Αφιέρωμα: Οι “άλλοι” παγκόσμιοι πρωταθλητές της Formula 1 – Phil Hill

Σχετικά άρθρα

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στους αδικημένους παγκόσμιους πρωταθλητές της Formula 1 με τον Phil Hill.

Phil Hill

  • Πρωταθλητής F1 Σεζόν 1961
  • Αμερικάνος
  • Ενεργός 1958-1964
  • Συμμετοχές 51 (48 εκκινήσεις, 3 νίκες, 6 poles, 16 βάθρα, 6 ταχύτεροι γύροι)

Η αρχή

Le mans 1958. Η 1η από τις 3 νίκες του Hill στον 24ωρο αγώνα με την Ferrari 250 TR

Πρόκειται για τον 1ο από τους μόλις δύο Παγκόσμιους Πρωταθλητές στην ιστορία της F1 που προέρχονται από τις Η.Π.Α. Παράτησε τις σπουδές του για να εργαστεί ως βοηθός μηχανικού σε γκαράζ στο Λος Άντζελες και το 1947 σε ηλικία 20 ετών, ξεκίνησε τους αγώνες με το προσωπικό του MG-TC το οποίο είχε τροποποιήσει ο ίδιος. Το 1949 πήγε στην Αγγλία σαν ασκούμενος στην Jaguar και το 1955, μετά το θανατηφόρο ατύχημα του Alberto Ascari, προσκλήθηκε από την Ferrari να συμμετέχει στις 24 ώρες του Le Mans. Το 1956 υπέγραψε συμβόλαιο με την Scuderia στην ομάδα των αγώνων αντοχής. Τον θρυλικό 24ωρο αγώνα τον κέρδισε τρείς φορές (1958,1961,1962) όντας ο 1ος Αμερικανός νικητής του αγώνα και άλλες τόσες κέρδισε τις 12 ώρες του Sebring (1958,1959,1961). Από δύο φορές έχει κερδίσει τα 1000 χλμ. του Buenos Aires και τα 1000 χλμ. του Nurburgring. Παρόλη την επιτυχία του στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων, ο Hill άργησε να φτάσει στην F1 γιατί ο Enzo τον θεωρούσε μη ανταγωνιστικό.

Ωστόσο το 1958 μετά τον τραγικό χαμό των οδηγών της Ferrari: Luigi Musso και Peter Collins δώθηκε η ευκαιρία που ο Phil χρειαζόταν. Βέβαια το ντεμπούτο του το έκανε στο Γαλλικό gp με πελατειακή Maserati όπου τερμάτισε 7ος, αλλά οδήγησε για την Ferrari σε τρία gp. Στο Nurburgring τερμάτισε 9ος με Ferrari προδιαγραφών Formula 2 αλλά στο προτελευταίο gp στη Monza τερμάτισε 3ος σημειώνοντας και τον ταχύτερο γύρο και στο τελευταίο στο Μαρόκο τερμάτισε πάλι 3ος. Μάλιστα στο Μαρόκο είχε προσπεράσει τον team-mate του, Mike Hawthorn, τον οποίο μετά από εντολή της Ferrari άφησε να περάσει στη 2η θέση βοηθώντας τον να κατακτήσει τον ένα και μοναδικό του τίτλο.

Η σχέση με τον Enzo Ferrari

Phil Hill και Enzo Ferrari

Το 1959 ήταν η 1η φούλ σεζόν για τον Hill και η 1η φορά στην ιστορία της F1 που δεν υπήρχε Παγκόσμιος Πρωταθλητής στο grid μετά την απόσυρση των Fangio και Hawthorn (1ον ο τελευταίος πριν πεθάνει, είχε αποσυρθεί. 2ον Η επόμενη φορά που δεν υπήρχε πρωταθλητής στο grid ήταν στη σεζόν του 1994 μετά το θάνατο του Senna). Η πρωταθλήτρια κατασκευαστών του 1958, Vanwall, είχε αποσυρθεί για το 1959, έτος το οποίο ξεκίνησε η “επανάσταση” των μονοθεσίων με κινητήρα στο κέντρο στέλνοντας τα μπροστομήχανα μονοθέσια στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Την επανάσταση την έκανε η Cooper με την νέα T51 με κινητήρα 2,5 λίτρων. Στο 1ο gp της σεζόν ο μελλοντικός τρις παγκόσμιος πρωταθλητής, Jack Brabham, πέτυχε την 1η του νίκη και την 1η για την εργοστασιακή Cooper. Ήταν η 1η νίκη για Αυστραλό οδηγό. Αντίπαλοι του Brabham για τον τίτλο ήταν ο Sir Stirling Moss που αγωνιζόταν για την Rob Walker Racing με ίδιο αυτοκίνητο και ο Tony Brooks της Ferrari. Όλοι τους κέρδισαν από 2 gp με τον Σουηδό Jo Bonnier να παίρνει την μοναδική του νίκη στην 15 ετή καριέρα του στο Zandvoort στην Ολλανδία. Ήταν η πρώτη νίκη για την πρωταθλήτρια του 1962, BRM.

Άν και ο Brooks κέρδισε δύο φορές και διατηρούσε μαθηματικές ελπίδες για τον τίτλο μέχρι και το τελευταίο gp, ο Hill δεν πέτυχε νίκη, αλλά και η απόδοση του ήταν υποδεέστερη παρόλο που οδηγούσε το ίδιο μονοθέσιο. Ανέβηκε ωστόσο 3 φορές στο βάθρο και πέτυχε και μία 4η θέση τερματίζοντας 4ος στη βαθμολογία. Ο τίτλος κρίθηκε στο τελευταίο gp στις H.Π.Α. στην πίστα του Sebring. Ο Moss αν και εκκίνησε από την pole, οι ελπίδες του για τίτλο εξανεμίστηκαν όταν εγκατέλειψε νωρίς στον 5ο γύρο. Από την άλλη ο Brooks είχε επαφή στην 1η στροφή με τον team-mate του, Wolfgang Von Trips και έχασε πολύ χρόνο όταν μπήκε στα pits για να εξετάσει τη ζημιά. Ο Brabham είχε πάρει την πρωτοπορία και πήγαινε για μία άνετη νίκη όταν στον τελευταίο γύρο τα πράγματα πήραν δραματική τροπή. Το μονοθέσιο του Αυστραλού ξέμεινε από καύσιμα και έπρεπε να το σπρώξει μέχρι τον τερματισμό για να πάρει τελικά την 4η θέση και το πρωτάθλημα. Τον αγώνα κέρδισε η έτερη εργοστασιακή Cooper του Bruce Mc Laren κάνοντας τον, σε ηλικία 22 ετών και 104 ημερών, τον νεότερο νικητή σε gp μέχρι το Hungaroring του 2003, οπότε νεότερος νικητής σε ηλικία 22 ετών και 26 ημερών, έγινε ο Fernando Alonso. Ήταν το 1ο πρωτάθλημα του Brabham, της Cooper και το 1ο για κεντρομήχανο μονοθέσιο.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ: Στο Βρετανικό gp o Mc Laren σε ηλικία 21 ετών και 322 ημερών, έγινε ο νεότερος οδηγός που σημείωσε ταχύτερο γύρο. Το ρεκόρ ξεπεράστηκε από τον Alonso, όντας κατά μία ημέρα νεότερος, στο Καναδικό gp του 2003. Η Ferrari δεν συμμετείχε στον αγώνα λόγω απεργιών στην Ιταλία. Ο Brooks πήρε άδεια να οδηγήσει μία Vanwall προκειμένου να μείνει “ζωντανός” στο κυνήγι του τίτλου, αλλά εγκατέλλειψε από βλάβη.

Phil Hill και Wolfgang Von Trips. Ομόσταυλοι στη Ferrari την περίοδο 1960-1961

Το 1960 θα ήταν η τελευταία σεζόν με κινητήρες 2,5 λίτρων. Lotus και BRM ακολούθησαν το παράδειγμα της Cooper και κατασκεύασαν κεντρομήχανα μονοθέσια αλλά η Ferrari εξακολουθούσε να χρησιμοποιεί την μπροστομήχανη 246. Βέβαια στο gp του Μονακό (2ο αγώνα της σεζόν) έκανε ντεμπόυτο η κεντρομήχανη 246 P η οποία κατασκευάστηκε μετά από την αγορά μίας Cooper, την οποία μελέτησαν οι Ιταλοί μηχανικοί ενσωματώνοντας μερικές από τις ιδέες της στο νέο τους μονοθέσιο. Η πειραματική 246 P διατέθηκε στον Αμερικανό οδηγό Richie Ginther στο Μονακό και τερμάτισε στην 6η θέση και στον Von Trips στη Monza, αλλά με προδιαγραφές F2, όπου τερμάτισε στην 5η θέση. Ήταν η πρώτη απόπειρα της Scuderia με κεντρομήχανο μονοθέσιο. Στο μεταξύ άλλαξε το σύστημα βαθμολόγησης αφού καταργήθηκε ο ένας βαθμός του ταχύτερου γύρου και καθιερώθηκε η απονομή ενός βαθμού για την 6η θέση, ενώ πλέον μετρούσαν τα 6 καλύτερα αποτελέσματα κάθε οδηγού στην βαθμολογία. Η χρονιά ξεκίνησε με νίκη του Mc Laren (Cooper) στην Αργεντινή και νίκη του Moss στο Μονακό για λογαριασμό της Rob Walker Racing, η οποία πριν τον αγώνα άλλαξε το σασί της από Cooper σε Lotus. Ωστόσο ο Brabham έκανε 5 νίκες σερί, πήρε το προβάδισμα στη βαθμολογία μετά το Βρετανικό gp (7o από 10 αγώνες) και κατέκτησε το 2ο τίτλο του και τον 2ο για την Cooper. Το Βελγικό gp στο Spa, 5ος αγώνας της σεζόν, ήταν μία από τις πιο μαύρες ημέρες της F1 αλλά και το χειρότερο αγωνιστικό Σ/Κ, μέχρι την έλευση της Πρωτομαγιάς του 1994. Στις δοκιμές τραυματίστηκαν σοβαρά οι Stirling Moss και Mike Taylor, με τον τελευταίο να σταματά την καριέρα του λόγω του τραυματισμού του. Σαν να μην έφτανε αυτό, κατά τη διάρκεια του αγώνα σκοτώθηκαν οι Βρετανοί Chris Bristow και Alan Stacey. Μετά το Spa, ακολούθησε το Γαλλικό gp στη Reims.

Ο Hill κατατάχθηκε 2ος και μπροστά του στην pole είχε τον Brabham. Οι δυό τους μάχονταν σκληρά για την πρωτιά μέχρι που η Ferrari του Hill αντιμετώπισε πρόβλημα με τη μετάδοση και εγκατέλειψε τον αγώνα. Ο Brabham πήρε την 3η του νίκη στη σεζόν, με τα πρώτα 4 μονοθέσια στον τερματισμό να είναι Cooper. Μέχρι εκείνο το σημείο ο Hill είχε πετύχει μία 3η και μία 4η θέση στο Μονακό και στο Spa αντίστοιχα. Στην Πορτογαλία (8ο gp) Brabham και Hill μονομάχησαν ξανά αλλά ο Αμερικανός είχε ατύχημα και εγκατέλειψε. To gp της Πορτογαλίας ήταν σημαντικός σταθμός για τους εξής λόγους: ο Moss είχε επιστρέψει μετά το ατύχημα του στο Spa, ο μελλοντικός δις παγκόσμιος πρωταθλητής Jim Clark (1963,1965) πέτυχε το 1ο του podium τερματίζοντας 3ος και ο Jack Brabham με νίκη εξασφάλισε τον τίτλο με 2 gp να απομένουν για την ολοκλήρωση της σεζόν. Ακολούθησε το 9ο gp στη Monza, όπου λόγω της απόφασης των διοργανωτών να συμπεριλάβουν το οβάλ κομμάτι της πίστας, πράγμα που ευνοούσε την Ferrari με την υψηλότερη τελική της στην ευθεία, οι Βρετανικές ομάδες (Cooper, Lotus, BRM) μποϊκοτάρισαν τον αγώνα. Με τον Βρετανικό ανταγωνισμό απών, ο Hill πέτυχε το hat-trick στον αγώνα και μάλιστα τερμάτισε με διαφορά 2,5 λεπτών από τον team-mate του Richie Ginther που ήρθε 2ος, με την Scuderia να κάνει το 1-2-3 στον αγώνα.

Ήταν η 1η νίκη του Hill και 1η νίκη Αμερικανού σε gp από το μακρινό 1921, όταν ο Jimmy Murphy κέρδισε το Γαλλικό gp στην πίστα του Le Mans. Επίσης ήταν η τελευταία νίκη στην ιστορία της F1 για μονοθέσιο με τον κινητήρα εμπρός. Στο τελευταίο gp της σεζόν στις Η.Π.Α. (Καλιφόρνια) και με τους 2 τίτλους να έχουν ήδη κριθεί, η Ferrari αποφάσισε να μην κάνει το υπερ-ατλαντικό ταξίδι. Ωστόσο έδωσε άδεια στον Hill να συμμετάσχει με μη-εργοστασιακή Cooper προκειμένου να υπερασπιστεί την 3η του θέση στο πρωτάθλημα. Ο Hill έμεινε έκπληκτος με τη διαφορά στο κράτημα μεταξύ της Cooper και της απαρχαιωμένης 246 Dino που οδήγησε για πρώτη φορά το 1958. Ωστόσο στα επίσημα χρονομετρημένα δοκιμαστικά κατατάχθηκε στην 13η θέση αλλά στον αγώνα πήρε τον βαθμό της 6ης θέσης. Τον αγώνα κέρδισε ο Moss ο οποίος πήρε την 3η θέση στο πρωτάθλημα με τον Hill να πέφτει στην 5η θέση.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: α) Σε αγώνα εκτός πρωταθλήματος στο Silverstone, σκοτώθηκε ο πεπειραμένος Αμερικανός οδηγός Harry Schell, ανεβάζοντας τους νεκρούς της σεζόν στους 3. β) Το gp της Αργεντινής ήταν το τελευταίο για τον Jose Froilan Gonzalez που είχε πετύχει την 1η νίκη της Ferrari στο πρωτάθλημα στο Βρετανικό gp του 1951.

1961: Η χρονιά κατάκτησης τους πρωταθλήματος

Οι πρωταθλητές του 1961: Phil Hill και Ferrari 156

Για το 1961 οι κανονισμοί προέβλεπαν κινητήρες χωρητικότητας 1,5 λίτρων και η 1η θέση ανταμειβόταν πλέον με 9 βαθμούς. Απο το 1961 και έπειτα αφαιρέθηκε από το καλεντάρι της F1 το Indy 500 αφού προστέθηκε επίσημο gp των Η.Π.Α. αποκλειστικά με κανονισμούς και προδιαγραφές F1. Η Ferrari παρουσίασε την κεντρομήχανη 156 επονομαζόμενη και ως “sharknose”, λόγω των χαρακτηριστικών εισαγωγών αέρα στο εμπρός μέρος που θύμιζαν ρουθούνια καρχαρία. Η Scuderia ανταποκρίθηκε καλύτερα στην αλλαγή των κανονισμών και κατασκεύασε ένα άκρως ανταγωνιστικό μονοθέσιο που κυριάρχησε όλη τη σεζόν, εξασφαλίζοντας της τον 1ο της τίτλο κατασκευαστών. Ως εκ τούτου οι team-mates Phil Hill και Wolfgang Von Trips ήταν οι δύο διεκδικητές του Πρωταθλήματος με τον Stirling Moss με Rob Walker Lotus πάντα υπολογίσιμη δύναμη.

Εναρκτήριος αγώνας ήταν το Μονακό, με τον Moss να είναι καταιγιστικός παρόλο που η Lotus 18 υπολειπόταν σε δύναμη σε σχέση με την Ferrari 156. Ο Βρετανός πέτυχε το hat-trick κάνοντας έναν από τους καλύτερους αγώνες της ζωής του. Το βάθρο συμπλήρωσαν οι Ferraris των Ginther και Hill. Επόμενο gp ήταν στην Ολλανδία, στο Zandvoort και ο Hill ξεκινούσε από την pole με τη Ferrari να κάνει το 1-2-3 στις κατατακτήριες. Ωστόσο στην εκκίνηση το προβάδισμα πήρε ο Von Trips και δεν απειλήθηκε ποτέ. Ο Hill ήταν 2ος αλλά δεχόταν ασφυκτική πίεση από τον Jim Clark που είχε εκκινήσει 10ος και είχε βρεθεί πίσω από τον Αμερικανό. Η 2η θέση εναλλασσόταν μεταξύ των δύο για αρκετούς γύρους με τον Hill να επικρατεί τελικά. Ήταν η 1η νίκη Γερμανού οδηγού και ήταν ένα gp όπου τερμάτισαν όλοι οι αγωνιζόμενοι και μάλιστα χωρίς κανείς τους να κάνει pit-stop. Ακολούθησε το Βελγικό gp στο Spa με τον Hill πάλι στην pole και την Ferrari πάλι στο 1-2-3. Στον αγώνα επικράτησαν οι Ferrari, με πλεονέκτημα τους σχεδόν 40 ίππους παραπάνω από τον κινητήρα της Climax που φορούσαν οι Lotus, BRM και Cooper, κάνοντας το 1-2-3-4 (εκτάκτως η Ferrari παρέταξε 4 μονοθέσια) στον αγώνα.

Νικητής ήταν ο Hill 0,7 sec μπροστά από τον Von Trips και στη βαθμολογία τους χώριζε ένας βαθμός υπέρ του Hill (19-18). Φτάνουμε στη μέση της σεζόν στο 4ο gp στη Reims, στη Γαλλία με τον Hill ξανά στην pole και τον Von Trips πάλι 2ο. Στον αγώνα ο Hill ήταν 1ος για 12 γύρους μέχρι που στον 13ο γύρο, ύστερα από team orders, πέρασε 1ος ο Von Trips. Στο 18ο γύρο η 1η θέση πέρασε και πάλι στα χέρια του Hill, μετά την εγκατάλειψη του Γερμανού team-mate του λόγω βλάβης. Όλα πήγαιναν καλά για τον Hill μέχρι που στον 38ο γύρο “έχασε” το πίσω μέρος της Ferrari του καταλήγοντας σε τετ-α-κε, χτυπήθηκε ελαφρά από τον Moss και έμεινε στη μέση της πίστας με σβησμένο κινητήρα. Η 1η θέση πέρασε στον team-mate Ginther, για λίγο όμως καθώς στον 40ο γύρο εγκατέλειψε λόγω βλάβης. Έμεναν 12 γύροι και στην μάχη της 1ης θέσης ήταν ο 27 χρονος Ιταλός rookie, Giancarlo Baghetti, με ιδιωτική Ferrari και ο Αμερικανός Dan Gurney με εργοστασιακή Porsche. Η 1η θέση εναλλάχθηκε μεταξύ τους πολλές φορές, αλλά στον 51ο γύρο, ο Gurney είχε περάσει μπροστά και πήγαινε για την νίκη, όμως ελάχιστα μέτρα πριν την καρό σημαία ο Baghetti βγήκε από το slipstreaming και προσπέρασε κερδίζοντας με διαφορά 0,1 sec από την Porsche. Ο Baghetti έγινε ο 1ος και μοναδικός στην F1 οδηγός που κέρδισε στο 1ο gp συμμετοχής του. Ήταν η 1η και τελευταία του νίκη στην F1. Ο Hill κατάφερε να ξαναεκκινήσει την Ferrari του και τερμάτισε 9ος.

Η βαθμολογία δεν είχε επηρεαστεί μετά το Γαλλικό gp και ακολούθησε το Βρετανικό στην πίστα Aintree (Liverpool) με τον Hill να βρίσκεται στην pole. Στον αγώνα, ο οποίος διεξήχθη υπό καταρρακτώδη βροχή, ο Von Trips κατάφερε στον 7ο γύρο να πάρει την 1η θέση από τον Hill και κέρδισε τον αγώνα. Η 2η θέση του Hill απειλήθηκε από τον Moss όταν ο Βρετανός τον προσπέρασε, ωστόσο ο Αμερικανός ξαναπήρε την θέση του όταν τα φρένα στην Rob Walker Lotus παρέδωσαν πνεύμα. Η Ferrari έκανε το 1-2-3 και ο Von Trips πέρασε 1ος στο βαθμολογικό πίνακα με προβάδισμα 2 βαθμών (27-25).

FACT: Στο Βρετανικό gp έκανε την εμφάνιση του για 1η φορά ένα πειραματικό τετρακίνητο μονοθέσιο, το Ferguson P99.

Επόμενος αγώνας ήταν το Γερμανικό gp στο Nurburgring, 100o επίσημο gp από την έναρξη του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος το 1950. Ο Hill βρισκόταν για 5η σερί φορά στη σεζόν, στην pole position. Λίγο πριν τον αγώνα είχε βρέξει, κι αυτό έδωσε το πλεονέκτημα στον Moss ο οποίος φημιζόταν για την οδηγική του ικανότητα στο βρεγμένο. Πριν την ολοκλήρωση του 1ου γύρου πήρε την 1η θέση από τον Hill και δεν απειλήθηκε από κανέναν τερματίζοντας με διαφορά 20+ sec. από τις Ferrari, σπάζοντας το σερί των τεσσάρων νικών των Ιταλών. Ήταν η 1η νίκη κεντρομήχανου μονοθεσίου στο Γερμανικό gp, από το 1936 όταν κέρδισε ο Bernd Rosemeyer με Auto-Union Type C και η τελευταία του Moss. O Hill δεν κατάφερε να κρατήσει τη 2η θέση καθώς τον προσπέρασε ο Von Trips. Η Ferrari με το 2-3 εξασφάλισε τον 1ο της τίτλο στους κατασκευαστές και ο Von Trips αύξησε το προβάδισμα του στους 4 βαθμούς (33-29).

Φωτογραφία μετά το ατύχημα στη Monza. Το μονοθέσιο με το Νο 36 είναι η Lotus του Jim Clark

Φτάνουμε στο κομβικό σημείο της σεζόν, στο Ιταλικό gp στη Monza. Ο Von Trips ήταν αυτή την φορά στην pole position, την μοναδική της καριέρας του. Στον αγώνα ο Hill πήρε το προβάδισμα με τον Von Trips να πέφτει στην 5η θέση. Στο τέλος του 2ου γύρου, καθώς προσέγγιζαν την στροφή Parabolica, τα μονοθέσια των Von Trips και Clark είχαν επαφή και το αποτέλεσμα ήταν ένα από τα χειρότερα ατυχήματα στην ιστορία της F1. Το μονοθέσιο του Von Trips βγήκε εκτός πίστας, χτύπησε στο ανάχωμα και απογειώθηκε στριφογυρίζοντας στον αέρα παρασύροντας στο θάνατο 14 θεατές και τον ίδιο. Όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή ο αγώνας συνεχίστηκε κανονικά με νικητή τον Hill και τους Gurney (Porsche) και Mc Laren (Cooper) να ακολουθούν. Η νίκη του Hill σε συνδυασμό με τον θάνατο του Von Trips σήμαινε ότι ο Αμερικανός ήταν πρωταθλητής, αλλά δεν υπήρξαν πανηγυρισμοί εκείνη την Κυριακή στην Monza. Το οβάλ τμήμα της πίστας δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ξανά στην F1.

Το τελευταίο gp θα διεξαγόταν στις Η.Π.Α.. Να αναφέρω ότι πριν ακόμα βγεί από το καλεντάρι της F1 το Indy 500, διεξαγόταν Αμερικάνικο gp αποκλειστικά με προδιαγραφές F1 από το 1959 αλλά χωρίς την ανάλογη εμπορική επιτυχία. Το 1961 με την κατάκτηση του πρωταθλήματος από Αμερικανό οδηγό, παρουσιαζόταν μία εξαιρετική ευκαιρία για την F1 να καθιερωθεί και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ωστόσο η Ferrari έχοντας εξασφαλίσει το νταμπλ, αλλά προφανώς και λόγω σεβασμού στην μνήμη του αδικοχαμένου Von Trips, ήταν απούσα στον τελευταίο αγώνα. Ο Hill έδωσε το παρόν συμμετέχοντας στο parade lap, αλλά σίγουρα θα προτιμούσε η επιστοφή του στις Η.Π.Α. ως πρωταθλητής, να γίνει στο cockpit της 156 ως αγωνιζόμενος. Το gp στο Watkins Glen ήταν εμπορικά επιτυχημένο και σηματοδότησε την 1η νίκη της Team Lotus. Τον αγώνα κέρδισε ο δημοφιλής Βρετανός Innes Ireland (μοναδική νίκη της καριέρας του), περνώντας επικεφαλής του αγώνα όταν οι πρωτοπόροι Brabham και Moss εγκατέλειψαν από βλάβες, έχοντας δώσει πριν σκληρή μάχη για την πρωτιά.

To 1962

Το 1962 ο “μεγάλος” Stirling Moss δεν συμμετείχε στο πρωτάθλημα. Η καριέρα του τελείωσε μετά από ένα σοβαρό ατύχημα σε ανεπίσημο gp στο Goodwood, τον Απρίλη του 1962, με αποτέλεσμα να βρεθεί σε κώμα για ένα μήνα και να υποφέρει από μερική παράλυση για 6 μήνες. Ο P. Hill ξεκίνησε καλά τη σεζόν ανεβαίνοντας 3 φορές στο βάθρο σε ισάριθμους αγώνες (Zandvoort 3ος-Monaco 2ος-Spa 3ος) και βρισκόταν 2ος στη βαθμολογία με 14 βαθμούς. Πρώτος ήταν ο Graham Hill με 16 και τρίτος ο Jim Clark με 9 βαθμούς. Μετά το Spa η υπόθεση “τίτλος” πήγε περίπατο για τον Αμερικανό. Μία απεργία στην Ιταλία δεν επέτρεψε στην Ferrari αλλά ούτε και στον P.Hill να αγωνιστούν στο Γαλλικό gp στη Rouen, ενώ ακολούθησαν δύο διαδοχικές εγκαταλείψεις σε Βρετανία και Γερμανία. Στην Monza, στο Ιταλικό gp τερμάτισε 11ος και στα gp των Η.Π.Α. και της Ν. Αφρικής η Ferrari δεν συμμετείχε καθόλου και έτσι ο P.Hill για δεύτερη συνεχόμενη φορά δεν αγωνίστηκε στον αγώνα της πατρίδας του. Η αλήθεια είναι ότι οι Βρετανικές ομάδες (BRM, Team Lotus, Cooper) παρουσιάστηκαν βελτιωμένες σε σχέση με τη σεζόν του 1961 και κύρια πηγή αυτής της αλλαγής ήταν ο νέος V8 κινητήρας της Climax, ο οποίος εξάλειψε το πλεονέκτημα του κινητήρα της Ferrari. Κατά τη διάρκεια της σεζόν αναδείχθηκαν τα νέα αστέρια της F1 και μελλοντικοί δις πρωταθλητές, οι Graham Hill και Jim Clark, οι οποίοι έδωσαν μάχη για το πρωτάθλημα, με τελικό νικητή τον G.Hill στο τελευταίο gp στη Ν.Αφρική. Ήταν ο 1ος από τα έξι χρόνια της μεταξύ τους αντιπαλότητας, πάντα σε αγωνιστικό επίπεδο.

Η Ferrari εκτός των αγωνιστικών της προβλημάτων, είχε να αντιμετωπίσει και μια μεγάλη εσωτερική αναταραχή. Το Νοέμβριο του 1961, μερίδα σημαντικών στελεχών και μηχανικών της Scuderia ήρθαν σε σύγκρουση με τον Enzo, απαιτώντας να αποχωρήσει από τα διοικητικά της εταιρίας η σύζυγος του, με αποτέλεσμα ο “γέρος” να τους εκδιώξει. Ως αντίποινα οι εκδιωχθέντες ίδρυσαν την Automobili Turismo e Sport – A.T.S.. Η σεζόν είχε και κάποια άλλα αξιοσημείωτα γεγονότα. Η Porsche πήρε τη μοναδική της νίκη σε gp μετά από 3 χρόνια προσπαθειών, η μοναδική νίκη αερόψυκτου κινητήρα και η μοναδική για Γερμανό κατασκευαστή μέχρι το Καναδικό gp του 2008, όταν o Robert Kubica κέρδισε με BMW-Sauber. Ο Jack Brabham είχε αποχωρήσει από την Cooper και ίδρυσε τη δική του ομάδα. Στην αρχή της σεζόν αγωνίστηκε με πελατειακή Lotus, ωστόσο στα μέσα της σεζόν παρουσίασε το δικό του μονοθέσιο, την ΒΤ-3 με την οποία τερμάτισε 4ος στις Η.Π.Α. και έγινε ο 1ος οδηγός που σκόραρε βαθμούς με αυτοκίνητο που έφερε τ’ όνομα του. Με 14 βαθμούς ο P.Hill κατατάχθηκε 6ος στους οδηγούς, με ένα βαθμό λιγότερο από τον συμπατριώτη του Dan Gurney (Porsche). H Ferrari από την άλλη τερμάτισε επίσης στην 6η θέση στους κατασκευαστές πίσω από τις BRM, Lotus, Cooper, Lola και Porsche.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο πολλά υποσχόμενος νεαρός Μεξικάνος, Ricardo Rodriguez, σκοτώθηκε σε ηλικία 20 ετών στο ανεπίσημο gp του Μεξικό. Ήταν ο νεαρότερος οδηγός που σκόραρε βαθμούς με την 4η θέση του στο Spa του ’62. Επιπλέον σε δοκιμές σε ανεπίσημο gp στη Ν.Αφρική, σκοτώθηκε ο Gary Hocking, πρωταθλητής στα gp μοτοσικλετών το 1961, με καταγωγή από τη Νότια Ροδεσία σημερινό Ζιμπάμπουε.

Η φυγή από την Ferrari

Το 1963 ο P.Hill και ο team-mate του στη Ferrari, Giancarlo Baghetti, άφησαν την Ferrari για χάρη της νεοιδρυθείσας ATS, μία επιλογή που αποδείχθηκε καταστροφική κυρίως για τον Αμερικανό πρωταθλητή. Στον εναρκτήριο αγώνα στο Μονακό δεν εμφανίστηκαν, καθώς το μονοθέσιο δεν ήταν έτοιμο. Στα επόμενα 2 gp σε Spa και Zandvoort εγκατέλειψαν και οι δύο οδηγοί, ενώ στη Reims λόγω της απόσυρσης της ATS από τον αγώνα, ο P.Hill οδήγησε πελατειακή Lotus-BRM αλλά η τύχη του δεν άλλαξε. Η ATS δεν συμμετείχε ούτε στα Silverstone και Nurburgring αλλά στην Monza πέτυχε τον μοναδικό τερματισμό της σύντομης ιστορίας της. Ο P.Hill τερμάτισε 11ος και ο Baghetti 15ος ενώ την ίδια στιγμή ο Jim Clark γινόταν ο 1ος οδηγός στην ιστορία της F1 που κατακτούσε το πρωτάθλημα με 3 αγώνες να απομένουν.

Grand Prix Αυστρίας 1964. Η Cooper του Hill φλέγεται μετά το ατύχημα

Ο P.Hill συμμετείχε στα 2 από τα 3 επόμενα gp και όπως και ο Baghetti εγκατέλειψαν από βλάβες. Η ATS όχι μόνο δεν κατάφερε να νικήσει την Ferrari, αλλά δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά στην F1. Ο Hill δεν σκόραρε καθόλου βαθμούς ενώ την ίδια σεζόν η Ferrari πέτυχε μία νίκη και 2 τερματισμούς στο βάθρο και ήρθε 4η στους κατασκευαστές.

O Hill και ο Bruce McLaren

Grand Prix Mexico 1964. Από αριστερά προς τα δεξιά: Dan Gurney, Jim Clark, John Surtees και Phil Hill

Το 1964 ο Hill αγωνίστηκε για την Cooper με team-mate τον Bruce McLaren αλλά η Cooper δεν ήταν η ομάδα που ήταν το 1959 και το 1960. Συνολικά τα αυτοκίνητα της εγκατέλειψαν 11 φορές (παρόλο που σε 2 περιπτώσεις πήραν τελικά κατάταξη, οπότε οι επίσημες εγκαταλείψεις είναι 9). Ο Hill δεν κατάφερε να καταταχθεί σε κατατακτήριες σε καλύτερη θέση από την 8η, ενώ ο καλύτερος τερματισμός του ήταν μία 6η θέση στο Brands Hatch στη Βρετανία, όπου και πήρε το μοναδικό του βαθμό στη σεζόν. Στο 1ο επίσημο Αυστριακό gp είχε και μία δραματική στιγμή. Στον 59ο γύρο είχε ατύχημα και η Cooper του έπιασε φωτιά με αποτέλεσμα να καεί ολοσχερώς, χωρίς ωστόσο να τραυματιστεί ο ίδιος. Στο επόμενο gp στη Monza αντικαταστάθηκε από άλλον οδηγό και στο gp της πατρίδας του παρατάχθηκε στην τελευταία θέση του grid, όπως στην Αυστρία. Ο Mc Laren από την άλλη, βρέθηκε στις κατατακτήριες στην 5η θέση τρείς φορές (καλύτερη του επίδοση) και ανέβηκε στη 2η θέση του βάθρου 2 φορές, συγκέντρωσε 13 βαθμούς και κατατάχθηκε στην 7η θέση των οδηγών.

Το 1964 ήταν η τελευταία σεζόν του Hill στην F1, καθώς μετά το τέλος της επικεντρώθηκε στους αγώνες σπορ αυτοκινήτων με την Ford και την Chaparral (με την οποία κέρδισε τις 6 ώρες του Nurburgring το 1966 και τα 1000 χλμ. του Brands Hatch το 1967) μέχρι και το 1967 οπότε και αποσύρθηκε από τον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Το 1966 θα συμμετείχε στην Monza με την Αμερικάνικη Eagle των Dan Gurney και Carroll Shelby, αλλά δεν επιχείρησε καθόλου στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά. Πριν βιαστεί κάποιος να κρίνει το πρωτάθλημα του Hill, να πώ απλά ότι στα χρονομετρημένα δοκιμαστικά, ο Hill κέρδισε τον Von Trips με 6-1. Πράγματι με το θάνατο του Γερμανού ο Hill πήρε τον τίτλο με ένα βαθμό χωρίς όμως να συμμετάσχει στο gp των Η.Π.Α. και σύμφωνα με το μετέπειτα βαθμολογικό σύστημα είχε 38 βαθμούς αντί για 34. Είναι όμως γεγονός ότι αν δεν είχε συμβεί το μοιραίο ατύχημα, ο Von Trips είχε πολλές πιθανότητες να γίνει πρωταθλητής. Το ίδιο ατύχημα επηρέασε πολύ τον Hill, ο οποίος μετά τη σεζόν του 1961 δεν ήταν διατεθειμένος να ρισκάρει τη ζωή του πιέζοντας στο όριο ένα μονοθέσιο F1. Επιπλέον αγωνίστηκε με αντίπαλους μεγάλα ονόματα της F1, όπως οι Brabham, G.Hill, Jim Clark και Stirling Moss. Μετά την απόσυρση του από τους αγώνες ασχολήθηκε με την εταιρία ανακατασκευών κλασσικών αυτοκινήτων που είχε ιδρύσει. Πέθανε σε ηλικία 81 ετών προσβεβλημένος από τη νόσο Πάρκινσον.

#trending

#trending

Αξίζει να δεις
Featured

Περισσότερα νέα

Η κατήγορος του Christian Horner έκανε επίσημη καταγγελία στη FIA

Νέο κεφάλαιο στην υπόθεση Christian Horner, με την γυναίκα κατήγορο να έχει κάνει επίσημη καταγγελία για τη συμπεριφορά του στη FIA, ενώ ετοιμάζεται να...

Charles Leclerc: Θέμα χρόνου η Ferrari να αμφισβητήσει την Red Bull

Ο Charles Leclerc πιστεύει ότι η Ferrari είναι η ομάδα που έχει βελτιωθεί περισσότερο φέτος, θεωρώντας πως είναι "θέμα χρόνου" να αμφισβητήσουν την κυριαρχία...

Τρέχει στο GP Αυστραλίας ο Carlos Sainz

Ο Carlos Sainz θα επιστρέψει στην ενεργό δράση μετά την επέμβαση για την αφαίρεση της σκωληκοειδίτιδας που έκανε το περασμένο Σάββατο, 9 Μαρτίου, στη...
Autoblog.gr