Αφιέρωμα: Οι “άλλοι” παγκόσμιοι πρωταθλητές της Formula 1 – Mike Hawthorn

Σχετικά άρθρα

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στους αδικημένους παγκόσμιους πρωταθλητές της Formula 1 και μετά τον Giuseppe “Nino” Farina, ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τον Mike Hawthorn.

Mike Hawthorn

  • Πρωταθλητής F1 Σεζόν 1958
  • Βρετανός
  • Ενεργός 1952-1958
  • Συμμετοχές 47 (45 εκκινήσεις, 3 νίκες, 4 poles, 18 βάθρα, 6 ταχύτεροι γύροι)

Ο οδηγός με τον οποίο θα ασχοληθούμε εδώ, αγωνίστηκε την δεκαετία του 1950 με τους μηχανοκίνητους αγώνες να εξελίσσονται σε πολύ δημοφιλές, για το κοινό, θέαμα. Μία δεκαετία που χαρακτηρίστηκε από φοβερά δυστηχήματα με θύματα όχι μόνο οδηγούς αλλά και θεατές, με ανύπαρκτα έως και αστεία μέτρα ασφαλείας στις πίστες ή στους κλειστούς στην κυκλοφορία δημόσιους δρόμους και τον ατομικό εξοπλισμό ασφαλείας των οδηγών ή των αυτοκινήτων σε εμβρυϊκό στάδιο. Χαρακτηριστικό της εποχής είναι ότι οι οδηγοί δεν φορούσαν ζώνες ασφαλείας πιστεύοντας ότι είχαν περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσουν με το να πεταχτούν εκτός του οχήματος τους, από το να παραμείνουν μέσα σε αυτό κατά τη διάρκεια ενός ατυχήματος. Είναι μία εποχή όπου δεν υπήρχε ακόμα εξειδίκευση στα είδη αγώνων, οπότε κάθε οδηγός μπορεί να συμμετείχε σε grand prix αλλά και σε αγώνες σπορ αυτοκινήτων που ήταν εξίσου δημοφιλείς τότε.

Ο Mike Hawthorn ήταν γιός επιχειρηματία που δραστηριοποιούνταν στο χώρο του αυτοκινήτου στην πόλη Farnham της Αγγλίας, παρέχοντας αυτοκίνητα υψηλών επιδόσεων όπως Ferrari και Jaguar, ενώ ασχολούνταν και με αγώνες μοτοσικλετών. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι υποστήριξε τον γιό του στα πρώτα του αγωνιστικά βήματα. Μετά από κάποιες επιτυχίες σε διάφορους αγώνες εντός Ηνωμένου Βασιλείου, ο νεαρός Hawthorn αγωνίστηκε το 1952 στο “Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών” όπως ονομαζόταν τότε η F1, με μια ιδιωτική Cooper-Bristol T20 2.0 λίτρων 135 ίππων, με την οποία πήρε την 1η του νίκη σε gp εκτός πρωταθλήματος στο Goodwood. Πέτυχε άλλες δύο τέτοιες νίκες και στο ντεμπούτο του σε gp πρωταθλήματος στο Spa τερμάτισε 4ος, πίσω από τις εργοστασιακές Ferrari και Gordini, παρόλο που αντιμετώπιζε προβλήματα διαρροής καυσίμου. Εγκατέλειψε στο Γαλλικό gp, αλλά στο Silverstone στη Μ. Βρετανία ανέβηκε για 1η φορά στο podium μόλις στο 3ο επίσημο gp συμμετοχής του. Ήταν το 1ο podium για μονοθέσιο της Cooper. Στο Ολλανδικό gp στο Zandvoort ο Hawthorn “έλαμψε” όταν κατατάχθηκε 3ος στο grid αφήνοντας πίσω μία εργοστασιακή Ferrari. Στον αγώνα δεν μπόρεσε να κρατηθεί μπροστά και τερμάτισε 4ος. Με συμμετοχή σε 5 από τα 8 gp του πρωταθλήματος ο Hawthorn συγκέντωσε 10 βαθμούς και κατέλαβε την 5η θέση. Με τη φανταστική του 1η σεζόν τράβηξε την προσοχή του “Γέρου” ο οποίος του προσέφερε θέση εργοστασιακού οδηγού πλάι στους πρωταθλητές Ascari-Farina και στον Luigi Villoresi για το 1953.

Mike Hawthorn και Enzo Ferrari

Σε αυτό το σημείο να θέσουμε λίγο το πλαίσιο των ετών 1952-1953. Και οι δύο σεζόν διεξήχθησαν με κανονισμούς Formula 2 με δίλιτρους ατμοσφαιρικούς κινητήρες. Αυτό αποφασίστηκε από τους διοργανωτές του πρωταθλήματος μετά την απόφαση της άτυπης πρωταθλήτριας, Alfa Romeo, να αποσυρθεί από τα grands prix. Η απόφαση των διοργανωτών σκόπευε να προσελκύσει περισσότερους και μικρότερους κατασκευαστές καθώς ο θεσμός κινδύνευε να απαξιωθεί. Η Ferrari ανταποκρίθηκε καλύτερα σε αυτή την αλλαγή και ως εκ τούτου είχε το καλύτερο αυτοκίνητο (Tipo 500) με αποτέλεσμα να κερδίσει τα 7 από τα 8 grands prix της σεζόν. Πρωταθλητής στέφθηκε ο Alberto Ascari. Οι πρώτοι 5 οδηγοί βαθμολογούνταν σε κάθε gp και μετρούσαν τα 4 καλύτερα αποτελέσματα κάθε οδηγού στην τελική βαθμολογία, με τον ταχύτερο γύρο σε κάθε αγώνα να ανταμείβεται με 1 βαθμό. Οδηγοί που εγκατέλειπαν από βλάβη μπορούσαν να οδηγήσουν το μονοθέσιο του team-mate τους και να μοιραστούν τους βαθμούς.

Mike Hawthorn (16) πλάι-πλάι με τον Juan Manuel Fangio (18) στη Γαλλική Reims το 1953

To 1953 η Ferrari ήταν και πάλι ανίκητη πετυχαίνοντας 7 νίκες σε 9 gp και μάλιστα χωρίς να συμμετέχει στο Indianapolis 500. Το ντεμπούτο του Hawthorn στην Ιταλική ομάδα ήταν φανταστικό. Πέτυχε 3 τέταρτες και 1 πέμπτη θέση, βρέθηκε 2 φορές στο βάθρο στην 3η θέση και πέτυχε μια καταπληκτική νίκη στο Γαλλικό gp (Reims), στο 9ο επίσημο gp συμμετοχής του. Κάποιοι τον ονόμασαν ως “τον αγώνα του αιώνα” καθώς Hawthorn και Fangio δώσανε μάχη 60 γύρων και οι πρώτοι 4 τερμάτισαν με διαφορά μικρότερη των 5 δλπ. (+ 1,0 Fangio, + 1,4 Gonzalez, + 4,6 Ascari). Για 30 γύρους άλλαζαν συνεχώς θέσεις προσπερνώντας ο ένας τον άλλο, με τον Hawthorn να φέρεται ότι είχε πεί πως μάχονταν τόσο κοντά, που μπορούσε να δει το στροφόμετρο στο κόκπιτ της Maserati του Fangio. Κανένας δεν περίμενε τότε ότι ένας 24χρονος, στον 4ο αγώνα του με τη Ferrari, θα μπορούσε να προκαλέσει και να νικήσει τον 42χρονο βετεράνο πρωταθλητή του 1951.

Μετά από αυτό τον αγώνα ο Hawthorn πέρασε προσωρινά 2ος στη βαθμολογία. Να σημειωθεί ότι από τα 25 αυτοκίνητα που παρατάχθηκαν στην εκκίνηση, τα 10 πρώτα ήταν Ferrari και Maserati. Το τέλος της σεζόν βρήκε πρωταθλητή για 2η συνεχόμενη και τελευταία φορά τον Alberto Ascari. Ήταν ο πρώτος στην ιστορία της F1 που κατέκτησε τον τίτλο back to back και μαζί με την Scuderia κατέκτησε 5 νίκες, 6 poles και 4 ταχύτερους γύρους. Η Ferrari κατέκτησε συνολικά 7 νίκες, έκανε 3 φορές το 1-2 σε τερματισμό ενώ στο Ελβετικό gp έγραψε το 1-2-3 με τους Ascari-Farina-Hawthorn να καταλαμβάνουν όλες τις θέσεις του podium. Ο Βρετανός κατατάχθηκε 4ος στους οδηγούς πίσω από τους 3 παγκόσμιους πρωταθλητές (Ascari-Fangio-Farina). Την ίδια χρονιά κέρδισε άλλα 2 gp εκτός πρωταθλήματος και μαζί με τον Farina τις 24 ώρες του Spa οδηγώντας μία Ferrari 375 ΜΜ, ενώ με το ίδιο αυτοκίνητο και τον Ιταλό Umberto Maglioli κέρδισαν τις 12 ώρες της Pescara. Ο αγώνας στο Spa συμπεριλαμβανόταν στο καλεντάρι του παγκοσμίου πρωταθλήματος σπορ αυτοκινήτων το οποίο κατέκτησε η Ferrari.

Ο Mike Hawthorn με τους “μεγάλους” Alberto Ascari και Nino Farina

Το 1954 οι κανονισμοί άλλαξαν πάλι σε προδιαγραφές Formula 1 με τον κυβισμό να ανεβαίνει στα 2,5 λίτρα για ατμοσφαιρικούς κινητήρες. Ο Ascari αποχώρησε από τη Ferrari προκειμένου να αγωνιστεί για την νεοσύστατη ομαδα της Lancia, η οποία όμως καθυστέρησε πάρα πολύ να ετοιμάσει το μονοθέσιο της, με αποτέλεσμα να συμμετάσχει μόνο στο τελευταίο gp. Ο Juan Manuel Fangio αν και αγωνίστηκε στα πρώτα 2 gp για τη Maserati, τα οποία και κέρδισε, στη συνέχεια αποχώρησε για να οδηγήσει τα “ασημένια βέλη” της Mercedes-Benz, η οποία επέστρεφε στα grands prix για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ferrari διατήρησε τους Farina και Hawthorn και απέκτησε τον Jose Froilan Gonzalez από την Maserati και από τον 4ο αγώνα και μετά, τον Γάλλο Maurice Trintignant αγωνιζόμενο με την ομάδα Gordini το 1953.

Ο Hawthorn ήταν λιγότερο τυχερός το 1954 καθώς υπέστη σοβαρά εγκαύματα σε gp εκτός πρωταθλήματος στις Συρακούσες της Ιταλίας και στα πρώτα τρία gp του πρωταθλήματος είχε έναν αποκλεισμό, μία εγκατάλειψη και μία 4η θέση. Στο Γαλλικό gp η άφιξη της Mercedes (με την streamlined εκδοχή της W196) έφερε αλλαγή ισορροπίας δυνάμεων πετυχαίνοντας pole, νίκη, ταχ. γύρο και 1-2 στο βάθρο. Ήταν η πρώτη φορά από το εναρκτήριο πρωτάθλημα του 1950, με εξαίρεση το Indianapolis 500, που κέρδιζε μη Ιταλός κατασκευαστής. Ωστόσο στο επόμενο gp στο Silverstone οι Ιταλοί “επέστρεψαν” με τους Gonzalez-Hawthorn στο 1-2 με Ferrari και τον Onofre Marimon 3ο με Maserati.

Fan fuct: 7 οδηγοί πέτυχαν και μοιράστηκαν τον ταχύτερο γύρο κάνοντας 1:50.

Στη Γερμανία η Mercedes αγωνίστηκε με νέα έκδοση της W196 με ακάλυπτους τροχούς, μετά την ήττα της στη Βρετανία. Ο Hawthorn αρχικά εγκατέλειψε, αλλά οδήγησε το μονοθέσιο του team-mate του Gonzalez και μαζί μοιράστηκαν τους 6 βαθμούς της 2ης θέσης. Ο αγώνας σημαδεύτηκε από τον θάνατο του Αργεντινού Onofre Marimon της Maserati κατά τη διάρκεια των ελεύθερων δοκιμών. Ήταν το πρώτο θανατηφόρο ατύχημα που σημειώθηκε κατά τη διάρκεια αγωνιστικού τριημέρου στην ιστορία της F1. Ακολούθησε μία εγκατάλειψη του Hawthorn στο Ελβετικό gp όπου τη νίκη πήρε ο Fangio και μαζί τον 2ο τίτλο του. Απέμεναν 2 αγώνες για την ολοκλήρωση της σεζόν με τον Hawthorn να πετυχαίνει καλά αποτελέσματα. Στην Monza ανέβηκε στη 2η θέση και κέρδισε στην Ισπανική Pedrables, ένα σιρκουί δρόμου. Εκεί εμφανίστηκε και η πολυαναμενόμενη Lancia D50 με την οποία ο Ascari πέτυχε την pole, τον ταχύτερο γύρο και οδηγούσε 1ος τον αγώνα για 10 γύρους, μέχρι που εγκατέλειψε από συμπλέκτη. Ήταν η τελευταία φορά που διοργανώθηκε gp στο συγκεκριμμένο σιρκουί όπως επίσης και επί Ελβετικού εδάφους, αποτέλεσμα των γεγονότων του Le Mans που θα ακολοθούσαν το 1955. Ο Hawthorn κατατάχθηκε 3ος στους οδηγούς πίσω από τον Αργεντινό team-mate του Gonzalez και πίσω από τον πρωταθλητή Fangio που σημείωσε 6 νίκες σε 7 gp συμμετοχής εκείνη τη σεζόν.

Μετά το θάνατο του πατέρα του σε τροχαίο ατύχημα, ο Hawthorn άφησε τη Ferrari και για το 1955 αγωνίστηκε για τη Vanwall προκειμένου να αφιερώσει χρόνο στην οικογενειακή επιχείρηση που κληρονόμησε. Ήταν μια σεζόν γεμάτη τραγωδίες και η χειρότερη στην καριέρα του Βρετανού οδηγού. Έκανε το ντεμπούτο του με τη Βρετανική ομάδα στο 2ο gp της σεζόν στο Μονακό όπου δεν κατάφερε να τερματίσει, με το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται και στο Spa. Μετά από μόλις 2 gp επέστρεψε στη Ferrari για το υπόλοιπο της σεζόν και τερμάτισε και στους 3 αγώνες στους οποίους συμμετείχε, αλλά εκτός βαθμών. Για το 1955 δεν κατάφερε να σκοράρει καθόλου βαθμούς ωστόσο κέρδισε ένα ανεπίσημο gp στη Βρετανία με μια Maserati. Πρωταθλητής στέφθηκε για τρίτη φορά στην καριέρα του ο Fangio. Η τραγωδία του Le Mans οδήγησε στην αναβολή τριών gp και με ένα μόνο να απομένει, ο Stirling Moss δεν μπορούσε να καλύψει τη διαφορά βαθμών.

Ο δίς πρωταθλητής Alberto Ascari είχε ένα σοβαρό ατύχημα στο Πριγκηπάτο, όταν στο σικέϊν μετά την έξοδο του τούνελ, έχασε τον έλεγχο της Lancia και συγκρούστηκε στις μπαριέρες, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο λιμάνι και να πρέπει να κολυμπήσει για να σωθεί. Αυτή θα ήταν η τελευταία εμφάνιση του Ιταλού σε αγώνα gp, καθώς τέσσερις μέρες μετά στις 26 Μαϊου 1955, σκοτώθηκε στην πίστα της Monza δοκιμάζοντας μια τρίλιτρη Ferrari 750 Monza 250 ίππων. Ο Ascari είχε την ίδια μοίρα με τον πατέρα του, Antonio Ascari, επίσης οδηγό αγώνων που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του Γαλλικού gp το 1925, οδηγώντας μια Alfa Romeo P2. Πατέρας και γιος σκοτώθηκαν αμφότεροι σε ηλικία 36 ετών την 26η μέρα διαφορετικού όμως μήνα. Μετά το θανατηφόρο ατύχημα του Ascari, η Lancia αποσύρθηκε οριστικά από την F1 κυρίως λόγω οικονομικών δυσκολιών. Άλλοι τρείς οδηγοί σκοτώθηκαν σε gp εκείνη τη σεζόν, ο Mario Alborghetti στο ντεμπούτο του σε ανεπίσημο gp στη Γαλλία και οι Αμερικανοί Manny Ayulo-Bill Vukovich στις ελεύθερες δοκιμές και στον αγώνα αντίστοιχα κατά το Indianapolis 500. Ο τελευταίος ήταν ο νικητής του αγώνα τις δύο προηγούμενες χρονιές ’53-’54.

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ LE MANS ΤΟΥ 1955

Ο Hawthorn έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στο πιο καταστροφικό ατύχημα της ιστορίας του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Το ατύχημα συνέβη λίγο πριν την ευθεία εκκίνησης-τερματισμού, όταν οδηγώντας μια Jaguar D-type κι έχοντας μόλις ρίξει γύρο στο Austin Healey του Lance Macklin, φρέναρε δυνατά για να σταματήσει στα pits. Η D-type εφοδιασμένη με δισκόφρενα φρέναρε σε ελάχιστο χρόνο, όμως το Austin Healey με ταμπούρα δεν μπορούσε να φρενάρει τόσο γρήγορα, με αποτέλεσμα ο Macklin προκειμένου να αποφύγει τον Hawthorn να κάνει ελιγμό προς τα αριστερά μπαίνοντας στο δρόμο του Pierre Levegh που κινούταν πολύ γρήγορα με τη Mercedes 300 SLR. Ο Levegh ακούμπησε το πίσω μέρος του Austin Healey το οποίο έδρασε σαν ράμπα και η Mercedes εκτοξεύτηκε στον αέρα, με πολλά εξαρτήματα της να εκσφενδονίζονται με ορμή πάνω από την εξέδρα, σε απόσταση 100 μέτρων χτυπώντας τους θεατές. Ο τραγικός απολογισμός ήταν 84 νεκροί συμπεριλαμβανομένου του Levegh και 120-180 τραυματίες.

Ο αγώνας δεν διεκόπη υπό το φόβο πως αν το τεράστιο πλήθος αποχωρούσε μαζικά, θα προκαλούσε κυκλοφοριακό κομφούζιο στους γύρω δρόμους δυσκολεύοντας τους διασώστες να προσεγγίσουν την πίστα. Λίγο πριν τις 2:00 το ξημέρωμα η Mercedes απέσυρε τα αυτοκίνητα της από τον αγώνα ενώ βρίσκονταν στην 1η και 3η θέση. Όταν ζήτησαν από την Jaguar να κάνει το ίδιο, ο αγωνιστικός διευθυντής της ομάδας αρνήθηκε. Με όλες τις Ferrari εκτός αγώνα λόγω βλαβών και τις Mercedes να έχουν αποσυρθεί, οι Hawthorn-Bueb κέρδισαν εύκολα, 5 γύρους μπροστά από την Aston Martin. Παρόλο που ένα γύρο μετά το ατύχημα ο Hawthorn φάνηκε συγκλονισμένος και πεπεισμένος ότι ο ίδιος το είχε προκαλέσει, την επομένη της νίκης του κυκλοφόρησε από τον γαλλικό τύπο φωτογραφία του, όπου χαμογελαστός έπινε την σαμπάνια του νικητή πάνω στο βάθρο. Η επίσημη διερεύνηση του ατυχήματος δεν καταλόγισε ευθύνες σε κανένα οδηγό και τα αίτια του ατυχήματος αποδώθηκαν στα ανεπαρκή στάνταρ ασφαλείας της πίστας και στη διαμόρφωση της, που ήταν σχεδόν απαράλλακτη από το 1923. Να αναφέρω σε αυτό το σημείο ότι τα pits βρίσκονταν στην ευθεία εκκίνησης-τερματισμού χωρίς διαχωριστικά, δεν υπήρχε λωρίδα επιβράδυνσης ενώ πριν την ευθεία εκκίνησης η πίστα είχε μια λοξή δεξιά στροφή η οποία έστειλε την Mercedes απευθείας πάνω στην κερκίδα. Μάλιστα το 1953 πολλοί οδηγοί είχαν εκφράσει τις ανησυχίες τους για την θέση των pits.

Το ατύχημα οδήγησε σε προσωρινή απαγόρευση των αγώνων σε Γαλλία, Γερμανία και Ισπανία μέχρι να αναβαθμιστούν τα στάνταρ ασφαλείας, ενώ στην Ελβετία η απαγόρευση ήταν μόνιμη μέχρι πολύ πρόσφατα. Η Mercedes αφού κέρδισε το πρωτάθλημα σπορ αυτοκινήτων, αποσύρθηκε από τους αγώνες για τουλάχιστον δύο δεκαετίες, ο Fangio δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά στο Le Mans και πολλοί οδηγοί της εποχής αποσύρθηκαν οριστικά από τους αγώνες. Αργότερα η πίστα του de la Sarthe υπέστη εκτεταμένες βελτιώσεις και αλλαγές με τις κερκίδες και τα pits να χτίζονται από την αρχή. Το Austin Healey 100S που συμμετείχε στο ατύχημα δημοπρατήθηκε τον Δεκέμβρη του 2011 για 843.000 λίρες Αγγλίας ή 1,3 εκατομμύρια δολάρια.

Το 1956 ο Hawthorn μετακινήθηκε στην B.R.M. αλλά οδήγησε μόνο σε τρείς αγώνες. Η βρετανική ομάδα είχε συμμετάσχει στο gp της πατρίδας της το 1951 με δικό της μονοθέσιο, την P15 V16s. Με τις αλλαγές σε κανονισμούς F2 τις χρονιές ’52-’53 δεν αγωνίστηκε, αλλά το ’54 και το ’55 συμμετείχαν με πελατειακή Maserati 250F, την οποία οδήγησε και ο Hawthorn στο 1ο gp του 1956 φέρνοντας την στην 3η θέση, ευνοημένος και από εγκαταλείψεις άλλων οδηγών. Στο 2ο gp στο Μονακό εμφανίστηκε η νέα B.R.M. P25. Τα δύο μονοθέσια της ομάδας πήραν κατάταξη αλλά δεν συμμετείχαν στον αγώνα λόγω προβλημάτων στον κινητήρα. Στο 5ο gp στη Γαλλία ο Hawthorn αγωνίστηκε με την ομάδα της Vanwall και τερμάτισε 10ος. Σε αυτό τον αγώνα έκανε τη μοναδική του εμφάνιση σαν οδηγός o Colin Chapman επίσης με Vanwall και η Bugatti δοκίμασε την τύχη της με την 251, με τον Maurice Trintignant στο τιμόνι να εγκαταλείπει μετά από 18 γύρους. Στο επόμενο gp στη Βρετανία, ο Hawthorn κατατάχθηκε 3ος στο grid με την B.R.M. ανεβάζοντας τις προσδοκίες, αλλά εγκατέλειψε και αυτός και ο team-mate του. Η μετάβαση στην B.R.M. ήταν αποτυχία. Η P25 εκτός του ότι ήρθε αργοπορημένη, χρειάστηκε πολλή εξέλιξη και βελτίωση, με τον Colin Chapman να συμβάλλει σε αυτόν τον τομέα. Η αποχώρηση της Mercedes βρήκε τους team-mates Fangio και Moss αντιπάλους στην Ferrari και Maserati αντίστοιχα. Η Ferrari είχε αποκτήσει τα D50 αυτοκίνητα της Lancia και όλη την αγωνιστική ομάδα και ήταν κυρίαρχη. Ο Fangio στο τελευταίο gp ήταν μπροστά με 8 βαθμούς αλλά εγκατέλειψε και όταν ζητήθηκε από τον team-mate του, Luigi Musso, να μοιραστούν το μονοθέσιο εκείνος αρνήθηκε. Ο έτερος team-mate του Fangio, Peter Collins, αν και είχε την ευκαιρία με νίκη και ταχύτερο γύρο να στεφθεί πρωταθλητής, μοιράστηκε το μονοθέσιο του με τον Αργεντινό βοηθώντας τον να κατακτήσει τον 4ο τίτλο του. Ήταν μια ιπποτική κίνηση ευγενούς άμιλλας άλλης εποχής!

Το 1957 ο Hawthorn επέστρεψε στη Scuderia πλαισιώνοντας τους: Peter Collins, Luigi Musso, Eugenio Castellotti και άλλους. Αντίθετα ο πρωταθλητής Fangio επέλεξε να επιστρέψει στην Maserati, κίνηση που αποδείχθηκε ευφυής και του εξασφάλισε τον 5ο τίτλο, ρεκόρ που θα ξεπερνιόταν μετά από 46 χρόνια το 2003 από τον Michael Schumacher. Ενδεικτικό της κυριαρχίας της Maserati ήταν το 1-2-3-4 στο 1ο gp, αυτό της Αργεντινής, με τις Ferrari στην 5η και 6η θέση. Ήταν το τελευταίο gp για τον Ισπανό Alfonso de Portago και τον Ιταλό Castellotti, οδηγοί της Ferrari και οι δύο, καθώς σκοτώθηκαν σε δοκιμή στη Modena και στον αγώνα του Mille Miglia αντίστοιχα. Μάλιστα το ατύχημα του de Portago είχε θύματα 10 θεατές και ήταν ένα από τα δύο γεγονότα που οδήγησαν στην οριστική απαγόρευση του αγώνα. Ο Hawthorn μετά από δύο εγκαταλείψεις τερμάτισε 4ος στο Γαλλικό gp και ανέβηκε στη 2η και 3η θέση του βάθρου στο Βρετανικό και στο Γερμανικό gp αντίστοιχα. Η κρίση του Σουέζ στην Αίγυπτο είχε ως αποτέλεσμα να αναβληθούν δύο gp σε Βέλγιο και Ολλανδία, οπότε οι διοργανωτές εισήγαγαν το gp της Pescara στο επίσημο αγωνιστικό πρόγραμμα.

Ήταν η 1η φορά που δύο αγώνες του πρωταθλήματος πραγματοποιήθηκαν στην ίδια χώρα την ίδια χρονιά. Ήταν ένα απο τα πιο επικίνδυνα σιρκουί δρόμου, μεγαλύτερο σε απόσταση από το παλιό Nurburgring. Η Ferrari έχοντας χάσει δύο οδηγούς της μέσα στη χρονιά, αλλά και για να ασκήσει πίεση στην Ιταλική κυβέρνηση ωστέ να μην απαγορεύσει τους αγώνες με αφορμή τα γεγονότα στο Mille Miglia, δεν συμμετείχε στον αγώνα. Στη Monza την τιμή της Scuderia έσωσε ο Wolfgang von Trips με την 3η του θέση στο βάθρο, η μοναδική Ferrari στην βαθμολογούμενη 5άδα. Η Vanwall έκανε το hat-trick με 3 διαφορετικούς οδηγούς. Ο Hawthorn με 13 βαθμούς κατατάχθηκε 4ος, τρείς βαθμούς πίσω από τον team-mate του Luigi Musso. Πρωταγωνιστές της σεζόν ήταν οι Fangio-Moss οι οποίοι κέρδισαν και τα 7 gp της χρονιάς. Αν και στο 1ο gp αγωνίστηκαν ως team-mates στη Maserati, ο Moss προτίμησε τη μεταγραφή στη Vanwall με την οποία κέρδισε το gp της πατρίδας του σημειώνοντας την 1η νίκη Βρετανικού μονοθεσίου σε αγώνα του πρωταθλήματος.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΒΡΕΤΑΝΟΣ ΠΙΛΟΤΟΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ F1

Grand Prix Monaco 1958. O Hawthorn ακολουθούμενος από τις υπόλοιπες Ferrari

Για το 1958 δεν θα απονέμονταν βαθμοί σε οδηγούς που μοιράζονταν ένα μονοθέσιο προκειμένου να τερματίσουν τον αγώνα. Ήταν η πρώτη χρονιά που απονεμήθηκε τίτλος σε κατασκευαστή, το “διεθνές κύπελλο για κατασκευαστές” όπως ονομάστηκε τότε. Πρώτη πρωταθλήτρια αναδείχθηκε η Vanwall σημειώνοντας 6 νίκες σε 10 αγώνες. Ήταν επίσης η τελευταία χρονιά που κυριάρχησε στις πίστες της F1 μονοθέσιο με κινητήρα εμπρός, καθώς το 1959 η Cooper “έδειξε το δρόμο” του μέλλοντος των αγωνιστικών μονοθεσίων παρουσιάζοντας την Τ51 με κινητήρα στο κέντρο. Η σεζόν ήταν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες αλλά και πιο τραγικές. Τέσσερις οδηγοί σκοτώθηκαν σε τέσσερα διαφορετικά gp. Σε αυτό το σημείο θα αναφέρω τους Stuart Lewis-Evans (Vanwall-gp Μαρόκου) και Pat O’ Connor (Indy 500) καθώς οι άλλοι δύο παίζουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία μας. Ενδεικτικό της επικινδυνότητας των gp ήταν το γεγονός ότι από τους 21 οδηγούς που εκκίνησαν στο Γαλλικό gp οι 5 σκοτώθηκαν μέσα στα επόμενα 3 χρόνια.

Η σεζόν ξεκίνησε στην Αργεντινή με τον έτερο διεκδικιτή του τίτλου, Stirling Moss, να παίρνει τη νίκη με πελατειακή Cooper T43 για λογαριασμό της Rob Walker Racing Team. Ήταν η 1η νίκη για κεντρομήχανο μονοθέσιο, η 1η για ιδιωτική ομάδα και η 1η με μονοθέσιο της Cooper. O Moss είχε πάρει άδεια από την Vanwall για να οδηγήσει για άλλη ομάδα, καθώς λόγω αλλαγών στους κανονισμούς για τα καύσιμα οι Vanwall και B.R.M. δεν ήταν έτοιμες. Το βάθρο συμπληρώσανε οι team-mates Musso και Hawthorn με τις Ferrari. Ακολούθησε το gp του Μονακό με τον Maurice Trintignant νικητή αυτή τη φορά, πάλι με Rob Walker και τους Musso και Collins στο βάθρο των νικητών. Ο Hawthorn εγκατέλειψε στο Πριγκηπάτο αλλά πρόλαβε να κάνει τον ταχύτερο γύρο.

Monaco facts:

  • Ο Bernie Ecclestone συμμετείχε ως οδηγός σε αυτό τον αγώνα αλλά δεν μπόρεσε να καταταχθεί.
  • Η εργοστασιακή Cooper με τον μελλοντικό τρίς φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Jack Brabham τερμάτισε στην 4η θέση.
  • Ντεμπούτο για τον δις παγκόσμιο πρωταθλητή Graham Hill.
  • Τελευταία συμμετοχή σε gp του Louis Chiron (η Bugatti Chiron φέρει τ’ όνομα του) σε ηλικία 58 ετών κρατά το ρεκόρ του μεγαλύτερου σε ηλικία οδηγού που συμμετείχε σε gp.

Ακολουθούσε το Ολλανδικό gp όπου η Vanwall έκανε το hat-trick και o Moss πήρε τη νίκη με τον Hawthorn να τερματίζει στην 5η θέση. Ο Mike επέστρεψε δριμύτερος στο Spa με pole και ταχύτερο γύρο αλλά τη νίκη πήρε ο Tony Brooks οδηγώντας Vanwall με διαφορά 20 δλπ.. Μία άλλη Vanwall, αυτή του Stuart Lewis-Evans συμπλήρωσε το βάθρο των νικητών. Σε αυτό το gp σημειώθηκε η 1η εκκίνηση και ο 1ος τερματισμός (τελευταία στη 10η θέση) σε gp του Πρωταθλήματος από γυναίκα οδηγό, την Ιταλίδα Maria Teresa de Filippis. Επόμενος σταθμός η Reims στη Γαλλία με τον Hawthorn να πετυχαίνει το μοναδικό του grand slam (νίκη οδηγώντας 1ος όλους τους γύρους του αγώνα με pole και ταχύτερο γύρο), την 1η του νίκη από το Ισπανικό gp του 1954 και την τελευταία όπως αποδείχθηκε. Το βάθρο συμπλήρωσαν οι Moss και Wolfgang von Trips. Ο αγώνας σημαδεύτηκε από το ατύχημα του Luigi Musso που είχε σαν αποτέλεσμα το θάνατο του σε νοσοκομείο αργά το απόγευμα της ίδιας ημέρας. Ο Ιταλός οδήγησε απρόσεκτα καθώς κυνηγούσε τον Hawthorn, με σκοπό να κερδίσει το χρηματικό βραβείο της 1ης θέσης, καθώς εκείνο το διάστημα αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Ήταν το τελευταίο gp (τερμάτισε 4ος) για τον θρύλο της δεκαετίας του ’50, Juan Manuel Fangio, μετά από 5 παγκόσμιους τίτλους, 24 νίκες, 35 podiums, 29 poles και 23 ταχύτερους γύρους. Ήταν η 1η από τις 8 συμμετοχές του Carroll Shelby σε gp της F1. Η βαθμολογία μετά το gp ήταν 23-23 για τους Hawthorn και Moss.

Το 2ο μέρος του πρωταθλήματος ξεκινούσε στο Silverstone το οποίο αποδείχθηκε υπόθεση των Βρετανών οδηγών. O Moss πήρε την pole, ο Hawthorn έκανε τον ταχύτερο γύρο και η νίκη πήγε στον Peter Collins. Hawthorn και Roy Salvadori (Cooper) συμπλήρωσαν το βάθρο. Ακολούθησε το Nurburgring με τον Hawthorn στην pole, ωστόσο στον αγώνα εγκατέλειψε λόγω βλάβης με τον κύριο αντίπαλο του, τον Moss, να έχει την ίδια τύχη παίρνοντας όμως τον 1 βαθμό του ταχύτερου γύρου μειώνοντας την διαφορά στους 6 βαθμούς. Σε αυτό το gp σκοτώθηκε σε ατύχημα ο Collins, πολύ φίλος του Hawthorn, καταδιώκοντας τον νικητή του αγώνα Tony Brooks. Αυτός ήταν ο 1ος αγώνας πρωταθλήματος στην ιστορία της F1 που δεν διέθετε Ιταλό οδηγό στο grid. Στην Πορτογαλία συνέβη το περιστατικό της σεζόν που έκρινε τον τίτλο των οδηγών. Νικητής του αγώνα ήταν ο Moss με τον Hawthorn 2ο, θέση η οποία απειλήθηκε με αποκλεισμό καθώς ο τελευταίος κατηγορήθηκε ότι κινήθηκε ανάποδα στην πίστα. Πιθανός αποκλεισμός σήμαινε απώλεια 7 βαθμών για τον οδηγό της Scuderia, ο οποίος είχε πετύχει και τον ταχύτερο γύρο. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συνέβη χάρη στον Moss που υποστήριξε τον αντίπαλο του και έπεισε τους κριτές να μην τιμωρήσουν τον Hawthorn. Ακολούθησε η Monza με τον Moss πάλι στην pole, ωστόσο δεν τερμάτισε λόγω βλάβης, χάνοντας πολύτιμους βαθμούς.

Ο Hawthorn από την άλλη μπορούσε να κερδίσει τον αγώνα καθώς βρισκόταν στην 1η θέση, μέχρι που αντιμετώπισε προβλήματα με τον συμπλέκτη, με αποτέλεσμα να τον περάσει ο Brooks και έτσι αρκέστηκε στη 2η θέση. Φτάνουμε στο τελευταίο gp της χρονιάς, αυτό του Μαρόκο, με τη βαθμολογία να είναι 40-32 υπέρ του Hawthorn. Ο Moss διατηρεί πιθανότητες για τον τίτλο και χρειάζεται τη νίκη και τον ένα βαθμό του ταχύτερου γύρου, με τον αντίπαλο του να μην τερματίσει υψηλότερα από την 3η θέση. Στην pole βρίσκεται ο Hawthorn με τον Moss πλάι του στην 1η σειρά της εκκίνησης. O Moss εκκίνησε πολύ καλά και πήρε το προβάδισμα αλλά ο Hawthorn έπεσε 4ος στον 17ο γύρο, όταν τον προσπέρασε ο Tony Brooks. Ο Phil Hill, ο καινούργιος team-mate του Hawthorn, τον είχε ήδη προσπεράσει στον 7ο γύρο για τη 2η θέση. Ωστόσο λίγο μετά τον 25ο γύρο ο Hawthorn πέρασε τον Brooks και ανέβηκε στην 3η θέση. Ο Hill βρισκόταν 27 δλπ. πίσω από τον Moss όταν η Ferrari του έκανε σήμα να κόψει ταχύτητα ώστε να μπορέσει να τον πλησιάσει ο Hawthorn. Ήταν τέτοιο το προβάδισμα του Hill, που χρειάστηκε να φτάσουν μέχρι τον 39ο γύρο για να γίνει η αλλαγή των θέσεων. Ο Moss κέρδισε τον αγώνα (4η νίκη εκείνης της χρονιάς) με διαφορά 1:24,7 και σημείωσε τον ταχύτερο γύρο αλλά πρωταθλητής στέφθηκε ο Hawthorn με ένα βαθμό διαφορά. Να αναφέρω απλώς ότι με το σημερινό σύστημα όπου βαθμολογούνται όλα τα αποτελέσματα των οδηγών, ο Hawthorn θα κέρδιζε με 8 βαθμούς διαφορά.

Με την αγαπημένη του Jaguar Mark 1 έξω από την οικογενειακή επιχείρηση

Αμέσως μετά την κατάκτηση του τίτλου, επηρεασμένος σε μεγάλο βαθμό από το θάνατο του φίλου του Peter Collins, ο Hawthotn ανακοίνωσε την απόσυρση του από την F1. Η μοίρα φέρθηκε σκληρά στον Βρετανό παγκόσμιο πρωταθλητή αφού τρείς μήνες μετά την ανακοίνωση της αποχώρησης του, στις 22 Ιανουαρίου 1959, σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα οδηγώντας την προσωπική του βελτιωμένη Jaguar 3.4 MK1. Ήταν μόλις 29 ετών. Τραγική ειρωνεία αποτέλεσε το γεγονός ότι ο πρωταθλητής έκανε κόντρα με μια Mercedes 300SL (βλέπε Le Mans ’55) που οδηγούσε ο Rob Walker, διευθυντής της ομώνυμης αγωνιστικής ομάδας.

Η Jaguar που οδηγούσε ο Hawthorn μετά το ατύχημα, αποτέλεσμα του κυνηγητού σε δημόσιους δρόμους με μια Mercedes 300 SL

Δυστυχώς ακόμη κι αν το ατύχημα δεν είχε συμβεί η τύχη του Hawthorn ήταν προδιαγεγραμμένη καθώς του είχε διαγνωστεί νεφρική ανεπάρκεια και οι γιατροί του έδιναν τρία χρόνια ζωής. Μία καριέρα που σημαδεύτηκε από πολλούς θανάτους έπρεπε μάλλον να κλείσει με το θάνατο του πρωταγωνιστή της, εξιλεώνοντας τον. Λέγεται ότι Hawthorn και Collins είχαν κόντρα με τον Ιταλό team-mate τους. Οι τρείς team-mates είχαν την ίδια κατάληξη: Σκοτώθηκαν σε διάστημα 6 μηνών κάνοντας αυτό που αγαπούσαν περισσότερο. Οδηγούσαν αυτοκίνητο.

#trending

#trending

Αξίζει να δεις
Featured

Περισσότερα νέα

Δες τους Bottas και Guanyu να μαθαίνουν να driftάρουν

Ο Valtteri Bottas και ο Zhou Guanyu, στο περιθώριο του GP της Αυστραλίας το περασμένο Σαββατοκύριακο, είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στην πίστα Calder...

Lewis Hamilton: Δεν έχω ξεκινήσει χειρότερα στη καριέρα μου στην F1

Έχουν διεξαχθεί ήδη τρία Grand Prix στη φετινή σεζόν και ο Lewis Hamilton είναι μόλις 10ος στη βαθμολογία του πρωταθλήματος των οδηγών, έχοντας συγκεντρώσει...
Autoblog.gr