Κεφάλαιο έκτο του αφιερώματος στους αδικημένους παγκόσμιους πρωταθλητές της Formula 1. Σε αυτό θα αναφερθούμε στον James Hunt.
James Hunt
- Πρωταθλητής F1 Σεζόν 1976
- Βρετανός
- Ενεργός 1973-1979
- Συμμετοχές: 93 (92 εκκινήσεις, 10 νίκες, 14 pole, 23 βάθρα, 8 ταχύτεροι γύροι)
1973-1975: Τα πρώτα χρόνια με την Hesketh Racing
Η συγκεκριμένη ιστορία είναι πάνω-κάτω γνωστή στους περισσότερους φίλους του μηχανοκίνητου αθλητισμού λόγω της ταινίας Rush. Ο James Hunt έκανε το ντεμπούτο του στην F1 το 1973 με την ομάδα της Hesketh αφού προηγουμένως είχε συμμετάσχει μαζί της σε αγώνες Formula 3 και Formula 2. Λόγω του παράτολμου στιλ οδήγησης, που πολλές φορές κατέληγε σε ατυχήματα, απέκτησε το παρατσούκλι “Hunt the Shunt”. Το μονοθέσιο του τη σεζόν ’73 ήταν μια March 731 με κινητήρα Cosworth V8, το οποίο παραδόξως αποδείχθηκε πιο ανταγωνιστικό από την εργοστασιακή March με τον Hunt να συμμετέχει σε 8 από τα 15 GP πετυχαίνοντας μία 6η και μία 4η θέση αλλά και 2 podium σε Ολλανδία (3ος) και Η.Π.Α. (2ος).
Το GP της Ολλανδίας σημαδεύτηκε από το θάνατο του Roger Williamson στον 8ο γύρο του αγώνα και μόλις στο 2ο GP συμμετοχής του. Στις Η.Π.Α. ο Hunt τερμάτισε πίσω από τον Ronnie Peterson (Lotus) και μπροστά απο τον Carlos Reutemann (Brabham) τον οποίο είχε προσπεράσει νωρίς, αλλά και πάλι ο αγώνας διεξήχθη στη σκιά θανατηφόρου ατυχήματος, αυτή τη φορά του Francois Cevert (Tyrrell) στις δοκιμές του Σαββάτου, με τον 3 φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Jackie Stewart να ανακοινώνει την αποχώρηση του από την F1 μετά τον αγώνα. Ο Hunt συγκέντρωσε 14 βαθμούς κατακτώντας την 8η θέση και ο μελλοντικός του αντίπαλος Niki Lauda με BRM κατατάχθηκε 17ος με 2 βαθμούς από την 5η θέση που πέτυχε στο Βέλγιο.
Το 1974 η Hesketh-Racing παρουσίασε το δικό της μονοθέσιο, την Hesketh 308, η οποία σε μεγάλο βαθμό βασίστηκε στην March 731 που χρησιμοποίησαν την προηγούμενη σεζόν. Ο Hunt σε σύνολο 15 GP πέτυχε τρία podium (3ος σε όλα) και μία 4η θέση μετρώντας παράλληλα και 9 εγκαταλείψεις, κατακτώντας και πάλι την 8η θέση με 15 βαθμούς. Κέρδισε 1 GP στο Brands Hatch στη Βρετανία, που δεν προσμετρούσε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με τον Niki Lauda στην Ferrari πλέον, να πετυχαίνει 2 νίκες, 9 poles και 3 ταχύτερους γύρους και με 38 βαθμούς να τερματίζει 4ος στους οδηγούς. Πρωταθλητής για 2η φορά στην καριέρα του αναδείχθηκε ο Emerson Fittipaldi με 3 παραπάνω βαθμούς από τον Clay Regazzoni, team-mate του Lauda και με την F1 να μετρά άλλες δύο απώλειες, αυτή του Αμερικανού Peter Revson και αυτή του Αυστριακού rookie Helmuth Koinigg.
To 1975 o James Hunt πήρε την παρθενική του νίκη και μοναδική για την Hesketh-Racing στο Ολλανδικό GP στο Zandvoort κερδίζοντας τον Lauda. Μαζί με τρείς 2ες, δύο 4ες, μία 5η και μία 6η θέση κατατάχθηκε 4ος στους οδηγούς με 33 βαθμούς ενώ ο Lauda με την πολύ ανώτερη τεχνικά Ferrari κυριάρχησε όλη τη σεζόν κατακτώντας τον 1ο του παγκόσμιο τίτλο με μεγάλη διαφορά από τον έτερο πρωταθλητή Fittipaldi. Στο τέλος της σεζόν τα οικονομικά του Λόρδου Hesketh ήταν σε κακή κατάσταση και η αδυναμία εξεύρεσης χορηγού σήμαινε ότι ο Hunt έπρεπε να ψάξει για νέα ομάδα το 1976.
Ωστόσο του απέμενε ελάχιστος χρόνος με τις ομάδες να έχουν ήδη “κλείσει” τους οδηγούς τους για τη νέα σεζόν, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει διαθέσιμη θέση, μέχρι που ο Fittipaldi αποχώρησε από την Mc Laren για χάρη της ομάδας του αδερφού του Wilson. H Mc Laren έμεινε χωρίς 1ο οδηγό και χωρίς άλλους κορυφαίους οδηγούς διαθέσιμους, υπέγραψαν τελικά συμβόλαιο με τον Hunt. Στα δοκιμαστικά του Αυστριακού GP αυτής της σεζόν είχε σοβαρό ατύχημα ο Αμερικανός Mark Donohue της Penske Cars. Αν και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο έχοντας τις αισθήσεις του, δύο μέρες μετά έπεσε σε κώμα εξαιτίας εγκεφαλικής αιμορραγίας και κατέληξε.
1976 Παγκόσμιος Πρωταθλητής
Το 1976 έμελλε να είναι μία από τις πιο συναρπαστικές και πιο ανατρεπτικές σεζόν όλων των εποχών, με τις Ferrari και Mc Laren να επιδίδονται σε έναν ανελέητο πόλεμο που δεν περιορίστηκε μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι. Εναρκτήριος αγώνας ήταν το Interlagos στη Βραζιλία με τον Hunt να ξεκινά από την pole και τον Lauda δίπλα του, δίνοντας έτσι το στίγμα για το τι θα επακολουθούσε μέσα στη χρονιά. Τον αγώνα κέρδισε ο Lauda με τον Hunt που ακολουθούσε να εγκαταλείπει λόγω κολλημένου γκαζιού στην Mc Laren M23 του. Στη Ν. Αφρική ο Hunt ήταν και πάλι στην pole με τον πρωταθλητή δίπλα του.
Ο Lauda κέρδισε ξανά με τον Hunt στη 2η θέση. Στο Long Beach των Η.Π.Α. ο Clay Reggazoni ήταν στην pole με την Tyrrell του Patrick Depailler στη 2η θέση και πιο πίσω το δίδυμο Hunt-Lauda. Ο Reggazoni πέτυχε το μοναδικό grand slam (pole-ταχ. γύρο-νίκη-πρωτοπόρος σε κάθε γύρο του αγώνα) της καριέρας του με τον Lauda να συμπληρώνει το 1-2 για τη Ferrari και 3ο τον Depailler, με τον οποίο ο Hunt είχε επαφή σε μάχη για τη 2η θέση με αποτέλεσμα να εγκαταλείψει. Ευρώπη για τη συνέχεια με Ισπανικό gp, στο οποίο εφαρμόστηκαν οι νέοι κανονισμοί του 1976 κι ετσι είχαμε την εμφάνιση είτε νέων, είτε τροποποιημένων μονοθεσίων. Η FIA είχε δώσει περιθώριο τριών αγώνων, προκειμένου οι ομάδες να έχουν χρόνο να ανταποκριθούν στις αλλαγές.
Μερικές από τις πιο εμφανείς αλλαγές ήταν η κατάργηση των μεγάλων εισαγωγών αέρα, πίσω από την πλάτη των οδηγών και η μείωση του μεγέθους της πίσω πτέρυγας. Στις πρώτες θέσεις βρίσκονταν οι Hunt, Lauda (αγωνιζόταν με σπασμένα πλευρά λόγω ενός ατυχήματος εκτός αγώνων) και o Depailler με την ολοκαίνουργια εξάτροχη Tyrrell P34. Αν και στο πρώτο μισό του αγώνα προηγήθηκε o Lauda, οι 2 Mc Laren τον προσπέρασαν αλλά ο Jochen Mass εγκατέλειψε στη συνέχεια από μηχανική βλάβη. Την καρό σημαία είδαν πρώτοι οι: Hunt, Lauda και ο Σουηδός Gunnar Nilsson της Lotus.
Μετά τον αγώνα ο Hunt αποκλείστηκε όταν το μονοθέσιο του βρέθηκε πιο φαρδύ απ’ όσο επέτρεπαν οι κανονισμοί, με τον Lauda να ανακυρήσσεται νικητής. Η Mc Laren αντέδρασε υποστηρίζοντας ότι τα ελαστικά βρίσκονταν σε διαστολή, λόγω των υψηλών θερμοκρασιών που αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια του αγώνα και άσκησε έφεση. Αργότερα δικαιώθηκε με τον Hunt να παίρνει πίσω τους 9 βαθμούς.
Στο Zolder, GP Βελγίου, η Ferrari έκανε το 1-2 σε κατακτήριες και αγώνα με τον Hunt να εγκαταλείπει από κιβώτιο στα μισά του αγώνα κι ενώ βρισκόταν στην 5η θέση, έχοντας εκκινήσει 3ος. Ομοίως εγκατέλειψε και στο Μονακό, από βλάβη στον κινητήρα, ολοκληρώνοντας ένα καταστροφικό για τον ίδιο σαββατοκύριακο, καθότι στις κατατακτήριες δεν κατάφερε κάτι καλύτερο από την 14η θέση, λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπισε με το κιβώτιο.
Αντίθετα ο Lauda κέρδισε τον αγώνα έχοντας εκκινήσει από την pole. Μετά από 6 grands prix και με 4 νίκες του Αυστριακού η βαθμολογία είχε διαμορφωθεί ώς εξής: Lauda 51- Hunt 6. Στην Anderstorp Raceway στη Σουηδία ο Jody Scheckter πήρε την pole και τη νίκη (Η μοναδική της εξάτροχης P34) μετά την εγκατάλειψη του Andretti, με τον team-mate Depailler να ολοκληρώνει τον θρίαμβο της Tyrrell.
O Lauda τερμάτισε 3ος και ο Hunt 5ος. Ακολούθησε το Γαλλικό GP στο Paul Ricard όπου είχαμε επιστροφή σε γνώριμες εικόνες με Hunt-Lauda στην 1η γραμμή του grid για 4η φορά μέσα στη σεζόν. Στον αγώνα αν και προηγήθηκε ο Lauda, σύντομα εγκατέλειψε από κινητήρα με τον Hunt να περνάει 1ος και μετά την εγκατάλειψη του Reggazoni δεν απειλήθηκε από κανέναν, φτάνοντας σε μια άνετη νίκη. Αυτή ήταν η πρώτη εγκατάλειψη του Lauda και η μοναδική διπλή εγκατάλειψη για την Ferrari.
Το επόμενο GP στο Brands Hatch στη Βρετανία ήταν επεισοδιακό και “ιντριγκαδόρικο”. Πρώτοι στο grid ήταν οι: Lauda, Hunt, Andretti και Regazzoni, με τον τελευταίο να “εκτοξεύεται” στην εκκίνηση και να περνά στη 2η θέση. Στην προσπάθεια του να προσπεράσει τον Lauda από την εσωτερική υπήρξε επαφή, με τον Regazzoni να καταλήγει σε τετ-α-κε αλλά τον Lauda να συνεχίζει.
O Hunt προσπάθησε να αποφύγει την ακινητοποιημένη Ferrari αλλά ακούμπησαν οι τροχοί των δύο μονοθεσίων μεταξύ τους, με αποτέλεσμα ο Hunt να σηκωθεί στις δύο ρόδες και κατά την προσγείωση να σπάσει η ανάρτηση της Μ23. Ομοίως και ο Jacques Laffite χτύπησε την Ligier του πάνω στον ακινητοποιημένο Regazzoni και στη συνέχεια κατέληξε στις μπαριέρες. Στο μεταξύ η πίστα ήταν γεμάτη συντρίμμια και οι αγωνοδίκες διέκοψαν προσωρινά τον αγώνα προκειμένου να την καθαρίσουν.
Υπήρξαν διαφωνίες για το αν θα επιτρεπόταν στους 3 εμπλεκόμενους στο ατύχημα οδηγούς να επανεκκινήσουν τον αγώνα με τα εφεδρικά μονοθέσια. Ωστόσο κάτι τέτοιο φαίνεται να απαγορευόταν από τους κανονισμούς. Κατά τη διάρκεια της διακοπής οι αγωνοδίκες διαπραγματεύονταν αν θα επέτρεπαν στον Hunt να πάρει μέρος στην επανεκκίνηση καθώς δεν είχε ολοκληρώσει τον 1ο γύρο του αγώνα επειδή είχε μπεί στα pits. Σε αυτό το διάστημα οι μηχανικοί της Mc Laren εργάστηκαν πυρετωδώς για να επισκευάσουν το μονοθέσιο του Hunt με τις Ferrari και Ligier να χρησιμοποιούν τα εφεδρικά μονοθέσια, ρισκάροντας έναν ενδεχόμενο αποκλεισμό.
Η ώρα περνούσε και οι Βρετανοί φίλαθλοι άρχισαν να φωνάζουν από τις κερκίδες επευφημώντας τον Hunt και οι αγωνοδίκες φοβούμενοι μία εισβολή του πλήθους στην πίστα επέτρεψαν τελικά στον Hunt να συμμετέχει. Ο αγώνας ξεκίνησε και πάλι με τον Lauda πρωτοπόρο και τον Hunt πίσω του, αλλά στον 45ο γύρο ο Hunt πέρασε μπροστά όταν ο Αυστριακός αντιμετώπισε πρόβλημα με το κιβώτιο ταχυτήτων. Ο Hunt κέρδισε τον αγώνα αλλά η Ferrari, η Ligier και η Copersucar διαμαρτυρήθηκαν άμεσα στους αγωνοδίκες για τον μη αποκλεισμό του Hunt, με τους τελευταίους να εμμένουν στην αρχική τους απόφαση μετά απο τρίωρη σύσκεψη. Η Ferrari δεν υποχωρούσε και άσκησε έφεση στο Βρετανικό εποπτικό όργανο του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Εκείνο υποστήριξε ότι το μονοθέσιο του Hunt κινούνταν την στιγμή που διεκόπη ο αγώνας. Η Ιταλική ομάδα έθεσε το θέμα στην FIA με αποτέλεσμα να διεξαχθεί δίκη στις 25 Σεπτεμβρίου στο Παρίσι, κατά την οποία η Ferrari υποστήριξε ότι το μονοθέσιο του Hunt “σπρώχθηκε” από τους μηχανικούς πριν την διακοπή του αγώνα παραβιάζοντας τον κανονισμό. Η Mc Laren από την άλλη παραδέχτηκε ότι έσπρωξε το μονοθέσιο αλλά αφού είχε διακοπεί ο αγώνας. Τελικά το δικαστήριο το κέρδισε η Ferrari και o Lauda πήρε τους 9 βαθμούς, ενώ ο Hunt αποκλείστηκε.
Η Ferrari βέβαια παρέβλεψε το γεγονός ότι o Regazzoni είχε χρησιμοποιήσει το εφεδρικό αυτοκίνητο στην επανεκκίνηση, άσχετα αν αυτό εγκατέλειψε στα μισά του αγώνα από βλάβη και συνεπώς δεν χρειάστηκε να αποκλειστεί από τους αγωνοδίκες. Να σημειωθεί ότι πριν το Βρετανικό GP η Mc Laren είχε δικαιωθεί στην έφεση που είχε ασκήσει για τον αποκλεισμό της στην Ισπανία και είχε πάρει τους 9 βαθμούς, με την βαθμολογία να είναι 52-26 υπέρ του Lauda.
Ακολουθούσε το Γερμανικό gp, τα σχεδόν 23 χιλιόμετρα της “πράσινης κόλασης” του Nurburgring, ο πιο επικίνδυνος και απαιτητικός αγώνας στο καλεντάρι. Είχε ήδη αποφασιστεί ότι μετά από σχεδόν μισό αιώνα ζωής θα ήταν η τελευταία φορά που θα αγωνίζονταν εκεί μονοθέσια της F1. Το τεράστιο μέγεθος της πίστας σήμαινε ότι χρειαζόταν πολλαπλάσιο, σε σχέση με άλλα gp, ανθρώπινο δυναμικό και ιατρικό προσωπικό προκειμένου να καταστεί όσο το δυνατόν πιο ασφαλές.
Επιπλέον η πίστα ήταν στενή με ελάχιστες διόδους διαφυγής και με αρκετές υψομετρικές διαφορές, κάτι που σήμαινε ότι οι καιρικές συνθήκες μπορούσαν να διαφέρουν από σημείο σε σημείο. Ο Lauda ανήσυχος με το δελτίο καιρού που προέβλεπε βροχή, συγκάλεσε σύσκεψη οδηγών καλώντας τους να μποϊκοτάρουν τον αγώνα, ωστόσο η πλειοψηφία αποφάσισε υπέρ της διεξαγωγής του αγώνα. Στην 1η σειρά της εκκίνησης ήταν και πάλι οι Hunt-Lauda αλλά o Regazzoni πέρασε 1ος έχοντας εκκινήσει πολύ καλά, ο Hunt ήταν 2ος με τον Lauda να χάνει κάποιες θέσεις.
Όλοι οι οδηγοί, πλην του Jochen Mass, είχαν ξεκινήσει με βρόχινα ελαστικά λόγω των υγρών συνθηκών που επικρατούσαν στην πίστα και στο τέλος του 1ου γύρου οι περισσότεροι, μεταξύ αυτών και οι Hunt-Lauda, μπήκαν στα pits για στεγνά. Στο 2ο γύρο ο Lauda πιέζοντας για να κλείσει τη διαφορά έχασε το πίσω μέρος της 312Τ 2, το πιθανότερο από αστοχία της ανάρτησης, έπεσε πάνω στις μπαριέρες και τυλίχθηκε στις φλόγες. Ο Αυστριακός απεγκλωβίστηκε από άλλους οδηγούς που ακολουθούσαν έχοντας υποστεί σοβαρά εγκαύματα.
Ο αγώνας ξεκίνησε και πάλι μετά τη διακομιδή του Lauda σε νοσοκομείο με νικητή τον Hunt και τη βαθμολογία πλέον 58-44 υπέρ του Lauda. Το ατύχημα απέδειξε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την ακαταλληλότητα της πίστας με τη F1 να επιστρέφει στην καινούργια πίστα το 1984. Να σημειωθεί ότι ο πρώην οδηγός της Ferrari, ο Chris Amon, αποφάσισε να μην επανεκκινήσει τον αγώνα και αποσύρθηκε από την F1 πριν την ολοκλήρωση της σεζόν.
Στην Αυστρία η Ferrari δεν συμμετείχε, όχι σαν ένδειξη σεβασμού της κατάστασης που βρισκόταν ο Lauda, αλλά ως αντίδραση στην απόφαση να ανακηρυχθεί ο Hunt νικητής του Ισπανικού gp. Επιπλέον με ανακοίνωση της απείλησε να αποσυρθεί από το πρωτάθλημα. Ως εκ τούτου και σε συνδυασμό με την απουσία του Lauda υπήρξαν φόβοι για ματαίωση του αγώνα. Στο αγωνιστικό κομμάτι ο Hunt δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί την pole και τερμάτισε 4ος. O John Watson πέτυχε την 1η του προσωπική νίκη και την μοναδική της ομάδας της Penske. Μάλιστα η νίκη της ομάδας ήρθε ένα χρόνο μετά τον θανάσιμο τραυματισμό του οδηγού της ομάδας Mark Donohue στην ίδια πίστα. Το Αυστριακό GP του 1976 παραμένει μέχρι σήμερα ο μοναδικός αγώνας στην F1 στον οποίο δεν συμμετείχε η Ferrari.
Στο Ολλανδικό GP στην πίστα του Zandvoort η Mc Laren είχε έτοιμη την νέα M26 αλλά ο Hunt προτίμησε να μην ρισκάρει κ χρησιμοποίησε την δοκιμασμένη M23. Eκκίνησε 2ος πίσω από τον Peterson και κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα την ημέρα των 29ων γενεθλίων του, 1sec μπροστά από την Ferrari του Regazzoni. Η Ιταλική ομάδα επέστρεψε για να υπερασπιστεί το προβάδισμα της στη μάχη για τον τίτλο των κατασκευαστών.
13ος αγώνας στη Monza και το πρωτάθλημα έχει πάρει φωτιά καθώς μόνο 2 βαθμοί χωρίζουν τους δύο διεκδικητές (58-56) με τον Lauda να επιστρέφει εντελώς απροσδόκητα, έξι εβδομάδες μετά το σχεδόν μοιραίο ατύχημα, προκειμένου να υπερασπιστεί τον τίτλο του. Στα paddock ο Αυστριακός θα βρεθεί αντιμέτωπος με μία δυσάρεστη έκπληξη. Η ομάδα του έχει προσλάβει τον Carlos Reutemann ως αντικαταστάτη του. Στις κατατακτήριες ο Lauda πλασαρίστηκε 5ος αφήνοντας πίσω τους Reutemann και Regazzoni στην 7η και 9η θέση αντίστοιχα, δίνοντας μία ξεκάθαρη απάντηση για το ποιος είναι ο Νο 1 οδηγός της Ferrari.
Ο Hunt αρχικά έκανε τον 9ο καλύτερο χρόνο, ωστόσο δείγματα των καυσίμων που λήφθηκαν απο τις Mc Laren και Penske βρέθηκαν παραποιημένα. Ως αποτέλεσμα τους αφαιρέθηκαν οι χρόνοι του Σαββάτου και έμειναν με αυτούς της Παρασκευής, οι οποίοι όμως ήταν πολύ πιο αργοί λόγω βροχής και έτσι κινδύνευαν να αποκλειστούν. Ωστόσο οι 3 οδηγοί που αρχικά αποκλείστηκαν αποσύρθηκαν από τον αγώνα και οι Hunt, Mass και Watson θα ξεκινούσαν από το τέλος του grid. Στον αγώνα ο Lauda παρόλο που έπεσε μέχρι και την 12η θέση τερμάτισε αξιοπρεπέστατα στην 4η θέση, αλλά ο Hunt εγκατέλειψε από δικό του οδηγικό λάθος στην προσπάθεια του να ανέβει θέσεις, έτσι η διαφορά έφτασε τους 5 βαθμούς (61-56). Νικητής του αγώνα ήταν ο Ronnie Peterson με March.
Λίγο πριν τον αγώνα στον Καναδά βγήκε η απόφαση της έφεσης της Ferrari, με την οποία ο Hunt αποκλείστηκε από το Βρετανικό GP χάνοντας 9 βαθμούς. Η νίκη κατοχυρώθηκε στον Lauda προσθέτοντας του άλλους 3 βαθμούς. Με τη βαθμολογία να είναι 64-47 ο Hunt τα έδωσε όλα παίρνοντας την pole και τη νίκη μειώνοντας τη διαφορά στους 8 αφόυ ο Lauda τερμάτισε 8ος εκτός βαθμών. Στο μεταξύ η Mc Laren αποφάσισε να επικεντρωθεί στην M23 “παγώνοντας” την εξέλιξη της M26.
Προτελευταίος σταθμός στο Watkins Glen των Η.Π.Α. με τον Hunt να πετυχαίνει pole, νίκη και ταχύτερο γύρο και τον Lauda με την 3η θέση να εξασφαλίζει το πρωτάθλημα κατασκευαστών για τη Ferrari. Η νίκη του Hunt ήρθε μετά από σκληρή μάχη με τον Jody Scheckter, ο οποίος εκκινώντας καλύτερα έστριψε πρώτος στην 1η στροφή. Ωστόσο όσο το φορτίο καυσίμου στην Tyrrell μειωνόταν τόσο έχανε έδαφος, αντίθετα ο Hunt κινούνταν όλο και πιο γρήγορα.
Στον 37ο γύρο ο Βρετανός έκανε την κίνηση του και πέρασε 1ος, αλλά στον 41ο καθυστέρησε να περάσει τους οδηγούς που βρίσκονταν ένα γύρο πίσω και έδωσε την ευκαιρία στο Νοτιοαφρικανό να περάσει μπροστά. Τελικά στον 46ο γύρο ο Hunt πέρασε και πάλι στην 1η θέση κερδίζοντας τον αγώνα. Λίγο έλλειψε να επαναληφθούν οι εικόνες του Nurburgring όταν ο Jacky Ickx προσέκρουσε στις μπαριέρες με το μονοθέσιο του να πιάνει φωτιά και τον ίδιο να απεγκλωβίζεται μόνος του αν και τραυματισμένος.
Αυλαία στο Ιαπωνικό GP στην πίστα του Fuji με τη διαφορά πλέον στους 3 βαθμούς. Andretti, Hunt και Lauda ήταν οι 3 πρώτοι του grid σε έναν δύσκολο αγώνα από πλευράς συνθηκών λόγω έντονης βροχόπτωσης αλλά και ομίχλης. Υπήρξαν έντονες διαβουλεύσεις για το αν θα διεξαχθεί ο αγώνας, αλλά στο τέλος αποφασίστηκε η διεξαγωγή του αγώνα, αν και πολλοί οδηγοί ήταν δυσαρεστημένοι με αυτή την απόφαση.
Ο Hunt πήρε την πρωτοπορία στην εκκίνηση με τους Watson και Andretti πίσω του και τον Lauda ακόμη πιο πίσω. Στο τέλος του 2ου γύρου ο Αυστριακός μπήκε στα pits και αποσύρθηκε απο τον αγώνα υποστηρίζοντας ότι οι συνθήκες στην πίστα ήταν επικίνδυνες. Το ίδιο είχε πράξει ο Larry Perkins και λίγο αργότερα οι Carlos Pace και Emerson Fittipaldi. Το μόνο που χρειαζόταν πλέον ο Hunt ήταν μία 4η θέση για να στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής. Στον 21ο γύρο ένοιωσε την πίεση του Brambilla, ο οποίος λίγο έλειψε να καταστρέψει τις ελπίδες του Hunt, όταν τον προσπέρασε φρενάροντας πιο αργά από την εσωτερική, ωστόσο έστριψε πολύ ανοιχτά κι ο Hunt βρέθηκε στην εσωτερική του.
Τη στιγμή που επιτάχυναν και οι δύο πλάι-πλάι στην έξοδο της στροφής με τον Brambilla στην εξωτερική και τον Hunt στην αγωνιστική γραμμή, η March υπερέστρεψε καταλήγοντας σε ένα μεγαλοπρεπές τετ-α-κε γλιτώνοντας την επαφή με τον Hunt για εκατοστά. Στον 63ο γύρο με την πίστα πλέον να στεγνώνει ο Hunt δεν είχε καλό ρυθμό φορώντας ακόμη βρόχινα ελαστικά και τον προσπέρασαν οι Depailler και Andretti και δύο γύρους μετά πέρασε 1ος ο Andretti λόγω κλαταρίσματος ελαστικού του Depailler. Δράμα για τον Hunt 5 γύρους πριν το τέλος που μπαίνει στα pits με κλαταρισμένο το εμπρός αριστερό ελαστικό και επιστρέφει 5ος στην πίστα.
Ωστόσο στον 71ο από τους 73 γύρους ο Hunt πέρασε τους Reggazoni και Alan Jones, που πάλευαν με τα δικά τους ταλαιπωρημένα ελαστικά να φτάσουν στον τερματισμό και με τους 4 βαθμούς της 3ης θέσης στέφθηκε πρωταθλητής με διαφορά ενός βαθμού. Ο Andretti κέρδισε με τον Depailler 2o καθώς είχε περάσει τους Regazzoni-Jones μετά το pit-stop του. Ο Hunt συνειδητοποίησε ότι είναι πρωταθλητής όταν στάθμευσε το μονοθέσιο του στα pits, καθώς πάνω στην ένταση του αγώνα δεν κατάλαβε ούτε πόσες θέσεις έχασε κατά τη διάρκεια του pit stop, ούτε πόσες κέρδισε μετά. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν υπήρχαν συστήματα ενδοεπικοινωνίας τότε.
Σημείωση: Ο Hunt ήταν αυτός που “ανακάλυψε” τον Gilles Villeneuve όταν τρέξανε μαζί σε αγώνα της Formula Atlantic, με αποτέλεσμα ο Καναδός να κάνει το ντεμπούτο του στο Βρετανικό GP το 1977 οδηγώντας την τρίτη Mc Laren.
1977
Την σεζόν του 1977 ο Hunt κλήθηκε να υπερασπιστεί τον τίτλο του χωρίς επιτυχία καθώς τερμάτισε 5ος στο πρωτάθλημα οδηγών με 40 βαθμούς. Πρωταθλητής στέφθηκε για 2η φορά ο Niki Lauda χωρίς καν να αγωνιστεί στα 2 τελευταία gp. Ωστόσο η σεζόν είχε ξεκινήσει ελπιδοφόρα για τον Hunt με 3 poles στους πρώτους 3 αγώνες-τους οποίους δεν κατάφερε να κερδίσει-αλλά και με πολύ ενδιαφέρον για το φίλαθλο κοινό καθώς 4 διαφορετικοί οδηγοί κέρδισαν τους πρώτους 4 αγώνες.
Στον 5ο γύρο του πρωταθλήματος στην Ισπανία έκανε το ντεμπούτο της η ανασχεδιασμένη (είχε δοκιμαστεί στο Ολλανδικό GP το 1976 και δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε εκείνη τη σεζόν) νέα Mc Laren M26 με τον Hunt να έχει βρεθεί στην 3η θέση κατά τη διάρκεια του αγώνα αλλά να εγκαταλείπει στον 10ο γύρο από κινητήρα. Στο Μονακό (6ο gp) αγωνίστηκε για μία τελευταία φορά με το παλιό μονοθέσιο (Μ23) αλλά εγκατέλειψε και πάλι από κινητήρα. Στο Σουηδικό GP (8ο) εκκίνησε 3ος και εκμεταλλευόμενος τις επαφές στις πιο μπροστά θέσεις βρέθηκε 2ος αλλά τερμάτισε μόλις 12ος, ωστόσο στη Γαλλία (9ο gp) ανέκαμψε εκκινώντας 2ος και τερματίζοντας 3ος.
Στη Βρετανία θα ερχόταν η πρώτη νίκη της σεζόν σε συνδυασμό με την 4η του pole position. Θα ακολουθήσουν 4 εγκαταλείψεις: σε Γερμανία (Hockenheim από μηχανική βλάβη) ενώ κυνηγούσε τον Scheckter για την 2η θέση, σε Αυστρία όπου εκκίνησε 2ος πίσω απο τον Lauda βρέθηκε να οδηγεί 1ος τον αγώνα αλλά εγκατέλειψε 10 γύρους πριν το τέλος από βλάβη κινητήρα, σε Ολλανδία στον 5ο γύρο από επαφή με την Lotus του Mario Andretti ενώ υπερασπιζόταν την θέση του (1ος από 3ος που ήταν στο grid μετά από πολύ καλή εκκίνηση) και σε Ιταλία όπου παρόλο που ξεκίνησε από την pole άρχισε γρήγορα να χάνει θέσεις αντιμετωπίζοντας πρόβλημα με τα φρένα και εγκατέλειψε από οδηγικό λάθος.
Απέμεναν 3 αγώνες για την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος με το GP των Η.Π.Α. να κρίνει τον πρωταθλητή. Ο Hunt πέτυχε pole και νίκη με τους Andretti και Scheckter να συμπληρώνουν το βάθρο και τον Lauda με την 4η θέση να κατακτά τον τίτλο στους οδηγούς (2 poles, 3 ταχ. γύρους, 3 νίκες, 7 φορές βάθρο, μία 4η και μία 5η θέση αλλά και μόλις 2 εγκαταλείψεις, 72 βαθμοί) και να ανακοινώνει ότι δεν θα αγωνιστεί στα 2 τελευταία gp, λόγω των κακών σχέσεων με την ομάδα του. Συνέχεια στον Καναδά όπου Andretti (pole) και Hunt (2ος στο grid) απλά βρίσκονταν σε δικό τους αγώνα έχοντας εξαφανιστεί από τους υπόλοιπους οδηγούς.
Όταν επιχείρησαν να “ρίξουν” γύρο στον Jochen Mass που βρισκόταν στην 3η θέση (!) ο Hunt είχε επαφή με τον team mate του και εγκατέλειψε 20 γύρους πριν το τέλος. Μάλιστα πάνω στον εκνευρισμό του ο Hunt γρονθοκόπησε έναν από το προσωπικό ασφαλείας της πίστας ενώ η τύχη δεν χαμογέλασε ούτε στον Andretti αφού ο κινητήρας της Lotus “παρέδωσε πνεύμα” 4 γύρους πριν το τέλος δίνοντας την νίκη στον Scheckter. Αυλαία στην Ιαπωνία με εύκολη νίκη για τον Hunt που εκκίνησε 2ος αλλά πέρασε τον Andretti που είχε πολύ κακή εκκίνηση και έμεινε 1ος μέχρι το τέλος.
Αποτίμηση του 1977: 8 εγκαταλείψεις άλλοτε από μηχανικές βλάβες, άλλοτε από δικά του λάθη, 3 νίκες (όσες πήραν οι Lauda και Scheckter με τον Andretti να έχει 4), 2 θέσεις στο βάθρο και μία 4η θέση. Ήταν 2ος στις Pole positions με 6 έναντι 7 του Andretti, το ίδιο και στους ταχύτερους γύρους μαζί με τον Lauda με 3 έναντι 4 του Andretti αποδεικνύοντας, αν μη τι άλλο, ότι παρέμενε γρήγορος και ανταγωνιστικός. Για την ιστορία, άλλοι δύο πιλότοι “χάθηκαν” εκείνη τη χρονιά. Ο Tom Pryce στο τρομακτικό ατύχημα του GP Νοτίου Αφρικής και ο Carlos Pace σε αεροπορικό δυστύχημα.
1978
Η σεζόν 1978 αποδείχθηκε χειρότερη και από αυτές με την Hesketh, με συγκομιδή μόλις 8 βαθμών με μία 3η, μία 4η και μία 6η θέση που τον κατέταξαν στην 13η θέση στους οδηγούς. Σε αυτή τη θέση συνέβαλε και η Mc Laren M 26 που θεωρούνταν πλέον πολύ ξεπερασμένη σε σχέση με τον ανταγωνισμό ειδικά από την Lotus. Αυτή τη σεζόν ο Hunt υπέστη την απώλεια του φίλου του Ronnie Peterson (Lotus) που ξεψύχησε, ενώ νοσηλευόταν στην εντατική με κατάγματα στα πόδια, από λιπώδη εμβολή, μετά το ατύχημα του στο Ιταλικό GP γεγονός που επηρέασε τον Hunt πάρα πολύ.
Στο ατύχημα είχε εμπλακεί και ο ίδιος ο Hunt καθώς είχε επαφή με την Lotus του Peterson με αποτέλεσμα το μονοθέσιο του Σουηδού να χτυπήσει την μπαριέρα και να τυλιχθεί στις φλόγες, με τον Hunt μαζί με άλλους οδηγούς να σπεύδουν να τον απεγκλωβίσουν. Ο Hunt και πολλοί άλλοι οδηγοί κατηγόρησαν τον άπειρο τότε Riccardo Patrese ότι προκάλεσε το ατύχημα, πράγμα που ποτέ δεν αποδείχθηκε. Από το επόμενο GP στις Η.Π.Α. και μέχρι σήμερα την εκκίνηση των μονοθεσίων ακολουθεί ένα ιατρικό αυτοκίνητο.
1979
Το 1979 και παρά την κάκιστη απόδοση του την προηγούμενη σεζόν, λέγεται ότι είχε πρόταση από τη Ferrari, την οποία όμως απέρριψε αποδεχόμενος την πρόταση της Wolf-Racing. Λίγο η αποχώρηση του “επαγγελματία” Niki Lauda από την Ferrari πριν ακόμη ολοκληρωθεί η σεζόν του 1977 λόγω των κακών του σχέσεων με τον “Γέρο”, λίγο η αυτογνωσία του Hunt ότι δεν θα ταιριάξει στο κλίμα της Ιταλικής ομάδας, λίγο η παρουσία του σχεδιαστή Harvey Postlethwaite (ήταν μαζί στη Hesketh-Racing) στη Wolf-Racing και ο Hunt είχε πάρει την απόφαση του. Συμμετείχε στους 7 πρώτους αγώνες όπου στους 6 εγκατέλειψε και τερμάτισε 8ος σε έναν. Μετά την εγκατάλειψη στο Μονακό ανακοίνωσε την αποχώρηση του από το σπόρ.
O τίτλος των οδηγών το 1979 κατέληξε στον Jody Scheckter της Ferrari. Υπήρξαν προοπτικές για επιστροφή του στην F1 όπως για παράδειγμα το 1980 τότε που ο rookie Alain Prost ήταν τραυματισμένος και δεν μπορούσε να τρέξει στο GP των δυτικών Η.Π.Α. Ο Hunt ζήτησε 1 εκατομμύριο δολάρια αλλά ο βασικός χορηγός της Mc Laren έδινε τα μισά. Οι διαπραγματεύσεις σταμάτησαν όταν ο Βρετανός έσπασε το πόδι του κάνοντας σκι. Το 1982 ο Ecclestone, ιδιοκτήτης της Brabham τότε, προσέφερε συμβόλαιο στον Hunt με αποδοχές 2,6 εκατομμύρια λίρες Αγγλίας τη σεζόν, αλλά ο Hunt αρνήθηκε. Όταν γύρω στο 1989-1990 ήρθε αντιμέτωπος με οικονομικά προβλήματα σκεφτόταν σοβαρά μια ενδεχόμενη επιστροφή του. Μάλιστα πραγματοποίησε δοκιμές με την Williams αλλά ήταν πολύ αργός. Το πουλάκι είχε πλέον πετάξει.
Their Rivalry Made Them Legends
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε, ότι το ατύχημα του Lauda έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη του πρωταθλήματος το 1976 κι αν δεν είχε συμβεί, ακόμη και με τους 9 βαθμούς που στερήθηκε o Hunt από τον αποκλεισμό του στη Βρετανία, τα πράγματα θα ήταν μάλλον διαφορετικά. Ωστόσο σε μια εποχή που τα θανατηφόρα ατυχήματα και οι τραυματισμοί αποτελούσαν συχνό φαινόμενο και μέρος του παιχνιδιού αλλάζοντας τις ισορροπίες, ο Hunt πάλεψε με ένα αυτοκίνητο που δεν θα το χαρακτήριζες “κορυφαίο” και τα κατάφερε κερδίζοντας τον πιο ολοκληρωμένο οδηγό της εποχής. Άλλωστε η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στο νικητή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Hunt πέτυχε 7 pole positions έναντι 3 του Lauda και στις κατατακτήριες 9 φορές ο Βρετανός ξεπέρασε τον Αυστριακό (ο Lauda τον κέρδισε 5 φορές και χωρίς να περιλαμβάνονται τα 2 GP που απουσίαζε).Ο έντονος τρόπος ζωής σε συνδυασμό με καταχρήσεις, η αναξιοπιστία της Mc Laren τα επόμενα έτη, το πολύ επιθετικό του στύλ οδήγησης, η λάθος επιλογή ομάδας το 1979, ο κορεσμός ενδεχομένως της κατάκτησης του τίτλου, η απώλεια του Peterson αλλά και η πρόωρη αποχώρηση του από τη F1 σε ηλικία 32 ετών, δεν επέτρεψαν στον James Hunt να κατακτήσει έναν 2ο τίτλο.
Πέθανε σε ηλικία μόλις 45 ετών από καρδιακή προσβολή. Ένας εκ των δύο γιων του, ο Freddie, είναι επίσης οδηγός αγώνων. Θα κλείσω με μία φράση από το trailer της ταινίας. “Their Rivalry Made Them Legends”. Απλά τα λέει όλα.
Bonus: Όσοι είστε στην ηλικία των 30-35 ίσως θυμάστε ότι πολύ πριν το Rush πετύχατε σε περιφερειακά κανάλια τη σειρά κινουμένων σχεδίων με τίτλο στην Ελλάδα: Grand Prix. Η σειρά πραγματεύεται την ζωή ενός νεαρού Ιάπωνα οδηγού αγώνων πολλά υποσχόμενο, ο οποίος μετά από ένα ατύχημα δεν μπορεί να ξεπεράσει τους φόβους του. Στη ζωή του απροσδόκητα εμφανίζεται ένας άνθρωπος που κρύβει το πρόσωπο του με μάσκα, ο οποίος θα τον βοηθήσει να αποκτήσει ξανά την χαμένη του αυτοπεποίθηση. Μαντέψτε ποιος είναι.