Η Bizzarrini ήταν μια μικρή ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία που ιδρύθηκε το 1964 από τον πρώην μηχανικό των Alfa Romeo, Ferrari και Iso, Giotto Bizzarrini. Η εταιρεία κατασκεύασε έναν μικρό αριθμό αυτοκινήτων, τα οποία χαρακτηρίζονταν από την προηγμένη -για την εποχή- τεχνολογία τους, καθώς και από τη συμβολή των αγώνων στην ανάπτυξη τους.
Παρότι η εταιρία έκλεισε το 1969, ένα από τα εκπληκτικά μοντέλα της ήταν το Bizzarrini Manta. To Manta συνδυάζει τη μεγαλοφυΐα του Giotto Bizzarrini και το στυλ του Giorgetto Giugiaro, με το project της εξέλιξης του να ξεκινά στα τέλη του 1965, όταν ο Giotto Bizzarrini άρχισε να εργάζεται πάνω σε ένα από τα πιο εξελιγμένα αγωνιστικά του αυτοκίνητά, το P538.
Το P538 ήταν η προσπάθεια της Bizzarrini να τρέξει σε διεθνείς αγώνες, αντιμετωπίζοντας τον πολύ σκληρό ανταγωνισμό της εποχής, όπως τα Ford GT40, Ferrari 250 P και Porsche 906. Το P538 θα ήταν τελικά ο λόγος για την πτώχευση της Bizzarrini, αλλά και το θεμέλιο για μια σημαντική ιταλική εταιρία, την Italdesign του Giorgetto Giugiaro.
Η Bizzarrini ολοκλήρωση την κατασκευή του πρώτου P538, που χρησιμοποίησε ως πρωτότυπο δοκιμών, στις αρχές του 1966 και φήμες λένε ότι πιθανότατα τράκαρε σοβαρά εκείνο το χειμώνα. Το αυτοκίνητο που εμφανίστηκε στον αγώνα του Le Mans τέσσερις μήνες αργότερα άλλοι λένε ότι ήταν αυτό το αυτοκίνητο επισκευασμένο, άλλοι λένε ότι μπορεί να ήταν ένα δεύτερο αυτοκίνητο, αλλά πιθανότατα η εταιρία επαναχρησιμοποίησε οποιαδήποτε από τα σωζόμενα μέρη του αρχικού αυτοκινήτου.
Το 1967, η Bizzarrini έφτιαξε τουλάχιστον άλλο ένα P538 με V8 κινητήρα από Corvette και το πούλησε στον Δούκα της Αόστα (είναι γνωστό ως το Duca d’Aosta coupe). Αυτό ήταν το τρίτο αυτοκίνητο με V8 κινητήρα, πιθανότατα κατασκευασμένο για δεύτερη συμμετοχή στο Le Mans του 1967.
Το 1968 άλλαξαν οι κανονισμοί για το Le Mans, οι οποίοι έλεγαν ότι ο κινητήρας πρέπει να έχει μέγιστη χωρητικότητα 5.000 κ.εκ. και να βγαίνει στην παραγωγή μια έκδοση δρόμου του αγωνιστικού σε 25 αντίτυπα. Αυτό σήμανε το τέλος του Bizzarrini ως ανεξάρτητου κατασκευαστή, καθώς δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να συνεχίσει.
Πηγές αναφέρουν ότι το αυτοκίνητο που έτρεξε στο Le Mans του 1966, κατέληξε στα χέρια του Giugiaro, ο οποίος στις 13 Φεβρουαρίου του 1968 ίδρυσε την Italdesign. Αυτό ήταν το πρώτο project του Giugiaro, ο οποίος μέσα σε 40 ημέρες μετέτρεψε το αυτοκίνητο από μια μάζα υλικών σε ένα λειτουργικό πρωτότυπο, και έτσι γεννήθηκε το Bizzarrini Manta.
Το όνομα του αυτοκινήτου προέρχεται από το σαλάχι Μanta Ray. Τόσο το Duca d’Aosta coupe, όσο και το Manta διασώζονται μέχρι σήμερα με την αρχική τους εμφάνιση και είναι τα μόνα V8 που μπορούν να θεωρηθούν ως αυθεντικά Bizzarrini που κατασκευάστηκαν τη δεκαετία του ’60.
To Bizzarrini Manta παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό στην έκθεση του Τορίνο το 1968, και όπως βλέπεις ήταν τριθέσιο. Η θέση του οδηγού είναι τοποθετημένη στο κέντρο και τα άλλα δύο καθίσματα δεξιά και αριστερά του, μια διάταξη που έγινε γνωστή στον πολύ κόσμο 24 χρόνια αργότερα, από την McLaren F1. H κολόνα του τιμονιού είχε σχεδιαστεί έτσι, ώστε σε περίπτωση πρόσκρουσης αυτή να καταρρέει για την προστασία του οδηγού.
Η ιστορία του αυτοκινήτου κατά τη δεκαετία του ’70 παραμένει μυστήριο, καθώς τα ίχνη του εξαφανίστηκαν στο ταξίδι επιστροφής του αυτοκινήτου στην Ιταλία, από την έκθεση του Los Angeles του 1969. Το 1978 ή το 1979, εμφανίστηκε ξανά σε μια δημοπρασία στη Γένοβα. Εκεί, ο Giovanni Giordanengo αγόρασε το Manta και στη συνέχεια το αυτοκίνητο υπέστη εκτενή αποκατάσταση, που ανατέθηκε στην Carrozzeria SD. Η τελευταία είχε έδρα τα περίχωρα του Τορίνο, και ανήκε στον Salvatore Diomante, τον πρώην υπεύθυνο παραγωγής της Bizzarrini.
Τον Οκτώβριο του 1982, ο Ελβετός Ulf Larsson το πρόσθεσε στη συλλογή του, ενώ έξι χρόνια αργότερα το Manta στάλθηκε στην Ιταλία για να συμμετάσχει στον εορτασμό της 20ης επετείου της Italdesign, όπου και ξαναβάφτηκε στο αρχικό -ασημί- χρώμα προς τιμήν της ειδικής περίστασης.
Το 1998, το Manta επέστρεψε στην Ιταλία για την 30η επέτειο της Italdesign, ενώ εμφανίστηκε και στην έκθεση αυτοκινήτου του Τορίνο. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Τεξανός συλλέκτης Alfredo Brener αγόρασε το αυτοκίνητο και έγινε εκ νέου πλήρη ανακατασκευή, για να το επαναφέρει στην αρχική μορφή που εμφανίστηκε στην έκθεση του Τορίνο του 1968. Τον Μάρτιο του 2005, ο Brener πούλησε το αυτοκίνητο, με το Bizzarrini Manta να εμφανίζεται για πρώτη φορά μετά την αποκατάσταση του στο Pebble Beach Concours d’Elegance, το 2005, όπου κέρδισε την πρώτη θέση στην κατηγορία Chevrolet Small Block.
Το 2008, στάλθηκε στην Ευρώπη όπου εμφανίστηκε στο Villa d’Este δίπλα στο πρωτότυπο Lancia Stratos και την Dino Berlinetta Competizione. Στη συνέχεια πήγε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου της Γενεύης και συμπεριλήφθηκε σε μια ειδική εκδήλωση για την 40η επέτειο της Italdesign.
Μηχανικά, το αυτοκίνητο τροφοδοτείται από ένα V8 κινητήρα της Chevrolet, με χωρητικότητα 5.359 κ.εκ., και τέσσερα καρμπυρατέρ Weber 45 DCOE. Παράγει περίπου 400 ίππους στις 5.400 σ.α.λ., με τον κινητήρα να συνδυάζεται με ένα χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων ZF 5 ταχυτήτων, ενώ υπάρχουν δισκόφρενα σε όλους τους τροχούς.
Το 2012, το αυτοκίνητο βγήκε προς πώληση στη δημοπρασία της Gooding & Company, που πραγματοποιήθηκε στο Pebble Beach της Καλιφόρνια, με εκτιμώμενη τιμή πώλησης το 1.000.000 με 1.500.000 δολάρια. Δυστυχώς, δεν βρέθηκε αγοραστής που ήταν πρόθυμος να δώσει την επιθυμητή τιμή, και έτσι δεν πουλήθηκε.
