Έπειτα από λίγη υπομονή, όπως σας είχαμε υποσχεθεί, ακολουθεί το δεύτερο από τα τρία μέρη για τα μονοθέσια που δεν αγωνίστηκαν ποτέ. Κι αν δεν έχεις διαβάσει το αρχικό κομμάτι, με τις πρώτες παράτολμες ιδέες στον κόσμο της F1, μπορείς να το κάνεις με ένα κλικ εδώ.
Η εξέλιξη των 70s και 80s
Οι δεκαετίες της παράνοιας στην αεροδυναμική και των “μουλαριών” για κινητήρες παντός είδους και μεγέθους. Οι κανονισμοί ήταν ακόμη χαλαροί εκείνες τις εποχές και η φαντασία των μηχανικών αχαλίνωτη, κι αυτό οδήγησε σε κατασκευή δεκάδων μονοθεσίων για δοκιμές, αλλά και φιλόδοξων σχεδίων που έμειναν ανολοκλήρωτα.
Ferrari 312B3 “Spazzaneve” (1972-73)
Το “εκχιονιστικό” του Mauro Forghieri έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα πιο άσχημα μονοθέσια όλων των εποχών. Πάντως, η Scuderia το κατασκεύασε και μάλιστα το έτρεξε σε δοκιμές με τον Arturo Merzario στο τιμόνι. Όμως, τα αποτελέσματα δεν ήταν τα αναμενόμενα και αποφασίστηκε η μη συμμετοχή του στους αγώνες. Ακόμα και η διάδοχος, η απλή 312Β3, ήταν ένα από τα χειρότερα –αν όχι το χειρότερο- μονοθέσια στην ιστορία των κόκκινων.
Dywa Cosworth (1974)
Προσπάθεια του Dydo Monguzzi για δημιουργία του πρώτου kit-car μονοθεσίου για τη F1. Καταπληκτικής ποιότητας σασί, που θα “παντρευόταν” με σύστημα μετάδοσης Cosworth/Hewland. Τελικά το μεγάλο βήμα δεν έγινε ποτέ και το σασί δέχτηκε κινητήρα Chevrolet, συμμετέχοντας στην F5000. Όμως, ο Monguzzi δεν τα παράτησε τόσο εύκολα και το 1979 παρουσιάζει το Dywa Cosworth 08 (φώτο), με τεχνολογία ground effect.
Δυστυχώς για τον ίδιο, ούτε αυτό το πρότζεκτ πάτησε πίστα, με την τρίτη και τελευταία προσπάθεια να λαμβάνει χώρα το 1980, με άλλο ένα kit-car, το Dywa Cosworth 010, που δεν είχε διαφορετική τύχη από τα δυο προηγούμενα.
Τα πολύτροχα
Μια ακόμη ειδική κατηγορία αποτελούν τα μονοθέσια με περισσότερους από 4 τροχούς. Μπορεί η Tyrrell, με την Ρ34, να ήταν η μόνη ομάδα που συμμετείχε με τέτοιο μονοθέσιο σε επίσημο gp, όμως δεν ήταν η μοναδική που εξέλιξε τέτοιο σχέδιο.
Λίγο μετά την παρουσίαση της Ρ34, το 1976 δηλαδή, η March δουλεύει πάνω στην 2-4-0, το δικό της εξάτροχο μονοθέσιο. Το συγκεκριμένο σχέδιο χρησιμοποιούσε διαφορετικής νοοτροπίας κίνηση, με 4 τροχούς πίσω αντί για 4 μπροστά. Ένα χρόνο αργότερα, η Ferrari δοκιμάζει την 312Τ6, η οποία διαθέτει 2 διπλούς τροχούς στον πίσω άξονα. Όμως, οι δοκιμές του Carlos Reutemann στο Fiorano, τον οδήγησαν σε ατυχήματα και προβλήματα, με το project να εγκαταλείπεται.
Το 1981 και το 1982 η Williams δοκιμάζει τα δικά της 6τροχα, τις FW07D (πάνω) και FW08B, με σκεπτικό ίδιο με της March και 4 τροχούς και 2 άξονες στο πίσω μέρος. Ειδικά η εξέλιξη της FW08B πήγαινε πολύ καλά, όμως η FOCA πρόλαβε και μπλόκαρε τη χρήση μονοθεσίων με περισσότερους από 4 τροχούς. Ο Patrick Head είχε δηλώσει χαρακτηριστικά για το γεγονός:
Κάποιος σε μια συνάντηση της FOCA είπε ότι θα ανεβάσει το κόστος και θα προκαλέσει χάος κατά τη διάρκεια των pit-stop…
Άλλο ένα project, με 12 τροχούς αυτή τη φορά αλλά και τουρμπίνα(!), ήταν εκείνο της LION GP το 1980.
Βέβαια το μονοθέσιο, που είναι σαν να έχει βγει από καρτούν της εποχής, δεν κατασκευάστηκε ποτέ, αλλά τα σχέδιά του έχουν ιδιαίτερη αξία!
Lotus 88 (1981)
Πρόκειται για ένα από τα πιο επαναστατικά μονοθέσια και ένα από τα πιο έξυπνα σχέδια του Colin Chapman, σε συνεργασία με τον Peter Wright που είδαμε νωρίτερα στο πρώτο μέρος, αλλά και τους Tony Rudd, Martin Ogilvie. Η 88 είχε κατασκευαστεί με διπλό σασί, το ένα μέσα στο άλλο. Το εξωτερικό λειτουργούσε ως ένα ενιαίο σύστημα ground effect, που θα δεχόταν και τις μεγαλύτερες δυνάμεις, ενώ το εσωτερικό σασί θα συγκρατούσε το κόκπιτ και θα είχε εντελώς διαφορετική ανάρτηση.
Οι οργανωτές του Βρετανικού GP το 1981 έδωσαν το πράσινο φως στο μονοθέσιο, το οποίο πήρε κανονικά μέρος στις ελεύθερες δοκιμές. Όμως, η FIA είχε άλλες βλέψεις και απαγόρευσε την περαιτέρω συμμετοχή του.
Brabham-BMW BT51 (1982)
Έπειτα από τις διαβεβαιώσεις της FIA, πως το ground effect θα επιτρεπόταν για το πρωτάθλημα του 1983, ο Gordon Murray και η Brabham προχώρησαν στο σχεδιασμό και την εξέλιξη της BT51. Όμως, ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, Jean-Marie Balestre, έμεινε σταθερός ως προς την απαγόρευση και το μονοθέσιο δεν πρόλαβε χρησιμοποιηθεί ποτέ σε αγώνα.
Minardi Subaru M188Β (1988)
Ο ιδιοκτήτης της –όχι και τόσο επιτυχημένης- κατασκευάστριας κινητήρων Motori Moderni, Carlo Chiti, ανέλαβε το σχεδιασμό ενός flat 12 για λογαριασμό της Subaru. Για το σκοπό των δοκιμών του κινητήρα, δημιουργήθηκε και η M188Β, με τους P.Barilla, G.Morbidelli και P.Martini να γράφουν αρκετά χιλιόμετρα στις δοκιμές, αλλά το σχέδιο δεν προχώρησε περισσότερο. Όμως, ακόμα και μερικά χρόνια αργότερα, με την Coloni αυτή τη φορά, ο Subaru flat 12 δεν ικανοποίησε τις προσδοκίες, αποτυγχάνοντας να περάσει έστω και μια φορά από το pre-qualifying.
Ferrari 639 (1988-89)
Πρόκειται για το αυτοκίνητο δοκιμών πάνω στο οποίο βασίστηκε η 640 και ήταν το πρώτο πρωτότυπο σχέδιο από πλευράς John Barnard για λογαριασμό της Ferrari. Δοκιμάστηκε εκτενώς τα δυο αυτά χρόνια, διαθέτοντας το επαναστατικό ημιαυτόματο κιβώτιο. Μάλιστα, λέγεται πως ο Barnard ήταν τόσο σίγουρος για τη συγκεκριμένη τεχνολογία, που σχεδίασε την 640 ώστε να μην μπορεί να μετατραπεί σε μονοθέσιο με μηχανικό κιβώτιο!
Έτσι, όταν ο πολέμιος του συστήματος και τότε επικεφαλής της ομάδας, Piero Lardi Ferrari, ουσιαστικά απέλυσε τον Barnard το καλοκαίρι του 1989, τα σχέδια δεν μπορούσαν να αλλάξουν και η Ferrari παρουσίασε το πρώτο ημιαυτόματο κιβώτιο στην ιστορία της F1. And the rest is history…