Το να είσαι νέος οδηγός στους δρόμους της Αθήνας θα το παρομοίαζα με μία παρατεταμένη διαβολοβδομάδα στον στρατό. Ναι ξέρω, με λέτε υπερβολική, ειδικά εσείς που οδηγείτε χρόνια και έχετε ξεχάσει πώς είναι να σε πιάνει ταχυκαρδία κάθε φορά που ξαμολιέσαι στην άσφαλτο με πολύ φόβο και πάθος. Επιμένω στη θέση μου ωστόσο, και αναλαμβάνω το βαρύ καθήκον να ανακοινώσω την ακόλουθη λίστα με προτροπές-φιλικές συμβουλές για τους έμπειρους οδηγούς, ώστε να αποφύγει ο καημένος ο νέωπας τυχόν κρίσεις πανικού ή ακόμα χειρότερα, να μην αρχίσει να μακαρίζει τις μέρες που μετακινούταν με λεωφορεία και ταξί.
- Αγαπητέ άντρα οδηγέ περί των 50 χρόνων: ξέρω, είσαι πολύ αλάνι. Οδηγείς χρόνια, οι οπισθογωνίες είναι βούτυρο στο ψωμί σου, αλλάζεις λωρίδες με την ίδια επιδεξιότητα που εγώ βάζω μάσκαρα, αλλά give me a break, δεν σου ανήκει ο δρόμος. Σταμάτα να χώνεσαι παντού χωρίς ένα ρημαδοοφλας, μη με προσπερνάς από δεξιά, μην αποφασίζεις τελευταία στιγμή να σταματήσεις στην μέση της Παπανικολή γιατί είδες τον Τερκενλή και θυμήθηκες που έκανες φαντάρος στη Θεσσαλονίκη και έτρωγες πολλά τσουρέκια. Γενικά, μην. Μην είσαι ο εαυτός σου.
- Αγαπητέ μοτοσικλετιστή. Ξέρω, τα’χεις ξανακούσει, δεν περίμενες εμένα. Ξέρω, σου την λένε που κάνεις σφήνες αλλά δεν βρίσκεις λόγο να περιμένεις, η μηχανή είναι για να σε πάει γρηγορότερα, σωστά; Άλλωστε, προσέχεις πολύ. Newsflash, εγώ δεν σε προσέχω. Κι όχι μόνο εξαιτίας νεκρών γωνιών, αλλά και επειδή η προσοχή μου ακόμα δεν μπορεί να είναι παντού, και φυσικά επικεντρώνομαι σε αυτά που βλέπω μπροστά μου. Δεν σε βλέπω. Είσαι σίγουρος ότι μπορείς να προσέχεις και για τους δυο μας;
- Ταρίφα (εδώ δεν έχει την προσφώνηση “αγαπητέ” για ευνόητους λόγους). Μη με αγριοκοιτάς όταν οδηγώ στην αριστερή πλευρά του δρόμου, ξέρω τι σκέφτεσαι, και συ και άλλοι, ότι η θέση μου είναι τέρμα δεξιά, με τα φορτηγά της Δέλτα και τις νταλίκες μεγαθήρια. Σε πληροφορώ ότι μου είναι πολύ πιο εύκολο να οδηγώ αριστερά, χωρίς να ανησυχώ ότι θα πρέπει να αλλάζω λωρίδα κάθε 3′ λόγω διπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων, ότι μπορεί να μου πεταχτεί ο οποιοσδήποτε από κάποιο στενό, και φυσικά, χωρίς να με καθυστερεί ο κάθε συνάδερφος σου που πηγαίνει πιο αργά κι απ’το ριπλέι, γιατί σκανάρει για πελάτες.
- Φίλοι άντρες ηλικίας 8-108. Όταν παρκάρω, μη σταματάτε κάθε εργασία σας για να με παρακολουθήσετε σαν εικαστικό δρώμενο. Με αγχώνετε. Και φαίνεται και κάπως κατινιά.
- Παππού με απροσδιόριστη ηλικία -πιθανότατα κοντεύεις να μηδενίσεις το κοντέρ και να το πιάσεις πάλι από την αρχή-. Καταλαβαίνω ότι η οδήγηση για σένα είναι ίσως μια τελευταία δήλωση αθανασίας, οπότε δεν θα σου πω παράτα το άθλημα. Απλά τρέξε λίγο διάολε, τρέξε σα να έχουμε και πάλι κατοχή και σε κυνηγάνε οι Γερμανοί ξέρω γω.
- Αγαπημένε μου φίλε/γονέα/σύντροφε στην θέση του συνοδηγού. Χαίρεσαι για μένα και το ξέρω. Θες και να με βοηθήσεις και το πιστεύω, μάντεψε τι όμως, δεν βοηθά να μου ουρλιάζεις “φρένοοο” μισό χιλιόμετρο πριν από κάθε κόκκινο φανάρι. Το βλέπω, και θα ξαφνιαστείς μαθαίνοντας ότι ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα στην ζωή μου είναι ότι στο κόκκινο σταματάς, με το πράσινο περνάς. Σταμάτης-Γρηγόρης και τα σχετικά. Επίσης, το να σε βλέπω κατάχλωμο, γαντζωμένο στην πόρτα σου, να πατάς ένα αόρατο φρένο με κάνει να θέλω να σε ρωτήσω ειρωνικά γιατί δεν πιάνει άραγε.
Bonus: Ψιτ, κάγκουρα. Η αεροτομή που φτάνει στον θεό στο χαμηλωμένο καγκουροάμαξο σου είναι κατεξοχήν γελοία, αλλά είναι ακόμα πιο γελοία στην Μεσογείων που πηγαίνουμε με 20. Αφού νιώθεις ο γιος του ανέμου, νομίζω ότι θα ήταν απλά δίκαιο να σου απαγορευτεί η κυκλοφορία οπουδήποτε δεν μπορείς να πιάσεις τα 140 μίνιμουμ. Εν ολίγοις, να σε εξορίσουμε στο χωριό σου.
Θα μπορούσα να απεραντολογώ –όπως και όλοι οι Έλληνες– για την κακή ποιότητα των δρόμων, την ελλειπή σηματοδότηση και λοιπά και λοιπά για ώρες, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω. Σαν άνθρωπος που έπαιρνε 6 λεωφορεία πήγαινε-έλα στην δουλειά του καθημερινά, μπορώ να δηλώσω με σιγουριά, ότι όσα στραβά και να συναντήσω ως οδηγός, δεν θα πάψω ποτέ να χαίρομαι το κόκκινο φορντάκι μου. Λίγα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με την έκρηξη αδρεναλίνης όταν πατάς δυνατά το γκάζι στην άδεια εθνική οδό, και την αίσθηση της απόλυτης και χωρίς όρους ελευθερίας που κατακτάς για λίγα δευτερόλεπτα. Και, ας το παραδεχτούμε πια, είμαστε τοοόσο κουλ όσοι οδηγούμε.