάχθηκε 3ος με δύο βαθμούς λιγότερους από τον 2ο Fangio. Παρόλο που πέτυχαν τα ίδια ακριβώς 4 καλύτερα αποτελέσματα (που μετρούσαν για το πρωτάθλημα), ο Fangio πέτυχε και 2 ταχύτερους γύρους κερδίζοντας 2 επιπλέον βαθμούς. Ο Ascari εξασφάλισε τον 2ο τίτλο του με νίκη στο προτελευταίο gp της σεζόν στην Ελβετία. Έμελλε να είναι η τελευταία του νίκη και ο τελευταίος του τερματισμός σε αγώνα F1 πριν το θανατηφόρο ατύχημα του στη Monza το Μάϊο του 1955. Στο τελευταίο gp στη Monza οι Πρωταθλητές Ascari, Fangio και Farina προσέφεραν εξαιρετικό θέαμα, επιφυλάσσοντας θεαματικό φινάλε. Στον τελευταίο γύρο προσεγγίζοντας την τελευταία στροφή οι Ascari-Farina ήταν μπροστά από τον Fangio, αλλά ο Ascari από δικό του λάθος “έχασε” το μονοθέσιο του με αποτέλεσμα ο Farina να βγεί στο γρασίδι προκειμένου να τον αποφύγει. Ο Fangio εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και πήρε την νίκη και τη 2η θέση στο πρωτάθλημα, με τον Farina να καταφέρνει να τερματίσει 2ος αλλά με τον Ascari να μην έχει την ίδια τύχη καθώς εγκατέλειψε. Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε για πρώτη φορά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σπορ Αυτοκινήτων και ο Farina κέρδισε τις 24 ώρες του Σπα (με Hawthorn) και τα 1000 χλμ. του Nurburgring (με Ascari) για λογαριασμό της Ferrari.
* Καταγεγραμμένος ως μεγαλύτερος σε ηλικία οδηγός νικητής gp στην F1 είναι ο Luigi Fagioli σε ηλικία 53 ετών, αλλά η νίκη ήρθε όταν μοιράστηκε το μονοθέσιο με τον Fangio στο Γαλλικό gp του 1951. Ο Farina οδήγησε από την αρχή μέχρι το τέλος μόνος του το δικό του μονοθέσιο.
Τέλη του 1953 ο Ascari είχε μια διαμάχη με τον γέρο Enzo με αφορμή τις οικονομικές του απολαβές, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει για την Lancia το 1954. Για τον Farina παρουσιάστηκε μία εξαιρετική ευκαιρία καθώς θα ήταν ο Νο 1 οδηγός της Ferrari. Ευκαιρία που δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί καθώς είχε δύο ατυχήματα εκ των οποίων το ένα σοβαρότερο. Ξεκίνησε καλά κερδίζοντας το gp των Συρακουσών στην Ιταλία (εκτός πρωταθλήματος) και πέτυχε την pole στο gp Αργεντινής, 1ο επίσημο gp της σεζόν, τερματίζοντας τον αγώνα στη 2η θέση. Ήταν το 17ο podium ισοφαρίζοντας τότε το ρεκόρ του Ascari και ο 22ος τερματισμός εντός βαθμών. Η pole που πέτυχε σε ηλικία 47 ετών τον έκανε τον μεγαλύτερο σε ηλικία poleman, ρεκόρ που ισχύει μέχρι σήμερα. Οδηγώντας παράλληλα στους αγώνες αντοχής, κέρδισε τα 1000 χλμ. του Buenos Aires αλλά τραυματίστηκε στο Mille Miglia. Επτά εβδομάδες μετά και με το ένα χέρι σε γύψο κατατάχθηκε 3ος στο grid του Spa και μάλιστα οδήγησε τον αγώνα από την 1η θέση για 2 γύρους. Ωστόσο ο Fangio τον προσπέρασε στον 3ο γύρο, αλλά ο Ιταλός ξαναπήρε την 1η θέση στον 11ο γύρο και ακολούθησε ξέφρενη μονομαχία των δύο, με τον Farina να μάχεται μανιασμένα μέχρι που προδώθηκε από το μονοθέσιο του στον 14ο γύρο, δίνοντας το προβάδισμα αλλά και τη νίκη στον Fangio. Έχοντας μόλις αναρρώσει από το ατύχημα στο Mille Miglia, στα τέλη Ιουνίου θα συμμετείχε σε αγώνα αντοχής 1000 χλμ. στη Monza υπό την ονομασία “Supercortemaggiore” βασικού χορηγού του αγώνα, πιο γνωστή ως Agip. Στα δοκιμαστικά του αγώνα είχε μία μηχανική αστοχία, που οδήγησε στην κοπή των σωληνώσεων του καυσίμου και των καλωδιώσεων της μπαταρίας, με αποτέλεσμα να εκδηλωθεί φωτιά στο μονοθέσιο προκαλώντας στον Farina σοβαρά εγκαύματα. Χρειάστηκε νοσηλεία 20 ημερών σε νοσοκομείο και δεν αγωνίστηκε στην F1 για το υπόλοιπο της σεζόν.
Το 1955 επέστρεψε στο πρωτάθλημα με την Ferrari. Στην Αργεντινή έλαβε χώρα ο εναρκτήριος αγώνας της σεζόν υπό συνθήκες καύσωνα, με την θερμοκρασία να ανεβαίνει στους 40 βαθμούς Κελσίου. Ήταν ο 1ος από τους τρείς πιο “καυτούς” αγώνες στην ιστορία καθώς ακολούθησαν τα gp στο Ντάλας το 1984 και στο Μπαχρέϊν το 2005. Ο Farina χρησιμοποιούσε παυσίπονα για να αντέξει τον πόνο του τελευταίου τραυματισμού του. Κατατάχθηκε στην 5η θέση του grid και στον αγώνα μπήκε στα pits εξαντλημένος από τη ζέστη, παραδίδοντας το μονοθέσιο του στον Maglioli. Στη συνέχεια μπήκε στα pits ο Gonzalez και ο Farina αναζωογονημένος ανέλαβε το μονοθέσιο του το οποίο τερμάτισε στην 2η θέση. Το αρχικό μονοθέσιο του Farina τερμάτισε στην 3η θέση οδηγούμενο από τους Maglioli και Trintignant. Μετά από μια 4η θέση στο Μονακό και μία 3η θέση στο Spa, ο Farina αποχώρησε λόγω του πόνου που εξακολουθούσε να τον ταλαιπωρεί, αλλά και επηρεασμένος από το θάνατο του Ascari, σε δοκιμές στη Monza, λίγες ημέρες μετά το gp του Μονακό. Η αποχώρηση του διήρκεσε για 2 gp, καθώς επέστρεψε για το Ιταλικό gp τον τελευταίο αγώνα της σεζόν. Κατά τη διάρκεια των ελεύθερων δοκιμών είχε αστοχία ελαστικού με αποτέλεσμα να βγεί εκτός πίστας. Ο Farina βγήκε αλώβητος από το μονοθέσιο αλλά δεν εκκίνησε τον αγώνα. Ήταν το τελευταίο του gp. Λόγω του ατυχήματος του η Ferrari δεν αγωνίστηκε με τα νεοαποκτηθέντα D-50 αυτοκίνητα της Lancia και προτιμήθηκε η 555 για τους Hawthorn, Maglioli και Castellotti.
Το 1956 ο Farina συμμετείχε μόνο στο Indianapolis 500, τοποθετώντας έναν εξακύλινδρο κινητήρα Ferrari σε σασί του Αμερικανού κατασκευαστή Kurtis Kraft. Το όλο εγχείρημα ήταν αποτυχία, καθώς λόγω βροχής ο Farina δεν μπόρεσε να καταταχθεί και δεν εκκίνησε τον αγώνα. Επέστρεψε το 1957 στον ίδιο αγώνα, αλλά αντιμετώπισε δυσκολίες με το κράτημα του μονοθεσίου του κατά τη διάρκεια των δοκιμών. Ο team-mate του, Keith Andrews, αποφάσισε να δοκιμάσει κι ο ίδιος το αυτοκίνητο με τραγικό αποτέλεσμα. Έχασε τον έλεγχο και συγκρούστηκε στις μπαριέρες με αποτέλεσμα να βρεί τραγικό θάνατο. O Farina αποσύρθηκε από τον αγώνα και εγκατέλειψε οριστικά τον μηχανοκίνητο αθλητισμό.
Αν και ξεγέλασε το θάνατο πολλές φορές κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής του καριέρας, σκοτώθηκε τελικά σε τροχαίο ατύχημα, σε ηλικία 59 ετών, οδηγώντας ένα απλό αυτοκίνητο δρόμου. Καθ’ οδόν για το Γαλλικό gp του 1966, έχασε τον έλεγχο της Lotus Cortina που οδηγούσε, χτύπησε πάνω σε έναν στύλο και σκοτώθηκε ακαριαία. Εκείνη την περίοδο συμμετείχε στην παραγωγή της επικής ταινίας “Grand Prix” σαν σύμβουλος και κασκαντέρ του ηθοποιού Yves Montand στις σκηνές αγωνιστικής οδήγησης.
Ο Farina έτυχε να αγωνίζεται στην F1 την ίδια εποχή με οδηγούς επιπέδου Fangio και Ascari, δηλαδή με τους καλύτερους της εποχής, καταφέρνοντας να κερδίσει μία φορά τον τίτλο. To 1952 και 1953 τερμάτισε 2ος και 3ος αντίστοιχα στο πρωτάθλημα αν και δεν αποτέλεσε ποτέ πραγματική απειλή για τον Ascari. Το 1954 στη μεγάλη του ευκαιρία ήταν άτυχος λόγω του τραυματισμού του αλλά και λόγω της άφιξης της Mercedes σε συνδυασμό με τον Fangio που ήταν ακαταμάχητοι. Αν η F1 είχε ξεκινήσει νωρίτερα, αν μη τι άλλο θα είχε σίγουρα καλύτερα στατιστικά. Ο κόσμος της F1 θα τον θυμάται πάντα ως τον 1ο παγκόσμιο πρωταθλητή στην ιστορία του θεσμού.