Στο προηγούμενο άρθρο είχαμε αφήσει στη μέση στην ιστορία του Nigel Mansell και σε αυτό θα την ολοκληρώσουμε, συνεχίζοντας την από το 1989, την χρονιά που ο Mansell μετακόμισε στην Ferrari.
1989 Scuderia Ferrari
Έτος 1977. Η εργοστασιακή ομάδα της Renault κάνει την εμφάνιση της στην F1 εισάγοντας μία καινοτομία, τον στροβιλοσυμπιεστή καυσαερίων, γνωστότερο σε όλους μας ως turbo. Αν και αρχικά αντιμετωπίστηκε με σκεπτικισμό από τους αντιπάλους της, σύντομα όσοι μπορούσαν, ακολούθησαν το παράδειγμα της. 1989 και η F1 αφήνει πίσω της την εποχή του turbo, για να ανατείλει και πάλι η εποχή των ατμοσφαιρικών κινητήρων, αυτή τη φορά με όριο στα 3,5 λίτρα. Από πλευράς μηχανολογικού συνόλου, η Ferrari έκανε αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά. Κατασκεύασε έναν νέο V12.
Ο Mansell είχε την τιμή να είναι ο τελευταίος οδηγός που στρατολογήθηκε στην Scuderia, επί των ημερών του ιδίου του Enzo Ferrari, πριν τον θάνατο του τελευταίου στις 14 Αυγούστου του 1988. Η “δια χειρός” John Barnard, Ferrari 640, είχε να επιδείξει κάτι το πραγματικά επαναστατικό. Το πρώτο ημί-αυτόματο (επτατάχυτο) κιβώτιο ταχυτήτων στην F1.
Στον εναρκτήριο αγώνα της σεζόν, στην πίστα Jacarepagua του Ρίο, η 640 κέρδισε στο ντεμπούτο της στα χέρια του Mansell. Ο “il leone”, όπως τον αποκαλούσαν οι tifosi, με αυτή τη νίκη ισοφάρισε το ρεκόρ του Mario Andretti, ο οποίος το 1971 είχε κερδίσει στο ντεμπούτο του με την Ιταλική ομάδα. Ταυτόχρονα ήταν η πρώτη νίκη μονοθεσίου με ημί-αυτόματο κιβώτιο. Ωστόσο η συνέχεια μόνο ανάλογη δεν ήταν, καθώς δεν έλλειψαν τα “προβλήματα νεότητας” του νέου κιβωτίου, που οδήγησαν τον Mansell σε 4 σερί εγκαταλείψεις (από τις 7 συνολικά), μετά τη νίκη του στη Βραζιλία. Ανέβηκε στο 2ο σκαλί του βάθρου σε Paul Ricard και Silverstone και τερμάτισε 3ος στο Hockenheim.
Επέστρεψε στις νίκες στο Hungaroring, όπου πέτυχε την χειρότερη του, σε κατατακτήριες δοκιμές, επίδοση στη σεζόν πλασάροντας την 640 μόλις στη 12η θέση. Στον αγώνα εκκίνησε πολύ καλά και μετά την 1η στροφή βρισκόταν ήδη 8ος. Σύντομα βρέθηκε πολύ κοντά στους 4 πρώτους, οι οποίοι είχαν σχηματίσει ένα “τρενάκι”. Πέρασε εύκολα τον Prost και στον 58ο από τους 77 γύρους είχε κολλήσει πίσω από τον Senna. Όταν επιχείρησαν να ντουμπλάρουν τον Stefan Johansson, ο οποίος κινούνταν σχετικά αργά, ο Mansell εκμεταλλεύτηκε την στιγμιαία ολιγωρία του Senna και πέρασε στην 1η θέση.
Πήρε την καρό σημαία αφήνοντας 26 δευτ. πίσω τον Βραζιλιάνο άσσο. Στο βρεγμένο Spa που ακολούθησε ανέβηκε για 4η φορά στο βάθρο, στην 3η θέση, ωστόσο στη Monza εγκατέλειψε για 5η φορά λόγω κιβωτίου.
Φτάνουμε στην Πορτογαλία για ένα “μελανό” σημείο της σεζόν. Οι Ferraris έδειχναν να έχουν καλό ρυθμό, με τον Berger να είναι επικεφαλής του αγώνα, με την Ferrari με το Νο 28, και τους Senna-Mansell να ακολουθούν. Στον 8ο γύρο ο Βρετανός πέρασε τον Βραζιλιάνο και στον 24ο έκανε το ίδιο στον ομόσταβλό του. Όταν ήρθε η ώρα των pit-stops, ο Mansell μπήκε λίγο γρηγορότερα απ’ ότι έπρεπε και στο φρενάρισμα μπλόκαρε τους τροχούς του, με αποτέλεσμα να χάσει το pitbox της Ferrari για λίγα μόλις μέτρα.
Στη συνέχεια και πριν προλάβει το pit-crew να τον επαναφέρει στη σωστή θέση, έβαλε όπισθεν και κινήθηκε προς τα πίσω, κάτι που εντός pit-lane απαγορευόταν ρητά από τους κανονισμούς. Όταν επέστρεψε στην πίστα οι κριτές του έδειξαν την μαύρη σημαία, που σήμαινε τον αποκλεισμό του από τον αγώνα. Ωστόσο ο Mansell φάνηκε να την αγνοεί και συνέχιζε να πιέζει προκειμένου να φτάσει τον Senna. Μπαίνοντας στον 48ο γύρο οι κριτές έδειξαν ξανά την μάυρη σημαία στον Βρετανό, αλλά ο τελευταίος σκεφτόταν μόνο πως θα μπορέσει να περάσει μπροστά από τον Βραζιλιάνο και όταν το επιχείρησε στην 1η στροφή, υπήρξε επαφή μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να καταλήξουν στην αμμοπαγίδα.
Ο Mansell τιμωρήθηκε με απαγόρευση συμμετοχής στον επόμενο αγώνα και η Ferrari με πρόστιμο 50.000 δολαρίων. Υπερασπιζόμενος τον εαυτό του σε συνέντευξη τύπου, ο Βρετανός ανέφερε ότι δεν είδε ποτέ την μαύρη σημαία καθώς αγωνιζόταν για την 2η θέση. Ωστόσο το περιστατικό αυτό ζημίωσε τον Senna, ο οποίος είδε τις ελπίδες του για την κατάκτηση ενός 2ου τίτλου να μειώνονται δραματικά.
Τελικά ο Alain Prost, υπό αμφιλεγόμενες συνθήκες και αρκετό παρασκήνιο, κατέκτησε τον 3ο του παγκόσμιο τίτλο, τη σεζόν του 1989.
Στο βαθμολογικό πίνακα, το όνομα του Mansell φιγουράριζε στην 4η θέση (38 βαθμοί) έχοντας δύο βαθμούς λιγότερους από τον πρώην team-mate του, Riccardo Patrese (Williams), που τερμάτισε την σεζόν 3ος. Αναδείχθηκε ισόπαλος στις κατατακτήριες (7-7) αλλά επικράτησε στους αγώνες έναντι του ομόσταβλού του, Gerhard Berger, ο οποίος τερμάτισε μόλις σε τρεις αγώνες (μία νίκη, 2 δεύτερες θέσεις, 21 βαθμοί/7η θέση) έχοντας υποστεί 12 εγκαταλείψεις.
Η Ferrari τερμάτισε στην 3η θέση των κατασκευαστών, 18 βαθμούς πίσω από την παλιά ομάδα του Mansell, την Williams. Ο Gerhard Berger είχε ένα σοκαριστικό ατύχημα στην Imola και στην στροφή Tamburello, αλλά η άμεση επέμβαση των ανθρώπων της πίστας συνέβαλε ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα, καθώς το ατύχημα ξύπνησε μνήμες από το Nurburgring του 1976.
Σημείωση
Ο Γάλλος οδηγός της AGS, Philippe Streiff είχε ένα βίαιο ατύχημα στις δοκιμές πριν την έναρξη της σεζόν στο Ρίο. Κατάφερε να επιβιώσει, ωστόσο υπέστη τετραπληγία, συνέπεια του ατυχήματος.
1990
Ύστερα από τον τρόπο με τον οποίο κρίθηκε το Πρωτάθλημα της προηγούμενης σεζόν, είχε γίνει ξεκάθαρο ότι Senna και Prost δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν κάτω από την ίδια “στέγη”. Προηγήθηκε δήλωση του Prost σε συνέντευξη τύπου στο Γαλλικό GP, για αποχώρησή του από την McLaren στο τέλος της σεζόν, για να ακολουθήσει 5 αγώνες μετά, στη Monza, η επίσημη ανακοίνωση της συνεργασίας του με την Ferrari. Η Ιταλική ομάδα επιθυμούσε διακαώς να εντάξει τον Γάλλο οδηγό στους κόλπους της και όπως ήταν αναμενόμενο, με τρείς Παγκόσμιους τίτλους στις αποσκευές του, ο Prost συσπείρωσε την ομάδα γύρω από το πρόσωπό του αναλαμβάνοντας ρόλο 1ου οδηγού.
Ενδεικτικό της επιρροής του στην Ιταλική ομάδα είναι το εξής περιστατικό. Μετά το Γαλλικό GP όπου ο Mansell πέτυχε την pole (με τον Prost 4ο στο grid), ο Γάλλος ζήτησε και πήρε το μονοθέσιο του Βρετανού για τον αγώνα στο Silverstone, κρυφά από τον Mansell. Ο τελευταίος κατάλαβε τι είχε συμβεί, όταν το μονοθέσιο που οδήγησε στο Βρετανικό GP, είχε διαφορετική συμπεριφορά απ’ ότι στον Γαλλικό αγώνα. Αναμφισβήτητα ο Mansell κατάφερε να σταθεί επάξια απέναντι στο νέο του ομόσταβλο, τουλάχιστον όσον αφορά τις κατατακτήριες δοκιμές, όπου αναδείχθηκαν ισόπαλοι (8-8).
Ομοίως ο “il leone” ξεπέρασε τον “κ. Καθηγητή” σε pole positions (3-0) και σε ταχύτερους γύρους (3-2). Ωστόσο στα αγωνιστικά αποτελέσματα ο Γάλλος επικράτησε του Βρετανού με 5-1 νίκες, ενώ ταυτόχρονα διεκδικούσε τον τίτλο μέχρι τέλους, όντας η μόνη απειλή για τον Senna.
Ανάμεσα στα highlights της σεζόν συγκαταλέγεται η μάχη του με τον πρώην ομόσταβλο του, Gerhard Berger, για τη 2η θέση στο GP του Μεξικό. Ο Αυστριακός τον πέρασε από την εσωτερική σε μια δεξιά στροφή, φρενάροντας πιο αργά και με τον εμπρός δεξιά τροχό να μπλοκάρει. Ωστόσο ο Mansell ήταν αποφασισμένος, και με ελάχιστους γύρους να απομένουν για την ολοκλήρωση του αγώνα, πέρασε τον Berger από την εξωτερική, μπαίνοντας στην Peraltada, μία από τις γρηγορότερες στροφές στο τότε καλεντάρι.
Στο Silverstone και αφού αποσύρθηκε από τον αγώνα λόγω κιβωτίου, μία από τις επτά εγκαταλείψεις του στη σεζόν, σε έναν αγώνα μάλιστα που θα μπορούσε να έχει κερδίσει (Ήταν 1ος στους γύρους 12-21 και 28-42 από 64 συνολικά), σόκαρε την κοινή γνώμη όταν ανακοίνωσε σε μερίδα δημοσιογράφων την απόσυρση του από την F1 στο τέλος της σεζόν.
Το καλύτερο αποτέλεσμα της σεζόν ήρθε στην Πορτογαλία και στην πίστα του Estoril, όπου οι Ferraris εκκινούσαν από την 1η σειρά της εκκίνησης, με τον Mansell στην pole position. Όταν τα κόκκινα φώτα έσβησαν, ο Βρετανός σπίναρε πολύ τους τροχούς του με αποτέλεσμα να κινηθεί δεξιά προς το μέρος του Prost, με τον Γάλλο να γλιτώνει στο παρά τρίχα μία πιθανή επαφή με το pitwall.
Οι McLarens άδραξαν την ευκαιρία και πέρασαν στις 2 πρώτες θέσεις με τον Mansell να ακολουθεί από την 3η θέση. Στην προσπάθεια να μείνει κοντά στα Βρετανικά μονοθέσια, γλίστρησε στην είσοδο μιας δεξιάς στροφής, με αποτέλεσμα να στρίψει πολύ ανοιχτά. Ο Prost που ακολουθούσε κατά πόδας δεν άφησε την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη και πέρασε μπροστά.
Όταν ολοκληρώθηκαν τα pit-stops, ο Senna βρισκόταν επικεφαλής του αγώνα, αλλά στην 1η στροφή του 50ου γύρου δέχθηκε προσπέρασμα από τον Mansell. Ο Βρετανός κατάφερε να κερδίσει και να ξορκίσει κατά κάποιο τρόπο, τα άσχημα για τον ίδιο, γεγονότα της προηγούμενης χρονιάς στην συγκεκριμένη πίστα.
Να σημειωθεί ότι στο Estoril χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στην F1 traction control από την Ferrari 641.
Ο Mansell στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Estoril. Δεν χρειάζονται συστάσεις για τους άλλους δύο οδηγούς. Δεξιά ο Πρόεδρος της FIA Jean-Marie Balestre. Αριστερά μόλις που διακρίνεται ο Cesare Fiorio, πρώην διευθυντής της παντοδύναμης αγωνιστικής ομάδας της Lancia και τότε αγωνιστικός διευθυντής της Ferrari
Ο Mansell ανέβηκε άλλες δύο φορές στο δεύτερο σκαλί του βάθρου σε Ισπανία, όπου μάλιστα η Ferrari πέτυχε το δεύτερό της 1-2, και σε Αυστραλία στον τελευταίο αγώνα της σεζόν. Συγκέντρωσε 37 βαθμούς και κατατάχθηκε στην 5η θέση, πίσω από τους: Senna, Prost, Piquet και Berger. Ο Senna κατέκτησε τον 2ο τίτλο του στην Ιαπωνία, πέφτοντας πάνω στον Prost με αποτέλεσμα να αχρηστευτούν και τα δύο μονοθέσια. Όπως παραδέχθηκε και ο ίδιος πολύ αργότερα, η ενέργεια του ήταν σκόπιμη. Η Ferrari έδωσε σκληρή μάχη για το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών αλλά έμεινε 2η, έντεκα βαθμούς πίσω από την McLaren.
Σημείωση
Ο Martin Donnelly, οδηγός της Lotus στην πρώτη του σεζόν στην F1, ενεπλάκη στο τρομακτικότερο ίσως ατύχημα των τελευταίων τότε ετών. Κατά τη διάρκεια των ελεύθερων δοκιμών της Παρασκευής για το Ισπανικό GP, συγκρούστηκε στις μπαριέρες, όταν η ανάρτηση της Lotus κατέρρευσε.
Το μονοθέσιο κόπηκε στα δύο και ο άτυχος οδηγός κατέληξε ξαπλωμένος σαν πάνινη κούκλα, κάθετα στην πίστα, με τμήμα του καθίσματός του δεμένο ακόμα πάνω του. Κατά έναν θαυματουργό τρόπο, ο Donnelly ήταν ζωντανός. Ανέκαμψε από τα τραύματα του αλλά δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά στην F1.
Το Ισπανικό GP ήταν ο τελευταίος αγώνας του Ιταλού οδηγού της Benetton, Alessandro Nannini, μετά τον σοβαρό τραυματισμό του τελευταίου σε πτώση ελικοπτέρου.
Διάβασε ακόμη
1991 επιστροφή στη Williams – Mansell Vs Senna
Παρόλο που ο Mansell είχε ανακοινώσει την απόσυρση του από την F1 στο τέλος της σεζόν του 1990, το παλιό του αφεντικό, Frank Williams, είχε άλλα σχέδια γι’ αυτόν και συγκεκριμένα επιστροφή στην ενεργό δράση. Ο Mansell για να δεχτεί να επιστρέψει, έβαλε τον πήχη των απαιτήσεων πολύ ψηλά. Ζήτησε να είναι το αδιαφιλονίκητο Νο 1 αλλά και διάφορες άλλες διαβεβαιώσεις από την Renault. Αν και αρχικά ο Sir Frank χαρακτήρισε “αδύνατες” τις απαιτήσεις του Βρετανού, σύντομα υπέκυψε.
Η Williams διέθετε στο “οπλοστάσιο” της την FW14, ένα μονοθέσιο πολύ μπροστά από την εποχή του, σχεδιασμένο από τον Andrian Newey, εξοπλισμένο με ημί-αυτόματο κιβώτιο ταχυτήτων. Η Βρετανική ομάδα ήταν μόλις ο 2ος κατασκευαστής μετά την Ferrari, που διέθετε τέτοιο κιβώτιο. Το αντίπαλο δέος ήταν η McLaren MP4-6, με νέο V12 κινητήρα της Honda και με τον αέρα της Πρωταθλήτριας Οδηγών και Κατασκευαστών την τελευταία τριετία.
Η σεζόν ξεκίνησε ιδανικά για την McLaren, με τον Senna να πετυχαίνει 4 pole positions και 4 νίκες σε ισάριθμους αγώνες, την ώρα που ο Mansell μετρούσε 3 συνεχόμενες εγκαταλείψεις, κυρίως λόγω προβλημάτων αξιοπιστίας του νέου κιβωτίου. Οι πρώτοι βαθμοί του Βρετανού ήρθαν στο GP του Μονακό, όταν προσπέρασε τον Prost στο Nouvelle σικέϊν, μετά το τούνελ, για την 2η θέση στο βάθρο.
Ακολούθησε το GP του Καναδά με τις Williams να βρίσκονται στην 1η σειρά της εκκίνησης, αλλά με τον Riccardo Patrese στην pole. Μετά την εκκίνηση, ο Mansell ήταν αυτός που έστριψε πρώτος, οδηγώντας από την 1η θέση όλο τον αγώνα πλην του τελευταίου γύρου, καθώς σε αυτόν, η Williams στάθμευσε στην άκρη της πίστας με τον κινητήρα της σβησμένο.
Ο ίδιος ο Mansell δήλωσε πως κατέβασε από 5η σε 4η σχέση πριν την στροφή, αλλά για κάποιο λόγο το κιβώτιο επέλεξε τη νεκρά σχέση, με αποτέλεσμα να πέσουν οι στροφές και να σβήσει ο κινητήρας. Ωστόσο αρκετές πηγές ρίχνουν το φταίξιμο για την εξέλιξη αυτή στον Mansell. Σύμφωνα με αυτές, ο Βρετανός ενώ χαιρετούσε το πλήθος στις κερκίδες, ενθουσιασμένος για την επερχόμενη νίκη του και με προβάδισμα 57 δευτ. από τον δεύτερο, άφησε τις στροφές του κινητήρα να πέσουν αρκετά χαμηλά με αποτέλεσμα αυτός να σβήσει. Αληθές ή όχι, ήταν ομολογουμένως ένα πολύ κακό αποτέλεσμα, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Senna εγκατέλειψε στον συγκεκριμένο αγώνα, κι έτσι ο Βρετανός θα μπορούσε να επωφεληθεί.
Ωστόσο ο Mansell κατάφερε να επανακάμψει ανεβαίνοντας στο 2ο σκαλί του βάθρου στο GP του Μεξικού και πετυχαίνοντας 3 διαδοχικές νίκες σε Γαλλία, Βρετανία και Γερμανία. Η νίκη του στο Magny-Cours (grand prix το οποίο αντικατέστησε αυτό του Paul Ricard) ήταν η 17η της καριέρας του, πράγμα που σήμαινε ότι ξεπέρασε το ρεκόρ του θρυλικού Sir Stirling Moss και πλέον ήταν ο Άγγλος οδηγός με τις περισσότερες μέχρι τότε νίκες.
Στο Silverstone, αν και αρχικά έχασε την πρωτοπορία από τον Senna, κατάφερε ωστόσο να τον περάσει στη στροφή Stowe και να πάρει τη νίκη, πετυχαίνοντας παράλληλα και το 1ο του grand slam. Όταν ο Senna ξέμεινε από καύσιμα στον τελευταίο γύρο (ενώ ήταν 2ος), ο Mansell που βρισκόταν στον γύρο επιβράδυνσης, σταμάτησε δίπλα στην McLaren για να επιβιβαστεί ο Βραζιλιάνος, χαρίζοντάς μας ένα από τα ομορφότερα και χαρακτηριστικότερα στιγμιότυπα στην ιστορία της F1.
Σε διάστημα τεσσάρων αγώνων ο Mansell συγκέντρωσε 36 βαθμούς, ενώ ο Senna μόλις 11. Ο τελευταίος έφυγε από το Hockenheim με μηδενική συγκομιδή βαθμών καθώς ξέμεινε και πάλι από καύσιμα ενώ βρισκόταν στην 4η θέση. Η διαφορά των δύο διεκδικητών μειώθηκε στους 8 βαθμούς (Senna 51-Mansell 43) ενώ η Williams προηγούνταν κατά ένα βαθμό της McLaren (71-70).
Απόμεναν επτά αγώνες για την ολοκλήρωση του Πρωταθλήματος και ο Senna ένοιωθε καυτή την ανάσα του Mansell πίσω του. Στο Hungaroring ο Βραζιλιάνος δεν άφησε περιθώρια σε καμία από τις δύο Williams, πετυχαίνοντας την pole position 1,2 δευτ. μπροστά από τα μπλε μονοθέσια. Στον αγώνα κατάφερε να διατηρήσει την 1η θέση, ενώ λίγο αργότερα, ο Mansell πέρασε 2ος με την συγκατάθεση του team-mate του, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα για να απειλήσει τον Senna, ο οποίος κέρδισε τον αγώνα 4,6 δευτ. μπροστά από τον αντίπαλο του.
Σημείωση
Λίγες μέρες πριν το Ουγγρικό GP πέθανε ο Soichiro Honda, ιδρυτής του Ιαπωνικού κολοσσού, σε ηλικία 84 ετών.
Σειρά είχε το GP Βελγίου στο Spa, όπου έκανε το ντεμπούτο του ένας άγνωστος 22χρονος Γερμανός οδηγός με το όνομα Michael Schumacher, με την ομάδα της Jordan, η οποία αγωνιζόταν στην πρώτη της σεζόν στην F1. Ο Senna πήρε την pole, αλλά στον αγώνα μετά τα pit-stops βρέθηκε πίσω από τον Mansell. Ο Βρετανός βρισκόταν στην 1η θέση, έχοντας ένα σχετικό προβάδισμα, όμως στον 22ο γύρο τον πρόδωσαν τα ηλεκτρικά της FW14. Ο Senna πήρε τη νίκη και τους 10 βαθμούς αυξάνοντας τη διαφορά στους 22 βαθμούς.
Δωδέκατη στάση του Πρωταθλήματος στον “ναό της ταχύτητας” στην ιστορική πίστα της Monza επί Ιταλικού εδάφους. Στην pole βρισκόταν ο Senna, 0,133 δευτ. γρηγορότερα από τον Mansell. Στην εκκίνηση ο Βραζιλιάνος κράτησε τη θέση του, με τον Βρετανό να ακολουθεί κατά πόδας. Ο Patrese ήταν σε φόρμα και πέρασε τον Berger για την 3η θέση.
Ο Mansell ένοιωθε πλέον την πίεση από τον team-mate του και σκεπτόμενος έξυπνα, αποφάσισε να τον αφήσει να περάσει μπροστά, προκειμένου να διαφυλάξει τα ελαστικά του και ταυτόχρονα ελπίζοντας, πως η πίεση του Patrese στον Senna θα έφθειρε τα ελαστικά του τελευταίου. Στον 26ο γύρο ο Ιταλός κατάφερε να περάσει τον Βραζιλιάνο στα φρένα για την στροφή Ascari, ωστόσο ένα γύρο μετά ένα πρόβλημα στο κιβώτιο τον οδήγησε σε τετ-α-κε και τελικά στην εγκατάλειψη. Η στρατηγική του Mansell έδειχνε να αποδίδει και πλέον βρισκόταν κολλημένος στην ουρά του Βραζιλιάνου.
Στον 34ο γύρο στα φρένα για την Ascari, ο Βρετανός πέρασε μπροστά από τον Senna. Ο τελευταίος αναγκάστηκε να μπει στα pits για φρέσκια γόμα και έπεσε στην 5η θέση. Κατάφερε να περάσει διαδοχικά τους: Schumacher, Berger και Prost αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να απειλήσει τον Mansell, ο οποίος πήρε την καρό σημαία με 16 δευτ. διαφορά.
Δεκαοχτώ βαθμοί χώριζαν τον Mansell από τον Senna με 4 αγώνες να απομένουν για την αυλαία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, με τις ελπίδες ενός τίτλου για τον Βρετανό ακόμα ζωντανές. Στο Estoril για το GP Πορτογαλίας οι Νο2 οδηγοί των δύο κορυφαίων ομάδων “κλείδωσαν” την 1η σειρά της εκκίνησης με τον Patrese μπροστά από τον Berger και τους Senna-Mansell να ακολουθούν.
Στην εκκίνηση ο Patrese διατήρησε τη θέση του, ενώ ο Mansell με μία άκρως επιθετική κίνηση βρέθηκε δίπλα από τον Senna και στην 1η στροφή τον πέρασε από την εξωτερική. Σε κλάσματα δευτερολέπτου κινήθηκε δεξιά περνώντας τον Berger από την εσωτερική στην αμέσως επόμενη στροφή. Στον 18ο γύρο προσπέρασε τον ομόσταβλό του, με την συγκατάθεση του τελευταίου φυσικά. Ο Senna βρισκόταν στην 4η θέση και αποφάσισε να μπει στα pits για αλλαγή ελαστικών. Ακολούθησε ο Mansell για το δικό του pit-stop το οποίο αποδείχθηκε καταστροφικό, καθώς ο πίσω δεξιά τροχός δεν κούμπωσε καλά με αποτέλεσμα να φύγει από το μονοθέσιο όταν αυτό ξεκίνησε.
Η FW 14 έμεινε ακινητοποιημένη στο pit lane με 3 τροχούς. Οι μηχανικοί έσπευσαν και τοποθέτησαν άλλο τροχό, σηκώνοντας το μονοθέσιο με τα χέρια και ο Mansell επέστρεψε στην πίστα στην 17η θέση. 20 γύρους μετά κι ενώ ο “il leone” είχε ανέβει στην 6η θέση, οι κριτές του έδειξαν την αναμενόμενη μαύρη σημαία, καθώς απο τους κανονισμούς απαγορεύονταν οι εργασίες εκτός pit box. Τον αγώνα κέρδισε ο Patrese με τον Senna στη 2η θέση.
Η διαφορά είχε φτάσει τους 24 βαθμούς και ο Mansell ήθελε μόνο τη νίκη στην Ισπανία και στην πίστα της Καταλονίας (που αντικατέστησε αυτήν της Jerez). Την Κυριακή η πίστα ήταν βρεγμένη και οι δύο McLaren εκκίνησαν καλά. Ο Berger διατήρησε την πρωτοπορία, ενώ ο Senna κατάφερε να στρίψει μπροστά από τον Mansell. Σύντομα ο Βρετανός κόλλησε στην ουρά της McLaren και στην ευθεία εκκίνησης-τερματισμού βγήκε από το slipstreaming του Βραζιλιάνου, με τα δύο μονοθέσια να βρίσκονται πλάι-πλάι, αλλά έχοντας την εσωτερική ο Mansell πέρασε μπροστά.
Οι δύο διεκδικητές μπήκαν μαζί στα pits, αλλά το γρήγορο pit-stop της McLaren έβγαλε τον Senna μπροστά, ενώ ο Mansell βγήκε στην πίστα 3ος πίσω από τον Berger. Ο Senna άφησε τον Berger να περάσει 1ος με σκοπό να κρατήσει τον Mansell όσο πιο πίσω γινόταν. Οι πρωταγωνιστές μας είχαν περάσει σε slick ελαστικά, αλλά στην πίστα έπεσαν μερικές ψιχάλες. Στην τελευταία στροφή πριν την ευθεία εκκίνησης-τερματισμού ο Senna έχασε το πίσω μέρος της McLaren και βγήκε εκτός πίστας, φαινόμενο εξαιρετικά σπάνιο για τον Βραζιλιάνο άσσο. Ωστόσο κατάφερε να συνεχίσει ευρισκόμενος πλέον στην 7η θέση.
Ο Mansell αποφασισμένος για τη νίκη πέρασε τον Berger στον 20ο γύρο και πήρε την 5η του νίκη, ενώ ταυτόχρονα ο Senna δεν κατάφερε κάτι καλύτερο από την 5η θέση. Με την διαφορά πλέον στους 16 βαθμούς και με 2 αγώνες να απομένουν, ο Mansell έπρεπε να κερδίσει τους 2 αγώνες και να ελπίζει σε δύο κακούς τερματισμούς του αντιπάλου του.
Για 5η συνεχόμενη σεζόν, το Πρωτάθλημα θα κρινόταν στο Ιαπωνικό GP στην πίστα της Suzuka. O Mansell πέτυχε τον 3o καλύτερο χρόνο στις κατατακτήριες δοκιμές, πίσω από τους Berger και Senna. Οι δύο McLaren εκκίνησαν πολύ καλά, μην αφήνοντας χώρο τον οποίο θα μπορούσε να εκμεταλευτεί ο Mansell για να περάσει.
Ο Berger είχε χτίσει ένα μικρό προβάδισμα, ενώ ο Senna κρατούσε τον Mansell στην 3η θέση. Στην 1η στροφή του 10ου γύρου, ο Βρετανός άργησε να φρενάρει και μια μικρή αποσταθεροποίηση του εμπρός μέρους της FW 14, τον ανάγκασε να στρίψει πολύ ανοιχτά. Μην μπορώντας να κρατηθεί μέσα στην πίστα, βρέθηκε κολλημένος στην αμμοπαγίδα. Η υπόθεση τίτλος είχε τελειώσει για τον Mansell. Ο Βρετανός επέδειξε ήθος συγχαίροντας προσωπικά τον Senna για την κατάκτηση του 3ου του τίτλου, αμέσως μετά το τέλος του αγώνα.
Το Ιαπωνικό GP του 1991 ήταν το τελευταίο στο οποίο αγωνίστηκαν άπαντες της “συμμορίας των τεσσάρων”. Ο Nelson Piquet αποσύρθηκε οριστικά από την F1 στο τέλος της σεζόν, ενώ ο Alain Prost απολύθηκε από την Ferrari και δεν συμμετείχε στο τελευταίο GP του ’91. Οι 4 οδηγοί από το 1985, χρονιά όπου σημείωσαν όλοι τους νίκες, μέχρι το 1991 πέτυχαν συνολικά 92 νίκες σε 111 αγώνες.
Ακολουθεί η έξοδος του Mansell από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες.
Την σεζόν 1991 εκτός από τον Michael Schumacher, έκανε το ντεμπούτο του και ο Mika Hakkinen οδηγώντας για την Lotus. Το Πρωτάθλημα κατασκευαστών κρίθηκε στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στην Αδελαΐδα, το οποίο για 14 βαθμούς κατέληξε στην αγκαλιά της McLaren. Σε αντίθεση με την σεζόν του 1988, στην οποία ήταν και πάλι ομόσταβλοι στην Williams, αυτή τη φορά ο Mansell ηττήθηκε από τον Riccardo Patrese με σκορ 10-6.
Μάλιστα ο Ιταλός στους πρώτους 7 αγώνες προηγούνταν με 7-0 (!) ενώ πέτυχε 4 poles σε σχέση με τις 2 του Mansell. Ο Patrese ήταν ο 1ος οδηγός στην ιστορία της F1 που έφτασε τις 200 συμμετοχές σε GP και εκείνη την εποχή ήταν ο πιο έμπειρος. Η αρχική έλλειψη αξιοπιστίας της FW14 σε συνδυασμό με την ατυχία στον τελευταίο γύρο του Montreal, αλλά και με το καταστροφικό pit-stop στο Estoril, στέρησαν πολύτιμους βαθμούς από τον Mansell (5 εγκαταλείψεις κι ένας αποκλεισμός), ενώ αντίθετα ο Senna με την παροιμιώδη αξιοπιστία, της δικής του τουλάχιστον McLaren, με μόλις μία εγκατάλειψη έναντι επτά του team-mate του, πήρε τον 3ο και τελευταίο του τίτλο.
1992 απόλυτος κυρίαρχος
O Mansell όδευε για τα 39α γενέθλιά του και όπως είναι φυσικό οι ευκαιρίες που θα είχε για έναν παγκόσμιο τίτλο ήταν πλέον λίγες. Η Williams εξέλιξε ακόμη περισσότερο την FW14 και κυρίως το κιβώτιο και την αεροδυναμική απόδοση, παρουσιάζοντας την B-spec εκδοχή της. Στο πακέτο προστέθηκαν επιπλέον η ενεργή ανάρτηση, το traction control, ακόμη και ABS σε κάποιους αγώνες.
Η σεζόν ξεκίνησε με τον Mansell απόλυτο κυρίαρχο, με 5 poles και 5 νίκες στους πρώτους 5 αγώνες, σπάζοντας το ρεκόρ του Senna της προηγούμενης σεζόν με 4 στα 4 (το συγκεκριμένο ρεκόρ ισοφαρίστηκε το 2004 από τον Michael Schumacher). Μάλιστα σε 2 από τα 5 GP πέτυχε 2 grand slam. Η κυριαρχία του Mansell και της Williams ήταν τέτοια, που ο χρόνος της pole σε πολλές περιπτώσεις ήταν ένα δευτερόλεπτο ταχύτερος από τον δεύτερο. Ειδικότερα στο GP Βραζιλίας (3o GP) ήταν ταχύτερος 1,2 δευτ. από τον Patrese στη 2η θέση και 2,2 δευτ. από τον Senna στην 3η.
Η ανησυχία που προκλήθηκε στην McLaren ήταν τέτοια, ώστε να επιστρατεύσει 6 μονοθέσια για τον συγκεκριμένο αγώνα. 3 νέες MP4/7A με ημι-αυτόματο κιβώτιο και 3 περσινές MP4/6B για τους Senna-Berger. Η 5η του pole position στην Imola, έβαλε τέλος στο σερί του Ayrton Senna, ο οποίος μετρούσε 7 σερί poles στον συγκεκριμένο αγώνα (1985-1991).
Έκτη στάση του Πρωταθλήματος στους στενούς δρόμους του Πριγκηπάτου με τον Mansell να πετυχαίνει την 6η του pole position. Δεν είχε κερδίσει ποτέ το GP του Μονακό και ήθελε πολύ μια νίκη εκεί. Τα τελευταία 8 χρόνια (1984-1991) τον αγώνα κέρδιζε το δίδυμο των Prost-Senna, μετρώντας 4 νίκες έκαστος. Στην εκκίνηση ο Βρετανός διατήρησε την 1η θέση και όδευε σε μία άνετη νίκη (στον 60ο γύρο η διαφορά του από τον Senna ήταν 30,5 δευτ.), όμως στον 71ο γύρο ένοιωσε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στο μονοθέσιο του και υποπτευόμενος ένα κλατάρισμα, έκοψε ταχύτητα και μπήκε στα pits.
Το pit-stop του ήταν αργό, με αποτέλεσμα να χάσει περισσότερο χρόνο και να βγει στην πίστα σχεδόν 7 δευτ. πίσω από τον Senna, ενώ απέμεναν 7 γύροι για το πέσιμο της καρό σημαίας. Κατάφερε να μειώσει τη διαφορά στα 1,9 δευτ. και 3 γύρους πριν το τέλος έδιναν μάχη “μύτη-ουρά”. Ωστόσο το να καταφέρει κανείς να περάσει τον Βραζιλιάνο στο Μονακό, έμοιαζε αδύνατο. Ότι κι αν δοκίμασε ο Mansell, ο Senna αλάνθαστος παρέμενε στην πρωτοπορία, σημειώνοντας έτσι την 5η του νίκη στο Μονακό, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Graham Hill, με διαφορά μόλις 0,215 δευτ. από τον Mansell. Ο τελευταίος εμφανίστηκε στην τελετή απονομής κατάκοπος από την υπερπροσπάθεια και υποβασταζόμενος.
Ακολούθησε το GP Καναδά στην πίστα Gilles Villeneuve, με τον Senna στην pole position για πρώτη φορά στη σεζόν (η μόνη pole για Senna και μοναδική που ξέφυγε από τα χέρια της Williams το 1992). Ο Βραζιλιάνος κατάφερε να μείνει πρώτος μετά την εκκίνηση, ενώ ο Mansell πέρασε εύκολα τον Patrese. Για 14 γύρους τίποτα δεν είχε άλλαξει στις μπροστά θέσεις, ωστόσο στον 15ο γύρο ο Βρετανός επιχείρησε να προσπεράσει τον Senna στο τελευταίο σικέϊν.
Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει τα φρένα και να βγει εκτός πίστας, περνώντας μέσα από την αμμοπαγίδα, καταστρέφοντας την εμπρός του πτέρυγα, για να καταλήξει τελικά ακινητοποιημένος εντός πίστας, με το μονοθέσιο να κοιτάει στην αντίθετη φορά αυτής. Ο Mansell υποστήριξε ότι ο Senna ήταν αυτός που τον ώθησε εκτός πίστας. Μάλιστα πάνω στον εκνευρισμό του, είχε ένα λεκτικό διαπληκτισμό με τον Ron Dennis στα paddocks.
Παρ’ όλα αυτά ο Senna δεν μπόρεσε να καρπωθεί τίποτε από την εγκατάλειψη του Mansell, καθώς υπέστη βλάβη στα ηλεκτρικά της McLaren του στον 37ο γύρο. Την ίδια τύχη είχε και ο Patrese που ακολουθούσε στην 3η θέση, ο οποίος εγκατέλειψε από κιβώτιο στον 43ο γύρο. Νικητής του αγώνα και μοναδικός επιζών των δύο κορυφαίων ομάδων, αναδείχθηκε ο Gerhard Berger με την έτερη McLaren.
Όγδοος σταθμός του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Magny-Cours επί Γαλλικού εδάφους. Ο Patrese, από τη 2η θέση του grid, εκκίνησε καλύτερα και πέρασε μπροστά από τον Mansell, που είχε εκκινήσει από την pole. Πλησιάζοντας στη φουρκέτα της Αδελαΐδας, ο Schumacher άργησε να φρενάρει και έπεσε πάνω στον Senna, δίνοντας τέλος στον αγώνα του Βραζιλιάνου. Μπροστά οι δύο ομόσταυλοι έδιναν σκληρή μάχη για την πρωτιά, μέχρι που μία ισχυρή νεροποντή έκανε την εμφάνιση της και χρειάστηκε να διακοπεί ο αγώνας.
Στη 2η εκκίνηση ο Patrese διατήρησε την 1η θέση, αλλά ο Mansell έκανε την κίνηση του στα φρένα για την φουρκέτα της Αδελαΐδας, στρίβοντας ωστόσο πολύ ανοιχτά, με τον Patrese να ανακτά και πάλι τη θέση του. Όμως στον επόμενο γύρο ο Ιταλός έκανε ξεκάθαρα στην άκρη, αφήνοντας τον ομόσταυλό του να περάσει μπροστά. Με την βροχή να ξανακάνει την εμφάνιση της, ο Mansell κέρδισε το Γαλλικό GP με διαφορά 46,5 δευτ. από τον Patrese στη 2η θέση, ολοκληρώνοντας τον θρίαμβο για την Renault στον εντός έδρας αγώνα της. Ο βετεράνος Ιταλός οδηγός ρωτήθηκε στη συνέντευξη τύπου αν ακόμα δεν υπάρχουν team orders στη Williams, με τον ίδιο να απαντά: “ουδέν σχόλιο”.
Εξώφυλλο από περιοδικό του Βρετανικού ειδικού Τύπου της εποχής
Στο Silverstone, για τον εντός έδρας αγώνα του, ο Βρετανός ήταν καταιγιστικός, καθώς πέτυχε το 4ο και τελευταίο grand slam της καριέρας του, αφήνοντας 39 δευτ. πίσω τον ομόσταβλό του στη 2η θέση. Ήταν η 28η νίκη για τον Mansell, με την οποία ξεπέρασε το ρεκόρ του τρις φορές Πρωταθλητή, Sir Jackie Stewart, και πλέον ήταν ο πιο επιτυχημένος Βρετανός οδηγός στην ιστορία της F1. Το σερί του δεν είχε σταματημό, καθώς ακολούθησε άλλη μία νίκη στο Hockenheimring, φτάνοντας πλέον τις 8, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Senna (1988) για τις περισσότερες νίκες σε μία σεζόν.
Φτάνοντας στην Ουγγαρία ο Mansell μετρούσε 86 βαθμούς, έχοντας πίσω του τους: Patrese με 40, Schumacher με 33 και Senna, με μόλις 24 βαθμούς. Με νίκη στην Ουγγαρία, ή ακόμα και με 3η θέση και τον Patrese εκτός βαθμών, ο οποίος ήταν και η μόνη ρεαλιστική απειλή, o Mansell εξασφάλιζε το Πρωτάθλημα. Οι δύο Williams βρίσκονταν στην 1η σειρά της εκκίνησης, με τον Patrese στην pole.
Στην εκκίνηση ο Ιταλός κράτησε την θέση του, ενώ αντίθετα ο Mansell έχασε τη δική του από τους Senna και Berger. Στον 8ο γύρο ο Βρετανός πέρασε στην αντεπίθεση, προσπερνώντας τον Berger και εξαπολύοντας κυνηγητό στον Senna. Μπροστά, έχοντας προβάδισμα 40 δευτ., ο Patrese τα έκανε θάλασσα, όταν έχασε το πίσω μέρος της FW14B μπαίνοντας σε μία αριστερή στροφή, στον 39ο γύρο. Συνέχισε τον αγώνα από την 7η θέση, αλλά λίγο αργότερα εγκατέλειψε με βλάβη στον κινητήρα.
Ο Mansell μπήκε στα pits για φρέσκια γόμα και βγήκε στην πίστα 6ος. Πέρασε τους Hakkinen (Lotus), Brundle (Benetton) και Berger και τερμάτισε 2ος, 40 δευτ. πίσω από τον Senna. Δώδεκα χρόνια μετά το ντεμπούτο του και μετρώντας 176 αγώνες στην F1, ήταν πλέον Παγκόσμιος Πρωταθλητής. Ο Senna ήταν από τους πρώτους που συνεχάρη τον Βρετανό.
Η πιο γλυκιά σαμπάνια για τον Mansell. Στο βάθρο των νικητών του Ουγγρικού GP
Πλέον έμενε να κριθεί το Πρωτάθλημα κατασκευαστών, και στο Βέλγικο GP που ακολούθησε στην πίστα του Spa, οι Mansell-Patrese τερμάτισαν στις θέσεις 2 και 3, επαναφέροντας την Williams στην κορυφή, μετά από 4 σεζόν απόλυτης κυριαρχίας της McLaren. Ενδεικτικά της απόδοσης της Williams και της FW14B είναι οι: 10 νίκες, 15 poles, 11 ταχύτεροι γύροι, έξι τερματισμοί 1-2, δέκα 1-2 στις κατατακτήριες δοκιμές.
Για την ιστορία, ο Schumacher πέτυχε στο Βέλγιο την 1η από τις 91 νίκες στην καριέρα του, οδηγώντας την Benetton B192. Παραμένει η τελευταία νίκη σε GP, που σημειώθηκε από μονοθέσιο με συμβατικό χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων.
Μολονότι είχε στεφθεί Παγκόσμιος Πρωταθλητής, ο Mansell ήταν αποφασισμένος να πετύχει άλλη μία νίκη, προκειμένου να σημειώσει ρεκόρ. Στην Πορτογαλία, 14η στάση του πρωταθλήματος, πέτυχε την 9η νίκη του στη σεζόν σημειώνοντας το ρεκόρ των περισσοτέρων νικών σε μία σεζόν (καταρρίφθηκε από τον M. Schumacher το 2002 με 11 νίκες), ομοίως πέτυχε ρεκόρ σημειώνοντας τους περισσότερους βαθμούς (108) σε μία σεζόν (καταρρίφθηκε επίσης από τον Schumi το 2001 με 123). Επιπλέον ο Βρετανός σημείωσε 14 poles, ρεκόρ που καταρρίφθηκε μόνο από τον Sebastian Vettel το 2011.
Κατέχει μέχρι και σήμερα το ρεκόρ του υψηλότερου ποσοστού επί τις % των poles σε μία σεζόν με 87,5%, ενώ μαζί με τον Vettel μοιράζεται το ρεκόρ με τις περισσότερες νίκες που έχουν επιτευχθεί από την pole position σε μία σεζόν, οι οποίες ανέρχονται σε 9. Τέλος ο Βρετανός επικράτησε του Ιταλού ομόσταβλού του με σκορ 14-2 στις κατατακτήριες δοκιμές.
Στο μεταξύ η δράση δεν σταμάτησε ούτε στο GP Αυστραλίας για την αυλαία του Πρωταθλήματος. Ο Senna κυνήγησε ανελέητα τον Mansell για την 1η θέση, για 18 συναρπαστικούς γύρους, μέχρι που ο Βραζιλιάνος έπεσε πάνω στον Βρετανό, με αποτέλεσμα την εγκατάλειψη και των δύο. Ωστόσο μέχρι εκείνο το σημείο μας χάρισαν ωραίες εικόνες.
1993 C.A.R.T. – 1994-1995 επιστροφή στην F1 και οριστική αποχώρηση
Ταυτόχρονα με την αγωνιστική δράση το 1992, σε πλήρη εξέλιξη βρισκόταν και η “μεταγραφολογία” για τη σεζόν του 1993. Κατ’ αρχάς το συμβόλαιο του Mansell με την ομάδα της Williams έληγε στα τέλη του 1992. Ταυτόχρονα, από τα μέσα της σεζόν κυκλοφορούσαν φήμες για επιστοφή του Alain Prost, ο οποίος είχε αποφασίσει να μείνει εκτός F1 εκείνη τη σεζόν, παρά το γεγονός ότι συμμετείχε στις χειμερινές δοκιμές εξέλιξης με την Ligier.
Οι σχέσεις του Γάλλου οδηγού με τον προμηθευτή κινητήρα της Williams (Renault) θεωρούνταν δεδομένη, καθ’ ότι υπήρξε οδηγός της εργοστασιακής ομάδας της Γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, τις χρονιές 1981-1983. Ο Mansell βρέθηκε υπό πίεση, καθώς δεν ήθελε να ξαναβρεθεί στην ίδια ομάδα με τον Γάλλο (όπως στη Ferrari το 1990), γνωρίζοντας προφανώς, ότι δεν θα απολάμβανε πλέον της ίδιας στήριξης από την ομάδα, ενώ πολύ δύσκολα υπό τέτοιες συνθήκες θα μπορούσε να υπερασπιστεί τον τίτλο του.
Επιπλέον, το συμβόλαιο του Senna με την McLaren ολοκληρωνόταν στο τέλος του 1992, με τον Βραζιλιάνο να εκφράζει δημόσια την επιθυμία του να οδηγήσει τα “σοφιστικέ” μονοθέσια του Frank Williams. Το γεγονός ότι ο Senna θα ήταν “ελεύθερος” στην αγορά, αποτελούσε έναν ακόμη μοχλό πίεσης για τον Mansell. Ωστόσο ο “κ. Καθηγητής” τα είχε προβλέψει όλα, βάζοντας όρο στο συμβόλαιό του ο οποίος απέκλειε τον Senna από team-mate του. Παρόλο που η προσφορά του Williams βρισκόταν μέχρι την τελευταία στιγμή στο τραπέζι, για να πλαισιώσει τον Prost, ο Mansell αρνήθηκε και την Κυριακή το πρωί, λίγο πριν την εκκίνηση στην Monza (13ο GP), ανακοίνωσε σε συνέντευξη Τύπου την απόσυρσή του από την F1.
Στον επόμενο αγώνα, στο Estoril, ανακοινώθηκε επίσημα ότι ο Prost θα οδηγούσε για την Williams την επόμενη χρονιά, αλλά μάλλον δεν αποτέλεσε έκπληξη για κανέναν. Ο Patrese φοβούμενος ότι θα έμενε εκτός Williams και ενδεχομένως εκτός F1, πήρε γρήγορα τις αποφάσεις του και υπέγραψε με την Benetton για το 1993.
Ο Mansell αποφάσισε να αγωνιστεί στα Indycars, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τότε C.A.R.T. (Championship Auto Racing Teams) για την ομάδα Newman/Haas Racing, με team-mate τον Mario Andretti. Ο Βρετανός έγραψε Ιστορία στον Αμερικανικό θεσμό, πετυχαίνοντας την pole position στον πρώτο του αγώνα, ο πρώτος “rookie” που πέτυχε κάτι τέτοιο.
Στον πρώτο του αγώνα πέτυχε και τη νίκη, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Graham Hill, ο οποίος το 1966 κέρδισε στον πρώτο αγώνα συμμετοχής του, που δεν ήταν άλλος από τα 500 μίλια της Ινδιανάπολης. Πέτυχε συνολικά 5 νίκες και 7 pole positions σε 15 αγώνες, σημειώνοντας τα ρεκόρ των περισσοτέρων νικών και περισσοτέρων pole, που πέτυχε πρωτοεμφανιζόμενος (rookie).
Επιπλέον σημείωσε το ρεκόρ των περισσοτέρων podium για πρωτοεμφανιζόμενο (10) και αναδείχθηκε Πρωταθλητής, με διαφορά 8 βαθμών από τον δεύτερο Emerson Fittipaldi. Με τέτοιες επιδόσεις, δεν αποτελεί έκπληξη η ανακήρυξή του σε “πρωτοεμφανιζόμενο της χρονιάς”. Παραμένει ο μοναδικός οδηγός παγκοσμίως, που κατείχε ταυτόχρονα τον τίτλο του Πρωταθλητή σε F1 και CART.
To 1994 παρέμεινε στα Indycars με την ίδια ομάδα, αλλά δεν σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία. Επέστρεψε στην F1 για το Γαλλικό GP του 1994, για να οδηγήσει για την Williams, μετά τον τραγικό χαμό του Ayrton Senna εκείνη την “μαύρη” Πρωτομαγιά στην πίστα της Imola. Με τον θάνατο του Βραζιλιάνου και χωρίς άλλον πρώην Πρωταθλητή να αγωνίζεται, κρίθηκε αναγκαία από τους ιθύνοντες η επιστροφή του Mansell, για λόγους “εικόνας” του σπορ, αλλά και για λόγους εμπορικούς και τηλεοπτικούς. Να σημειωθεί ότι μόλις δύο φορές στην ιστορία της F1 απουσίαζε πρώην Πρωταθλητής από το grid.
Η πρώτη ήταν το 1950, όταν και ξεκίνησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και η δεύτερη το 1959, όταν οι Juan-Manuel Fangio και Mike Hawthorn αποσύρθηκαν αμφότεροι από την ενεργό δράση. Έχοντας ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του στα Indycars, ο Nigel συμμετείχε στους τελευταίους 3 αγώνες του 1994. Μάλιστα στον τελευταίο αγώνα στην Αυστραλία, όπου και κρίθηκε το Πρωτάθλημα, πέτυχε την τελευταία pole της καριέρας του, αλλά και την τελευταία του νίκη, βοηθώντας την Williams στην κατάκτηση του πρωταθλήματος των κατασκευαστών.
O Mansell πανηγυρίζει την τελευταία νίκη της καριέρας του στην Αδελαΐδα
Παρά το γεγονός ότι ο Mansell στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, όσον αφορά την απόδοση του, δεδομένης της ηλικίας του (41 ετών τότε) αλλά κυρίως της απουσίας του από την F1 περισσότερο από ένα χρόνο, η Williams προτίμησε τις υπηρεσίες του δοκιμαστή της, David Coulthard, για το 1995. Ωστόσο η McLaren, ή μάλλον ο βασικός της χορηγός, ήθελε τον Mansell κι έτσι οι δύο πλευρές ήρθαν σε συμφωνία για το 1995. Δυστυχώς το cockpit της νέας MP4/10 ήταν πολύ στενό και ο Βρετανός δεν χωρούσε μέσα σε αυτό, οπότε δεν συμμετείχε στους δύο πρώτους αγώνες της σεζόν.
Όταν πλέον ολοκληρώθηκε το μονοθέσιο στα μέτρα του, συμμετείχε σε Imola και Καταλονία, αλλά απογοητευμένος από την οδηγική συμπεριφορά της MP4/10 αποσύρθηκε οριστικά από την F1. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η καριέρα ενός από τους πιο χαρισματικούς, όσο και δημοφιλείς οδηγούς της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ενός οδηγού, που πολύ άνετα θα μπορούσε να απουσιάζει από αυτή τη σειρά άρθρων, αν ήταν πιο τυχερός και ίσως αν η καριέρα του δε συνέπιπτε με αυτές άλλων, πολύ σπουδαίων και ταλαντούχων οδηγών.
Ο Mansell στο κέντρο, με Mika Hakkinen στα δεξιά του και Jan Magnussen στα αριστερά σε ρόλο δοκιμαστή, ποζάρουν με την Mc Laren Mercedes MP4/10
