Είναι αυτό που επιζητά κάθε γνήσιος οπαδός του αθλητισμού. Αφήνω ένα πολύ μεγάλο μέρος του, και εισχωρώ στον μηχανοκίνητο κομμάτι. Και πιο συγκεκριμένα στην κορωνίδα του. Την αγαπημένης μας Formula 1. Δεν υπάρχει φίλαθλος της, που να μην έχει “καρφώσει” τα μάτια του στην οθόνη της τηλεόρασης για να μην χάσει μία μάχη (όχι απαραίτητα προσπέρασμα) μεταξύ δύο ή και τριών super εξελιγμένων και πανίσχυρων αυτοκινήτων, όπως είναι αυτά της Formula 1. Ok, κρατώ τα πόδια μου στην Γη και δεν ονειρεύομαι 3 μονοθέσια, το ένα δίπλα στο άλλο. Και 2 καλά είναι. Ας μην είμαστε αχάριστοι βρε παιδιά!
Το θέμα είναι ότι ούτε αυτό είναι που βλέπουμε -σχεδόν- σε κάθε αγώνα, είναι αρκετό για ικανοποιήσει τις ανάγκες θεατών και τηλεθεατών. Και αυτό δεν είναι θέμα αχαριστίας. Ούτε πιστεύω, πως όσοι το “απαιτούν” αγγίζουν τα όρια του παραλογισμού. Και γιατί το λέω αυτό. Λόγω της εξέλιξης. Κοιτάξτε γύρω σας. Όπου και αν “πέσουν” τα μάτια σας έχει δεχθεί μεγάλη εξέλιξη και φυσικά θα συνεχίσει να την δέχεται μέχρι τη στιγμή που το ανθρώπινο είδος πει “αντίο” στην μικρή μας Γη. Επανέρχομαι στο θέμα μας. Φυσικά και στην Formula 1 υπάρχει τεράστια εξέλιξη. Από πλευράς τεχνολογίας τα μονοθέσια είναι φοβερά εξελιγμένα, γρήγορα και φυσικά, απίστευτα ασφαλή.
Θα περίμενε κανείς αυτή η εξέλιξη να υπάρχει και στα περίπου 100.000.000.000 (100 δις) εγκεφαλικά κύτταρα των ατόμων, που άμεσα ή έμμεσα επηρεάζουν το θέαμα. Άλλα δεν βλέπω να γίνεται αυτό. Ή για κάποιους λόγους δεν μας το δείχνουν. Κάτι πρέπει να γίνει ώστε να έχουμε βελτίωση και αύξηση του θεάματος. Κάποιοι έχουν προτείνει μερικές ακραίες λύσεις. Για παράδειγμα, η σειρά εκκίνησης να βγαίνει με κλήρωση! Ή η σειρά εκκίνησης να πηγαίνει αντίστροφα με το αποτέλεσμα του προηγούμενου αγώνα! Δηλαδή ο νικητής του προηγούμενου αγώνα να ξεκινά τελευταίος στον επόμενο, ο 2ος να ξεκινά 2ος από το τέλος και πάει λέγοντας… ο τελευταίος του αγώνα να ήταν ο poleman του επόμενου! Φυσικά αυτό δεν με βρίσκει σύμφωνο γιατί είμαι άνθρωπος που μισεί την αδικία. Και αυτό είναι απίστευτα άδικο. Υπάρχουν φυσικά και πιο normal αλλαγές που μπορούν να γίνουν ώστε να ανέβει το επίπεδο του θεάματος. Και μιλάω για τους αγώνες που γίνονται σε στεγνές συνθήκες (που είναι και οι περισσότεροι). Όταν βρέχει τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα.
Αλλαγές χρήζουν οι πίστες αγώνων. Το καλεντάρι καλό θα είναι να περιέχει μόνο κανονικές πίστες, η χάραξη των οποίων πρέπει να υπόσχεται μπόλικο θέαμα και φυσικά να μην γίνεται επίορκη. Πρέπει να διαγραφούν οριστικά οι διαδρομές μέσα στις πόλεις και τα λιμάνια. Δεν προσφέρουν αρκετές ευκαιρίες για προσπέρασμα και σε συνδυασμό με το μικρό τους πλάτος γίνονται μισητές γι΄ αυτούς που αγαπούν το θέαμα. Έτσι -για μας- δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Έχουν όμως, (και παραέχουν) για τον (θείο, παππού, γέρο και όπως αλλιώς θέλετε να τον αποκαλέσετε, πάντα κόσμια…) Bernie Ecclestone. Ως γνωστόν ο αγαπητός μας λατρεύει τους αγώνες μέσα στις πόλεις. Και σε αυτή τη λατρεία τον οδηγεί μια άλλη λατρεία. Η λατρεία που έχει για τον αρχηγό όλου του πλανήτη. Το χρήμα. Και οι αγώνες στις πόλεις δεν ξέρουν τι θα πει η λέξη “τσιγκουνιά”. Του δίνουν λεφτά με τα τσουβάλια. Σε αντίθεση με τους αγώνες στις κανονικές πίστες που δεν είναι τόσο… γενναιόδωροι.
Γιατί αν πάμε στο θέαμα (που για μας είναι το ζητούμενο) τα πράγματα αντιστρέφονται. Και μιλάω για θέαμα που μας προσφέρουν τα μονοθέσια και όχι οι εγκαταστάσεις ή τα γύρω κτίρια. Δεν λέω. θα ήταν θεαματικό να βλέπαμε 18.000 άλογα ανάμεσα στους πανύψηλους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, αλλά είμαι σίγουρος ότι τα αλογάκια αυτά προτιμούν την κανονική πίστα του Austin στο Texas. Οι πίστες που πρέπει να διαγραφούν -για μένα- είναι: Το Bahrain, η Valencia, η Σιγκαπούρη και –μην με πάρετε με τις πέτρες– το Monte Carlo. Μπορεί το Monaco να είναι ένα από τέσσερα ιστορικά GP, αλλά είναι εντελώς μη-θεαματικό. Πίστες που πρέπει να… λερωθούν ξανά από τα λάστιχα των μονοθεσίων είναι το παλιό Hochenheim (που τώρα είναι ξανά δέντρα) και η Indianapolis. Επίσης καλό θα είναι αφού δεν μπορεί να αλλάξει ο αρχιτέκτονας – guru της κατασκευής νέων πιστών (τρομάρα του) καλό θα είναι να βελτιωθεί και να σχεδιάζει πιο προσεκτικά τις νέες χαράξεις. Επιτέλους…
Υπαίτιοι αυτής της κατάστασης είναι και οι κανονισμοί. Άλλη μια πονεμένη ιστορία. Κάθε χρόνο αλλάζουν οι κανονισμοί. Το θέμα είναι ότι κάθε χρόνο με αυτές τις αλλαγές κάνουν… μια τρύπα στο νερό. Το 2009 είχαμε τις μεγαλύτερες αλλαγές στη σύγχρονη ιστορία του σπορ. 50% μείωση της αεροδυναμικής απόδοσης, slick ελαστικά, K.E.R.S, αλλαγή θέσης και σχεδίασης του διαχύτη ήταν μερικές από τις μεγαλύτερες αλλαγές. Οι αλλαγές αυτές, όμως, δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Και φέτος έκαναν αλλαγές. Η μεγαλύτερη φυσικά είναι η κατάργηση των ανεφοδιασμών. Το έκαναν για να μην υπάρχουν προβλήματα με τους ανεφοδιασμούς που βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια αλλά και για να κρίνονται τα αποτελέσματα μέσα στην πίστα. Είδατε εσείς καμιά επιπλέον μάχη σε σχέση με πέρυσι; Εγώ δεν είδα ουσιαστικό αποτέλεσμα του κανονισμού. Για να μην σας πω το αντίθετο.
Ok καταργήθηκαν οι ανεφοδιασμοί. Αλλαγές πρέπει να γίνουν και στους κανονισμούς γύρω από τα ελαστικά. Ο πιο θεαματικός αγώνας, χωρίς ίχνος σταγόνας νερού ήταν αυτός του Καναδά. Για 2 λόγους. Πρώτον, διότι η χάραξη της πίστας είναι αρκετά καλή και δεύτερον διότι όλοι οι οδηγοί έκαναν τουλάχιστον 2 pit stop. Ο λόγος: Ο “καρκίνος” (όπως μου είπε και ένας καλός φίλος, που τρέχει 20 χρόνια σε αγώνες με μοτοσυκλέτες) των ελαστικών. Το graining. Κανένας οδηγός δεν μπορούσε να βγάλει 70 γύρους μόνο με 2 σετ ελαστικών. Έτσι, αναγκαστικά έκαναν και χρήση 3ου σετ (2 pit stop). Η κατάσταση περιπλέχθηκε, με αποτέλεσμα να δούμε όμορφες μάχες και φυσικά η σωστή χρήση τους ήταν απαραίτητη. Και στην Γερμανία πήγαν να κάνουν παιχνίδι με τα ελαστικά αλλά δεν το έκαναν σωστά. Γιατί πολύ απλά η σκληρή γόμα μπορούσε να αντέξει αρκετούς γύρους και έτσι και πάλι είχαμε 1 pit stop. Και φυσικά αποτέλεσμα αυτής της ιδέας: Μηδέν.
Η λύση για μένα είναι: Σε κάθε αγώνα να έχουν πιο μαλακές γόμες ελαστικών από αυτές που χρειάζονται, ώστε οι οδηγοί να έχουν προβλήματα και να αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν 3 και όχι 2 σετ ελαστικών, όπως κάνουν τώρα. Αν και πάλι δεν έχουμε αποτέλεσμα, να επιβάλουν τουλάχιστον 2 (για να μην πω και 3) αλλαγές ελαστικών. Έτσι οι οδηγοί θα πιέζουν στα όρια τα ελαστικά τους και δεν θα ανησυχούν για τον βαθμό φθοράς, όπως κάνουν τώρα. Για να γίνει, όμως, αυτό πρέπει να αυξηθούν και τα διαθέσιμα σετ ελαστικών που έχει κάθε οδηγός για όλο το 3ήμερο. Φέτος έχουν 8 σετ slick, 4 ενδιάμεσα και 3 βρόχινα. Στο Spa η Bridgestone ανησυχούσε, για το αν θα φτάσουν τα ενδιάμεσα. Δηλαδή αν έβρεχε όλο το 3ήμερο και τα πιο κατάλληλα λάστιχα ήταν τα ενδιάμεσα τι θα γινόταν; Εν έτη 2010 θα υπήρχε πρόβλημα με τον αριθμό τον ελαστικών;
Για το 2011 οι ομάδες δεν θα παίρνουν τζάμπα τα ελαστικά. Η κάθε ομάδα θα πρέπει να δίνει 3-5 εκατομμύρια ευρώ στην Pirelli. Γιατί όμως αφού θα πληρώνουν δεν ζητούν περισσότερα σετ ελαστικών; Επίσης, γιατί να υπάρχει ένας προμηθευτής; Δε θα ήταν καλύτερο να υπήρχαν 2 ή και 3 διαφορετικοί προμηθευτές; Έτσι ακόμα ένας αστάθμητος παράγοντας θα ήταν τα ελαστικά. Μπορεί η Α εταιρεία να έχει πιο καλά μαλακά ελαστικά και η εταιρεία Β να έχει καλύτερα σκληρά. Έτσι, μπορεί στις κατατακτήριες τα ελαστικά της Α να ήταν πολύ καλά, όμως τα σκληρά της θα είχαν μεγαλύτερο πρόβλημα στον αγώνα. Και φυσικά αυτό είναι κάτι που θα αυξήσει σε κάποιο βαθμό το θέαμα. Θα μου πεις εδώ έκλεισαν με το ζόρι 1, και συ θες 2 ή 3. Εντάξει, αλλά ξαναλέω πως η Pirelli θα πληρώνεται!
Ένα άλλο φαινόμενο είναι δυστυχώς το γεγονός πως το αυτοκίνητο κάνει τον οδηγό και όχι το αντίθετο. Πρέπει τα μονοθέσια να γίνουν πιο δύσκολα στην οδήγηση. Πρέπει να επιστρέψουν οι πανίσχυροι turbo κινητήρες. Επιστρέφουν από το 2013, το ξέρω, αλλά εγώ δεν μιλάω για 4κύλινδρους με 650 άλογα. Μιλάω για V10 απόδοσης 1.100+ αλόγων! Πρέπει το μονοθέσιο να γίνει πραγματικό θηρίο. Από τους V12 των 1.200 αλόγων μας θα μας πάνε το 2013 στα 650. Ο λόγος; Πρώτον για να χρησιμοποιηθεί αυτή η τεχνογνωσία στα αυτοκίνητα παραγωγής, και δεύτερον για να γίνει η Formula 1 πιο φιλική προς το περιβάλλον. Το πρώτο είναι πολύ σωστό. Το δεύτερο όμως είναι “μπούρδα”! Γιατί; Διότι από τους συνολικούς ρύπους που παράγονται στην Formula 1, μόνο το 3% παράγεται από τα μονοθέσια! Επίσης, οι νέοι κινητήρες θα κοστίσουν στους κατασκευαστές πάνω από €75.000.000!
Μένουμε στους κινητήρες, αλλά όχι στην απόδοση. Θα μιλήσουμε για την αξιοπιστία και τη διάρκεια ζωής. Γιατί κάθε οδηγός πρέπει να έχει μόνο 8 κινητήρες για 20 αγωνιστικά 3ήμερα; Δεν λέω να αλλάζει τους κινητήρες σαν τα πουκάμισα, αλλά το 8 μπορεί να γίνει 11 ή 12. Με τους 8 κινητήρες ένας οδηγός δεν μπορεί να πιέσει όσο θέλει. Αν το κάνει αυτό τότε σίγουρα θα μείνει από κινητήρες ή αν είναι σε κάποια προσπάθεια για προσπέραση θα κινδυνεύει να σκάσει ο κινητήρας του. Έτσι λογικά θα εγκαταλείψει τη μάχη. Άσε που αν ένας κινητήρας φτάνει στα όριά του ο οδηγός θα αλλάξει χαρτογράφηση, χάνοντας έτσι δύναμη. Θέμα είναι και η εξέλιξη των κινητήρων. Γιατί να μην υπάρχει εξέλιξη; Για εξοικονόμηση χρημάτων; Ποια εξοικονόμηση; Τα 75 εκατομμύρια δεν τα κοιτάνε; Μπορεί αν υπήρχε εξέλιξη στους κινητήρες η Mercedes και η Ferrari να είχαν ακόμα πιο ισχυρούς κινητήρες από τη Renault και έτσι να βλέπαμε περισσότερες μάχες και προσπεράσματα, με τα Red Bull.
Αλλαγές μπορούν να γίνουν και στο υπόλοιπο μονοθέσιο. Μερικές που θα γίνουν είναι πολύ καλές και με βρίσκουν σύμφωνο. Η πρώτη είναι η κινούμενη πίσω πτέρυγα. Πιο αναλυτικά, ο οδηγός θα έχει το δικαίωμα να “ρίξει” την πίσω πτέρυγα όταν το μονοθέσιο του είναι λιγότερο από 1 δευτερόλεπτο πίσω από το προπορευόμενο. Επίσης, θα πρέπει να έχουν περάσει οι 2 πρώτοι γύροι. Βέβαια είναι λίγο άδικο, γιατί σε περίπτωση που έχουμε αυτοκίνητο ασφαλείας στην πίστα, μόλις βγει όλοι θα ρίξουν τις πτέρυγες τους, εκτός από τον 1ο φυσικά! Έτσι, θα γίνει μικρός χαμός, αλλά αυτό είναι που μας αρέσει!
Από το 2011 απαγορεύονται οι διαχύτες πολλαπλών επιπέδων. Σωστό! Το μονοθέσιο θα μπορεί να πλησιάζει ευκολότερα όταν θέλει να προσπεράσει. Επίσης, το μονοθέσιο θα έχει λιγότερη κάθετη δύναμη και θα είναι πιο ασταθές στο φρενάρισμα. Πράγμα που σημαίνει ότι ένα λαθάκι μπορεί να γίνει προσπέρασμα. Μιας και είναι τα τελευταία λόγια για την αεροδυναμική πρέπει να πω πως καλό είναι να υπάρχει ελεύθερη εξέλιξη και εργασία στα εργοστάσια. Μέχρι το 2008 η αεροδυναμική σήραγγα μπορούσε να είναι σε λειτουργία 24 ώρες την ημέρα. Από το 2009 όμως η αεροδυναμική σήραγγα μπορεί να δουλεύει μόνο 40 ώρες την εβδομάδα, δηλαδή περίπου 5,5 ώρες την ημέρα! Πάλι για οικονομία. Και μιας και είπα για εργασία, για μένα οι δοκιμές θα πρέπει να είναι ελεύθερες και μέσα στη χρονιά. Ο αριθμός των ημερών θα καθορίζεται από τις ομάδες. Δεν νομίζω να υπάρχει ομάδα που να μην θέλει δοκιμές μέσα στη χρονιά. Απλά η FIA αποφασίζει γι’ αυτές χωρίς να τις υπολογίζει!
Ένα ακόμα που θα μπορούσε να γίνει για την αύξηση των προσπερασμάτων είναι κάτι που είμαι σίγουρος πως δεν το έχουν σκεφτεί πολλοί από εσάς. Ποιο είναι πάρα πολύ βασικό σε ένα προσπέρασμα. Το φρενάρισμα. Ο οδηγός πρέπει να φρενάρει όσο πιο οριακά γίνεται. Επειδή όμως οι ζώνες φρεναρίσματος είναι μικρές σχεδόν όλοι οι οδηγοί φρενάρουν το ίδιο. Όχι όλοι. Αν όμως μεγαλώσουμε τις ζώνες φρεναρίσματος; Οι καλοί οδηγοί σε αυτόν τον τομέα θα δείξουν την αξία τους. Οι γνωστοί brake-lated οδηγοί. Πως θα γίνει αυτό; Εύκολο! Ξεχάστε τις ανθρακονημάτινες δισκόπλακες! Πάμε στις μεταλλικές. Έτσι τα φρένα δεν θα είναι τόσο δυνατά και οι οδηγοί θα έχουν μεγαλύτερες αποστάσεις φρεναρίσματος, με τις πιθανότητες για λάθη να είναι μεγαλύτερες. Και ειδικά όταν πίσω σου έχεις τον Hamilton ή τον Alonso να θέλουν να σε “καταπιούν”. Άσε που και αυτή η τεχνογνωσία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και στα αυτοκίνητα παραγωγής. Νομίζω πως δεν είναι δύσκολο!
Βλέπουμε ότι κάθε χρόνο γίνονται αλλαγές στους κανονισμούς, με στόχο την αύξηση του θεάματος. Όμως δεν το βλέπουμε, αφού αυτό θυσιάζεται στο βωμό της οικονομίας. Ας ελπίσουμε ότι οι κανονισμοί του 2011 θα είναι αποτελεσματικοί. Εγώ πάνω κάτω αυτά έχω να πω. Τώρα περιμένω τα δικά σας σχόλια για μια ωραία κουβεντούλα. Φυσικά μπορείτε να προτείνετε και εσείς διάφορα μέτρα. Εδώ είμαστε για να τα συζητήσουμε!
[Photo Copyright: Mark Thompson/Getty Images]