Η μόδα με το Nurburgring έχει δεν έχει 10 χρόνια ζωής και βεβαίως απογειώθηκε όταν συνδυάστηκε με το internet και το άτυπο κύπελλο των χρονομέτρων. Κάποιοι θα πουν πως εντάξει, πίστα είναι και είναι λογικό. Δυστυχώς όμως το Nurburgring δεν είναι ακριβώς πίστα, τουλάχιστον με την σύγχρονη έννοια, οι ασφάλεια είναι περιορισμένη, ο γερμανικός Κ.Ο.Κ. ισχύει και δεν υπάρχει και πολύ έλεγχος στο ποιος μπαίνει.
Σε μια κανονική πίστα συνήθως μπαίνεις μέσω οργανωμένων trackdays που είναι πιο κοντά στους αγωνιστικούς κανονισμούς, δηλαδή οι οδηγοί ομαδοποιούνται ανάλογα με την ταχύτητά τους, υπάρχουν κριτές και σημαίες, χρονικά ορισμένοι περίοδοι (συνήθως 20λεπτα) οδήγησης και έλεγχος για το αν το όχημα είναι ασφαλές. Βέβαια οι έξοδοι διαφυγής και οι αμμοπαγίδες είναι παρούσες, ενώ στο Nurburgring οι μπαριέρες είναι πολύ κοντά στην άσφαλτο και κάθε λάθος μπορεί να σε στείλει πάνω τους και άντε μετά να πληρώνεις επιδιόρθωση μπαριέρας σε γερμανικές τιμές.
Σαν διαδρομή όμως είναι άκρως ενδιαφέρουσα και βέβαια έχει ένα ιδιαίτερο ιστορικό βάρος. Έτσι πολλοί θέλουν να την επισκεφτούν και αυτοί συχνά οδηγούν μαζί με αυτούς που έχουν αποφασίσει να σπάσουν τα χρονόμετρα, οπότε η κυκλοφοριακή συμφόρηση έχει δημιουργήσει πολλές φορές ατυχήματα.
Έτσι η διοικούσα αρχή της πίστας αποφάσισε να απαγορέψει την χρονομέτρηση θέλοντας να αποθαρρύνει όσους οδηγούν χωρίς αύριο προσπαθώντας να πάρουν τον άτυπο τίτλο του Ringmeister. Το πως θα ελέγχουν το αν χρονομετράται κάποιος είναι απορίας άξιο και δεν γνωρίζω να το απαντήσω. Αντίστοιχα υπάρχει απαγόρευση για τις πλαγιολισθήσεις (drift) αλλά κι αυτός ο κανόνας είναι άγνωστο με πόση αυστηρότητα εφαρμόζεται.
Η διττή φύση της πίστας που είπα στην αρχή είναι αυτή που οδηγεί σε τέτοιες περίεργες αποφάσεις και όπως φαίνεται οι ιθύνοντες θέλουν να την κάνουν πιο πολύ κάτι σαν τουριστική attraction για τον καθένα.