Για ένα χρονικό διάστημα, ο Sergio Marchionne, το μεγάλο αφεντικό της Fiat Chrysler Automobiles, ήταν κάτι σαν κινούμενο ανέκδοτο. Ακροβατούσε στα όρια της γραφικότητας. Ήταν κάποιοι μήνες που ο Marchionne έψαχνε απεγνωσμένα κάποιον με τον οποίον θα μπορούσε να συγχωνευτεί. Θα ήταν η General Motors; Η Ford; Η Toyota; Η PSA; Η Apple; Η Google; Οποιοσδήποτε! Αρκεί να γινόταν μία συγχώνευση. Είχε καταντήσει αστείο. Όσο περνά ο καιρός όμως και οι σκέψεις ωριμάζουν, αυτό που τότε φαινόταν αστείο, έχει λογική. Για την ακρίβεια, η αντιμετώπιση του Marchionne ως γραφικό ήταν αστεία και όχι αυτά που έλεγε… Λίγους μήνες αργότερα λοιπόν, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Marchionne είχε δίκιο… αλλά για λάθος λόγους.
Για αρχή, ας αναφέρουμε ένα εξωφρενικό στατιστικό: Από το 2012, τουλάχιστον 12 κατασκευαστές παρουσίασαν ή ανακοίνωσαν σχέδια να παρουσιάσουν τρικύλινδρους κινητήρες. Το κόστος εξέλιξης αυτών των κινητήρων –και μόνο αυτών- υπολογίζεται στα 10-12 δισεκατομμύρια δολάρια. Αν μιλήσουμε γενικότερα, με τους υπολογισμούς του Marchionne, κάθε 4 χρόνια κατά μέσο όρο, οι αυτοκινητοβιομηχανίες επενδύουν στην εξέλιξη ποσό που αγγίζει την συνολική αξία των εταιριών τους! Για να έχεις μία τάξη μεγέθους, στην φαρμακοβιομηχανία, το αντίστοιχο νούμερο είναι 18 χρόνια ενώ για την αμυντική βιομηχανία, 19 χρόνια! Και για ποιον λόγο γίνεται αυτό; Σύμφωνα με τον Ιταλό manager, το 45-50% του κόστους εξέλιξης, επενδύεται σε εξαρτήματα που οι καταναλωτές δεν διαχωρίζουν! Οπότε η ιδέα μίας συγχώνευσης, ή αν δεν σου αρέσει η λέξη, μίας συνεργασίας μεταξύ των εταιριών για κοινή χρήση εξαρτημάτων και μείωση του κόστους, φαντάζει απόλυτα λογική. Αυτή τουλάχιστον ήταν η στάση του Marchionne. Εγώ συμφωνώ… εν μέρει.
Συμφωνώ στο ότι οι βιομηχανίες αυτοκινήτου ξοδεύουν υπέρογκα ποσά σε ανόητα πράγματα, ανεβάζοντας στην τελική την τελική τιμή πώλησης των αυτοκινήτων τους. Η διαφωνία μου έγκειται στο τι είναι αυτά τα πράγματα. Τρία είναι κατά τη γνώμη μου τα σημεία για τα οποία οι κατασκευαστές πρέπει να πιέσουν εντονότατα:
- Εναρμονισμός των κανονισμών εκπομπών ρύπων: Γιατί να μην υπάρχει 1 standard για τους βενζινοκινητήρες και 1 standard για τους πετρελαιοκινητήρες σε ολόκληρο τον κόσμο; Γιατί η Βραζιλία να διαφέρει από τις Η.Π.Α. οι οποίες διαφέρουν από την Ευρώπη, η οποία διαφέρει από την Κίνα κ.ο.κ.; Πόσα δισεκατομμύρια θα εξοικονομούσαν οι κατασκευαστές από την εξέλιξη μίας οικογένειας κινητήρων για ολόκληρο τον κόσμο; Τα περισσότερα στελέχη αυτοκινητοβιομηχανιών ή προμηθευτών, συμφωνούν: πολλά δισεκατομμύρια!
- Εναρμονισμός κανονισμών ασφαλείας: Σήμερα, μόλις 58 κράτη συμμετέχουν στο World Forum for Harmonization of Vehicle Regulations. Ποια είναι τα τρανταχτά ονόματα που απουσιάζουν; Η.Π.Α., Καναδάς, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Αργεντινή κ.ά. Το 2015, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν διαφοροποιήσεις στο ποιο είναι το ελάχιστο της προστασίας που πρέπει να προσφέρει ένα αυτοκίνητο. Η ανθρώπινη ασφάλεια πρέπει να είναι πάνω από το κόστος, πάνω από την πολιτική, πάνω από συμφέροντα και άλλες χαζομάρες. Χαζομάρες όπως οι ελαφρώς διαφορετικοί προφυλακτήρες, τα ελαφρώς διαφορετικά φωτιστικά σώματα κ.ά.
- Εναρμονισμός ποιότητας καυσίμων: Πρόσθετα, οκτάνια –κετάνια για τα diesel– κ.ά. παράγοντες, διαφέρουν σημαντικά από χώρα σε χώρα και από περιοχή σε περιοχή. Οι κατασκευαστές πρέπει να προσαρμόζονται στην ποιότητα του καυσίμου και αυτό σημαίνει αυξημένο κόστος εξέλιξης και αύξηση πολυπλοκότητας στην παραγωγή. Φυσικά, η σύγκλιση διαφόρων περιοχών του κόσμου στην ποιότητα του καυσίμου, συνδέεται με τους κανονισμούς εκπομπών ρύπων αλλά αξίζει να έχει την δική της κατηγορία αφού ανεξαρτήτως εναρμονισμού στις εκπομπές, η ύπαρξη μίας ποιότητας καυσίμου παγκοσμίως θα είναι ευεργετική για όλους!
Προφανώς, τίποτα από όλα αυτά δεν είναι εύκολο αφού σε πολύ μεγάλο βαθμό, οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν είναι πολιτικές και σε ορισμένες περιπτώσεις, έρχονται σε σύγκρουση με άλλα συμφέροντα. Αλλά δόξα τω Θεώ, οι αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν χρήματα για lobbyists. Έχουν πάρα πολλά χρήματα για lobbyists. Ας σκεφτούν για μία φορά καθαρά για να δούνε πού βρίσκεται το συμφέρον τους –το οποίο εν προκειμένω συμπίπτει με το συμφέρον του καταναλωτή- και ας πιέσουν προς εκείνη την κατεύθυνση. Στην αρχή, χωρίς καμία αμφιβολία, τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Όμως μεσοπρόθεσμα, τα οφέλη από αυτά τα τρία σημεία θα αποδώσουν καρπούς και η σοδειά θα είναι πλούσια! Γι’ αυτό λέω ότι ο Marchionne έχει δίκιο αλλά για λάθος λόγους. Ναι, χρειάζεται συγχώνευση/συνεργασία αλλά όχι έτσι όπως την εννοεί.