Στο νέο άρθρο της αφιερωματικής σειράς “Οι “άλλοι” πρωταθλητές της Formula 1, που θυμόμαστε τους οδηγούς της F1 που στέφθηκαν πρωταθλητές μία φορά στην διάρκεια της καριέρας τους, θα μάθουμε την ιστορία του Nigel Mansell, ιστορία που θα χωριστεί σε δύο άρθρα.
Nigel Mansell
- Πρωταθλητής F1 Σεζόν 1992
- Βρετανός
- Ενεργός 1980-1992, 1994-1995
- Συμμετοχές: 191 (187 εκκινήσεις, 31 νίκες, 32 pole, 59 βάθρα, 30 ταχύτεροι γύροι)
- Grand Slams: 4
Γεννημένος στις 8 Αυγούστου του 1953 σε μία κωμόπολη της κομητείας Worcestershire, κοντά στο Birmingham, o Nigel Mansell είναι ο 2ος πιο επιτυχημένος Βρετανός οδηγός, μένοντας πίσω μόνο από τον Lewis Hamilton και 7ος στην κατάταξη των οδηγών με τις περισσότερες νίκες πίσω από τους: Hamilton, Schumacher, Vettel, Prost, Senna και Alonso. Μετά από αξιοσημείωτες επιτυχίες σε αγώνες kart, συμμετείχε σε αγώνες Formula Ford το 1976 και το 1977 αναδείχθηκε πρωταθλητής Βρετανίας.
Χρηματοδοτώντας ο ίδιος τις προσπάθειες του στους αγώνες, πολλές φορές μάλιστα πουλώντας τα υπάρχοντά του, βρέθηκε στη Formula 3 τις χρονιές 1978-1980 χωρίς μεγάλη επιτυχία. Από νωρίς στην καριέρα του, ενεπλάκη τουλάχιστον δύο φορές σε σοβαρά ατυχήματα, με αποτέλεσμα βαρείς τραυματισμούς και νοσηλείες σε νοσοκομεία, χαρακτηριστικό που θα τον ακολουθούσε και στη μετέπειτα πορεία του. Ίσως ποτέ άλλοτε οδηγός δεν αγωνίστηκε τόσο να φτάσει στη F1 και ελάχιστοι αγωνίστηκαν όσο ο Mansell προκειμένου να διακριθούν. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν ότι ο Mansell έκανε το ντεμπούτο του στην F1 σε ηλικία 27 ετών.
Team Lotus 1980-1984
Η αποχώρηση του Carlos Reutemann για την Williams το 1980, άφηνε κενή μία θέση στην Lotus και o Mansell βρέθηκε στην πίστα Paul Ricard για μία δοκιμή, μαζί με άλλους υποψηφίους, για μία θέση πλάι στον πρωταθλητή του 1978 Mario Andretti. Τελικά τη θέση του 2ου οδηγού την πήρε ο Elio de Angelis, με τον Mansell όμως να αναλαμβάνει ρόλο δοκιμαστή στην ομάδα.
O Colin Chapman εντυπωσιασμένος από τις ικανότητες του Mansell θα τον χρησιμοποιούσε σε τρία GP τη σεζόν του 1980. Έκανε το ντεμπούτο του στο Osterreichring και συμμετείχε σε Zandvoort και Imola με την Lotus 81Β, αλλά εγκατέλειψε και τις 3 φορές από βλάβες στις δύο πρώτες περιπτώσεις και από ένα ατύχημα στα δοκιμαστικά του Ιταλικού GP, με αποτέλεσμα να μη συμμετέχει καθόλου στον αγώνα.
Θα συμμετείχε στο τελευταίο GP της σεζόν στις Η.Π.Α. αλλά ο Andretti κατέστρεψε το μονοθέσιο του στον Καναδά και με τους δύο αγώνες να είναι back to back έπρεπε να παραχωρήσει το μονοθέσιο του στον Αμερικανό για το GP της πατρίδας του, το τελευταίο του με την ομάδα της Lotus και το τελευταίο που θα διεξαγόταν στο Watkins Glen.
Ο Colin Chapman (κέντρο) ποζάρει με το τελευταίο δίδυμο οδηγών της ομάδας του επί των ημερών του. Αριστερά ο Mansell δεξιά ο de Angelis.
Το 1981 η αποχώρηση του Andretti για την εργοστασιακή ομάδα της Alfa Romeo άφησε μία κενή θέση στη Lotus. Παρόλο που ο Mansell δεν ήταν αγαπητός στον βασικό χορηγό της Ομάδας, ο Chapman υποστήριξε τον Βρετανό και στις αρχές της σεζόν ανακοίνωσε ότι μαζί με τον de Angelis θα ήταν το οδηγικό δίδυμο της ομάδας. Η σεζόν ήταν απογοητευτική για την Lotus αλλά και τον Mansell, ο οποίος σκόραρε 8 βαθμούς και μία 3η θέση στο βάθρο του GP Βελγίου, τερματίζοντας 14ος στους οδηγούς.
Αντίστοιχα ο Ιταλός team-mate του με 14 βαθμούς κατατάχθηκε στην 8η θέση. Η Lotus για εκείνη τη σεζόν, είχε εξελίξει ένα πολύ καινοτόμο μονοθέσιο με διπλό σασί, την 88, σχεδιασμένη να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το φαινόμενο ground effect. Το ένα σασί ήταν στην ουσία μέσα στο άλλο, με το εσωτερικό να φιλοξενεί το cockpit αφήνοντας ανεπηρέαστο τον πιλότο από τις ισχυρές δυνάμεις g, ενώ το εξωτερικό ήταν σχεδιασμένο να λειτουργεί σαν μία μεγάλη αεροδυναμική συσκευή μεγιστοποιώντας το ground effect. Να σημειωθεί ότι είχε γίνει εκτεταμένη χρήση ανθρακονημάτων στο μονοθέσιο.
Ωστόσο πολλές ομάδες διαμαρτυρήθηκαν στην FIA καταγγέλλοντας την Lotus για παραβίαση των κανονισμών, με αποτέλεσμα η πρώτη να απαγορεύσει στην Lotus να αγωνιστεί με την 88. Ως αντίποινα η ομάδα του Chapman απείχε από το GP (4ο) του Αγίου Μαρίνου (Imola). Για τον λόγο αυτό επιστρατεύτηκε το μονοθέσιο του 1980, η 81Β, για τα πρώτα 3 GP αλλά και το 5ο στο Βέλγιο. Η Lotus 88 μετατράπηκε βιαστικά στην πιο συμβατική 87 προκειμένου να αγωνιστεί για το υπόλοιπο της σεζόν και με 22 βαθμούς κατατάχθηκε στην 7η θέση των κατασκευαστών.
Η Lotus 88 αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα “τι θα γινόταν αν…” της ιστορίας της F1
To 1982 συνεχίστηκαν οι κακές εμφανίσεις, αφού σκόραρε μόλις 7 βαθμούς τερματίζοντας πάλι στην 14η θέση. Ωστόσο ο ομόσταυλός του, Elio de Angelis, πήρε την 1η από τις 2 νίκες της καριέρας του στην Αυστρία και με ακόμη 6 τερματισμούς στην βαθμολογούμενη εξάδα συγκέντρωσε 23 βαθμούς και κατατάχθηκε 9ος. Η Lotus από την άλλη κατατάχθηκε αυτή τη φορά στην 5η θέση των κατασκευαστών με 30 βαθμούς. Αν και στο 1ο GP χρησιμοποιήθηκε η 87Β, από το 2ο και μέχρι το τελευταίο GP αγωνίστηκε η καινούργια 91, κατασκευασμένη από ανθρακονήματα και εξοπλισμένη με κεραμικά φρένα.
Ωστόσο παρά τη χρήση εξωτικών υλικών, η επιλογή του τρίλιτρου ατμοσφαιρικού V8 Cosworth, σήμαινε ότι το μονοθέσιο δεν αποτελούσε απειλή για τα υπερτροφοδοτούμενα. Ο Colin Chapman θα πανηγύριζε για τελευταία φορά νίκη της ομάδας του στην Αυστρία, πριν φύγει εντελώς απροσδόκητα από τη ζωή, στις 16 Δεκεμβρίου 1982 από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 54 ετών.
Η νίκη του de Angelis θα ήταν η τελευταία επί διοίκησης Chapman και η τελευταία με αυτοκίνητο που σχεδίασε ο ίδιος, κλείνοντας έτσι έναν κύκλο που είχε ανοίξει το 1958 και περιελάμβανε 7 πρωταθλήματα κατασκευαστών και 6 οδηγών. Ταυτόχρονα ήταν και η 150η νίκη για τον θρυλικό DFV κινητήρα της Cosworth.
Ο θάνατος του Chapman είχε τεράστια επίπτωση στον Mansell, όχι μόνο συναισθηματική, καθώς είχαν δεθεί πολύ, αλλά και επαγγελματική. Ενώ ο Chapman θεωρούσε τον Mansell ίσο με τον de Angelis, η ανάληψη της διοίκησης της ομάδας από τον Peter Warr, μετά το θάνατο του ιδρυτή της, έφερε τον Mansell ξεκάθαρα δεύτερο. Η εύνοια του Warr στο πρόσωπο του de Angelis ήταν ξεκάθαρη, καθώς ο Ιταλός χρησιμοποίησε τις υπερτροφοδοτούμενες Lotus 93T και 94T με κινητήρες Renault, ενώ ο Mansell αγωνίστηκε για 8 GP με την 92άρα που φορούσε τον Cosworth.
Ωστόσο η 93Τ αποδείχθηκε πολύ αναξιόπιστη και κατάφερε να τερματίσει μόλις σε έναν αγώνα, οπότε αντικαταστάθηκε γρήγορα από την 94Τ με την οποία ο Mansell στο Βρετανικό GP (9ο αγώνα της σεζόν) ξεκινώντας από την 18η θέση, τερμάτισε 4ος μετά από μονομαχία με την Ferrari του Arnoux, ενώ πέτυχε και μία 5η θέση στην Αυστρία (11ο GP). Στο προτελευταίο GP στο Brands Hatch (gp Ευρώπης) η Lotus “έδειξε τα δόντια της” καταλαμβάνοντας τις θέσεις 1 και 3 στο grid με τον De Angelis στην pole. O Mansell ανέβηκε στην 3η θέση του βάθρου με τον team-mate του να εγκαταλείπει από βλάβη.
Το τέλος της σεζόν του 1983 βρήκε τον Mansell στην 13η θέση στους οδηγούς με 10 βαθμούς και τον team-mate του 18ο, με 2 βαθμούς από την 5η θέση που είχε πετύχει στη Monza, με την Lotus να κατρακυλά στην 8η θέση των κατασκευαστών.
Ο Mansell με την Lotus-Renault 95T στρίβει πλάι-πλάι με την Ferrari 126 C4 του Michele Alboreto (1984)
Το 1984 η Lotus αγωνίστηκε με την 95Τ (εξελιγμένη εκδοχή της προκατόχου της 94Τ) τερματίζοντας 3η στους κατασκευαστές. Χωρίς νίκη αλλά με συνέπεια καλών τερματισμών (4 φορές στο βάθρο, 7 φορές στην βαθμολογούμενη εξάδα), 4 μόνο εγκαταλείψεις και μία pole position o Elio de Angelis τερμάτισε 3ος στους οδηγούς με τη χαοτική όμως διαφορά των 37,5 βαθμών από τον 2ο Prost.
Ο Mansell τερμάτισε μόνο σε 5 από τα 16 GP (2 τρίτες θέσεις στο βάθρο, μία 4η και δύο έκτες) και συγκέντρωσε 13 βαθμούς ισοβαθμώντας στην 9η θέση με τον Ayrton Senna, στο ντεμπούτο του Βραζιλιάνου στην F1. Στα highlights της σεζόν περιλαμβάνεται εκείνο το θρυλικό πλέον GP του Μονακό, όπου ο Mansell βρέθηκε πρωτοπόρος του αγώνα για 5 γύρους, όταν προσπέρασε τον Prost.
Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά για τον Βρετανό, μέχρι που γλίστρησε πατώντας τις άσπρες διαγραμμίσεις στο ανηφορικό κομμάτι του σιρκουί και κατέληξε με το πλάι στις μπαριέρες, καταστρέφοντας την πίσω πτέρυγα της Lotus. Αυτή η άτυχη στιγμή στάθηκε αφορμή για την περιβόητη δήλωση του αφεντικού του, Peter Warr:
Όσο έχω τρύπα στον πισινό δεν πρόκειται να κερδίσει GP.
Στο Ντάλλας των Η.Π.Α. ο Mansell πέτυχε την 1η pole της καριέρας του με τον team-mate του στη 2η θέση της εκκίνησης, σημειώνοντας έτσι το πρώτο 1-2 της Lotus από το Ολλανδικό GP στο Zandvoort το 1978. Στον αγώνα, έναν από τους πιο δύσκολους από πλευράς υψηλών θερμοκρασιών που έχουν διεξαχθεί ποτέ, ο Mansell οδήγησε τον αγώνα από την 1η θέση για 35 γύρους μέχρι που “λύγισε” υπό την πίεση του Rosberg. Μπαίνοντας στα pits έχασε θέσεις, αλλά θα τερμάτιζε 5ος, ωστόσο λίγο πριν τον τερματισμό η Lotus σταμάτησε με σπασμένο κιβώτιο και o Mansell αναγκάστηκε να βγει από το μονοθέσιο και να το σπρώξει μέχρι τον τερματισμό. Κατέρρευσε λιπόθυμος από την εξάντληση αλλά πήρε την 6η θέση.
Στο τελευταίο GP, αυτό της Πορτογαλίας, ο Mansell βρισκόταν στη 2η θέση, αλλά εγκατέλειψε από φρένα 18 γύρους πριν το τέλος του αγώνα. Η εγκατάλειψη του Βρετανού έδωσε τη 2η θέση στον Lauda αλλά και το πρωτάθλημα. Σύμφωνα με τον ίδιο τον Mansell, η εγκατάλειψη του οφειλόταν στην άρνηση του Peter Warr να χορηγήσει τα τακάκια φρένων, τα οποία είχε ζητήσει ο Βρετανός για τον αγώνα στο Estoril. Αυτή θα ήταν η τελευταία σεζόν του Mansell στη Lotus, καθώς η ομάδα είχε ήδη κλείσει τον Senna για το 1985 αφήνοντας τον Βρετανό ελεύθερο.
Dallas Grand Prix 1984. Ο Mansell έχει καταρρεύσει στην προσπάθειά του να σπρώξει το “πληγωμένο” μονοθέσιο του στον τερματισμό.
Κατά την τετραετή παραμονή του στην Lotus ταλανίστηκε από προβλήματα αξιοπιστίας, γεγονός που φαίνεται από τους μόλις 24 τερματισμούς σε σύνολο 59 εκκινήσεων. Παράλληλα δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει σε απόδοση τον Elio de Angelis στις κατατακτήριες, ενώ και σε αγωνιστικό επίπεδο, μόλις μία φορά (το 1983) τερμάτισε σε υψηλότερη θέση στο βαθμολογικό πίνακα από τον team-mate του.
Williams F1 Team 1985-1988
Το 1985 ο Frank Williams τον προσέλαβε να οδηγήσει για την ομάδα του, πλάι στον πρωταθλητή Keke Rosberg. Στα δοκιμαστικά του Γαλλικού GP στο Paul Ricard, ο Βρετανός είχε ένα σοβαρό ατύχημα εξαιτίας του οποίου δεν συμμετείχε στον αγώνα έχοντας υποστεί διάσειση. Άθελα του, έσπασε το ρεκόρ του ατυχήματος με την υψηλότερη ταχύτητα, βγαίνοντας εκτός πίστας με 322 χλμ/ώρα μετά από κλατάρισμα.
Στο Spa, ο Mansell κατάφερε να ανέβει στο 2ο σκαλί του βάθρου, πίσω από τον Ayrton Senna, ο οποίος πέτυχε την 2η νίκη της καριέρας του. Μετά από 72 εκκινήσεις στην F1, o Nigel κατάφερε να πετύχει την 1η του νίκη στον επόμενο αγώνα, το Ευρωπαϊκό GP στο Brands Hatch, ενώ κέρδισε και το GP που ακολούθησε στο Kyalami της Ν. Αφρικής.
Αυτές του οι επιδόσεις καθιέρωσαν τον Mansell σε αστέρα της F1, αναγκάζοντας το πρώην αφεντικό του στην Lotus, Peter Warr, να καταπιεί τη γλώσσα του. Με 31 βαθμούς ο Mansell τερμάτισε 6ος στους οδηγούς, πίσω από το δίδυμο των οδηγών της Lotus (Senna – de Angelis). Ηττήθηκε από τον Rosberg με σκορ 9-7 στις κατατακτήριες δοκιμές.
Ευρωπαϊκό GP 1985 (Brands Hatch): Mansell και Williams FW10 με το “κόκκινο πεντάρι” δίπλα στην Lotus 97T του Ayrton Senna
Σημείωση
Ήταν η τελευταία σεζόν της εργοστασιακής ομάδας της Renault. Η Γαλλική ομάδα θα επέστρεφε στην F1 με εργοστασιακή συμμετοχή το 2002. Επίσης ήταν η τελευταία σεζόν συμμετοχής της Alfa Romeo σαν κατασκευαστής, μέχρι την επιστροφή της το 2019, μέσω της ομάδας της Sauber.
1986 “Η συμμορία των τεσσάρων”
Το 1986 αγωνίστηκαν τα πιο δυνατά μονοθέσια που είδε ποτέ η F1, με την απόδοση να ξεπερνά τους 1.300 ίππους σε συνθήκες κατατακτήριων δοκιμών. Ο Βρετανός είχε νέο team-mate, τον δις (τότε) Παγκόσμιο Πρωταθλητή Nelson Piquet. Ο Βραζιλιάνος μετά από 7 σεζόν με την Brabham αναζητούσε τον επόμενο τίτλο του.
Δυστυχώς η σεζόν δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για την Williams. Φεύγοντας από την πίστα του Paul Ricard μετά από δοκιμές, ο Sir Frank ενεπλάκη σε τροχαίο ατύχημα κατά το οποίο υπέστη κάταγμα στη σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα να καθηλωθεί σε αναπηρικό αμαξίδιο. Η ομάδα έπρεπε να πορευθεί χωρίς τον ιδρυτή της, για ένα χρονικό διάστημα τουλάχιστον.
Ωστόσο στο αγωνιστικό κομμάτι, η ομάδα διέθετε ένα ολοκληρωμένο πακέτο. Έναν ισχυρό και αξιόπιστο κινητήρα, σε ένα μονοθέσιο με εξελιγμένη αεροδυναμική και οδηγούς διψασμένους για διάκριση. Στο 2ο μόλις GP στην Ισπανία, ο Mansell έδωσε ένα δείγμα για το τι θα ακολουθούσε. Μετά από ένα pit-stop κατάφερε να καλύψει σε 9 γύρους μία διαφορά 20 δευτερόλεπτα από τον πρωτοπόρο Senna και να τερματίσει στη 2η θέση μόλις 0,014 δευτερόλεπτα πίσω από τον Βραζιλιάνο. Μέχρι και σήμερα παραμένει ο 3ος πιο κοντινός τερματισμός στην ιστορία του σπορ.
Το πρωτάθλημα εξελίχθηκε σε τετραπλή μονομαχία μεταξύ των: Prost, Mansell, Piquet και Senna, με τον Τύπο της εποχής να τους αποκαλεί: “η συμμορία των τεσσάρων” (gang of four). Ο Nigel κέρδισε back to back τον 5ο και 6ο αγώνα της χρονιάς σε Βέλγιο και Καναδά, αλλά και τον 8ο και 9ο σε Γαλλία και Βρετανία.
Μάλιστα στη Βρετανία και στην πίστα του Brands Hatch, έκανε την εμφάνιση του για πρώτη φορά στη σεζόν ο Frank Williams, μετά το σοβαρό του ατύχημα. Μετά από 9 αγώνες, ο Mansell προηγούνταν για πρώτη φορά στο βαθμολογικό πίνακα με 47 βαθμούς. Πίσω του ακολουθούσαν οι: Prost με 43, Senna με 36 και Piquet με 29.
Σημείωση
Στο Brands Hatch ο 42χρονος Γάλλος, Jacques Laffite, οδηγός της Ligier υπέστη κατάγματα στα πόδια του μετά από ατύχημα στην 1η στροφή, αμέσως μετά την εκκίνηση. Η καριέρα του βετεράνου οδηγού στην F1 έλαβε τέλος, αν και μετά την ανάρρωσή του αγωνίστηκε ξανά σε αγώνες αυτοκινήτων Τουρισμού. Ο Mansell, ο οποίος αντιμετώπισε πρόβλημα με το μονοθέσιο του μετά την εκκίνηση, κατά την διακοπή του αγώνα άλλαξε με το εφεδρικό, γεγονός που του επέτρεψε να αγωνιστεί και να πάρει τη νίκη.
Ο Piquet κέρδισε τους επόμενους αγώνες σε Γερμανία και Ουγγαρία και το πρωτάθλημα πήρε φωτιά, καθώς μόλις 11 βαθμοί χώριζαν τον 1ο από τον 4ο (Mansell 55, Senna 48, Piquet 47, Prost 44). Ο Prost κέρδισε το επόμενο GP στην Αυστρία, 12η στάση του Πρωταθλήματος, σημειώνοντας την 3η του νίκη στη σεζόν. Στον αντίποδα οι υπόλοιποι της “συμμορίας” εγκατέλειψαν τον αγώνα, άπαντες με βλάβες στα μονοθέσια τους.
Πλέον ο Γάλλος βρισκόταν μόλις 2 βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο Mansell και η διαφορά του 1ου από τον 4ο ήταν μόλις 8 βαθμοί. Ακολούθησε η Monza, όπου οι δύο Williams δώσανε μάχη για την πρωτιά, με τελικό νικητή τον Piquet 9.8 δευτερόλεπτα μπροστά από τον Mansell. Οι δύο team-mates φιγουράριζαν στις δύο πρώτες θέσεις της βαθμολογίας με διαφορά μόλις 5 βαθμών(Mansell 61-Piquet 56), ενώ πολύ κοντά τους βρίσκονταν οι: Prost και Senna (53-48).
Ο Mansell έπρεπε να κερδίσει το GP Πορτογαλίας στο Estoril, αν ήθελε να στεφθεί Παγκόσμιος Πρωταθλητής και το έκανε, οδηγώντας αλάνθαστα και σταθερά από την 1η θέση τους 70 γύρους του αγώνα, διευρύνοντας την διαφορά του από τον Βραζιλιάνο team-mate του κατά 10 βαθμούς. Στο μεταξύ ο Senna ξέμεινε από καύσιμα στον τελευταίο γύρο και έπεσε από την 2η στην 4η θέση.
Πλέον ο Βραζιλιάνος βρισκόταν εκτός διεκδίκησης του Πρωταθλήματος. Στην πίστα των αδελφών Rodriguez στο Μεξικό, ο Mansell δεν κατάφερε να εκκινήσει το μονοθέσιο του από την 3η θέση του grid στην οποία βρισκόταν, με αποτέλεσμα να πέσει στην 19η. Κατάφερε να κερδίσει θέσεις και να βρεθεί 5ος, πίσω από τον team-mate του, αλλά ο Piquet δεν είχε σκοπό να τον βοηθήσει. Τον αγώνα κέρδισε ο Gerhard Berger για λογαριασμό της Benetton και το βάρθρο συμπλήρωσαν οι Prost και Senna.
Estoril 1986. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα στιγμιότυπα της F1. Μία φωτογραφία και 11 Παγκόσμιοι τίτλοι.
Όλα θα κρίνονταν στον τελευταίο αγώνα στην Αδελαΐδα με τον Βρετανό να προηγείται με 70 βαθμούς, αλλά με τους διώκτες του (Prost-Piquet) ελάχιστα πίσω με 64 και 63 βαθμούς αντίστοιχα. Στην 1η σειρά της εκκίνησης βρίσκονταν οι δύο Williams, με τον Nigel στην pole. Ο Βρετανός αν και εκκίνησε καλά, σύντομα δέχθηκε διαδοχικά προσπεράσματα με αποτέλεσμα να βρεθεί 4ος στο τέλος του 1ου γύρου. Στην 1η θέση βρισκόταν ο Rosberg, έχοντας πίσω του τον Piquet. Ο Βραζιλιάνος “έχασε” το πίσω μέρος της Williams κάνοντας ένα μεγαλοπρεπές τετ-α-κε, με αποτέλεσμα να πέσει στην 4η θέση.
Στο μεταξύ ο Prost μπήκε στα pits για να αλλάξει ένα κλαταρισμένο ελαστικό και επέστρεψε στην πίστα 4ος, με τις ελπίδες του για τίτλο μάλλον να εξανεμίζονται. Ο Piquet είχε ανακάμψει και πέρασε τον Mansell για να πάρει τη 2η θέση και πλέον βρισκόταν πίσω από τον Rosberg. Ο Φινλανδός ωστόσο, εγκατέλειψε από αστοχία ελαστικού στον 62ο γύρο, ενώ ταυτόχρονα ο Prost είχε μόλις περάσει τον Mansell. Οι τρείς διεκδικητές του τίτλου βρίσκονταν στις τρείς πρώτες θέσεις, με τον Βρετανό να αρκείται στην 3η θέση για να στεφθεί Παγκόσμιος Πρωταθλητής.
Ωστόσο, το πίσω αριστερό ελαστικό της Williams είχε αντίθετη άποψη και εξερράγη ξαφνικά, με 19 γύρους να απομένουν για το πέσιμο της καρό σημαίας. Ο Βρετανός κατάφερε να κρατήσει υπό έλεγχο το μονοθέσιο του και να το σταθμεύσει εκτός πίστας με ασφάλεια. Υπό αυτό το πρίσμα, η Williams κάλεσε τον Piquet στα pits για προληπτική αλλαγή ελαστικών, παραδίδοντας στην ουσία τη νίκη αλλά και το πρωτάθλημα στον Prost.
Τα highlights του αγώνα στην Αδελαΐδα
Παρόλο που η Williams είχε κατακτήσει το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών με την χαοτική διαφορά των 45 βαθμών από την Mc Laren, ωστόσο ο Patrick Head αναγκάστηκε να ταξιδέψει αεροπορικώς στην Ιαπωνία, προκειμένου να εξηγήσει στα αφεντικά της Honda πως χάθηκε ο τίτλος των οδηγών μέσα από τα χέρια της ομάδας. Γενικότερα οι σχέσεις των δύο οδηγών της Williams ήταν τεταμένες.
Από την μία ο Piquet δεν έχανε ευκαιρία να προσβάλει τον Βρετανό αλλά και την γυναίκα του, με δηλώσεις του στον Τύπο. Από την άλλη ο Mansell, που απολάμβανε της εύνοιας του Head λόγω της Βρετανικής καταγωγής του, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του Βραζιλιάνου. Και στη μέση η Honda, η οποία πλήρωνε το παχυλό συμβόλαιο του Piquet, το οποίο φημολογούνταν ότι ήταν τετραπλάσιο από αυτό του Mansell. Στο αγωνιστικό κομμάτι, οι δύο οδηγοί αναδείχθηκαν ισόπαλοι στο πεδίο των κατατακτηρίων (8-8), ενώ σημείωσαν και δύο pole positions έκαστος.
Ο Piquet υπερτερούσε στους ταχύτερους γύρους, όπου σημείωσε 7 έναντι 4 του Mansell, ωστόσο ο Βρετανός κέρδισε τους περισσότερους αγώνες από οποιονδήποτε άλλο οδηγό φτάνοντας τις 5 νίκες, δηλαδή μία επιπλέον από τους Piquet και Prost.
Elio de Angelis: Ο τελευταίος gentleman
Μετά το GP του Μονακό, η Brabham πραγματοποιούσε δοκιμές του μονοθεσίου της στην πίστα του Paul Ricard. Η πίσω πτέρυγα της BT-55 που οδηγούσε ο Ιταλός οδηγός αποκολλήθηκε, με αποτέλεσμα να χάσει πρόσφυση, να απογειωθεί και να καταλήξει ανάποδα εκτός πίστας, ενώ ταυτόχρονα στο μονοθέσιο ξέσπασε φωτιά. Ανήμπορος να απεγκλωβιστεί μόνος του, έπρεπε να περιμένει βοήθεια από το ελάχιστο προσωπικό ασφαλείας που βρισκόταν εκείνη την ώρα στην πίστα, ενώ η τριαντάλεπτη καθυστέρηση μέχρι την άφιξη του ελικοπτέρου, επιδείνωσε την κατάσταση.
Ένα εικοσιτετράωρο αργότερα o 28χρονος οδηγός υπέκυψε στα τραύματα του, με το ημερολόγιο να γράφει 15 Μαΐου 1986. Η τραγική ειρωνεία ήταν ότι τα τραύματα της σύγκρουσης ήταν ελαφρά και αν είχε κατασβεστεί εγκαίρως η φωτιά θα είχε γλιτώσει το μοιραίο. Κατέληξε από εισρόφηση καπνού.
Η F1 είχε πάρει το μάθημά της. Αναβάθμισε τα στάνταρ ασφαλείας κατά τη διάρκεια των δοκιμών, αγγίζοντας εκείνα που ίσχυαν σε συνθήκες αγώνα, στο μεταξύ όμως ένα ακόμη “αστέρι” είχε χαθεί.
1987 Mansell VS Piquet – μέρος 2ο
Το 1987 η FIA αποφάσισε ότι θα καταργούσε τους turbo κινητήρες, ωστόσο προκειμένου να γίνει ομαλά η μετάβαση, η απαγόρευση θα ίσχυε τη σεζόν του 1989. Για τον λόγο αυτό εισήγαγε δύο νέα πρωταθλήματα για ατμοσφαιρικά μονοθέσια. Το Jim Clark Trophy για οδηγούς και το Colin Chapman Trophy για κατασκευαστές. Η κίνηση αποσκοπούσε, αφενός να ενθαρρυνθούν οι ομάδες να αλλάξουν τους κινητήρες τους ενόψει της απαγόρευσης, αφετέρου να μειωθεί το κόστος των ομάδων αλλά και η δύναμη των μονοθεσίων, με αντίκτυπο στην ασφάλεια των αγωνιζομένων. Προκειμένου να μικρύνει η ψαλίδα στην απόδοση μεταξύ των δύο τύπων κινητήρων, η FIA θέσπισε όριο 4 bar στην πίεση υπερπλήρωσης. Ωστόσο λόγω συνεχούς τεχνικής εξέλιξης των μονοθεσίων, οι χρόνοι ήταν παραπλήσιοι με αυτούς του ’86, αν όχι γρηγορότεροι σε ορισμένες περιπτώσεις.
Το πρωτάθλημα εξελίχθηκε σε υπόθεση των οδηγών της Williams, οι οποίοι πέτυχαν από κοινού 9 νίκες σε 16 grands prix. Ωστόσο για άλλη μία φορά, οι Prost και Senna δήλωσαν βροντερά το “παρών” κερδίζοντας από 2 φορές έκαστος στους πρώτους 5 αγώνες. Να σημειωθεί, ότι η Lotus του Βραζιλιάνου φορούσε πλέον στην πλάτης της κινητήρες της Honda. Ο Mansell πέτυχε την 1η του νίκη στη σεζόν στην Ίμολα, 2ο σταθμό του Πρωταθλήματος, όταν προσπέρασε τον poleman Senna στο 2ο γύρο του αγώνα, κερδίζοντας τον Βραζιλιάνο με διαφορά 27,5 δευτερόλεπτα.
Ο Nelson Piquet δεν συμμετείχε στον αγώνα για προληπτικούς λόγους, καθώς στις δοκιμές της Παρασκευής συγκρούστηκε στις μπαριέρες της στροφής Tamburello. Στα επόμενα 3 GP που ακολούθησαν, παρόλο που ο Βρετανός βρισκόταν στην pole και στις 3 περιπτώσεις, κατάφερε να αποκομίσει μόλις 2 βαθμούς από έναν τερματισμό στην 5η θέση, καθώς εγκατέλειψε δύο φορές. Αντίθετα ο Piquet στο ίδιο διάστημα συγκέντρωσε 12 βαθμούς. Στον 6ο αγώνα του Πρωταθλήματος, το Γαλλικό GP, οι δύο team-mates μονομάχησαν για τη νίκη, με τον Mansell να κερδίζει στα ίσα περνώντας από την εσωτερική τον Βραζιλιάνο team-mate του, όταν ο τελευταίος έστριψε πολύ ανοιχτά.
Ο Piquet βέβαια δεν είχε την ευκαιρία να πιέσει τον Βρετανό, καθώς κατά τη διάρκεια ενός pit-stop, έσβησε ο κινητήρας του μονοθεσίου του και παρέμεινε εντός pit-lane για 16 βασανιστικά δευτερόλεπτα (ένα γρήγορο pit-stop της εποχής διαρκούσε 7-9 δευτερόλεπτα), τερματίζοντας τελικά στη 2η θέση 7,7 δευτερόλεπτα πίσω από τον νικητή.
Η κόντρα των δύο οδηγών κορυφώθηκε στον επόμενο αγώνα, το Βρετανικό GP στο Silverstone, όπου στον εντός έδρας για τον Mansell αγώνα, ο Piquet πήρε την pole με διαφορά μόλις 0,070 δευτερόλεπτα από τον team-mate του. Στον αγώνα ο Βραζιλιάνος κράτησε τη θέση του, οδηγώντας χωρίς να κάνει στάση στα pits. Ο Mansell δυσκολευόταν να ακολουθήσει τον ρυθμό του πρωτοπόρου και στον 35ο γύρο μπήκε στα pits για αλλαγή ελαστικών, επιστρέφοντας στην πίστα σχεδόν μισό λεπτό πίσω από τον team-mate του.
Καταρρίπτοντας το ρεκόρ γύρου 8 φορές, κατάφερε να καλύψει τη διαφορά και με 4 γύρους να απομένουν για το πέσιμο της καρό σημαίας, βρισκόταν κολλημένος πίσω από την ουρά της έτερης Williams. Με μία φανταστική μανούβρα 3 γύρους πριν το τέλος, ο Mansell κατάφερε να περάσει τον Piquet και να πάρει τη νίκη. Αναμενόμενα, η Honda δεν έκρυψε τη δυσαρέσκεια της για την ενέργεια του Mansell, καθώς διακινδύνευσε ένα άνετο 1-2. Στο μεταξύ το πρωτάθλημα είχε πάρει φωτιά, καθώς ο πρωτοπόρος της βαθμολογίας Senna μετρούσε 31 βαθμούς, έχοντας πίσω του τους δύο οδηγούς της Williams ισόπαλους με 30. Ελάχιστα πιο πίσω στους 26, βρισκόταν ο Prost.
Στο 10:40 δες την προσπέραση του Mansell, σε περιγραφή των Murray Walker και James Hunt (R.I.P. και για τους δύο).
Ο Piquet έπρεπε να περιμένει μέχρι το Hockenheim, 8ο γύρο του Πρωταθλήματος, για να πετύχει την 1η του νίκη στη σεζόν, σε έναν αγώνα όπου η Mc Laren του Prost έδειχνε πολύ ανταγωνιστική, οδηγώντας τον αγώνα από την 1η θέση. Ωστόσο αποδείχθηκε αναξιόπιστη, καθώς 5 γύρους πριν το τέλος εγκατέλειψε από βλάβη στα ηλεκτρικά, παραδίδοντας τη νίκη αλλά και τους 9 βαθμούς στα χέρια του Piquet.
Ο Βραζιλιάνος στάθηκε τυχερός και στο Hungaroring, καθώς κέρδισε, όταν ο Βρετανός team-mate του έχασε το παξιμάδι του πίσω δεξιά τροχού του, με 6 γύρους να απομένουν για το πέσιμο της καρό σημαίας. Με τον Piquet να συγκεντρώνει 18 βαθμούς σε διάστημα δύο αγώνων, ενώ αντίθετα με τον Mansell να μένει στο μηδέν λόγω των δύο σερί εγκαταλείψεών του, τα πράγματα έπαιρναν άσχημη τροπή για τον Βρετανό, καθώς φιγουράριζε στην 3η θέση της βαθμολογίας 11 βαθμούς πίσω από τον Senna.
Ταυτόχρονα με τα αγωνιστικά δρώμενα, το μεταγραφικό παζάρι και το παρασκήνιο “έδιναν και έπαιρναν”. Κατά τη διάρκεια του Ουγγρικού GP έγινε γνωστό ότι ο Piquet θα αγωνιζόταν με την Lotus την επόμενη χρονιά, φυσικά με κινητήρες Honda και με συμβόλαιο Νο1 οδηγού. Πολύ σύντομα, στη Monza, θα επιβεβαιώνονταν και οι φήμες που ήθελαν τον Senna να οδηγεί για την Mc Laren το ’88, αλλά και την Honda να “σπάει” το συμβόλαιο της με την Williams για τα μάτια της McLaren.
Ήταν φανερό ότι η Honda δεν μπόρεσε ποτέ να χωνέψει την απώλεια του τίτλου των οδηγών το 1986, αλλά ούτε και την πεισματική άρνηση του Sir Frank να προμοτάρει σαν Νο1 οδηγό τον Nelson Piquet. Αν προστεθεί και η απόρριψη της πρότασης του Ιαπωνικού Γίγαντα από τον F.W., για αντικατάσταση του Mansell με τον “δικό της” Satoru Nakajima, χωρίς να είναι επιβεβαιωμένο πότε ακριβώς έπεσε η πρόταση στο τραπέζι, καταλαβαίνει κανείς γιατί η Honda γύρισε την πλάτη στην ομάδα που την επανέφερε στις αγωνιστικές επιτυχίες. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Frank Williams μη χάνοντας χρόνο, έκλεισε άμεσα συμφωνία με την Judd, για προμήθεια ατμοσφαιρικών κινητήρων V8 την επόμενη σεζόν.
Ο Mansell επέστρεψε στις νίκες στην Αυστρία, σε έναν επεισοδιακό αγώνα με τρείς εκκινήσεις, καθώς στις πρώτες δύο υπήρξαν πολλαπλές συγκρούσεις. Παρόλο που ο Βρετανός έχασε δύο θέσεις στην εκκίνηση, με αποτέλεσμα να βρεθεί στην 4η θέση, κατάφερε να περάσει τον team-mate του και να πάρει τη νίκη με διαφορά σχεδόν ενός λεπτού. Ωστόσο στην Monza ο Piquet, χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά τη νέα ενεργή ανάρτηση της Williams, πέτυχε την pole αλλά και την 3η του νίκη στη σεζόν, όταν 8 γύρους πριν το τέλος του αγώνα ο πρωτοπόρος Senna βγήκε προς στιγμή εκτός πίστας.
Ο οδηγός της Lotus, με μονοθέσιο εφοδιασμένο με ενεργή ανάρτηση από την αρχή της σεζόν, αγωνιζόταν χωρίς να κάνει pit-stop, ωστόσο κατάφερε να συνεχίσει και να τερματίσει στη 2η θέση. Ο Mansell αρκετά πιο πίσω τερμάτισε 3ος, σχεδόν 50 δευτερόλεπτα πίσω από τον νικητή, με συμβατική ανάρτηση στο μονοθέσιο του.
Στην Πορτογαλία (Estoril) ο Gerhard Berger έκανε την έκπληξη, κατακτώντας την πρώτη pole position για την Ferrari, μετά τον εναρκτήριο αγώνα της σεζόν του 1985. Και εδώ χρειάστηκαν δύο εκκινήσεις, με τον Mansell να νικά και τις δύο φορές τον Berger, με τον Αυστριακό να παίρνει τη θέση του πίσω στο τέλος του 1ου γύρου, παίρνοντας το slipstream από τον Βρετανό.
Ο τελευταίος εγκατέλειψε στον 14ο γύρο από ηλεκτρική βλάβη. Λίγες ώρες πριν, άφηνε αιχμές για το κατά πόσο η Honda προμήθευε τους ίδιους κινητήρες σε αυτόν και τον Piquet. Τρείς γύρους πριν την καρό σημαία και υπό την πίεση του Prost, ο Berger έχασε το πίσω μέρος της Ferrari και βγήκε εκτός πίστας, κάνοντας δώρο τη νίκη στον Γάλλο. Ωστόσο κατάφερε να συνεχίσει και να πάρει τελικά τη 2η θέση, με τον Piquet να συμπληρώνει το βάθρο και να απομακρύνεται περισσότερο από τους διώκτες του, Senna και Mansell.
Σημείωση
Ήταν η 28η νίκη για τον Prost, με την οποία ξεπέρασε το ρεκόρ του Sir Jackie Stewart. Στον επόμενο αγώνα θα ξεπερνούσε το ρεκόρ των 54 podium του Niki Lauda.
Jerez 1987. Mansell και Piquet με τις Williams FW11B. Πίσω τους ακολουθεί η Lotus 99T του Senna. Ακόμη πιο πίσω διακρίνεται η Ferrari F1/87 του Gerhard Berger
Ο Mansell κέρδισε το Ισπανικό GP, σε έναν αγώνα όπου, αφού πέρασε τον Piquet στο τέλος του 1ου γύρου, οδήγησε αλάνθαστα μέχρι το τέλος. Ο Piquet, σε έναν πολύ κακό για τον ίδιο αγώνα (αργό pit-stop, τετ-α-κε, έξοδος από την πίστα που τον οδήγησε σε 4ο pit-stop) τερμάτισε στην 4η θέση, εκτός podium για πρώτη φορά στη σεζόν. Στο Μεξικό η Wiliams παρέταξε τις FW11B με την συμβατική ανάρτηση και ο Mansell πέτυχε την 8η του pole στη σεζόν. Ωστόσο με μία κακή του εκκίνηση έπεσε στην 5η θέση, ενώ μπροστά του οι Prost και Piquet είχαν επαφή, με αποτέλεσμα ο Βραζιλιάνος να βρεθεί στην τελευταία θέση και ο Prost να εγκαταλείψει τον αγώνα του.
Ο Mansell επωφελήθηκε και βρισκόταν πλέον στην 3η θέση, ενώ μπροστά Berger και Boutsen (Benetton-Ford) έδιναν μάχη για την 1η θέση. Μάχη η οποία έληξε άδοξα, καθώς αμφότεροι εγκατέλειψαν από βλάβες, γεγονός που έφερε τον Mansell να ηγείται της κούρσας. Στο μεταξύ ο Piquet, με ατομική υπερπροσπάθεια και εκμεταλλευόμενος τις πολλές εγκαταλείψεις είχε αναρριχηθεί στην 4η θέση.
Περίπου στα μισά του αγώνα, η σφοδρή σύγκρουση μιας Arrows έφερε την μαύρη σημαία, αλλά και μία επανεκκίνηση, κατά την οποία ο Piquet πήρε την πρωτοπορία αλλά και την καρό σημαία. Ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα καθορίστηκε από τους συνολικούς χρόνους των δύο σκελών, καθώς στο 1ο ο Mansell προηγούνταν κατά 43 δευτερόλεπτα αλλά ο Piquet μπόρεσε να καλύψει μόνο τα 17 δευτερόλεπτα με τελικό νικητή τον Mansell με 26 δευτερόλεπτα διαφορά.
Η F1 επέστρεψε στην Ιαπωνία για πρώτη φορά μετά το 1977, αυτή τη φορά στην ιδιόκτητη πίστα της Honda, την Suzuka. Η διαφορά των δύο διεκδικητών ήταν μόλις 12 βαθμοί και το σκηνικό είχε στηθεί για μία τεταμένη μονομαχία, που θα έκρινε το Πρωτάθλημα. Ο Mansell ήξερε ότι έπρεπε να κερδίσει τον αγώνα, αν ήθελε να στεφθεί Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Στα δοκιμαστικά της Παρασκευής βγαίνοντας από μία δεξιά στροφή, “έχασε” την ουρά της Williams και κατέληξε με δύναμη πάνω στα προστατευτικά ελαστικά.
Η σύγκρουση προκάλεσε τραυματισμούς στη σπονδυλική του στήλη, συνεπώς ο Βρετανός δεν μπορούσε να αγωνιστεί, κάτι που σήμαινε ότι ο Piquet είχε κατακτήσει τον 3ο και τελευταίο του τίτλο. Παρόλο που ο Mansell πέτυχε 6 νίκες έναντι 3 του Piquet, η συνέπεια του Βραζιλιάνου στο podium (8 φορές) ήταν αυτή που τον έφερε στην 1η θέση του βαθμολογικού πίνακα από το 8ο GP μέχρι το τέλος. Στον αντίποδα, ο Mansell πέρα από τις 6 του νίκες, είχε μία 3η, μία 5η και μία 6η θέση και αρκετή ατυχία καθώς εγκατέλειψε σε 4 περιπτώσεις ενώ βρισκόταν 1ος ή 2ος.
Πέτυχε 8 poles, τις διπλάσιες από τον team-mate του, ενώ επικράτησε και στις κατατακτήριες με σκορ 10-4. O Piquet ωστόσο τον ξεπέρασε στους ταχύτερους γύρους, πετυχαίνοντας 4 έναντι 3 του Βρετανού. Με αυτό τον τρόπο έληξε μία από τις πιο έντονες αντιπαλότητες που γνώρισε ποτέ η F1, μια αντιπαλότητα δύο ετών, που συχνά συγκαταλέγεται στο top 10 ή ακόμα και στο top 5 όλων των εποχών.
Βίντεο από το ατύχημα του Mansell στο Ιαπωνικό grand prix.
Οι δύο άσπονδοι φίλοι ξαναβρέθηκαν το 2013, με αφορμή ένα διαφημιστικό σποτ για την προώθηση του Ford Fusion (λέγε με Mondeo), ενώ έδωσαν και από κοινού μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μπορεί κανείς να αναζητήσει και να δει στο youtube. Στο video που ακολουθεί, γύρω στο 10ο λεπτό, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει τον σεβασμό που τρέφει ο ένας για τον άλλο, καθότι, όντας και οι δύο μεγάλες προσωπικότητες, σε συνδυασμό με την ωριμότητα που φέρνει το πέρασμα του χρόνου, αντιλαμβάνονται ότι η αντιπαλότητά τους αρχίζει και τελειώνει μέσα στα όρια μιας πίστας.
1988
Το 1988 το όριο υπερπλήρωσης των turbo κατέβηκε στα 2,5 bar (από 4 το ’87) και το μέγιστο επιτρεπόμενο φορτίο καυσίμου μειώθηκε στα 150 από 195 λίτρα.
Η σεζόν βρίσκει τον Mansell ως αδιαφιλονίκητο No1 στην Williams με team-mate τον πολύπειρο Ιταλό οδηγό, Riccardo Patrese. Πέντε μήνες μετά τον σοβαρό τραυματισμό του στην Ιαπωνία, ο Mansell κατέταξε την FW12 στη 2η θέση στον εναρκτήριο αγώνα στη Βραζιλία, πίσω από τον poleman Senna, ξεπερνώντας τον υπετροφοδοτούμενο ανταγωνισμό των: Prost, Piquet αλλά και των δύο Ferrari.
Ωστόσο παρά την ανέλπιστα καλή αρχή που έκανε ο Βρετανός, δεν κατάφερε να τερματίσει σε επτά σερί αγώνες, καθώς ταλαιπωρήθηκε από την κακή αξιοπιστία του 3.5 λίτρων V8 κινητήρα της πρωτοεμφανιζόμενης στην F1 Judd (5 εγκαταλείψεις λόγω κινητήρα). Ένα ακόμη μειονέκτημα της FW12 ήταν η χρήση ενεργής ανάρτησης, η οποία εκτός από το επιπλέον βάρος (25 κιλά) που πρόσθετε στο μονοθέσιο, αντλούσε και ένα 5% απόδοσης από τον κινητήρα, προκειμένου να λειτουργήσει, με αποτέλεσμα το μονοθέσιο να είναι ακόμα πιο αργό, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι η διαφορά απόδοσης με την Honda και την Ferrari ανερχόταν ήδη στα 50 άλογα.
Στο Silverstone, 8ο σταθμό του Πρωταθλήματος, η Williams αντικατέστησε την ενεργή ανάρτηση με μία συμβατική και η FW 12 άρχισε να δείχνει λίγο πιο ανταγωνιστική. Ο Mansell δεν κατάφερε να την πλασάρει υψηλότερα από την 11η θέση της εκκίνησης, αλλά στον αγώνα, ο οποίος διεξήχθη υπό βροχή, τερμάτισε δεύτερος 23 δευτερόλεπτα πίσω από τον Senna, έχοντας προσπεράσει τις Ferrari των Alboreto και Berger, σκορπώντας χαμόγελα στους Βρετανούς φιλάθλους.
Επιπροσθέτως, σημείωσε τον ταχύτερο γύρο του αγώνα. Κατά τη διάρκεια του τριημέρου στο Βρετανικό GP, ο Mansell επιβεβαίωσε τις φήμες που τον ήθελαν να οδηγεί για τη Ferrari την επόμενη χρονιά. Ακόμη και η ανακοίνωση του Frank Williams για συνεργασία με την Renault και αποκλειστική χρήση των κινητήρων της την επόμενη σεζόν, δεν στάθηκε ικανή να αλλάξει γνώμη στο Βρετανό.
Το μονοθέσιο που έφερε την Williams από τα σαλόνια στα…αλώνια. Η FW12
Στο Hungaroring κατάφερε να πετύχει τον 2ο καλύτερο χρόνο, μόλις 0,108 δευτερόλεπτα πίσω από τον Senna. Στον αγώνα ήταν σε θέση να πιέσει τον Βραζιλιάνο αλλά στον 12ο γύρο το παράκανε και πάτησε εκτός πίστας κάνοντας μία πιρουέτα 360 μοιρών. Κατάφερε να συνεχίσει, αλλά στον 58ο γύρο εγκατέλειψε, μη μπορώντας να αντέξει τα συμπτώματα της ανεμοβλογιάς, καθώς είχε νοσήσει από την “παιδική” ασθένεια.
Η μη συμμόρφωση στις εντολές γιατρού να μην αγωνιστεί στην Ουγγαρία, οδήγησαν τον Βρετανό στο να χάσει τους δύο επόμενους αγώνες σε Spa και Monza. Ο μόλις 2ος, αλλά και τελευταίος τερματισμός του στη σεζόν, ήρθε στον 14ο αγώνα της σεζόν, στην Jerez για το Ισπανικό GP. Ο Mansell πλάσαρε την FW12 στην 3η θέση και τερμάτισε 2ος, 26 δευτερόλεπτα πίσω από τον νικητή Prost. Σε έναν κακό αγώνα για τον Senna, ο Βρετανός κατάφερε να τον περάσει και να τον κρατήσει πίσω του σε όλο τον αγώνα.
Με 12 βαθμούς τερμάτισε την σεζόν στην 9η θέση των οδηγών, ξεπερνώντας τον ομόσταβλό του Riccardo Patrese που συγκέντρωσε 8 και κατέλαβε την 11η θέση. Στις κατατακτήριες δοκιμές ο Βρετανός συνέτριψε τον Ιταλό με σκορ 13-1. Η Williams μέτρησε συνολικά 20 εγκαταλείψεις και από Πρωταθλήτρια Κατασκευαστών, έπεσε στην 7η θέση, πίσω από τις: Benetton, Arrows αλλά και από την March η οποία χρησιμοποιούσε τον ίδιο κινητήρα.
Ιαπωνικό GP, Suzuka 1988: Ο Mansell “ίπταται” μετά από επαφή με τον παλιό team-mate του, Nelson Piquet
Το Πρωτάθλημα εξελίχθηκε σε αποκλειστική υπόθεση της Mc Laren, η οποία εξοπλισμένη με νέο κινητήρα Honda, εξελιγμένο για εκείνη μονάχα τη σεζόν, πέτυχε 15 νίκες σε 16 αγώνες, και μόνο από κακή εκτίμηση του Senna στο Ιταλικό GP, όταν 2 γύρους πριν το τέλος είχε επαφή με μονοθέσιο που προσπάθησε να ντουμπλάρει, δεν πέτυχε το απόλυτο. Ίσως πάλι συνωμότησε το σύμπαν, προκειμένου η Ferrari να κάνει το 1-2 αποτίοντας με τον καλύτερο τρόπο φόρο τιμής στον “Commendatore”, ο οποίος έφυγε από τη ζωή 4 εβδομάδες πριν.
Το ρεκόρ της Mc Laren καταρρίφθηκε το 2014, όταν η Mercedes κέρδισε 16 GP αλλά σε σύνολο 19 αγώνων. Επιπλέον η Βρετανική ομάδα σημείωσε 10 τερματισμούς 1-2 και είδε τα μονοθέσια της να “κλειδώνουν” την 1η σειρά της εκκίνησης 12 φορές. Ο “μεγάλος” Ayrton Senna πήρε τον 1ο του τίτλο στη Suzuka, προτελευταίο GP της σεζόν, αφού κατάφερε να επανακάμψει από την 14η θέση στην οποία βρέθηκε, όταν μετά την εκκίνηση έσβησε ο κινητήρας του. Οδηγώντας εξαιρετικά στην υγρή πίστα, κατάφερε να κερδίσει τις χαμένες θέσεις αλλά και να περάσει τον ομόσταβλό του, φτάνοντας στη νίκη και ταυτόχρονα στον Παγκόσμιο Τίτλο.
Διάβασε ακόμη
Αφιέρωμα: Οι “άλλοι” παγκόσμιοι πρωταθλητές της Formula 1 – Nigel Mansell [Μέρος 2ο]