Αποτελεί γενική πεποίθηση πως το ροκ έχει πεθάνει. Το δήλωνε και προ σχεδόν 20ετίας ο Marilyn Manson, με περίσσια στόμφου. Μαζί του μας «άφησαν» και τα κακά αυτοκίνητα. Όχι αυτά που κατηγορούνται για να καλύψουν σφάλματα των οδηγών τους αλλά τα αυθεντικά, αντικειμενικά και αναντίρρητα ανεπαρκή τετράτροχα. Αυτά που με το τέλος της βόλτας ήθελες να τα κεράσεις κοκτέιλ μολότοφ.
Η εξέλιξη της τεχνολογίας εξάλειψε τη βαριά βιομηχανία μειονεκτημάτων, όπως ο μετεωρίτης τους δεινόσαυρους. Αν θελήσεις να γκρινιάξεις ή να γράψεις κάτι φυσικά και θα βρεις, αλλά το αυτοκίνητο που σε έκανε να ψέλνεις σερί τα 12 ευαγγέλια σε διάλεκτο ναυπηγείου δεν υπάρχει πια.
Ως φόρος τιμής σε όλα τα ευχολόγια και τις ακατάληπτες κατάρες που έχουν πέσει στα worst of the worst, θα κάνουμε μια βόλτα στη λεωφόρο των αναμνήσεων και θα μοιραστούμε τις πιο τραγικές μας εμπειρίες. Ένα αναδρομικό και ανάλαφρο group therapy, αν προτιμάς.
Προσωπικά, είμαι αρκετά μυστήριος στο πώς «ζυγίζω» ένα αυτοκίνητο. Μπορεί κάτι που όλος ο κόσμος λιθοβολεί, να μου έχει κάνει κάποιο «κλικ» και να μην ενστερνίζομαι την λαϊκή εντολή. Όχι ότι δεν αναγνωρίζω το χάλι, αλλά προτίθεμαι να το παρακάμψω για χάρη ενός (ή περισσοτέρων γνωρισμάτων) και να μην το στείλω στον κάδο ανακύκλωσης του εγκεφάλου.
Hyundai Atos
Τρανό παράδειγμα το Hyundai Atos. Οι περισσότερες γνώμες ξεκινάνε από το «κουβαδάκι» και καταλήγουν στο «γεννημένο για την πρέσα». Ήταν κακό αυτοκίνητο;
Να δούμε τα γεγονότα: φτηνό, οικονομικό, αξιόπιστο, με χώρους για τέσσερις, χαριτωμένη εμφάνιση, ωραίο ήχο από το τρικύλινδρο μοτέρ των 1.000 κυβικών και fun to drive χαρακτήρα. Πώς προέκυπτε το τελευταίο; To ψηλόλιγνο κέντρο βάρους και τα ελαστικά BMX ήταν ό,τι έπρεπε για νεανικά χειρόφρενα και μύηση στην τέχνη του χωμάτινου πλασαρίσματος. Άσχετα που τις περισσότερες φορές έκλεινες πριβέ χορό με το τουμπάρισμα. Άρα ΟΧΙ.
Alfa Romeo 33
H Alfa Romeo 33 θεωρείται από την πλειονότητα των Alfisti, αλλά και του κόσμου, ως το Νο2 στον πάτο του βαρελιού της ιταλικής εταιρίας (ιθαγενείς από το Τιμπουκτού να αγοράσουν την Alfa Romeo, χειρότερο αμάξι από την Arna δεν πρόκειται να βγάλουν).
Θείος μου είχε αγοράσει «βιτρίνα» μια 1.200αρα και δεν άργησε να ξημερώσει η μέρα της μαρμότας. Τα κλασικά ηλεκτρολογικά «τσαφ» έδιναν κι έπαιρναν, τριγμοί και ζητήματα στεγανότητας διοργάνωσαν το πάρτι στα 2α γενέθλια της 33, ήρθε και ένα πατημένο φίδι να τη στείλει σε δέντρο (τα τετράφυλλα της QV θα χρησίμευαν για γούρι) και απόγινε. Αποκορύφωμα όταν τρέχαμε να τον μαζέψουμε στα 30 χλμ από το χωριό, όταν «το γα..δι ψόφησε στα καλά καθούμενα» (τρόμπα βενζίνης).
Δεν ξέρω για τον μπάρμπα, εγώ πάντως brown sugar την πέρναγα με την Ιταλίδα. Το βαρύ κι ασήκωτο, ρεμπέτικο μηχανικό τιμόνι μετέφερε ζωή στα χέρια σου ακόμα κι αν ήσουν ξάδερφος του Τ-1000, τα φρένα άκουγαν στο παραμικρό (δοξασία όταν μετά από τυφλή δεξιά βλέπεις αιγοπρόβατα να κατασκηνώνουν στο οδόστρωμα), το γκάζι ήταν σε σχέση πάθους με το δεξί σου πόδι και ο ήχος του boxer παραμένει μέχρι σήμερα από τα πιο ξεχωριστά ακούσματα. Παλούκι να την συντηρείς, αλλά μαγεία να την οδηγείς (ειδικά όταν την πληρώνει άλλος). Κακό αυτοκίνητο; Αντικειμενικά, όσο δεν πάει. Συναισθηματικά, για κανέναν λόγο. Άρ(ν)α: ΌΧΙ.
Datsun 1200 Pick Up
Ο εργάτης που ανέλαβε τη διάσωση της 33 είναι superstar στην αγροτική κοινότητα. Συλλέκτης πατατών, καρεκλών και οτιδήποτε άλλου μπορείς να φανταστείς, η καρότσα του Datsun 1200 Pick Up αποτέλεσε το πιο καυτό venue για κάθε λογής χειρωνακτική εργασία. Γνωστό απλά, λιτά και απέριττα ως «Datsun» το 1200 οριακά εμπίπτει στην κατηγορία του αυτοκινήτου. Χονδρικά μια μεγάλη σιδερένια σκάφη με πόρτα, προσαρτημένη σε ένα κουτί (καμπίνα επιβατών) και έναν 1.300αρη κινητήρα ήταν. Αυτό είναι και η πανδαισία της υπόθεσης.
Το μοτέρ έστελνε 70 ίππους στον πίσω άξονα, ο οποίος δεν είχε σχεδόν καθόλου βάσανα (βλέπε βάρος) πάνω από το κεφάλι του. Τουναντίον, χαιρόταν τη συντροφιά ενός μπλοκέ διαφορικού. Με άδεια καρότσα και μικτά ελαστικά –αν θυμάμαι καλά- 145/65/13, το άσπρο αυτοκόλλητο «Datsun» στην πόρτα του «πορτμπαγκάζ» σε αρρώσταινε με το τσιφτετέλι του περισσότερο κι από την Οικονομάκου με την Κωστάκη μαζί.
(Μικρή ανάσα δροσιάς)
Οι διαδρομές του λεβιέ στο 4-ταχυτο κιβώτιο θύμιζαν ανακάτεμα κατσαρόλας με πλιγούρι, το τιμόνι είχε μεγαλύτερη διάμετρο από τους τροχούς και κάπου στις 4 στροφές από stop σε stop. Η σκόνη που έβλεπες στον καθρέπτη, όμως, μαζί με τη μελωδία του «χρα χρα χρα» που χάριζαν οι πέτρες στο πάτωμα σε μετέφεραν νοερά στα όρια της παραίσθησης, στις ειδικές του WRC. Κακό αυτοκίνητο (ποιο αυτοκίνητο, κουβέντα να γίνεται); Κατηγορηματικά ΟΧΙ.
Bonus info: Τα σουβέρ που βλέπεις ακροβολισμένα στο εμπρός μέρος και κυκλοφορούσαν με το ψευδώνυμο «πλαϊνοί καθρέπτες», δεν έκαναν ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα.
Suzuki Vitara V6
Από τις προαναφερθείσες καρέκλες ήταν κατασκευασμένο το εσωτερικό του Suzuki Vitara V6. Η πολυτελής *αυτοκτονεί ο όρος* έκδοση του σκληροτράχηλου best seller της ιαπωνικής φίρμας. Η επένδυση ξύλου-τσόφλι πλαστικού στην κεντρική κονσόλα ξεκόλλαγε με το νύχι, ηχομόνωση last year, όμως οι δυο λεβιέδες του κιβωτίου σου κέντριζαν το ενδιαφέρον. Το «αργό» πρακτικά ήταν πλεονασμός, καθώς τα 150 άλογα και το μπλοκέ διαφορικό πίσω αρκούσαν για το 90% των περιστάσεων.
Highlight δεν ήταν άλλο από το αίσθημα ανωτερότητας και ατρωσίας που σου χάριζαν η ψηλή θέση οδήγησης, η μασίφ κατασκευή και η σιδεριά (για σκληρούς βιτριόληδες) μπροστά. Άμεση προτεραιότητα σε κάθε διασταύρωση, ακόμα και απέναντι στο λόμπι των «αγροτικών». Κακό αυτοκίνητο; Για τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου ΝΑΙ.
Toyota Corolla
Επιμένουμε ιαπωνικά και πάμε στο Koromo, στην επαρχία Aichi. Σήμερα λέγεται «Toyota City» και αποτελεί την έδρα της 2ης μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας παγκοσμίως. To Corolla είναι το πιο επιτυχημένο μοντέλο στην ιστορία, με πάνω από 40 εκατ. αντίτυπα. Στην έβδομη γενιά του, απέκτησε μια 5θυρη έκδοση που μπορείς να πεις ότι ξεχώριζε. Φυσικά, δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα τυπικό οικογενειακό εξ ανατολών της εποχής: σε πήγαινε – σε έφερνε χωρίς προβλήματα.
Παρόλα αυτά η Ε100 διέθετε μια αεροδυναμική αύρα, ενώ και τα πίσω φανάρια χάριζαν έναν αέρα επιβλητικότητας. Τα 113 άλογα του 16βαλβιδου 1.600αρη μέχρι που την καθιστούσαν γρήγορη. Κατά τα άλλα, αυτά. Κακό αυτοκίνητο; Αν το οδηγούσα σήμερα, παίζει. Αλλά επειδή το ‘χω συνδυάσει με όμορφες και ξέγνοιαστες αναμνήσεις προ 10ετίας (και βάλε), απαλλάσσεται.
Φτάνουμε στο προκείμενο: την οδηγική «φόλα» που έχει στιγματίσει τους νευρώνες του εγκεφάλου. Τον LeBron James της ανουσιότητας, τον Yuri Boyka της φυλακής συγκινήσεων, τον μονομάχο που αν υπήρχε αρένα στον Καιάδα θα κέρδιζε τους πάντες με ένα φύσημα.
Opel Astra G
Το Opel Astra G (2ης γενιάς απλούστερα) αποτελεί από τα πλέον αγαπημένα αυτοκίνητα του Έλληνα. Παρουσιάστηκε το 1998 και δεν άργησε να κατακλύσει τους δρόμους, όπως ο βάκιλος της φυματίωσης το αναπνευστικό σύστημα.
Αν σκέφτεσαι να προτάξεις για επιχείρημα ότι «τόσος κόσμος το πήρε, σιγά μην ήταν μάπα», σου υπενθυμίζω πως Justin Bieber και Nicki Minaj έχουν περιουσία εκατομμυρίων από τη μουσική. Θεωρώ το συμβάν λήξαν και συνεχίζω.
Εκ πρώτης όψεως το Astra δεν ήταν κάτι παραπάνω από όλα τα Opel της εποχής: βαρετό, αδιάφορο και αφόρητα μονόχνωτο. Τα μόνα που το συναγωνίζονται σε σχεδιαστική αποπληξία είναι τα Toyota Avensis 2ης και το Vectra 3ης γενιάς. Έπρεπε να το ζήσεις για να καταλάβεις το μεγαλείο της απογοήτευσης.
Το συγκεκριμένο ήταν το Sport, όπερ σήμαινε σκληρότερες αναρτήσεις, ζάντες 16”, σκούρα φανάρια μπρος-πίσω και αγωνιάρικη πεταλιέρα. Εννοείται πως το μόνο που άλλαζε ήταν η χειρότερη απόσβεση και η ζημιωμένη άνεση. Κατά τα άλλα, υποστροφή, μονοτονία και αναισθησία. Μεγίστη τραγωδία, όμως, δεν ήταν άλλη από το δεξί πεντάλ.
Οι επιδόσεις δεν ενοχλούσαν, για 90 ίππους σε 1.100+ κιλά κινούταν αξιοπρεπώς. Το γκάζι το ίδιο ήταν ο Γολγοθάς. Ήταν τότε που τα ηλεκτρικά σήματα της ECU άρχιζαν να αντικαθιστούν την ντίζα στη διαχείριση της πεταλούδας. Το Astra μαζί με το πρώτο Citroen C4 και τα Seat Ibiza/ VW Polo/ Skoda Fabia του τότε υπήρξαν από τους πρώτους διδάξαντες στο ηλεκτρόγκαζο. Ο ένας με μεγαλύτερη αποτυχία από τον άλλον. Στην κορυφή, ολομόναχος, ο ήρωάς μας.
Χειρόφρενο για παρκάρισμα σε ανωφέρεια χρησιμοποίησα στη σχολή οδηγών κι εκεί για τα τυπικά, σε περίπτωση που ζητηθεί από τους «αδιάφθορους». Με τον «Αστραίο» χρειάστηκε να ξαναπιάσω την τέχνη. Κανένα αυτοκίνητο δεν με έχει κάνει τόσο έντονα να θέλω να το καρφώσω σε τοίχο. Από τις –μετρημένες- 4 κοφτές έφτανε στην πεταλούδα η 1. Αναμενόμενα τσούλαγε, τα νεύρα γινόντουσαν σερπαντίνα και έπρεπε να επιστρατευθεί πατινάρισμα ή χειρόφρενο. Η κατάσταση παρέμενε σε αίσχιστα επίπεδα και εν κινήσει, όπου η απόκριση του γκαζιού σε προσπέρασμα θύμιζε τη διάθεση για εξυπηρέτηση Ικαριώτη μαγαζάτορα στις 8 το πρωί. Μερική λύση έδιναν κάποιες συσκευές που ξεγελούσαν την ECU, στέλνοντας σήμα για υψηλότερο φορτίο μπας και ξυπνήσει νωρίτερα. Βλέπεις, η φιλοσοφία του throttle by wire ήθελε την πεταλούδα να μένει σε όλες τις περιπτώσεις ορθάνοιχτη, ώστε στις χαμηλές στροφές να «φτωχαίνει» το μείγμα αέρα/καυσίμου ευνοώντας την κατανάλωση.
Το χειρότερο όλων, ωστόσο, ήταν η πλήρης απουσία συναισθημάτων. Έβγαινες από το σπίτι και μπορούσες πολύ άνετα να το προσπεράσεις χωρίς να το αντιληφθείς. Όταν το βλέμμα σου έπεφτε κατά λάθος πάνω του, μια απύθμενη θάλασσα κατάθλιψης έπνιγε το είναι σου. Ιδιαίτερα όταν αναλογιζόσουν πως έχεις πέσει στα μοχθηρά νύχια της ανίας από ανάγκη.
Κακό αυτοκίνητο; Ε, του κερατά.
Αυτά τα ολίγα από εμένα. Εσένα ποιο αυτοκίνητο σε έχει πείσει πως είναι κατάλληλο μόνο για να το αφήσεις στα Εξάρχεια με ομιλία του Μιχαλολιάκου να παίζει στη διαπασών;