Η διαδικασία αγοράς ενός αυτοκίνητου ήταν αρκετά διαφορετική στο παρελθόν, κυρίως πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Καθώς δεν υπήρχε η σύγχρονη μαζική παραγωγή, εταιρίες όπως η Rolls Royce προσέφεραν την δυνατότητα στους πελάτες της, να αγοράσουν το γυμνό σασί και τα μηχανικά μέρη, χωρίς κάποιο αμάξωμα. Αυτό έδινε την ευκαιρία σε συνήθως οικονομικά εύρωστους πελάτες να παραγγέλνουν μοναδικά αμαξώματα από τεχνίτες όπως οι Figoni & Falaschi, Saoutchik, Fernandez & Darrin κτλ. Αυτή η διαδικασία έμεινε γνωστή ως coachbuilding.
Η συγκεκριμένη Rolls Royce άρχισε την ζωή της το 1925 ως μια απλή Phantom I Hooper convertible, παραγγελιά της κυρίας Hugh Dillman από το Detroit. Την τελευταία στιγμή όμως, η παραγγελιά ακυρώθηκε και έτσι όπως πολλές άλλες Rolls Royce της εποχής, βρέθηκε στην εξωτική Ινδία στα χέρια του Ραγιά της Nanpara. Κάποια στιγμή έφυγε από την Ινδία και αφού άλλαξε μερικούς ιδιοκτήτες κατέληξε το 1932 στο Βέλγιο, όπου και βρέθηκε το 1934 στο συνεργείο των Henri και Joseph Jonckheere και για μια αλλαγή αμαξώματος. Δεν γνωρίζουμε ποιος παρήγγειλε το νέο αμάξωμα ούτε ποιος το σχεδίασε, καθώς μερικά χρόνια αργότερα μια φωτιά κατέστρεψε όλα τα αρχεία της εταιρίας.
Το αποτέλεσμα ήταν ένα δραματικό coupe που δίχασε και συνεχίζει να διχάζει τους οπαδούς της βρετανικής μάρκας. Ένα από τα πρώτα στοιχειά που διακρίνει κάνεις, είναι οι στρογγυλές πόρτες προφανώς επηρεασμένες από κινήματα της εποχής όπως η art deco. Στο τέλος αποδείχθηκαν αρκετά λειτουργικές λόγω του μεγέθους του αυτοκινήτου. Ένα πρόβλημα κατά την κατασκευή τους ήταν η δημιουργία λειτουργικών παραθύρων, αλλά λύθηκε εύκολα με την ενσωμάτωση 2 ξεχωριστών παραθύρων σε σχήμα μεσοφέγγαρων, και έναν μηχανισμό που τα επέτρεπε να κλείνουν σαν ψαλίδι. Έκτος από τις πόρτες, υπάρχουν αρκετά ακόμη στοιχεία που κάνουν αυτή την Rolls Royce να διαφέρει από τις άλλες. Είναι από τις λίγες στην οποία η μπροστινή μάσκα τροποποιήθηκε ώστε να ταιριάζει καλύτερα στο design του αυτοκινήτου, κάτι που δεν συνήθιζαν να κάνουν οι coachbuilders εκείνη την εποχή. Παρότι το σχήμα του έγινε αντικείμενο όχι και τόσο θετικών σχολίων, κατάφερε να κερδίσει το πρώτο βραβείο στο Concours D’elegance των Καννών το 1936.
Μετά τον πόλεμο άλλαξε αρκετά χέρια και βρέθηκε κάποια στιγμή στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στις Ηνωμένες πολιτείες. Εκεί το φανταχτερό coupe έχαιρε μεγαλύτερης αποδοχής, αλλά μετά από ένα σημείο λόγω της αδιαφορίας του ιδιοκτήτη εγκαταλείφθηκε, όπως μαρτυρούν και φωτογραφίες της εποχής, σε μια μάντρα του New Jersey. Αφού έμεινε ξεχασμένο για μερικά χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 50 αγοράστηκε από τον επιχειρηματία Max Obie.
Αφού το έκανε μια γενική ανακαίνιση, το έβαψε χρυσό και έγινε μέλος του αυτοκινητιστικού του τσίρκου που έκανε περιοδεία σε όλη την χώρα και χρέωνε ένα δολάριο σε όποιον ήθελε να το δει. Εκτός από την αλλαγή χρώματος, ο Ομπιέ κυκλοφόρησε και την φήμη ότι κάποτε άνηκε στον για ολίγων βασιλέα του Ηνωμένου Βασιλείου Εδουάρδο Η. Σύμφωνα με την φήμη το πούλησε λίγο πριν τον πολυσυζητημένο γάμο του με την Αμερικανίδα Wallis Simpson. Η φήμη φυσικά δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα διαφημιστικό τρικ ώστε να προσελκύσει κόσμο στο αυτοκινητιστικό του show φρικιών.
Τα επόμενα χρόνια η Rolls Royce παρέμεινε στις Ηνωμένες πολιτείες, και κάποια στιγμή βάφτηκε άσπρη. Το 1991 βγήκε σε πλειστηριασμό και αγοράστηκε από έναν Ιάπωνα συλλέκτη για $1.5 εκατομμύρια. Το αυτοκίνητο παρέμεινε κλεισμένο στο γκαράζ του για σχεδόν μια δεκαετία. Το 2001 μετά από αρκετές διαβουλεύσεις, αγοράστηκε από τον Robert Petersen, και το μουσείο αυτοκινήτων που έχει ιδρύσει στην California. Από εκεί και έπειτα έγινε μια τεράστια προσπάθεια να ανακαινιστεί, και να επανέλθει στις παλαιές του νικητήριες δόξες. Καθώς δεν βρέθηκε το αρχικό του χρώμα βάφτηκε μαύρο, ένα από τα πιο κατάλληλα χρώματα για να τονίσει τις δραματικές γραμμές και καμπύλες του τεράστιου σώματος του. Μετά την ολοκλήρωση του παρουσιάστηκε στο διεθνές κύρους Pebble beach Concours D’elegance του 2005.
Ήταν σίγουρα ένα μοναδικό θέαμα για όλους τους παρευρισκομένους, αλλά λόγω της έλλειψης ιστορικών στοιχείων, δεν ήταν υποψήφιο για το μεγάλο βραβείο, το πολυπόθητο Best of show. Παρ’ όλα αυτά, κέρδισε το βραβείο Lucius Beebe που απονέμεται στην πιο εκλεπτυσμένη Rolls Royce της εκδήλωσης. Έκτος από το Pebble Beach, η Rolls Royce συμμετείχε σε πολλές άλλες εκδηλώσεις ανά τον κόσμο όπως το Meadowbrook Concours d’Elegance, και το Concorso D’eleganza Villa D’este στην λίμνη Κομό της Ιταλίας. Παρότι δεν είχε και την πιο παραμυθένια ιστορία, αυτό το τεράστιο coupe είχε μια καλή κατάληξη, σε ένα από τα καλύτερα μουσεία αυτοκινήτων διεθνώς, όπου όλοι μπορούν να την θαυμάσουν.
H Rolls-Royce Phantom I Jonckheere Coupe, αποτελεί ένα από τα πιο αξιοθαύμαστα παραδείγματα της δημιουργικότητας και της χειροποίητης τεχνογνωσίας που επικρατούσε κυρίως στην Ευρώπη πριν τον πόλεμο. Όσο ο Jonckheere και τόσοι άλλοι coachbuilders, κατάφεραν να εξυψώσουν το αυτοκίνητο από μια απλή μορφή μετακίνησης, σε ένα κινούμενο έργο τέχνης που καθήλωνε όποιον το έβλεπε στους δρόμους τότε και τώρα ακόμη.